Ik ben ondertussen al even terug. Maar de afgelopen weken waren me net iets te hectisch, zodat er geen tijd was wat neer te pennen, en net nu waren er biezonder veel momenten dat ik zo ontzettend nood had aan wat te liggen tokkelen, gevoelens van me afschrijvend.
Duitsland dus. M'n vuurdoop, ze hadden me gewaarschuwd. "Tegen het einde van de week ben je totaal uitgeput." En inderdaad, het lijkt alsof je een week lang 24 op 24 aan de slag bent...
Elke ochtend klokslag half zeven uit je hotelbed. Douche en aankleden. Nog vlug mails nakijken of er dringende zaken zijn. Kwart voor acht, richting ontbijtbuffet. In feite begin je daar alvast je werkdag. Elk hotel in een omgeving van 50 km van de gigantische beurshallen is sinds maanden volgeboekt, allemaal mensen uit de speelgoedbranche, klaar voor de grootste speelgoedbeurs wereldwijd. Dus kom je allicht een klant of collega tegen, en kan je niet anders dat tijdens het ontbijt hen te vervoegen en over het werk te beginnen. Kwart na acht, afspraak buiten met m'n baas en m'n collega, taxi in en richting beurs. Onderweg worden de agenda's overlopen en gesynchroniseerd waar nodig. Half negen, je stapt de beurshal binnen. Tijd voor ochtendgymnastiek : wandelen ! Kwart voor negen, je arriveert op je stand, en je kan nog net alles in orde brengen om je eerste afspraak van negen uur te ontvangen. Enkel exposanten mogen voor negen uur de beurshallen in. Maar er zijn altijd wel een aantal aankopers die aan een dergelijke badge geraken en zichzelf belangrijk genoeg achten om afspraak te vragen om acht uur in plaats van negen uur. Dus in dat geval vervroegt alles een uurtje.
De hele dag ben je met klanten en collega's in de weer. Af en toe duik je onder, in één van de gangen achter het hele gebeuren, waar je even kan op adem komen met een sigaretje. Je maakt van elke gelegenheid gebruik hem een berichtje te sturen, dat je hem mist, wat dat doe je. Misschien meer dan goed voor je is. Terug de drukte in. De ene klant arriveert te laat waardoor de andere klant moet wachten. En toevallig staat die andere klant je op te wachten op één van de andere standen waarvan je agent bent. Net geen kilometer tussen de hoofdstand en de kleinere standen. Haasten geblazen dus. Vanaf zes uur s'avonds begint de rust weer te keren. Je lichaam maakt je duidelijk dat je niet of nauwelijks hebt gegeten. Rond zeven uur vertrekken we aan de hoofdstand. Ofwel naar een andere stand, om met klanten en collega's iets te drinken, ofwel naar het hotel om je even op te frissen.
Acht uur s'avonds, afspraak. Tijd om richting één of ander restaurant te vertrekken, meestal met klanten of de hele directie van één van de merken die je verdeelt. Negen uur. Je zit aan tafel. Zullen we eerst nog rustig een aperitiefje nemen ? Je hebt de hele dag nauwelijks gegeten, en je bent sowieso al niet erg bestand tegen alcohol. Een Kir Royal, graag. Eéntje maar, want zelfs de eerste slok stijgt je naar het hoofd. Natuurlijk wordt het al gauw twaalf uur vooraleer je het restaurant uitstapt. Ook hier betrap je jezelf er vaak op hoezeer je aan hem denkt. De gekozen restaurantjes zijn vaak pareltjes, waardoor je meteen iets hebt van : "was hij nu maar bij me", of "hier kom ik ooit nog met hem heen." Taxi ! Haubtbahnhofstrasse bitte. Een piepkleine bar waar vanaf elf uur druppelsgewijs alle belgen lijken binnen te stromen. Een piepkleine bar met een live zangeres. Een piepkleine bar waar ze nog een extra scheut vodka in de Mojito's kieperen. Eentje, maar. Je gebaart je baas: "Zorg ervoor dat ze me géén tweede aansmeren." En dat doet hij.
Twee uur, drie uur, half vier. Rond dat uur zit je weer in de taxi. Richting hotel. Je arriveert in je kamer, en checkt je emails nog even. Je oudste dochtertje rekent erop dat ze s'morgens voor school een berichtje van mama in haar mailbox vindt. Dus stuur je nog vlug hoe druk het wel is, hoeveel cadeautjes je ondertussen al hebt voor haar en haar zus, hoe hard je hen mist, en je telt alweer een dagje af voor je terug thuis zal zijn. Je spring nog gauw even de douche in, terwijl je muziek zachtjes door je kamer weerklinkt en je tot rust brengt. Je gaat op je bed zitten. Opzij, Truffel. En je zeilt weg, in slaap.
En zo gaat het, een week lang. Je leert ontzettend interessante mensen kennen, en natuurlijk ook ontzettend oninteressante mensen. Je was je wel al bewust van de testosteronwolk die opsteeg in de bar. Mannen die een weekje van huis zijn, in een wereld waarin vrouwen sterk in de minderheid zijn. Ze zijn zo zielig, meneer. Meerdere smsjes. In welk hotel logeer je ? Zal ik je straks een massage komen geven ? Wat is je kamernummer, dan kom ik je straks eens goed verwennen. M'n antwoord op het eerste dergelijke smsje heb ik ook gebruikt als antwoord op de andere berichten : "Wie zoekt, die vindt. Er zijn zowat 700 hotels in de stad, dus bonne chance!" Dat antwoord leek te werken, want na dag drie hielden de berichten op.
Een gemengd gevoel op de terugweg. Doodop, maar met een flinke portie nieuwe kennis. Want je steekt ontzettend veel op tijdens dergelijke dagen. Vol verlangen om je meisjes terug te zien. En vol weerzin om terug in de realiteit van je huwelijk te stappen.
Want uiteindelijk ging je een aantal dingen beseffen tijdens het weekje weg. Hoezeer deze job je ding is. Hoezeer je van je meisjes houdt. En dat je je man helemaal niet gemist hebt, dat het je eerder een vorm van rust bracht, die week zonder hem, ondanks alle drukte géén nerveus gedoe.
En dan weet je dat er iets aan moet doen. Niet nu, nu is het te vroeg. Ooit. Maar sneller dan gepland.
|
