Dagboek over mijn genderzoektocht Plots viel alles op z'n plaats. Ik besefte dat ik geboren was in het foute lichaam. Ik was gesocialiseerd als meisje, maar eigenlijk ben ik een jongen.
De weg naar mijn zelfwording kan je lezen in deze weblog.
17-06-2008
Interne zekerheid
Het gaat goed met mij. De examens zitten er op. Ik kijk uit naar vacatures om professioneel eindelijk terug aan de slag te gaan na onze gezinsvakantie. Ik geniet van mijn kindjes, van mijn man, van mijn liefje, van de natuur,... en in beperktere mate zelfs van vrienden, familie en kennissen... Op therapeutisch gebied ben ik bezig een grote wonde uit een ver verleden te verzorgen en een helend plaatsje te geven. Het is merkwaardig hoe dit me dichter bij mijn genderproblematiek brengt: Het klopt niet dat ik een vagina heb... De interne zekerheid is groot. Ik ben een man gevangen in een vrouwenlichaam. Het is me ook duidelijk dat ik geen stereotypisch man (wie is dat wel?) ben. Ik heb en koester mijn vrouwelijke kantjes. Ik blijf ook immer de mama van mijn kinderen. Die heb ik gebaard en gevoed. Da's belangrijk. Dat onderdeel van mijn leven mag en wil ik niet ontkennen. Zelfs al zie ik mezelf in de toekomst op en top man, dan nog blijf ik de mama van mijn kinderen.
Hoewel dr. Heylens van het Genderteam gezegd had dat het nog veel te vroeg was mijn genderproblematiek aan te kaarten op school, ik kon het toch niet laten. We hadden een opvolgingsgesprek met de directeur, de leraar van het eerste leerjaar en iemand van het CLB. Een uitgelezen moment om te vertellen waar we in ons gezin mee bezig zijn. De weg van feitelijke transitie is nog niet voor morgen, maar hopelijk (en dus ook vermoedelijk) begin ik aan hormonen in het komende schooljaar. Bij de kindjes leeft het wel. Als het niet is door mij, dan toch zeker door mijn liefje, die transitioneert van man naar vrouw, en hier regelmatig over de vloer komt. De reacties waren zoals verwacht neutraal. De inkadering goed: sinds ik mijn genderdysforie erken, gebeuren er minder levensbedreigende dingen aan/met/door mij. Het geeft een positief klimaat hier thuis. Dat voelen de kindjes!
Er is gezegd dat dit wel meegedeeld gaat worden aan 'het team', zijnde de andere leerkrachten. Zo kan iedereen, mochten er bv. pesterijen ontstaan door mijn genderproblematiek, op de juiste wijze ingrijpen. De school is open-minded en iedereen is er welkom, ongeacht hoe 'vreemd' zijn/haar zijn ook is. Dus ook met de ouders wordt er op zo'n wijze omgegaan. Goed hé!
Ik ben tevreden. Ook al is het idd nog vroeg, het stelt me gerust dat ik mensen van mijn 'probleem' op de hoogte breng zodat deze mensen er ook kunnen aan wennen. Het is goed. Ik voel me goed.
Reacties op bericht (2)
21-06-2008
Dankje ^^
Oke dankje (: Ik zal het onthouden,ik spreek hem ook niet anders aan ofzo maar ik wist niet goed wast ik moest zeggen enz (: maar ik zal rekenin houden met je tips (: en als ik hem zaterdag zie zal ik er nog is persoonlijk met praten enz ik wist gewoon even niet wat doen, omdat ik nog nooit een relatie heb gehad met een "meisje" maar nu maakt het mij al niet meer zoveel uit (: ik heb alles nog eens op een rijtje gezet over alles nog eens goed nagedacht (: en ik weet het wel, maar echt dankje dat je antwoorde (:
groetjes.
21-06-2008 om 17:53
geschreven door Nathalie
19-06-2008
Vraagje (:
Ik heb eigenlijk best een groot probleem. Geen idée of jij mij iets kan zeggen ofzo. Maar ik ga nog maar pas met een jongen;Niels. Maar nu hoor ik ineens van iedereen dat hij een zij zou zijn en Sofie zou noemen. Ja ze heeft het dan ook toegegeven maar is toen meteen van msn af gegaan. Ik weet dat ze thuis echt enorm moeilijk heeft. Echt hele serieuse.. Maarja ik wist dus niet dat zij een hij is. Maar ik heb wel met dr gekust enz.. Ik weet op het moment niet goed wat ik moet voelen. Ze had waarschijnlijk bang dat ik haar anders zou afwijzen omdat ik niet bi,lesbi ben.. Maar nu voel ik eigenlijk wel wat voor haar. Nu weet ik eigenlijk niet voor hem of eigenlijk echt voor haar. Ik weet ook niet zeker of ik de echt zij wel ken.. Weet jij misschien hoe ik dit het best kan aanpakken? Hoe ik het best met haar er begin over te praten ofz? Of wat ik moet zeggen.. Ik hoop dat je mij misschien een klein beetje kan zeggen. Ik weet ook totaal niet hoe zij zich voelt etc. Maarja,al vast bedankt (:
