Samen met vriendin T. en haar man D. trokken we maandag opnieuw richting Lokeren. Je houdt het nauwelijks voor mogelijk hoe anders het publiek wel was die avond, in vergelijking met zaterdag. Het merendeel was gekomen om Status Quo aan het werk te zien. Iets oudere mensen voornamelijk, die zichzelf wel redelijk ruig lijken te vinden omdat ze van Status Quo houden. Ik prefereerde het sfeertje van zaterdag, een sfeertje van een allegaartje van mensen die een mening hebben, maar niemand anders zouden aankijken indien die hun mening niet deelden. Terwijl ik zaterdag een watje leek, kreeg ik nu af en toe blikken als ware ik een "ruig" geval.
We hoorden op de achtergrond nog de laatste plaatjes van de coverband Voices of Rock Radio. Helaas waren dat naar mijn mening plaatjes die zwaar aan hun geloofwaardigheid knaagden. Status Quo maakte vervolgens tot tweemaal toe een valse start: de electriciteit viel uit. Genoeg om personen als een Nick Cave of Johny Rotten ertoe te drijven het podium te laten voor wat het is en in een furie te laten vertrekken terwijl de menigte op hun honger zou blijven zitten. Maar da's natuurlijk niets voor de brave jongens van Status Quo. Het witte hemdje met overvestje van de leadzanger had ook deze keer zijn weg naar hem gevonden, en ik vroeg me af of ik hem al ooit in iets anders gezien had. Tja, het publiek genoot, en zong luidkeels mee met onder meer "whatever you want". Ik maakte van de gelegenheid gebruik om ervoor te zorgen dat T. het liefst van al door de grond had gezakt van schaamte door uitbundig mee te doen. Wegens gebrek aan vervoering besloten we dan maar een pakje friet te gaan eten in één van de nabije kraampjes. Het werd een pak zout met friet, en na vier frieten hield ik deze vlaamse degustatie voor bekeken en kieperde ik het pakje achter me. We besloten wat te blijven rondhangen tot Status Quo aan z'n einde toe was, en geloof me, dat waren ze zowat vanaf hun eerste song. Terwijl T. normaal erg gesloten is omtrent één onderwerp, zijnde sex, was het deze keer het enige gespreksonderwerp.
Teruggekeerd was het afwachten tot The Australian Pink Floyd Show zijn intrede deed. Pink Floyd is eigenlijk iets van ver voor m'n tijd, maar toen ik ooit rondneusde tussen de platen van m'n broer, viste ik The Wall uit de stapel. Later haalde ik er ook Atom Heart Mother en Wish You Were Here uit. Hemelse muziek om lekker languit naar te liggen luisteren, soms met een onbehaaglijk gevoel vanwege het duistere dat me enigszins angst aanjaagde toen ik jonger was. Bij dergelijke muziek wil ik met rust gelaten worden, en dat lukte me niet echt op het optreden. Er zijn zoveel verschillende dingen die je horen kan als je écht luistert, en de beelden lijken soms recht uit mijn droomwereld te komen, zo exact gekozen zijn ze. Het was vaak adembenemend, te meer omdat de muziek zo precies was, nauwelijks te onderscheiden van het origineel. Ik miste alleen een gemakkelijke zetel om languit te kunnen liggen luisteren... Heerlijk... Toen we op de terugweg waren weerklonk Another Brick In The Wall, en natuurlijk lijkt dan plots iedereen tot leven te komen, terwijl er naar mijn mening een aantal andere nummers net zo mooi, zij het niet nog mooier zijn... "Als je kan moet je eens naar de tekst van dit nummer luisteren...", want op mijn leeftijd heb je natuurlijk geen besef van het begrip Pink Floyd... Ik zweeg dus maar netjes over het feit dat die tekst me als het ware in het geheugen gegrift staat...
http://www.youtube.com/watch?v=sGpnP0LYfjM&feature=related
So, so you think you can tell
Heaven from Hell,
Blue skies from pain.
Can you tell a green field
From a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?
Did they get you to trade
Your heroes for ghosts?
Hot ashes for trees?
Hot air for a cool breeze?
Cold comfort for change?
Did you exchange
A walk on part in the war,
For a lead role in a cage?
How I wish, how I wish you were here.
We're just two lost souls
Swimming in a fish bowl,
Year after year,
Running over the same old ground.
What have we found
The same old fears.
Wish you were here.
|
