 |
|
|
| |
| Gruwelijk dwaas ben ik. Kom maar niet dichter, heb geen vertrouwen in mij. Dit is het verhaal van mijn leven. Dit is het verhaal van mijn dwaasheden. |
|
| 14-07-2008 |
 Jean... |
Ik was een jaar of achttien toen ik stopte met paardrijden. Ook al was ik volgens sommigen één van de "beloften", ik had net m'n eerste "serieuze" relatie, en gezien m'n vriends carrière in de eerste klasse van het voetbal, bleef hij me maar aanmanen te stoppen met paardrijden. "Dat wereldje ligt me niet." Ik bezweek, blind van verliefdheid en idioot als geen ander, en stapte in een ander wereldje, dat mij dan weer niet lag. Toen na een aantal jaar onze relatie eindigde vond ik niet meer de energie het paardrijden terug op te starten. Mijn paard was ondertussen voor flink wat geld naar het buitenland verkocht, en ik had geen zin meer een jong paard helemaal van in den beginne terug op te leiden.
Jàren later, kreeg ik de microbe toch weer te pakken, en kocht ik mijn allereerste pony terug. M'n man's dochtertje leerde ik rijden, en niet veel later kocht ik samen met m'n zus een Ierse Tinker van drie jaar. Tara, noemden we haar, op z'n iers uitgesproken want het dier was opgegroeid op de Ierse heuvels, Guinness drinkend. Wilde paarden zijn het, maar met een ingoed karakter. Halfbloeden, om eerlijk te zijn, vrij klein, gevlekt, en met haar op hun poten, te vergelijken met dat bij boerenpaarden. Terwijl je maandenlang met een driejaar bezig moest zijn alvorens het te kunnen bestijgen, zadelde ik haar eenvoudigweg op, in afwachting wat ze doen zou. Ze keek even naar dat ding dat om haar buik spande, maar verzette geen poot. Een half uur later stapte ik rond met haar, me stevig aan het zadel vasthoudend in geval ze zou beginnen bokken. Maar niks daarvan. Héél even dacht ze eraan, maar ze schrok er zelf nog meer van dan ik, en dus hield ze dat gedoe maar voor bekeken. Na een training van ongeveer een maand, was ze al zo vergevorderd dat ik zonder probleem met haar de polders in kon trekken.... urenlang wandelend. Ik genoot ontzettend van het niet-competitief omgaan met paarden, hoefde me niet meer bezig te houden met juiste voeding voor die en die wedstrijd, met uitgestippelde trainingen en met paarden die onverwacht uit de hoek konden komen omdat ze zo getraind stonden, als een atleet een week voor de olympische spelen,als het ware ontploffensklaar.
Mijn schoonbroer begon helaas meer en meer m'n man voor "zijn kar te spannen". We betaalden maandelijks een afgesproken som, maar hij kwam altijd nog wel met een extra rekening. Hij mocht m'n pony gebruiken om z'n zoon te leren rijden, maar uiteindelijk kreeg onze dochter niet meer de kans te rijden. Want elke zondag was er wel een jumping, en de dag voordien was verplichte rust voor het beest. M'n man hielp met het afmaken van weiden, het inrichten van de zadelkamer, het zetten van een schuilhok, en terwijl de ene taak nog niet klaar was, stonden al drie andere dingen te wachten, want "hey, jullie stallen hier wel anderhalf paard hé." Discussie kon niet uitblijven, en dit resulteerde dat de pony weg moest en de tinker verkocht werd. We hebben m'n pony een aantal jaren op een weide laten genieten van een welverdiende rust, hij was ondertussen al behoorlijk oud. En toen ik zwanger was werd hij vooral wegens tijdsgebrek van onzentwege, officieel op pensioen gestuurd naar een natuurlijk begrazingsgebied waar oude paarden welkom waren.
Het was dus héél wat jaren geleden dat ik nog gereden had. En dan laat ik me weer vangen door het feit dat ik vlugger iets zeg dan dat ik iets denk. Zoek in een woordenboek het woordje "ad rem" op, en je ziet een foto van mij eronder prijken. Kortom, voor er ook maar even behoorlijk over na te denken beloofde ondergetekende haar zesjarige dochter eens een keertje mee paard te rijden met haar, wat eerst groot enthousiasme opleverde, vrijwel meteen gevolgd door : "Maar je gaat er toch niet afvallen of zo hé.", bezorgd dat ik haar reputatie schenden zou.
Thuisgekomen daagde me het praktische aspect van alles : ik wurmde me in een van onder het stof gehaalde rijbroek, en begon mijn ouwe getrouwe "jodpurs" te poetsen. M'n haren op een staartje, een petje, en klaar was ik. M., de puber van het gezin, zag haar kans schoon en dook mee de auto in : "Dit moet ik zien".
Wat later, zo'n vijf minuten voor de les van start ging, stonden we te wachten in de stallen tot we een paard kregen toevertrouwd. "Ok, als ik dàt paard moet rijden, dan moet ik eerst de halve piste op een bergje gooien, anders raak ik daar in geen geval op." fluisterde ik M. toe. "Als jij die kleine knol ernaast krijgt, lach ik me een kriek." Ze keerde zich om, en begaf zich naar de kantine, zodat ze van daaruit de les kon aanschouwen.
Even later kwamen we de piste ingewandeld... F., m'n zesjarig dochtertje, op het gigantisch grote paard, en ik, ja tuurlijk op het kleine knolletje. M. verslikte zich in haar cola zodra ze ons zag. Toen F. er nog maar pas les kreeg, kwam op een keer de trainer naar me toe. "Hey, heb jij vroeger ook niet paard gereden ?" Ik ging in op zijn vragenvuur, en hij besloot met "Jammer dat je toen gestopt bent, je had het ver kunnen schoppen, hopelijk heeft F. het talent van jou." Slijmbal, dacht ik meteen.
Toen hij vandaag me in rijbroek zag aankomen, lachte hij meteen : "ik schat dat het zo'n zes maanden duren zal, alvorens jij terug een eigen paard hebt." "Vergeet het maar", antwoordde ik. Hij vertelde dat hij net een nieuw paard had binnengekregen, maar dat het flink met de beginners' voeten aan het spelen was, waardoor vrijwel niemand nog met 'm wou rijden. "Iets te veel bloed om manegepaard te worden, denk ik, wil jij hem even uitproberen voor me ?" "Hey, het is wel al meer dan acht jaar geleden dat ik nog op een paard gezeten heb, hé" "Ach, paardrijden is als fietsen, je verleert het nooit." De relschopper van dienst bleek dus dat klein ding te zijn. Nu ja, klein, het was niet dat ik met m'n benen rondom z'n buik kon of zo. "O nee, die gaat op Jean rijden", hoorde ik fluisteren. Jean had dus blijkbaar zijn reputatie.
"Zet jij je maar vooraan, en F., ga jij maar achter je mama aan rijden. De anderen sluiten aan." De les was begonnen.
Ondertussen zit ik terug thuis. Het is behoorlijk moeilijk zitten met de blaren op m'n achterste, en met m'n benen in het gips. Hetzelfde verhaal met m'n armen, dus ben ik dit hele relaas noodgedwongen aan het typen met m'n neus. Over vastberadenheid gesproken ! Ik heb trouwens geen flauw idee wat ik hier neergetypt hebt, want gezien mijn zware hersenschudding ben ik gedwongen tot het spenderen van afzienbare tijd in een donkere kamer, mét zonnebril die enig zicht op het computerscherm netjes in de kiem smoort.
Niks van aan natuurlijk. In het begin van de les deed "Jean" een poging tot een verkorte les, zodat hij lekker terug de stal in kon, maar niks daarvan. Ik maakte 'm tot m'n eigen verbazing duidelijk wie er de baas was, en hij veranderde in een lammetje. Zat ik daar, natuurlijk, belachelijk te wezen bovenop een bijna-schaap. Ik dwong hem netjes tot het gebruiken van z'n rug door hem voorwaarts neerwaarts te rijden, en hij gehoorzaamde na enig verzet. Geen gips dus, geen hersenschudding, en net geen blaren op m'n achterste. Je moet weten dat ik altijd gewend was te rijden op springzadels, met een erg lage boom. Dit was helaas een prehistorisch gevalletje en een echt, nou ja, een echt kutzadel. M'n maagdelijkheid werd net niet aangetast, om het zo te stellen.
