Zondagavond heb ik met grote belangstelling de VPRO-Documentaire over Tule Lake gevolgd. Deze plaats ligt in een hooggelegen natuurgebied van 1230 meter boven de zeespiegel in Californië, heeft momenteel 1400 inwoners, valt onder het district Siskiyou Country en is nú een toeristenoord en voor veel Japanners een soort bedevaartsoord en herdenkingsplaats. Door de VPRO werden we teruggevoerd naar de periode19 februari 1942 tot augustus 1946 met een vervolg naar het jaar 2001. Naar voren kwam een zekere mijnheer Mirikitani, een man van in de tachtig met een oorlogssyndroom, die zich tekenkunstenaar noemde, het steeds had over zijn familie in Japan, waarvan er velen met de atoombom op Hiroshima het leven verloren hadden, alleen de Koi-vissen hadden het overleefd,  én dacht dat hij nog de enige overlevende was van de familie Mirikitani. Volgens zijn zeggen was hij geboren in het Amerikaanse plaatsje Sacramento, máár hij had het er óók over dat hij vroeger met een oom naar een tante in Hiroshima ging, een plaats die met het gróte bombardement binnen 5 seconden van de aardbodem was verdwenen.Wat was er met die goede man aan de hand? Toen de Japanners die in de Tweede Wereldoorlog aan de zijde van Nazi-Duitsland  stonden op 7 december 1941 de havenstad Pearl Harbour hadden gebombardeerd, waarbij hun hele vloot ten onder was gegaan, was de Amerikaanse regering zó verbitterd en verbolgen dat ze uit angst en voorzorgsmaatregelen alle mensen met een Japanse achtergrond of ze nou wel of niet genaturaliseerd waren, opgesloten hebben in een groot interneringskamp in het berggebied  van het plaatsje Tule Lake. Evenals bij de Duitse concentratiekampen was er een uitermate streng kampregime met begeleiders die de mensen in-en rondom het kamp aan het werk moesten houden, en óók hier golden strenge en onmenselijke straffen als de kampregels overtreden werden. De ruim 6000 gevangenen zaten in barakken, de voorzieningen waren summier te noemen en het eten en drinken liet ook te wensen over! Geestelijk zijn veel "gevangenen," die voor het merendeel al jaren Amerikaans Staatsburger waren, hier te gronde gegaan en hebben daar hun identiteit volledig verloren. Tule Lake was geen vernietigingskamp, zoals bvb Auschwitz, máár ook hier zijn veel mensen omgekomen door ziektes als dysenterie, tyfus en andere besmettingshaarden, eigen aan kampen waar teveel mensen in slecht geventileerde ruimtes vertoeven. Na een héél armoedig zwervend leven geleid te hebben en met een buitengewoon menselijke begeleiding van de Amerikaanse Sociale Dienst heeft mijnheer Mirikitani tóch nog twee verwanten weten op te sporen, is hem in 2001 een pensioentje van 382 dollar per maand toegekend, heeft hij zijn trauma's weten af te schudden door het voormalige kampTule Lake nog één keer te bezoeken, heeft hij in een groot bejaardenhuis een mooie eigen kamer gekregen en voor de vele geïnteresseerden in deze gemeenschap is hij nú tekenbegeleider van de Japanse Penseelkunst. Hier beneden treft u beelden uit die kamptijd aan, ziet U een tourist met zijn kleinzoon en ook hebben wij een stukje natuur uit die streek meegenomen om te laten zien dat in het onherbergzaam natuurgebied van toen en nú op beeld vastgelegd  ook hele mooie dingen aanwezig waren.