Een baaldag, tout court.  Zoals er wel vaker passeren.  Dus kon toen ik in de namiddag thuis kwam, zijn norse bui er gerust nog bij.  "We doen niks meer samen."  Zonder er bij stil te staan waarom dat wel eens het geval zou kunnen zijn.  Ach wat, de hele dag was al ellendig, dus stelde ik voor samen naar de bioscoop te gaan.  En hij stemde in.  Waardoor ik meteen een versnelling hoger moest schakelen.  Een avondje koken werd gereduceerd tot twee uur koken.  Gerechtjes die in de koelkast of de diepvries kunnen, aangezien ik woensdag voor een week richting Duitsland moet vertrekken.  En daar heb ik zo geen zin in, nu.  

Kwart voor acht in m'n wagen.  Niet m'n ouwe getrouwe maatje, want die is donderdag wegens een kapotte join de culasse vroegtijdig op pensioen gestuurd, en in afwachting van m'n nieuwe wagen, kreeg ik een fonkelnieuwe C4 Picasso van de leasingmaatschappij.  Een koekendoos met drie kilometer op z'n teller toen ik hem onder m'n hoede kreeg.  

De hele dag heb ik me suf lopen piekeren, tot ik uiteindelijk moegetergd thuis kwam.  Met tegenzin vertrok ik richting bioscoop, maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar, T. zei het me vandaag nog. Ik hou te veel rekening met anderen, en te weinig met mezelf.  Ik vroeg een luchtig filmpje te bekijken, want ik had nood aan ontspanning.  Dus werd het "Yes Man", een comedy met Jim Carrey.  Over een persoon die beslist op alles ja te zeggen.  Waardoor z'n leven terug zin krijgt.  Ja zeggen tegen het leven, de film is doorspekt met die boodschap.  Het deed me beseffen dat alles draait om het leven, hier en nu.  Choose life !  En dat is exact hetgeen ik niet doe.  Ergens uit een gevoel van minderwaardigheid, me dunkt. 

Nobel is het wel, me schuilhoudend achter het belang van m'n kinderen, uit angst voor de reacties van m'n omgeving, uit angst die sprong in het onbekende te nemen.  "Wacht maar, m'n tijd komt nog wel, zodra de kinderen volwassen zijn."  Hoeveel keer vind je dat niet terug op al die onzin die ik hier eerder al heb neergepend ?  Tot je als het ware een tik op je voorhoofd krijgt, en je gaat beseffen dat je het slechte voorbeeld geeft aan je kinderen.  Zou je willen dat zij hetzelfde leven leiden als jij nu ?  Ik niet.  Zouden ze appreciëren als ze later gaan beseffen dat je jarenlang je geluk opzij gezet hebt omwille van hen ?  Neen, ze zouden zich er schuldig over voelen.  Moet je dan nog aan een nieuw leven beginnen ?  Te laat, je tijd is om !  The time is now.  Het is dat besef dat me ondertussen doet vasthouden aan m'n beslissing.  Omdat ik weet dat het de juiste keuze is, ook al zal ik mezelf er misschien in beginfase om vervloeken.  Ik besef beter dan eender wie dat er me vast nog zware tijden te wachten staan.  Maar daar spartel ik me wel doorheen.  

Toen ik, na een hele middag gepieker, te rade ging bij een goede vriend, die zich een tijd geleden in zowat exact dezelfde situatie als ik nu bevond, wist ik dat hij dingen zou zeggen die ik ergens niet horen wou.  Maar ik had nood aan een klare blik op de zaken, want ik merkte dat ik aan het afdwalen sloeg.  Duizend vragen in m'n hoofd.  Stop ik er mee ?  Stop ik er niet mee ?  Kan ik er wel mee stoppen ?  Tot ik aanbelandde in het ellendige doodlopende straatje : misschien moet ik me maar berusten in m'n lot, en gewoon m'n leven leiden zoals ik het nu leid, misschien is m'n plaats hier wel, naast een man die controle-ziek en onzinnig jaloers is, die me m'n leven dirigeert, misschien is het hier dat ik thuishoor.  Misschien ben ik wel niet capabel, misschien ben ik gewoon te zwak, misschien heb ik dergelijke hand wel nodig.  Misschien moet ik al m'n plannen en m'n dromen nu maar eens eeuwig begraven.  Dood ga ik er tenslotte niet aan, ik leef er alleen wat minder door, ik leef wat meer tussen de dode hoofden dan.   