F. was ongelovelijk fier op me, achteraf. Ze had natuurlijk allerlei doemscenario's voor ogen waarbij mams haar ongelovelijk belachelijk zou maken en haar zesjarige maar o zo grote geloofwaardigheid flink zou schaden. Maar in plaats daarvan zei ze héél enthousiast dat ik volgende keer maar weer mee moet rijden.... dus dan doen we dat maar.
14-07-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 16-07-2008 |
| Een leven lang. |
|
Mensen verlangen van anderen dat ze hetzelfde dan hen denken en voelen. Ze voelen zich gekwetst wanneer anderen niet aan hun verlangen voldoen. Ze zijn boos want de anderen hebben hun gekwetst en daarenboven voldeden ze niet aan hun verwachtingen, en dit terwijl ze meestal zichzelf gekwetst hebben door eindeloos alles in vraag te stellen en onzekerheid te laten overnemen van rede. Ze doen er alles aan om de anderen om te buigen of bewust te maken van wat er verwacht wordt, vaak door het zenden van tegenstrijdige signalen, waarmee ze de gecreeërde afstand nog vergroten. Dit leidt dan weer traag maar gestaag tot een onoverbrugbare situatie vol meningsverschillen.
Hoe vaak heb ik niet gezegd : "Laat me maar wat alleen.", terwijl ik bedoelde "Blijf bij me." Ik heb het ondertussen afgeleerd, want het deed me in het verleden maar al te vaak de das om.
Het leven is vaak een zootje van tegenstrijdigheden en discussies waar geen einde aan lijkt te komen. Het maakt me soms moedeloos. Waarom kunnen mensen niet gewoon genieten van de dingen zoals de dag deze brengt, zonder hun ongenoegen te profileren op de mensen waar ze meestal veel om geven ? Ik weet natuurlijk wel dat dit makkelijker gezegd is dan gedaan : je voelt je niet lekker, en legt daardoor druk op de mensen rondom je. Tot ze bezwijken onder de druk en je er alleen voor komt te staan.
Vaak stond ik alleen. Maar ik probeerde er de juiste lessen uit te trekken. Alleen is lang nog niet zo erg als eenzaam. Dat leerde ik, uit ervaring. Het is niet omdat de andere er niet is dat er geen verbondenheid is.
Het duurt vast een leven lang vooraleer ik het leven onder de knie krijg...
16-07-2008, 22:27 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 18-07-2008 |
| Onder één hoedje |
Op dit eigenste moment is het vrijdagavond, net geen half elf. M'n man had nachtshift, dus ben ik alleen, met m'n meisjes. Het gevoel van eenzaamheid loert alweer om de hoek, dus heb ik ze rustig in slaap laten vallen op de zetel. Van hieruit kan ik naar ze kijken, terwijl ze vredig liggen te slapen. Het is muisstil, en ik vind het luisteren naar hun ademhaling ontzettend rustgevend. De hond ligt naast me, met z'n snuit op m'n voeten, hetgeen hij altijd doet. Vast uit onzekerheid, want zo kan hij rustig in slaap vallen zonder dat ik weg kan. Als ik m'n voeten even beweeg, tilt hij z'n hoofd op, vragend en zodra hij merkt dat ik niet van plan ben weg te gaan, plaatst hij weer netjes z'n kop op m'n voeten. M'n roze bedsokken kunnen de concurrentie met hem geenszins aan.
Het gevoel dat reeds sinds gisteren in me huist is moeilijk beschrijfbaar. Ik weet niet echt wat er aan de gang is met me. Heb ik dat ooit eigenlijk geweten ? Vast niet.
Een vreemd soort vermoeidheid teistert al een tijdje m'n lichaam. Je zou bijna gaan denken dat ik ergens een lekje heb waaruit zachtjes de energie uit me weg vloeit. M'n verkoudheid is er eentje van een vreemde soort. De keelontsteking is wel weg, maar m'n neus blijft moeilijk doen, en ik merkte vandaag nog maar eens op dat ik totaal niks meer ruik.
Naast de vermoeidheid merk ik dat ook een gevoel van angst probeert grip te krijgen over me. Ik vecht er tegen, maar het valt me zwaar, omdat ik de angst, en de onrust die deze met zich meebrengt, niet echt een plaats, laat staan een reden, kan geven. Er staat me niks te gebeuren, er is niks op til, van waar komt dan dat gevoel ?
De vermoeidheid en het angstgevoel lijken wel onder één hoedje te spelen. Vroeger zette ik namelijk mijn angsten buitenspel door mezelf te concentreren op andere dingen, door actief bezig te zijn, maar de vermoeidheid is natuurlijk spelbreker deze keer.
18-07-2008, 22:43 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Piano |
Hoe lang denk ik er al aan om pianolessen te gaan volgen ? Een aantal jaren, dat staat vast. Maar elke keer ik de stap zetten wou, kwam er wel iets anders op de proppen.
Je zou bijna gaan denken dat vrouwen naast hun carrière slechts één hobby toegelaten worden : hun huishouden. Want naast onze job buitenshuis hebben we nog meer dan een parttime job in de vorm van het voorzien van de (basis)behoeften voor echtgenoot en kinderen. En als je dan net als ik ietwat "pietje perfect" bent in de zin van elke dag lekker vers eten en ten alle tijde een huis dat netjes aan de kant ligt, dan rest er niet veel tijd om er nog een hobby bij te nemen. Zelfontplooiing, vergeet het maar. Misschien nadat de kinderen proper gewassen in hun bedje liggen en er met de hond gewandeld is. Als je dàn nog voorbij de gigantische berg strijk geraakt, dan kom je er wel. En geloof me : met een man en drie kinderen in huis, kortom met vier kinderen in huis, wordt dat heuveltje strijk van weleer gauw een Mount Everest.
M'n man, die in shiften werkt, in een systeem van zes dagen werken, vier dagen thuis, wijst me vaak op het feit dat ik een luxeleventje heb, want tenslotte werk ik maar van maandag tot vrijdag, en kan ik het hele weekend m'n zin doen en uitrusten.
Onder het hele weekend m'n zin doen en uitrusten begrijpt hij dus :
- het als een gek te keer gaan om het hele huis van boven tot onder gepoetst te krijgen, inclusief het verschonen van alle bedden, het wassen van al dat beddegoed met de bijbehorende strijk
- het inslaan van boodschappen voor de komende week
- het koken en invriezen van maaltijden voor een aantal dagen van de komende week; spaghettisaus, ovenschotels, soepen, en ga zo maar door.
- het bakken van een cake of twee of ander gebak want "schat, er gaat toch niks boven die cake van jou", of die krentenbollen, of die apfelstrudel, enz.
- het strijken van hetgeen de week vooraf niet gestrijkt is geraakt, en het feit dat ik dagelijks één tot twee volle wasmachines heb, draagt bij tot het vormen van een beeld van de enorme hoeveelheid strijk die me rest.
- het gaan zwemmen met de jongste
- het gaan paardrijden met de oudste
- het gras afrijden en onkruid wieden en het schrobben van de loopren van de hond.
En wees maar gerust dat er hier of daar nog iets tussenin gegooid wordt.
En wees maar gerust dat ik behoorlijk ben afgeweken van hetgeen ik wou neertypen. 
Wat ik dus zeggen wilde, is dat ik eindelijk al mijn moed heb bijeen geraapt, dat ik een pianoleraar heb gecontacteerd, en dat ik aanstaande dinsdag (namiddag) mijn allereerste pianoles zal genieten. We hebben een hele tijd aan de telefoon gepraat, en hij staat achter mijn keuze op meer jazzy en bluesy nummers te willen leren, maar meteen stelde hij daarbij als voorwaarde dat ik eerst een korte kennismaking met het klassieke pianogegeven dien te maken. Normaal natuurlijk, aangezien dit de basis tot alles is. Een hele waslijst dingen die ik alvast eens een keertje moest beluisteren zei hij. Wat ik ondertussen ook gedaan heb. Een stukje Haydn door Alfred Brendel en een nocture van Chopin heb ik ondertussen al een aantal keren achter de kiezen, en vreemd genoeg smaakt het naar meer. Momenteel luister ik naar een hemels stukje Mozart door Maria João Pires.
Maar toch lijk ik meteen ook weer te willen terugkeren naar mijn favorieten. Hank Jones bijvoorbeeld. Of het stukje "the piano" wat me hemels in de oren klinkt...
