De uitleencijfers zijn toch niet goed, weinig gebruikers, er zijn er nog genoeg, we moeten toch besparen, kleine gebouwen, enz. De argumenten voor de sluiting komen eraan. (Lees in GVA redactioneel artikel van Lex Molenaar).

Een klein verhaal:

Ik heb 24 bakkers. Winkels over heel Antwerpen en haar districten.

Ergens in 't centrum hoor ik van een groot woonproject, opwaardering van de buurt, jonge gezinnen en ik denk, laat ik daar eens een grote bakkerij bouwen. Alles moet tegenwoordig toch groot zijn : groot warenhuis, groot Museum, grote brug, grote tunnel, grote investeringen.

Mijn Masterplan slaagt wat tegen. De buurt wordt toch niet wat ik er van dacht. De klanten vinden hun weg er niet naar toe.

Nu moet ik besparen. Geen pistolets, sandwiches of taartjes in de wijkbakkerijen. Geen nieuw lampen, togen of herstellingen. Mijn centjes zijn op!

Wat anders? Mijn nieuw bakkerij toedoen? Toegeven dat ik misschien toch verkeerd was? En die nieuwe automatische toog? En al die technische snufjes?

Nee. Hier moet het zijn. 't Zijn de mensen die niet tot hier komen die verkeerd zijn.

Weet je wat, in alle districtsbakkerijen ga ik besparen. Dan moet ik al geen nieuw personeel aannemen. Ik laat ze hier komen werken. Vanaf nu zaterdag dicht, en 's avonds, en woensdagnamiddag en in de vakanties... Nog één volwaardige bakker per district.

Godv..., nu komen ze nog niet. Die mensen van de wijkbakkerijen gaan nu naar de buurgemeenten of eten nu fritten, rijst, cornflakes...

In totaliteit wordt er minder bij mij gekocht. Hoe komt dat toch?

Wat dan nu?

En nu ga ik ze sluiten. Die wijkbakkerijen.

De expoitatieresultaten zijn slecht, in verhouding brengen ze niets op, in verhouding komt daar geen volk. Cijfermatig, in de statistieken zijn ze van geen tel.

Maar dat kind dat nu te voet naar de bakker gaat, die bomma die wat moeilijk loopt, dat gezin zonder auto,... Die moeten nu naar de bakker in 't centrum. Maximaal 2 kilometer verder! (oei, vergeten te zeggen : in vogelvlucht en dat is 4 kilometer heen en terug... Te voet? )

Waarom? Omdat ik geen goed zakenplan had.

Noodzakelijke investeringen heb ik uitgesteld. Regelmatige aanpassingen van het aanbod weggelaten. Altijd ingekrompen in de plaats van uitgebreid. Geen nieuwe doelgroepen aangeboord. Kansen laten liggen.

En dat is wat de Stad deed met onze bibliotheken. Systematisch afbouwen, laten verkommeren. In plaats van nieuwe initiatieven te nemen, kansen te geven, vrijwilligers in te schakelen.

Op te bouwen in plaats van af te breken.

Dat is besturen.

Niet enkel grootse initiatieven nemen, grote, nieuwe dingen bouwen en de rest laten verrotten.

Uitbouwen en verbeteren wat je hebt.

Op langere termijn (niet enkel tot de volgende verkiezing).

Doordacht en planmatig. Met een luisterend oor naar opbouwende ideeën.

Van mensen met gezond verstand (en niet alleen met ronkende titels die de theorieën kennen maar de voeling met het leven van de duizenden gewone Antwerpenaren en inwoners van deze Stad al lang zijn verloren)

Van mensen die de BIB gebruiken. En naar het waarom van mensen die ze niet gebruiken.

Leer verdomme eens luisteren naar de senioren, kinderen, gezinnen die hier wonen en werken. Die hier lezen en ontlenen.

Liever in 't buitenland nieuwe dingen verkopen dan oude waarden onderhouden.

Maar ja, dat is de moderne tijd zeker?

Denk dus na wanneer U journalisten hoort vertellen dat het toch zo erg niet is. Dat de cijfers het bewijzen.

Weet dan hoe die cijfers zo geworden zijn...

Met cijfers kan je alles bewijzen. 't Is maar hoe je brengt. En wat je brengt. Als boekhouder kan ik het weten...

Chil