Hooggevoeligheid is een eigenschap van het zenuwstelsel in combinatie met de hersenen. Hoogsensitieve mensen zijn meer gevoelig voor indrukken en prikkels, en merken veel meer details en signalen op dan anderen. Alsof je ergens een stel antennes zitten hebt die dingen opvangen waar andere mensen dat niet doen, én een extra filter die indrukken en gebeurtenissen intenseiver en grondiger filtert. Alsof sommige zintuigen beter werken dan die van de gemiddelde persoon, en je hiernaast nog over een extra zintuig beschikt... 20% van de bevolking is hoogsensitief, het merendeel hiervan in zodanig lichte mate dat ze er zelf niet eens bij stilstaan, voor hen is het een normaliteit. Voor een vijftal percent van die 20% is de hoogsensitiviteit dermate aanwezig, vaak op verschillende aspecten van het zintuiglijke vermogen, dat het een last wordt. Deze mensen vragen zich vaak af wat er mis is met hen, en hebben de neiging zichzelf te willen aanpassen of veranderen, en daarom gaan ze hun hooggevoelige eigenschappen onderdrukken of negeren. Toch kan deze last omgebogen worden tot een kwaliteit en een gave die meerwaarde biedt aan het leven.
Ik heb eerder al over mijn hooggevoeligheid gesproken. Het stukje hierboven stuurde ik zopas naar iemand van wie ik vermoed dat die persoon ook hooggevoelig is, en aan wie ik wou uitleggen wat de term inhield. Wat ik er veiligheidshalve niet bij vermeldde is dat ook ik hooggevoelig ben, en meer nog, behoor tot het selecte groepje van "problematische gevallen". De Rotary club der hoogsensitieven... Mijn filter lijkt vaak te begeven, het kan de constante aanvoer van indrukken niet aan, en gaat in staking, wat ertoe leidt dat ik eindeloos kan beginnen piekeren. En toch ervaar ik tegenwoordig mijn hooggevoeligheid meer als een gave dan een last. Vooral op werkgebied is het een pluspunt, het dagelijks ontmoeten van nieuwe mensen lukt me doordat ik vrijwel altijd aanvoel hoe ik die mensen aanpakken moet om tot een fijne samenwerking te komen waaruit enerzijds zij voldoening krijgen, en anderzijds ik goede resultaten kan neerzetten, op zo'n manier dat ik geen schrik hoef te hebben om er opnieuw heen te gaan.
Ik wou net een stukje over het licht beginnen toen ik mezelf de bedenking maakte dat mijn hoogsensitiviteit hier vast ook weer voor iets tussenzit, vandaar de inleiding.
Naar het licht dan maar. Ook mijn lichtgevoeligheid kwam reeds aan bod. De subtiele veranderingen in het licht waarmee sommige mensen vreemd genoeg moeite hebben. Mijn professor vertelde me vroeger steeds te genieten van de "lichte" dagen, "zorg dat je buiten komt, en het licht als het ware absorbeert, zodat je wat reserves hebt voor de donkere dagen". De donkere dagen. Velen denken dat het te maken heeft met het vroeger donker worden en later terug licht worden, maar niets is minder waar. Ook al is inderdaad de verandering van het licht gebonden aan de seizoenen. De lente en herfst kondigen de lichtverandering aan. Het is erg moeilijk uit te leggen, maar de lichte en donkere dagen zijn enkel van elkaar te onderscheiden door het soort van licht. Het licht in de donkere dagen is doffer. Dat is de best mogelijke beschrijving die ik er aan kan geven.
Meestal begin ik de veranderingen te ervaren ergens in oktober. Maar dit jaar zijn ze er wel erg vroeg bij. Heel subtiel vermengt de dofheid zich in het licht en in ons zijn. Enerzijds baart het me zorgen. Want nu ligt er een nog langere periode voor ons, te meer met het feit dat de afgelopen maanden ook niet echt veel voorstelden in het achterhoofd. Is de dofheid dit jaar eigenlijk wel weg geweest, écht weg geweest ?
Anderzijds meen ik dat ik voldoende sterk ben ook dit te trotseren. Want ook al merk ik héél goed dat de donkere dagen genieperig ons leven binnen sluipen, toch merk ik tegelijk dat ik er niet echt veel last van heb. Ik geniet van mijn kinderen, ik geniet van mijn job, en van nog wel meer dingen. Twee constanten die van groot belang zijn.
Het wordt afwachten, en wachten op de lichte dagen.
|
