 |
|
|
| |
| Gruwelijk dwaas ben ik. Kom maar niet dichter, heb geen vertrouwen in mij. Dit is het verhaal van mijn leven. Dit is het verhaal van mijn dwaasheden. |
|
| 17-09-2008 |
 Het licht. |
Hooggevoeligheid is een eigenschap van het zenuwstelsel in combinatie met de hersenen. Hoogsensitieve mensen zijn meer gevoelig voor indrukken en prikkels, en merken veel meer details en signalen op dan anderen. Alsof je ergens een stel antennes zitten hebt die dingen opvangen waar andere mensen dat niet doen, én een extra filter die indrukken en gebeurtenissen intenseiver en grondiger filtert. Alsof sommige zintuigen beter werken dan die van de gemiddelde persoon, en je hiernaast nog over een extra zintuig beschikt... 20% van de bevolking is hoogsensitief, het merendeel hiervan in zodanig lichte mate dat ze er zelf niet eens bij stilstaan, voor hen is het een normaliteit. Voor een vijftal percent van die 20% is de hoogsensitiviteit dermate aanwezig, vaak op verschillende aspecten van het zintuiglijke vermogen, dat het een last wordt. Deze mensen vragen zich vaak af wat er mis is met hen, en hebben de neiging zichzelf te willen aanpassen of veranderen, en daarom gaan ze hun hooggevoelige eigenschappen onderdrukken of negeren. Toch kan deze last omgebogen worden tot een kwaliteit en een gave die meerwaarde biedt aan het leven.
Ik heb eerder al over mijn hooggevoeligheid gesproken. Het stukje hierboven stuurde ik zopas naar iemand van wie ik vermoed dat die persoon ook hooggevoelig is, en aan wie ik wou uitleggen wat de term inhield. Wat ik er veiligheidshalve niet bij vermeldde is dat ook ik hooggevoelig ben, en meer nog, behoor tot het selecte groepje van "problematische gevallen". De Rotary club der hoogsensitieven... Mijn filter lijkt vaak te begeven, het kan de constante aanvoer van indrukken niet aan, en gaat in staking, wat ertoe leidt dat ik eindeloos kan beginnen piekeren. En toch ervaar ik tegenwoordig mijn hooggevoeligheid meer als een gave dan een last. Vooral op werkgebied is het een pluspunt, het dagelijks ontmoeten van nieuwe mensen lukt me doordat ik vrijwel altijd aanvoel hoe ik die mensen aanpakken moet om tot een fijne samenwerking te komen waaruit enerzijds zij voldoening krijgen, en anderzijds ik goede resultaten kan neerzetten, op zo'n manier dat ik geen schrik hoef te hebben om er opnieuw heen te gaan.
Ik wou net een stukje over het licht beginnen toen ik mezelf de bedenking maakte dat mijn hoogsensitiviteit hier vast ook weer voor iets tussenzit, vandaar de inleiding.
Naar het licht dan maar. Ook mijn lichtgevoeligheid kwam reeds aan bod. De subtiele veranderingen in het licht waarmee sommige mensen vreemd genoeg moeite hebben. Mijn professor vertelde me vroeger steeds te genieten van de "lichte" dagen, "zorg dat je buiten komt, en het licht als het ware absorbeert, zodat je wat reserves hebt voor de donkere dagen". De donkere dagen. Velen denken dat het te maken heeft met het vroeger donker worden en later terug licht worden, maar niets is minder waar. Ook al is inderdaad de verandering van het licht gebonden aan de seizoenen. De lente en herfst kondigen de lichtverandering aan. Het is erg moeilijk uit te leggen, maar de lichte en donkere dagen zijn enkel van elkaar te onderscheiden door het soort van licht. Het licht in de donkere dagen is doffer. Dat is de best mogelijke beschrijving die ik er aan kan geven.
Meestal begin ik de veranderingen te ervaren ergens in oktober. Maar dit jaar zijn ze er wel erg vroeg bij. Heel subtiel vermengt de dofheid zich in het licht en in ons zijn. Enerzijds baart het me zorgen. Want nu ligt er een nog langere periode voor ons, te meer met het feit dat de afgelopen maanden ook niet echt veel voorstelden in het achterhoofd. Is de dofheid dit jaar eigenlijk wel weg geweest, écht weg geweest ?
Anderzijds meen ik dat ik voldoende sterk ben ook dit te trotseren. Want ook al merk ik héél goed dat de donkere dagen genieperig ons leven binnen sluipen, toch merk ik tegelijk dat ik er niet echt veel last van heb. Ik geniet van mijn kinderen, ik geniet van mijn job, en van nog wel meer dingen. Twee constanten die van groot belang zijn.
Het wordt afwachten, en wachten op de lichte dagen.
17-09-2008, 23:23 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 16-10-2008 |
| Creep |
http://nl.youtube.com/watch?v=-6uyZ4jKTdg&feature=related
When you're here before,
Couldn't look you in the eye.
You're just like an angel,
Your skin makes me cry.
You float like a feather,
In a beautiful world.
I wish I was special,
So very special.
I'm a creep,
I'm a weirdo,
What the hell am I doing here?
I don't belong here..
I don't care if it hurts,
I wanna have control.
I wanna perfect body,
I wanna perfect soul.
I want you to notice
When I'm not around,
You're so very special,
I wish I was special..
I'm a creep,
I'm a weirdo,
What the hell'm I doing here?
I don't belong here.
She runs...
She runs,
She runs,
She runs,
She run- run- run- runs,
She runs.
Whatever makes you happy,
Whatever you want.
So very special..
I wish I was special..
I'm a creep,
I'm a weirdo,
What the hell'm I doin' here?
I don't belong here,
I don't belong here...
16-10-2008, 00:19 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Onderweg |
Een hoofd vol gepieker en een leven dat raast op een tempo dat quasi onhoudbaar is. Twee factoren die ertoe leiden dat ik nauwelijks nog grip lijk te hebben op de dingen. Hele hoofdstukken die ik hier zou willen neerpennen stormen voorbij in mijn hoofd, maar tijdens de luttele momenten die ik dan heb om even voor m'n pc te gaan neerzitten en alles van me af te schrijven, kijk ik voor me uit op het witte scherm, en krijg ik geen letter getypt. M'n hoofd zit te vol, vermoed ik, en daardoor blokkeert het hele zootje.
Er moet dringend iets veranderen. In plaats van te leven wordt ik geleefd momenteel, en ik vraag me af hoe lang ik dit nog volhouden zal.
De weekends zijn rampzalig, een ware race tegen de klok om alles en iedereen op tijd te hebben waar het of ze moeten zijn...
Er zijn op korte termijn te veel dingen verandert : een plotse gezinsuitbreiding toen op een maandagochtend de jongste zoon uit m'n man's eerste huwelijk me belde om te melden dat hij niet van plan was naar huis te keren, bijvoorbeeld. Een maandenlang durend geruzie met z'n moeder leidde tot het feit dat hij bij ons wou komen wonen. En hij is natuurlijk meer dan welkom. Je houdt het nagenoeg niet voor mogelijk hoe op twee weken tijd een jongetje dat voorheen stil en zenuwachtig was openbloeit tot een vrolijke, zelfzekere kerel die terug met beide voeten in het leven staat. Daar doe je het tenslotte voor. Maar zelfs tijdens het neertypen van dit stukje besef ik dat dit slechts een detail is. Alsof het daarop aan zou komen. Natuurlijk niet...
Ach, het is gewoon te veel om op te noemen, momenteel. En het vreemde is, dat ik het niet eens opnoemen kan.
De enige momenten waarin ik nog een beetje rust vind zijn de lange autoritten tussen klanten in, tijdens de werkweek... Ik dompel me onder in mijn muziek, en probeer even te verdwijnen, weg van de razernij, weg van alle drukte, weg van de realiteit...
