Ik ben Myriam
Ik ben een vrouw en woon in Ekeren (België) en mijn beroep is Ik werk in een psychiatrisch ziekenhuis.
Ik ben geboren op 30/04/1969 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat met mensen te maken heeft, vooral vrienden en familie.
Amai Wout, da's wel heel vroeg om al pukkels te hebben, en dan nog zo middenop je neus. 't Is geen zicht maar hopelijk lachen kleuters elkaar nog niet uit met pukkels en dergelijke.
Woensdagmorgend, 8u15
Kom Wout, we gaan naar school.'t Is rollertjesdag dus je mag je fiets meenemen, leuk hé ?
Woensdagmiddag, 12u15
Super vent, je hebt de hele weg naar huis gefietst ! Oei, die pukkel is nu wel heel groot geworden.
Woensdagmiddag, 12u25
Moet je pipi doen vent ? Broek naar beneden en op het potje dan. O jee, je hebt ook pukkels op je benen. En op je buik en je armen. (alarmfase 1)
Woensdagmiddag 13u30
Terwijl Wout slaapt even wat opzoekwerk op internet. Toch maar de huisarts opgebeld want die foto's van kindjes met windpokken lijken wel erg op Woutje (alarmfase 2)
Woensdagmiddag 16u15
Oh, ik zie het al, dat zijn inderdaad windpokken, roept de huisarts al van in het deurgat.(alarmfase 3) Heeft hij koorts ? Nee, hij is deze morgend nog gewoon naar school geweest
Woensdagavond 16u45
Schatje, ga jij even naar de apotheker ? Wout heeft windpokken ( alarmfase 4 )
Woensdagavond 16u50
Wout begint over te geven en nog geen beetje, heeft nu plotseling wel koorts, ziet lijkbleek, hangt slap in de zetel en ziet er doodziek uit (geen alarmfase meer maar wel rampenplan provincie Antwerpen in gang gezet met als eerst opgeroepene de dierenarts ) Gelukkig kan die de mama wat kalmeren en slaagt die er wel in haar hoofd er bij te houden. Eens de Motilium er twintig minuten inblijft de volgende siroop er in, Nurofen. Na nog eens een twintigtal minuten ventje terug in bed ( al twee keer verschoond ondertussen ) en duimen maar.
Woensdagavond 19u15
Zelden zo blij geweest dat papa thuis is !
En verder alle verdriet,twijfels,ongerustheid, praktische problemen, verzorging waardoor ook al onze kleren nu wit zien, beslissingen en soms ook wel wat leedvermaak ( zouden we hier geen foto's van maken ? ).
Vrijdagmorgend, 5u45
Ik vertrek naar het werk wetende dat vandaag een wildvreemde voor mijn zieke ventje gaat zorgen. Ongerustheid, schuldgevoel en proberen vertrouwen te hebben, zo ben ik onderweg.
Vrijdagmorgend, 9u00
Gebeld met oppas, klinkt zeer lief en zorgend. Toch zal ik pas gerust zijn als ik straks thuis ben !
Vrijdagmiddag, 14u25
Eindelijk thuis ! Oppas blijkt zeer goed mee te vallen, het klikt en ze boezemt vertrouwen in. Ook door Wout werd ze ondertussen goed bevonden
Maandagmorgend, 5u45
Onderweg naar het werk, iets minder ongerust maar toch.
Maandagmiddag, 14u25
Alles Ok maar ons ventje knapt toch niet zo snel op als iedereen ons verzekerd had. Maar na enige observatie en opzoekwerk denk ik dat de oorzaak van zijn ziek voelen meer ligt aan de bijwerkingen van de Fenistil dan aan de windpokken zelf. Morgen eens uitproberen.
Maandagavond, 19u45
Na overleg met papa toch maar beslist om hem nog de hele week thuis te houden. De nodige telefoontjes ( oppas verlengen en hopen dat dezelfde kan blijven komen , oma gebeld om de oppas vrijdag af te lossen want ik heb een late en papa is pas laat thuis ( en de kans is groot dat de Lijn gaat staken dus wie weet wanneer geraakt er iemand van ons thuis
Maandagavond, 21u00
Opgeruimd, alles geregeld, de was in de droogkast en de andere was opgevouwen, een briefje voor de oppas geschreven, eten gemaakt, een glas wijn genomen en nu even bloggen. Een mooie manier om alle drukte, emoties en verantwoordelijkheden van de afgelopen week even van me af te schrijven
Bedankt voor jullie medeleven ( want dat gaan jullie zeker doen ) en tot de volgende. Benieuwd wanneer ik weer eens een gaatje vind om dat te doen
ik weet niet bij jullie maar bij ons overheerste donderdagavond vooral het gevoel ' TGI lang weekend ' De afgelopen week is enorm vermoeiend, emotioneel, leuk, spannend, nieuw en nog eens vermoeiend geweest.
Na vier dagen school heb ik nu een idee over de routine die ons de komende jaren te wachten staat. Vroeg opstaan ( uitslapen betekent vanaf nu om half zeven opstaan ), direct er in vliegen om mezelf en Wout tegen kwart na acht klaar te krijgen en te vertrekken naar school.Naar de zaal, boekentas leegmaken, bakje nazien en afscheid nemen op de speelplaats. De hele dag nieuwsgierig en ongeduldig om ons ventje terug te zien, dan terug naar de schoolpoort en samen met Wout naar huis. Volle gas zorgen voor hem ( drinken, helpen, eten, in bad, potje,tanden poetsen en dan in bed ) Terug beneden opruimen, boekentas nazien, vuile was in machine ( hopelijk duurt dat wel geen jaren meer ), even relaxen, dan beginnen aan ons eten, zelf eten, terug opruimen en dan, rond een uur of negen eindelijk tijd voor ons twee ! Als ik het zo neerschrijf lijkt het heel erg en lastig maar de voldoening is zo groot dat het allemaal de moeite loont !
Nog een leuk verlengd weekend en tot de volgende !