Ik ben ontzettend benieuwd wat dinsdag brengen zal...
http://www.youtube.com/watch?v=Sr64NI33qUo
http://www.youtube.com/watch?v=BUWZzj0TU1s&feature=related
18-07-2008, 23:29 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 27-07-2008 |
| Tweestrijd |
|
Het is zondagavond, m'n meisjes liggen veilig in hun bedje, en m'n man heeft nachtshift, dus heb ik zo'n beetje het hele huis voor mezelf. Het is kwart na tien, en nog steeds bloedheet, naar mijn normen althans. Ik heb het niet zo begrepen op dit soort warmte. Maar mij hoor je niet klagen, alles is beter dan regenweer.
Een frisse douche bracht kortstondig de nodige koelte. Ik draag een wit katoenen slaapkleed, met hier en daar minuscule bloemetjes op geborduurd in feibel roze en blauwe tinten, een ouderwets los geval, heerlijk lang, dat nét niet op de grond hangt. Als ik te dicht bij het licht sta kijk je er zo doorheen. Vandaar dat ik het draag vandaag : als het licht er zo doorheen kan, zal elk zuchtje wind dat ook wel kunnen...
Ik heb plaatsgenomen op het terras. Mijn laptop voor me op de teaken tafel. Het is nog nét niet helemaal donker. Ik kan de contouren van mijn tuin nog vaag waarnemen. De tuinverlichting heb ik gelaten voor wat het is; de enige verlichting die ik heb is het witte licht van mijn tekstverwerker waarin ik nu mijn gedachten probeer te ordenen. Op de achtergrond hoor ik de televisie. M. ligt te kijken. Ik bedenk net dat ik meer naar televisie luister dan dat ik er naar kijk. Misschien creëer ik er onbewust wel m'n eigen beelden bij.
Geen weer voor Witse. Dus heb ik ondertussen mijn hoofdtelefoontje op. 26°C, op dit uur, dan kan je niet anders dan een streepje Beirut beluisteren. Ik opteer voor het heerlijke A Sunday smile, toepasselijker kan niet. En natuurlijk hoort daar een glaasje Sangria bij...
http://www.youtube.com/watch?v=dbGiDxg8kwM&feature=related
Een deuntje waarbij ik de tuin rond zou willen walsen, in mijn eentje. Zou, want de buren verklaren me dan vast voor gek... En misschien hebben ze dan nog wel gelijk ook. Dus besluit ik wijselijk braafjes te blijven zitten.
Hier zit ik dus: 32 jaar oud, getrouwd, mama van twee meisjes en "o zo boze" stiefmama van nog eens twee waarvan er ééntje bij ons woont. Hier zit ik dan, op het terras, op mijn terras van mijn huis. Even heb ik het gevoel dat ik hier zomaar "neer geplant" ben. Alsof al de jaren die vooraf gingen aan dit eigenste moment nooit bestonden. Alsof ik recht vanuit de schoot van mijn moeder hier op dit terras werd geworpen. Alsof er hiervoor niks was. Behalve één grote leegte.
Ik besef dat ik het vaak niet zo begrepen heb op de sneltrein die het leven is. Ik ben iemand die wel eens vaker van de trein af sprong, gewoon omdat alles te snel ging. Of omdat ik nood had om alles even aan me voorbij te laten gaan, om alles vanop afstand te kunnen bekijken. Ach, ik sprong dan wel weer op de volgende trein die passeerde, en arriveerde uiteindelijk ook waar ik diende te arriveren, mits wat vertraging.
Nu lijkt mijn sneltrein echter zo'n rotvaart te hebben dat ik er niet meer af kan springen. Het één volgt het ander razendsnel op, en ik voel dat ik nu niet kan afhaken, dat ik wel mee moét.
Toch heb ik het gevoel dat als er me vandaag iets zou overkomen, ik zou sterven met een gevoel van voldoening. Nu ja, die kans is natuurlijk ontzettend klein, ik zit hier momenteel veilig op mijn terras. Maar je weet maar nooit, het gras zou bijvoorbeeld wraak kunnen nemen, of ik zou kunnen geraakt worden door een verdwaalde kogel van een nog meer verdwaalde Japanse soldaat... 
Eigenlijk, als ik het zo bekijk, kan ik dadelijk me maar beter binnenshuis begeven...
Op mijn sneltrein zitten :
- Mijn echtgenoot alias de machinist die constant lijkt te roepen : "Kan dat niet een beetje snélleuuuuur ?!?"
- Twee schatten van dochters, die ik met véél liefde enorm veel aandacht schenk, eindeloos véél verhaaltjes dien te vertellen (met plezier), en van de ene activiteit naar de volgende moet rondrijden ter bevordering van hun "ontplooiing"
- Een tienerdochter van achttien die me constant vraagt wat ze in september nu in godsnaam moet gaan studeren, die ik dadelijk zal moeten leren autorijden, en die het nodig acht dat ik haar vergezel bij zowat alles, wat ik graag doe. Maar als je haar wegstuurt met de boodschap "je hebt een effen zwart spannend t-shirtje met korte mouwen nodig" en als ze dan na drie uur terug aan je deur staat en zegt : "Ik heb er twee verschillende gevonden, kan je even met mij terug rijden om me te helpen kiezen?", wel geloof me, dan ben je soms wel even geneigd even te zuchten...
- Een zootje ongeregeld dat zich familie waant, zonder bewijsmateriaal zal ik hen echter hardhandig van mijn trein verwijderen.
- Een full-time job ter ontspanning
- Een hond die er een sport van lijkt te maken me op de hondenschool ronduit voor aap te zetten, en me daarmee de indruk geeft dat alle andere honden daar aanwezig me eenvoudigweg uitlachen.
- Een huis dat ik constant moet "verschonen", omdat het onding maar niet zelfstandig wil leren proper blijven.
- Een tuin met gras dat me vals bekijkt en onkruid dat constant ligt te loeren
- Een keuken die "koken, koken, koken, ..." zingt en begint te gillen als ik diepvriesspullen bovenhaal.
- Een spiegel die zodra ik erin kijk "vermager, jij dikke koe!" fluistert
- Een hoofd vol hersenkronkels die me soms dagenlang teisteren en me s'nachts urenlang wakkerhouden
- Een opdracht van de machinist die maar wat graag een "boerenhof" zou bezitten om uit te kijken naar interessante immo-aanbiedingen in de buurt, dus zit de kans er dik in dat er ooit op dit lijstje nog een aantal andere dieren staan die hun stallen volschijten, zadels die gepoetst moeten worden, en ga zo maar door. Ik zie het zo voor me : K., kom naar huis want de koeien staan op springen, de varkens moeten vreten en het hooi moet van het land..." Neen, ik ben natuurlijk flink aan het overdrijven, ik sta natuurlijk ook wel achter het idee om een hoeve te bezitten met voldoende grond en stallen om enkele paarden op te houden, en ruimte voor een eigen moestuin, enz... maar toch ben ik iets meer terughoudend dan mijn man... we hebben nu een prachtig huis met dito tuin, en ik wil niet van de klaveren naar de biezen lopen.... Ach, onzin natuurlijk...want tuurlijk wil ik al die dingen. Ik weet alleen dat ik die niet wil met G. En zelfs dan nog. Het materiële is bijzaak geworden. Beirut achterna... rondreizen, de wereld verder ontdekken, mensen ontmoeten... Vertrekken zonder einddoel, dat zijn de mooiste...
De pianolessen heb ik van mijn sneltrein afgegooid. Vreemdgenoeg iets waar ik ontzettend naar uit keek. Toch bleef ik kampen met een dubbel gevoel eromtrent. De persoon die ik had gecontacteerd om me lessen te geven, drukte enorm op het klassieke gegeven. En ik weet dat hij gelijk heeft. Maar ik weet ook dat ik erg hard geprobeerd heb de smaak te pakken te krijgen van dat soort muziek. Dat ik eindeloos lang stukken van Chopin, Bach, Haydn en weet ik veel wie nog zat te beluisteren, maar dat ik mezelf meteen betrapte op het feit dat mijn aandacht meteen verzwakte. Zo gauw ik de kans zag, greep ik weer naar de pianostukken die me écht bekoren : Yann Tiersen, met zijn wondermooie soundtrack van "Le Fabuleux destin d'Amélie Poulain", of de soundtrack van "The Piano" door Michael Nyman...
http://www.youtube.com/watch?v=0dPS-EHl-FE&feature=related
Misschien is het zwakte, maar ik hakte de knoop door, en belde mijn afspraak af... omdat ik geen zin had me eindeloos te verdiepen in dingen waarvan ik géén kippevel krijg... En ik had geen zin hieromtrent stiekem te moeten zitten wezen, want met dergelijke dingen hoef ik thuis niet te komen. Hij had het me sowieso met een smoesje geweigerd.
