Eerst dacht ik dat het wat aan m'n slaaptekort lag, het me niet lekker voelen.  Maar in feite viel dat slaaptekort best wel mee, en nu ik erbij stil sta besef ik dat het gevoel voorheen al zachtjes aan het aankloppen was aan de deur van m'n lichaam.  Ik dacht dat ik sterk genoeg was, dat ik de deur dicht kon houden, maar ondertussen merk ik dat het via de achterdeur is binnengeslopen. 

Daarnaast is er alweer maar eens het fysische ongemak: m'n derde griepje op evenveel maanden tijd.  Ik maak alweer wat koorts, en mijn hele lichaam gaat gebukt onder alweer die ellendige spierpijnen en die vreemde vermoeidheid die me ervoor ook parten speelde.  M'n keel zit dicht, en ik weet dat het niet hoort om zoiets te zeggen, maar ik hoest dingen op die niet bepaald koosjer zijn.  Het daagt me ook dat ik nu al meer dan drie maanden nauwelijks nog iets ruik.  Gisteren merkte ik ook dat ik plots drie kilo ben afgevallen.  Zoiets valt me op, meteen, want ik beken schuld: dagelijks bezoek ik met tegenzin m'n weegschaal.  Drie kilo, normaal een zegen, want ik zit nogal goed in het vlees, maar deze keer baart het me zorgen, want ik heb niet echt veel gedaan om die kilo's kwijt te raken.  Toen ik me deze morgen ter bevestiging nog maar eens woog, en ik inderdaad nog steeds drie kilo minder woog, dacht ik even ironisch om al mijn berichten op dit blog te starten met de stand van mijn gewicht, maar het is me net iets te Bridget Jones-achtig.  Toen ik de kinderen bij mijn moeder afzette om te gaan werken, kreeg ik meteen te horen dat ik nodig de dokter maar weer eens moet bezoeken om een bloedtest af te laten nemen.  Misschien doe ik dat kortelings wel eens, want eerlijk gezegd mis ik geur, en baart vooral die vermoeidheid me enigszins zorgen. 

Het me niet lekker voelen staat echter volledig los van die griepjes.  Mijn onzekerheid is weer behoorlijk aan het proberen het over te nemen.  Van mijn vriendin en haar man kreeg ik tijdens een gesprek tussen optredens in plots te horen dat ik een mannenverleidster zou zijn.  Ik ?? Een mannenverleidster ?? Komaan !! Heb je me al eens goed bekeken ?  Maar ze gingen erover door, dat ik het onbewust zou doen, dat het naturel is en ga zo maar door.  Het wringt bij me, want zo ben ik helemaal niet.  Ik weet dat ik uit onzekerheid wel eens een grote mond durf op te zetten, en veel mensen vinden me erg zelfzeker overkomen, wat me altijd pleziert want dan is de opzet van het beschermende muurtje om me heen een geslaagde onderneming.  Maar de negatieve geladenheid die rond "mannenverleidster" hangt, nou, het brengt me eerlijk gezegd een beetje in verwarring.

Er lijkt momenteel te veel op me af te komen, en ik lijk géén tijd meer te vinden om alles door mijn filtertje te halen. 

Maar waar ik momenteel het ergst van baal is de honger naar pijn.  Het badwater was daarnet misschien weer net iets te warm.  Ik kwam tot dat besef terwijl ik vandaag huiswaarts reed.  Ik reed op het linkse vak, en betrapte mezelf dat ik onder meer Buckley's Forget Her weer net iets te veel aan het beluisteren was.  Ik reed 150, en merkte hoe de wind met de struiken op de tussenberm speelde.  De struiken werden over de betonblokken geduwd, en het deed me denken aan joelende fans achter dranghekkens die hun wielerheld aanmoedigen terwijl hij voorbij raast.  De struiken leken me aan te moedigen... harder harder harder, komaan plak je auto even tegen die betonblokken aan, en alle pijn is weg...  De verleiding was zo ontzettend groot, dus dwingde ik mezelf te denken aan die twee meisjes van me die thuis zaten te wachten tot mama thuis zou zijn.  Dezelfde drang naar pijn zorgt ervoor dat mijn dagdromerij overstelpt is met duisterheid.  Want terwijl ik er misschien uit zie als een zelfzekere vrouw ben ik veel meer het kleine meisje van weleer.  Duistere fantasieën, duister en tegelijk op een vreemde manier opwindend.  Niet bepaald iets dat ik hier hoor neer te schrijven, dat weet ik, maar het is nu eenmaal zo.  

Daarenboven vervloek ik mezelf dat ik ooit begonnen ben over stoppen met roken.  Want nu ik beslist heb te blijven roken tot ik voldoende ben vermagert, krijg ik natuurlijk van overal de opmerking "Ging jij niet stoppen met roken ?"  De reden die ik opgeef, het feit dat het wetenschappelijk is aangetoond dat je ervan verdikt, wordt niet echt positief ontvangen, maar voor mij ligt dit anders... het is dubbele onzekerheid...Roken is soms een houvast wanneer ik me ongemakkelijk voel, en m'n gewicht staat recht evenredig met m'n onzekerheid... Niet roken en verdikken is dus pure zelfmoord voor me.   

Een constant heen en weer gaan van gedachten resulteerden gisteren in het feit dat ik mezelf even in het ziekenhuis waande, stervend.  Een dagdroom die me tot rust brengt.  Ik zie de mensen die me dierbaar zijn één voor één passeren aan m'n sterfbed.  De ene neemt m'n hand vast, en hoe hard ik ook probeer een teken van leven te geven door met m'n hand te knijpen, het lukt me niet...  

Is dit gevoel een voorbode ?  Hangt er een storm boven m'n hoofd, of gaat het over louter een dipje, een kleine terugval zoals iedereen wel eens heeft ?  Afwachten...

Of hoe het leven toch steeds een pretje is...

http://www.youtube.com/watch?v=8ThuXEDvCZk