Beirut.  Een jonge snaak die rugzakgewijs rondtrekt in de wereld, en hier en daar prachtige liedjes maakt vergezeld door één of ander plaatselijk orkestje of zelfs een half fanfare-gezelschap.

De bende van Wim.  Drie kereld die rondreizen met hun motors.  Tussenstopjes in ontzettend mooie plaatsjes.  Plaatsen die je in niet één Neckerman-folder terugvindt.  Echte mensen, echte cultuur, nog gevrijwaard van het commercieel toerisme. 

Met enige melancholie denk ik terug aan de tijd dat ik rond Amerika reisde.  Met rugzak, zonder een uitgestippeld traject.  We vertrokken of bleven waar we wilden.  Hielden het maar één dag uit in Vegas, maar waren na een week nog steeds verknocht aan New Orleans.  Heerlijk gewoon.  Het ene groezelig cafeetje naast het andere, de ene met een oude man die hemelse klanken uit een nog oudere bruine piano wist te halen.  De andere dan weer met wat jongere muzikanten, onstuimig tokkelend op hun gitaren.  Of eentje met een "goei struise negerin" met een stem waarvan je stil werd.  We leerden mensen vanuit alle hoeken van de wereld kennen.  We kwamen op plaatsen, onvoorzien, gewoon omdat iemand ons dat onderweg had aanbevolen.  Miami bekoorde ons niet, de Keys des te meer.  Piepkleine eilandjes, door een brug met elkaar verbonden.  Hemmingway groeide er op, en misschien daarom leek het alsof je de creativiteit er zo kon opsnuiven...

Een tijdje geleden, bij één van m'n vrijwel wekelijkse bezoeken aan m'n maatje, m'n romanist.  We begonnen luidop te dagdromen over de toekomst.  Op een ludieke manier dan.  "Ik zie...", zo begon hij, "zo'n twintig jaar in de toekomst iemand zitten in een huisje tussen de wijngaarden, een plaats waar rust heerst."  Hij doelde op mij.  En ik ging er op in.  "Er zit een man bij haar."  En we wisten allebei dat dat niet m'n man was.   Een anonieme vlek, m'n ridder op z'n nobele viervoeter...  Uiteindelijk klopte er een oude man op krukken aan.  "Moet je nu wat weten, ik hoorde net op de radio dat Nick Cave op zoveel-jarige leeftijd overleden is... en ons Erna voelt zich ook niet zo lekker."  We proestten het uit.  "Nick Cave, goh, die ben ik ooit, nog in België, gaan bekijken, samen met m'n gekke vriendin.  We gooiden een gigantische onderbroek op het podium...Wat was dat een goed concert..."  

Misschien.  Misschien zit ik daar ooit wel.  Misschien reis ik de wereld nog wel eens terug rond.  Misschien... 

19-11-2008, 00:00 geschreven door K.

23-11-2008, 00:00 geschreven door K.

Vriendschappen komen en gaan.  Al is vriendschap misschien een te groot woord op dat moment.  Zou ik tien jaar geleden T. tegen het lijf gelopen hebben, we hadden elkaar vast gewoon voorbij gelopen.  Maar waar kinderen goed voor zijn.  Haar jongste en mijn oudste zitten bij elkaar in de klas, en van wat eerst een aangename kennis was is ze ondertussen m'n partner in crime, een top-vriendin geworden.  Eéntje van het soort dat ik nooit eerder ervaarde.  We kunnen praten zonder ophouden, en ze is de enige persoon tegen wie ik vrijwel alles vertel, de enige die zo dicht tegen m'n échte leven staat, tenminste.  Ik kan bij haar m'n hart luchten, ze weet alle duistere zaken uit m'n huwelijk en toch kan ze het opbrengen vriendelijk te zijn tegen m'n man, in mijn belang dan.  Terwijl ik weet dat ze zich doodergert aan de situatie, terwijl ze me al honderd keer verteld heeft dat ik m'n eigen leven te zeer opzij zet door in dit huwelijk te blijven omwille van m'n kinderen.  "Ook al is het natuurlijk erg nobel..."  Ik weet wel dat ze gelijk heeft, maar ze veroordeelt me niet omdat ik haar raad hierin niet volg.  Meer en meer laat ze me dingen uit haar leven zien.  Want niet alles is wat het lijkt.  Het zou me erg zwaar vallen als om één of andere reden deze vriendschap zou eindigen.  
   

   

29-11-2008, 00:00 geschreven door K.

03-01-2009, 00:00 geschreven door K.

10-01-2009, 00:00 geschreven door K.

12-01-2009, 00:00 geschreven door K.

14-01-2009, 00:00 geschreven door K.

15-01-2009, 00:00 geschreven door K.

15-01-2009, 22:45 geschreven door K.

15-01-2009, 22:53 geschreven door K.

17H00. Je zou me moeten zien zitten momenteel. Op de achterbank van de wagen van m’n baas, met m’n laptop op m’n schoot. Vooraan zitten m’n baas en mijn collega naarstig te roddelen over mensen die ik niet ken. Een monsterfile ter hoogte van Rotterdam, daar bevinden we ons in. Al héél vroeg vertrokken deze ochtend, want we hadden vergadering met een leverancier ergens diep in Nederland. Ondertussen zijn we dus op de terugweg, en het wil maar niet vorderen. Ik besloot dan maar m’n Ipod op te zetten, en een word-documentje te openen om wat woorden op te gooien.

Gisteren regeerde een gevoel van onrust zodra ik thuis kwam. M’n man had een rotbui, zo kwam M. me al vlug melden toen ik de voordeur binnenstapte. Een waarschuwing, in feite. Opletten geblazen dus. Want op zo’n momenten kan het allerkleinste hem doen ontploffen. Tik tak tik tak. Je kan maar beter op de tippen van je tenen lopen.  Toen het huis aan de kant lag en de kinderen sliepen, vroeg ik hem of ik even naar m’n vriendin T. mocht. Ik had nog één en ander voor haar in m’n wagen liggen. Het zinde hem geenszins, maar hij liet me gaan.

Ze heeft goede lijm. Mogelijk Velpon, of Tech7. Want ik bleef plakken tot een uur of elf. Eigenlijk heel erg vreemd, dat gesprek. Zij, haar man en ik. Over m’n plannen om te vertrekken en over wat ze écht van m’n man vinden.  T.vreest dat ik het geen twee jaar meer zal volhouden, zoals momenteel vooropgesteld.

Onderweg naar huis dacht ik er nog even over na. Tuurlijk zou ik sneller weg willen gaan. Maar weggaan is iets anders dan het huis uitsluipen en zacht de deur achter je bestaan dicht trekken om niet meer terug te keren. Ik ga zeker niet ontkennen dat ik hongerig ben. Hongerig naar de toekomst. Naar het terugvinden van mezelf. Naar een zekere vorm van vrijheid en zelfstandigheid.  Maar hoe hongerig dat hart van me wel is, mijn fanfare van verlangen heeft nog een heel eind af te leggen. Trom bom bom. Ik blijf nog wel even op m’n honger zitten.

En dat terwijl ongeduld mijn tweede natuur is. Ik wil alles graag meteen, en wel gisteren ! Deze keer niet. Mijn rusteloosheid is verdwenen, vreemd genoeg.  23H00  Ziezo, word-documentje geconverteerd, en klaar om gepost te worden.  Maar snel nog even kort.  Of kort nog even snel.  Wat maakt het uit.  Ook vanavond zag ik dat z'n bui weer niet je-dat was.  M. draaide met d'r ogen zodra ik binnen was.  Tik tak tik tak.  Maar vreest niet voor detonatie, mega-K. heeft namelijk het lontje uit de bom gehaald en het onding onschadelijk gemaakt.  Nou ja, misschien net niet onschadelijk.  Een slechte bui blijft een slechte bui.  Enkel een blikje "Andras Pandy" zou kunnen helpen, maar helaas waren die alweer uitverkocht in onze plaatselijke supermarkt.  Er wordt wat afgemoord tegenwoordig.  Zou het aan de crisis liggen ? 

Gedachtengang van de gemiddelde Belg ten tijde van crisis :

"Hmmm, de hypotheek moet nog betaald worden deze maand.  Tiens, juist ja, die schuldsaldo-verzekering van m'n partner.  Even denken.  Blikje Andras Pandy, even het handeltje door de gootsteen jagen, en hops, géén hypotheek meer te betalen... ik denk dat ik maar even richting Delhaize trek..."  

Sjonge, m'n hersenkronkels zijn weer behoorlijk aan het kronkelen.  Soit, bij gebrek aan blikjes Andras Pandy dan maar een blikje interesse geopend.  "Bol, wat scheelt er ? Ge zijt weer zo goed gezind de laatste dagen."  Binnensmonds gemonkel.  "ok, goed dan, als je er niet over praten wil... maar kom achteraf niet zeggen dat ik het niet gevraagd heb, hé."  Wat meer binnensmonds gemonkel, waarna ik te horen kreeg dat z'n contract op z'n werk, dat afloopt eind februari, niet meer verlengd wordt.  Crisis, overal crisis.  Maar hij ligt er niet meteen wakker van.  Z'n grote plan, juist, wat het ook moge zijn.  "Ga je terug zelfstandig in hoofdberoep ?"  "Zou kunnen, weet ik nog niet."  "Wil je dat ik je CV doorstuur naar een aantal andere chemische bedrijven ?"  "Misschien, weet ik nog niet."

Hiermee had ik het vast vroeger behoorlijk moeilijk mee, met dergelijke opmerkingen kreeg hij me vroeger klein.  Maar niet meer... K. is groot geworden... maar niet volwassen, dat nooit.  Slaapzacht !       

20-01-2009, 00:00 geschreven door K.

"Een groot wit pak geluk, gesneden graag."  Kruimeltje per kruimeltje.  Ik zou het pak in m'n diepvries bewaren, en elke dag een piepklein kruimeltje tot me nemen, zodat het lekker lang duren zal.  Een eeuwigheid lijkt plots niet lang genoeg te duren.  Ik wou het over die troebelheid hebben.  Eerlijkheidshalve geniet ik er best wel van.  Troebel hard is lang niet zo hard als klaar hard.  Ongeloof zal misschien rijzen, maar toch heb ik nog klare momenten.  Zo ook deze middag, tijdens lunch.  Ergens langs de Nete had ik me een bankje gevonden, met zicht over het riviertje.  M'n pc op m'n schoot.  Dit schreef ik neer.  Een flard, meer kan je het niet noemen.  Onsamenhangend als iemand met lepra.      

In gesprekken probeer ik vooraleerst aardig gevonden te worden, de waarheid zeggen is op dat ogenblik van minder belang.  Een behoefte om in de smaak te vallen brengt me ertoe dingen te doen die ik in feite helemaal niet wil doen.  In het gezelschap van onbekenden gedraag ik me zelfs op het kruiperige af; dan durf ik mensen naar de mond te praten.  Een kwijlend verlangen dat voortkomt uit een bijna ziekelijke behoefte aan genegenheid.  Aan respect misschien ook, maar tegelijk weet ik heel erg goed dat je op die manier geen respect wint.  In het openbaar ga ik niet gauw in tegen de mening van de meerderheid.  Ik zonder me dan liever af.  Zo ook gisteren, tijdens het verjaardagsfeestje van m’n nichtje, zonder het zelf te beseffen.  Na een verplichte babbel met de andere gasten zocht ik het gezelschap van de kinderen op, die zich in een andere ruimte bevonden.  M’n moeder kwam even bij me.  “Jij gaat vaak bij de kinderen zitten, hé.”  Het was me zelf nog nooit opgevallen.  Met kinderen klikt het nu eenmaal.  Ze beoordelen, of veroordelen, veel minder snel.  Vandaar misschien.  Op die ogenblikken hoef ik me niet te distantiëren van m’n ideeën.  Deze vreemde vorm van onafhankelijkheid vormt vaak een openbaring, of een stimulans.  Ze biedt een tegenwicht tegen m’n slaafse neiging om maatschappelijk goedgekeurde gewoontes en denkbeelden te volgen. 

Onze maatschappij houdt er ideeën op na over hoe men zich dient te gedragen, en welke waarden men dient te volgen ten einde argwaan te vermijden.  Ga je hierin niet mee, dan neig je scheef bekeken te worden. 
Een immens corpus van normen en waarden.  Niemand lijkt deze in vraag te stellen, iedereen neemt het doodeenvoudig aan als zijnde de absolute waarheid.   Niemand weet precies waarom, maar het lijkt onwaarschijnlijk dat de maatschappij er wel eens naast zou kunnen zitten.  Als ik me dan vragen begin te stellen bij bepaalde zaken, als ik dingen in twijfel trek, dan word ik als zijnde moeilijk bestempeld.  “De eeuwige zoeker”  Terwijl dat het niet is.  Toegegeven, vaak slik in mijn twijfel in, en volg ik de kudde.  Uiteindelijk doen veel mensen zoveel moeite om binnen de maatschappelijke normen te blijven, maar alleen maar voor zichzelf en niet voor het grotere geheel waar ze deel van uitmaken.      

Tijdens een doodgewoon gesprek probeer ik me te beheersen, ik hou de vragen die bij me rijzen voor mezelf, terwijl ze binnenin me rondklotsen.  Soms echter, door de schuld van m’n impulsiviteit die ik niet altijd onder controle lijk te hebben, ontsnapt er me een vraag, een opmerking.  Mensen kijken dan raar op.  En toch, toch resulteert dit af en toe, héél af en toe, in ontzettend interessante gesprekken.  Gesprekken die inzicht creëren.  Gesprekken waarin je waarheden ontdekt.  Waarheden over jezelf, of over de andere.  Stel iemand eens de vraag wat liefde is.  Het merendeel zal je vraag weglachen, maar als je uiteindelijk alle verschillende antwoorden zou gaan analyseren, dan kom je tot een jammerlijke bevinding.  Liefde is vooral eigenliefde.  “Kunt u mijn eigenbelang zo inpakken dat het een cadeautje lijkt ?”  Ik, ik, ik.  Daar lijkt de maatschappij rond te draaien, ook al probeert het dat danig te maskeren.  Terwijl liefde zoveel meer kan zijn dan dat. 

Stel nou dat het niet waar is wat je denkt.  Dat je het mis hebt.  Dat kan.  Als je je eigen stem hoort op een cassettebandje, dan klinkt dat altijd afschuwelijk, terwijl dat dan toch gewoon de stem is zoals andere mensen die horen.  Stel nou, dat dat niet alleen maar met je stem is, maar met alles.  Dat je eigenlijk gewoon een veel verschrikkelijker iemand bent dan dat je zelf denkt.     Het is heel moeilijk naar jezelf te kijken, je bent jezelf, dat is een blinde vlek, een dode hoek.  En stel nou, dat het met de maatschappij met al z'n opgelegde waarden en normen, net hetzelfde is. Dat niets is wat het lijkt... Dat de crisis bijvoorbeeld helemaal geen crisis is, maar een opgezet gegeven om de maatschappij terug wat meer binnen de lijntjes te laten kleuren.  Een complottheorie.  A self-fullfilling prophecy... Kan toch ?     

Lig daar maar even wakker van.     

22-01-2009, 00:00 geschreven door K.

Sinds gisterenavond ben ik terug uit hartje Parijs.  Twee drukke beursdagen.  Maar wat een stad.  Een hele drukke werkdag vandaag, met twee heerlijke blitsafspraakjes. 

Een ietwat meer uitgebreid verslag volgt.  Maar niet vandaag.  Ik ben moe, écht moe. 

http://www.youtube.com/watch?v=q1moiym6-Nk

So, so you think you can tell
Heaven from Hell,
blue skies from pain.
Can you tell a green field from a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?
And did they get you to trade your heroes for ghosts?
Hot ashes for trees?
Hot air for a cool breeze?
Cold comfort for change?
And did you exchange a walk on part in the war for a lead role in a cage?
How I wish, how I wish you were here.
We're just two lost souls swimming in a fish bowl, year after year,
Running over the same old ground.
What have you found? The same old fears.
Wish you were here. 
 

27-01-2009, 00:00 geschreven door K.

Brussel, half zeven.  Onmenselijk vroeg, zeker op een zondag.  Bagage in de wagen van m’n baas, collega ophalen, en richting Parijs.   

Omstreeks half elf waren we ter plaatse.  Geen tijd meer om onze spullen in te checken, we werden om elf uur verwacht in de beurshall.  Een ontspannen dagje, niet al te veel klanten.  Dus ook wat tijd om met collega’s even een babbeltje te slaan.  Ik heb het niet zo begrepen op m’n franse collega’s als ik eerlijk mag zijn.  Vooral de parijse fransen, die zijn nog meer zelfingenomen als de andere. 

Eén van onze allergrootste klanten kwam ons vragen of we s’avonds mee de stad in wilden trekken.  Iets gaan eten, iets gaan drinken.  En dan kan je natuurlijk niet weigeren.  Om kwart voor acht checkten we in het hotel in, en om tien na acht zou de taxi ons beneden ophalen om ons naar het centrum te brengen.  Snel een douche, andere kleren, wat make-up en weg.  Beursdagen zijn werkdagen van 24 uur.  Rond negen uur zaten we in de bar van een duur Parijs hotel.  15 euro voor een colaatje.  Ridicuul eigenlijk.  Uiteindelijk waren we met zeven personen, en vertrokken we.  Een wandeling van zo’n tien minuten, langs de Rue Saint Honoré.  “La Cantine de Faubourg” bleek een hip en trendy restaurant te zijn, erg loungy, met lage tafels en stoelen.  De muren waren bekleed met witte, doorzichtige gordijnen met daarachter gigantische schermen.  De ene moment leek er een gigantisch aquarum achter de gordijnen te zitten, terwijl er even later oude filmbeelden werden geprojecteerd.  Dietrich, Monroe, Sinatra en ga zo maar door.  Het restaurant was blijkbaar een place to be als je bij de parijse beau monde wil horen; rijke, oudere heren geflankeerd door véél jongere dames, waarvan me dunkt geen enkel onderdeel nog het originele was.  

Een aperitiefhapje werd ons aangeboden door de klant die ons eerder die dag had gevraagd mee te gaan.  100 luttele grammetjes kaviaar met wat toast.  Niet eens lekker.  Prijskaartje : 900 Euro.  Decadent, anders kan ik het niet noemen.  Het was ruim één uur toen we het restaurant buiten wandelden, en er werd besloten nog even iets te gaan drinken in de wereldwijd bekende Bouddha-Bar.  Een mojito van 30 Euro, en ik vond ‘m niet eens lekker.  Maar het sfeertje dat er heerste was heerlijk.  Ontzettend goede muziek, en een relaxte vibe. 

Om drie uur was ik eindelijk terug op m’n hotelkamer.  Ik viel verdacht snel in slaap, en zat de volgende ochtend een half uur te vroeg aan de ontbijttafel, zo fris als een hoentje.  Nog een halve beursdag, om omstreeks drie uur terug richting België te vertrekken. 

Onderweg naar huis daagde me de magie die heerst in deze stad.  Ik moet hier nodig een keer komen ronddwalen.    

28-01-2009, 00:00 geschreven door K.

28-01-2009, 22:40 geschreven door K.

Het is donderdagavond, nou ja, eigenlijk al vrijdag.  Half één gepasseerd.  Hier zit ik dan.  Op m’n hotelkamertje ergens in Frankfurt.  Rond half elf vanavond ben ik aangekomen, na een eenzame autorit van zo’n flinke vier uur.  Bij aankomst vlug inchecken, want ik werd verwacht voor een korte bespreking met de leverancier.  Nog een snel colaatje alvorens iedereen een goede nacht toe te wensen. 

Hier zit ik dus.  Op m’n hotelkamertje.  In m’n bed.  Ik kan eindeloos genieten van momenten als deze.  De warme douche zindert nog na.  Ik heb m’n ouwe getrouwe teddyberen-pyama aan.  Nou ja, een halve pyama, in feite.  Misschien had ik het ding al lange tijd geleden op pensioen moeten sturen; de rek is helemaal uit de broek, waardoor menigmaal het ding nagenoeg tot m’n knieën zakt als ik rondloop.  Een halve pyama dus.  Enkel de broek.  Bij aankomst vond ik m’n kamertje net iets te koud, dus hops, chauffage op 25°C.  Beetje te veel van het goede, achteraf bekeken, dus laat ik het bovenste gedeelte van m’n pyama voor wat het is.  M’n haren nog nat, waardoor er af en toe een druppeltje over m’n rug loopt.  In m’n bed, met m’n rug tegen het kussen dat ik tegen het muurtje achter heb gezet.  De televisie op BBC World, echter zonder volume.  M’n Ipod bezorgt me muzikaal genot.  Alle lichten uit, de kamer feibel verlicht door de televisie en m’n laptop.  Op het nachttafeltje naast me een asbak met een sigaretje in, en een flesje duitse wijn dat ik uit de minibar gevist heb.  Geen zin om een glas te nemen, dus drink ik maar uit het flesje.  Misschien al goed ook, want de wijn is niet echt een glas waardig, eigenlijk is het maar een kutwijntje.  Oeps, daar komen m’n duivelshorentjes alweer tevoorschijn.  Normaal gezien ben ik ten alle tijde maagdelijk engelachtig.  M’n haren schieten er zowaar van in de krul.  Engelenkrulletjes. 

Morgen een drukke dag voor de boeg.  Misschien zou ik beter slapen gaan.  Maar de radartjes in m’n hoofd draaien nog op volle toeren, dus dat is sowieso onbegonnen werk.  Hoog tijd dat het kutwijntje z’n werk begint te doen. 

 

29-01-2009, 00:00 geschreven door K.

Een baaldag, tout court.  Zoals er wel vaker passeren.  Dus kon toen ik in de namiddag thuis kwam, zijn norse bui er gerust nog bij.  "We doen niks meer samen."  Zonder er bij stil te staan waarom dat wel eens het geval zou kunnen zijn.  Ach wat, de hele dag was al ellendig, dus stelde ik voor samen naar de bioscoop te gaan.  En hij stemde in.  Waardoor ik meteen een versnelling hoger moest schakelen.  Een avondje koken werd gereduceerd tot twee uur koken.  Gerechtjes die in de koelkast of de diepvries kunnen, aangezien ik woensdag voor een week richting Duitsland moet vertrekken.  En daar heb ik zo geen zin in, nu.  

Kwart voor acht in m'n wagen.  Niet m'n ouwe getrouwe maatje, want die is donderdag wegens een kapotte join de culasse vroegtijdig op pensioen gestuurd, en in afwachting van m'n nieuwe wagen, kreeg ik een fonkelnieuwe C4 Picasso van de leasingmaatschappij.  Een koekendoos met drie kilometer op z'n teller toen ik hem onder m'n hoede kreeg.  

De hele dag heb ik me suf lopen piekeren, tot ik uiteindelijk moegetergd thuis kwam.  Met tegenzin vertrok ik richting bioscoop, maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar, T. zei het me vandaag nog. Ik hou te veel rekening met anderen, en te weinig met mezelf.  Ik vroeg een luchtig filmpje te bekijken, want ik had nood aan ontspanning.  Dus werd het "Yes Man", een comedy met Jim Carrey.  Over een persoon die beslist op alles ja te zeggen.  Waardoor z'n leven terug zin krijgt.  Ja zeggen tegen het leven, de film is doorspekt met die boodschap.  Het deed me beseffen dat alles draait om het leven, hier en nu.  Choose life !  En dat is exact hetgeen ik niet doe.  Ergens uit een gevoel van minderwaardigheid, me dunkt. 

Nobel is het wel, me schuilhoudend achter het belang van m'n kinderen, uit angst voor de reacties van m'n omgeving, uit angst die sprong in het onbekende te nemen.  "Wacht maar, m'n tijd komt nog wel, zodra de kinderen volwassen zijn."  Hoeveel keer vind je dat niet terug op al die onzin die ik hier eerder al heb neergepend ?  Tot je als het ware een tik op je voorhoofd krijgt, en je gaat beseffen dat je het slechte voorbeeld geeft aan je kinderen.  Zou je willen dat zij hetzelfde leven leiden als jij nu ?  Ik niet.  Zouden ze appreciëren als ze later gaan beseffen dat je jarenlang je geluk opzij gezet hebt omwille van hen ?  Neen, ze zouden zich er schuldig over voelen.  Moet je dan nog aan een nieuw leven beginnen ?  Te laat, je tijd is om !  The time is now.  Het is dat besef dat me ondertussen doet vasthouden aan m'n beslissing.  Omdat ik weet dat het de juiste keuze is, ook al zal ik mezelf er misschien in beginfase om vervloeken.  Ik besef beter dan eender wie dat er me vast nog zware tijden te wachten staan.  Maar daar spartel ik me wel doorheen.  

Toen ik, na een hele middag gepieker, te rade ging bij een goede vriend, die zich een tijd geleden in zowat exact dezelfde situatie als ik nu bevond, wist ik dat hij dingen zou zeggen die ik ergens niet horen wou.  Maar ik had nood aan een klare blik op de zaken, want ik merkte dat ik aan het afdwalen sloeg.  Duizend vragen in m'n hoofd.  Stop ik er mee ?  Stop ik er niet mee ?  Kan ik er wel mee stoppen ?  Tot ik aanbelandde in het ellendige doodlopende straatje : misschien moet ik me maar berusten in m'n lot, en gewoon m'n leven leiden zoals ik het nu leid, misschien is m'n plaats hier wel, naast een man die controle-ziek en onzinnig jaloers is, die me m'n leven dirigeert, misschien is het hier dat ik thuishoor.  Misschien ben ik wel niet capabel, misschien ben ik gewoon te zwak, misschien heb ik dergelijke hand wel nodig.  Misschien moet ik al m'n plannen en m'n dromen nu maar eens eeuwig begraven.  Dood ga ik er tenslotte niet aan, ik leef er alleen wat minder door, ik leef wat meer tussen de dode hoofden dan.   

Het praatje deed me goed.  De beslissing is aan mij.  Ik ben als het ware aan zet.  En er zijn enkele opties.  Ofwel hou ik het hier en nu voor bekeken, en vlucht ik terug m'n veilige wereld in, waardoor ik in feite nooit écht leven zal.  Maar dan zal ik me vast voor de rest van m'n leven zitten afvragen wat er had kunnen gebeuren.  Ofwel settel ik mezelf in m'n rolletje als "kruimeldief".  Maar ik zie mezelf niet die rol volhouden.  Nu vast nog wel, maar als ik later m'n vrijheid terug gewonnen heb ?  Ga ik dan m'n leven op wacht zetten, wachtend op hem, op de schamele tijd die hij me geven zal ?  Zal ik daarin genoegen kunnen scheppen ?  Want ook dan zal ik enkel écht leven wanneer hij bij me is.  

De derde optie.  Die wordt het.  Zonder meer.  De derde optie is om gewoonweg voor het leven te kiezen, en te zien wat de dag me brengt.  Als ik ooit, binnen een tweetal jaren, of hopelijk sneller, terug vrij ben, dan zie ik wel.  Gewoon zien wat er op me afkomt, en hopen dat het evolueert zoals ik het zie in m'n eigen wereldje, want dan weet ik dat ooit de twee werelden waartussen ik momenteel voortdurend heen en weer pendel zullen versmelten in één wereld waarin ik aarden kan.

2 februari.  En nu daagt het me.  11 jaar.  Exact elf jaar geleden is m'n relatie met G. begonnen.  Elf jaar, waarvan negen getrouwd.  En ik kan me niet herinneren waar of wanneer het is beginnen fout lopen.  Het moet ergens in de eerste zes maanden geweest zijn...

Zou dat de oorzaak van m'n baaldag zijn ?  Of liggen externe factoren meer aan de basis ?  De idioot die deze voormiddag zo nodig tegen zestig per uur op een besneeuwd wegdek door de bocht moest gaan, de controle verloor en tegen m'n nieuwe koekendoos moest knallen, bijvoorbeeld ?  Al bij al viel het best mee, afgezien van wat lichte blikschade en urenlange vertraging doordat ik allerhande documenten in orde diende te brengen.  Of het nieuws dat op het nieuwjaarsdineetje van het bedrijf waar ik voorheen werkte een aantal ex-collega's duchtig over me aan het roddelen waren ?  Nu ja, dat zootje is niet eens het piekeren waard, en toch vraag ik me af waar ze al die onzin vandaan halen. 

Een samenraapsel van al die factoren, kleinigheden als je het achteraf bekijkt, zorgden ervoor dat ik me niets meer waard voelde toen ik thuis kwam.  De drang naar pijn was alom tegenwoordig.  Een uur later zat ik er : een hoopje miserie.  Op m'n knieën, in het toilet, met een bekertje cola naast me op de grond.  Een truucje dat ik ondertussen geleerd heb.  Ik drink een slokje en wacht.  Ik luister naar m'n lichaam en voel de koude cola zich langzaam een weg naar beneden banen.  Ik kan het hele traject als het ware meevolgen, om dan op het gepaste ogenblik m'n vinger achterin m'n keel te duwen.  Ik had nochthans geen last van m'n eten, niet meer dan anders in ieder geval.  Dit was een poging om de controle over mezelf terug te winnen.  Ik weet ondertussen hoe ver ik gaan kan, en herhaal alles tot ik op het punt kom dat ik leegte braak.  De leegte in me braak ik weg.  De feibele smaak van bloed achterin m'n keel.  Ik ga achterover zitten, en sluit even m'n ogen dan.  Totdat ik m'n ademhaling terug onder controle heb, en tegelijk ook mezelf.  Ik sta op, en begeef me terug in de wereld, wetende dat ik er weer even tegen kan.        

Het is laat op de avond, ondertussen.  De hele wereld slaapt.  Sssshhht.  Zullen we fluisteren ?   

Morgen zal het geen baaldag meer zijn...      

02-02-2009, 00:00 geschreven door K.

 De hele dag was een geren van hot naar her.  De kapper, boodschappen en ga zo maar door.  Een week van huis weg is lang, het vergt behoorlijk wat organisatie.

Er was nog iets dat ik deed tijdens m’n boodschappen.  M’n oudste wil koste wat het kost djembé leren spelen.  Dus ging ik haar inschrijven.  Ik raapte al m’n moed samen en schreef mezelf ook in, voor pianolessen.  12 lessen om te beginnen, op een vrij onorthodoxe manier.  Je zegt gewoon welke nummers je wil leren spelen, en al doende leer je.  Vanaf volgende week dinsdag begin ik, een half uurtje per keer, van drie tot half vier.  Thuisgekomen vroeg m’n man me of ik F. niet was vergeten te gaan inschrijven.  En ik floepte het er uit.  Dat ik ook mezelf had ingeschreven.  Hij was er niet bepaald blij mee.  “O, en dat moet niet meer gevraagd worden ? “ Ik legde hem uit dat ik vond van niet, omdat het tenslotte tijdens m’n werkuren was.  Maar uiteraard vond hij dat totaal niet terzake.  “Jij met je onzin. Denk maar niet dat er hier ooit iets dat nog maar lijkt op een piano binnenkomt.” Ik vroeg hem hoe ik dan oefenen moest, aangezien ik een huur-keyboard meekrijg, want zonder thuis te oefenen lukt het niet.  “Daar had je dan maar eerder aan moeten denken, hier komt het niét binnen, en als je het riskeert, gooi ik dat huurgevalletje van je tegen de muur.”  Je steun en toeverlaat, noemen ze een partner niet zo ?  Ik had geen zin meer om verder in te gaan op z’n commentaar, hij was duidelijk uit op ruzie. Dus zweeg ik, wijselijk.  Maar hij bleef doorgaan, niet meer over de piano, maar over het feit dat ik naar zijn mening mijn “huwelijkse plichten” niet nakom.  Maandstonden of niet, “je kan toch nog andere dingen doen.”  Natuurlijk kan ik dat, dacht ik, maar denk je nu écht dat ik je die dingen nu nog gun ?  Ik dacht aan al die keren dat hij me geld vroeg, “zodat ik naar de hoeren kan gaan, want hier gebeurt er toch niks.”  En ik was bijna geneigd hem het zwijgen op te leggen door hem honderd euro naar het hoofd te gooien.  “Zo, hier heb je wat geld, ga nu maar, zodat je mij met rust laat.”  Alsof ik het lef zou hebben.  Om de afstandsbediening of iets anders tegen m’n hoofd aan gegooid te krijgen ?  Neen, dank je.  Dus zweeg ik, zoals ik altijd al gezwegen heb.  Maar deze keer borrelde het leven binnenin me.  Wacht maar.  Mijn tijd komt, sneller dan je denkt.      

Daarnet.  M’n oudste meisje hielp me met kleren uitzoeken en m’n koffer maken.  Ze zat op m’n bed, haar knietjes opgetrokken, met haar grote kijkers het hele gegeven te aanschouwen, en ik zag dat het misging.  Ik herken haar reacties vlugger dan eender wie, eenvoudigweg omdat ze zo erg op me lijkt, gevoelsmatig.  Haar frele snoetje bleek, haar oogjes vol waterlanders die ze halsstarrig probeerde te bevechten.  Ik ging op de grond zitten, m’n rug tegen de kast aan. “Hey, kom even bij mama zitten.”  Een vast patroon wanneer ze troost nodig heeft : ze komt op m’n schoot zitten, met haar beentjes rondom me, haar buikje tegen de mijne, haar warme armpjes over m’n schouders, haar hoofdje op m’n borst.  Ik trek haar met één arm dicht tegen me aan.  “Dichter, dichter.”  Tot ze lachend zegt : “Mama, ik krijg wel bijna geen lucht meer hé.”  M’n vrije hand leg ik op haar voorhoofdje en ik laat m’n duim over haar neusje gaan, terwijl ik ons zachtjes heen en weer wieg.  Ik heb me al menigmaal afgevraagd of ze er zo van tot rust komt omdat ik dat al doe sinds haar geboorte. 

