Alweer een jaar achter de rug. En meteen ook liggen de meest hectische, verwarrende weken achter me. Ik moet nodig terug wat frequenter beginnen te "bloggen", want ondertussen is er zoveel gebeurd, wil ik het allemaal netjes neerpennen, en lukt dat me niet, gewoonweg omdat er té veel gebeurd is. Alsof alles tegelijk m'n hoofd uit wil, zich een weg zoekend naar het vrijwel maagdelijk witte document voor me, maar dat alles geblokkeerd raakt. Mondjesmate, het lijkt me niet te lukken.
Goede voornemens. Heb ik er in feite wel ? Vooral niet stoppen met roken als ik er zelf niet achtersta misschien ? Neen, toch maar niet. Ergens is mijn goed voornemen deze keer van een veel grotere proportie, een ware opdracht die zich over de komende twee jaren heen zal spreiden. Maar daarover zometeen meer. Eerst, een kort overzichtje van de afgelopen weken.
Genève. Vlak voor Kerst moest ik er voor het werk een aantal vergaderingen gaan bijwonen. Het ging me best goed af, tot een welbepaald smsje. Van m'n man. Ik kreeg het warm en koud tegelijk. Hij had zitten rondneuzen op onze pc, en had één en ander ontdekt. De ene woeste sms volgde de andere op, tot uiteindelijk m'n baas het welletjes vond, en m'n gsm afnam en uitzette. "Ga er niet op in, K., dat is wat hij wil. Heb je iets verkeerds gedaan ?" "Neen." "Wel, dan stop je nu met reageren, laat hem maar wat in z'n eigen vet sudderen." Dus ging m'n gsm uit.
Wat er gebeurd was ? Eigenlijk helemaal niks. Maar zelfs van niks kan hij natuurlijk een drama maken. Hij had dus zitten rondneuzen. En wat had hij ontdekt ? Dat ik een myspace en een netlog account had. In godsnaam. Netlog nog meer dan Myspace, uiteindelijk, want ik had al weken voorheen dat gedoe vervloekt. Het was helemaal m'n ding niet, en de talloze berichten en uitnodigingen van mannen die hopeloos op zoek zijn naar de ware liefde stoorden me mateloos. Ik had M. al vernoemd dat ik het zootje zou verwijderen, net daarom, maar het was uit m'n gedachten gegaan, te meer omdat ik de afgelopen weken er helemaal niets meer mee gedaan had. Wist ik veel dat er ondertussen tientallen mannen een opmerking hadden gegeven op één van m'n foto's. En dat vond hij natuurlijk totaal niet kunnen. Myspace lag enigszins anders. Ik had er bij m'n stemming "smoorverliefd" op gezet. Hij wou per sé weten op wie, maar dat was ik natuurlijk niet van plan toe te geven. "Myspace is voor m'n muziekgroepen te volgen. Ik heb die "smoorverliefd" er eenvoudigweg opgezet om ervoor te zorgen dat ze me met rust laten." Hij pikte het uiteindelijk, niet meteen natuurlijk. Maar de hele manier waarop natuurlijk weer. Hoe kon het ook anders : een heen en weer geslinger werd het.
Vreemd genoeg vond ik in Genève vrij snel m'n innerlijke rust terug. Ik zag het zelfs nagenoeg als een uitweg. Ik kwam in m'n hotelkamer, en herbeleefde de zovele gesprekken die ik al gevoerd heb omtrent m'n huwelijk. Gesprekken met m'n professor. Of m'n vriendin T. die me alweer maar eens helemaal moest opkrikken op momenten dat hij het weer te gortig had gemaakt. M. en R. die me zo vaak vertelden dat de manier waarop hij met me omging hen pijn deed, dat het zaken waren die ik eigenlijk niet hoefde te dulden. En uiteindelijk dacht ik terug aan die keer dat m'n professor, net zoals T. en M. en R. voorheen ook al deden, me probeerde duidelijk te maken dat het inderdaad erg nobel is om in dit huwelijk te blijven tot wanneer m'n kinderen uit het huis zijn, maar dat ik daardoor mezelf te veel opzij zet, dat het dan nog héél moeilijk worden zou om opnieuw een leven te beginnen. Ik verzamelde al m'n moed, en belde hem. Na z'n gebulder aanhoort te hebben, zei ik stil wat ik te zeggen had : dat ik vertrekken zou, maar dat hij me een aantal maanden de tijd moest geven daarvoor. Gezien z'n financiële grip op me, heb ik nl helemaal niks, dus vroeg ik hem enkele maanden me te dulden, zodat ik op z'n minst wat geld aan de kant kon zetten om de waarborg voor één of ander appartementje te kunnen betalen. Ik eiste daarna dat we dit op een deftige manier zouden afhandelen, zodat de kinderen er niet de dupe van zouden worden.
