xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />"Een groot wit pak geluk, gesneden graag."  Kruimeltje per kruimeltje.  Ik zou het pak in m'n diepvries bewaren, en elke dag een piepklein kruimeltje tot me nemen, zodat het lekker lang duren zal.  Een eeuwigheid lijkt plots niet lang genoeg te duren.  Ik wou het over die troebelheid hebben.  Eerlijkheidshalve geniet ik er best wel van.  Troebel hard is lang niet zo hard als klaar hard.  Ongeloof zal misschien rijzen, maar toch heb ik nog klare momenten.  Zo ook deze middag, tijdens lunch.  Ergens langs de Nete had ik me een bankje gevonden, met zicht over het riviertje.  M'n pc op m'n schoot.  Dit schreef ik neer.  Een flard, meer kan je het niet noemen.  Onsamenhangend als iemand met lepra.      

In gesprekken probeer ik vooraleerst aardig gevonden te worden, de waarheid zeggen is op dat ogenblik van minder belang.  Een behoefte om in de smaak te vallen brengt me ertoe dingen te doen die ik in feite helemaal niet wil doen.  In het gezelschap van onbekenden gedraag ik me zelfs op het kruiperige af; dan durf ik mensen naar de mond te praten.  Een kwijlend verlangen dat voortkomt uit een bijna ziekelijke behoefte aan genegenheid.  Aan respect misschien ook, maar tegelijk weet ik heel erg goed dat je op die manier geen respect wint.  In het openbaar ga ik niet gauw in tegen de mening van de meerderheid.  Ik zonder me dan liever af.  Zo ook gisteren, tijdens het verjaardagsfeestje van m’n nichtje, zonder het zelf te beseffen.  Na een verplichte babbel met de andere gasten zocht ik het gezelschap van de kinderen op, die zich in een andere ruimte bevonden.  M’n moeder kwam even bij me.  “Jij gaat vaak bij de kinderen zitten, hé.”  Het was me zelf nog nooit opgevallen.  Met kinderen klikt het nu eenmaal.  Ze beoordelen, of veroordelen, veel minder snel.  Vandaar misschien.  Op die ogenblikken hoef ik me niet te distantiëren van m’n ideeën.  Deze vreemde vorm van onafhankelijkheid vormt vaak een openbaring, of een stimulans.  Ze biedt een tegenwicht tegen m’n slaafse neiging om maatschappelijk goedgekeurde gewoontes en denkbeelden te volgen. 

Onze maatschappij houdt er ideeën op na over hoe men zich dient te gedragen, en welke waarden men dient te volgen ten einde argwaan te vermijden.  Ga je hierin niet mee, dan neig je scheef bekeken te worden. 
Een immens corpus van normen en waarden.  Niemand lijkt deze in vraag te stellen, iedereen neemt het doodeenvoudig aan als zijnde de absolute waarheid.   Niemand weet precies waarom, maar het lijkt onwaarschijnlijk dat de maatschappij er wel eens naast zou kunnen zitten.  Als ik me dan vragen begin te stellen bij bepaalde zaken, als ik dingen in twijfel trek, dan word ik als zijnde moeilijk bestempeld.  “De eeuwige zoeker”  Terwijl dat het niet is.  Toegegeven, vaak slik in mijn twijfel in, en volg ik de kudde.  Uiteindelijk doen veel mensen zoveel moeite om binnen de maatschappelijke normen te blijven, maar alleen maar voor zichzelf en niet voor het grotere geheel waar ze deel van uitmaken.      

Tijdens een doodgewoon gesprek probeer ik me te beheersen, ik hou de vragen die bij me rijzen voor mezelf, terwijl ze binnenin me rondklotsen.  Soms echter, door de schuld van m’n impulsiviteit die ik niet altijd onder controle lijk te hebben, ontsnapt er me een vraag, een opmerking.  Mensen kijken dan raar op.  En toch, toch resulteert dit af en toe, héél af en toe, in ontzettend interessante gesprekken.  Gesprekken die inzicht creëren.  Gesprekken waarin je waarheden ontdekt.  Waarheden over jezelf, of over de andere.  Stel iemand eens de vraag wat liefde is.  Het merendeel zal je vraag weglachen, maar als je uiteindelijk alle verschillende antwoorden zou gaan analyseren, dan kom je tot een jammerlijke bevinding.  Liefde is vooral eigenliefde.  “Kunt u mijn eigenbelang zo inpakken dat het een cadeautje lijkt ?”  Ik, ik, ik.  Daar lijkt de maatschappij rond te draaien, ook al probeert het dat danig te maskeren.  Terwijl liefde zoveel meer kan zijn dan dat. 

Stel nou dat het niet waar is wat je denkt.  Dat je het mis hebt.  Dat kan.  Als je je eigen stem hoort op een cassettebandje, dan klinkt dat altijd afschuwelijk, terwijl dat dan toch gewoon de stem is zoals andere mensen die horen.  Stel nou, dat dat niet alleen maar met je stem is, maar met alles.  Dat je eigenlijk gewoon een veel verschrikkelijker iemand bent dan dat je zelf denkt.     Het is heel moeilijk naar jezelf te kijken, je bent jezelf, dat is een blinde vlek, een dode hoek.  En stel nou, dat het met de maatschappij met al z'n opgelegde waarden en normen, net hetzelfde is. Dat niets is wat het lijkt... Dat de crisis bijvoorbeeld helemaal geen crisis is, maar een opgezet gegeven om de maatschappij terug wat meer binnen de lijntjes te laten kleuren.  Een complottheorie.  A self-fullfilling prophecy... Kan toch ?     

Lig daar maar even wakker van.