De laatste weken kon ik me werkgewijs permitteren het wat rustiger aan te doen, maar de drukke weken staan voor de deur. De werkuren dienen opgevoerd te worden, de buitenlandse beurzen komen er aan. Deze week reeds staat m'n agenda vrijwel op springen. Misschien is dat hetgeen me overviel.
Thuis aangekomen viel mijn plan om te gaan zwemmen meteen in duigen: onze oudste had alweer de hele dag lang behoorlijk wat buikpijn gehad. Dus werd het weer een geren van hot naar her. Snel het avondeten maken, om vliegensvlug naar de dokter te kunnen vertrekken. Anderhalf uur wachten in de wachtzaal, en ik had in mijn haast geen boek of m'n ipod kunnen meegrabbelen. Anderhalf uur lang zitten wachten, zonder lectuur, zonder muziek als afleiding. In plaats daarvan kon ik anderhalf uur lang "mee genieten" van de verkoudheid van de oude man die naast me zat in de wachtzaal. Nu, als je verkouden bent, adem dan in godsnaam toch even door je mond in plaats van je neus ! Maar niks van, natuurlijk, hij gaf niet op, en bleef niet zonder enige moeite door z'n neus ademen. Het sissende geluid van een fietsband die leegloopt werd afgewisseld met een gelijkaardig soort gepiep dat je hoort als je in een badeendje knijpt. Het klankspel werd prachtig opgeluisterd door het af en toe ophoesten van slijmen op zo'n manier dat je je er meteen een beeld van kon maken. Anderhalf uur lang. Toen het uiteindelijk zijn beurt was en hij de wachtzaal verliet, slaakte iedereen een zucht van opluchting, met wat gegrinnik tot gevolg.
Toen het uiteindelijk onze beurt was, kregen we na een grondig onderzoek te horen dat de buikpijn van mijn dochter alweer te wijten was aan haar "IBS", wat zoveel betekent als overgevoelige maag en darmen. Haar stressgevoeligheid is een erg belangrijke trigger hierin. Dus uiteindelijk bleek, zoals ik thuis al gezegd had, het doktersbezoek totaal nutteloos. Zich alles wat minder aantrekken is de enige remedie.
Omdat m'n verkoudheid ondertussen al flink wat weken aanhoudt, vroeg ik m'n huisarts er even naar te kijken. Natuurlijk grijpt hij zo'n kans altijd met beide handen om me eens flink onder de loep te leggen. De reden waarom je zo vermagert bent, K. ? De reden waarom heel je rug, hals en schouder zo erg vastzitten dat er uitstralingen naar je hoofd en benen zijn, K. ? Ik lachte z'n opmerkingen weg : "Jij bent de dokter, ik niet." "Kijk, K., al maanden zie ik de ene kwaal na de andere, allemaal louter stressgebonden. Je vertikt het te luisteren naar je lichaam, dus kom niet zeuren dat ik je niet gewaarschuwd hebt als straks de hele boel in staking gaat. Ik vind het hoog tijd dat je me eens inlicht wat in godsnaam die stressfactor is die je al maandenlang ziek maakt." Hij was boos op me, behoorlijk boos zelfs. Misschien normaal, hij schrijft me zaken voor, wetende dat ik toch niks neem, dat ik ze vaak niet eens afhaal bij de apotheker. "Die stressfactor, daar wordt aan gewerkt.", zei ik stilletjes. Hij liep de onderzoekskamer uit, richting bureau, en ik hoorde hem m'n dochter vragen even te wachten in de wachtzaal, hij stelde haar gerust door te zeggen dat ik er zometeen aan kwam. Daarna kwam hij terug. "Wat is het probleem, K. ? Maakt hij het weer te bont ?" Ik vertelde hem wat er de afgelopen weken zich thuis had afgespeeld, en over mijn beslissing. Even later stapte ik de deur uit met als laatste mededeling "achter m'n beslissing te blijven staan, hoeveel tegenwind er ook zijn mag.". Twee apothekersbriefjes, ééntje met wat zooi tegen de verkoudheid, hetgeen vast hier of daar in de apothekerskast thuis onaangeroerd staat, en eentje met een spierontspanner, een eetlustopwekker en iets dat m'n weerstand zou moeten opkrikken. Onderweg naar huis scheurde ik de voorschriften in stukjes. Geen zooi voor mij, ik red het zo wel.
Het enige voordeel aan het doktersbezoek bleek dat toen ik thuis kwam mijn man vrijwel onmiddellijk naar z'n werk diende te vertrekken. Perfecte timing, want m'n gemoed was allesbehalve. Gedagdroom dat doorspekt was met negativiteit omdat de realiteit me constant om de oren sloeg. Twijfel en onzekerheid. Pijn en verdriet. Een onophoudelijk gepieker dat me tot diep in de nacht bezighield...
|