Had ik kunnen verwachten dat hij hierop op een deftige manier zou reageren ? Hem kennende ? Neen, natuurlijk niet, maar af en toe blijf ik dat naief, goedgelovig meisje, zelfs bij hem. Meteen werd me duidelijk dat hij de kinderen als ultiem wapen zou gebruiken. Om te beginnen om me te houden waar ik ben. Ik wist totaal niet wat te verwachten toen ik de beveiligde zone van de luchthaven uitliep, alwaar hij me stond op te wachten. Ik werd overstelpt door zoenen en knuffels van m'n meisjes, en beiden overhandigden me fier een kadootje dat ze helemaal alleen hadden gekozen. "En ik ?", vroeg hij, "Krijg ik geen knuffel of zoen meer ?" Hij nam me vast alsof er helemaal niks aan de hand was, zoende me, en stak een kadootje in m'n hand. "Het is een gsm, de jouwe was nodig aan vervanging toe." Een knalrood, veel te duur toestelletje. De hele terugweg deed hij alsof er niks aan de hand was. Ook thuis. Tot hij begon te merken dat ik me maar niet kon ontspannen. De kinderen sliepen ondertussen, en de ruzie liep hoog op, omdat hij onder geen beding wou aanvaarden dat ik uit elkaar gaan wou. De daarop volgende dagen een vreemd patroon : hij sprak niet, liet me helemaal links liggen, maar wou dan s'avonds plots praten, wat alweer in ruzie eindigde. Elke avond hetzelfde gesprek. Tegen vrijdagavond was ik mentaal uitgeput, m'n hele lichaam trilde onophoudelijk, en toen er s'avonds op de pony-oefening me iemand vroeg of alles wel in orde met me was, kon ik de schijn niet hoog houden, en bekende ik dat er wat problemen thuis waren. Over een understatement gesproken.
De dag erna ben ik met m'n ouders gaan praten. M'n moeder was al op de hoogte van de problemen tussen m'n man en ik. Ik kon van geen hout pijlen meer maken, en hun advies was meer dan welkom. Al jaren zijn ze op de hoogte van hoe hij me behandelt. Al jaren zeggen ze me dat ik op m'n tanden moet bijten, dat het overal wel iets is, dat ik aan de kinderen moet denken. Logisch, eigenlijk, ze bekijken het vanuit hun generatie. Deze keer echter niet. Hun reactie verraste me. "Je moet er weg, voor hij je helemaal kapot maakt.", kreeg ik te horen. Zelfs van m'n vader, die normaal zich nooit uitspreekt over zulke zaken. Na een lang gesprek, zat ik met een redelijk goed gevoel in m'n wagen. Nog twee jaar. Ongeveer. Hopelijk sneller. Binnen twee jaar zijn mijn kinderen alweer wat ouder, en beter in staat alles wat te begrijpen. Op die twee jaar tijd kan ik zachtjesaan wat geld beginnen opzij zetten op een rekening waarvan alleen mijn ouders en ik het bestaan afweten, zodat ik op een ietwat deftige manier een nieuw leven beginnen kan. Nog twee jaar volhouden. Dat moet me lukken.
En dat is dus m'n goed voornemen. Een twee jaar durend voornemen. Het lukt me wel. Het moet me lukken. Te meer omdat het kleine aantal mensen die ervan op de hoogte zijn me er enorm in steunen.
Ondertussen is thuis de rust ietwat terug gekeerd. Natuurlijk voelt hij aan dat er iets is. "Ik ben je aan het kwijt geraken, en dat maakt me bang." zei hij. Je bent me al langer kwijt, dacht ik bij mezelf. Hij doet z'n uiterste best, maar ach, spijt komt na de zonde, en gedane zaken nemen geen keer. Het gevoel is verdwenen. Het enige verschil is dat ik niet langer bang ben voor hem, terwijl ik dat jarenlang wel was. Want mijn tijd komt er aan, met rasse schreden.
|