16-10-2008, 00:47 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 19-10-2008 |
| Afstand |
Wat doen we hier in godsnaam allemaal ? Mensen lijken steeds maar meer en meer te willen, en degenen die bij voorkeur aan de kant toekijken, worden meegesleurd in maatschappelijke normen die nagenoeg des duivels zijn... Het is nooit genoeg...
Alle luxe die ik heb, zou ik in één vingerknip willen inruilen; laat me achter met niks, ergens ver van hier, waar ik in alle rust van dat niks zou kunnen genieten, en ik zou misschien misschien gelukkig zijn. Is dit vluchten ? Misschien wel.
Maar misschien ben ik gewoonweg niet gemaakt om in deze maatschappij te vertoeven. Misschien ben ik gewoon te zwak om hier mee te draaien. En wat rest me dan in dat geval ? Want ik besef best dat ik geen kant op kan. Ik heb mezelf met de jaren die passeerden meer en meer gevangen gezet in dit patroon.
Neem me alles af. Want wat betekent dat alles uiteindelijk ? Wat is de waarde ervan als het je niet eens gelukkig maakt ?
Vandaag de dag lijk ik verder dan ooit verwijderd van mijn idealen en dromen. En eerlijk gezegd, het maakt me ontzettend moedeloos, want ik besef heel goed dat dit alleen maar verergeren zal. Ik kan geen kant meer op. Er lijkt maar één uitweg te zijn.
19-10-2008, 23:05 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Twijfel |
|
Mijn leven lijkt gereduceerd te zijn tot twijfel. De twijfel lijkt de bovenhand genomen te hebben. Twijfels over mijn hele zijn, over dingen waarvan ik anders zo zeker ben: m'n moederschap, of m'n job bijvoorbeeld. Het neemt m'n hele lichaam en geest in beslag en tast m'n grondvesten aan.
Alsof alles wordt uitvergroot, onder de loep geplaatst in een verwoede poging de losse eindjes, de fouten te vinden. Daarna lijkt m'n hoofd die losse eindjes niet meer te kunnen loslaten, wat me ontzettend onzeker maakt. Het eindeloze gepieker gaat gepaard met hoofdpijnen.
Ik heb m'n spiegelbeeld nog nooit zo gehaat...
Misschien moet ik dit alles tijd geven. Tijd heelt alle wonden, zeggen ze wel eens. Maar tijd herhaalt zich. Tijd zal er altijd zijn... En dat houdt in dat deze gevoelens, deze twijfel altijd zullen weerkeren. Heb ik dat ervoor over ?
19-10-2008, 23:16 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 25-10-2008 |
| Flarden |
Een wirwar van gevoelens die ik zo graag van me af zou willen schrijven. En toch.
Toch lijkt het me niet te lukken. Flarden. Meer rest er me niet.
Ach wat. Misschien moet ik maar eens ophouden met dat gedagdroom van me.
Want uiteindelijk wordt het wel eens tijd de realiteit onder ogen te zien : nooit zal ik gered worden.
Als er al iemand me zou kunnen redden, dan ben ikzelf dat. En het is niet meer dan normaal dat ik dàt voor bekeken hou. Na talloze pogingen zonder vrucht...
Niet meer dan normaal. Eén woordje te veel : dan... Ik ben niet meer normaal. Ik was vast nooit normaal, en dat hoeft ook niet.
De eenzaat in mij schreeuwt het uit, terwijl ik constant omgeven ben door mensen. Eenzaam, niet alleen. Vreemd genoeg, tijdens de luttele momenten van solitude, schreeuwt mijn lichaam weer: is er dan niemand die me hoort ?
Materialisme. Meer en meer krijg ik een afkeer van hetgeen de mens gevangen houdt in een zelfgesponnen web. Meer, sneller, beter, groter...
Creativiteit wordt in de kiem gesmoord, wegens niet voldoende economisch denkend... Tijd schiet mensen tekort. Zelfontplooiing is uitgesloten.
De maatschappij fnuikt het denken van de mensen. Want als ze écht zouden gaan stilstaan bij de dingen zoals ze nu zijn, zouden ze dan niet gaan beseffen dat ze fout bezig zijn ? Zouden ze dan niet het roer willen omgooien ? En zou dan niet nog meer het hek van de dam zijn ?
Crisis, een woord dat meer dan ooit lijkt te komen bovendrijven. Ook bij mij : want voor de ik-ben-de-tel-kwijtgeraakt-zoveelste keer ga ik weer gebukt onder een mentale crisis... Geschiedenis herhaalt zich. Klopt, jammer genoeg. Het doet me meer dan ooit beseffen dat ik nooit écht genezen zal. Mijn geschiedenis van pijn en verdriet zal zich m'n hele leven lang blijven herhalen.
Is dat het nog waard ? Tuurlijk niet ! Helaas ben ik ook, zoals zovelen, gevangene van m'n eigen leven.
Toon Hermans schreef ooit : "sterven doe je niet meteen, maar af en toe een beetje. En alle beetjes die je stierf, 't is vreemd maar die vergeet je. Het is je dikwijls zelfs ontgaan, je zegt ik ben wat moe. Maar op een keer dan ben je aan je laatste beetje toe."
Ik ben al veel beetjes gestorven...
Eerder deze week. Een prachtige nazomerdag. De zon in een laatste offensief tegen de herfst in. Ik had een behoorlijk lange terugweg voor de boeg. Ik duwde m'n gaspedaal helemaal in, en zag mijn teller de hoogte in schieten... 150, 160, 170. Een rechte baan voor me, kilometerslang. Een tweevaksbaan waarvan het rechtse vak gereserveerd leek voor kolossen van vrachtwagens die ik vlot passeerde. Héél even. Tien seconden misschien. Héél even sloot ik m'n ogen, en haalde ik m'n handen van m'n stuur. Héél even wenste ik intens dat een vrachtwagen met een eenvoudig manoeuver me van de baan en van deze wereld zou maaien. Een onverwacht gegeven. Een uitweg. Maar zelfs daarin werd ik niet gered...
Misschien ben ik gedoemd mijn leven zoals het nu is te ondergaan. Misschien is het mijn lot. Mag je je lot betwisten ? Mag ik blijven dromen van die fictieveling zonder gezicht, zonder naam, die onder aan mijn ivoren toren me toeroepen zal om m'n haren naar beneden te gooien, die me redden zal en meevoeren naar een plek waar ik rust en geluk zal vinden ? Mag ik blijven geloven in sprookjes, als dat me door de duisternis van het échte leven brengt ? Volwassen worden doe ik vast nooit... En dat vind ik niet eens erg...
25-10-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| En wat dan ? - Jotie T'Hooft |
|
Op een dag zal ik weg zijn en
wat dan? Verdwenen zonder een
teken te geven of te nemen en
het puin dat ik achterlaat is
niet langer lachwekkend.
Want wie zoals ik nooit heeft
gebouwen laat niets achter dan
verwachting en verwarring en
wat dan?
Wellicht in uw herinnering zal ik
stollen verstijven, niet lang meer
blijven maar verbleken tot verleden
en wat toen? Te doen?
'Het was waar' zult gij zeggen 'hij speelde
met woorden als geen ander maar wat
heeft dat te betekenen.' Zo bleek zal
ik zijn.
In u ...
En wat dan...?
25-10-2008, 23:40 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 16-11-2008 |
| Wellbutrin |
Alweer een hele tijd geleden sinds m'n laatste bericht. Misschien voornamelijk uit tijdsgebrek. Misschien voornamelijk omdat het me redelijk goed gaat. Hout vasthouden.