Ik ben er nog niet uit of ik het stoppen met roken van mijn sneltrein gooi. Bij mijn laatste doktersbezoek had ik er mijn huisarts over gesproken en kreeg ik een voorschriftje mee. "Champix", noemt het goedje dat me zou moeten helpen met stoppen met roken. Uiteindelijk ben ik afgelopen dinsdag het voorschriftje gaan inruilen. Woensdagochtend nam ik het allereerste pilletje (met tegenzin, want o wee mijn verschrikkelijke band met medicatie!), en meteen diende ik een dag in de daaropvolgende week uit te kiezen wanneer ik effectief zou stoppen. Ik koos voor woensdag, en gaf mezelf daarmee dus nog één week rookgenot. Ik had de bijsluiter grondig gelezen, en slechts één neveneffect is me bijgebleven : tussen maagproblemen, slaapstoornissen en weet ik veel nog wat bleef maar één ding in mijn hoofd rondspoken : gewichtstoename. Steeds maar opnieuw en opnieuw en opnieuw. GEWICHTSTOENAME. Het woordje overspoelde mijn hoofd als een ware tsoenami. Gewichtsoenami... Dus besloot ik mezelf wat gerust te stellen door op het internet wat rond te surfen. Géén goed idee, want wat blijkt ? Als je langdurig gerookt hebt en besloot te stoppen verdik je sowieso. Eenvoudigweg omdat je spijsvertering verandert. Hoe kan nu in godsnaam je spijsvertering veranderen, dacht ik. Wel blijkbaar neemt nicotine een aantal voedingsstoffen uit je lichaam weg. Stopt de nicotine, dan blijven er meer voedingsstoffen in je lichaam, waardoor je verdikt. Gemiddeld vijf (lees VIJF!!!) kilo.
Nu, ik ben al drie kilo bijgekomen, en geloof me, mijn man herinnert me er vaak genoeg aan. Drie kilo wegwerken lukt me nog wel, maar dan nog eens vijf kilo moeten bevechten ? Dinsdagavond moet ik beslissen, maar ik leef momenteel in tweestrijd : stoppen met roken én verdikken staat in fel contrast met blijven roken én niet verdikken... Voor sommigen lijkt dit vast erg banaal, maar vijf kilo bij is voor mij vijf kilo onzekerheid die erbij zal komen...
Advies is natuurlijk altijd welkom, want ik weet het even niet meer.
27-07-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 03-08-2008 |
| Lokerse Feesten... deel 1 |
|
Ik had me in een impulsieve bui twee abonnementen van de Lokerse Feesten laten meebrengen. De eerste dag van de festiviteiten dacht ik dat ik een kostelijke vergissing had gemaakt; m'n man wou persé gaan trainen, en ik bleef thuis. Niet echt een ramp gezien het feit dat Milk inc. als hoofdact écht niet m'n ding is.
Daags nadien, op zaterdag trok ik, vergezeld van m'n vriendin en stiefdochter richting Grote Kaai. The kids speelden hun laatste nummertjes, en in afwachting van The Sex Pistols waarvoor we in feite gekomen waren, kregen we Buzzcocks en the New York Dolls voorgeschoteld.
Buzzcocks deden erg hun best om hun leeftijd weg te stoppen, met het moeizaam afbreken van het drumstel als triestig einde. De muziek viel erg mee, maar dat detail deed me alleen maar achterblijven met een gevoel van medelijden.
De leadzanger van the sex pistols, het nog lelijkere broertje van Mick Jagger, bleek dezelfde moeite te hebben met het natuurlijk verouderingsproces : een fel roze fluwelen truitje, spannend en bedolven onder véél bling bling over een erg spannende broek die véél te laag hing. Bij elke beweging vreesde ik dat z'n kroonjuwelen tevoorschijn zouden komen, en als die even verschrompeld zouden zijn als z'n gezicht dan had dit écht rampzalig kunnen zijn voor de kraampjes net buiten het festivalterrein die naarstig hamburgers en frieten stonden te verkopen. Toen onze oudste dochter nog turnde en ik een catalogus had toegestuurd gekregen om een maillot uit te kiezen, stond dat truitje van hem in de aanbieding...daar ben ik bijna zeker van. Neen, ze konden me niet bekoren, zoveel is zeker. Ach, het gaf mij en m'n gezelschap de gelegenheid plaatjes te nemen van onze directe omgeving. Plaatjes nemen, zo noemen we het. "Kijk wat die aan heeft", of "Hmm die ziet er wel lekker uit."
Het was overduidelijk dat de Sex Pistols uit een ander tijdperk kwamen: een groot aantal bezoekers hadden hun punk plunje vanonder het stof gehaald voor deze gelegenheid. En gezien de tand des tijds niet altijd even vriendelijk is, resulteert dat in best hilarische plaatjes. Een dikke kont geplet in een veel te spannende luipaard-print broek. Haren die doordeweeks erg deftig dienen te liggen gezien het werk, de partner of weet ik veel, waren nu in hopeloze pogingen tot een punk kapsel omgevormd. We leken wel watjes, maar vreemd genoeg stoorde me dat geenszins.
En daar was hij dan, een icoon uit de punktijd: Johnny Rotten met zijn Sex Pistols. Andere proberen stoer te doen maar tegelijk blijven ze inhoudsloos. Geven hun songs een mening waarmee echte mensen iets kunnen doen ? Op z'n eigen vreemde manier geven de zijne dat wel. Voor hem is er geen bevel geldig. Hij doet en zegt wat hij wil doen en zeggen. En terwijl de meningen erg verdeeld waren, vond ik dat vreemde mannetje in dat vreemde pak enorm sterk performen...
http://www.youtube.com/watch?v=4bM_l443VV4
03-08-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 05-08-2008 |
| Lokerse Feesten... deel 2 |
Samen met vriendin T. en haar man D. trokken we maandag opnieuw richting Lokeren. Je houdt het nauwelijks voor mogelijk hoe anders het publiek wel was die avond, in vergelijking met zaterdag. Het merendeel was gekomen om Status Quo aan het werk te zien. Iets oudere mensen voornamelijk, die zichzelf wel redelijk ruig lijken te vinden omdat ze van Status Quo houden. Ik prefereerde het sfeertje van zaterdag, een sfeertje van een allegaartje van mensen die een mening hebben, maar niemand anders zouden aankijken indien die hun mening niet deelden. Terwijl ik zaterdag een watje leek, kreeg ik nu af en toe blikken als ware ik een "ruig" geval.
We hoorden op de achtergrond nog de laatste plaatjes van de coverband Voices of Rock Radio. Helaas waren dat naar mijn mening plaatjes die zwaar aan hun geloofwaardigheid knaagden. Status Quo maakte vervolgens tot tweemaal toe een valse start: de electriciteit viel uit. Genoeg om personen als een Nick Cave of Johny Rotten ertoe te drijven het podium te laten voor wat het is en in een furie te laten vertrekken terwijl de menigte op hun honger zou blijven zitten. Maar da's natuurlijk niets voor de brave jongens van Status Quo. Het witte hemdje met overvestje van de leadzanger had ook deze keer zijn weg naar hem gevonden, en ik vroeg me af of ik hem al ooit in iets anders gezien had. Tja, het publiek genoot, en zong luidkeels mee met onder meer "whatever you want". Ik maakte van de gelegenheid gebruik om ervoor te zorgen dat T. het liefst van al door de grond had gezakt van schaamte door uitbundig mee te doen. Wegens gebrek aan vervoering besloten we dan maar een pakje friet te gaan eten in één van de nabije kraampjes. Het werd een pak zout met friet, en na vier frieten hield ik deze vlaamse degustatie voor bekeken en kieperde ik het pakje achter me. We besloten wat te blijven rondhangen tot Status Quo aan z'n einde toe was, en geloof me, dat waren ze zowat vanaf hun eerste song. Terwijl T. normaal erg gesloten is omtrent één onderwerp, zijnde sex, was het deze keer het enige gespreksonderwerp.