Wout is nu voor de derde dag naar school. De eerste dag ging alles prima, hij huilde niet toen wij doorgingen, had zich geamuseerd en was zeer blij toen hij ons terugzag.De tweede dag deed ik hem alleen weg en zette hij het toch op een huilen toen ik doorging. Flink zijn en doorbijten dacht ik bij mezelf en ik wandelde uiterlijk rustig de poort uit. Maar amper was ik van de speelplaats of ook bij mij prikten de tranen. Ik voelde me nu zo alleen, schuldig, onzeker en verdrietig. En wat doet een mens dan ? Bellen met haar zusje, meer dan een half uur om mijn nood te klagen. Het overheersende verdriet was het gemis van ons papa. Het is dan op dagen als vandaag dat dat weer als een mokerslag aankomt. En sinds Wout er is zijn er al een paar van die dagen geweest. Verjaardagen,feestdagen, zijn eerste stapjes, zijn interesse voor treintjes,zijn eerste keer naar de créche, zijn eerste keer uit logeren e, nu zijn eerste schooldag. Komt daar nog bij dat het volgende vrijdag grootouderfeest is op school Al goed dat oma Chris en opa Karel er zijn om naar ons ventje zijn eerste feestje op school te gaan. Peter zijn ouders moeten al naar het grootouderfeest op Noeh zijn school dus zijn Chris en Karel nog maar eens reddende engel !
Deze morgend was Wout weer niet zo happy toen ik wegging maar bij mij treedt er alvast enige gewenning op, of is het eerder een begin van vertrouwen in de juf ? Waarschijnlijk zal ook nu, net als gisteren, het huilen snel voorbij zijn en stuurt de juf me dadelijk een sms'je om te zeggen dat hij het prima doet Vandaag is woensdag dus mag ik ons ventje al om tien na twaalf gaan halen, benieuwd of hij nog energie genoeg heeft om ook nog een paar uurtjes met mama te spelen
Wout is naar school. Het lijkt wel zomaar, ineens. We hadden hem goed voorbereid,hoopten we toch en dat bleek deze morgend inderdaad zo te zijn. Geen verwarring omdat we de buggy niet namen en geen vragende ogen omdat we een andere weg namen. Wel herkenning toen we aan de poort aankwamen en hij de speelplaats zag.
De juf noteerde onze gsmnummers nog (voor een berichtje in de loop van de dag ) en toen namen we op de speelplaats afscheid,want de bel was gegaan. Een knuffel van mama en dan nog één van papa. Hij zag er wel wat bleekjes uit, zou hij ook last hebben van zenuwen ? Even keek hij wat ontredderd toen hij zag dat wij weggingen maar toen we nog eens omkeken was hij al mee naar binnen met de juf en de andere kindjes. Een beetje ontdaan en met een vreemd gevoel kwamen wij terug naar huis, nu begint het wachten. Tot tien na drie, dan is de school uit en zullen wij heel benieuwd zijn naar hoe ons ventje het vandaag heeft gesteld.
Ik ben er redelijk gerust in dat hij zijn plekje wel zal vinden. Eerlijk gezegd is mijn grootste bekommernis of hij het droog gaat kunnen houden (pipigewijs bedoel ik dan ).
Een moment om nooit meer te vergeten, weer een moment dat nooit meer terugkomt. De start van een hopelijk vlotte en fijne schoolloopbaan
wat een belevenissen hier allemaal ! De laatste week naar de créche maakte dat het besef van de komende veranderingen zeer dichtbij kwam. Donderdag en vrijdag kwamen er aan en meer en meer viel mijn frank wat ik allemaal zou moeten missen. Linda natuurlijk maar ook de andere kindjes, de mama's en papa's, Arlette, de bekende weg naar huis tijdens dewelke Wout alles becommentarieerde en het zalig geruste gevoel van " hij is in goede handen ".
Vrijdagnamiddag werd er een feestje georganiseerd in de Plakkepolle voor de twee grote jongens die dit veilige plekje verlaten om een stapje in de grote wereld te gaan zetten. Ze stonden centraal in een fotoreportage die te zien was, ze waren 's middags nog uitgebreid gefotografeerd tijdens het maken van pompoensoep , ze kregen een afscheidscadeautje en voor de mama's en papa's was er een hapje en een drankje voorzien. De andere mama's en papa's waren er ook bij en het vreemde was dat ik mij zo kon voorstellen hoe zij zich voelden. Ik heb ook op zo'n feestjes geweest er niet bij stil staand dat ooit onze beurt er ook aankwam. Dat gevoel dat dit eeuwig gaat blijven duren en me een beetje afvragend waar al die drukte voor nodig was Maar zo'n feestje was net wat ik nodig had gisteren, een bijna ceremonieel afsluiten van de peutertijd dat ons ook wel het gevoel gaf van " Dat hebben wij samen toch maar mooi voor elkaar gekregen, de baby van zes maanden die voor het eerst naar hier kwam is nu bijna kleuter én hij is er klaar voor !"
Wij waren ( hoe kan het ook anders ) de laatsten om nar huis te gaan en het afscheid was zeer onwennig ! Vol dankbaarheid heb ik Linda, Arlette en Nina ( dochter van Linda die soms komt helpen in de Plakkepolle ) nog een dikke knuffel gegeven en alvast afgesproken om maandag zeker te laten weten hoe zijn eerste dag is verlopen ! De laatste keer van de Willebeecklaan naar huis, ik werd er dan toch een beetje tranerig van En Wout, die becommentarieerde als altijd en stond er geen seconde bij stil dat al die brievenbussen, fietsen,brommers en garagepoorten vanaf nu niet meer elke dag zijn aandacht zouden krijgen, nee, wat hem betreft komen we maandag gewoon terug naar hier
Ondertussen slaagt ons ventje er ook in een hele dag zonder ongelukjes te hebben,hopelijk doet de verandering volgende week hem niet terugvallen want hij én wij hebben er heel hard aan gewerkt.
Stilaan raken de laatste voorbereidingen voor school in orde, boekentas staat al beneden en deze middag hebben we samen zijn boterhammendoos ingewijd Doosjes en dergelijke zijn getekend alsook de jas en sjaal ( want ik heb me laten vertellen dat alles wat niet getekend is onherroepelijk verloren gaat en al wat wel getekend is waarschijnlijk ook ).
