Al het hele weekend probeer ik door middel van pijnstillers mijn koorts te bedwingen, helaas zonder veel succes. Nou ja, de koorts daalt enigszins, vaak net voldoende om "normaal" te kunnen functioneren. Gisteren was ik vast nog aan het ijlen toen ik besloot het huis eens grondig aan te pakken... bovenop mijn normale "takenlijstje" werden alle ramen gelapt, alle bedden voorzien van proper beddegoed en de houten meubelen in de living kregen een boenbeurt. De ene appelflauwte volgde de andere op, en zo nu en dan was ik genoodzaakt even te pauzeren om wat op adem te komen terwijl mijn lichaam trilde en tegelijk broederig kleefde van het zweet. Met m'n huis aan de kant besloot ik het zwembad maar voor bekeken te houden voor deze zomer, en terwijl het leeg liep wiedde ik onkruid. Het was halfzes geworden, en ik nam een frisse douche om vervolgens nog vlug om boodschappen te rijden. Om half tien zakte ik uitgeput en opnieuw gewassen mijn zetel in, en voelde ik het laatste beetje energie als het ware wegvloeien onder een koortsaanval van jewelste.
Deze ochtend voelde ik meteen dat ik de laatste avond van de Lokerse feesten wel vergeten kon. Misschien gelukkig dat ik me zo belabberd voel dat ik het niet eens erg vind. Morgenochtend eerste opdracht : een bezoekje aan de huisdokter. Nou ja, tweede opdracht eigenlijk, want ik heb om negen uur een afspraak met een ex-werknemer van me die enigszins in nood zit, papiergewijs dan.
"Maar de eeuwig onrustige onderlagen in je aardkorst zijn zich weer aan het roeren. En allerhande externe omstandigheden en factoren die je normaal de baas kan, zijn er als de kippen bij om katalysatortje te spelen, om zichzelf uit te vergroten." Hij heeft vast gelijk...en dat jaagt me angst aan, te meer omdat ik niet weet hoe dit evolueren zal.
Mensen zijn idioten in het uitzenden van signalen. Ze zeggen iets maar bedoelen het tegenovergestelde. Hoeveel vrouwen zullen hun man al niet gevraagd hebben hen met rust te laten, om erna verbaasd achter te blijven omdat hij niet zegt : "Hey, ik laat je niet met rust, meer nog, ik ga je in mijn armen nemen, en je geruststellen dat alles goed komt." Mannen zijn van Mars, vrouwen van Venus, was het niet ?
Er zijn nog zoveel dingen die me op de lever liggen, dingen die ik hier, via dit blog, van me af zou willen schrijven, maar ik kan niet meer. Ik ben leeg, op, ... Nog vier dagen werken en dan volgen er twee weken vakantie. En ook al lijkt nog steeds mijn job niet echt een job maar veel eerder een hobby, als je je zo belabberd voelt als ik momenteel, heb je zelfs geen zin om je hobby uit te oefenen. Wijselijk heb ik dus maar besloten mijn slaapkamer op te zoeken zodat ik morgen alsnog na het dokterbezoek mijn werkdag starten kan.
Cest le temps que tu as perdu pour ta rose qui fait ta rose si importante, dixit le Petit Prince. Met de opmerking dat ik de roos van de kleine prins altijd een enorm arrogant, bazig en egocentrisch ding heb gevonden, dat geen rekening hield met gevoelens van de anderen...
Est-ce que je suis la rose, mon petit prince ?
|
