|
Het is zondagavond, m'n meisjes liggen veilig in hun bedje, en m'n man heeft nachtshift, dus heb ik zo'n beetje het hele huis voor mezelf. Het is kwart na tien, en nog steeds bloedheet, naar mijn normen althans. Ik heb het niet zo begrepen op dit soort warmte. Maar mij hoor je niet klagen, alles is beter dan regenweer.
Een frisse douche bracht kortstondig de nodige koelte. Ik draag een wit katoenen slaapkleed, met hier en daar minuscule bloemetjes op geborduurd in feibel roze en blauwe tinten, een ouderwets los geval, heerlijk lang, dat nét niet op de grond hangt. Als ik te dicht bij het licht sta kijk je er zo doorheen. Vandaar dat ik het draag vandaag : als het licht er zo doorheen kan, zal elk zuchtje wind dat ook wel kunnen...
Ik heb plaatsgenomen op het terras. Mijn laptop voor me op de teaken tafel. Het is nog nét niet helemaal donker. Ik kan de contouren van mijn tuin nog vaag waarnemen. De tuinverlichting heb ik gelaten voor wat het is; de enige verlichting die ik heb is het witte licht van mijn tekstverwerker waarin ik nu mijn gedachten probeer te ordenen. Op de achtergrond hoor ik de televisie. M. ligt te kijken. Ik bedenk net dat ik meer naar televisie luister dan dat ik er naar kijk. Misschien creëer ik er onbewust wel m'n eigen beelden bij.
Geen weer voor Witse. Dus heb ik ondertussen mijn hoofdtelefoontje op. 26°C, op dit uur, dan kan je niet anders dan een streepje Beirut beluisteren. Ik opteer voor het heerlijke A Sunday smile, toepasselijker kan niet. En natuurlijk hoort daar een glaasje Sangria bij...
http://www.youtube.com/watch?v=dbGiDxg8kwM&feature=related
Een deuntje waarbij ik de tuin rond zou willen walsen, in mijn eentje. Zou, want de buren verklaren me dan vast voor gek... En misschien hebben ze dan nog wel gelijk ook. Dus besluit ik wijselijk braafjes te blijven zitten.
Hier zit ik dus: 32 jaar oud, getrouwd, mama van twee meisjes en "o zo boze" stiefmama van nog eens twee waarvan er ééntje bij ons woont. Hier zit ik dan, op het terras, op mijn terras van mijn huis. Even heb ik het gevoel dat ik hier zomaar "neer geplant" ben. Alsof al de jaren die vooraf gingen aan dit eigenste moment nooit bestonden. Alsof ik recht vanuit de schoot van mijn moeder hier op dit terras werd geworpen. Alsof er hiervoor niks was. Behalve één grote leegte.
Ik besef dat ik het vaak niet zo begrepen heb op de sneltrein die het leven is. Ik ben iemand die wel eens vaker van de trein af sprong, gewoon omdat alles te snel ging. Of omdat ik nood had om alles even aan me voorbij te laten gaan, om alles vanop afstand te kunnen bekijken. Ach, ik sprong dan wel weer op de volgende trein die passeerde, en arriveerde uiteindelijk ook waar ik diende te arriveren, mits wat vertraging.
Nu lijkt mijn sneltrein echter zo'n rotvaart te hebben dat ik er niet meer af kan springen. Het één volgt het ander razendsnel op, en ik voel dat ik nu niet kan afhaken, dat ik wel mee moét.
Toch heb ik het gevoel dat als er me vandaag iets zou overkomen, ik zou sterven met een gevoel van voldoening. Nu ja, die kans is natuurlijk ontzettend klein, ik zit hier momenteel veilig op mijn terras. Maar je weet maar nooit, het gras zou bijvoorbeeld wraak kunnen nemen, of ik zou kunnen geraakt worden door een verdwaalde kogel van een nog meer verdwaalde Japanse soldaat... :-D
Eigenlijk, als ik het zo bekijk, kan ik dadelijk me maar beter binnenshuis begeven...
Op mijn sneltrein zitten :
- Mijn echtgenoot alias de machinist die constant lijkt te roepen : "Kan dat niet een beetje snélleuuuuur ?!?"
- Twee schatten van dochters, die ik met véél liefde enorm veel aandacht schenk, eindeloos véél verhaaltjes dien te vertellen (met plezier), en van de ene activiteit naar de volgende moet rondrijden ter bevordering van hun "ontplooiing"
- Een tienerdochter van achttien die me constant vraagt wat ze in september nu in godsnaam moet gaan studeren, die ik dadelijk zal moeten leren autorijden, en die het nodig acht dat ik haar vergezel bij zowat alles, wat ik graag doe. Maar als je haar wegstuurt met de boodschap "je hebt een effen zwart spannend t-shirtje met korte mouwen nodig" en als ze dan na drie uur terug aan je deur staat en zegt : "Ik heb er twee verschillende gevonden, kan je even met mij terug rijden om me te helpen kiezen?", wel geloof me, dan ben je soms wel even geneigd even te zuchten...
- Een zootje ongeregeld dat zich familie waant, zonder bewijsmateriaal zal ik hen echter hardhandig van mijn trein verwijderen.
- Een full-time job ter ontspanning
- Een hond die er een sport van lijkt te maken me op de hondenschool ronduit voor aap te zetten, en me daarmee de indruk geeft dat alle andere honden daar aanwezig me eenvoudigweg uitlachen.
- Een huis dat ik constant moet "verschonen", omdat het onding maar niet zelfstandig wil leren proper blijven.
