Dagboek over mijn genderzoektocht Plots viel alles op z'n plaats. Ik besefte dat ik geboren was in het foute lichaam. Ik was gesocialiseerd als meisje, maar eigenlijk ben ik een jongen.
De weg naar mijn zelfwording kan je lezen in deze weblog.
20-06-2008
Bakkebaarden en zo
Eergisteren was het een vermoeiende maar mooie dag. De kindjes hadden geen school en dus ben ik met hen per trein naar zee gegaan. Het was er koud. Een koude wind blies door onze kleren heen. Toch hebben we genoten van het wandelen in het zand, schelpjes rapen, ja zelfs even pootje baden. Op de terugweg naar huis ben ik uitgestapt in Gent (en is Hans daar opgestapt zodat de kids niet alleen huiswaarts moesten keren ). Ik moest daar toch zijn voor de dialectische gedragstherapie maar had nog ruimschoots anderhalf uur eer ik daar moest zijn. Zo nam ik de tram naar het Gravensteen, waar Avothea (theaterwinkel) vlakbij ligt. Ik kocht me daar een snor die ik kon verknippen tot bakkebaarden. Het was er druk. Heel druk. Ik durfde niet voor mezelf opkomen en toen de winkelmeneer eindelijk doorhad dat ik nogal schuchter was, heeft hij me goed geholpen. Over subtiliteiten. Tips over het plaksel en over de remover. Ik vrees dat ik het allemaal vergeten ben. Belangrijkste was wel dat hij zei dat mijn bril me verraadt. 'Ge ziet er goed uit jong', zei hij. Overdrijf niet, pas je bril aan en je kan zo door voor gast.
Het uitproberen van de bakkebaarden gisterenavond is tegengevallen. Ik kan over het feit dat ik zoiets niet gewoon ben, zo zielig doen, dat Hans zei dat hij me er wel bij wou helpen. Zo gezegd zo gedaan. Daarstraks heeft Hans mijn bakkebaarden eens mooi gezet, op mij geplakt, bijgeknipt en hier en daar nog wat vastergeplakt. Hij heeft ook mijn neklijn uitgeschoren (met scheerschuim zowaar) en ondertussen was ik mijn bril aan het afschuren. Mijn bril... De rode verf is er nu grotendeels af. Met een mesje heb ik de verf er zitten afpeuteren. Nu heb ik een grijze bril. It really makes a difference. Mat was het waarschijnlijk nog een betere look geweest, maar zo scheelt het ook al een pak. En een pak in de portemonnee (want die was toch zo goed als leeg voor deze maand). Eens in geldnood zitten heeft mijn creativiteit aangezwengeld. Een nieuwe bril kopen blijkt dus niet zo noodzakelijk te zijn als ik dacht. Een geweldige besparing.
Je moet me hier zien zitten: weer een tikkeltje anders. Die bril is echt vooruitgang. De bakkebaarden, dat weet ik zo nog niet. Al bij al vallen ze toch iets te donker uit en van dichtbij zien ze er echt 'opgeplakt' uit. Nu ja, toen ze er aanhingen zei ik tegen Hans dat de lijm eerst vingerdroog moest zijn voor ze er mochten opgeplakt worden. Beetje aan de late kant
Straks naar mijn liefje. Ik ben benieuwd naar haar reactie. In ieder geval durfde ik zo de kindjes niet gaan halen van school. Dat heeft Hans dan maar gedaan.
Over school gesproken trouwens: Gisteren kwam mijn jongste naar mij toegehold en hij zei tegen de mama naast mij: 'Mijn mama is een jongen'. Die mama reageerde: 'Maar neen, je mama is toch geen jongen. Jongens kunnen toch geen kindjes krijgen en jij komt toch uit de buik van je mama?!!'. Mijn zoontje keek beduusd. Hij wist niet meer wat te zeggen. Ik zei: ''t Is waar, je mama is een jongen, alleen zie ik er niet uit als een jongen.' En ik zei dan ook nog tegen de mama: 'als mijn kinderen zoiets zeggen, mag je hen daarin bevestigen.' De mama keek verbaasd en zei accepterend 'okee'. En dan vertrok ik met mijn kids naar huis. Vanmiddag aan de schoolpoort vroeg ik haar of ze daar nog vragen over had, dat ze me die altijd mag stellen. 'Dat zie je wel niet veel', zei ze. 'Maar je hebt me eens verteld dat je heel wat pyschische problemen gehad hebt en we zien ook wel dat je veranderd bent. Je straalt gewoon geluk uit. Dus als jij man bent, is dat okee, zeker voor je kindjes.' Ik viel bijna achterover. Had ik het daarbij gelaten, was er niets meer te bespreken. Maar dan zei ik dat ik uiteindelijk nu niet meer zou veranderen dan de uiterlijke veranderingen die gebeurd zijn. En dat ik pas in maart of april of zo met hormonen mag beginnen. 'O, ga je dat dan ook doen?' 'Ja.' En nu had ik alweer de indruk dat ik haar wat verweesd achterliet maar ja, de kindjes waren al de straat aan 't oversteken...
Toch heb ik hier wel een heel goed gevoel over. Mensen die me de voorbije twee jaar meegemaakt hebben, ja, die accepteren dit. Die zien hoe mijn leven weer zin heeft gekregen. Die zien mijn geluk en het geluk dat ik afstraal. Het is goed zo!
). Ik moest daar toch zijn voor de dialectische gedragstherapie maar had nog ruimschoots anderhalf uur eer ik daar moest zijn. Zo nam ik de tram naar het Gravensteen, waar Avothea (theaterwinkel) vlakbij ligt. 
