Mijn leven lijkt gereduceerd te zijn tot twijfel.  De twijfel lijkt de bovenhand genomen te hebben.  Twijfels over mijn hele zijn, over dingen waarvan ik anders zo zeker ben: m'n moederschap, of m'n job bijvoorbeeld.  Het neemt m'n hele lichaam en geest in beslag en tast m'n grondvesten aan. 

Alsof alles wordt uitvergroot, onder de loep geplaatst in een verwoede poging de losse eindjes, de fouten te vinden.  Daarna lijkt m'n hoofd die losse eindjes niet meer te kunnen loslaten, wat me ontzettend onzeker maakt.  Het eindeloze gepieker gaat gepaard met hoofdpijnen.    

Ik heb m'n spiegelbeeld nog nooit zo gehaat... 

Misschien moet ik dit alles tijd geven.  Tijd heelt alle wonden, zeggen ze wel eens.  Maar tijd herhaalt zich.  Tijd zal er altijd zijn...  En dat houdt in dat deze gevoelens, deze twijfel altijd zullen weerkeren.  Heb ik dat ervoor over ?