Half drie. Zo laat ging ik slapen, gisteren. M'n man uit werken, en T. kwam op bezoek. Van negen tot twee hebben we onophoudelijk zitten praten. Over dagdromen, over blijdschap en verdriet, over verleden, heden en toekomst. Heerlijk gewoon.
Ik had geen zin meer m'n haren te drogen, en ging dan maar met nat haar slapen.
Deze ochtend. Piepklein beetje verslapen. Ik liep de badkamer in, en schrok me rot : "coupe ontploft", en géén tijd om tot een reddingsactie over te gaan. Ik was genoodzaakt de boel een beetje in toom te houden met een haarspeld.
Dikke zoenen op de speelplaats. "Dag mama, tot vanavond, ik zie je graag." Hups, auto in, en weg, richting eerste klant. Na m'n tweede klant een vlugge lunch met mijn romanist. Hoog tijd om bij te babbelen. Nog net op tijd bij m'n derde klant. En in een haastje op weg naar de vierde klant. Na een tijdje begin je je klanten wel te kennen, en weet je waar je hoeveel tijd moet uittrekken. Net iets te laat op de terugweg. Dus duw je wat meer die gaspedaal in. Telefoon van m'n baas. Een onverwachte beurs, tussen twee beurzen in. Wat maakt dat ik drie dagen weg ben, om vervolgens na twee dagen opnieuw voor drie dagen te vertrekken, en nog eens twee dagen later voor 7 dagen. Ik had het zelf ook graag anders gezien, maar aan elke job zijn er voor- en nadelen. Ik krijg enorm veel vrijheid en zelfstandigheid, maar moet er de nodige verantwoordelijkheid en plichtbewustheid tegenover stellen.
Thuis. Ik vertelde hem het nieuws, en meteen werd ik gebombardeerd als zijnde een slechte moeder. En nog wel meer van dat. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat contractueel vastgesteld ligt dat ik maximum dertig dagen per jaar in het buitenland vertoeven moet, dat dit voorval buiten m'n eigen wil om is, maar dat het nu eenmaal part of the job is. Baatte natuurlijk niks. Het was mijn schuld. Einde discussie. Nou ja, einde monoloog.
En het enige ik denken kon was : volhouden, K., speel je rolletje nu maar, want er is licht aan het eind van de tunnel.
|
