Dagboek over mijn genderzoektocht Plots viel alles op z'n plaats. Ik besefte dat ik geboren was in het foute lichaam. Ik was gesocialiseerd als meisje, maar eigenlijk ben ik een jongen.
De weg naar mijn zelfwording kan je lezen in deze weblog.
18-07-2008
Hesje en packer
Ik ben me op mijn vakantie (zonder broekvulling) heel goed bewust geworden van het feit dat het dragen van hesjes en een packer okee is als het tijdelijk is. Stel dat men mij zou zeggen dat ik nooit een operatie mag ondergaan, zou ik dan niet gelijk stoppen met die 'flauwekul' van borsten afbinden en broekvulling? Ja, omdat het makkelijker is zonder (alhoewel ik een goeie bh nog zal moeten vinden. En zonder bh is al helemaal geen optie). Neen, omdat ik er dan vrouwelijker uitzie dan ik me voel en ik de wereld dan nog meer een verkeerd beeld van mijn innerlijk voorschotel.
Toch lijkt het zo absurd om dit te doen. Het is enkel te rechtvaardigen als tijdelijk gegeven, vind ik. Niet als iets permanents. Net zoals voor mv's waarschijnlijk borstprotheses en het tussen de benen binden van penis absurd is wanneer dat permanent zou gedaan worden. Niet?
Ik zie het in ieder geval niet zitten om op zo'n manier oud te worden, in een lichaam dat altijd middelen nodig heeft om een zo goed mogelijke expressie van het innerlijk te tonen. Dat zou voor mij veel makkelijker lukken in een lichaam zonder borsten... Wat broekvulling betreft, dat laat ik nog wat in het midden. Maar hoe dan ook, ik ervaar mijn genderdysforie meer en meer als een handicap. Ik hoop dat andere mensen er ook op die manier kunnen naar kijken. Dan daalt de absurditeit van het dragen van hesje en packer want dan is dat vergelijkbaar met het dragen van bv. een steunzool of een prothesebeen of...
Ik heb even tijd nodig gehad om de vakantie te laten bezinken vóór ik er kon over schrijven. Er is dan ook wel veel gebeurd met betrekking tot mijn genderdysforie. Ik heb gemerkt dat ik niet meer lang met borsten kan/wil rondlopen. Twee dagen zonder hesje en ik begon me anders te voelen, alsof ik mijzelf weer aan 't bedriegen was. Neen, die borsten zijn maar beter zo goed mogelijk verstopt. Zonder borsten past mijn hoofd beter bij mijn lichaam. 14 dagen zonder packer dacht ik wel makkelijk te kunnen overleven. Maar ik merkte dat ook dat niet juist zat. Okee, het was wel heel opportunistisch en best praktisch met het warme weer, maar toch, ik voelde me niet in mijn eigen vel - wat mét broekvulling ook niet het geval is, maar het benadert wel een juist lichaam bij een juiste ziel. Die packer thuislaten ga ik dus niet meer doen.
Anderzijds heb ik ook gemerkt dat ik voor 99% van de wereld overduidelijk vrouw ben. Soms zag ik mensen wel eens 2 keer kijken wanneer ik bv. een meisjestoilet binnenging, maar niemand die er aanstoot aan nam. Evenmin trouwens toen ik op een jongenstoilet ging. Ik heb me tijdens onze week in Taizé wel meer vrouw en vooral moeder gevoeld. Dat had te maken met de blik van anderen. In Olinda, waar de families verblijven, is er ook zo ontzettend veel nadruk op het ouder- en partner-zijn, dat ik me gedwongen voelde in die rol. Het is me ook duidelijk gemaakt dat ik ooit voor deze rol gekozen heb, en dat ik daarmee andere keuzes heb uitgesloten. Mijn vrijheid is beperkt. Ik ben partner van een man, ik ben moeder van mijn twee kinderen. Maar ik ben ook Patrick en niet de vrouw die iedereen ziet. Bij de voorstelling in ons gespreksgroepje twijfelde ik heel erg hoe me voor te stellen. Maar omwille van de kinderen (ik voelde me vooral moeder) én omdat ik zonder complete outfit was én omdat ik bang was voor de reacties van de anderen (Croaten, Polen, Vlamingen, Hongaren en Russen) hield ik het op mijn meisjesnaam. Dat wrong echter. En een dag later heb ik het Vlaamse koppel ingelicht. Aangezien zij de Croaten, Polen en Hongaar al kenden van een eerdere ontmoeting in Taizé, vroeg ik hun mening over hoe dit zo aankomen bij de anderen. Ze dachten dat iedereen wel zo christelijk is om daarvoor geen mensen aan te kant te zetten. Dus lichtte ik ook de Pool Darek in. Zijn reactie was om rillingen van te krijgen. Ik zie nog steeds zijn donkerbruine ogen naar mij kijken. Ik zag er onbegrip en tegelijkertijd poging tot begrijpen in. Het thema was hem niet onbekend. Maar wat hij vernomen had, was wel wat anders dan wat ik reeds vernomen heb. Nl. dat je op lange termijn moet kijken. Over 5 jaar volledig man zijn, is enkel dichtbij gekeken. Hij heeft vernomen dat er mensen zijn die na zo'n transitie decenia later toch spijt hebben. Daar kan ik natuurlijk niet veel tegen zeggen. Zijn woord tegen het mijne. "En wat met 'being a creation of God'?" Deze vraag hield me ook bezig. Waarom heeft God me in een vrouwenlichaam geschapen? Zit daar een bedoeling achter of niet? Wil ik niet zelf God spelen door de kans me te laten 'ombouwen' te grijpen? Ik verwerp deze gedachte uiteraard. Ik, noch de chirurgen, spelen voor God. Als er al zoiets is als een God, laat staan de God van Joden, Moslims en Christenen, dan kan die volgens mij niet verantwoordelijk zijn voor enige vorm van lichamelijkheid. Het is gewoon een foutje van de natuur dat ik (met een mannelijke ziel) geboren ben in een vrouwelijk lichaam. Maar is een belangrijker vraag niet deze: Waarom zou ik niet van mijn lichaam kunnen houden, alsof ik me zou verzoenen met een lichamelijke handicap (want dat is het, ook al ziet de buitenwereld dat zo niet)? Is het van zovelen met een handicap verkeerd om die handicap zoveel mogelijk te genezen? Ik zal trouwens altijd gehandicapt blijven in dat opzicht, want een echte man (lichamelijk dan) word ik nooit. Lastig hoor. Er bestaat in onze tijd een genezingsproces, zijnde transitie. Is deze weg gaan voor God spelen? Ik denk het niet.
Feit is ook dat ik in Taizé een bijzondere geloofservaring heb meegemaakt. Die verduidelijkte me dat het feit dat ik nog in leven ben, enkel en alleen te danken is aan God (en aan de liefde). Heel bijzonder, want ik ging naar Taizé als niet-christen... Ik had gedacht dat ik eerst mijn transitie zou moeten doormaken voor nadien evt. terug tot God te keren, om te kunnen begrijpen wat het betekent dat God oneindige liefde is. En nu overviel Hij-Zij/Liefde me. Waarom? Ik vind dat ik het niet waard ben. Ik vind het moeilijk om transitie te plaatsen tegen een bijbelse achtergrond. Ik zou het doen zonder. Maar trekt Hij-Zij niet? Blijkbaar wel. Blijkbaar heb ik nog steeds de relatie met God niet verloren, ook al dacht ik van wel. God houdt van mij en laat me vrij. God heeft me al die tijd in leven gehouden. God ziet me graag leven. Ik ben het wél waard.
Maar deze timing had ik niet verwacht. Bedoelt God, of om het profaner te zeggen: de hogere machten, dat het beter is voor mij in een vrouwenlichaam te blijven? Of wordt er juist bedoeld dat ze me steunen in mijn transitie, omdat dat nu eenmaal is wat klopt bij mij? Moeilijke vragen...
Waarom zou ik trouwens niet van mijn vrouwelijk lichaam kunnen houden? Okee, al mijn hele leven lang vind ik dat mijn hoofd (waar ik in een spiegel in de ogen van mijn ziel kijk) niet past bij mijn lichaam. Ik begin mijn hoofd trouwens (ondanks de puistjes die ik de laatste maanden overvloedig heb - en dat zelfs zonder testo) meer en meer te appreciëren - zo met dat zalig korte haartje). Mijn borsten heb ik vóór ik zwanger was toch ook best okee gevonden, ook al had ik in oorsprong liever geen borsten gehad. Dus waarom vind ik dat die niet bij mij horen? En toch is het zo. Die zouden niet aan mijn lichaam moeten staan/hangen. Mijn vagina, da's nog een grotere ramp. Dat gat is nog meer iets dat er niet hoort te zijn maar er wel is. Hoe zou ik van dit gehandicapt lichaam kunnen houden? Houden de meeste mensen van hun lichaam? Is het lichaam een vanzelfsprekendheid? Zijn de meesten thuis in hun lichaam? Kan je leren thuiskomen in je eigen vel?
Vragen, vragen, vragen. Moest het even kunnen. Moest het zijn dat deze genderdysfore gedachten enkel en alleen in mij gelegd zijn door een god die me graag wil laten leven en liever niet meer zo dikwijls redt van de dood... Moest het dat deze gedachte dient als aanzet om terug op lange termijn te kunnen denken... Wat als er nu een andere weg voor mij ligt? Wat als ik 'vrouw' moet worden? Hoe kan ik dat doen? Wil ik dat wel? Waarom zou ik mijn handicap niet kunnen accepteren? Waarom wil ik daar het mes opzetten en voor de rest van mijn leven medicinaal mezelf proberen zijn? Ik blijf hoe dan ook gehandicapt... Zo verdomd moeilijk.
