|
Mensen verlangen van anderen dat ze hetzelfde dan hen denken en voelen. Ze voelen zich gekwetst wanneer anderen niet aan hun verlangen voldoen. Ze zijn boos want de anderen hebben hun gekwetst en daarenboven voldeden ze niet aan hun verwachtingen, en dit terwijl ze meestal zichzelf gekwetst hebben door eindeloos alles in vraag te stellen en onzekerheid te laten overnemen van rede. Ze doen er alles aan om de anderen om te buigen of bewust te maken van wat er verwacht wordt, vaak door het zenden van tegenstrijdige signalen, waarmee ze de gecreeërde afstand nog vergroten. Dit leidt dan weer traag maar gestaag tot een onoverbrugbare situatie vol meningsverschillen.
Hoe vaak heb ik niet gezegd : "Laat me maar wat alleen.", terwijl ik bedoelde "Blijf bij me." Ik heb het ondertussen afgeleerd, want het deed me in het verleden maar al te vaak de das om.
Het leven is vaak een zootje van tegenstrijdigheden en discussies waar geen einde aan lijkt te komen. Het maakt me soms moedeloos. Waarom kunnen mensen niet gewoon genieten van de dingen zoals de dag deze brengt, zonder hun ongenoegen te profileren op de mensen waar ze meestal veel om geven ? Ik weet natuurlijk wel dat dit makkelijker gezegd is dan gedaan : je voelt je niet lekker, en legt daardoor druk op de mensen rondom je. Tot ze bezwijken onder de druk en je er alleen voor komt te staan.
Vaak stond ik alleen. Maar ik probeerde er de juiste lessen uit te trekken. Alleen is lang nog niet zo erg als eenzaam. Dat leerde ik, uit ervaring. Het is niet omdat de andere er niet is dat er geen verbondenheid is.
Het duurt vast een leven lang vooraleer ik het leven onder de knie krijg...
|