- Een tuin met gras dat me vals bekijkt en onkruid dat constant ligt te loeren
- Een keuken die "koken, koken, koken, ..." zingt en begint te gillen als ik diepvriesspullen bovenhaal.
- Een spiegel die zodra ik erin kijk "vermager, jij dikke koe!" fluistert
- Een hoofd vol hersenkronkels die me soms dagenlang teisteren en me s'nachts urenlang wakkerhouden
- Een opdracht van de machinist die maar wat graag een "boerenhof" zou bezitten om uit te kijken naar interessante immo-aanbiedingen in de buurt, dus zit de kans er dik in dat er ooit op dit lijstje nog een aantal andere dieren staan die hun stallen volschijten, zadels die gepoetst moeten worden, en ga zo maar door. Ik zie het zo voor me : K., kom naar huis want de koeien staan op springen, de varkens moeten vreten en het hooi moet van het land..." Neen, ik ben natuurlijk flink aan het overdrijven, ik sta natuurlijk ook wel achter het idee om een hoeve te bezitten met voldoende grond en stallen om enkele paarden op te houden, en ruimte voor een eigen moestuin, enz... maar toch ben ik iets meer terughoudend dan mijn man... we hebben nu een prachtig huis met dito tuin, en ik wil niet van de klaveren naar de biezen lopen.... Ach, onzin natuurlijk...want tuurlijk wil ik al die dingen. Ik weet alleen dat ik die niet wil met G. En zelfs dan nog. Het materiële is bijzaak geworden. Beirut achterna... rondreizen, de wereld verder ontdekken, mensen ontmoeten... Vertrekken zonder einddoel, dat zijn de mooiste...
De pianolessen heb ik van mijn sneltrein afgegooid. Vreemdgenoeg iets waar ik ontzettend naar uit keek. Toch bleef ik kampen met een dubbel gevoel eromtrent. De persoon die ik had gecontacteerd om me lessen te geven, drukte enorm op het klassieke gegeven. En ik weet dat hij gelijk heeft. Maar ik weet ook dat ik erg hard geprobeerd heb de smaak te pakken te krijgen van dat soort muziek. Dat ik eindeloos lang stukken van Chopin, Bach, Haydn en weet ik veel wie nog zat te beluisteren, maar dat ik mezelf meteen betrapte op het feit dat mijn aandacht meteen verzwakte. Zo gauw ik de kans zag, greep ik weer naar de pianostukken die me écht bekoren : Yann Tiersen, met zijn wondermooie soundtrack van "Le Fabuleux destin d'Amélie Poulain", of de soundtrack van "The Piano" door Michael Nyman...
http://www.youtube.com/watch?v=0dPS-EHl-FE&feature=related
Misschien is het zwakte, maar ik hakte de knoop door, en belde mijn afspraak af... omdat ik geen zin had me eindeloos te verdiepen in dingen waarvan ik géén kippevel krijg... En ik had geen zin hieromtrent stiekem te moeten zitten wezen, want met dergelijke dingen hoef ik thuis niet te komen. Hij had het me sowieso met een smoesje geweigerd.
Ik ben er nog niet uit of ik het stoppen met roken van mijn sneltrein gooi. Bij mijn laatste doktersbezoek had ik er mijn huisarts over gesproken en kreeg ik een voorschriftje mee. "Champix", noemt het goedje dat me zou moeten helpen met stoppen met roken. Uiteindelijk ben ik afgelopen dinsdag het voorschriftje gaan inruilen. Woensdagochtend nam ik het allereerste pilletje (met tegenzin, want o wee mijn verschrikkelijke band met medicatie!), en meteen diende ik een dag in de daaropvolgende week uit te kiezen wanneer ik effectief zou stoppen. Ik koos voor woensdag, en gaf mezelf daarmee dus nog één week rookgenot. Ik had de bijsluiter grondig gelezen, en slechts één neveneffect is me bijgebleven : tussen maagproblemen, slaapstoornissen en weet ik veel nog wat bleef maar één ding in mijn hoofd rondspoken : gewichtstoename. Steeds maar opnieuw en opnieuw en opnieuw. GEWICHTSTOENAME. Het woordje overspoelde mijn hoofd als een ware tsoenami. Gewichtsoenami... Dus besloot ik mezelf wat gerust te stellen door op het internet wat rond te surfen. Géén goed idee, want wat blijkt ? Als je langdurig gerookt hebt en besloot te stoppen verdik je sowieso. Eenvoudigweg omdat je spijsvertering verandert. Hoe kan nu in godsnaam je spijsvertering veranderen, dacht ik. Wel blijkbaar neemt nicotine een aantal voedingsstoffen uit je lichaam weg. Stopt de nicotine, dan blijven er meer voedingsstoffen in je lichaam, waardoor je verdikt. Gemiddeld vijf (lees VIJF!!!) kilo.
Nu, ik ben al drie kilo bijgekomen, en geloof me, mijn man herinnert me er vaak genoeg aan. Drie kilo wegwerken lukt me nog wel, maar dan nog eens vijf kilo moeten bevechten ? Dinsdagavond moet ik beslissen, maar ik leef momenteel in tweestrijd : stoppen met roken én verdikken staat in fel contrast met blijven roken én niet verdikken... Voor sommigen lijkt dit vast erg banaal, maar vijf kilo bij is voor mij vijf kilo onzekerheid die erbij zal komen...
Advies is natuurlijk altijd welkom, want ik weet het even niet meer.
|
Liefs Mieke
