Op dit eigenste moment is het vrijdagavond, net geen half elf. M'n man had nachtshift, dus ben ik alleen, met m'n meisjes. Het gevoel van eenzaamheid loert alweer om de hoek, dus heb ik ze rustig in slaap laten vallen op de zetel. Van hieruit kan ik naar ze kijken, terwijl ze vredig liggen te slapen. Het is muisstil, en ik vind het luisteren naar hun ademhaling ontzettend rustgevend. De hond ligt naast me, met z'n snuit op m'n voeten, hetgeen hij altijd doet. Vast uit onzekerheid, want zo kan hij rustig in slaap vallen zonder dat ik weg kan. Als ik m'n voeten even beweeg, tilt hij z'n hoofd op, vragend en zodra hij merkt dat ik niet van plan ben weg te gaan, plaatst hij weer netjes z'n kop op m'n voeten. M'n roze bedsokken kunnen de concurrentie met hem geenszins aan.
Het gevoel dat reeds sinds gisteren in me huist is moeilijk beschrijfbaar. Ik weet niet echt wat er aan de gang is met me. Heb ik dat ooit eigenlijk geweten ? Vast niet.
Een vreemd soort vermoeidheid teistert al een tijdje m'n lichaam. Je zou bijna gaan denken dat ik ergens een lekje heb waaruit zachtjes de energie uit me weg vloeit. M'n verkoudheid is er eentje van een vreemde soort. De keelontsteking is wel weg, maar m'n neus blijft moeilijk doen, en ik merkte vandaag nog maar eens op dat ik totaal niks meer ruik.
Naast de vermoeidheid merk ik dat ook een gevoel van angst probeert grip te krijgen over me. Ik vecht er tegen, maar het valt me zwaar, omdat ik de angst, en de onrust die deze met zich meebrengt, niet echt een plaats, laat staan een reden, kan geven. Er staat me niks te gebeuren, er is niks op til, van waar komt dan dat gevoel ?
De vermoeidheid en het angstgevoel lijken wel onder één hoedje te spelen. Vroeger zette ik namelijk mijn angsten buitenspel door mezelf te concentreren op andere dingen, door actief bezig te zijn, maar de vermoeidheid is natuurlijk spelbreker deze keer.
Reacties op bericht (0)
Stuur me een email...
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