Ik vraag me ook af, door het zien van een goeie vriendin, of transitie geen te grote opgave van liefde van mijn kant uit is. Waarom is een partner van een vriendin niet jaloers door mij (als bi-meisje) en wel door mij als man? Betekent transitie dat ik vriendschappen moet opgeven? Waarom heb ik trouwens meer vriendinnen dan vrienden? Ook dat zijn moeilijke vragen...
Of wat op vakantie gaan een mens al niet kan doen...
Ik heb me heel goed geamuseerd op het Transgendermidzomernachtfeestje en voelde me op die locatie al veel en veel relaxter dan vorige maand (op Jongensdromen). Een bevestiging. In die maand tijd ben ik uiterlijk nl. enorm vermannelijkt en dat ligt niet alleen aan mijn broske. Ik heb de indruk dat mijn psyche mijn lichaam de toestemming geeft mijn natuurlijk testosteron optimaal te benutten. Ik ben daardoor enorm gegroeid. Ik voél me ook veel mannelijker. Of om het anders te zeggen: ik zit goed in mijn vel. Goed, van dien aard dat ik weet dat dit een tijdelijke situatie is, een overbrugging tot wanneer het echte aanpassingswerk begint (ik hoop in maart/april 2009 aan de testo te kunnen beginnen).
Met betrekking tot de phalloplasty heb ik wel weer meer twijfels gekregen. De foto's van chirurg Monstrey (opgelet, gevoelige lezers klikken best niet door) liegen er niet om. Ik huiver toch wel voor zo'n operatie. Misschien is leven met een heel goede prothese (bv. van http://www.ftmprosthetics.com alhoewel ik onlangs op een duitse site was die nog beter lijkt, maar ik kan het niet meer terugvinden ) al bij al nog niet zo slecht (en 't is veel goedkoper). Maar dat ik de vrouwelijke onderdelen die mijn leven nu bepalen (zijnde borsten, eierstokken, vagina) weg wil, zoveel ik zeker. Die horen er gewoon niet te zijn. Dit nu eindelijk in mijn leven mogen uitspreken doet me veel deugd (zeg ik met een zucht van verlichting)!
De vakantie is begonnen, zo ook het warme weer. Om het mezelf wat comfortabel te maken leef ik vrij wisselvallig wat genderexpressie betreft. De ene dag draag ik een bh, de andere een hesje. Meestal laat ik broekvulling voor de verluchting achterwege. Ik ben er dus niet meer zo krampachtig in en eigenlijk is dat best rustgevend. Ik ga mijn packer ook thuislaten als we gaan kamperen (we vertrekken morgen). Ik zal wel blij zijn om die terug te dragen want het verlangen zal groter en groter worden, maar anderzijds test ik mezelf er ook wel mee uit. Hoe noodzakelijk is het voor mij om een 'spel' te hebben? (ik vermoed dat het toch eerder van cruciaal belang is... Maar goed, ik mag opportunistisch zijn aangezien ik nog maar pas gestart ben met de diagnostische fase)
En voila, na deze post kan mijn vakantie beginnen. Tot over 14 dagen!
Eergisteren was het een vermoeiende maar mooie dag. De kindjes hadden geen school en dus ben ik met hen per trein naar zee gegaan. Het was er koud. Een koude wind blies door onze kleren heen. Toch hebben we genoten van het wandelen in het zand, schelpjes rapen, ja zelfs even pootje baden. Op de terugweg naar huis ben ik uitgestapt in Gent (en is Hans daar opgestapt zodat de kids niet alleen huiswaarts moesten keren ). Ik moest daar toch zijn voor de dialectische gedragstherapie maar had nog ruimschoots anderhalf uur eer ik daar moest zijn. Zo nam ik de tram naar het Gravensteen, waar Avothea (theaterwinkel) vlakbij ligt. Ik kocht me daar een snor die ik kon verknippen tot bakkebaarden. Het was er druk. Heel druk. Ik durfde niet voor mezelf opkomen en toen de winkelmeneer eindelijk doorhad dat ik nogal schuchter was, heeft hij me goed geholpen. Over subtiliteiten. Tips over het plaksel en over de remover. Ik vrees dat ik het allemaal vergeten ben. Belangrijkste was wel dat hij zei dat mijn bril me verraadt. 'Ge ziet er goed uit jong', zei hij. Overdrijf niet, pas je bril aan en je kan zo door voor gast.
Het uitproberen van de bakkebaarden gisterenavond is tegengevallen. Ik kan over het feit dat ik zoiets niet gewoon ben, zo zielig doen, dat Hans zei dat hij me er wel bij wou helpen. Zo gezegd zo gedaan. Daarstraks heeft Hans mijn bakkebaarden eens mooi gezet, op mij geplakt, bijgeknipt en hier en daar nog wat vastergeplakt. Hij heeft ook mijn neklijn uitgeschoren (met scheerschuim zowaar) en ondertussen was ik mijn bril aan het afschuren. Mijn bril... De rode verf is er nu grotendeels af. Met een mesje heb ik de verf er zitten afpeuteren. Nu heb ik een grijze bril. It really makes a difference. Mat was het waarschijnlijk nog een betere look geweest, maar zo scheelt het ook al een pak. En een pak in de portemonnee (want die was toch zo goed als leeg voor deze maand). Eens in geldnood zitten heeft mijn creativiteit aangezwengeld. Een nieuwe bril kopen blijkt dus niet zo noodzakelijk te zijn als ik dacht. Een geweldige besparing.
Je moet me hier zien zitten: weer een tikkeltje anders. Die bril is echt vooruitgang. De bakkebaarden, dat weet ik zo nog niet. Al bij al vallen ze toch iets te donker uit en van dichtbij zien ze er echt 'opgeplakt' uit. Nu ja, toen ze er aanhingen zei ik tegen Hans dat de lijm eerst vingerdroog moest zijn voor ze er mochten opgeplakt worden. Beetje aan de late kant
Straks naar mijn liefje. Ik ben benieuwd naar haar reactie. In ieder geval durfde ik zo de kindjes niet gaan halen van school. Dat heeft Hans dan maar gedaan.
Over school gesproken trouwens: Gisteren kwam mijn jongste naar mij toegehold en hij zei tegen de mama naast mij: 'Mijn mama is een jongen'. Die mama reageerde: 'Maar neen, je mama is toch geen jongen. Jongens kunnen toch geen kindjes krijgen en jij komt toch uit de buik van je mama?!!'. Mijn zoontje keek beduusd. Hij wist niet meer wat te zeggen. Ik zei: ''t Is waar, je mama is een jongen, alleen zie ik er niet uit als een jongen.' En ik zei dan ook nog tegen de mama: 'als mijn kinderen zoiets zeggen, mag je hen daarin bevestigen.' De mama keek verbaasd en zei accepterend 'okee'. En dan vertrok ik met mijn kids naar huis. Vanmiddag aan de schoolpoort vroeg ik haar of ze daar nog vragen over had, dat ze me die altijd mag stellen. 'Dat zie je wel niet veel', zei ze. 'Maar je hebt me eens verteld dat je heel wat pyschische problemen gehad hebt en we zien ook wel dat je veranderd bent. Je straalt gewoon geluk uit. Dus als jij man bent, is dat okee, zeker voor je kindjes.' Ik viel bijna achterover. Had ik het daarbij gelaten, was er niets meer te bespreken. Maar dan zei ik dat ik uiteindelijk nu niet meer zou veranderen dan de uiterlijke veranderingen die gebeurd zijn. En dat ik pas in maart of april of zo met hormonen mag beginnen. 'O, ga je dat dan ook doen?' 'Ja.' En nu had ik alweer de indruk dat ik haar wat verweesd achterliet maar ja, de kindjes waren al de straat aan 't oversteken...
Toch heb ik hier wel een heel goed gevoel over. Mensen die me de voorbije twee jaar meegemaakt hebben, ja, die accepteren dit. Die zien hoe mijn leven weer zin heeft gekregen. Die zien mijn geluk en het geluk dat ik afstraal. Het is goed zo!
Het gaat goed met mij. De examens zitten er op. Ik kijk uit naar vacatures om professioneel eindelijk terug aan de slag te gaan na onze gezinsvakantie. Ik geniet van mijn kindjes, van mijn man, van mijn liefje, van de natuur,... en in beperktere mate zelfs van vrienden, familie en kennissen... Op therapeutisch gebied ben ik bezig een grote wonde uit een ver verleden te verzorgen en een helend plaatsje te geven. Het is merkwaardig hoe dit me dichter bij mijn genderproblematiek brengt: Het klopt niet dat ik een vagina heb... De interne zekerheid is groot. Ik ben een man gevangen in een vrouwenlichaam. Het is me ook duidelijk dat ik geen stereotypisch man (wie is dat wel?) ben. Ik heb en koester mijn vrouwelijke kantjes. Ik blijf ook immer de mama van mijn kinderen. Die heb ik gebaard en gevoed. Da's belangrijk. Dat onderdeel van mijn leven mag en wil ik niet ontkennen. Zelfs al zie ik mezelf in de toekomst op en top man, dan nog blijf ik de mama van mijn kinderen.
Hoewel dr. Heylens van het Genderteam gezegd had dat het nog veel te vroeg was mijn genderproblematiek aan te kaarten op school, ik kon het toch niet laten. We hadden een opvolgingsgesprek met de directeur, de leraar van het eerste leerjaar en iemand van het CLB. Een uitgelezen moment om te vertellen waar we in ons gezin mee bezig zijn. De weg van feitelijke transitie is nog niet voor morgen, maar hopelijk (en dus ook vermoedelijk) begin ik aan hormonen in het komende schooljaar. Bij de kindjes leeft het wel. Als het niet is door mij, dan toch zeker door mijn liefje, die transitioneert van man naar vrouw, en hier regelmatig over de vloer komt. De reacties waren zoals verwacht neutraal. De inkadering goed: sinds ik mijn genderdysforie erken, gebeuren er minder levensbedreigende dingen aan/met/door mij. Het geeft een positief klimaat hier thuis. Dat voelen de kindjes!
