De storm die zich een aantal weken geleden aanmeldde bleek minder erg dan verwacht. Misschien lagen mijn lichamelijke klachten op dat ogenblik een beetje aan de basis. De week voorafgaand aan m'n vakantie lag ik ziek in bed. Een bacterie was de oorzaak van het constant hervallen, zo bleek later. Een lange kuur antibiotica zou het beestje wel temmen, maar vijf dagen nadat mijn kuur erop zat dook de verkoudheid weer op. Een doktersbezoek vandaag resulteerde in het feit dat mijn huisarts niet goed meer weer waar te gaan zoeken naar de oorzaak, dus maandagvoormiddag dan weer maar eens een bloedafname, dit keer in nuchtere toestand. Daarna zien we wel weer.
De eerste week van mijn vakantie bestond voornamelijk uit het verder herstellen van m'n griepje, en de typische huishoudelijke taken...
M'n verjaardag viel in die week, en terwijl mijn familie me allen opbelden om me te feliciteren, en om te vragen wanneer ze verwacht werden voor de gebruikelijke taart, meldde ik hen dat ik dit jaar daarvan zou afwijken. Ik was al vroeg die dag richting Antwerpen getrokken met m'n man en de kinderen. Mijn côté van Antwerpen, het niet zo commerciële gedeelte, waar het nog gezellig is... We winkelden, aten lunch, winkelden nog wat en besloten s'avond in een gezellig piepkleine pizzeria te eten.
Uit ons gezanik over de slechte weersomstandigheden hier in België vloeide het besluit de laatste week van m'n vakantie de zon op te zoeken. Een bevriend koppel die een prachtige villa in het Zuiden van Frankrijk bezitten, lieten ons weten dat die week nog beschikbaar was, en we grepen de kans met beide handen. Vrijdagnacht vertrokken we, een rit van net iets meer dan 1000 km voor de boeg, in een vervangwagen, omdat daags voordien mijn wagen plotseling een rijdende tijdbom bleek. Blijkbaar had ik voorheen iets geraakt waardoor de hele onderkant van de wagen aan diggelen lag. Levensgevaarlijk, zo klonk het.
De vervangwagen viel best mee, en zaterdagnamiddag arriveerden we ter plekke. Om eerlijk te zijn, ik met enige terughoudendheid. Mijn definitie van vakantie is opstaan om zeven uur om uit het hotel te verdwijnen en op ontdekkingstocht te gaan om pas laat s'avonds terug in het hotel te arriveren. Drukte, steden, geroezemoes. En nu zat ik daar, in een prachtvilla tussen de wijngaarden. Maar ik genoot, tot m'n eigen verbazing. Muisstil was het er, heerlijk boeken zitten verorberen terwijl de kinderen in het zwembad ploeterden. De derde dag begon m'n man zich zorgen te maken... "wil jij niet iets gaan doen, normaal kan je nog geen twee minuten stilzitten." Prachtsteden als Nîmes, La Grande Motte, Avignon of noem maar op lagen vlakbij. Maar ik was verkocht aan de charme van de kleine stadjes in de buurt. Anduze, met de steegjes vol gezellige winkeltjes. Het middeleeuws ogende Aigue Mortes, met zijn zoutmeren en zijn prachtige ommuurde centrum. Het ouderwetse badstadje Le Grau Du Roi. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Terwijl ik baadde in rust en stilte, had ik tegelijk de luxe om vlakbij talloze pareltjes te kunnen vinden. Kleine, zelfstandige wijnboertjes, nog volledig begeesterd door hun wijnen, bijvoorbeeld. Piepkleine restaurantjes, de typische oubollige Franse caféetjes met kramikkelige stoeltjes en kristallen wijnglazen.
Een week later arriveerden we terug thuis, en hoezeer ik ook had genoten van het weekje "er tussen uit", thuiskomen is voor mij net zo leuk... Mijn eigen bad, mijn eigen bed, mijn eigen sofa, mijn eigen tuin. Besluit staat ondertussen vast : volgend jaar keren we terug, voor twee weken, want er valt nog zoveel te ontdekken aldaar.
En ook al lijkt mijn weekje-weg heel erg zorgeloos, en was dat het ook wel in zeker zin. Toch merkte ik bij thuiskomst dat ik gevoelsmatig tot enkele inzichten gekomen ben... maar daarover later meer.
|