Nog twee nachtjes slapen en dan is het zover, vooral mama en papa zullen blij zijn als die eerste dag achter de rug is, de kriebels in de buik zijn vooralsnog enkel voor ons !
Groetjes en tot de volgende keer voor het spannende vervolg
deze voormiddag zijn Wout en ik samen met de andere kinderen én juf Lieke gaan spelen. Na een kort woordje uitleg van de directrice trokken we naar het kikkerklasje. Jasje uit en samen met de boekentas aan de kapstok en dan op naar de vertelhoek voor een verhaaltje van Jules en zijn opa die in het bos gaan wandelen. Na enige aanmoediging luisterde Wout wel mee maar zo'n hoeveelheid speelgoed, auto's en brommers kunnen gewoon niet anders dan interessanter zijn dan een verhaaltje
Dan schilderschort aan en met de vingertjes regendruppels schilderen. Wout creeërde een heuse wolkbreuk en vond het vooral super om de verf te verdelen over heel zijn handen en onderarmen. Ook hier was hij niet haantje de voorste maar wel zoals we hem kennen eerst de kat uit de boom kijkend, maar eens hij vertrokken is ! Nadat zijn handjes gewassen waren vond ik het tijd om eens even richting toiletjes te trekken. Al goed had ik hem uit voorzorg een pamper aangedaan want het was te laat, kaka in de pamper. Maar goed,geen ramp, toch maar eens de toiletjes uitproberen. Wat een openbaring voor Wout, een echte toilet, op zijn formaat . De doorsnee van de pot is duidelijk niet voorzien op dunne poepjes zoals die van ons ventje, hij zakt er in en zit dan met zijn poep in het water Zelf vond hij het zo fantastisch dat hij er amper nog af wou komen.
Dan was het tijd voor fruit, de juf zorgde voor druifjes en drinken. Ook nu weer moest ik even zijn aandacht trekken want hij was druk in de weer met het waterbakje waar iedereen voordien zijn handjes in gewassen had Na een paar druiven en een brikje melk was het tijd voor de speeltijd, jasje aan en op de bank even wachten tot de bel gaat. En dan ... speeltijd !!! Wout rende de hele speelplaats rond, ging hier en daar een paar kindjes duwen en deed, zoals het hoort, de deugenieterij van de grote kinderen na
Terug naar binnen, jasje uit en terug aan de kapstok. En dan tijd voor wat vrij spel. Wout koerste op zijn brommer de hele klas, de refter én de andere klassen in en uit. Hij had amper tijd om eens te komen kijken of ik er nog was, goed nieuws hé ! Voor we het wisten was het tijd om naar huis te gaan. Wout zag dat absoluut niet zitten en maakte er een spelletje van me steeds te ontglippen. Juf Lieke vond het wel vermakelijk maar kwam me uiteindelijk toch maar even helpen om zijn jasje aan te doen en afscheid te nemen. De directrice kreeg een handje en we konden eindelijk vertrekken, met kunstwerk
Thuisgekomen een flinke pipi op de pot, een boterham met smeerkaas en toen een flauw stemmetje " Woutje slapen, mama ? Boven bedje ?" En daar ligt hij nu, bijna kleuter maar toch nog even peuter !
Een beetje gerustgesteld na deze voormiddag zijn mama en papa er een beetje meer klaar voor om deze grote stap samen met Wout te maken maar op die eerste echte schooldag zullen we pas weten hoe klaar En Wout ? Die laat gewoon komen wat er komt, wat een levenswijsheid !
al een tijdje gaat het hier in Ekeren over loslaten. Over afscheid nemen van gekende,vertrouwde dingen en over kennismaken met nieuwe,spannende maar ook soms wel wat beangstigende dingen.
Loslaten voor mijzelf, op het werk. Komend weekend verhuis ik met al mijn collega's en patiënten naar Sint Erasmus. Loslaten van de Seefhoek, van 't Stuif, van de vele,al jaren vertrouwde gezichten, van de gangen die aanvoelden als een broekzak en van het broodje Porky's op vrijdag in de cafetaria. Kennismaken met een nieuwe buurt, een nieuw ziekenhuis, nieuwe buslijnen en veel ( in het begin dan toch ) onbekende gezichten in de gangen.
Loslaten voor Wout. Speelgoed verdwijnt en wordt gemist ( nadat er al maanden niet meer naar omgekeken is ), zijn vriendje in de créche is naar de grote school, die grote mensen willen zo graag dat hij zonder pamper rondloopt en nu beginnen mama en papa over een ding genaamd school te praten. Hoezo juf Lieke ? en Linda dan ? Die gaat niet mee En ook ikzelf vind de overstap naar de school moeilijk, ik heb een toffe,nauwe band ontwikkeld met Linda en zal onze quasi dagelijkse koffiemomenten enorm missen. Af en toe zullen wij, ook na november, de Plakkepolle blijven bezoeken Loslaten van de zoektocht naar een wondermiddel tegen reisziekte en loslaten van de illusie dat een mens in deze tijd autorijden kan vermijden. Loslaten van het belang van het feit dat een onderbroek juist aan is maar superfier zijn als Wout ze zelf achterstevoren heeft aangedaan.
