Ik heb even tijd nodig gehad om de vakantie te laten bezinken vóór ik er kon over schrijven. Er is dan ook wel veel gebeurd met betrekking tot mijn genderdysforie.
Ik heb gemerkt dat ik niet meer lang met borsten kan/wil rondlopen. Twee dagen zonder hesje en ik begon me anders te voelen, alsof ik mijzelf weer aan 't bedriegen was. Neen, die borsten zijn maar beter zo goed mogelijk verstopt. Zonder borsten past mijn hoofd beter bij mijn lichaam.
14 dagen zonder packer dacht ik wel makkelijk te kunnen overleven. Maar ik merkte dat ook dat niet juist zat. Okee, het was wel heel opportunistisch en best praktisch met het warme weer, maar toch, ik voelde me niet in mijn eigen vel - wat mét broekvulling ook niet het geval is, maar het benadert wel een juist lichaam bij een juiste ziel. Die packer thuislaten ga ik dus niet meer doen.

Anderzijds heb ik ook gemerkt dat ik voor 99% van de wereld overduidelijk vrouw ben. Soms zag ik mensen wel eens 2 keer kijken wanneer ik bv. een meisjestoilet binnenging, maar niemand die er aanstoot aan nam. Evenmin trouwens toen ik op een jongenstoilet ging.
Ik heb me tijdens onze week in Taizé wel meer vrouw en vooral moeder gevoeld. Dat had te maken met de blik van anderen. In Olinda, waar de families verblijven, is er ook zo ontzettend veel nadruk op het ouder- en partner-zijn, dat ik me gedwongen voelde in die rol. Het is me ook duidelijk gemaakt dat ik ooit voor deze rol gekozen heb, en dat ik daarmee andere keuzes heb uitgesloten. Mijn vrijheid is beperkt. Ik ben partner van een man, ik ben moeder van mijn twee kinderen. Maar ik ben ook Patrick en niet de vrouw die iedereen ziet. Bij de voorstelling in ons gespreksgroepje twijfelde ik heel erg hoe me voor te stellen. Maar omwille van de kinderen (ik voelde me vooral moeder) én omdat ik zonder complete outfit was én omdat ik bang was voor de reacties van de anderen (Croaten, Polen, Vlamingen, Hongaren en Russen) hield ik het op mijn meisjesnaam. Dat wrong echter. En een dag later heb ik het Vlaamse koppel ingelicht. Aangezien zij de Croaten, Polen en Hongaar al kenden van een eerdere ontmoeting in Taizé, vroeg ik hun mening over hoe dit zo aankomen bij de anderen. Ze dachten dat iedereen wel zo christelijk is om daarvoor geen mensen aan te kant te zetten. Dus lichtte ik ook de Pool Darek in. Zijn reactie was om rillingen van te krijgen. Ik zie nog steeds zijn donkerbruine ogen naar mij kijken. Ik zag er onbegrip en tegelijkertijd poging tot begrijpen in. Het thema was hem niet onbekend. Maar wat hij vernomen had, was wel wat anders dan wat ik reeds vernomen heb. Nl. dat je op lange termijn moet kijken. Over 5 jaar volledig man zijn, is enkel dichtbij gekeken. Hij heeft vernomen dat er mensen zijn die na zo'n transitie decenia later toch spijt hebben. Daar kan ik natuurlijk niet veel tegen zeggen. Zijn woord tegen het mijne. "En wat met 'being a creation of God'?" Deze vraag hield me ook bezig. Waarom heeft God me in een vrouwenlichaam geschapen? Zit daar een bedoeling achter of niet? Wil ik niet zelf God spelen door de kans me te laten 'ombouwen' te grijpen? Ik verwerp deze gedachte uiteraard. Ik, noch de chirurgen, spelen voor God. Als er al zoiets is als een God, laat staan de God van Joden, Moslims en Christenen, dan kan die volgens mij niet verantwoordelijk zijn voor enige vorm van lichamelijkheid. Het is gewoon een foutje van de natuur dat ik (met een mannelijke ziel) geboren ben in een vrouwelijk lichaam. Maar is een belangrijker vraag niet deze: Waarom zou ik niet van mijn lichaam kunnen houden, alsof ik me zou verzoenen met een lichamelijke handicap (want dat is het, ook al ziet de buitenwereld dat zo niet)? Is het van zovelen met een handicap verkeerd om die handicap zoveel mogelijk te genezen? Ik zal trouwens altijd gehandicapt blijven in dat opzicht, want een echte man (lichamelijk dan) word ik nooit. Lastig hoor. Er bestaat in onze tijd een genezingsproces, zijnde transitie. Is deze weg gaan voor God spelen? Ik denk het niet.