Want terwijl deze maanden voor mij normaal gezien de meest duistere zijn van het jaar, lijkt het me nu wel te lukken. Ik heb zo'n vermoeden dat het komt omdat ik me de tijd niet geef om me slecht te gaan voelen; vandaar ook dat ik enige tijd dit blog gemeden heb. Ik maakte me eerst de bedenking dat het voornamelijk lag aan het nieuwe anti-depressiva dat ik had voorgeschreven gekregen van m'n professor. Wellbutrin. Vreemd genoeg heb ik me neergelegd bij het feit dat er bepaalde periodes zijn gedurende het jaar waarin ik niet voldoende "vitamines" kan opdoen. Stoffen die je lichaam gaat produceren in de lichte periodes. In de donkere periodes kan de meerderheid van ons overleven op de reserves hiervan, maar aangezien ik constant teer op reserves, is mij dat niet gegund. Dus neem ik ze maar, die medicatie. Maar eerlijk gezegd voel ik niet echt een verschil. Mijn leven kabbelt verder, z'n gewone gangetje, en ik laat me meevaren.
Ik voelde wel al langer dat ik de duistere periodes die m'n leven teisterden beter "aan" kan. Ik schrijf ze hier van me af, geef ze een plaatsje. Dat doet al veel. Misschien heb ik mijn zijn gewoonweg geaccepteerd. Misschien is acceptatie de eerste stap naar een betere manier van leven. Ik heb zoveel dingen overboord gegooid onderweg. Het niet naar concerten gaan omdat m'n man het niet graag heeft bijvoorbeeld. Ik heb me neergelegd bij mijn bestaan. Omdat het goed is. Mijn kinderen, eindelijk de job waarvan ik jaren droomde, mijn vrienden.
Geen tijd voor hobby's, voor zelfontplooiing. Dus heb ik van m'n oudste dochtertje's hobby ook de mijne gemaakt.
Gezinsuitbreiding op verschillende manieren.
Eerst met het ponytje dat we kochten voor de oudste, waarmee ze ondertussen zich volledig heeft ingeburgerd in de ponyclub waarbij we haar lid maakten.
Daarna eentje met meer impact. M'n man's zoon uit z'n eerste huwelijk woonde bij z'n moeder, en kwam tweewekelijks een weekend bij ons. We voelden het wel al een tijdje aankomen, maar toch is het schrikken. Ik kreeg een telefoontje dat hij niet meer naar huis wou, dat hij beslist had om bij ons te komen wonen. Je kan op dat ogenblik natuurlijk geen verwarde dertienjarige aan de schoolpoort laten staan. Dus wat doe je ? Zoals je een aantal jaren voordien deed bij z'n zus. Je haalt 'm op, praat met hem, vangt hem op, en integreert hem in het gezin. Je start alweer een procedure om de boel officieel te maken. Een gevecht wordt het weer, zeker nu, want hij is een pak jonger dan z'n zus toen ze wegliep bij haar moeder. Urenlange gesprekken, pogingen z'n zelfvertrouwen op te krikken, ontdekken hoezeer hij niet meer terugwil, uitzoekend wat er allemaal gebeurd moet zijn, het schept een band. Hij heeft nooit een knuffelmama gehad. Z'n moeder was koel en afstandelijk. Dat wist ik al van de oudste. Maar die had er zelf minder nood aan. Hij wel. Hij vleit zich tegen me aan als we televisie kijken, geeft me knuffels en ligt in m'n arm, troost opzoekend. Alweer begrijp ik het niet. Alweer moet ik voor haar de kastanjes uit het vuur halen. Zijn faalangst wegwerken omtrent school omdat zij erin geslaagd was hem te doen geloven dat hij niks kon, dat hij onhandig was en wat nog allemaal. Alweer pretendeert ze niet te weten wat er is misgegaan. Ik probeer de ragfijne, verziekte band tussen hem en z'n moeder terug te verstevigen, maar elke keer ik hem overtuigd kreeg te bellen met z'n moeder, kreeg hij dusdanig geroep en getier naar z'n hoofd dat hij telkens urenlang van streek is. Dus heb ik dat voorlopig maar, in zijn belang, opgegeven. Hoe kan een moeder haar eigenbelang nu in godsnaam toch voor dat van haar kinderen plaatsen ? Ik zou m'n kinderen niet eens een dag kunnen missen...
Ach, laat het leven maar op deze manier verderkabbelen. Uiteindelijk heeft het niet veel zin al te veel stil te staan bij de zaken die je eigenlijk anders wil zien. Waarom verderdromen als je weet dat ze toch nooit uitkomen ? Waarom je niet gewoon verzoenen met het leven zoals dat je aangereikt wordt, terwijl je ergens in je achterhoofd denkt : mijn tijd komt nog wel... Het duurt nog een hele tijd, maar komen zal ze. Ooit leef ik m'n leven zoals ik het aanvoel, niet zoals hij me dirigeert. Maar eerst mijn levensdoel : die twee meisjes van me, eigenlijk alle vier m'n kinderen, want dat zijn ze, een goede startbasis geven. Een tarmak waarop het vliegtuig van hun leven rustig snelheid kan maken, zonder horten of stoten, om uiteindelijk zelf het eigen leven in te vliegen. En als de laatste opstijgt, zet ik m'n vliegtuigje vertrekkensklaar... Dan is het mijn beurt...
16-11-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 19-11-2008 |
| Misschien |
Damien Rice. Ten days to Barcelona. Het concept : Een mini, volgepropt met dingen die je op reis nodig hebt, én met een halve opnamenstudio en z'n gitaren. Doel : tien dagen later aankomen in Barcelona om daar het concert van Radiohead mee te pikken. Geen planning omtrent waar of wanneer te stoppen. "We zien wel". Tien dagen, tien liedjes. De ene geschreven op een rots in een niemandsland, de andere dan weer tijdens één van de ellenlange autoritten.
Beirut. Een jonge snaak die rugzakgewijs rondtrekt in de wereld, en hier en daar prachtige liedjes maakt vergezeld door één of ander plaatselijk orkestje of zelfs een half fanfare-gezelschap.
De bende van Wim. Drie kereld die rondreizen met hun motors. Tussenstopjes in ontzettend mooie plaatsjes. Plaatsen die je in niet één Neckerman-folder terugvindt. Echte mensen, echte cultuur, nog gevrijwaard van het commercieel toerisme.
Met enige melancholie denk ik terug aan de tijd dat ik rond Amerika reisde. Met rugzak, zonder een uitgestippeld traject. We vertrokken of bleven waar we wilden. Hielden het maar één dag uit in Vegas, maar waren na een week nog steeds verknocht aan New Orleans. Heerlijk gewoon. Het ene groezelig cafeetje naast het andere, de ene met een oude man die hemelse klanken uit een nog oudere bruine piano wist te halen. De andere dan weer met wat jongere muzikanten, onstuimig tokkelend op hun gitaren. Of eentje met een "goei struise negerin" met een stem waarvan je stil werd. We leerden mensen vanuit alle hoeken van de wereld kennen. We kwamen op plaatsen, onvoorzien, gewoon omdat iemand ons dat onderweg had aanbevolen. Miami bekoorde ons niet, de Keys des te meer. Piepkleine eilandjes, door een brug met elkaar verbonden. Hemmingway groeide er op, en misschien daarom leek het alsof je de creativiteit er zo kon opsnuiven...
Een tijdje geleden, bij één van m'n vrijwel wekelijkse bezoeken aan m'n maatje, m'n romanist. We begonnen luidop te dagdromen over de toekomst. Op een ludieke manier dan. "Ik zie...", zo begon hij, "zo'n twintig jaar in de toekomst iemand zitten in een huisje tussen de wijngaarden, een plaats waar rust heerst." Hij doelde op mij. En ik ging er op in. "Er zit een man bij haar." En we wisten allebei dat dat niet m'n man was. Een anonieme vlek, m'n ridder op z'n nobele viervoeter... Uiteindelijk klopte er een oude man op krukken aan. "Moet je nu wat weten, ik hoorde net op de radio dat Nick Cave op zoveel-jarige leeftijd overleden is... en ons Erna voelt zich ook niet zo lekker." We proestten het uit. "Nick Cave, goh, die ben ik ooit, nog in België, gaan bekijken, samen met m'n gekke vriendin. We gooiden een gigantische onderbroek op het podium...Wat was dat een goed concert..."
Misschien. Misschien zit ik daar ooit wel. Misschien reis ik de wereld nog wel eens terug rond. Misschien...
19-11-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 23-11-2008 |
| Sinterklaas |
Het is zaterdagnacht, nou ja, zondagochtend lijkt me preciezer. Insomnia heerst. Echter alleen bij mij. Iedereen is in een diepe slaap verzeild. Op de tippen van m'n tenen naar beneden, laptop aan, document in de aanslag...
Het was pas twee uur toen we thuiskwamen. Sinterklaas komt blijkbaar in M. pas in de late uren. De ponyclub. Een kaas- en wijnavond gevolgd door een bezoek van de heilige man. Mijn meisjes keken er ontzettend naar uit. Ongelovelijk hoe snel ze vriendjes en vriendinnetjes maakten. Ook de oudste twee gingen mee. L., onstuimig spelend met andere kerels van z'n leeftijd. M., geen meter van me wijkend.
Het was best gezellig. Een aangelegenheid om mensen beter te leren kennen. Een aangelegenheid om "plaatjes" te nemen, te wikken en te wegen, te oordelen, mogelijk juist, mogelijk fout. Maar zo zit een mens nu eenmaal in elkaar. M'n zus, schoonbroer en nichtje waren er ook bij. Maar goed ook, want we kenden de anderen nog niet voldoende om zo maar de hele avond een tafel te delen met hen, met de kans dat het geforceerd overkomt, te meer omdat iedereen er iedereen al behoorlijk lang kent.
G. heeft sinds gisteren geen woord meer gesproken. Ook onderweg kreeg ik geen reactie. Tot ik uitstapte uit de wagen. Alsof er geen wolkje meer in de lucht was, poeslief was hij, de perfecte man, zoals altijd. Ik moest op m'n hoede zijn. Niet te lang bij de één of de andere blijven praten. Hij hield me nauwgezet in de gaten. Onopvallend voor de buitenwereld, zoals altijd. Zodra we in de wagen stapten, verstarde z'n blik weer. Thuisgekomen dook hij zonder een woord het bed in. Alweer maar eens. Alweer, alweer, alweer, de gewenning is er ondertussen.
Mijn plaatjes even ontwikkelen...of enkele ervan althans.
M'n schoonbroer. Lang niet zo populair als hij zou willen. Kan het licht niet in andermans ogen zien schijnen, en blijkbaar beginnen ook hier een aantal mensen dat door te krijgen. Ik hoop maar dat ik in dat opzicht niet "de schoonzus van" blijf.
De voorzitter. Vraag me niet waarom. Maar iets vertelt me dat hij niet te vertrouwen is. Ietwat genieperig houdt hij alles in de gaten, voornamelijk alles van het vrouwelijke geslacht. M'n gevoel werd bevestigd wanneer bij een door de sint opgedragen spelletje ik geblinddoekt "op geur" m'n man uit vijf mannen moest halen. Ik zag helemaal niks, dus ik kan er net zo goed naast zitten. Hij struikelde, of veinsde dat hij struikelde, en liet z'n handen toevalligerwijs op m'n borsten landen. Niks toevalligerwijs als je het mij vraagt, maar soit.
De commandant. Je zou verwachten dat zo iemand tijdens één van de oefeningen wel eens kennis komt maken. Maar niks daarvan. Weinig inhoud, denk ik.
De dame die geurtjes aan de man probeerde te brengen. Je zou met zo'n mensen misschien medelijden moeten hebben, maar meestal doen ze het zichzelf aan. Helaas betrekken ze hierin natuurlijk altijd hun kinderen. Een erg labiel persoon, die net iets te vlot om nog maar eens een fles wijn diende te gaan.
De Nederlandse. Kon ik het meteen goed mee vinden. Staat erg zelfzeker in haar schoenen, maar welke Nederlander dan weer niet. Beetje op m'n hoede blijven.
De dame die de rol van secretaris speelt. Onzeker, maar onder controle. Dame die het volgens mij niet altijd makkelijk heeft. Heel no-nonsense en heel aardig.
De bakker. Blijkbaar tot voor kort de voorzitter van de club. Best wel aardig. Kan 'm momenteel nog niet echt taxeren. Hij viel me deze zomer al een aantal keren op, toen we op ponytornooien naar m'n nichtje gingen kijken. Er is iets in de blik van z'n ogen, maar ik kan er nog geen naam op plakken. Pretoogjes met een verdoken tristesse misschien. Lijkt zich nergens druk om te maken, maar kan schone schijn zijn. Had verschillende desserten gemaakt, waarvan de chocolademousse is blijven nazinderen. Recept vragen.
De vrouw met het rosse prikkeldraadhaar. Zeer onzeker persoon, die geen contact zal zoeken, tenzij ze zelf wordt aangesproken. Had haar absoluut niet aan haar man gelinkt. Was er zonder hem. Schaamt zich enigszins over haar zoontje, die behoorlijk last heeft van ADHD. Heb haar wel graag.
Genoeg plaatjes ontwikkeld voor vandaag. Ik moet mezelf weer richting bed forceren. Nog een uurtje wakkerliggen en het is tijd om op te staan.
23-11-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 29-11-2008 |
| Komen en gaan |
|
Vriendschappen komen en gaan. Al is vriendschap misschien een te groot woord op dat moment. Zou ik tien jaar geleden T. tegen het lijf gelopen hebben, we hadden elkaar vast gewoon voorbij gelopen. Maar waar kinderen goed voor zijn. Haar jongste en mijn oudste zitten bij elkaar in de klas, en van wat eerst een aangename kennis was is ze ondertussen m'n partner in crime, een top-vriendin geworden. Eéntje van het soort dat ik nooit eerder ervaarde. We kunnen praten zonder ophouden, en ze is de enige persoon tegen wie ik vrijwel alles vertel, de enige die zo dicht tegen m'n échte leven staat, tenminste. Ik kan bij haar m'n hart luchten, ze weet alle duistere zaken uit m'n huwelijk en toch kan ze het opbrengen vriendelijk te zijn tegen m'n man, in mijn belang dan. Terwijl ik weet dat ze zich doodergert aan de situatie, terwijl ze me al honderd keer verteld heeft dat ik m'n eigen leven te zeer opzij zet door in dit huwelijk te blijven omwille van m'n kinderen. "Ook al is het natuurlijk erg nobel..." Ik weet wel dat ze gelijk heeft, maar ze veroordeelt me niet omdat ik haar raad hierin niet volg. Meer en meer laat ze me dingen uit haar leven zien. Want niet alles is wat het lijkt. Het zou me erg zwaar vallen als om één of andere reden deze vriendschap zou eindigen.
29-11-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 03-01-2009 |
| Goed voornemen. |
Alweer een jaar achter de rug. En meteen ook liggen de meest hectische, verwarrende weken achter me. Ik moet nodig terug wat frequenter beginnen te "bloggen", want ondertussen is er zoveel gebeurd, wil ik het allemaal netjes neerpennen, en lukt dat me niet, gewoonweg omdat er té veel gebeurd is. Alsof alles tegelijk m'n hoofd uit wil, zich een weg zoekend naar het vrijwel maagdelijk witte document voor me, maar dat alles geblokkeerd raakt. Mondjesmate, het lijkt me niet te lukken.
Goede voornemens. Heb ik er in feite wel ? Vooral niet stoppen met roken als ik er zelf niet achtersta misschien ? Neen, toch maar niet. Ergens is mijn goed voornemen deze keer van een veel grotere proportie, een ware opdracht die zich over de komende twee jaren heen zal spreiden. Maar daarover zometeen meer. Eerst, een kort overzichtje van de afgelopen weken.
Genève. Vlak voor Kerst moest ik er voor het werk een aantal vergaderingen gaan bijwonen. Het ging me best goed af, tot een welbepaald smsje. Van m'n man. Ik kreeg het warm en koud tegelijk. Hij had zitten rondneuzen op onze pc, en had één en ander ontdekt. De ene woeste sms volgde de andere op, tot uiteindelijk m'n baas het welletjes vond, en m'n gsm afnam en uitzette. "Ga er niet op in, K., dat is wat hij wil. Heb je iets verkeerds gedaan ?" "Neen." "Wel, dan stop je nu met reageren, laat hem maar wat in z'n eigen vet sudderen." Dus ging m'n gsm uit.
Wat er gebeurd was ? Eigenlijk helemaal niks. Maar zelfs van niks kan hij natuurlijk een drama maken. Hij had dus zitten rondneuzen. En wat had hij ontdekt ? Dat ik een myspace en een netlog account had. In godsnaam. Netlog nog meer dan Myspace, uiteindelijk, want ik had al weken voorheen dat gedoe vervloekt. Het was helemaal m'n ding niet, en de talloze berichten en uitnodigingen van mannen die hopeloos op zoek zijn naar de ware liefde stoorden me mateloos. Ik had M. al vernoemd dat ik het zootje zou verwijderen, net daarom, maar het was uit m'n gedachten gegaan, te meer omdat ik de afgelopen weken er helemaal niets meer mee gedaan had. Wist ik veel dat er ondertussen tientallen mannen een opmerking hadden gegeven op één van m'n foto's. En dat vond hij natuurlijk totaal niet kunnen. Myspace lag enigszins anders. Ik had er bij m'n stemming "smoorverliefd" op gezet. Hij wou per sé weten op wie, maar dat was ik natuurlijk niet van plan toe te geven. "Myspace is voor m'n muziekgroepen te volgen. Ik heb die "smoorverliefd" er eenvoudigweg opgezet om ervoor te zorgen dat ze me met rust laten." Hij pikte het uiteindelijk, niet meteen natuurlijk. Maar de hele manier waarop natuurlijk weer. Hoe kon het ook anders : een heen en weer geslinger werd het.
Vreemd genoeg vond ik in Genève vrij snel m'n innerlijke rust terug. Ik zag het zelfs nagenoeg als een uitweg. Ik kwam in m'n hotelkamer, en herbeleefde de zovele gesprekken die ik al gevoerd heb omtrent m'n huwelijk. Gesprekken met m'n professor. Of m'n vriendin T. die me alweer maar eens helemaal moest opkrikken op momenten dat hij het weer te gortig had gemaakt. M. en R. die me zo vaak vertelden dat de manier waarop hij met me omging hen pijn deed, dat het zaken waren die ik eigenlijk niet hoefde te dulden. En uiteindelijk dacht ik terug aan die keer dat m'n professor, net zoals T. en M. en R. voorheen ook al deden, me probeerde duidelijk te maken dat het inderdaad erg nobel is om in dit huwelijk te blijven tot wanneer m'n kinderen uit het huis zijn, maar dat ik daardoor mezelf te veel opzij zet, dat het dan nog héél moeilijk worden zou om opnieuw een leven te beginnen. Ik verzamelde al m'n moed, en belde hem. Na z'n gebulder aanhoort te hebben, zei ik stil wat ik te zeggen had : dat ik vertrekken zou, maar dat hij me een aantal maanden de tijd moest geven daarvoor. Gezien z'n financiële grip op me, heb ik nl helemaal niks, dus vroeg ik hem enkele maanden me te dulden, zodat ik op z'n minst wat geld aan de kant kon zetten om de waarborg voor één of ander appartementje te kunnen betalen. Ik eiste daarna dat we dit op een deftige manier zouden afhandelen, zodat de kinderen er niet de dupe van zouden worden.
Had ik kunnen verwachten dat hij hierop op een deftige manier zou reageren ? Hem kennende ? Neen, natuurlijk niet, maar af en toe blijf ik dat naief, goedgelovig meisje, zelfs bij hem. Meteen werd me duidelijk dat hij de kinderen als ultiem wapen zou gebruiken. Om te beginnen om me te houden waar ik ben. Ik wist totaal niet wat te verwachten toen ik de beveiligde zone van de luchthaven uitliep, alwaar hij me stond op te wachten. Ik werd overstelpt door zoenen en knuffels van m'n meisjes, en beiden overhandigden me fier een kadootje dat ze helemaal alleen hadden gekozen. "En ik ?", vroeg hij, "Krijg ik geen knuffel of zoen meer ?" Hij nam me vast alsof er helemaal niks aan de hand was, zoende me, en stak een kadootje in m'n hand. "Het is een gsm, de jouwe was nodig aan vervanging toe." Een knalrood, veel te duur toestelletje. De hele terugweg deed hij alsof er niks aan de hand was. Ook thuis. Tot hij begon te merken dat ik me maar niet kon ontspannen. De kinderen sliepen ondertussen, en de ruzie liep hoog op, omdat hij onder geen beding wou aanvaarden dat ik uit elkaar gaan wou. De daarop volgende dagen een vreemd patroon : hij sprak niet, liet me helemaal links liggen, maar wou dan s'avonds plots praten, wat alweer in ruzie eindigde. Elke avond hetzelfde gesprek. Tegen vrijdagavond was ik mentaal uitgeput, m'n hele lichaam trilde onophoudelijk, en toen er s'avonds op de pony-oefening me iemand vroeg of alles wel in orde met me was, kon ik de schijn niet hoog houden, en bekende ik dat er wat problemen thuis waren. Over een understatement gesproken.
De dag erna ben ik met m'n ouders gaan praten. M'n moeder was al op de hoogte van de problemen tussen m'n man en ik. Ik kon van geen hout pijlen meer maken, en hun advies was meer dan welkom. Al jaren zijn ze op de hoogte van hoe hij me behandelt. Al jaren zeggen ze me dat ik op m'n tanden moet bijten, dat het overal wel iets is, dat ik aan de kinderen moet denken. Logisch, eigenlijk, ze bekijken het vanuit hun generatie. Deze keer echter niet. Hun reactie verraste me. "Je moet er weg, voor hij je helemaal kapot maakt.", kreeg ik te horen. Zelfs van m'n vader, die normaal zich nooit uitspreekt over zulke zaken. Na een lang gesprek, zat ik met een redelijk goed gevoel in m'n wagen. Nog twee jaar. Ongeveer. Hopelijk sneller. Binnen twee jaar zijn mijn kinderen alweer wat ouder, en beter in staat alles wat te begrijpen. Op die twee jaar tijd kan ik zachtjesaan wat geld beginnen opzij zetten op een rekening waarvan alleen mijn ouders en ik het bestaan afweten, zodat ik op een ietwat deftige manier een nieuw leven beginnen kan. Nog twee jaar volhouden. Dat moet me lukken.
En dat is dus m'n goed voornemen. Een twee jaar durend voornemen. Het lukt me wel. Het moet me lukken. Te meer omdat het kleine aantal mensen die ervan op de hoogte zijn me er enorm in steunen.
Ondertussen is thuis de rust ietwat terug gekeerd. Natuurlijk voelt hij aan dat er iets is. "Ik ben je aan het kwijt geraken, en dat maakt me bang." zei hij. Je bent me al langer kwijt, dacht ik bij mezelf. Hij doet z'n uiterste best, maar ach, spijt komt na de zonde, en gedane zaken nemen geen keer. Het gevoel is verdwenen. Het enige verschil is dat ik niet langer bang ben voor hem, terwijl ik dat jarenlang wel was. Want mijn tijd komt er aan, met rasse schreden.