Er is gezegd dat dit wel meegedeeld gaat worden aan 'het team', zijnde de andere leerkrachten. Zo kan iedereen, mochten er bv. pesterijen ontstaan door mijn genderproblematiek, op de juiste wijze ingrijpen. De school is open-minded en iedereen is er welkom, ongeacht hoe 'vreemd' zijn/haar zijn ook is. Dus ook met de ouders wordt er op zo'n wijze omgegaan. Goed hé!
Ik ben tevreden. Ook al is het idd nog vroeg, het stelt me gerust dat ik mensen van mijn 'probleem' op de hoogte breng zodat deze mensen er ook kunnen aan wennen. Het is goed. Ik voel me goed.
Het is bizar hoe 'goed' ik me voel. Het is een gevoel waarvan ik niet kan zeggen wanneer ik het het laatst gevoeld heb. Ik ben innerlijke rustig, ondanks soms woelige wateren waar ik op vaar. Heet dit dan 'gelukkig zijn'? Nah, gelukkig zijn? Waarom zou ik? Ik zit nog steeds in dit vrouwenlichaam gevangen... En toch... Toch verandert er zoveel. Neem nou mijn harnas. Een uurtje geleden ongeveer stelde Hans voor dat hij mij een harnas zou maken. Ik moest enkel stilstaan en passen . Hij liep er al langer mee rond sinds hij op één of ander FtM-partner-group dit harnas zag. Zo was hij vannamiddag even naar de Veritas om dat doorzichtig elastisch lint te kopen. 't Is echt wel een schat . Ik had mijn pyama al aan. Vroeg, ik weet het, maar daarin 'hoeft' tenminste niets: geen packer, geen hesje, niets. Alleen een losse broek en een ruim t-shirt. Enkel geschikt voor achter gesloten ramen en deuren. Nu heb ik nog steeds mijn pyama aan. Maar ook een packer! Zonder onderbroek draag ik een packer. Kan je je dit voorstellen? Zo lijk ik wel een beetje een bioman, of een post-op-man (zeg ik dit goed?). Mijn penis valt in mijn rechterbroekspijp. En ik heb gemerkt dat het helemaal niet fijn is om met gestrekte benen met de voeten over elkaar te zitten omdat dan mijn penis tussen mijn benen geklemd zit en dat is vervelend. Leg ik hem daarentegen op zo'n moment tegen mijn onderbuik aan, dan vind ik dat heel erg fijn. Té fijn? Hmm, net zoals bij de eerste keer broekvulling, word ik ook nu behoorlijk opgewonden van het idee dat ik een penis heb. Het voelt zo fantastisch. Zo 'thuiskomen', zo 'nieuw' en 'opwindend', zo 'mezelf' - eindelijk een beetje 'mezelf'... Na dit eerste uurtje, met wat internetafleiding, was ik het al zo gewoon dat mijn 'ingebeelde stijve' weer slap is hoor. Alhoewel ik door dit schrijven alweer een stijve krijg Maar dit kan je toch niet uitleggen aan iemand hé? Ik bedoel: ik zit hier met een siliconen ding aan mijn lijf en mijn lijf reageert daarop. Hoe mijn lichaam reageert is echt zo mannelijk, maar alleen staat dat siliconending los van mijn lichaam. Ik heb dus helemaal geen stijve, ahneen. En toch... Hoe moet ik het anders zeggen? Zo voelt het nu eenmaal aan.
Ik weet ook wel dat dit niet 'echt' is. Het is maar een tussenstap naar iets dat op een dag wel in verbinding zal staan met mijn lichaam. Maar nooit zal het zijn zoals het is bij een bioman... Daar zal ik me maar moeten bij neerleggen...
Een leuk fait diverske vandaag: Na ons examen zijn we met enkelen een terrasje gaan doen in Gent. Freek vertelde dat geld voor hem geen probleem is. Hij heeft geld. "Oh", zei Véronique, "dan wil ik wel met je trouwen" (terwijl die totaal niets hebben met elkaar hé). Ze waren zo bezig over "een huis?" "Ja, dat kan." "Een kindje?" "Neen", zei Freek, "ik wil geen kinderen." "Ja maar, ik voed het wel alleen op", zei Véronique. "Wil je het maken met mij?" Mijn reactie kwam vlugst: "Als ik een bioman was: direct!"
En dat meen ik! Alleen jammer dat het niet zo is...
Maar toch. Zoiets eindelijk vrijuit kunnen zeggen, doet me deugd. Ik hoef me eindelijk niet meer te schamen voor mijn gedachten. Heet dat niet een beetje 'gelukkig zijn'? Ik denk het...
Gisteren heb ik voor 't eerst ruzie gemaakt met mijn liefje. En belangrijker: ik heb het voor 't eerst kunnen bijleggen met mijn liefje. En dat doet deugd. Onderweg naar haar plukte ik langs de kant van de weg twee klaproosjes, twee madeliefjes, twee boterbloemetjes, twee korenaren en daar bond ik een grassprietje rond. Een waar veldboeketje om het goed te maken. En belangrijker: een goede babbel met elkaar!
Bij mijn psycholoog daarnet was ik weer honderuit aan 't vertellen. Zoveel te vertellen. Maar zo weinig dat er echt toe doet. Geen diepe, zware dingen meer sinds ik mijn genderdysforie erken. Toch zitten er nog wel niet-verwerkte dingen. Dat heeft het gesprek met mijn liefje me wel geleerd. Tijd om terug te beginnen werken aan mezelf. Ik kan het aan. Ik durf. Ook dat is nieuw. De zware dingen ging ik altijd uit de weg, ontkende ik ook vaak. Nu ik 'mezelf' gevonden heb (lees: de man in mezelf toesta te zíjn), ben ik sterker en moediger. Ik ben blij dat ik vertrokken ben met het Genderteam. Nu deze eerste afspraak voorbij is en er veel tijd voor de volgende zit, zie ik het zitten om bij mijn psycholoog terug echt te werken aan mijn diepe binnenkant. Ik ga ervoor! Lijkt dat niet een beetje op: 'gelukkig zijn'?
Voila. Mijn eerste afspraak met dr. Heylens zit er op. Ik voelde me heel erg 'leeg' direct nadien.
Maar ça va. Het klikt wel met Heylens. Best een grappige typ die ik soms niet versta omdat hij luidop-moemelend-nadenkt. Ik zat wel niet op de goeie plek. Waar ik wel moet zijn, weet ik niet, maar in ieder geval niet in de 'polykliniek psychiatrie'. Hij heeft me dus geen invulpapieren kunnen meegeven. Hij zal ze opsturen per post. Ik heb wel al twee volgende afspraken, waarbij de eerste toch wel bijna 3 maand wachten is: 2 september en dan 7 oktober.
Ik heb héél veel gepraat. Maar of het echt 'interessant' was, weet ik niet. Ik weet er dus ook nu niet veel over te zeggen, over dat consult. Positief noch negatief. Beetje raar. Maar misschien vooral: de eerste stap is gezet. Ik ben vertrokken. Hoewel het licht nog alle kleuren kan krijgen...
Nog 2 keer slapen en ik heb mijn eerste afspraak met dr. Heylens van het Genderteam in Gent.
(Ik weet dat ik misschien wat in herhaling val, maar deze herhaling is goed om alles op een rijtje te zetten.)
Zes weken geleden werd het me plots in een sessie met mijn psycholoog duidelijk dat ik genderdysfoor ben. Ik maakte meteen een afspraak met mijn psychiater en begon het net af te surfen op dit thema. Mijn psychiater verwees me naar dr. Heylens, wie hij omschreef als 'authoriteit' op dit gebied. Ik ging toch nog te rade bij huisarts en psycholoog voor ik belde naar het UZ. Beide waren het erover eens: alleen daar zouden ze me kunnen diagnosticeren en vooruithelpen. En dus belde ik, gaf mijn meisjesnaam door en wachtte tot de post de bevestigingsbrief bracht. Ondertussen had ik al een hele evolutie afgelegd. Mijn hele doen en laten veranderde. Eindelijk het gevoel 'ik ben op weg naar thuis'. Eensklaps verdwenen al dan niet sluimerende suïcidale gedachten. Dat viel me pas op bij het invullen van mijn 'dagboekkaart' waar ik ook bij het 'zelfbeschadigend gedrag' nulletjes kon plaatsen. Een echte gedragsverandering die van binnenin kwam. Geen greintje haar op mijn hoofd die zich daarmee nog bezighield. Er werden ook zo ontzettend veel dingen uit mijn heden en verleden duidelijk. Er viel veel op zijn plaats. En ik voelde mezelf eindelijk de ruimte innemen waarop ik recht heb, maar die ik als vrouw niet kón innemen. Ik begon er zekerder van te worden dat mijn genderdysforie verdrongen en verborgen transseksualiteit was. O, wat zou ik mijn best doen op mijn afspraak in Gent om zo vlug mogelijk lichamelijk man te worden. Ik ben immers vanbinnen man. Eindelijk, na zoveel jaren, wordt me recht gedaan... Maar ik veranderde. Mijn geweten werd wakkergeschud door mijn ontmoeting met (andere) transmannen en -vrouwen. Dit is geschift, krankzinnig. Overlopers zijn het. En ik, ik moet die zotte gedachten maar uit mijn hoofd bannen. Het is gewoon on-ethisch je lichaam te verminken. Maar niet alleen dat. Het is not done om 'over te lopen' van het ene kamp naar het andere. Wat een leugenaar ben je dan. Alsof je wil geprofiteerd hebben van twee werelden... Bah. Mijn rationele geest liet van zich horen. Ik keek van buiten af naar mezelf en naar alle genderdysfore mensen. Totaal geen binding met mijn gevoel. Totaal uitschakelend dat mijn 'substantie' in wezen voornamelijk mannelijk is. Enkel kijkend naar dit uiterlijk, dat vrouwelijk is. Lap, daar kwamen terug de suïcidale gedachten. Want als ik gedoemd ben te leven in een lichaam dat niet 'klopt' met mijn ziel, dan hoeft het leven niet meer. Dat heb ik al genoeg geprobeerd. Al dertig jaar lang probeerde ik een goede vrouw te zijn. Nu is het genoeg. Ik heb mezelf daar echt onrecht mee aangedaan. Tijd om dat recht te zetten. Dat zegt mijn gevoel, mijn emotionele geest zo je wil. Maar meer nog: het is mijn gezond verstand die dat zegt.
