Bron : Humo 22/03/2010'Hoofdpijn. Krampen. Flauwvallen. Parkinson. En allemaal door die straling'

In een onooglijke negorij diep in Normandië woont Patrick Vanden Berghe. Belg. 66 jaar oud. Gewezen topambtenaar. Vroeger had Patrick zijn zaakjes goed voor mekaar: hij was doorgedrongen tot de hoogste echelons van de administratie, maakte er lange dagen en vulde zijn vrije tijd met tennissen en de hoogste Alpencols beklimmen, te voet en met de fiets. Vandaag is zijn tred onzeker, hij moet zichzelf staande houden met een wandelstok. Een coup de vieux, genadeloos uitgedeeld door de ziekte van Parkinson.

Die ziekte heeft hij naar eigen zeggen te danken aan de hoogfrequente gepulseerde elektromagnetische stralen die gsm's, UMTS-antennes, looptelefoons en WiFi-modems continu uitbraken. De symptomen: aanhoudende hoofdpijnen, een weerbarstige nek, en één keer verloor hij zelfs minutenlang het bewustzijn. In Zweden is elektrogevoeligheid officieel erkend als een fysieke handicap. Elders niet, wegens gebrek aan wetenschappelijk bewijs, maar bij ons raadde minister Jo Vandeurzen vorige week nog alle Vlamingen af om onder hoogspanningsmasten te gaan wonen. En intussen zeggen naar schatting 150.000 à 200.000 Belgen dat ze in meer of mindere mate door straling geteisterd worden. Gelukkig niet allemaal zo erg als Patrick: zijn klachten waren zo erg dat hij voortdurend moest verhuizen. Van die jarenlange omzwerving brengt hij nu verslag uit in zijn boek 'Stralingsgevaar!', vanaf donderdag in de boekhandel.
Een fragment uit het interview

Patrick neemt opnieuw de benen en verkast naar een ander appartement in Edegem.

Patrick Vanden Berghe «Ik heb uren zitten babbelen met de eigenaars, om te zien: voel ik mij hier goed? Maar voor ik er kon intrekken, moesten de binnenmuren nog geschilderd worden. Ik had weer pech: de schilder heeft de verkeerde verf gebruikt. Muurverf moet wateroplosbaar zijn, maar als er daar een verfdruppel op de grond viel, kreeg je dat niet weg zonder scheermes. Dat was pure col, en ik werd er doodziek van. In het begin sliep ik in een klein kamertje waar niet geschilderd was, en voor de rest leefde ik in de keuken. Maar op den duur hingen die verfdampen overal in huis en moest ik weer weg.
»Ik heb dan een prachtig appartement gevonden in Veltem-Beisem, in de streek van Leuven.»

HUMO Daar hebt u twee jaar gewoond, zonder klachten.

Vanden Berghe «Ik voelde mij (haalt diep adem) za-lig. Ik was intussen ook aan mijn heup geopereerd, waardoor ik weer forse bergwandelingen kon doen. (Glundert) 15 kilometer, zonder probleem. Twee jaar lang kon ik doen wat ik wilde, ik voelde mij herboren.»

HUMO Maar plots kwamen de klachten terug, uit het niets.

Vanden Berghe «15 april 2006, ik ga die datum nooit vergeten, voelde ik een raar drukkend gevoel in mijn hoofd. Zeer pijnlijk. Ik dacht: 'Wat is dat hier ineens?'»

HUMO Nochtans stonden er geen gsm-antennes op het dak, dat had u op voorhand gecheckt.

Vanden Berghe (knikt) «Achteraf denk ik dat mijn buurman die 15de april zijn DECT-antenne geïnstalleerd heeft - DECT is de technologie die gebruikt wordt voor looptelefoons. De straling is vergelijkbaar met die van een gsm, maar dan veel krachtiger en dus ook veel schadelijker. Mijn buurman had die DECT-antenne in een kamer gezet die grensde aan mijn slaapkamer. Ik lag met mijn hoofd op één meter, hoogstens één meter twintig van dat toestel, en ik werd dus constant bestookt met zware straling.
»Twee weken later, op 30 april, ging het echt fout. Ik zat aan tafel te praten met twee vrienden toen het licht uitging: ik verloor het bewustzijn, hing in mijn stoel met mijn handen slap naast mijn lichaam. Mijn vrienden dachten: 'Een epileptische aanval, 't is gedaan met hem.' Ze hebben de dokter gebeld en die hield het op (smalend) een flauwte.»

HUMO U hebt uw appartement in Veltem-Beisem van boven tot onder gescand: bleek dat er langs alle kanten straling door de muren kwam.

Vanden Berghe «WiFi: mijn buren hadden vijf draadloze netwerken openstaan! Ik heb met die mensen proberen te praten, ik heb zelfs vijftien kopieën gemaakt van een Humo-artikel van april 2006, om uit te delen. Het sterkste signaal was afkomstig van mijn onderbuur, een universiteitsprofessor: hij had een WiFi die dag en nacht straalde. Zeven volt per meter, alstublieft! Hij had er zelf niet veel last van want hij was veel op vakantie, maar dan liet hij dat ding gewoon aanstaan. En toen ik hem wou vragen of hij het 's nachts en tijdens zijn reizen wou afzetten, heeft hij mij op een onbeschofte manier buitengegooid. Hij wou niet luisteren.
»Toen heb ik de knoop doorgehakt: ik ga lopen. En ik blijf lopen tot ik een plek vind waar geen straling is.»

Het volledige interview leest u in Humo 3629 van dinsdag 23 maart 2010.