Dagboek over mijn genderzoektocht Plots viel alles op z'n plaats. Ik besefte dat ik geboren was in het foute lichaam. Ik was gesocialiseerd als meisje, maar eigenlijk ben ik een jongen.
De weg naar mijn zelfwording kan je lezen in deze weblog.
10-06-2008
Innerlijke rust = gelukkig zijn (?)
Het is bizar hoe 'goed' ik me voel. Het is een gevoel waarvan ik niet kan zeggen wanneer ik het het laatst gevoeld heb. Ik ben innerlijke rustig, ondanks soms woelige wateren waar ik op vaar. Heet dit dan 'gelukkig zijn'? Nah, gelukkig zijn? Waarom zou ik? Ik zit nog steeds in dit vrouwenlichaam gevangen... En toch... Toch verandert er zoveel. Neem nou mijn harnas. Een uurtje geleden ongeveer stelde Hans voor dat hij mij een harnas zou maken. Ik moest enkel stilstaan en passen . Hij liep er al langer mee rond sinds hij op één of ander FtM-partner-group dit harnas zag. Zo was hij vannamiddag even naar de Veritas om dat doorzichtig elastisch lint te kopen. 't Is echt wel een schat . Ik had mijn pyama al aan. Vroeg, ik weet het, maar daarin 'hoeft' tenminste niets: geen packer, geen hesje, niets. Alleen een losse broek en een ruim t-shirt. Enkel geschikt voor achter gesloten ramen en deuren. Nu heb ik nog steeds mijn pyama aan. Maar ook een packer! Zonder onderbroek draag ik een packer. Kan je je dit voorstellen? Zo lijk ik wel een beetje een bioman, of een post-op-man (zeg ik dit goed?). Mijn penis valt in mijn rechterbroekspijp. En ik heb gemerkt dat het helemaal niet fijn is om met gestrekte benen met de voeten over elkaar te zitten omdat dan mijn penis tussen mijn benen geklemd zit en dat is vervelend. Leg ik hem daarentegen op zo'n moment tegen mijn onderbuik aan, dan vind ik dat heel erg fijn. Té fijn? Hmm, net zoals bij de eerste keer broekvulling, word ik ook nu behoorlijk opgewonden van het idee dat ik een penis heb. Het voelt zo fantastisch. Zo 'thuiskomen', zo 'nieuw' en 'opwindend', zo 'mezelf' - eindelijk een beetje 'mezelf'... Na dit eerste uurtje, met wat internetafleiding, was ik het al zo gewoon dat mijn 'ingebeelde stijve' weer slap is hoor. Alhoewel ik door dit schrijven alweer een stijve krijg Maar dit kan je toch niet uitleggen aan iemand hé? Ik bedoel: ik zit hier met een siliconen ding aan mijn lijf en mijn lijf reageert daarop. Hoe mijn lichaam reageert is echt zo mannelijk, maar alleen staat dat siliconending los van mijn lichaam. Ik heb dus helemaal geen stijve, ahneen. En toch... Hoe moet ik het anders zeggen? Zo voelt het nu eenmaal aan.
Ik weet ook wel dat dit niet 'echt' is. Het is maar een tussenstap naar iets dat op een dag wel in verbinding zal staan met mijn lichaam. Maar nooit zal het zijn zoals het is bij een bioman... Daar zal ik me maar moeten bij neerleggen...
Een leuk fait diverske vandaag: Na ons examen zijn we met enkelen een terrasje gaan doen in Gent. Freek vertelde dat geld voor hem geen probleem is. Hij heeft geld. "Oh", zei Véronique, "dan wil ik wel met je trouwen" (terwijl die totaal niets hebben met elkaar hé). Ze waren zo bezig over "een huis?" "Ja, dat kan." "Een kindje?" "Neen", zei Freek, "ik wil geen kinderen." "Ja maar, ik voed het wel alleen op", zei Véronique. "Wil je het maken met mij?" Mijn reactie kwam vlugst: "Als ik een bioman was: direct!"
En dat meen ik! Alleen jammer dat het niet zo is...
Maar toch. Zoiets eindelijk vrijuit kunnen zeggen, doet me deugd. Ik hoef me eindelijk niet meer te schamen voor mijn gedachten. Heet dat niet een beetje 'gelukkig zijn'? Ik denk het...
Gisteren heb ik voor 't eerst ruzie gemaakt met mijn liefje. En belangrijker: ik heb het voor 't eerst kunnen bijleggen met mijn liefje. En dat doet deugd. Onderweg naar haar plukte ik langs de kant van de weg twee klaproosjes, twee madeliefjes, twee boterbloemetjes, twee korenaren en daar bond ik een grassprietje rond. Een waar veldboeketje om het goed te maken. En belangrijker: een goede babbel met elkaar!
Bij mijn psycholoog daarnet was ik weer honderuit aan 't vertellen. Zoveel te vertellen. Maar zo weinig dat er echt toe doet. Geen diepe, zware dingen meer sinds ik mijn genderdysforie erken. Toch zitten er nog wel niet-verwerkte dingen. Dat heeft het gesprek met mijn liefje me wel geleerd. Tijd om terug te beginnen werken aan mezelf. Ik kan het aan. Ik durf. Ook dat is nieuw. De zware dingen ging ik altijd uit de weg, ontkende ik ook vaak. Nu ik 'mezelf' gevonden heb (lees: de man in mezelf toesta te zíjn), ben ik sterker en moediger. Ik ben blij dat ik vertrokken ben met het Genderteam. Nu deze eerste afspraak voorbij is en er veel tijd voor de volgende zit, zie ik het zitten om bij mijn psycholoog terug echt te werken aan mijn diepe binnenkant. Ik ga ervoor! Lijkt dat niet een beetje op: 'gelukkig zijn'?
. Hij liep er al langer mee rond sinds hij op één of ander FtM-partner-group dit harnas zag. Zo was hij vannamiddag even naar de Veritas om dat doorzichtig elastisch lint te kopen. 't Is echt wel een schat 
. 