Teruggekeerd was het afwachten tot The Australian Pink Floyd Show zijn intrede deed. Pink Floyd is eigenlijk iets van ver voor m'n tijd, maar toen ik ooit rondneusde tussen de platen van m'n broer, viste ik The Wall uit de stapel. Later haalde ik er ook Atom Heart Mother en Wish You Were Here uit. Hemelse muziek om lekker languit naar te liggen luisteren, soms met een onbehaaglijk gevoel vanwege het duistere dat me enigszins angst aanjaagde toen ik jonger was. Bij dergelijke muziek wil ik met rust gelaten worden, en dat lukte me niet echt op het optreden. Er zijn zoveel verschillende dingen die je horen kan als je écht luistert, en de beelden lijken soms recht uit mijn droomwereld te komen, zo exact gekozen zijn ze. Het was vaak adembenemend, te meer omdat de muziek zo precies was, nauwelijks te onderscheiden van het origineel. Ik miste alleen een gemakkelijke zetel om languit te kunnen liggen luisteren... Heerlijk... Toen we op de terugweg waren weerklonk Another Brick In The Wall, en natuurlijk lijkt dan plots iedereen tot leven te komen, terwijl er naar mijn mening een aantal andere nummers net zo mooi, zij het niet nog mooier zijn... "Als je kan moet je eens naar de tekst van dit nummer luisteren...", want op mijn leeftijd heb je natuurlijk geen besef van het begrip Pink Floyd... Ik zweeg dus maar netjes over het feit dat die tekst me als het ware in het geheugen gegrift staat...
http://www.youtube.com/watch?v=sGpnP0LYfjM&feature=related
So, so you think you can tell
Heaven from Hell,
Blue skies from pain.
Can you tell a green field
From a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?
Did they get you to trade
Your heroes for ghosts?
Hot ashes for trees?
Hot air for a cool breeze?
Cold comfort for change?
Did you exchange
A walk on part in the war,
For a lead role in a cage?
How I wish, how I wish you were here.
We're just two lost souls
Swimming in a fish bowl,
Year after year,
Running over the same old ground.
What have we found
The same old fears.
Wish you were here.
05-08-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 07-08-2008 |
| Lokerse Feesten... deel 3 |
|
Ik was niet echt meer van plan te gaan. T. en haar man waren al vroeg richting Lokeren vertrokken, want T. heeft een vreemde band met Siouxsie, terwijl het niet écht mijn kopje thee is.
Ik moest in de vooravond nog met m'n oudste gaan paardrijden. We waren pas thuis om half negen, mijn man moest nachtshift doen en hij had al van de avond ervoor geen woord meer gesproken. Maar ik hoorde hem bellen naar mijn moeder om te vragen of ik de meisjes mocht brengen om te komen logeren, omdat ik alwéér naar de Lokerse Feesten wou, met de nadruk op alwéér. Ik was wat nijdig omwille van zijn enorme capaciteit om me volledig weg te denken. Het lijkt soms alsof hij me niet eens meer ziet. Dus reed ik toch.
Na een helse zoektocht naar parkeerplaats vond ik T. en D. rond half elf terug. Siouxsie was aan haar laatste nummers toe, en erg vond ik dat niet. Het was wachten op Massive Attack, en wel, ik kan alleen maar zeggen dat ik tijdens hun performance even helemaal alleen leek te zijn. Triphop die je meevoert naar hogere sferen. Adembenemend. Meer kan ik er niet over kwijt.
De DJ die erna z'n opwachting gaf bleef voortdrijven op hetzelfde sfeertje, en al dansend vergat ik de wereld even.
http://www.youtube.com/watch?v=aZ1cACrPHdc&feature=related
07-08-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 08-08-2008 |
| Voorbode... |
|
Eerst dacht ik dat het wat aan m'n slaaptekort lag, het me niet lekker voelen. Maar in feite viel dat slaaptekort best wel mee, en nu ik erbij stil sta besef ik dat het gevoel voorheen al zachtjes aan het aankloppen was aan de deur van m'n lichaam. Ik dacht dat ik sterk genoeg was, dat ik de deur dicht kon houden, maar ondertussen merk ik dat het via de achterdeur is binnengeslopen.
Daarnaast is er alweer maar eens het fysische ongemak: m'n derde griepje op evenveel maanden tijd. Ik maak alweer wat koorts, en mijn hele lichaam gaat gebukt onder alweer die ellendige spierpijnen en die vreemde vermoeidheid die me ervoor ook parten speelde. M'n keel zit dicht, en ik weet dat het niet hoort om zoiets te zeggen, maar ik hoest dingen op die niet bepaald koosjer zijn. Het daagt me ook dat ik nu al meer dan drie maanden nauwelijks nog iets ruik. Gisteren merkte ik ook dat ik plots drie kilo ben afgevallen. Zoiets valt me op, meteen, want ik beken schuld: dagelijks bezoek ik met tegenzin m'n weegschaal. Drie kilo, normaal een zegen, want ik zit nogal goed in het vlees, maar deze keer baart het me zorgen, want ik heb niet echt veel gedaan om die kilo's kwijt te raken. Toen ik me deze morgen ter bevestiging nog maar eens woog, en ik inderdaad nog steeds drie kilo minder woog, dacht ik even ironisch om al mijn berichten op dit blog te starten met de stand van mijn gewicht, maar het is me net iets te Bridget Jones-achtig. Toen ik de kinderen bij mijn moeder afzette om te gaan werken, kreeg ik meteen te horen dat ik nodig de dokter maar weer eens moet bezoeken om een bloedtest af te laten nemen. Misschien doe ik dat kortelings wel eens, want eerlijk gezegd mis ik geur, en baart vooral die vermoeidheid me enigszins zorgen.
Het me niet lekker voelen staat echter volledig los van die griepjes. Mijn onzekerheid is weer behoorlijk aan het proberen het over te nemen. Van mijn vriendin en haar man kreeg ik tijdens een gesprek tussen optredens in plots te horen dat ik een mannenverleidster zou zijn. Ik ?? Een mannenverleidster ?? Komaan !! Heb je me al eens goed bekeken ? Maar ze gingen erover door, dat ik het onbewust zou doen, dat het naturel is en ga zo maar door. Het wringt bij me, want zo ben ik helemaal niet. Ik weet dat ik uit onzekerheid wel eens een grote mond durf op te zetten, en veel mensen vinden me erg zelfzeker overkomen, wat me altijd pleziert want dan is de opzet van het beschermende muurtje om me heen een geslaagde onderneming. Maar de negatieve geladenheid die rond "mannenverleidster" hangt, nou, het brengt me eerlijk gezegd een beetje in verwarring.
Er lijkt momenteel te veel op me af te komen, en ik lijk géén tijd meer te vinden om alles door mijn filtertje te halen.
Maar waar ik momenteel het ergst van baal is de honger naar pijn. Het badwater was daarnet misschien weer net iets te warm. Ik kwam tot dat besef terwijl ik vandaag huiswaarts reed. Ik reed op het linkse vak, en betrapte mezelf dat ik onder meer Buckley's Forget Her weer net iets te veel aan het beluisteren was. Ik reed 150, en merkte hoe de wind met de struiken op de tussenberm speelde. De struiken werden over de betonblokken geduwd, en het deed me denken aan joelende fans achter dranghekkens die hun wielerheld aanmoedigen terwijl hij voorbij raast. De struiken leken me aan te moedigen... harder harder harder, komaan plak je auto even tegen die betonblokken aan, en alle pijn is weg... De verleiding was zo ontzettend groot, dus dwingde ik mezelf te denken aan die twee meisjes van me die thuis zaten te wachten tot mama thuis zou zijn. Dezelfde drang naar pijn zorgt ervoor dat mijn dagdromerij overstelpt is met duisterheid. Want terwijl ik er misschien uit zie als een zelfzekere vrouw ben ik veel meer het kleine meisje van weleer. Duistere fantasieën, duister en tegelijk op een vreemde manier opwindend. Niet bepaald iets dat ik hier hoor neer te schrijven, dat weet ik, maar het is nu eenmaal zo.