En daarjuist loslaten in de zin van Wout zijn logeeruitjes te gunnen ondanks ongerustheid en zelfs een klein beetje schuldgevoel en angst dat hij te veel last gaat hebben in de auto. Maar loslaten in de wetenschap dat hij in goede handen is en dat hij twee superdagen tegemoet gaat maakt alles net iets minder pijnlijk Morgenvroeg kan ik even uitslapen en daarna begin ik aan het waarschijnlijk meest emotionele weekend dat ik op het werk al heb meegemaakt ( en ja het weekend begint op donderdag deze week )
Veel loslaatwijsheid en nu moet ik ook jullie nog eens loslaten, al een geluk maar voor even. Jullie horen me de volgende keer
afgelopen week merkten we weer hoe dingen die eerst nog veraf lijken ineens vlakbij zijn. De week ervoor kregen we een brief van de school om ons uit te nodigen voor de opening van het schooljaar en kennismaking met de klas en juf of meester.Dus wij dinsdag om zeven uur naar de turnzaal van Veltwijck. Na de obligate speech van de directrice ( juf Bianca ) en een oproep van de oudervereniging tot nieuwe leden werden eindelijk de leerkrachten voorgesteld. Op het eerste zich zag juf Lieke ( kort voor Nathalie omdat er twee juffen Nathalie zijn ) er wel en toffe uit maar ik keek er naar uit om haar bezig te horen over de kinderen in haar klasje. We volgden haar naar het klasje, samen met nog een stuk of zes andere ouders. Gezeten op kleuterstoeltjes ( valt aanvankelijk mee maar na anderhalf uur is je achterste totaal gevoelloos en weten je gewrichten niet meer welke kant ze uitmoeten ) luisterden we superaandachtig naar de juf. Heel echt kwam ze over, vertelde ook wat over zichzelf en overliep toen een dag in het instapklasje. Van het pak info dat we kregen bleef vooral hangen dat juf Lieke sms'jes stuurt naar mama en papa als er iets speciaals is, dat de klassepop Rikki heet en dat die in het weekend telkens met een kindje naar huis mag, dat de nadruk nog niet zozeer op leren ligt maar vooral op het leren kennen van het schoolmilieu, er voor zorgen dat kinderen zich veilig en prettig voelen op school, dat er heel ingewikkelde systemen zijn om ervoor te zorgen dat ieder kind zijn drinken, eten en soep heeft ( soepbonnetjes in het houten bakje, als je kind geen thee of water lust moet je nog iets anders meegeven buiten de twee drankjes die je zowiezo meegeeft, elke dag fruit en een koek meegeven en het fruit moet bovenaan het schuifje van je kind liggen, het over-en-weerschriftje moet in het bakje van de juf ( het groene ) en zal open liggen als er iets ingeschreven staat, donderdag is betaaldag behalve op de instapdag, dan moet je ineens de maximumfactuur betalen aan de juf al is het dan maandag. En zo bleef die informatie maar komen
Maar het belangrijkste is dat we een goed gevoel hebben bij de juf en de werking van het peuterklasje. We hadden wel enkele bedenkingen maar naar het schijnt hoort dat er gewoon bij, welke school je ook kiest. Zo dacht ik bijvoorbeeld dat het principe dat kinderen hun bord moeten leegeten echt wel achterhaald was ( de trend is toch meer dat de ouder beslist wat het kind eet en dat het kind kiest hoeveel het eet, dit om op voorhand verloren gevechten en eetproblemen te vermijden ) maar in de school geldt het nog wel. Note to self : niet teveel meegeven. En dat er tegen het einde van het schooljaar 24 kindjes in het klasje zitten is eigenlijk ook al een oud en bekend zeer. Geruststellend is wel dat in november als Wout instapt er nog maar 2 kindjes zijn en er samen met hem ook maar drie instappen, 6 kindjes in de peuterklas lijkt me goed te doen.
Uiteindelijk kwam ook de zorgleerkracht langs om wat uitleg te geven ( bij ons heetten die nog taakleerkrachten ) over hoe er wordt omgegaan met kinderen die op één of ander vlak ontwikkelingsproblemen hebben. Veltwijck staat erom bekend een uitgebreide zorgwerking te hebben, zowel voor hoogbegaafde kinderen als voor kinderen met een achterstand. Hopelijk begrijpt meester Marc het wel als ik zeg dat wij hopen dat we hem zo weinig mogelijk nodig zullen hebben
Op woensdag 19 oktober volgt nu nog een proefdagje waarop we met zijn drieën naar school gaan. Om half negen worden we ontvangen door de directrice en vanaf negen uur volgen we dan een ganse voormiddag het verloop in Wout zijn klasje. Benieuwd hoe hij gaat reageren op die nieuwe omgeving,kinderen en juf Spannend !
Verder in de realiteit : Wout heeft al schoenmaat 25 ( was dat pas geleden niet nog 19 ? ), hij kleedt zichzelf volledig uit om in bad te gaan en als je hem laat doen springt er nog zelf in ook, hij gaat klikken in de créche dat mama 's morgens melk gemorst heeft en hij wijst de weg naar de créche en doe geen vergissing want dan moet je dat nog de hele weg horen
Kortom, de tijd gaat zo snel dat ik er soms bang van wordt en naar het schijnt kan hij nog veel sneller gaan, what to do ?!
eindelijk heb ik mezelf nog eens achter de PC gezet om weer wat van onze avonturen te delen.Ondertussen is de zomervakantie voor de meesten onder ons afgelopen en is het nieuwe schooljaar ingezet. Het schooljaar waarin ook ons ventje deze grote stap zal nemen.
En dat is zo momenteel het thema van ons leven ; loslaten om te laten groeien ! Vertrouwen in je kind en in je eigen vermogen om te vertrouwen op je gevoel. Rustig blijven terwijl de druk groeit.
Vooral rond het thema zindelijkheid heeft iedereen wel een mening of DE manier om een kindje " proper " te krijgen. En eigenlijk kan je eerlijk gezegd niet meer doen dan vol liefde en geduld te hopen dat vandaag,morgen of volgende maand zijn frangeske valt , in ieder geval graag voor 7 november (D-day) wsant anders gaan wij heel veel beroep op jullie moeten doen om de opvang te verzekeren. Want Wout zijn plek in de créche is al vergeven en vanaf die dag rekenen wij er op dat hij naar de school en de buitenschoolse opvang kan. En Wout, die vindt het prima, die wil gerust op zijn potje gaan als je het hem vraagt, maar als je het hem niet vraagt is die pamper toch wel zo gemakkelijk
Op de créche vind ik dit ook een vreemde periode. Waar wij twee jaar geleden vreemden waren voor elkaar zie ik er nu al tegenop om onze regelmatige' koffieklatsche' te gaan missen. Tussen Linda en mijzelf heeft het altijd goed geklikt vanaf het begin. We hebben op die bijna twee jaar samen ook veel doorgemaakt en beleefd. Ieder op haar privéterrein en gezamelijk met Wout. En die is nu mee van de oudsten in de créche en dat brengt verantwoordelijkheden met zich mee Stilaan probeert Linda iets meer structuur voor hem te bieden en hem ook te helpen om een aantal dingen te verfijnen. Het is als mama een goed gevoel dat er zo iemand naast je staat die vanop een afstandje en niet te vergeten met heel veel ervaring naar je wondertje kijkt en de dingen die gebeuren kan kaderen of relativeren ( afhankelijk van wat je als mama en papa dan nodig hebt op een bepaald moment).