Feit is ook dat ik in Taizé een bijzondere geloofservaring heb meegemaakt. Die verduidelijkte me dat het feit dat ik nog in leven ben, enkel en alleen te danken is aan God (en aan de liefde). Heel bijzonder, want ik ging naar Taizé als niet-christen...
Ik had gedacht dat ik eerst mijn transitie zou moeten doormaken voor nadien evt. terug tot God te keren, om te kunnen begrijpen wat het betekent dat God oneindige liefde is. En nu overviel Hij-Zij/Liefde me. Waarom? Ik vind dat ik het niet waard ben. Ik vind het moeilijk om transitie te plaatsen tegen een bijbelse achtergrond. Ik zou het doen zonder. Maar trekt Hij-Zij niet? Blijkbaar wel. Blijkbaar heb ik nog steeds de relatie met God niet verloren, ook al dacht ik van wel. God houdt van mij en laat me vrij. God heeft me al die tijd in leven gehouden. God ziet me graag leven. Ik ben het wél waard.

Maar deze timing had ik niet verwacht. Bedoelt God, of om het profaner te zeggen: de hogere machten, dat het beter is voor mij in een vrouwenlichaam te blijven? Of wordt er juist bedoeld dat ze me steunen in mijn transitie, omdat dat nu eenmaal is wat klopt bij mij? Moeilijke vragen...

Waarom zou ik trouwens niet van mijn vrouwelijk lichaam kunnen houden? Okee, al mijn hele leven lang vind ik dat mijn hoofd (waar ik in een spiegel in de ogen van mijn ziel kijk) niet past bij mijn lichaam. Ik begin mijn hoofd trouwens (ondanks de puistjes die ik de laatste maanden overvloedig heb - en dat zelfs zonder testo) meer en meer te appreciëren - zo met dat zalig korte haartje). Mijn borsten heb ik vóór ik zwanger was toch ook best okee gevonden, ook al had ik in oorsprong liever geen borsten gehad. Dus waarom vind ik dat die niet bij mij horen? En toch is het zo. Die zouden niet aan mijn lichaam moeten staan/hangen. Mijn vagina, da's nog een grotere ramp. Dat gat is nog meer iets dat er niet hoort te zijn maar er wel is. Hoe zou ik van dit gehandicapt lichaam kunnen houden? Houden de meeste mensen van hun lichaam? Is het lichaam een vanzelfsprekendheid? Zijn de meesten thuis in hun lichaam? Kan je leren thuiskomen in je eigen vel?

Vragen, vragen, vragen.
Moest het even kunnen. Moest het zijn dat deze genderdysfore gedachten enkel en alleen in mij gelegd zijn door een god die me graag wil laten leven en liever niet meer zo dikwijls redt van de dood... Moest het dat deze gedachte dient als aanzet om terug op lange termijn te kunnen denken... Wat als er nu een andere weg voor mij ligt? Wat als ik 'vrouw' moet worden? Hoe kan ik dat doen? Wil ik dat wel? Waarom zou ik mijn handicap niet kunnen accepteren? Waarom wil ik daar het mes opzetten en voor de rest van mijn leven medicinaal mezelf proberen zijn? Ik blijf hoe dan ook gehandicapt...
Zo verdomd moeilijk.

Ik vraag me ook af, door het zien van een goeie vriendin, of transitie geen te grote opgave van liefde van mijn kant uit is. Waarom is een partner van een vriendin niet jaloers door mij (als bi-meisje) en wel door mij als man? Betekent transitie dat ik vriendschappen moet opgeven? Waarom heb ik trouwens meer vriendinnen dan vrienden?
Ook dat zijn moeilijke vragen...

Of wat op vakantie gaan een mens al niet kan doen...