03-01-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 10-01-2009 |
| Geld |
Er staat me iets te wachten. Hij wil me niet zeggen wat, en dat verontrust me. Toen ik hem vroeg wanneer hij van plan is me meer te vertellen over wat er op stapel staat antwoordde hij : "Zodra ik merk dat je me terug graag ziet." Ik gunde hem m'n nieuwsgierigheid niet. In ieder geval weet ik ondertussen wel al dat het werkgerelateerd is. Hij heeft grote plannen, maar wil ze duidelijk niet kwijt. Hij probeert weer grip over me te krijgen, dat staat vast. Vlak voor hij de badkamer verliet zei hij nog : "Jullie "wijven" zijn uiteindelijk allemaal hetzelfde. Als ik je elke maand vijfhonderd euro geef die je helemaal aan jezelf mag spenderen, dan is er tussen ons weer geen vuiltje meer aan de lucht." Een onmiddellijke herinnering aan het feit dat hij me totaal niet kent. Het materiële kan me gestolen worden. Want geld maakt niet gelukkig. Nooit, in heel m'n leven niet, heb ik me daardoor laten leiden. Vriendinnen die me toen ik jong was aanporden om in te gaan op de avances van één of andere rijke kerel, want "dan zit je goed, die zit er dik in." Eigenlijk kon ik ze niet eens vriendinnen noemen. Kennissen, alhoewel leeghoofden een betere benoeming was.
- "Hoe kun je in godsnaam iets beginnen met iemand waarvoor je niks voelt, alleen omdat hij veel geld heeft." Ik vroeg het hen meermaals.
- "Het went wel, trouwens het geld maakt veel goed."
- "Maar je kan toch écht niet zomaar naar bed gaan met iemand waarvoor je geen liefde of op z'n minst affectie voelt ?"
- "Kwestie van tien minuten je verstand op nul te zetten."
En daar zitten ze nu. In hun luxueuse villa, gehuld in dure merkkleren, geluk veinzend. Ze weten vast wel van de ontrouw van hun echtgenoot, maar weggaan ? In geen geval, want hun wekelijks bezoek aan de manicure of de kapper, o nee, dat zouden ze niet kunnen missen. Laatst nog kwam ik toevallig één van hen tegen. En meteen voelde ik medelijden met haar, want het feit dat ze ongelukkig was kon je zo doorheen haar façade van dure kledij en perfect kapsel zien. Het feit dat ik een gevoelsmens ben, dat ik leef en handel op basis van wat ik voel, bezorgt me soms behoorlijk wat hartzeer, maar ik zou geenszins willen ruilen.
Hij was de hele dag uit werken vandaag. Om acht uur begon ik het huis te poetsen. Een losse slobberbroek, zwarte t-shirt met lange mouwen en daarover een t-shirt van een hardrockgroep. Iron Maiden, ik vind hun muziek eigenlijk maar niks, op enkele luttele uitzonderingen na misschien. Maar "Ed", het monster dat prijkt op elk album van hen, en dat zijn er wat, vind ik wel iets hebben. Vandaag prijkte "Ed" dus op mijn t-shirt. Mijn haren in een losse knot, waarvoor het eigenlijk nog te kort is en er aldus een aantal lokjes zich niet lieten bedwingen. Het kon me worst wezen. De muziek op, aan de luide kant. Vrolijke muziek. In die mate dat ik af en toe stopte met poetsen om even te dansen, al dan niet samen met de kids. Al bij al een fijne dag dus, ook al vreesde ik er gisteren zo voor. Het hele huis lag aan de kant, de heerlijke ouderwetse geur van boenwas. Een grote pot soep stond te pruttelen en de spaghettisaus was nagenoeg klaar. Een geur van vanille en kaneel steeg op vanuit de oven alwaar een appelcake zachtjes bakte. De geur vermengde zich met de boenwas, een vreemd mengsel, maar o zo vertrouwd en rustgevend.
10-01-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 12-01-2009 |
| Overval |
De laatste weken kon ik me werkgewijs permitteren het wat rustiger aan te doen, maar de drukke weken staan voor de deur. De werkuren dienen opgevoerd te worden, de buitenlandse beurzen komen er aan. Deze week reeds staat m'n agenda vrijwel op springen. Misschien is dat hetgeen me overviel.
Thuis aangekomen viel mijn plan om te gaan zwemmen meteen in duigen: onze oudste had alweer de hele dag lang behoorlijk wat buikpijn gehad. Dus werd het weer een geren van hot naar her. Snel het avondeten maken, om vliegensvlug naar de dokter te kunnen vertrekken. Anderhalf uur wachten in de wachtzaal, en ik had in mijn haast geen boek of m'n ipod kunnen meegrabbelen. Anderhalf uur lang zitten wachten, zonder lectuur, zonder muziek als afleiding. In plaats daarvan kon ik anderhalf uur lang "mee genieten" van de verkoudheid van de oude man die naast me zat in de wachtzaal. Nu, als je verkouden bent, adem dan in godsnaam toch even door je mond in plaats van je neus ! Maar niks van, natuurlijk, hij gaf niet op, en bleef niet zonder enige moeite door z'n neus ademen. Het sissende geluid van een fietsband die leegloopt werd afgewisseld met een gelijkaardig soort gepiep dat je hoort als je in een badeendje knijpt. Het klankspel werd prachtig opgeluisterd door het af en toe ophoesten van slijmen op zo'n manier dat je je er meteen een beeld van kon maken. Anderhalf uur lang. Toen het uiteindelijk zijn beurt was en hij de wachtzaal verliet, slaakte iedereen een zucht van opluchting, met wat gegrinnik tot gevolg.
Toen het uiteindelijk onze beurt was, kregen we na een grondig onderzoek te horen dat de buikpijn van mijn dochter alweer te wijten was aan haar "IBS", wat zoveel betekent als overgevoelige maag en darmen. Haar stressgevoeligheid is een erg belangrijke trigger hierin. Dus uiteindelijk bleek, zoals ik thuis al gezegd had, het doktersbezoek totaal nutteloos. Zich alles wat minder aantrekken is de enige remedie.
Omdat m'n verkoudheid ondertussen al flink wat weken aanhoudt, vroeg ik m'n huisarts er even naar te kijken. Natuurlijk grijpt hij zo'n kans altijd met beide handen om me eens flink onder de loep te leggen. De reden waarom je zo vermagert bent, K. ? De reden waarom heel je rug, hals en schouder zo erg vastzitten dat er uitstralingen naar je hoofd en benen zijn, K. ? Ik lachte z'n opmerkingen weg : "Jij bent de dokter, ik niet." "Kijk, K., al maanden zie ik de ene kwaal na de andere, allemaal louter stressgebonden. Je vertikt het te luisteren naar je lichaam, dus kom niet zeuren dat ik je niet gewaarschuwd hebt als straks de hele boel in staking gaat. Ik vind het hoog tijd dat je me eens inlicht wat in godsnaam die stressfactor is die je al maandenlang ziek maakt." Hij was boos op me, behoorlijk boos zelfs. Misschien normaal, hij schrijft me zaken voor, wetende dat ik toch niks neem, dat ik ze vaak niet eens afhaal bij de apotheker. "Die stressfactor, daar wordt aan gewerkt.", zei ik stilletjes. Hij liep de onderzoekskamer uit, richting bureau, en ik hoorde hem m'n dochter vragen even te wachten in de wachtzaal, hij stelde haar gerust door te zeggen dat ik er zometeen aan kwam. Daarna kwam hij terug. "Wat is het probleem, K. ? Maakt hij het weer te bont ?" Ik vertelde hem wat er de afgelopen weken zich thuis had afgespeeld, en over mijn beslissing. Even later stapte ik de deur uit met als laatste mededeling "achter m'n beslissing te blijven staan, hoeveel tegenwind er ook zijn mag.". Twee apothekersbriefjes, ééntje met wat zooi tegen de verkoudheid, hetgeen vast hier of daar in de apothekerskast thuis onaangeroerd staat, en eentje met een spierontspanner, een eetlustopwekker en iets dat m'n weerstand zou moeten opkrikken. Onderweg naar huis scheurde ik de voorschriften in stukjes. Geen zooi voor mij, ik red het zo wel.