Op die maand tijd heeft ons ventje verder heel veel nieuwe woordjes geleerd, ook werkwoorden beginnen hun plek te krijgen. Hij kiest zelf tussen douche of bad, kiest zijn schoenen en beslist wie er in welke zetel mag gaan zitten. Hij kiest welke post er op de televisie komt ( Baby tv oftewel babie ( op vragende toon ) en hij weet heel goed welke liedjes hij wel of niet graag hoort. Hij haalt het beleg van tussen zijn boterhammen, sopt zijn boterhammen in de yoghurt en gooit frietjes in zijn melk . Zonder overdrijven, ook dit is volgens ons weer een zalige periode
En tegelijkertijd is het ook weer, zoals al zo vaak de afgelopen twee jaar, telkens weer aanpassen, telkens weer afwachten en soms eens wakker liggen van de vragen en problemen die bij deze leeftijd horen.
Maar er gaat geen dag voorbij dat ik er niet bij stilsta dat dit ventje écht een wonder is en als ik hem 3 dagen moet missen (vorig weekend ) tel ik de laatste dag de uren af voor ik hem weer zie. Ik kan niet anders dan besluiten dat ik dik twee jaar geleden verliefd ben geworden en dat ik dat vandaag nog evenzeer ben als toen. Dat is weer genoeg weemoed voor deze post en ik laat jullie achter met een nieuwe foto !
Ik heb mij dit weekend een nieuwe gsm aangeschaft. De lieve jufrouw van de winkel bood zeer vriendelijk aan mijn oude SIMkaart ( die nog uit de tijd van Orange stamde ) te vervangen door een nieuwe. Ik sla nooit lieve gebaren af en was zeer dankbaar.
Tot ik vandaag merkte dat een heel groot deel van mijn telefoonnummers op die kaart stonden
Als je deze post leest en je wil, stuur me dan even een sms'je of bel me even. Zo heb ik hopelijk snel al mijn nummers terug bij elkaar.
Ondanks onze vakantie is het toch weer even geleden dat ik jullie up-to-date bracht. Om een idee te geven waar we dan wel mee bezig ben geweest volgende bloemlezing.
Enorm flink op het potje, vrienden bezoeken, familiebezoekjes, marktbezoekjes, zeebezoekjes, testritjes, draaimolenavontuur, babybezoek, uit eten gaan, veel nieuwe woordjes leren, ontdekken dat je ook achteruit en zijwaarts kunt stappen, leren huppelen ( of toch iets wat daar op lijkt ), naar de kapper, boodschappen wegzetten, terug naar de créche, terug naar het werk, uitproberen in welke richting de douchesproeier nog kan sproeien, heel veel complimentjes over zo'n schattige, flinke peuter, een ongelukje terwijl de pamper uit is en grote verbazing over de natte voeten die daaruit voortkwamen, een groter ongelukje terwijl de pamper uit is en uitproberen hoe het voelt om daar met je sandalen door te wandelen , iedere dag op zoek naar een nieuwe favoriete knuffel, kennis maken met de buitenschoolse opvang, zo hard groeien dat schoenen en sloefjes niet meer passen en mama en papa iedere dag weer even stil laten worden !
Je ziet het, hier in Ekeren is het iedere dag weer een nieuw avontuur !
P.S Toch fijn om te horen dat velen van jullie de blog na al die tijd nog steeds volgen !
zoals er periodes in het leven zijn dat een mens constant de vraag krijgt ' hebde al een vriendje ?', later gevolgd door ' wanneer gaan jullie samenwonen?' en nog later door ' wanneer gaan jullie trouwen' is er die periode in een mensenleven dat de vraag wanneer er kindjes komen heel vaak wordt gesteld. Voor mij en ons niet altijd even gemakkelijk want hoe leg je uit dat je dolgraag zou willen maar dat er blijkbaar een 'technisch' probleem is ? En hoe ga je om met goedbedoelde maar niet altijd even leuke reacties zoals daar zijn ; bij ons lukte dat van de eerste keer, moet ik eens komen voordoen hoe het moet of ook nog mijn favoriet je moogt er ni te veel aan denken, dan lukt het wel.
Maar toen was er Wout én toen trouwden wij en dacht ik dat de moeilijke vragen nu wel allemaal gesteld waren . Maar nee, ik had er niet bij stilgestaan dat er nog een vraag is. Een vraag die ik de laatste weken al een paar keer heb gekregen ; en, wanneer komt er een tweede ? En idd, in de omgeving zie ik veel mensen met kindjes van Wout zijn leeftijd die aan een tweede begonnen zijn en blijkbaar gaan mensen er nog vaak vanuit dat er zowiezo een tweede komt.
Mijn favoriete antwoord ? We zijn zoooo blij met den deze dat we het hier maar bij houden. En als mensen aandringen trek ik de leeftijdskaart, op mijne leeftijd ? Da's toch wel veel risico.
En ik vind ook echt dat we het zo getroffen hebben met Wout dat een tweede heel welkom zou zijn maar ook niet echt moet. Soms hebben we het er wel eens over, stel je voor dat ik plots in verwachting zou zijn. We zouden het van harte welkom heten en het zou een bezegeling van onze liefde ( cliché-alarm ) zijn maar Wout blijft altijd ons wondertje, die kwam als geroepen en het leven van heel veel mensen heeft verrijkt.