“De blik in jouw ogen verandert de kleur van mijn dag.  Het is niet te geloven, van zwart als je boos bent, tot blauwer dan blauw als je lacht.  De zon hangt voortdurend verliefd om je heen, en de maan laat je nooit een seconde alleen.  Eén woord van jouw lippen, en telkens weer vind ik een doel.  Het is niet te voorspellen, soms klink je als onweer, en soms als een zonnig seizoen.  Maar hoe hard het ook vriest, je bent zo weer ontdooit, zo lang je bij mij bent, verveel ik me nooit.  Want jij, jij bent de zon en de maan voor mij.  Jij hebt het beste van allebei.  Zo mysterieus en zo warm tegelijk, en je doet iets met mij.  Je bent vrij, vrij om te gaan maar je blijft bij mij.  Jij bent de eb en de vloed erbij.  Je bent onweerstaanbaar, toe zeg me gewoon wat je vind.  F., m’n kind.  Je bent wind en windstilte, en jij, jij hoort bij mij.”

Een liedje dat ik altijd zachtjes fluisterend zing, samen met haar.  Meestal gevolgd door een stukje Samson en Gert :

“jij bent mijn beste vriend op aarde, jij bent mijn beste vriend op aarde.  Ik zet het even voor je op een rij : aarde op vriend beste mijn ben jij !”

Ik kreeg haar deze keer maar moeilijk getroost.  « Ik wil niet dat je gaat morgen, mama. » 

Daar zat ik dan.  Ik, die normaal gezien nooit ween, of nauwelijks.  En dikke tranen plengden niet alleen van haar gezichtje, maar ook van het mijne.  Tranen voor het komende gemis.  Wat ga ik ze missen, die twee.  En wat ga ik hem missen.  Het klinkt vast lachwekkend, uiteindelijk is het maar een weekje, maar momenteel lijkt die week een eeuwigheid te zullen duren. 

Ik probeerde haar gerust te stellen. 

- Herinner je je nog het nieuwjaarsfeestje bij tante ?      

- Ja.

- Is dat al lang geleden ?

- Neen, dat was maar pas.

- Weet je dat het al vijf weken geleden is ?  Lijkt niet zo lang hé.  En mama is maar één weekje weg.  Morgen is het maar een half dagje school, en dan is het alweer bijna weekend.  Papa gaat vast heel leuke dingen doen met jullie, en na het weekend ben ik al bijna terug.

Ze stond op, liep haar kamer in, en kwam terug met Truffel.  Truffel is het beertje van me dat ik ooit in Amerika kocht om het vervolgens heel de wereld mee rond te sleuren, vastgemaakt aan de riemen van m’n rugzak waarin m’n hele hebben en houden zat.  Overal waar ik ben geweest, ging Truffel mee heen.  En toen F. een jaar of drie was heb ik ‘m haar gegeven, met de opdracht hem ook overal mee naar toe te nemen.  Truffel, de beer die de wereld rondreisde.  Mama, neem je Truffel voor me mee ?  Dus vond hij een plaatsje in m’n koffer.  Toen ik klaar was met inpakken ging ik bij haar in bed liggen.  Ik breng je een heleboel kadootjes mee, en ik bel elke dag, en we kunnen elkaar ook elke dag een email sturen.  Zes is ze, en reeds o zo bedreven in dergelijke dingen, m’n kleine slimme meid.  Ze was gerustgesteld, ondertussen.  Ik bleef bij haar liggen, we knuffelden en praatten nog een hele tijd alvorens ze zachtjes in slaap viel. 

Ondertussen staat alles netjes ingepakt klaar.  Ik heb alles wel drie keer overlopen, om mezelf ervan te overtuigen dat ik niks vergeten ben.  Kleren ?  Check !  Schoenen ?  Check !  Make-up en wasgerei ?  Check !  PC en werkdocumenten ?  Check !  
 

Het is best laat ondertussen.  G. is in al z’n koppigheid in slaap gevallen op de sofa.  Ik denk dat ik maar eens m’n bedje opzoek.  Slaapzacht, België.  Tot over een weekje...

03-02-2009, 00:00 geschreven door K.

Ik heb niks, maar ik ben blij.  Ik ben arm, maar dat deert me niet.  Ik ben niet de mooiste, maar ik ben vrij gezond.  Ik ben gestoord, maar ik ben prettig gestoord.  Ik ben high van het leven, maar blijf ondertussen met m’n voeten op de grond staan.  Ik ben verdwaald, maar ik ben hoopvol.  Ik voel me dronken, maar ik ben nuchter.  Ik ben jong, maar heb al een heel leven achter me.  Ik ben moe, maar ik blijf doorgaan.  Ik ben hier, maar eigenlijk ben ik al weg.  Ik ben rusteloos, maar ik maak me geen zorgen.  Ik ben misschien verkeerd, maar dan verontschuldig ik me wel even.  Ik ben hard, maar een zachtgekookt eitje. Ik ben een groentje, maar heb levenswijsheid.  Ik ben een angsthaas, maar ik ben moedig.  Ik ben verdrietig, maar ik blijf lachen.  Ik ben gevangen, maar ik voel me vrij. 

Ik ben alleen, maar ik ben niet eenzaam.

Want waar het uiteindelijk op neer komt, is dat alles vast wel goed komt. 

04-02-2009, 00:00 geschreven door K.

11-02-2009, 00:00 geschreven door K.