Deze strijd ben ik nu al 11 dagen aan het voeren. Het vraagt veel energie. Het slorpt me op en weg van andere zinvolle bezigheden (zoals studeren). Maar het in goed om hier niet te licht over te gaan. Ben ik een man? 'Ik weet het niet' Ben ik een vrouw? 'Neen' - terwijl ik wel in een vrouwelijk lichaam zit...
Ik ga dus helemaal niet naar dr. Heylens gaan met 'eisen'. Ik ben niet van plan hem te overtuigen. Ik wil hem tonen hoe ik hiermee worstel. Hoe ik dit liever nooit gedacht en gevoeld had, maar dat ik weldegelijk genderdysforie ervaar... Hoe ik een lichtje heb gezien en hoe ik de weg naar dat lichtje toe wil gaan. Er is geen alternatief. Hoewel ik hem (van mezelf) móet vragen of er een alternatief is.
Zou een hormonenkuur met vrouwelijke hormonen bijvoorbeeld van mij niet een vrouw kunnen maken? Als dat werkt voor transvrouwen, waarom niet voor mij? Oh jee, daar draaft mijn rationele geest weer aan met alternatieven die los staan van mijn innerlijk, mijn gevoel, mijn zijn. En toch ga ik het vragen. Want ik neem dit au-serieux en wil me een kans geven om die moeilijke weg van transitie niet te hoeven gaan. Als er een andere mogelijkheid is om 'geïntegreerd' te leven: graag!
Ik heb ook vragen ivm het proces. - Zou ik niet beter nu al enkele afspraken met hem maken voor de volgende maanden? Dat doe ik bij mijn psycholoog ook. Dat creëert rust en zekerheid, wat belangrijk is voor mij in mijn impulsieve bestaan. - Hoe zit het met wat ik de laatste tijd te horen krijg: dat dit een onderdeel kan zijn van de borderlineproblematiek: identiteitsstoornis en/of een kreet om aandacht... Nu, ik heb daarnet aan de psycholoog die de dialectische gedragstherapie begeleidt deze vragen voorgelegd. Hij ontkent dit eigenlijk. Juist omdat ik deze zaken wil uitspitten en niet resoluut afwijs. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat hij bevestigt dat ik genderdysforie heb. Deze vraag heb ik hem trouwens ook niet gesteld want deed niet terzake. - Wat betekent dit voor de kinderen, nu en op lange termijn (bv. als zij zelf volwassen zijn)? - Waarom zou ik eerst Orgametril moeten nemen? Als ik me inbeeld dat ik vrouwelijk hormonen moet nemen, dan word ik heel erg lastig. Ik heb nooit in mijn leven hormonen willen innemen (wat ik uiteindelijk toch 33 dagen of zo gedaan heb om mijn maandstonden op mijn trouwdag te vermijden). Het idee van mannelijke hormonen stoot me helemaal niet af. Van binnen voelt dat als 'juist' aan. Ik vind dit eerlijk gezegd op z'n minst 'merkwaardig'. - Genderdysforie klopt echt wel, maar welke weg ik daarin af te leggen heb, is niet zo duidelijk. Alhoewel ik wel goed voel dat mijn leven als volledige (of toch: zo goed mogelijke) man, LEVEN zal zijn. Voor mezelf als vrouw zie ik geen toekomst... Maar dan wil ik niet dat dit klinkt als een eis, want mijn ratio vindt het nog steeds absurd hoor, heel dit gedoe...
Voila, dat zijn zo mijn eerste vragen... Hans gaat mee. Hij gaat mee omdat iemand me gezegd heeft dat de procedure langer duurt als er kinderen zijn, tenzij beide ouders op dezelfde golflengte zitten met betrekking tot transitie. Ik wil dat Heylens hoort hoe Hans erover denkt en voelt. Dat is belangrijk voor mij.
Nu mijn eerste examen achter de rug is, kan ik even tot rust komen en stilstaan bij de voorbije dagen.
De uitvaart van Els heeft me overhoop gegooid. Er is teveel keer gezegd 'we moeten respect hebben voor haar keuze'. Ik vroeg me af waar ik het verdiende om te blijven leven en, wie weet ooit als man, gelukkig te worden. Hiermee kwam de vaststelling dat mijn borderlineproblematiek in extreme situaties toch nog niet onder controle is. Jammer. Maar ondanks alles ervaar ik dat ik nu gewoonweg sterker in het leven sta dan pakweg een jaar geleden. Ja, ik wil het toch maar proberen... In haar afscheidsbrief die voorgelezen werd door haar papa schreef ze dat ze deed wat ze deed vanuit respect voor zichzelf. Ik begrijp dat zeer goed. Maar ik vind het zo verdomd erg dat er voor mij wel een lichtje is gaan branden in de verte en voor haar niet... Ik voel me er een beetje egoïst door. Alsof zij het meer verdiende te leven dan ik. Belachelijke gedachten uiteraard, maar toch zijn ze er.
In mijn genderzoektocht zit ik enkele weken in verwarring. Hals over kop heb ik een hospitalisatieverzekering kunnen regelen. Op de medische fiche heb ik wel mijn psychiatrische borderlineproblematiek vermeld maar niet gezegd over gender omdat dat uiteindelijk op dit moment toch nog zo ontzettend vaag en onduidelijk en wisselend is.
Wie ben ik?
Waar ik enig tijd geleden zo duidelijk wist en voelde 'ik ben man', durf ik dit nu niet zeggen. Mare stelde me de vraag: 'Ben je vrouw' en daar moest ik het antwoord schuldig op blijven. Genderqueer dan? Ik wil helemaal niet in between zitten. Ik zie het liever wel lichamelijk dualistisch ook al ligt daar dan een veelheid aan expressievormen tussen.
Op de uitvaart zag ik veel lesbiënnes. Die zien er toch altijd zo knap uit. Waarom zou ik zo niet kunnen worden? Ik zou me mooier voelen als 'stereotypische lesbiënne' dan als man. Maar ik ben in wezen niet lesbisch. Dat ik vrouwen 'psychisch en lichamelijk wil penetreren' dat is zo zeker als dat ik geen penis heb Mare heeft mijn haar afgeschoren. Gemilimeterd. Het is wel een opluchting. Eindelijk dat kleur uit mijn haar. En ook met het warme weer is het nog zo aangenaam. Hans vindt het niet mooi. Hij heeft me ook nog nooit zo gezien. Het dateert van mijn 18e dat ik nog zo'n kapsel heb gehad. Hij deed me er wel aan herinneren wat ik al heel veel gezegd heeft als mijn haar geknipt is: 'nu zijn mijn zorgen er af.'
Zo van die faitdiverskes die misschien wel niets met gender te maken hebben
In heel dit proces speelt nadenken over mijn geaardheid een rol. Ook het uitproberen van rollen is belangrijk. Zo ben ik aan het leren hoe ik een vrouw moet verleiden. Best moeilijk zeg. Ik ben eerlijk gezegd niet gewoon van afgewezen te worden. In het verleden: ik doe een duidelijke suggestie en daar wordt op ingegaan. Blijkbaar moet je bij vrouwen veel subtieler aan het werk gaan. Da's moeilijk voor mij met al mijn lust en impulsiviteit. Maar ik ben bereid om te leren. Da's misschien de reden waarom ik nooit een echte lesbische relatie heb gekend? Maar anderzijds voel ik gewoon in mij dat het niet dat is wat ik zoek... Gender dus... Female to man... Moeilijk... maar mogelijk...
Ik besef meer en meer dat ik nog een heel erg lange weg te gaan heb...
Oh ja, nu ben ik nog vergeten vertellen over het gesprek met mijn moeder. Een goed, rustig, open gesprek dat zorgde voor begrip. Toen ik zaterdagavond naar een trouwfeest vertrok (van bij mijn moeder) zei ze: 'Salu hé Patricksken'. Super!
Mijn broer Ed zit verwikkeld in een scheiding. Een moeilijke situatie met geweld. In zijn gesprek met de dienst Slachtofferhulp deed de hulpverlener een uitspraak waar mijn haren van rechtkomen: "zij heeft precies borderline". Dus belde mijn moeder me op om me te vragen of dat kan, want ik ben toch een heel andere persoon. Ik hoop dat ze het eindelijk begrijpt dat iedereen anders is, dat diagnoses niet op die manier kunnen gesteld worden, dat ik vermoed dat er een psychisch probleem is bij mijn bijna-ex-schoonzus maar dat niemand het recht heeft zo'n uitspraak te doen, tenzij het een psychiater is die mijn schoonzus zelf ook (meer dan eens) heeft gesproken.
Het was wel een goede aanleiding om over mijn probleem te spreken. Want mijn 'borderline' is nu voor mij zo duidelijk een manifestatie van dat onderliggende probleem: genderdysforie. Dat heb ik haar ook even uitgelegd. Ik zou mezelf dan nu ook niet meer diagnosticeren als borderline, hoewel ik uiteraard wel nog te maken heb met enkele van de symptomen, maar dat is nu ook zo raar niet. Mijn moeder accepteerde dit. Geen woord over 'gij zijt zot' of zo. Maar wel een warmte in haar stem die zegt dat ik mijn eigen weg mag gaan, tenminste, als ik denk/voel dat daar mijn 'geluk' ligt.