Een wondertje dat nog altijd flink op het potje gaat en blijkbaar vooral wat kaka betreft het ritme heeft begrepen, een ventje dat uit alle macht probeert zijn eerste woordjes te zeggen en een kapoen die zo flink is dat het soms bijna ongelooflijk is. Of kennen jullie nog een jongetje dat terwijl mama en papa een uur aan het praten zijn met een vreemde meneer ( Koen van de buitenschoolse opvang ) gewoon even rondkijkt, een winkelwagentje vindt en wat kruidenierswaren om vervolgens bijna de hele tijd op zichzelf en in stilte boodschappen doen te spelen en af en toe de speelgoedtelefoon komen brengen om te zeggen dat er een dringende oproep is ?
De enige trieste mededeling op dit moment is dat het slecht weer is, net nu wij een weekje verlof hebben. Tips voor een toffe dag tijdens slechtweerperiodes zijn welkom op dit adres.
Hallo allemaal, weer even geleden hé. Na een reeks van drie nachten gedurende dewelke ik werd geplaagd door slapeloze dagen ( grasmaaimachines, werken van Belgacom enzovoort) gingen Wout en ik vrijdagnamiddag voor de tweede keer naar de osteopaat. Maandag waren we de eerste keer geweest, de osteopaat zei dat als zijn wagenziekte iets te maken heeft met zijn evenwichtsorgaan dat hij ons waarschijnlijk zou kunnen helpen. Er zat inderdaad iets vast achter Wout zijn linkeroor en na twee consulten zou dat nu terug loszitten. Dus als dat het probleem was zou Wout binnenkort zonder problemen naar de zee, de Ardennen of zelfs nog verder moeten kunnen reizen.
Misschien merk je het aan mijn toon, ik ben nog geen 100 procent overtuigd van de werking van osteopathie. Diegene waar wij zijn bijgeweest was nochthans geen zweverig type of zo maar toch, iemand die gewoon door te voelen aan een buikje kan zeggen of de maagklepjes goed zijn afgesloten Aan de andere kant reageerde Wout duidelijk tijdens de behandeling, hij geeuwde af en toe en soms reageerde hij door te proberen naar die vreemde meneer te kijken alsof om te zeggen : helaba, wa zijde gij daar aan het doen ?
Zoals de Engelsen zeggen ; the proof zal in the eating of the pudding zijn. Ik houd jullie zeker op de hoogte van het verloop van onze eerstvolgende proefrit
Verder nieuws. Vandaag zijn we gestart met wat dan zo trendy zindelijkheidstraining wordt genoemd. Vorige week had ik een leuk boek over potjes gevonden, met stickertjes voor één of ander beloningssysteem. En vandaag leek me geschikt om er aan te beginnen omdat we de komende twee weken samen thuis zijn en er dus ruimte is om een zekere routine op te bouwen. Na heel veel denken,lezen en praten over potjestraining besloot ik om het maar gewoon te doen en te zien wat er van zou komen. Deze morgend begon veelbelovend, Wout wilde niet op het potje. Na wat lichte aandrang en de belofte dat hij in het potjesboek mocht kijken ging zijn broekje en pamper dan toch naar beneden en ging hij zitten. Na samen in het boek te hebben gelezen zei ik dat het klaar was en dat hij mocht rechtstaan. Maar nee, hij was nog niet klaar en wilde er niet af komen. En al een geluk dat ik hem liet zitten want seconden later hoorde ik plop plop ( ik ben niet zo goed in geluidseffecten, sorry ) en toen Wout rechtstond, ja hoor, een ferme plas en ook had hij kaka gedaan. Zoals het hoort ging ik uit mijn dak van enthousiasme, kuste en knuffelde hem, deed een dansje en prees hem de hemel in Om bedankt te worden met een minzame blik die ik interpreteerde als ; wat een drukte over iets van niks Met zijn eigen WCpapier kuiste mama de poep af, Wout maakt zelf zijn piemeltje proper ( daar laat hij liever niemand anders aankomen ), papier in het potje en dan samen naar de WC voor het afscheidsritueel. Alles in de WC en Wout mag doortrekken. En dan, alst but not least krijgt Wout een beloningssticker en hij mag zelf kiezen waar hij die gaat plakken. Het resultaat kan je hier zien
Heel dit ritueel herhaalden we nog drie keer in de loop van de dag, iedere keer met succes ! Ik kan dus weer niet anders dan Wout de beste,slimste en liefste van allemaal te vinden
Reisziekte of hoe een braakreflex iedereen bezig houdt
Ja ja, niet zo'n leuk onderwerp vandaag maar wij zitten er wel mee. Ons ventje is dus wagenziek. Voor onze frank echt viel was hij toch een drietal keren zeer ziek in de auto en trakteerde zichzelf, mama, de autostoel én de auto op een " make over ".
Eens we het doorhadden begon het pas echt leuk te worden Opzoekwerk ( dank u internet ), rondvragen ( bij huisarts,Kind en Gezin, de apotheek en ervaringsdeskundigen in onze omgeving.
Eerste ronde : homeopathie. Weer opzoekwerk en rondvragen met als eerste proef : kiddivent of zoiets. Resultaat : niks. Volgende proef na overleg met de apotheek Coccilium of zoiets, heel specifiek tegen reisziekte met onder andere Tabaccum en Petroleum. Resultaat : niks;
Ondertussen werd met de autorijden echt geen pretje, ons prutske begon te zeuren als hij zijn autostoel zag en mama haar bloeddruk begon te stijgen als ze aan een gezamelijke autori dacht.