Daarenboven vervloek ik mezelf dat ik ooit begonnen ben over stoppen met roken. Want nu ik beslist heb te blijven roken tot ik voldoende ben vermagert, krijg ik natuurlijk van overal de opmerking "Ging jij niet stoppen met roken ?" De reden die ik opgeef, het feit dat het wetenschappelijk is aangetoond dat je ervan verdikt, wordt niet echt positief ontvangen, maar voor mij ligt dit anders... het is dubbele onzekerheid...Roken is soms een houvast wanneer ik me ongemakkelijk voel, en m'n gewicht staat recht evenredig met m'n onzekerheid... Niet roken en verdikken is dus pure zelfmoord voor me.
Een constant heen en weer gaan van gedachten resulteerden gisteren in het feit dat ik mezelf even in het ziekenhuis waande, stervend. Een dagdroom die me tot rust brengt. Ik zie de mensen die me dierbaar zijn één voor één passeren aan m'n sterfbed. De ene neemt m'n hand vast, en hoe hard ik ook probeer een teken van leven te geven door met m'n hand te knijpen, het lukt me niet...
Is dit gevoel een voorbode ? Hangt er een storm boven m'n hoofd, of gaat het over louter een dipje, een kleine terugval zoals iedereen wel eens heeft ? Afwachten...
Of hoe het leven toch steeds een pretje is...
http://www.youtube.com/watch?v=8ThuXEDvCZk
08-08-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 10-08-2008 |
| De kleine prins en z'n roos... |
Al het hele weekend probeer ik door middel van pijnstillers mijn koorts te bedwingen, helaas zonder veel succes. Nou ja, de koorts daalt enigszins, vaak net voldoende om "normaal" te kunnen functioneren. Gisteren was ik vast nog aan het ijlen toen ik besloot het huis eens grondig aan te pakken... bovenop mijn normale "takenlijstje" werden alle ramen gelapt, alle bedden voorzien van proper beddegoed en de houten meubelen in de living kregen een boenbeurt. De ene appelflauwte volgde de andere op, en zo nu en dan was ik genoodzaakt even te pauzeren om wat op adem te komen terwijl mijn lichaam trilde en tegelijk broederig kleefde van het zweet. Met m'n huis aan de kant besloot ik het zwembad maar voor bekeken te houden voor deze zomer, en terwijl het leeg liep wiedde ik onkruid. Het was halfzes geworden, en ik nam een frisse douche om vervolgens nog vlug om boodschappen te rijden. Om half tien zakte ik uitgeput en opnieuw gewassen mijn zetel in, en voelde ik het laatste beetje energie als het ware wegvloeien onder een koortsaanval van jewelste.
Deze ochtend voelde ik meteen dat ik de laatste avond van de Lokerse feesten wel vergeten kon. Misschien gelukkig dat ik me zo belabberd voel dat ik het niet eens erg vind. Morgenochtend eerste opdracht : een bezoekje aan de huisdokter. Nou ja, tweede opdracht eigenlijk, want ik heb om negen uur een afspraak met een ex-werknemer van me die enigszins in nood zit, papiergewijs dan.
"Maar de eeuwig onrustige onderlagen in je aardkorst zijn zich weer aan het roeren. En allerhande externe omstandigheden en factoren die je normaal de baas kan, zijn er als de kippen bij om katalysatortje te spelen, om zichzelf uit te vergroten." Hij heeft vast gelijk...en dat jaagt me angst aan, te meer omdat ik niet weet hoe dit evolueren zal.
Mensen zijn idioten in het uitzenden van signalen. Ze zeggen iets maar bedoelen het tegenovergestelde. Hoeveel vrouwen zullen hun man al niet gevraagd hebben hen met rust te laten, om erna verbaasd achter te blijven omdat hij niet zegt : "Hey, ik laat je niet met rust, meer nog, ik ga je in mijn armen nemen, en je geruststellen dat alles goed komt." Mannen zijn van Mars, vrouwen van Venus, was het niet ?
Er zijn nog zoveel dingen die me op de lever liggen, dingen die ik hier, via dit blog, van me af zou willen schrijven, maar ik kan niet meer. Ik ben leeg, op, ... Nog vier dagen werken en dan volgen er twee weken vakantie. En ook al lijkt nog steeds mijn job niet echt een job maar veel eerder een hobby, als je je zo belabberd voelt als ik momenteel, heb je zelfs geen zin om je hobby uit te oefenen. Wijselijk heb ik dus maar besloten mijn slaapkamer op te zoeken zodat ik morgen alsnog na het dokterbezoek mijn werkdag starten kan.
Cest le temps que tu as perdu pour ta rose qui fait ta rose si importante, dixit le Petit Prince. Met de opmerking dat ik de roos van de kleine prins altijd een enorm arrogant, bazig en egocentrisch ding heb gevonden, dat geen rekening hield met gevoelens van de anderen...
Est-ce que je suis la rose, mon petit prince ?
10-08-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Eigendom |
Vreemd, hoe iets zo plots van eigenaar veranderen kan... Het jouwe in het mijne, het mijne in het onze...
Gisteren was "mijn huis" toe aan een poetsbeurt, en "wanneer ga je jouw ramen nog eens poetsen ?" Ook "mijn tuin" had stevig te lijden onder een aanval van onkruid, en "mijn zwembad" zag groen en diende afgebroken te worden.
Vandaag rook "ons huis" toch weer heerlijk, en was "onze tuin" een pareltje.
"Kijk, hoe "onze hond" daar zo lief met de kinderen omgaat", en even later had "mijn hond" "mijn bloembakken" leeggehaald.
Of hoe vergankelijk eigendom zijn kan...
10-08-2008, 21:42 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Heartbeats... |
http://www.youtube.com/watch?v=s4_4abCWw-w&feature=related
One night to be confused
One night to speed up truth
We had a promise made
Four hands and then away
Both under influence
We had divine scent
To know what to say
Mind is a razorblade
To call for hands of above, to lean on
Wouldn't be good enough for me, no
One night of magic rush
The start: a simpel touch
One night to push and scream
And then relief
Ten days of perfect tunes
The colours red and blue
We had a promise made
We were in love
To call for hands of above, to lean on
Wouldn't be good enough for me, no
To call for hands of above, to lean on
Wouldn't be good enough for me, oh
And you
You knew the hand of a devil
And you
Kept us awake with wolves teeth
Sharing different heartbeats in one night
To call for hands of above, to lean on
Wouldn't be good enough for me, no
To call for hands of above, to lean on
Wouldn't be good enough for me, oh
10-08-2008, 21:53 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 02-09-2008 |
| Stukjes en brokjes |
|
Een hele tijd geleden sinds m'n laatste blogbericht, een hele boel neer te pennen. Geen goed idee daarmee te starten om half twaalf s'avonds... in stukjes en brokjes komt het relaas van de afgelopen weken er kortelings wel op... morgen begin ik er aan.
02-09-2008, 23:35 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 04-09-2008 |
| Zuid Frankrijk |
De storm die zich een aantal weken geleden aanmeldde bleek minder erg dan verwacht. Misschien lagen mijn lichamelijke klachten op dat ogenblik een beetje aan de basis. De week voorafgaand aan m'n vakantie lag ik ziek in bed. Een bacterie was de oorzaak van het constant hervallen, zo bleek later. Een lange kuur antibiotica zou het beestje wel temmen, maar vijf dagen nadat mijn kuur erop zat dook de verkoudheid weer op. Een doktersbezoek vandaag resulteerde in het feit dat mijn huisarts niet goed meer weer waar te gaan zoeken naar de oorzaak, dus maandagvoormiddag dan weer maar eens een bloedafname, dit keer in nuchtere toestand. Daarna zien we wel weer.
De eerste week van mijn vakantie bestond voornamelijk uit het verder herstellen van m'n griepje, en de typische huishoudelijke taken...
M'n verjaardag viel in die week, en terwijl mijn familie me allen opbelden om me te feliciteren, en om te vragen wanneer ze verwacht werden voor de gebruikelijke taart, meldde ik hen dat ik dit jaar daarvan zou afwijken. Ik was al vroeg die dag richting Antwerpen getrokken met m'n man en de kinderen. Mijn côté van Antwerpen, het niet zo commerciële gedeelte, waar het nog gezellig is... We winkelden, aten lunch, winkelden nog wat en besloten s'avond in een gezellig piepkleine pizzeria te eten.