Toch weet ik dat er nog heel wat aarde zal verplaatst worden voor ze dit echt accepteert. Ik accepteer het zelf soms niet. Maar net zoals ik mezelf de tijd moet geven, moet ik ook haar tijd geven. Het gezegde 'tijd heelt alle wonden' is er niet voor niets. Ik geloof daar ook in. Nu hopen dat dat ook opgaat voor mijn moeder...
Ik realiseer me dat ik in deze probematiek alle hokjesdenken overboord moet gooien. Ook mijn omgeving zal dat moeten doen. Mijn walging mbt mijn ontmoeting met mensen zoals ik, had te maken met dit hokjesdenken. En vooral ook met een 'blik van buitenaf'. Als je van buitenaf kijkt, dan zie je iemand die vrouw was 'overlopen' naar het mannenkamp. Het zal wel aan mij liggen, maar daar kan ik best mee leven. Maar de omgekeerde richting vind ik echt geschift. Komt dat omdat ik toch meer vrouw ben dan ik denk en voel? Neen, ik denk dit juist als ik lossta van mijn eigen gevoel. Dan loopt iemand over van het ene hokje naar het andere. Dát vind ik walgelijk. Bedrog. Maar zo ís het niet. Zo is het helemaal niet. Want daarmee doe ik zoveel onrecht aan het werkelijke zijn van deze mensen, van mezelf. Want vanbinnen zíjn we anders dan de buitenkant toont. Alleen wordt die binnenkant niet gezien. Daar ligt het hele probleem. Dus als de hele wereld eens stopt met het hokjesdenken (man/vrouw), dan kan het voor velen anders. Maar ik weet voor mezelf dat ik duidelijkheid op prijs stel. Dus ja, een man in een vrouwenlichaam wordt een man in een mannenlichaam.
Ben meer en meer benieuwd trouwens naar het eerste gesprek op het Genderteam. Ook al besef ik dat ik me er niet teveel van moet voorstellen en dat er überhaupt nog een heel erg lange weg te gaan is. Maar dan wel een weg waar aan het einde 'een normaal leven' ligt. Begrijpe wie begrijpen kan.
Mensen zijn rare beestjes. Een veelgehoorde boutade die ik almaar meer onderschrijf. Zo was ik gisteren, exact een maand na het besef van 'genderdysforie', naar een avondje Jongensdromen. Jongensdromen is een Belgisch initiatief voor en door transjongens (VM, transgender, genderqueers, etc). Voor mannen zoals ik dus. Ik ging, ik zag, ik voelde, ik ging, ik woelde. Komt het door het bijna-nachtje-door? Komt het door de herkenning, het thuiskomen, de walging? In ieder geval ben ik terug aan het wankelen gegaan. Zeker toen ik zondagnamiddag ook nog met mijn moeder een eerste echte gesprek had over dit onderwerp. Sindsdien vraag ik me af: 'waar ben ik in godsnaam mee bezig?'
Genderdysforie tot daar aan toe. Ik aanvaard het dat mensen zich oncomforabel voelen in het lichaam waarin ze zijn geboren. Ik ervaar dat ook. Transvestitisme, daar kan ik inkomen. Transseksualiteit, daar wringt het. Het is onverzoenbaar met de waarden en normen die ik meekreeg van thuis. Ziekenhuizen: zoveel mogelijk te mijden. Seks: het mag, mits binnen een exclusieve en stabiele relatie. Geslacht: een gegevenheid. Je bent nu eenmaal 'man' of 'vrouw'. Niets tussenin. Met wat je gekregen hebt, moet je het maar doen, je hele leven lang. Dit impliceert niet dat er geen grote diversiteit is in expressiemogelijkheden. Ik mag me gerust mannelijk kleden. Ik mag zelfs mijn borsten wegsteken en rondlopen met broekvulling (alhoewel daar nog niet over gesproken is, mijn moeder moet het toch wel opgemerkt hebben). Mijn broers mogen hemden met een vrouwelijke print dragen. Rokken niet vermoed ik. Er kan veel. Maar het is compleet 'not done' om aan je lichaam te prutsen. Om met je benen open te liggen voor een hirurg terwijl er niets mis is met dat ding daar tussen je benen, is gewoonweg walgelijk.
Mijn moeder en haar invloed op mij... Het doet me wankelen. Het doet me verlangen naar een of andere pil die me terug bij mijn gezond verstand brengt. Want denken dat ik trans ben, dan moet ik wel flink beginnen doorslaan. Zij die me al 30 jaar kent, zij die altijd gezegd heeft dat ze haar kinderen beter kende dan wie ook. Hoe kan ik haar mening in de wind slaan? Ach, ik heb het nog al gedaan, mijn eigen keuzes gemaakt. Maar toch. Dit is zo ontzettend ingrijpend. Dit is zwaar. Ik wil de liefde van mijn moeder niet verliezen. Zelfs als dat betekent dat ik niet 'gelukkig' door het leven mag gaan???!! Pfff... Wat is er dan beter? Ik weet het niet. 'There is no way back', zo voel ik het in mijn eigen lichaam aan. Ik weet voor mezelf zo duidelijk, zo zeker (té duidelijk, té zeker?) dat ik man ben. Mijn moeder ziet dat niet. Niemand op de wereld ziet dat zo. Tenzij misschien die mensen die ik mocht ontmoeten op 'jongensdromen'. Tenzij misschien de mensen die zich herkennen in 'genderdysforie'...
Zij zijn allemaal krankzinnig. Of nog erger: zwakzinnig. Die hebben een serieus probleem. Dokter, bestaat daar geen medicijn tegen? Moeten dergelijke mensen niet beschermd worden tegen zichzelf? Sluit ze op. Steek ze in een isolatiekamer en dan ook nog liefst gefixeerd. Stel je voor dat ze een einde aan hun leven zouden willen maken, dat moet toch verhinderd worden! Een duidelijke brainwashing is nodig.
Een brainwashing... Mijn moeders visie op psychologen is de laatste jaren door mij veranderd. Door mijn genderdysforie (en ja, zelfs transseksualiteit) bij haar aan te kaarten, bezorgt ze mij het gevoel alsof mijn psycholoog mij gebrainwashed heeft... Ik zwicht voor haar... Ik ga in de tegenaanval. Gedaan met de erkenning. Zij heeft mijn strijdkracht aangewakkerd. Ik gebruik die niet tegen haar, daarvoor is mijn loyaliteit te groot. Dus lever ik maar weer strijd tegen mezelf. Alweer. *Zucht* Net nu ik een maand lang alle strijd had opgegeven omdat ik een weg zag om in mijn eigen lichaam gelukkig te worden. Een krankzinnig idee...
Is het zo vreemd dat ik nu weer suïcidale gedachten heb? De dialectische gedragstherapie zegt me dat ik mijn moeders gedachten bij haar moet laten. Dat ik mag kiezen voor het beste voor mezelf. Dat ik mezelf (als trans) maar moet accepteren. Radicale acceptatie... Niet vandaag. Ik ben te fel dooreengeschud. Dooreengeschud door mijn moeder. Dooreengeschud door de transmannen die ik ontmoet heb. Is er dan iets 'mis' met hen? Absoluut, volgens mijn moeder. En volgens mezelf?
Er was heel veel herkenning. Ik kreeg bevestiging. Ik kreeg tips en advies (over hoe naar het genderteam te gaan). Ik voelde me de plaats innemen die ik als man durf innemen (niet als vrouw). Okee, ik ging er ook wat over met wat macho-uitlatingen hier en daar (getriggerd door een jongeman die al iets verder staat in het hele proces). Wie ben ik? Wie word ik? Wie zijn zij? Krankzinnigen, zegt mijn moeder. Fijne, toffe, leuke kerels met littekens, zeg ik. En onmiddellijk krijg ik tranen in mijn ogen. Want wie ben ik? Ik ben krankzinnig en mag niet worden wie ik in wezen ben... Ik zal dus nooit zo'n fijne, toffe kerel worden...
Ik weet het: zeg nooit nooit. Ik ben nog maar een maand ver. Ik moet nog starten met professionele genderbegeleiding. Ik moet mijzelf tijden durven geven. Tijd... Da's het moeilijkste. Ik ben veel te impulsief. Voor mezelf is het zo duidelijk dat ik er geen jaren en jaren wil over doen om eindelijk officieel man te zijn. Ik wil deze jarenslange lijdenweg niet gaan. Maar er is no way back... Unless: death.
Ik moet groeien. Ik moet sterker worden. Ik moet kunnen omgaan met negatieve reacties. Want ook dat is een onderdeel van de diagnostische fase. Oh wat ben ik toch een 'bleuke'. Ik voel me een kind van 5, een jongetje wel te verstaan. Zo voelde ik me op de jongendromen-bijeenkomst. Zo klein. Zoveel 'voorbeelden'. En het is mijn moeder die die voorbeelden afkeurt. En zij is te belangrijk voor mij...
Hans had eens geopperd dat mijn transitie vlugger zou kunnen gaan als ik mijn dossier van de psychiatrische kliniek bezorgde bij het genderteam. Misschien wel? Ik liet het wat rusten. Besloot dan, dat het nu toch tijd werd om afscheid te nemen van mijn psychiater, bij wie ik ongeveer 1 keer in de maand langsga.