Het enige voordeel aan het doktersbezoek bleek dat toen ik thuis kwam mijn man vrijwel onmiddellijk naar z'n werk diende te vertrekken. Perfecte timing, want m'n gemoed was allesbehalve. Gedagdroom dat doorspekt was met negativiteit omdat de realiteit me constant om de oren sloeg. Twijfel en onzekerheid. Pijn en verdriet. Een onophoudelijk gepieker dat me tot diep in de nacht bezighield...
12-01-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 14-01-2009 |
| Verslapen |
Half drie. Zo laat ging ik slapen, gisteren. M'n man uit werken, en T. kwam op bezoek. Van negen tot twee hebben we onophoudelijk zitten praten. Over dagdromen, over blijdschap en verdriet, over verleden, heden en toekomst. Heerlijk gewoon.
Ik had geen zin meer m'n haren te drogen, en ging dan maar met nat haar slapen.
Deze ochtend. Piepklein beetje verslapen. Ik liep de badkamer in, en schrok me rot : "coupe ontploft", en géén tijd om tot een reddingsactie over te gaan. Ik was genoodzaakt de boel een beetje in toom te houden met een haarspeld.
Dikke zoenen op de speelplaats. "Dag mama, tot vanavond, ik zie je graag." Hups, auto in, en weg, richting eerste klant. Na m'n tweede klant een vlugge lunch met mijn romanist. Hoog tijd om bij te babbelen. Nog net op tijd bij m'n derde klant. En in een haastje op weg naar de vierde klant. Na een tijdje begin je je klanten wel te kennen, en weet je waar je hoeveel tijd moet uittrekken. Net iets te laat op de terugweg. Dus duw je wat meer die gaspedaal in. Telefoon van m'n baas. Een onverwachte beurs, tussen twee beurzen in. Wat maakt dat ik drie dagen weg ben, om vervolgens na twee dagen opnieuw voor drie dagen te vertrekken, en nog eens twee dagen later voor 7 dagen. Ik had het zelf ook graag anders gezien, maar aan elke job zijn er voor- en nadelen. Ik krijg enorm veel vrijheid en zelfstandigheid, maar moet er de nodige verantwoordelijkheid en plichtbewustheid tegenover stellen.
Thuis. Ik vertelde hem het nieuws, en meteen werd ik gebombardeerd als zijnde een slechte moeder. En nog wel meer van dat. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat contractueel vastgesteld ligt dat ik maximum dertig dagen per jaar in het buitenland vertoeven moet, dat dit voorval buiten m'n eigen wil om is, maar dat het nu eenmaal part of the job is. Baatte natuurlijk niks. Het was mijn schuld. Einde discussie. Nou ja, einde monoloog.
En het enige ik denken kon was : volhouden, K., speel je rolletje nu maar, want er is licht aan het eind van de tunnel.
14-01-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 15-01-2009 |
| Accidental Babies |
Well I held you like a lover
Happy hands and your elbow in the appropriate place
And we ignored our others, happy plans
For that delicate look upon your face
Our bodies moved and hardened
Hurting parts of your garden
With no room for a pardon
In a place where no one knows what we have done
Do you come
Together ever with him?
And is he dark enough?
Enough to see your light?
And do you brush your teeth before you kiss?
Do you miss my smell?
And is he bold enough to take you on?
Do you feel like you belong?
And does he drive you wild?
Or just mildly free?
What about me?
Well you held me like a lover
Sweaty hands
And my foot in the appropriate place
And we use cushions to cover
Happy glands
In the mild issue of our disgrace
Our minds pressed and guarded
While our flesh disregarded
The lack of space for the light-hearted
In the boom that beats our drum
Well I know I make you cry
And I know sometimes you wanna die
But do you really feel alive without me?
If so, be free
If not, leave him for me
Before one of us has accidental babies
For we are in love
Do you come
Together ever with him?
Is he dark enough?
Enough to see your light?
Do you brush your teeth before you kiss?
Do you miss my smell?
And is he bold enough to take you on?
Do you feel like you belong?
And does he drive you wild?
Or just mildly free?
What about me?
What about me?
15-01-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| I remember |
Het gaat me momenteel vooral om het eerste gedeelte van het liedje, het stukje dat Lisa Hannigan zingt... het stukje van Damien Rice klinkt me momenteel te boos in de oren...
http://www.youtube.com/watch?v=mYPCYboEpmk
I remember it well
The first time that I saw
Your head around the door
'Cause mine stopped working
I remember it well
There was wet in your hair
I was stood in stare
And time stopped moving
I want you here tonight
I want you here
'Cause I can't believe what I found
I want you here tonight want you here
Nothing is taking me down, down, down...
I remember it well
Taxied out of a storm
To watch you perform
And my ships were sailing
I remember it well
I was stood in your line
And your mouth, your mouth, your mind...
I want you here tonight
I want you here
'Cause I can't believe what I found
I want you here tonight want you here
Nothing is taking me down, down, down...
Except you my love. Except you my love...
Come all ye lost
Dive into moss
And hope that my sanity covers the cost
To remove the stain of my love
In paper mache
Come all ye reborn
Blow off my horn
I'm driving real hard
This isn't love, this is porn
God will forgive me
But I, I whip myself with scorn, scorn
I wanna hear what you have to say about me
Hear if you're gonna live without me
I wanna hear what you want
I remember December
And I wanna hear what you have to say about me
Hear if you're gonna live without me
I wanna hear what you want
What the hell do you want?
15-01-2009, 22:53 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 20-01-2009 |
| File |
|
17H00. Je zou me moeten zien zitten momenteel. Op de achterbank van de wagen van mn baas, met mn laptop op mn schoot. Vooraan zitten mn baas en mijn collega naarstig te roddelen over mensen die ik niet ken. Een monsterfile ter hoogte van Rotterdam, daar bevinden we ons in. Al héél vroeg vertrokken deze ochtend, want we hadden vergadering met een leverancier ergens diep in Nederland. Ondertussen zijn we dus op de terugweg, en het wil maar niet vorderen. Ik besloot dan maar mn Ipod op te zetten, en een word-documentje te openen om wat woorden op te gooien.
Vanavond zal ik dan vlug het gepalaver dat ik hier neergetypt heb converteren naar mn blog, want veel tijd zal er niet zijn. Ik word nog verwacht op het verjaardagsfeestje van één van mn nichtjes. Hiep hiep hoera, in de gloria.
Gisteren regeerde een gevoel van onrust zodra ik thuis kwam. Mn man had een rotbui, zo kwam M. me al vlug melden toen ik de voordeur binnenstapte. Een waarschuwing, in feite. Opletten geblazen dus. Want op zon momenten kan het allerkleinste hem doen ontploffen. Tik tak tik tak. Je kan maar beter op de tippen van je tenen lopen. Toen het huis aan de kant lag en de kinderen sliepen, vroeg ik hem of ik even naar mn vriendin T. mocht. Ik had nog één en ander voor haar in mn wagen liggen. Het zinde hem geenszins, maar hij liet me gaan.
Ze heeft goede lijm. Mogelijk Velpon, of Tech7. Want ik bleef plakken tot een uur of elf. Eigenlijk heel erg vreemd, dat gesprek. Zij, haar man en ik. Over mn plannen om te vertrekken en over wat ze écht van mn man vinden. T.vreest dat ik het geen twee jaar meer zal volhouden, zoals momenteel vooropgesteld.
Onderweg naar huis dacht ik er nog even over na. Tuurlijk zou ik sneller weg willen gaan. Maar weggaan is iets anders dan het huis uitsluipen en zacht de deur achter je bestaan dicht trekken om niet meer terug te keren. Ik ga zeker niet ontkennen dat ik hongerig ben. Hongerig naar de toekomst. Naar het terugvinden van mezelf. Naar een zekere vorm van vrijheid en zelfstandigheid. Maar hoe hongerig dat hart van me wel is, mijn fanfare van verlangen heeft nog een heel eind af te leggen. Trom bom bom. Ik blijf nog wel even op mn honger zitten.
En dat terwijl ongeduld mijn tweede natuur is. Ik wil alles graag meteen, en wel gisteren ! Deze keer niet. Mijn rusteloosheid is verdwenen, vreemd genoeg. 23H00 Ziezo, word-documentje geconverteerd, en klaar om gepost te worden. Maar snel nog even kort. Of kort nog even snel. Wat maakt het uit. Ook vanavond zag ik dat z'n bui weer niet je-dat was. M. draaide met d'r ogen zodra ik binnen was. Tik tak tik tak. Maar vreest niet voor detonatie, mega-K. heeft namelijk het lontje uit de bom gehaald en het onding onschadelijk gemaakt. Nou ja, misschien net niet onschadelijk. Een slechte bui blijft een slechte bui. Enkel een blikje "Andras Pandy" zou kunnen helpen, maar helaas waren die alweer uitverkocht in onze plaatselijke supermarkt. Er wordt wat afgemoord tegenwoordig. Zou het aan de crisis liggen ?
Gedachtengang van de gemiddelde Belg ten tijde van crisis :
"Hmmm, de hypotheek moet nog betaald worden deze maand. Tiens, juist ja, die schuldsaldo-verzekering van m'n partner. Even denken. Blikje Andras Pandy, even het handeltje door de gootsteen jagen, en hops, géén hypotheek meer te betalen... ik denk dat ik maar even richting Delhaize trek..."
Sjonge, m'n hersenkronkels zijn weer behoorlijk aan het kronkelen. Soit, bij gebrek aan blikjes Andras Pandy dan maar een blikje interesse geopend. "Bol, wat scheelt er ? Ge zijt weer zo goed gezind de laatste dagen." Binnensmonds gemonkel. "ok, goed dan, als je er niet over praten wil... maar kom achteraf niet zeggen dat ik het niet gevraagd heb, hé." Wat meer binnensmonds gemonkel, waarna ik te horen kreeg dat z'n contract op z'n werk, dat afloopt eind februari, niet meer verlengd wordt. Crisis, overal crisis. Maar hij ligt er niet meteen wakker van. Z'n grote plan, juist, wat het ook moge zijn. "Ga je terug zelfstandig in hoofdberoep ?" "Zou kunnen, weet ik nog niet." "Wil je dat ik je CV doorstuur naar een aantal andere chemische bedrijven ?" "Misschien, weet ik nog niet."
Hiermee had ik het vast vroeger behoorlijk moeilijk mee, met dergelijke opmerkingen kreeg hij me vroeger klein. Maar niet meer... K. is groot geworden... maar niet volwassen, dat nooit. Slaapzacht !
20-01-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 22-01-2009 |
| troebele klaarheid |
|
"Een groot wit pak geluk, gesneden graag." Kruimeltje per kruimeltje. Ik zou het pak in m'n diepvries bewaren, en elke dag een piepklein kruimeltje tot me nemen, zodat het lekker lang duren zal. Een eeuwigheid lijkt plots niet lang genoeg te duren. Ik wou het over die troebelheid hebben. Eerlijkheidshalve geniet ik er best wel van. Troebel hard is lang niet zo hard als klaar hard. Ongeloof zal misschien rijzen, maar toch heb ik nog klare momenten. Zo ook deze middag, tijdens lunch. Ergens langs de Nete had ik me een bankje gevonden, met zicht over het riviertje. M'n pc op m'n schoot. Dit schreef ik neer. Een flard, meer kan je het niet noemen. Onsamenhangend als iemand met lepra.
In gesprekken probeer ik vooraleerst aardig gevonden te worden, de waarheid zeggen is op dat ogenblik van minder belang. Een behoefte om in de smaak te vallen brengt me ertoe dingen te doen die ik in feite helemaal niet wil doen. In het gezelschap van onbekenden gedraag ik me zelfs op het kruiperige af; dan durf ik mensen naar de mond te praten. Een kwijlend verlangen dat voortkomt uit een bijna ziekelijke behoefte aan genegenheid. Aan respect misschien ook, maar tegelijk weet ik heel erg goed dat je op die manier geen respect wint. In het openbaar ga ik niet gauw in tegen de mening van de meerderheid. Ik zonder me dan liever af. Zo ook gisteren, tijdens het verjaardagsfeestje van mn nichtje, zonder het zelf te beseffen. Na een verplichte babbel met de andere gasten zocht ik het gezelschap van de kinderen op, die zich in een andere ruimte bevonden. Mn moeder kwam even bij me. Jij gaat vaak bij de kinderen zitten, hé. Het was me zelf nog nooit opgevallen. Met kinderen klikt het nu eenmaal. Ze beoordelen, of veroordelen, veel minder snel. Vandaar misschien. Op die ogenblikken hoef ik me niet te distantiëren van mn ideeën. Deze vreemde vorm van onafhankelijkheid vormt vaak een openbaring, of een stimulans. Ze biedt een tegenwicht tegen mn slaafse neiging om maatschappelijk goedgekeurde gewoontes en denkbeelden te volgen.
Onze maatschappij houdt er ideeën op na over hoe men zich dient te gedragen, en welke waarden men dient te volgen ten einde argwaan te vermijden. Ga je hierin niet mee, dan neig je scheef bekeken te worden.
Een immens corpus van normen en waarden. Niemand lijkt deze in vraag te stellen, iedereen neemt het doodeenvoudig aan als zijnde de absolute waarheid. Niemand weet precies waarom, maar het lijkt onwaarschijnlijk dat de maatschappij er wel eens naast zou kunnen zitten. Als ik me dan vragen begin te stellen bij bepaalde zaken, als ik dingen in twijfel trek, dan word ik als zijnde moeilijk bestempeld. De eeuwige zoeker Terwijl dat het niet is. Toegegeven, vaak slik in mijn twijfel in, en volg ik de kudde. Uiteindelijk doen veel mensen zoveel moeite om binnen de maatschappelijke normen te blijven, maar alleen maar voor zichzelf en niet voor het grotere geheel waar ze deel van uitmaken.
Tijdens een doodgewoon gesprek probeer ik me te beheersen, ik hou de vragen die bij me rijzen voor mezelf, terwijl ze binnenin me rondklotsen. Soms echter, door de schuld van mn impulsiviteit die ik niet altijd onder controle lijk te hebben, ontsnapt er me een vraag, een opmerking. Mensen kijken dan raar op. En toch, toch resulteert dit af en toe, héél af en toe, in ontzettend interessante gesprekken. Gesprekken die inzicht creëren. Gesprekken waarin je waarheden ontdekt. Waarheden over jezelf, of over de andere. Stel iemand eens de vraag wat liefde is. Het merendeel zal je vraag weglachen, maar als je uiteindelijk alle verschillende antwoorden zou gaan analyseren, dan kom je tot een jammerlijke bevinding. Liefde is vooral eigenliefde. Kunt u mijn eigenbelang zo inpakken dat het een cadeautje lijkt ? Ik, ik, ik. Daar lijkt de maatschappij rond te draaien, ook al probeert het dat danig te maskeren. Terwijl liefde zoveel meer kan zijn dan dat.
Stel nou dat het niet waar is wat je denkt. Dat je het mis hebt. Dat kan. Als je je eigen stem hoort op een cassettebandje, dan klinkt dat altijd afschuwelijk, terwijl dat dan toch gewoon de stem is zoals andere mensen die horen. Stel nou, dat dat niet alleen maar met je stem is, maar met alles. Dat je eigenlijk gewoon een veel verschrikkelijker iemand bent dan dat je zelf denkt. Het is heel moeilijk naar jezelf te kijken, je bent jezelf, dat is een blinde vlek, een dode hoek. En stel nou, dat het met de maatschappij met al z'n opgelegde waarden en normen, net hetzelfde is. Dat niets is wat het lijkt... Dat de crisis bijvoorbeeld helemaal geen crisis is, maar een opgezet gegeven om de maatschappij terug wat meer binnen de lijntjes te laten kleuren. Een complottheorie. A self-fullfilling prophecy... Kan toch ?
Lig daar maar even wakker van.
22-01-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