Uit ons gezanik over de slechte weersomstandigheden hier in België vloeide het besluit de laatste week van m'n vakantie de zon op te zoeken. Een bevriend koppel die een prachtige villa in het Zuiden van Frankrijk bezitten, lieten ons weten dat die week nog beschikbaar was, en we grepen de kans met beide handen. Vrijdagnacht vertrokken we, een rit van net iets meer dan 1000 km voor de boeg, in een vervangwagen, omdat daags voordien mijn wagen plotseling een rijdende tijdbom bleek. Blijkbaar had ik voorheen iets geraakt waardoor de hele onderkant van de wagen aan diggelen lag. Levensgevaarlijk, zo klonk het.
De vervangwagen viel best mee, en zaterdagnamiddag arriveerden we ter plekke. Om eerlijk te zijn, ik met enige terughoudendheid. Mijn definitie van vakantie is opstaan om zeven uur om uit het hotel te verdwijnen en op ontdekkingstocht te gaan om pas laat s'avonds terug in het hotel te arriveren. Drukte, steden, geroezemoes. En nu zat ik daar, in een prachtvilla tussen de wijngaarden. Maar ik genoot, tot m'n eigen verbazing. Muisstil was het er, heerlijk boeken zitten verorberen terwijl de kinderen in het zwembad ploeterden. De derde dag begon m'n man zich zorgen te maken... "wil jij niet iets gaan doen, normaal kan je nog geen twee minuten stilzitten." Prachtsteden als Nîmes, La Grande Motte, Avignon of noem maar op lagen vlakbij. Maar ik was verkocht aan de charme van de kleine stadjes in de buurt. Anduze, met de steegjes vol gezellige winkeltjes. Het middeleeuws ogende Aigue Mortes, met zijn zoutmeren en zijn prachtige ommuurde centrum. Het ouderwetse badstadje Le Grau Du Roi. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Terwijl ik baadde in rust en stilte, had ik tegelijk de luxe om vlakbij talloze pareltjes te kunnen vinden. Kleine, zelfstandige wijnboertjes, nog volledig begeesterd door hun wijnen, bijvoorbeeld. Piepkleine restaurantjes, de typische oubollige Franse caféetjes met kramikkelige stoeltjes en kristallen wijnglazen.
Een week later arriveerden we terug thuis, en hoezeer ik ook had genoten van het weekje "er tussen uit", thuiskomen is voor mij net zo leuk... Mijn eigen bad, mijn eigen bed, mijn eigen sofa, mijn eigen tuin. Besluit staat ondertussen vast : volgend jaar keren we terug, voor twee weken, want er valt nog zoveel te ontdekken aldaar.
En ook al lijkt mijn weekje-weg heel erg zorgeloos, en was dat het ook wel in zeker zin. Toch merkte ik bij thuiskomst dat ik gevoelsmatig tot enkele inzichten gekomen ben... maar daarover later meer.
04-09-2008, 23:28 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 17-09-2008 |
| Het licht. |
Hooggevoeligheid is een eigenschap van het zenuwstelsel in combinatie met de hersenen. Hoogsensitieve mensen zijn meer gevoelig voor indrukken en prikkels, en merken veel meer details en signalen op dan anderen. Alsof je ergens een stel antennes zitten hebt die dingen opvangen waar andere mensen dat niet doen, én een extra filter die indrukken en gebeurtenissen intenseiver en grondiger filtert. Alsof sommige zintuigen beter werken dan die van de gemiddelde persoon, en je hiernaast nog over een extra zintuig beschikt... 20% van de bevolking is hoogsensitief, het merendeel hiervan in zodanig lichte mate dat ze er zelf niet eens bij stilstaan, voor hen is het een normaliteit. Voor een vijftal percent van die 20% is de hoogsensitiviteit dermate aanwezig, vaak op verschillende aspecten van het zintuiglijke vermogen, dat het een last wordt. Deze mensen vragen zich vaak af wat er mis is met hen, en hebben de neiging zichzelf te willen aanpassen of veranderen, en daarom gaan ze hun hooggevoelige eigenschappen onderdrukken of negeren. Toch kan deze last omgebogen worden tot een kwaliteit en een gave die meerwaarde biedt aan het leven.
Ik heb eerder al over mijn hooggevoeligheid gesproken. Het stukje hierboven stuurde ik zopas naar iemand van wie ik vermoed dat die persoon ook hooggevoelig is, en aan wie ik wou uitleggen wat de term inhield. Wat ik er veiligheidshalve niet bij vermeldde is dat ook ik hooggevoelig ben, en meer nog, behoor tot het selecte groepje van "problematische gevallen". De Rotary club der hoogsensitieven... Mijn filter lijkt vaak te begeven, het kan de constante aanvoer van indrukken niet aan, en gaat in staking, wat ertoe leidt dat ik eindeloos kan beginnen piekeren. En toch ervaar ik tegenwoordig mijn hooggevoeligheid meer als een gave dan een last. Vooral op werkgebied is het een pluspunt, het dagelijks ontmoeten van nieuwe mensen lukt me doordat ik vrijwel altijd aanvoel hoe ik die mensen aanpakken moet om tot een fijne samenwerking te komen waaruit enerzijds zij voldoening krijgen, en anderzijds ik goede resultaten kan neerzetten, op zo'n manier dat ik geen schrik hoef te hebben om er opnieuw heen te gaan.
Ik wou net een stukje over het licht beginnen toen ik mezelf de bedenking maakte dat mijn hoogsensitiviteit hier vast ook weer voor iets tussenzit, vandaar de inleiding.
Naar het licht dan maar. Ook mijn lichtgevoeligheid kwam reeds aan bod. De subtiele veranderingen in het licht waarmee sommige mensen vreemd genoeg moeite hebben. Mijn professor vertelde me vroeger steeds te genieten van de "lichte" dagen, "zorg dat je buiten komt, en het licht als het ware absorbeert, zodat je wat reserves hebt voor de donkere dagen". De donkere dagen. Velen denken dat het te maken heeft met het vroeger donker worden en later terug licht worden, maar niets is minder waar. Ook al is inderdaad de verandering van het licht gebonden aan de seizoenen. De lente en herfst kondigen de lichtverandering aan. Het is erg moeilijk uit te leggen, maar de lichte en donkere dagen zijn enkel van elkaar te onderscheiden door het soort van licht. Het licht in de donkere dagen is doffer. Dat is de best mogelijke beschrijving die ik er aan kan geven.
Meestal begin ik de veranderingen te ervaren ergens in oktober. Maar dit jaar zijn ze er wel erg vroeg bij. Heel subtiel vermengt de dofheid zich in het licht en in ons zijn. Enerzijds baart het me zorgen. Want nu ligt er een nog langere periode voor ons, te meer met het feit dat de afgelopen maanden ook niet echt veel voorstelden in het achterhoofd. Is de dofheid dit jaar eigenlijk wel weg geweest, écht weg geweest ?
Anderzijds meen ik dat ik voldoende sterk ben ook dit te trotseren. Want ook al merk ik héél goed dat de donkere dagen genieperig ons leven binnen sluipen, toch merk ik tegelijk dat ik er niet echt veel last van heb. Ik geniet van mijn kinderen, ik geniet van mijn job, en van nog wel meer dingen. Twee constanten die van groot belang zijn.
Het wordt afwachten, en wachten op de lichte dagen.
17-09-2008, 23:23 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 16-10-2008 |
| Creep |
http://nl.youtube.com/watch?v=-6uyZ4jKTdg&feature=related
When you're here before,
Couldn't look you in the eye.
You're just like an angel,
Your skin makes me cry.
You float like a feather,
In a beautiful world.
I wish I was special,
So very special.
I'm a creep,
I'm a weirdo,
What the hell am I doing here?
I don't belong here..
I don't care if it hurts,
I wanna have control.
I wanna perfect body,
I wanna perfect soul.
I want you to notice
When I'm not around,
You're so very special,
I wish I was special..
I'm a creep,
I'm a weirdo,
What the hell'm I doing here?
I don't belong here.
She runs...
She runs,
She runs,
She runs,
She run- run- run- runs,
She runs.
Whatever makes you happy,
Whatever you want.
So very special..
I wish I was special..
I'm a creep,
I'm a weirdo,
What the hell'm I doin' here?
I don't belong here,
I don't belong here...
16-10-2008, 00:19 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Onderweg |
Een hoofd vol gepieker en een leven dat raast op een tempo dat quasi onhoudbaar is. Twee factoren die ertoe leiden dat ik nauwelijks nog grip lijk te hebben op de dingen. Hele hoofdstukken die ik hier zou willen neerpennen stormen voorbij in mijn hoofd, maar tijdens de luttele momenten die ik dan heb om even voor m'n pc te gaan neerzitten en alles van me af te schrijven, kijk ik voor me uit op het witte scherm, en krijg ik geen letter getypt. M'n hoofd zit te vol, vermoed ik, en daardoor blokkeert het hele zootje.