Ik herinner me nog een beeldspraak van hem van een aantal maanden geleden:
Je bent een tijgerin in het circus. Ze draalt en draalt en weigert maar door de brandende hoepel te springen. Ze heeft niet genoeg vertrouwen in de dompteur. Maar dat niet alleen. Het springen moet zij uiteindelijk alleen doen. Ze heeft het nog nooit gedaan. Ze weet niet hoe lang die hoepel (het zou wel eens een lange buis kunnen zijn die oneindelijk lang duurt), is bang dat de vlammen haar gaan verbranden,...
Ik zei tegen hem vandaag "De tijger is door de hoepel gesprongen. Maar je had je vergist. 't Was geen tijgerin, 't was een tijger."
De dag nadat ik mijn inzicht van genderdysforie gehad had (25 april dus) was ik ook bij hem langsgegaan vol met twijfels en vragen. Hij heeft me dan doorverwezen naar dr. Heylens van het genderteam (die ik trouwens vele groeten van hem mag doen ) Nu ben ik een maand verder en ben ik zelf al tot heel veel inzichten gekomen. Ik som er enkele op:
1. mijn genderdysforie gaat naar transseksualiteit 2. ik ben meer wie ik ben in de kleren die ik nu draag dan toen 3. ik heb mijn psychiater niet meer nodig
Dus ging ik afscheid nemen van de shrink waarmee ik heel wat watertjes doorzwommen heb sinds augustus 2006. Ik heb in oktober 2006 nog een 'gentlemensaggreement' met hem compleet in de wind geslaan. Ik heb met hem gevochten (niet letterlijk hé). En ik ben hem meer en meer (vooral sinds de diagnose 'borderline' en uiteindelijk ook nadat hij me 'buitengezet' had uit de kliniek) beginnen vertrouwen. En nu weet ik dat ik hem niet meer nodig heb. Over twee weken heb ik een nieuwe psychiater. Eén die me vooruit kan helpen met de basis van al mijn problemen. Ik kijk er naar uit. Ik hoop dat het klikt (ben nogal moeilijk naar 't schijnt - hoewel ik me nu wel veel zekerder en stabieler voel omdat ik gewoon 'weet' en 'voel' dat deze zelfgemaakte 'diagnose' juist is). Het is goed om mijn eerste psychiater los te laten. Het is goed zo.
Bij het afscheid nemen zei hij: "Ik hoop van niet, maar je blijft hier altijd welkom."
Over mijn dossier hebben we het ook gehad. Hij heeft er totaal geen idee van of ze daar interesse gaan in hebben. Hem lijkt het niet relevant. Het is het verleden. Het kan mijn dossier zijn met daarop vrouw en bij dr. Heylens kan er een dossier komen met 'man'. Dat zou ik fijn vinden. Ik bedenk net dat deze uitspraak een teken is dat hij me steunt. Fijn.
Mij lijkt dat dossier ook niet meer relevant. Ik ben echt wel serieus 'gek' geweest hoor, zeker van augustus 2006 tot januari 2007 (en later met z'n momenten). Ik voel me totaal niet meer die 'zotte' die ik toen was. Ik was zo verschrikkelijk labiel, zo ontzettend suïcidaal en zelfverminkend. Als ik er op terugkijk kan ik enkel zeggen: 'er heeft iets serieus gescheeld met mij'. En nu zie ik dat ik dat nodig had om tot de erkenning van mijn genderdysforie te komen.
Ik zei het ook tegen mijn psychiater: Ik heb zo hard geprobeerd een vrouw te zijn. Zwanger, kinderen gebaard, lang borstvoeding gegeven. Maar mijn innerlijk is daar enorm in opstand tegen gekomen. Al mijn psychische problemen gekristaliseerd. Ik was echt 'op'. Mijn gedrag: ik wou mijn lichaam kapot. Nu, ja nu, dankzij de eindelijke erkenning dat ik een man ben, kan ik dat verleden rustig aanschouwen en zien dat het een manier was om me juist dát dat ik zo goed verdrongen had, te vertellen.
Ook mijn psychiater zag dit in. Dus feitelijk interesseert mijn dossier me niet. Daar staat toch alleen maar rommel in. Rommel die ik nodig gehad heb om tot dit punt vandaag te komen. Het is voorbij. Nu ga ik voor de toekomst. Dus mochten ze mijn dossier willen in Gent, ga ik aanraden dat ze gewoon eens een telefoontje doen met mijn psychiater. Dat bespaart me mijn eigen psychiatrische verleden te moeten 'herbeleven' door mijn dossier in te kijken (ook al sta ik er nu gewapend tegen, het zou me toch wat teveel kunnen raken).
Tijdens mijn gesprek viel het op dat mijn psychiater nogal lang keek naar mijn borstkas en kruis. Ik zei: 'Je bent goed aan 't kijken naar mij. Da's al goed aan 't lukken hé', en wreef zoals enkel mannen dat kunnen, eens over mijn borstkas (over mijn kruis heb ik niets gezegd, laat hem daar zelf maar zijn conclusies trekken - omdat ik me daar ook toch nog wat onzeker over voel als er gestaard wordt). Daarmee overwon ik mijn gène (die er niet zou moeten zijn). En hij kon niet anders dan beamen. Ja ja, mijn trans-vormer doet goed werk! (Hoewel het prettiger zal zijn als mijn 'gezwellen', och ik zeg dat enkel onder invloed van andere vm's, laat ik het maar zeggen zoals het het beste is voor mij: mijn borsten (ze hebben per slot van rekening toch wel lang mijn kinderen gevoed en getroost) verwijderd zijn.)
Weet je. Afscheid van mijn psychiater is een stap in mijn leven. Dit is belangrijk. Ik voel dat hij niets meer voor mij kan doen. Dat heeft hij ook zelf te kennen gegeven. Met mijn borderline-problematiek zou ik verwachten dat ik hier anders mee omga dan ik doe (vanuit verlatingsangst). Maar neen. Het is goed zo. Mijn leven gaat nu verder. Er zit vooruitgang in. Bij hem blijven zou stilstand betekenen. Dus in vrede scheiden onze wegen. Ik ben echt wel fier op mezelf.
Zo weet ik nu dat er een dag komt waarop ik afscheid zal nemen van mijn psycholoog (waar ik bij ga sinds september 2006 - sinds oktober 2007 a rato van 2 sessies per week). Ik ben daar altijd heel erg bang over geweest. Maar nu niet meer. De tijd wijst uit wanneer het daarvoor rijp is. Vertrouwvol!
Mensen weten me te verbazen. Neem nou Lies. Een jonge twintiger die via internet vrienden heeft over de hele wereld. Ze sukkelt met een gezondheid die de stress van onze westerse maatschappij niet kan dragen. Heel herkenbaar. Je zou denken dat mensen zoals zij en ik in een hoekje zitten treuren, maar niets is minder waar. We leven, maar anders. Internet is voor wie wil - een schitterende bron. Je kan er in contact komen met zovele zoekers. Iedereen is uniek. Niemand is normaal. Of misschien is iedereen wel normaal? In ieder geval geven mensen zich makkelijker bloot via het net dan in real life. Dat dat okee is, ja zelfs goed, merk ik in Lies. Zij is zo ontzettend open-minded. Heeft weet van zovele 'rare' dingen in de wereld dat ze niet oordelend is. Meer zelfs: mij steunt ze echt. Het zit hem in kleine dingen. Iemand vroeg of zo'n trans-vormer niet pijn doet. Lies zei: 'niet als je de juiste maat hebt'. Ik vertelde over mijn gevoelens voor een transvrouw-to-be die, wanneer ze in het juiste lichaam zal zitten, eigenlijk dacht lesbisch te zijn, en dus niet op mannen (zoals ik er een word) zou vallen. Iemand kon niet meer volgen en vroeg: 'Is dat dat geen meisje?' Nog voor ik kon antwoorden zei Lies: 'Jawel, da's een vrouw maar ze zit gewoon in een mannenlichaam'. Ze zei het op zo'n eenvoudigklinkende manier dat het lijkt of ze alle dagen met deze problematiek in contact komt. Echt chapeau voor Lies. Ik had nooit gedacht dat er 'normale' mensen (ach, weerom: wat heet normaal) of liever: normaalogende mensen, genderdysforie zouden kunnen verstaan. Ja echt, mensen weten me te verbazen. (@Lies: bedankt meid. Ik voel me echt gesteund door jou!)
Ik heb vandaag mijn allerlaatste sigaret gerookt na de les in de bibliotheekschool. Om 17 uur dacht ik even aan roken en ook nu tijdens dit schrijven. Maar het gaat niet. Wat er nog in mijn pakje zat, heb ik weggegeven. Voortaan heb ik aandacht voor mijn lichamelijk welzijn. Dus: IK ROOK NIET MEER!!!!!!!! Echt wel. Het lukt me!!
24 april 2008. De dag dat ik het woord 'genderdysforie' las in het Similes-tijdschrift. Het nummer ging over 'wonen'. Niet echt my cup of tea. Ik bladerde er maar wat doorheen. Tot mijn aandacht getrokken werd door een cover van een boek 'Gevangen in X of Y'. Om een mij onbekende reden interesseerde het me wel. Toen ik die avond bij mijn psycholoog was werd het me plots duidelijk. Dit ging over mij. 'Gevangen in X' dat ben ik.
Ondertussen heb ik al een hele weg afgelegd, en dat in minder dan één maand tijd. Als ik me dat realiseer, vind ik het geschift. Dan denk ik: 'ik ga veel te vlug'. Maar om één of andere reden kan ik ook niet trager gaan. Dit klopt gewoon. Dit klopt zo erg dat ik eindelijk vooruit wil in mijn leven. Gedaan met proberen gelukkig worden als vrouw. Gedaan. Ik maak er korte metten mee. Ik zie er zelfs al 'jongensachtig' uit. Neen, nog niet mannelijk. Daarvoor zal ik op hormonen moeten wachten, vrees ik. In ieder geval geeft het me vleugels. Waar ik tot 23 april het niet erg had gevonden als ik zou verongelukken, wil ik nu echt wel in leven blijven. Ik wil niet onverwachts uit het leven gerukte worden. Neen, dat niet meer. Als mijn hartje genoeg geklopt heeft, ja, dan wel. Over minstens 30 jaar wil ik wel toegeven en de rust van de dood over mij laten komen. Maar nu? Neen, nu wil ik leven.