Het praatje deed me goed.  De beslissing is aan mij.  Ik ben als het ware aan zet.  En er zijn enkele opties.  Ofwel hou ik het hier en nu voor bekeken, en vlucht ik terug m'n veilige wereld in, waardoor ik in feite nooit écht leven zal.  Maar dan zal ik me vast voor de rest van m'n leven zitten afvragen wat er had kunnen gebeuren.  Ofwel settel ik mezelf in m'n rolletje als "kruimeldief".  Maar ik zie mezelf niet die rol volhouden.  Nu vast nog wel, maar als ik later m'n vrijheid terug gewonnen heb ?  Ga ik dan m'n leven op wacht zetten, wachtend op hem, op de schamele tijd die hij me geven zal ?  Zal ik daarin genoegen kunnen scheppen ?  Want ook dan zal ik enkel écht leven wanneer hij bij me is.  

De derde optie.  Die wordt het.  Zonder meer.  De derde optie is om gewoonweg voor het leven te kiezen, en te zien wat de dag me brengt.  Als ik ooit, binnen een tweetal jaren, of hopelijk sneller, terug vrij ben, dan zie ik wel.  Gewoon zien wat er op me afkomt, en hopen dat het evolueert zoals ik het zie in m'n eigen wereldje, want dan weet ik dat ooit de twee werelden waartussen ik momenteel voortdurend heen en weer pendel zullen versmelten in één wereld waarin ik aarden kan.

2 februari.  En nu daagt het me.  11 jaar.  Exact elf jaar geleden is m'n relatie met G. begonnen.  Elf jaar, waarvan negen getrouwd.  En ik kan me niet herinneren waar of wanneer het is beginnen fout lopen.  Het moet ergens in de eerste zes maanden geweest zijn...

Zou dat de oorzaak van m'n baaldag zijn ?  Of liggen externe factoren meer aan de basis ?  De idioot die deze voormiddag zo nodig tegen zestig per uur op een besneeuwd wegdek door de bocht moest gaan, de controle verloor en tegen m'n nieuwe koekendoos moest knallen, bijvoorbeeld ?  Al bij al viel het best mee, afgezien van wat lichte blikschade en urenlange vertraging doordat ik allerhande documenten in orde diende te brengen.  Of het nieuws dat op het nieuwjaarsdineetje van het bedrijf waar ik voorheen werkte een aantal ex-collega's duchtig over me aan het roddelen waren ?  Nu ja, dat zootje is niet eens het piekeren waard, en toch vraag ik me af waar ze al die onzin vandaan halen. 

Een samenraapsel van al die factoren, kleinigheden als je het achteraf bekijkt, zorgden ervoor dat ik me niets meer waard voelde toen ik thuis kwam.  De drang naar pijn was alom tegenwoordig.  Een uur later zat ik er : een hoopje miserie.  Op m'n knieën, in het toilet, met een bekertje cola naast me op de grond.  Een truucje dat ik ondertussen geleerd heb.  Ik drink een slokje en wacht.  Ik luister naar m'n lichaam en voel de koude cola zich langzaam een weg naar beneden banen.  Ik kan het hele traject als het ware meevolgen, om dan op het gepaste ogenblik m'n vinger achterin m'n keel te duwen.  Ik had nochthans geen last van m'n eten, niet meer dan anders in ieder geval.  Dit was een poging om de controle over mezelf terug te winnen.  Ik weet ondertussen hoe ver ik gaan kan, en herhaal alles tot ik op het punt kom dat ik leegte braak.  De leegte in me braak ik weg.  De feibele smaak van bloed achterin m'n keel.  Ik ga achterover zitten, en sluit even m'n ogen dan.  Totdat ik m'n ademhaling terug onder controle heb, en tegelijk ook mezelf.  Ik sta op, en begeef me terug in de wereld, wetende dat ik er weer even tegen kan.        

Het is laat op de avond, ondertussen.  De hele wereld slaapt.  Sssshhht.  Zullen we fluisteren ?   

Morgen zal het geen baaldag meer zijn...