Er moet dringend iets veranderen. In plaats van te leven wordt ik geleefd momenteel, en ik vraag me af hoe lang ik dit nog volhouden zal.
De weekends zijn rampzalig, een ware race tegen de klok om alles en iedereen op tijd te hebben waar het of ze moeten zijn...
Er zijn op korte termijn te veel dingen verandert : een plotse gezinsuitbreiding toen op een maandagochtend de jongste zoon uit m'n man's eerste huwelijk me belde om te melden dat hij niet van plan was naar huis te keren, bijvoorbeeld. Een maandenlang durend geruzie met z'n moeder leidde tot het feit dat hij bij ons wou komen wonen. En hij is natuurlijk meer dan welkom. Je houdt het nagenoeg niet voor mogelijk hoe op twee weken tijd een jongetje dat voorheen stil en zenuwachtig was openbloeit tot een vrolijke, zelfzekere kerel die terug met beide voeten in het leven staat. Daar doe je het tenslotte voor. Maar zelfs tijdens het neertypen van dit stukje besef ik dat dit slechts een detail is. Alsof het daarop aan zou komen. Natuurlijk niet...
Ach, het is gewoon te veel om op te noemen, momenteel. En het vreemde is, dat ik het niet eens opnoemen kan.
De enige momenten waarin ik nog een beetje rust vind zijn de lange autoritten tussen klanten in, tijdens de werkweek... Ik dompel me onder in mijn muziek, en probeer even te verdwijnen, weg van de razernij, weg van alle drukte, weg van de realiteit...
16-10-2008, 00:47 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 19-10-2008 |
| Afstand |
Wat doen we hier in godsnaam allemaal ? Mensen lijken steeds maar meer en meer te willen, en degenen die bij voorkeur aan de kant toekijken, worden meegesleurd in maatschappelijke normen die nagenoeg des duivels zijn... Het is nooit genoeg...
Alle luxe die ik heb, zou ik in één vingerknip willen inruilen; laat me achter met niks, ergens ver van hier, waar ik in alle rust van dat niks zou kunnen genieten, en ik zou misschien misschien gelukkig zijn. Is dit vluchten ? Misschien wel.
Maar misschien ben ik gewoonweg niet gemaakt om in deze maatschappij te vertoeven. Misschien ben ik gewoon te zwak om hier mee te draaien. En wat rest me dan in dat geval ? Want ik besef best dat ik geen kant op kan. Ik heb mezelf met de jaren die passeerden meer en meer gevangen gezet in dit patroon.
Neem me alles af. Want wat betekent dat alles uiteindelijk ? Wat is de waarde ervan als het je niet eens gelukkig maakt ?
Vandaag de dag lijk ik verder dan ooit verwijderd van mijn idealen en dromen. En eerlijk gezegd, het maakt me ontzettend moedeloos, want ik besef heel goed dat dit alleen maar verergeren zal. Ik kan geen kant meer op. Er lijkt maar één uitweg te zijn.
19-10-2008, 23:05 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Twijfel |
|
Mijn leven lijkt gereduceerd te zijn tot twijfel. De twijfel lijkt de bovenhand genomen te hebben. Twijfels over mijn hele zijn, over dingen waarvan ik anders zo zeker ben: m'n moederschap, of m'n job bijvoorbeeld. Het neemt m'n hele lichaam en geest in beslag en tast m'n grondvesten aan.
Alsof alles wordt uitvergroot, onder de loep geplaatst in een verwoede poging de losse eindjes, de fouten te vinden. Daarna lijkt m'n hoofd die losse eindjes niet meer te kunnen loslaten, wat me ontzettend onzeker maakt. Het eindeloze gepieker gaat gepaard met hoofdpijnen.
Ik heb m'n spiegelbeeld nog nooit zo gehaat...
Misschien moet ik dit alles tijd geven. Tijd heelt alle wonden, zeggen ze wel eens. Maar tijd herhaalt zich. Tijd zal er altijd zijn... En dat houdt in dat deze gevoelens, deze twijfel altijd zullen weerkeren. Heb ik dat ervoor over ?
19-10-2008, 23:16 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 25-10-2008 |
| Flarden |
Een wirwar van gevoelens die ik zo graag van me af zou willen schrijven. En toch.
Toch lijkt het me niet te lukken. Flarden. Meer rest er me niet.
Ach wat. Misschien moet ik maar eens ophouden met dat gedagdroom van me.
Want uiteindelijk wordt het wel eens tijd de realiteit onder ogen te zien : nooit zal ik gered worden.
Als er al iemand me zou kunnen redden, dan ben ikzelf dat. En het is niet meer dan normaal dat ik dàt voor bekeken hou. Na talloze pogingen zonder vrucht...
Niet meer dan normaal. Eén woordje te veel : dan... Ik ben niet meer normaal. Ik was vast nooit normaal, en dat hoeft ook niet.
De eenzaat in mij schreeuwt het uit, terwijl ik constant omgeven ben door mensen. Eenzaam, niet alleen. Vreemd genoeg, tijdens de luttele momenten van solitude, schreeuwt mijn lichaam weer: is er dan niemand die me hoort ?
Materialisme. Meer en meer krijg ik een afkeer van hetgeen de mens gevangen houdt in een zelfgesponnen web. Meer, sneller, beter, groter...
Creativiteit wordt in de kiem gesmoord, wegens niet voldoende economisch denkend... Tijd schiet mensen tekort. Zelfontplooiing is uitgesloten.
De maatschappij fnuikt het denken van de mensen. Want als ze écht zouden gaan stilstaan bij de dingen zoals ze nu zijn, zouden ze dan niet gaan beseffen dat ze fout bezig zijn ? Zouden ze dan niet het roer willen omgooien ? En zou dan niet nog meer het hek van de dam zijn ?
Crisis, een woord dat meer dan ooit lijkt te komen bovendrijven. Ook bij mij : want voor de ik-ben-de-tel-kwijtgeraakt-zoveelste keer ga ik weer gebukt onder een mentale crisis... Geschiedenis herhaalt zich. Klopt, jammer genoeg. Het doet me meer dan ooit beseffen dat ik nooit écht genezen zal. Mijn geschiedenis van pijn en verdriet zal zich m'n hele leven lang blijven herhalen.
Is dat het nog waard ? Tuurlijk niet ! Helaas ben ik ook, zoals zovelen, gevangene van m'n eigen leven.
Toon Hermans schreef ooit : "sterven doe je niet meteen, maar af en toe een beetje. En alle beetjes die je stierf, 't is vreemd maar die vergeet je. Het is je dikwijls zelfs ontgaan, je zegt ik ben wat moe. Maar op een keer dan ben je aan je laatste beetje toe."
Ik ben al veel beetjes gestorven...
Eerder deze week. Een prachtige nazomerdag. De zon in een laatste offensief tegen de herfst in. Ik had een behoorlijk lange terugweg voor de boeg. Ik duwde m'n gaspedaal helemaal in, en zag mijn teller de hoogte in schieten... 150, 160, 170. Een rechte baan voor me, kilometerslang. Een tweevaksbaan waarvan het rechtse vak gereserveerd leek voor kolossen van vrachtwagens die ik vlot passeerde. Héél even. Tien seconden misschien. Héél even sloot ik m'n ogen, en haalde ik m'n handen van m'n stuur. Héél even wenste ik intens dat een vrachtwagen met een eenvoudig manoeuver me van de baan en van deze wereld zou maaien. Een onverwacht gegeven. Een uitweg. Maar zelfs daarin werd ik niet gered...
Misschien ben ik gedoemd mijn leven zoals het nu is te ondergaan. Misschien is het mijn lot. Mag je je lot betwisten ? Mag ik blijven dromen van die fictieveling zonder gezicht, zonder naam, die onder aan mijn ivoren toren me toeroepen zal om m'n haren naar beneden te gooien, die me redden zal en meevoeren naar een plek waar ik rust en geluk zal vinden ? Mag ik blijven geloven in sprookjes, als dat me door de duisternis van het échte leven brengt ? Volwassen worden doe ik vast nooit... En dat vind ik niet eens erg...
25-10-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