Hoe ik dat leven dan wel moet zien? Kome wat komt. Maar ook wel werkend aan mezelf. Zoals ik trouwens al heel hard werk aan mezelf, zeker vanaf september 2007, toen ik startte met de Dialectische Gedragstherapie en wat later ook de psychoanalytische psychotherapie vermeerderde van frequentie. Ja. Dat waren goede dingen voor mij. Dankzij deze zaken ben ik misschien wel van diagnose naar diagnose gestapt, maar nu kom ik aan. Nu voel ik dat ik niet meer moet verderzoeken. Genderdysforie is de basis. En aan de basis wil ik vooruit. Want enkel als de basis goed zit, kan ik een 'normaal' (wat heet in godsnaam 'normaal'?) leven leiden. We zien wel...
Toch is het maf. Ik die zo bang ben van ziekenhuizen ben van plan om er de komende 3 tot ? jaar tijd door te brengen. Ik voel dat ik een geslachtsaanpassende behandeling wil. Ik wil dat de hele wereld me ziet als man. Ik voel me man. Ik ben een man. Toch is er ook het besef dat ik nooit een 'biologische' man zal zijn. Waarom al die moeite doen als de dingen niet werken zoals ze 'normaal' werken? Ik wil ooit wel graag seks met een vrouw... ja, als man. Maar ik heb geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen als 'transman'. Stilaan krijg ik daar iets of wat van inzicht in, maar toch. Je weet nooit hoe het precies voor jou zal eindigen. Zoveel problemen en complicaties die bij een operatie kunnen komen. Eerlijk? Ik ben daar bang voor. Toch voel ik in mij zo'n enorme drijfveer om eindelijk 'mezelf' te kunnen worden, dat ik die angst gewoonweg aan de kant ga schuiven. Tenminste... als ik genoeg steun krijg uit mijn omgeving.
Steun is enorm belangrijk voor mij. Ik ben dan ook zo'n beetje exhibitionistisch (in zeker zin) dat ik mijn hele leven, incluis seksleven, zou blootleggen. Op een anonieme blog als deze durf ik zaken te schrijven die ik niet durf uit te spreken... Maar ik hou me in. Nu ik dit adres aan meer 'bekenden' heb doorgegeven, probeer ik wat voorzichtiger te zijn. Toch moet ik me realiseren dat ik hier niemand moet overtuigen. Ik mag hier ook mijn twijfels schrijven. En niemand mag me daar op pakken. Want deze problematiek is complex, is voor iedereen anders, moet z'n rijping kunnen hebben. Als een vat staat dit op het net. En ten gepaste tijde komt er iets bij. Een toevoeging die de gegevenheid complexer maar ook completer maakt. En finaal: een Patrick met levenszin, een gelukkige Patrick. Een Patrick die zich laat drijven door zijn verlangens maar die ook op waarde kan schatten wat is. Ja, zo zie ik het. Zo mag het zijn.
Ik mag mijn oude leven meer en meer van me afgooien. Ik heb lang genoeg geprobeerd een gelukkige vrouw te zijn en dat is niet gelukt. Ik ben gefaald als vrouw, niet als mens. En dat zie ik nu in. Want ik ben geen vrouw. Ik ben een mens. Een mens die beter past in een mannelijk lichaam omdat mijn 'identiteit' veeleer mannelijk is (ook al heb ik vrouwelijke kanten, zelfs heel mooie vrouwelijke kanten). Doorheen de weg die ik nu de voorbije maand heb afgelegd, heb ik mezelf liever leren zien. Ik laat mezelf nu toe te denken wat ik denk maar altijd wegduwde. Dit maakte me heler. Of om het in termen uit mijn verleden te zeggen: 'heiliger'. Ik voel me dan ook re-ligieus. Verbonden. Eindelijk verbonden met mezelf.
En ook al komen er ook wel moeilijke dingen op me af, ik voel dat ik eindelijk diep van binnen een rust heb gevonden, een erkenning, een fond die mijn leven meer kleur geeft. Ik mag zijn wie ik ben. En door dalen moet een mens nu eenmaal gaan. Ik besef dat mijn huidige relatie op z'n einde loopt. Mijn man voelt het ook. Maar we gaan in schoonheid ons 'partnership' beëindigen. Hoe? Dat weten we nog niet. Maar we weten wel dat we er samen willen zijn voor de kinderen. Dus wat mij betreft: geen gevecht en gedoe. Geen aparte feestjes voor de kinderen. We respecteren elkaar. We kunnen elkaar ook in de toekomst blijven respecteren. En zo gaan onze levens verder. Maar dan vooral met een gerust hart dat de ander (ik) geen zelfmoord zal plegen. Neen, die tijd is echt defenitief voorbij. Dat te weten en te voelen is ZALIG!
Het zijn boeiende tijden. Dat is wel het minste dat ik kan zeggen. Ik leer mezelf voelen. Ik leer onderscheid te maken tussen wat echt is en wat fake. En wat is echt? Het dragen van broekvulling. Dat voelt zo goed. Dat is zo 'mezelf'. Neen, het is niet mezelf verkleden. Ik zie geen reden waarom ik dat zou doen trouwens. Maar het is een veruitwendiging van hoe ik me innerlijk echt voel. En alle vezels in mijn ziel zeggen dat dit juist is. Hier moet ik verder in gaan. Gedaan met meisjeskleren aan te trekken. Gedaan met kijken naar anderen en imiteren. Ik mag mezelf beginnen zijn. Ik mag echt beginnen leven!
Woensdagavond had ik voor het eerst in publiek broekvulling. Niemand heeft er iets over gezegd. En ik merk dat iedereen ook goed zijn best doet om Patrick te zeggen. En wie dat niet durft, die zegt gewoon geen naam. Een blik kan ook verwijzen hé. En da's prima voor mij. Vrijdag afspraken met psycholoog (doordat zijn verlof gedaan is, schrijf ik hier zo te zien weer minder) en DGT-coach. Ik was er, mét broekvulling. In de namiddag moest ik nog naar de bib. Zou ik mijn broekvulling eruit doen? Dat heb ik geprobeerd. Maar ik voelde me dan zó ontzettend 'naakt' dat ik het er maar weer ingestopt heb. En geen kat die er iets van gezegd heeft. Ik heb zelfs geen starende blikken gezien. Blijkbaar mogen vrouwen heel ver gaan in mannelijk voorkomen. Verder dan ik dacht. Voor MV's (in man naar vrouw-transitie) is het ongetwijfeld veel moeilijker om qua kledij en stijl naar buiten te komen zoals ze zich innerlijk voelen, zoals ze vanbinnen zijn.
Dat weet ik nu wel zeker (hoewel ik mijn best doe om er toch regelmatig aan te twijfelen) : vanbinnen BEN ik man!
In de voorbije week ben ik zeer veel over mezelf te weten gekomen. Zodanig veel, dat het moeilijk is om hier alles neer te schrijven. Het komt er op neer dat ik me realiseer dat mijn genderdysforie heel sterk in de richting van transseksualiteit gaat. Ik zie niet in hoe ik genderqueer gelukkig kan zijn in het leven. Ik zie mezelf wel gelukkig worden in een mannenlichaam. Waarbij de hele wereld me ook man ziet (behalve misschien mijn kinderen, maar da's hors categorie, man of vrouw, ik blijf gewoon hun mama).
Ik heb een nieuwe vriendin. Zij is op weg naar transitie van haar mannenlichaam naar een vrouwenlichaam. Zij situeert zich echter fundamenteel 'in between', als two-spiritgender. Maar maatschappelijk gezien is dat niet leefbaar. En de ziel trekt haar ook meer en meer naar het vrouwzijn. En toch blijft ze in feite genderqueer. Kijk, da's nu niets voor mij. Ik wil duidelijkheid. Het is ook duidelijk voor mezelf: ik ben man. Uiteraard een man met veel vrouwelijke trekjes, zoals mijn man een man is met veel vrouwelijke trekjes. Maar alleen is het tot hiertoe altijd onmogelijk geweest (ook voor mezelf) gezien te worden als man, omdat ik in dat vermaledijde vrouwelijk lichaam zit.
Een (oude) vriendin zei aan de telefoon: 'Je bent zo'n mooie vrouw.' Ja, inderdaad. Mijn vrouwenlichaam mag er best wel wezen. Maar ik voel me innerlijk meer en veel meer man dan vrouw. Ook als ik een mannenlichaam zal hebben, zal ik nog evenveel zorg hebben voor mijn kinderen, toch? Ook dan zullen de gesprekken met mijn vrienden er toch niet anders uitzien? Of wel? Ik blijf toch wie ik in wezen ben? Innerlijk en karakterieel gezien blijf ik toch dezelfde? Alleen gaat mijn identiteit dan kloppen. Is het toegestaan om na deze 30 jaar van proberen leven in een lichaam dat niet overeenstemt met mijn diepste gevoelens en zijn, over te gaan naar een komende 30 (of meer) jaar waarin ik eindelijk rust en verzoening met mezelf ken? En ja, als dat betekent dat ik daarvoor doorheen operaties moet, doorheen confrontaties, doorheen pijn, doorheen verliezen van vrienden en verkrijgen van nieuwe vrienden,... dan moet ik dat doen. Want dat is hoe dan ook beter dan het lijden dat ik de voorbije 30 jaar gekend heb.