Laat ons het dan toch maar met reguliere medicijnen proberen, op aanraden van de pediater Motilium pediatrische oplossing. Een paar keer gebruikt tijdens korte ritjes en zowaar hij leek happier in de auto en ik dacht : Yes, probleem opgelost. Maar helaas,driewerf helaas bij een degelijke proefopstelling bleek de Motilium het na een goed kwartier voor bekeken te houden en daar was het weer ; een opwaartse beweging van de spijsvertering Het stopte wel na één golf terwijl Woutje daarvoor bleef braken tot de auto stilstond dus misschien toch een klei lichtpuntje. Maar eigenlijk niet echt want samen met de mislukking van de Motilium overviel mij een wat wanhopig gevoel, dit kan toch niet zijn, Wout zal toch ooit met de auto moeten kunnen meerijden. Met oma Chris naar zee, met Anneke naar Gooreind of met bompa Jos naar Planckendael. Tegelijkertijd werd door zijn reisziekte ook onze keuze aan opvang meteen heel wat kleiner. Anneke en Danny kwamen hem regelmatig halen voor een weekendje of Anneke pikte hem op in de créche om mee half Vlaanderen af te rijden op zoek naar zieke dieren Maar dat gaat niet meer
Ok, volgende stap,stoom aflaten op Facebook. Zeer snel veel reacties, Touristil werd meermaals genoemd maar ook en vooral osteopathie. Osteowatte ? Zo'n kraker die pijnlijke ruggen en kromme benen behandelt ? Maar nee mama, gespecialiseerde behandelaars die op zachte manier blokkages verwijderen van allerlei soort. Ik moest toch even aan de idee wennen en bleef op zoek naar een andere oplossing. Zelfs de psychiater werd geraadpleegd en voor ik het wist was er een cocktail van reguliere medicatie voorgesteld die eigenlijk zowat werkt als Touristil én de raad om eventueel ook wat Sedinaldruppels te geven om de angstreactie vooraf wat te milderen. Wagenziekte als conditionering ? Ja, klinkt logisch en misschien kan mama dan ook aan de Sedinal want ook ik heb op de duur al wat last van anticipatie-angst
Ook op de créche legde ik mijn oor nog eens te luisteren, want de knoop was nog steeds niet doorgehakt. Daar wees Linda me er nog eens op dat het haar ook altijd nog opviel dat Woutje snel zijn evenwicht verliest en dat hij als hij moe is echt kan zwalpen. Samen met de nodige oorontstekingen in zijn medische voorgeschiedenis ( je merkt nu wel dat ik in een ziekenhuis werk hé ) is de stap naar een probleem met zijn evenwichtsorgaan snel gelegd en laat dat nou net iets zijn waar een osteopaat soms wel degelijk iets aan kan verhelpen.
Ok, ik wil het een kans geven, tijd voor de volgende ronde ! Welke osteopaat is goed, werkt elke osteopaat met kinderen, en vooral wat is een goede osteopaat. Ik vind toch dat je zo iemand niet zomaar uit de Gouden Gids plukt. Dus terug rondhoren, vergelijken, rondbellen en nazien hoe het zit met terugbetaling van zo'n osteopaat.
In de volgende ronde wordt verwacht : bellen met de osteopa(a)t(e) die het best uit de vergelijkende rondvraag komt en een afspraak maken. En natuurlijk moet zijn of haar praktijk niet te ver weg liggen want met de auto ernaartoe gaan is niet echt een optie
Ondertussen reed ik met een Lijnabonnement dat 4 dagen verlopen was en werd tijdens een grootscheepse controle als de eerste de beste crimineel uit de tram gezet en gecontroleerd, riskeer ik een boete van 75 euro maar heeft een lieve dame bij de Lijn me geholpen om bezwaar aante tekenen en verzachtende omstandigheden aan te voeren. Ondertussen is papa terug aan het werk ( zat even tussen twee jobs ) en klautert Wout alleen allerlei soorten trappen op en af. Ondertussen zijn wij twee jaar getrouwd en komt de kleuterschool dichter en dichterbij.
Met tips over wagenziekte bij kinderen kan je steeds terecht op mijn email of op kan je reageren op deze blog. Tips die al aan de beurt zijn geweest naast diegenen waarvan sprake in deze post zijn acupressurarmbandjes, gember, raampjes openzetten, afleiding bezorgen, een lichte maaltijd voor het vertrek, een ontaardingsstrip aan de auto en psycho-analyse. Gelieve deze NIET nog eens te herhalen wegens reeds geprobeerd of in het laatste geval te drastisch en duur
Nog een leuke week gewenst en geef de hoop niet op, er is mooier weer op komst !
ben net uit bed. Neen,ik ben niet schandalig lui geworden maar heb net vier nachten gewerkt. Op zich vind ik dat wel een fijne shift maar voor mijn sociaal leven is dat niet zo goed. Ik ben dan werkelijk 5 dagen van de wereld want buiten werken,slapen en een paar uurtjes met mijn ventjes doorbrengen doe ik dan niets anders. Telefoontjes en sms'jes blijven onbeantwoord, mails ongelezen en nieuws onbekeken. Mijn uitslaap ( de dag na mijn laatste nacht ) dient dus om te proberen al die zaken wat bij te werken, het huishouden wat terug op poten te zetten want dat is ook vijf dagen geleden en terug te wennen aan het daglicht
Vier nachten is voor een vier/vijfde best wel veel werken wat maakt dat ik nu wel een hele week thuis ben. Er staan weer leuke dingen op het programma als een babybezoekje bij een collega, mss nog eens een zoobezoek en zeker en vast lang en uitgebreid genieten van mijn gezinnetje.
Zoobezoeken zullen nu wat meer op ons programma staan sinds we na ons vorige zoobezoek twee weken geleden een abonnement hebben aangeschaft. Wout geniet meer en meer van al die beesten en op die manier kunnen we er regelmatig eens even tussenuit. En ook alle andere voordelen willen we zeker eens uitproberen. Planckendael staat nog op ons verlanglijstje deze zomer en mss ook wel het vroegere Paradisio.
Op werkfront kregen we deze week onverwacht nieuws toen ons werd meegedeeld dat we ,wegens de verbouwingswerken die er aan komen, in oktober moeten verhuizen met onze afdeling. We trekken naar het Erasmusziekenhuis dat ook een ZNA ziekenhuis is en dat voor ongeveer 3 jaar. Dat zo'n verhuis met een hele ziekenhuisafdeling niet vanzelfsprekend is, daar kunnen jullie zich vast wel iets bij voorstellen
En vlak na die grote verhuis is er nog een grote dag voor ons, op 7 november gaat Wout naar school ! Een dag die ik nu al vol spanning dichterbij voel komen en waar ik tegelijkertijd naar uitkijk én tegenop zie. Gedaan met onze vaste vrije dagen samen en met lekker lang uitslapen, iedere dag naar school Als het maar snel kerstvakantie 2011 is !
Ik ben onwaarschijnlijk aan het genieten ! Van het mooie weer, van Wout die op zijn zetel een ongelooflijk lekkere koek aan het eten is, van een Ricard, van samen met Peter Tiramisu maken, van een proper gepoetst huisje, van een douche,deo,bodymilk en parfum in dezelfde geur ( thanks to Bodyshop,Tanja,Erna en Gaston én grote kuis in de slaapkamer ) vanWout die met zijn nieuwe rugzak ( of is het een BH van mama )op stap vertrekt, van Peter en Wout die echte papa en zoon-fun beleven, van Wout die allerlei woordjes probeert te zeggen en daarbij onnoemelijk schattig is !
En van de gedachte dat ik het toch echt getroffen heb !
Hopelijk genieten jullie evenzeer van het leven en van elkaar !
Ik ben gewoon aanhet genieten; Van Wout die een heerlijke koek zit te eten op zijn zetel, van samen met Peter Tiramisu maken,van het mooie weer, van een lekkere Ricard, van Wout die met zijn nieuwe rugzak ( of is het een BH van mama ) dada wuift, van een proper gepoetst huis, van een slaapkamer waar grote kuis gedaan is , van recente foto's inplakken, van Wout die allerlei woordjes probeert te zeggen en daarbij onbetaalbaar schattig is, van de poezen die in de zon liggen !
En van de gedachte dat ik het echt getroffen heb
Hopelijk hebben jullie ook zoveel om van te genieten !
zoals jullie weten,werk ik niet nine tot five en meestal ben ik daar erg happy mee. Mijn shiften in combinatie met mijn 4/5de werken zorgt dat ik regelmatig thuis ben zodat ik veel tijd heb voor mijn 2 mannen,mijn huishouden,sociaal leven én mezelf. Maar als ik dan eens,zoals nu, een aantal dagen achter elkaar moet werken ( 7 ) en een heel weekend de late doe dan mis ik dat alles enorm. Wout is momenteel bij oma Chris en ik ben er wel erg gerust in maar toch De idee dat een mama er altijd moet zijn vind ik niet correct maar als ik dan hoor dat dat ventje een bloedneusje heeft gehad en dat hij gisteren een beetje heimwee leek te hebben dan pikt het toch wel een beetje. Al een geluk dat ik mijn job erg graag doe, dat maakt dat ik me over deze gevoelens kan zetten en me ook echt wel met mijn patiënten kan bezighouden en niet de hele tijd aan Wout zit te denken.
Ik vertrek sebiet terug naar het werk en kijk vol verlangen uit naar morgenvroeg, als ik mijn protje uit bed mag halen en hem een hele,hele,hele dikke knuffel zal kunnen geven
Fantastisch zomerweer voor de paasvakantie ! Korte broeken en T-shirts uit de kast, of beter gezegd nieuw gekocht, zonnecréme en zonnebril. Niet al deze dingen zijn Wout's favorieten Vooral die créme en die korte broeken. Deze morgend deed ik hem voor het eerst na de winter een driekwartsbroek aan en hij blijft maar aan die pijpen trekken om ze tot beneden te kunnen krijgen , hij is een echt gewoonteventje en zou het liefst hebben dat alles altijd hetzelfde bleef. Maar zo zit het leven niet in elkaar hé, wij grote mensen weten dat maar zo'n peuter die snapt er nog niet veel van.
Sinds hij verjaard is lijkt het wel of er echt een signaal is afgegaan om aan de peuterpuberteit te beginnen. Zouden het dan toch hormonen zijn ? Neen zeggen doet hij niet, hij zegt nog niet echt veel, maar zwijgen betekent voor hem 'neen'. Dus als ik zeg ' Kom Woutje, we gaan boterhammen eten' en het blijft stil dan wil dat zeggen ' ik wil geen boterhammen, liever een koek of een potje platte kaas'. En plotseling heeft hij door dat hij echt wel neen kan doen, je doet gewoon je mond niet open, je loopt weg of je staat in je bed te springen. Leuk is ook wanneer je de grote mensen in de war brengt, je doet alsof je rustig gaat doen wat ze vragen en als ze dan op hun gemak zijn zet je het plots op een brullen en gooi je met alles wat je maar te pakken krijgt
Gelukkig is ons ventje altijd maar een heel klein stukje van de dag aan het puberen en zijn de overige momenten nog steeds goud waard ! Om jullie mee te laten genieten van die mooie momenten zet ik nog eens wat foto's op de blog.
(alarmfase 2)
)
), direct er in vliegen om mezelf en Wout tegen kwart na acht klaar te krijgen en te vertrekken naar school.Naar de zaal, boekentas leegmaken, bakje nazien en afscheid nemen op de speelplaats. De hele dag nieuwsgierig en ongeduldig om ons ventje terug te zien, dan terug naar de schoolpoort en samen met Wout naar huis. Volle gas zorgen voor hem ( drinken, helpen, eten, in bad, potje,tanden poetsen en dan in bed ) Terug beneden opruimen, boekentas nazien, vuile was in machine ( hopelijk duurt dat wel geen jaren meer 
Al goed dat oma Chris en opa Karel er zijn om naar ons ventje zijn eerste feestje op school te gaan. Peter zijn ouders moeten al naar het grootouderfeest op Noeh zijn school dus zijn Chris en Karel nog maar eens reddende engel !
, ze kregen een afscheidscadeautje en voor de mama's en papa's was er een hapje en een drankje voorzien. De andere mama's en papa's waren er ook bij en het vreemde was dat ik mij zo kon voorstellen hoe zij zich voelden. Ik heb ook op zo'n feestjes geweest er niet bij stil staand dat ooit onze beurt er ook aankwam. Dat gevoel dat dit eeuwig gaat blijven duren en me een beetje afvragend waar al die drukte voor nodig was 
).
( nadat er al maanden niet meer naar omgekeken is ), zijn vriendje in de créche is naar de grote school, die grote mensen willen zo graag dat hij zonder pamper rondloopt en nu beginnen mama en papa over een ding genaamd school te praten. Hoezo juf Lieke ? en Linda dan ? Die gaat niet mee 
Hallo allemaal,