Omwille van operatieve toestanden die erbij kunnen (en zullen - zo zegt mijn gevoel) komen, ben ik nu aan het stoppen met roken. Het lukt al aardig, dankzij de ondersteunende medicatie. Dinsdag wil ik mijn laatste sigaret van mijn leven roken! Geweldig toch! Het is niet alleen een geweldige smak geld die ik daardoor kan sparen (voor de operaties die ik zelf zal moeten betalen want ik heb geen hospitalisatieverzekering) maar ook een stap richting echt LEVEN. Gedaan met mezelf om zeep te helpen. Ik wil gewoon niet meer kapot, ik wil leven en ten volle zijn!
Vandaag was een rustige dag. Een dag waarin ik minder heb gedaan dan ik van plan was, maar wel een dag waarop ik mezelf rust gegeven heb. Rust om te bekomen van de vele indrukken van de voorbije dagen. Rust om bij te slapen na enkele slechte nachten. Zo werd ik de voorbije nacht almaar piekerend wakker. Herhalende gesprekken a volonté. Maar ook een inzicht: ik weet waarom ik dit doe. Ik weet waarom ik al zoveel stappen richting Real-Life Experience (RLE) zet. Ik wil op 6 juni bij dr. Heylens van het genderteam 'echt' overkomen. Dat is de reden waarom ik er niet kan mee stoppen, ook al is het voor mezelf toch vaak moeilijk. Mijn onbewust verlangen (dat in de nacht bewustgeworden is) drijft me enorm.
Toch heb ik veel te verwerken. Doordat ik mijn genderdysforie overal (in meer of mindere mate) ter sprake breng, trek ik heel veel aandacht (ja zowaar nog meer dan anders). Mensen bevragen me. Ze willen weten hoe ik dat 'te weten' ben gekomen, hoe dat het voelt voor mij, enz. Dat telkens weer verduidelijken is behoorlijk vermoeiend. En door mijn stapjes naar RLE heb ik het gevoel dat ik me moet verdedigen waardoor ik niet ál mijn gevoelens (mijn twijfels bijvoorbeeld) in zo'n gesprek durf te uiten.
Ik ben toch ook behoorlijk bang. Bang dat dit later een leugen zal blijken. Dat dit maar een bevlieging is zoals ik al wel meerdere bevliegingen gehad heb in mijn leven. Ik gooi me er met al mijn krachten in en achteraf ben ik ontzettend teleurgesteld. Toch is dit iets anders. Dit raakt mijn diepste ziel. En juist daardoor is het moeilijk (nu al) te achterhalen of dit 'mijn waarheid' is of niet. Dat kan ik pas te weten komen juist dóór te doen wat ik doe. Ja, eigenlijk is dit al RLE.
Toch zal het moeilijk zijn mocht ik ooit beseffen dat dit (= fysiek man willen zijn) een leugen is, om niet te koppig te zijn. Koppigheid omwille van mijn omgeving die me blijkbaar makkelijk als man kan aanvaarden (makkelijker dan ikzelf, lijkt het wel). Maar ik moet me blijven voor ogen houden dat er nog een weg terug is. Nu, en minstens nog een jaar, wel. In ieder geval is de drang sterker dan om het even wat. Ik móet deze periode door. Ik moet zoveel mogelijk uiterlijk man worden zodat ik uiteindelijk de juiste beslissing kan nemen. Wat een belangrijke periode in mijn leven. Boeiend en beangstigend tegelijkertijd. Maar bovenal: met levensdrift! En dat is iets dat al een hele tijd weg was!
Deze avond begon er een nieuwe module van de Dialectische Gedragstherapie. Ik wist dat er nieuwe mensen zouden zijn. Hoe moest ik me voorstellen? Zou ik mijn meisjesnaam zeggen om na enkele weken te veranderen naar een jongensnaam? Neen, da's maar al te gek. Eens je een naam kent, wijzig je die niet zomaar in je denken. Dan hoort die naam gewoonweg bij die persoon. Dus wou ik alweer een stapje nemen richting real-life experience. Maar Jean-Marie is nu niet direct de naam waar ik warm voor loop. En Hans heeft de pest aan die naam (aan alle namen met Jean-... trouwens). Dus heb ik zo'n half uurtje (de rit naar daar) goed nagedacht over jongensnamen en ja, ik heb er een gevonden waarbij ik het gevoel heb 'dit ben ik':
PATRICK
Ik vind het geweldig. Ik had dit gevoel niet verwacht aangezien ik als vrouw zo op dat streepje in mijn naam stond. Ik had echt gedacht dat dat streepje behouden moest blijven. Maar dat is niet zo. Als ik mezelf als man zie heb ik dat streepje niet meer nodig. Dan heb ik met Patrick een stevige naam en een stevig lichaam. Ja, dan klopt het plaatje. Dan ben ik echt mezelf. Dan hebben innerlijk en uiterlijk zich verzoend.
Oh, ondanks al mijn getwijfel van de voorbije dagen, kijk ik toch echt uit naar transitie. Ik weet niet of het Genderteam akkoord zal gaan. Ik hoop het. Maar hoe dan ook zal het nog een moeilijke weg te gaan zijn. En naar mijn twee zoontjes toe vind ik het allerminst vanzelfsprekend. Want ga ik hen niet teveel psychisch belasten door mijn eigen zoektocht naar geluk? En toch weet ik in mijn binnenste dat 'ik=man' me gelukkiger in het leven maakt. Maar tast ik daarmee het toekomstig geluk voor mijn kinderen niet aan? Is het ethisch verantwoord of niet? Vragen waar ik mee zit...
Gelukkig vind ik gesprekspartners op het forum van de Vlaamse Genderkring. Vandaag heb ik me ook aangemeld op een yahoogroup specifiek voor transmannen. Zo zal ik een realistischer beeld krijgen van heel mijn 'problematiek'...
Eefje, van wie ik les krijg aan de bibliotheekschool brengt me momenteel in verwarring. Zij ziet er zo goed uit. Knap genderqueer: een jeansbroek, een rode, aansluitende polo met een zwart-rood gestreepte vrouwelijke das. Zo zou ik er eigenlijk willen uitzien. Maar dat lukt me niet. In dergelijke kleren voel ik me teveel opgesloten. Nu zit ik hier met een mannenshort en een -hemd. Heel erg mannelijk, maar als ik mezelf zie, voel ik telkens dat het plaatje niet klopt. Het klopt langs geen kanten. Veel te veel vrouwelijkheid. Mijn vrouwenkop stoort me. Maar ik weet niet wat ik kan veranderen. Ik kan gewoonweg niets veranderen. Niet zonder (minstens) hormonen. Er zit een hele kloof tussen mijn denken en voelen. In de kleren die ik draag, voel ik me goed. Maar ik 'zie' er niet goed uit. Ik hou van (kijken naar) vrouwen, maar nu vind ik het moeilijk om naar mezelf te kijken. Het denkproces loopt achter. Als ik een knappe vrouw zie, denk ik 'zo zou ik er uit willen zien', maar als ik zoiets draag, voel ik me er niet goed in. Dan is het een verkleedpartij. Ik zie eigenlijk niet in hoe ik ooit de man kan worden die ik zou willen zijn...
Ik heb een rotslechte nacht achter de rug. Blijkbaar vond ik het moeilijk om tijdens mijn slaap de dingen van die dag te verwerken, want geslapen heb ik bijna niet. Toch heb ik me vandaag niet laten hangen want da's iets dat ik al veel te goed ken. Nu wil ik echt vooruit in het leven!
Ik heb me qua kledij vrij neutraal gekleed. Een meisjesbroek en een jongenshemd. Dat voelt beter. Dat is niet teveel ineens. Want dat was het gisteren wel: veel te veel ineens. Ook al voelde ik me goed in die kleren, de ogen van anderen maakten me onzeker. En daardoor begon ik zelf ook weer anders naar mezelf te kijken. Daardoor kwam al die twijfel. Het was dus duidelijk teveel ineens. Nu is 'langzaam aan' de boodschap.
Hans maakte het me gisterenavond anders ook niet bepaald gemakkelijker. De lieverd heeft opzoekingswerk gedaan voor het nemen van een hospitalisatieverzekering. Nu blijkt dat ik minstens 1 jaar zou moeten wachten met mijn gesprek met het Genderteam om niet uitgesloten te worden voor transitiekosten. Ja hallo! Het allemaal zelf bekostigen? Hmm, dat lijkt wel onmogelijk, ook al geeft Hans te kennen dat als ik stop met roken (wat ik wel van plan ben, maar het lukt niet echt) ik jaarlijks ongeveer 1000 euro spaar. Ja, maar toch...
Gisterenavond stond mijn kop hier niet naar. Want waar ben ik allemaal mee bezig? Ik heb nog maar op 24 april 'ontdekt' dat genderdysforie mijn 'label' is. Ik heb al een hele denkpiste afgelegd. Nu overvalt twijfel mij. Als dan ook de kosten te hoog oplopen, dan kan ik toch maar beter in mijn vrouwenlichaam blijven zeker? Me eindelijk eens verzoenen met dat feit? En toch...
) al bij al nog niet zo slecht (en 't is veel goedkoper). Maar dat ik de vrouwelijke onderdelen die mijn leven nu bepalen (zijnde borsten, eierstokken, vagina) weg wil, zoveel ik zeker. Die horen er gewoon niet te zijn. Dit nu eindelijk in mijn leven mogen uitspreken doet me veel deugd (zeg ik met een zucht van verlichting)! 
). Ik moest daar toch zijn voor de dialectische gedragstherapie maar had nog ruimschoots anderhalf uur eer ik daar moest zijn. Zo nam ik de tram naar het Gravensteen, waar Avothea (theaterwinkel) vlakbij ligt. 
. 
) Nu ben ik een maand verder en ben ik zelf al tot heel veel inzichten gekomen. Ik som er enkele op:
