Een jeugdherberg heeft zijn voor- en nadelen. Je kan er zelf koken, er staat maar éen televisie in het hel gebouw, en die wordt dan nog uitsluitend door het personeel bekeken,-tv kijken is nog meer een nationale ziekte dan bij ons- dus rust gegarandeerd,zeker in de nieuwere als hier waar geen grote kamers meer zijn, meer op individuen gericht. Nadeel is dat het niet echt commercieel,dus niet zo klantvriendelijk uitgebouwd, het personeel stelt de wetten naar hun eigen behoeften, zo kun je niet ontbijten voor half negen, toch vrij laat, hoewel er een nachtpermanentie is. Toch boek ik voor een tweede nacht,even ter plaats rust,het is tenslotte vakantie. na het ontbijt ga ik te voet de stad in, de mercado is hier nog levendig, al heb ik de indruk dat het cliënteel niet is gegroeid, er zijn wat supermarkten neergestreken,het jonge volk gaat daar wellicht. De 5 slagers verkopen maar met mondjesmaat,de talrijke boerinnen hebben veelal niets om handen, de visboeren blijken nog best beklant,net als de cafeetjes aan de buitenkant. Ik koop witte perziken, van die platte, en heel zoete mandarijnen,niet de mooist ogende, wel lekker. op mijn gemak wandel ik terug met mijn buit, het is dan tijd om naar de kapper te gaan. Hij is stipt in zijn timing,werkt nog vlug ook, ik sta binnen drie kwartier geknipt en geschoren buiten. Een oorkonde vermeldt dat hij kapper is sinds 1954,ik denk niet dat zijn salon sindsdien veranderd is,op de tv of zo na. in het cafeetje rechtover wordt een simpele dagschotel geserveerd, een palingbereiding met gekookte aardappelen, ik schuif mee aan om een kleine honger te stillen. Na de middag ga ik een ritje maken, de hitte is te verzengend om te wandelen. Ik rij richting Vila real maar voel me zo moe dat ik ga dutten. In de schaduw van een boom in de buurt van een kerkhof leg ik me een half uurtje plat. Het verkwikt. Ik maak rechtsomkeer en koop een entrecote om zelf te bakken, geen zin meer om uit te gaan. Het blijft warm, om 20.00 hr. Is het nog 29°,vermoeiend. na negen en een paar pogingen om het thuisfront ga ik naar bed en val als een blok in slaap.
Als je het belang van een stad kunt afmeten aan het aantal ATM- of Bancontact toestellen is almodovar redelijk belangrijk,ik tel er na een wandeling door de stad een viertal,maar dat hebben we in Moerkerke ook.. Als norm hier zou ik het aantal jonge mensen stellen, en dat is hier ook bedroevend laag. Ik vind éen hotelletje,kunstig vernieuwd maar met weinig leven, zelfs geen bar,daar moet je de straat voor op,net als voor eten. dat doe ik dus ook, in een restaurant zonder kamers. De prijzen zijn wél stedelijk. 'S nachts ,als het voetbal op de tv voorbij is wordt het wel heel stil op straat zodat ik goed slaap. schuin tegenover ligt de mercado maar ook daar is weinig animo. Drie fruitboeren en twee visboerinnen,twee slagers en twee bakkers,geen klanten. In de tijd dat ik hier in Portugal verblijf heb ik nog geen supermercado gezien, de tijd heeft hier wel stilgestaan op dat vlak. Ik struin nog een keer de stad af, op zoek naar een kapper want ik belief wel een scheerbeurt,de twee die ik vind geven niet thuis,al is het al na negen. Ik ga douchen en reken af,verlaat deze stad zonder spijt. op mijn dooie gemak rij ik naar Faro terug, er blijft een waarschuwingslichtje branden op het dashboard,het lijkt op een versnellingsbak maar ik heb nog geen probleem ondervonden,ik had het zelfde ook soms op mijn smart,maar deze heeft amper 1500 km op de teller. Bij de verhuurder krijg ik zonder complimenten een leuke Peugeot in de plaats. zo rij ik rustig langs n-wegen naar Tavira,oud vertrouwd maar toch wat veranderd door nieuw- en vervangbouw. Ik boek in de possada ofte jeugdherberg,een vertrouwde stek , neem een dubbele kamer voor mezelf, te oud om nog in een groepskamer (4 bedden) te slapen. Eerste werk is een kapper zoeken,éen heeft als verwacht het loodje gelegd, hij was 5 jaar geleden al stokoud. De ander is dat ook, maar werkt toch nog hele dagen, ik kan pas morgen middag boeken,moet zelf een vrij uur kiezen in zijn goed geordende agenda. van dat alles, en ook door de hitte krijg ik dorst en drink twee pinten in het cafeetje aan de overkant,weg van de toeristen, en dat zie je aan de prijs: 2 , een stukje gedroogde vis toe. moe slof ik terug naar de possada. Ik weet nog niet of ik al dan niet hier zelf iets klaar maak in de goed uitgeruste keuken. Maar ik moet nog de overkant van de rivier Gilao, die de stad middendoor snijdt,weer bekijken, daar zijn de simpelste no nonsense restaurantjes. Ik blijf slenteren en dralen... Het zelf koken is niets geworden. Ik eindig met een goeie fles wijn meegebracht van een leuke wijnhandel - want hier is een nieuw ingevoerd schenkverbod- aan de bar in de possada. Slaapt allen wel!
Door de luiken valt het licht met mondjesmaat binnen. Het is half zeven,een koor andere vogels dan thuis kwelen en kwetteren me wakker. Om half acht heb ik mijn ontbijt gevraagd, ik geniet van het langzaam wakker worden. Ik blijk de enige gast. Mijn tafel staat al gedekt met vers fruitsap, honderd soorten huisgemaakte confituur en vers fruitsap, de patronen blijft maar aanbrengen: een perfect gebakken spiegelei,sneetjes kaas, hesp, een torenflats vol plukverse aardbeien, een grote pot sterke koffie. Mijn humeur stijgt boven het toelaatbare. Ik snuif even wat buitenlucht, en ga op mijn gemak douchen en herpakken. de uitbaters vertrekken op boodschappen, ik moet het doen met een eerder norse stevige deerne van dienst, die niét de dochter is, en ook onbekwaam in andere talen. Toch kan ze me aan het verstand brengen dat mijn kaart hier niet aanvaard wordt,al had de kastelein het gisteren anders voorgesteld. Tant pis, ik word verzocht mijn bagage weer uit te laden en geld te gaan tanken een vijftien kilometer verderop. Gelukkig kan mijn humeur niet stuk vandaag en ik bekijk het als een extra wandeling door het mooie bergachtig landschap vol met kurkeiken wiens vel is ingeruild voor een bruine pap. Rekening betaald, nog een koffie, ik vervolg mijn reis.
cachopo is mijn volgende etappe. Het is net als de dorpjes bijna uitgestorven. In het centrum weet je niet of er nog levende mensen zijn. Ik installeer me op een terrasje aan de enige rotonde, bijna een kwartier voor de eerste auto opdaagt. Enkele vrouwtjes installeren zich in een bushokje, wellicht gaan ze naar een grotere stad. Een trekker komt langs, hij wordt niet besteld: sluitingstijd?! Ik ga hem achterna naar het café-restaurant aan de overkant, het is een Vlaming die hier elk jaar een GR route loopt.door zijn vroeger werk kent hij wel Portugees. een bestelwagentje valt stil net naast ons terras,met het gebruikelijk getoeter kondigt hij zijn komst aan, hij heeft slakken/carracolli en oestertjes, we krijgen elk een om te proeven: lekker! Ik koop er een dozijn voor 2.5,op conditie dat hij ze opent met zijn zakmes. verder nu,op naar Mertola. Het landschap wordt lieflijker,vlakker. In Martim Longo stop ik om ooievaarsnesten te fotograferen, ik tel er zeven zonder een voet te verzetten. Gelijk neem ik ook een prato del dia in een lokale goed beklante afspanning , een massa rundslever op mijn prato met veel ui en aardappelpuree uit dozen.vlakbij zit een ooievaar zijn reeds grote jongen te voeren. Het nest lijkt onderaan onderverhuurd aan een nest mussen.
ik ik stopin een paar dorpjes op weg naar Mertola,maar er beweegt weinig meer dan wat honden die nijdig aanslaan . Wat oude mannen bezetten de barza van het lokale café. Het is natuurlijk siësta time.. Dat is het ook nog als ik aankom in Mertola,daar is al evenveel animo. Ik doe de klim naar het witte kerkje dat boven de stad staat,onderweg passeer ik zelfs een officina de turismo. Na de klim is het heerlijk koel vertoeven in de kerk, die heel sober is en verrassend klein. Ze lijkt alleen uit gewelven te bestaan. Een beetje ontgoocheld verlaat ik de stad weer, niks boeiends te beleven,dat vindt de winkelier van een minimercado ook,hij houdt een zitslaap in het midden van zijn etablissementje. geen hotelletje te bespeuren, ik zet dan maar koers naar Almodovar, in de hoop op beter.
Portugal Ik weet, ik heb tijd zat. Maar de tussenstop in jerez maakt de vlucht toch wel erg lang, meer dan zes uur onderweg vanaf Brussel,we landen om 18.00 hr, 19.00 hr. Westeuropese tijd. Wél nog 34°! Het duurt een tijdje eer ik aan mijn huurwagen kom, een gloednieuwe Corsa in plaats van de voorgestelde Clio,wel een diesel. Mijn visakaart wordt stevig van borg gelicht, ik hoop maar dat dat goed afloopt. Mijn meegebrachte gps doet gelukkig wel de kaart van Portugal,maar de kleine dorpen kan hij niet plaatsen,dus rij ik van faro naar loulé, dan tik ik cachapo, wat hij wel kent,de tussenliggende dorpen niet.. Tegen achten word ik moe, en stop aan een proper etablissement, bar-restaurant en gelukkig hotel toe. De baas stelt me kotelet van wild zwijn voor, het smaakt voortreffelijk, en de kamer is wat prijzig à 30,maar heel net,confortabel en rustig. Een goeie start,ik prijs mezelf gelukkig. Ik ga mijn halve liter huiswijn nog soldaat maken en dan fluks naar bed.
Zijn er mensen die niet zenuwachtig worden voor zo'n vliegreis? Ik ben het wel. Wakker om iets voor vijf, mezelf verplicht rustig te ontwaken, iets na vijven opgestaan. Gedouchet. Daarna beginnen pakken,weloverwogen. Opnieuw pakken, kleinigheden vergeten op de juiste plek te steken. Ik trek mijn lange broek aan om te reizen, zoals een werkman zijn overall na een lang weekend waarin nochtans zijn favoriete ploeg gewonnen heeft. Mijn jasje hou ik paraat voor in Parijs. Om zes uur gaat de desk van het guesthouse open,laat. Ik mijn sleutel achter en krijg mijn borg,hier een heel gewone zaak,terug. Mijn thaigeld is bijna op, het komt van pas. Eerst ga ik nog ontbijten in het station,een soort rijstepap met bolletjes gehakt. Daarna duik ik de metro in. Ik moet normaal 1 keer overstappen, maar stap uit op de verkeerde link door te veel na te vragen ben ik het juiste station vergeten,en ga nu verder met de skytrain,een beetje omslachtiger. Toch ben ik in een uur op Subvaranabhumi. Enorm groot,maar alles gaat vlot, ook al moet ik zelf inchecken. Zelfs mijn tgv-ticket heb ik hier ineens,all by myself!
Dan is alles routine: bagage inchecken,paspoortcontrole, een lange wandeling naar de gate. Gelukkig vind ik onderweg per toeval een balie van de luchthaven zelf waar ik op vertoon van mijn paspoort een uur gratis wifi krijg,dat heb ik nog nergens meegemaakt. Zo heb ik ineens ook mijn krant, leesvoer voor onderweg. Zoals overal op de vliegvelden zijn drankjes onbetaalbaar.ik stel uit,maar koop dan toch een laatste Chang. Het inchecken gaat vlot maar duurt lang,zoveel volk! Benieuwd vraag ik nog om een upgrade naar business class - als het betaalbaar zou zijn tenminste- maar alles blijkt volzet,ik kom naast een koppel uit Toulouse te zitten die ook drie weken in Thailand hebben rondgetoerd. Verder geen conversatie,want ieder heeft zijn scherm met films, nieuws en nog veel meer, en een bijgeleverde koptelefoon, van gezellig een babbel slaan komt zo niet veel in huis. Het eten bij air france is goed,maar de bediening is teamgebonden, op de heenreis was veel meer gelegenheid om eens een drankje te halen,bij deze vlucht is buiten de maaltijd geen alcohol te krijgen. We vliegen 12,5 uur. Ik wou dat ik meer kon slapen, maar het lukt me amper een uurtje of twee. De aangeboden muziek bevat een kanaal met klassieke muziek, daar geniet ik wel van. En uit verveling begin ik films te kijken, the Emperor van Charlie Chaplin, en omdat ik een tijdje steels meevolg met mijn buur start ik op de duur zelf Captain Phillips, een pseudo-documentaire over een kaping door Somalische piraten. Mijn ogen branden in mijn kop door slaapgebrek en ook wel door uren naar dat kleine schermpje te kijken van op een verkeerde afstand. Zo krijg ik de eindeloze vluchttijd toch nog om. We landen met een half uur vertraging. Gelukkig is er tijd genoeg voor de overstap, want de vertraging maakt het ineens veel krapper. Bij toevallige navraag aan de tgv-balie is mijn Thais ticket toch niet geldig, ik moet het hier nog eens omwisselen. Je moet het maar weten.. Ik durf niet meer slapen op de relatieve korte trajekten naar Brussel en Brugge, ik hou me wakker met gesprekken met God en Klein Pierke, die laatste vooral. Hoe later op de avond,hoe schoner volk geldt ook hier. Het is een verlossing als Claudine me opwacht aan het perron, ze heeft mijn huis al verwarmd met chauffage en mijn kacheltje, ik word nog met een hapje verwend. Tenslotte ga ik zwijmelend slapen, ondervind jetlag aan den lijve.
Ik zou graag fris geschoren naar huis trekken maar buiten leerling-kappers/sters die gratis aan het oefenen waren op het perron in het station vanmiddag zag ik hier nog geen kapperszaak. Kwestie van de juiste straat te vinden, dan heb je er ineens honderd. Ik trek richting Chinatown,maar die zijn daar de boel aan het opkramen en sluiten rond een uur of zes., ik dwaal rond en vind 1000 schoenenwinkels, geen kapper. Op een pleintje zitten mensen gezellig te eten,een man staat met een heel lekker uitziende vissoep, de vis springt er bijna uit,dus ik bestel. Lekkere soep, maar pikant! Tony Monbaliu zaliger moet hier in de leer geweest zijn ,maar dit is de overtreffende trap. De groene takken die er in drijven exploderen in mijn mond. Gelukkig heb ik ook een portie rijst besteld die ik nog niet heb gekruid en een grote Chang,dus ik kan blussen...Als ik daarna verder naar huis wandel voel ik de stoomwolken na een kwartier nog uit mijn oren komen,als in de strips.Dit weekend is een speciaal weekend voor boeddhamensen, driedaags feest heb ik gehoord,en een beetje ook gezien. Ook hier is een soort bbq georganiseerd, mensen staan geduldig in de rij voor een hapje en wat rijst bij een soort parochiezaal,'t is overal toch hetzelfde liedje.Ik ben al blij dat ik thuis kom, nog een slaapmutsje van de 7/11 -in de guesthouse is geen bier of alcohol te krijgen- ik Skype nog even en ga vroeg slapen,alleen mogelijk dank zij de airco.Om zes uur in de morgen sta ik op en ga ontbijten in het station, noedelsoep met kip. Het ontbijt in het hotel , twee zielige toastjes met een spiegelei neem ik als toetje.Op straat raak ik aan de praat met een mannetje van sino-Thai,het consortium dat hier de metro uitbreidt. Binnen twee jaar zou dat klaar zijn, al henb ik nog maar weinig beweging gezien op de immense bouwwerf die hier en verder in de stad de boel terroriseert. Hij heeft al een heel dagvullend programma voor mij in zijn hoofd, kan leuk zijn maar ik vlucht weg voor hij me in een taxi of tuktuk duwt.Zondag, dus zeker markten bij de vleet, ik kies er een uit aan de andere kant van de stad rond een park,gemakkelijk met de metro te bereiken, immens is het,mijn schoenen zijn sterk maar mijn voetzolen bezwijken. Geen zin om hier te eten wegens te druk. Omdat ik graag alle transportmiddelen probeer stap ik hier in de skytrain. Valt wat tegen, het lijkt op de metro ook al rijdt het hoog boven het straatniveau, ik zie niets dan grote buildings. Halfweg moet ik weer overstappen op de metro, op straat is hier een kleine shutdown-blokkade,peis en vree alom.Omdat de meeste eettentjes op straat dicht zijn ga ik naar de food court in het station, mijn eeuwige alma mater,lekker en goedkoop. Daarna naar bed. Ik besef, mijn uren zijn geteld,binnen twaalf uur ben ik aan het reizen. Geen zin meer in veel lopen wandel ik het massagesalon binnen, het eerste dat ik heb geprobeerd hier in Thailand,en tot nu het beste. Ik ga voor een voet- en aansluitend ,na enige aarzeling van mijn kant maar op vriendelijk advies van de masseur, en de lange reis morgen indachtig,een rugmassage. Even was er verstoring van de rustige sfeer door een hele familie Japanners die binnen kwamen, vijf volwassenen en twee kinderen,maar gauw komen nog een paar masseurs de boel versterken,aangevoerd met snelle taxibrommers. De rust keert terug,en het blijken geen Japanners maar Koreanen.
Nu nog wat eten in de buurt, vlakbij is een goed restaurantje, eerst is er geen plaats,iets later wel maar ik word niet toegelaten: ik had een tiental mensen gepasseerd die geduldig wachtten, ik had ze verward met afhaalklanten! Maar ik mag buiten bij de keuken eten,ook goed,lekkere grill zelfs en voor geen geld. .ik krijg gezelschap van een Duitser,die was hier vroeger een half jaar,de mentaliteit van Bangkok is volgens hem veel veranderd door de toevloed van vreemdelingen.De avond is om, morgen vroeg inpakken en wegwezen.. miel cocquyt
Mijn busticket heb ik veilig op zak: een bijgevoegde bus rijdt om 17.20 hr.,het komt voor mij niet zo nauw. Ik had graag mijn kamer aangehouden tot een uur of vier, kwestie van een siësta te kunnen maken, maar de ultieme check out is 13.00 hr, twee uur uitstel. In de morgen loop ik nog eens in de stad, de ochtendmarkt, de winkelstraten,waar ik nog een geheugenkaart moet kopen. Voor het eerst is het wat bewolkt, mij niet gelaten,maar tegen de middag steekt de zon weer ongenadig. Waar ik eet komen plots twee driewielers aangesjeesd, met daarop twee Fransen. Ik zoek hen op, zij content dat ze eens hun moerstaal kunnen spreken. De mannen uit Lyon (le centre, zeggen ze) peddelen hier al rond sinds 7 januari, blijven nog tot einde maart! Ze zijn vertrokken uit Bangkok, maar fietsen niet zo veel, een dertig kilometer per dag. Le chaleur! En verder, die ligfietsen zijn niet geschikt voor hellingen, maar dat had ik al gehoord. Heet is het, niet te doen, ik begrijp dat ze niet ver geraken. Ik sluip langs schaduwzijde naar het hotel, nog twee uur om te krijgen,en zelfs geen zetel waar ik languit kan. Het is gelukkig koel in de lobby. Tegen vieren trek ik naar het busstation waar drie bussen van dezelfde maatschappij tegelijk vertrekken naar Bangkok, ikzelf volg een klein half uurtje later. Prima bus met een zee aan ruimte, als ik al zou willen kan ik niet eens tegen de zetel voor me schoppen. Naast mij een jong Russisch koppel, tijdens de rit zie ik mijn eerste indruk alleen maar bevestigd,boers en bijna tiranniek gaat hij met zijn lief om. Gelukkig wordt er veel geslapen. Een kokette hostess bedient iedereen met een hapje, fruitsap, water. Even later volgt een deken en een neksteun. Een stop is halfweg in een heel groot wegrestaurant helemaal voorzien op busreizigers die snel en accuraat worden geholpen, ik blij want ik had geen eten bij,en honger dat slaapt moeilijk. Slapen lukt wonderwel, ik haal drie keer een tweetal uur. Tegen vieren rijden we de grootstad binnen. De kokette hostess die een she-male blijkt te zijn, ik zie het nu pas, komt rond met koffie en verfrissingsdoekjes. Tegen vijf uur pas kunnen we der uit,meer dan een half uur stonden we aan te schuiven om op de terminal te geraken,errond zijn grote openbare werken bezig(metro?) maar de terminal zelf is ook erg chaotisch. Door met de stroom mee te drijven kom ik heel snel op de aangrenzende stadsbusterminal,even dacht ik hier in deze buurt te blijven maar ik kies toch voor het mij bekende en ga naar de buurt van het grote treinstation Hua Lampung. De helse rit door de stad duurt toch nog drie kwartier. Ik prijs me erg gelukkig dat ik zo vlot daar geraak. Een paar guesthouses had ik in gedachten,gezien bij mijn eerste passage bij aankomst. Het eerste valt me tegen, een te kleine kamer met een te slecht bed, in het tweede heb ik meer geluk: dubbele kamer , op het gelijkvloers aan de binnentuin met airco en eigen badkamertje, een beetje prijzig, 750 baht,maar daar maal ik nu niet meer om, van hieruit kan ik vlot naar de luchthaven. Een goeie ligging ook, 100 meter van de drukke Rama IV-road,autovrij en absoluut geen straatlawaai. Het lot is me gunstig gezind, als dat maar blijft duren! Mijn trotter prijst "Het Huis van Jim Thompson" aan als absoluut te zien, ik ga er naar op zoek en zie veel nieuwe dingen, maar niet dat. Bijna terug thuis word ik aangesproken door een tuktukdriver, ik probeer en hij hapt toe voor 50baht. De man weet ook wel waar de klok hangt maar vindt de klepel ook niet,moet met mijn aantekeningen in zijn hand een paar keer de weg vragen,-ik een klein beetje leedvermaak- tenslotte is iemand die kan helpen, we zijn vlak in de buurt waar ik vanmorgen ook heb gezocht. Het is een heel mooi huis,maar typisch Thai zoals de gids zou ik het niet noemen, het is een stadspaleis na de oorlog gebouwd door een Amerikaans officier met Thaise invloeden. Foto's nemen mag niet, een suppoost houdt me in de gaten, ik schiet nauwelijks wat. Het huis staat langs een khlong,soort brugs reitje maar nog effectief gebruikt voor taxiboten, ik spring erop maar algauw weer er af: ze varen knoerthard,en zeilen die opgetrokken worden beschermen tegen opspattend water maar verhinderen ook alle zicht. Helemaal het noorden kwijt zwoeg ik me te voet weer naar mijn oriëntatiepunt, het station. Het begint echt te regenen in Bangkok, aan de straatkanten vormen zich zelfs plassen! Vermoedelijk behoorlijk ongewoon,voor mij wel lekker verfrissend. Moe als ik ben val ik als een blok in een verkwikkende siësta. Bed en kamer alle punten voor rust en slaapcomfort.
In het hotel moet wel een ontbijt te krijgen zijn maar niets als een gedekte tafel of een uitgestalde menukaart wijst er op, dus ga ik een ommetje maken en vind waarachtig een zaakje vlakbij, -ik moet er al een paar keer voorbij zijn gekomen, zo onopvallend-,waar ik een eigenzinnige kop koffie kan krijgen,mierzoet en met melk,geserveerd met een paar reuzels. Ik was verzocht me vanaf 08.00 hr. beschikbaar te houden in de hotellobby want vervoer naar de terminal is inbegrepen , het busje komt zo tegen half negen,mooi op tijd om de boot te halen. We vertrekken met maar tien minuten vertraging. De boot heeft twee airco binnendekken en een open bovendek waar ik me niet aan waag, ik kies een zetel binnen,twee Japanse kwettertantes komen naast me zitten en blijven de hele tijd bezig met elkaar foto's te tonen en becommentariëren op hun iPhone. Bijna iedereen is hier gewapend met iPhone,iPad of andere tablets, o tempora o mores: wie nu nog reist met een fototas met zwaar apparaat en bijhorende set wissellenzen is duidelijk gedateerd. Ik ben blij dat ik genoeg heb aan mijn zaktoestel,travelling light. Reizen met boot en/of trein stemt me altijd vrolijk. Ik stap goed zo gehumeurd aan wal. De tegenstelling tussen de terminals kan niet groter zijn: in Krabi vertrokken uit een nieuwe terminal buiten de stad komen we hier terecht in een soort soek, wirwar van smalle straatjes met gewriemel van voetvolk,kleine fietsen(wendbaar!) en grotere transporthandkarren, die vooreerst de bagage komen ophalen per logies,maar verder de hele dag alles aansleuren wat een toeristenkolonie nodig heeft. Ik raak met moeite buiten de grote drukte van hotelletjes,pensionnetjes,restaurantjes en andere winkeltjes. Als dat hier al met de tsunami was weggespoeld merk je daar niet veel van, tenzij dat nog verder wordt gebouwd op alle (on)mogelijke plaatsen, in een soort hondenwei wordt een complete blok appartementjes of vakantiehuisjes neergepoot bijvoorbeeld. Op het strand staan hele rijen ligstoelen in de schaduw opgesteld, de zonnebaders komen niet in de zon tenzij voor een ploeterpartij in het aangenaam warme water. Geen wegen te zien, ik vraag me af of er ueberhaupt wel zijn. Mijn ideetje om hier een brommer te huren berg ik op, alle transport dat ik zie gebeurt over water, in en rond de haven krioelt het van boten van alle slag. Ik geef me helemaal over aan het soekgevoel, loop zo veel mogelijk aan de schaduwkant,genietend van de drukte en de uitbundigheid van Engelsen, Fransen, Russen,Amerikanen,Japanners en nog wat anderen. Ik probeer de afkomst te raden aan de gedragingen en word meestal bevestigd bij het horen van flarden taal. Geen eten van doen met die hitte,alleen een ijsje weersta ik niet. De restaurantjes blijven dan ook halfleeg ondanks de drukte. Heel veel scubadivewinkels ook,opvallend niet door Thai uitgebaat maar door Engelsen of Fransen. Enkele jappen lopen door de hitte in vol duikornaat,ritsen helemaal dicht,naar hun boot. Ik vermoed dat ze gesmolten zijn voor aankomst.
Het is mooi en genoeg geweest als de boot terug om half vier vertrekt. Alles loopt volgens plan, alleen aan de terminal is het even zoeken voor ik in het juiste busje geraak.
Vol goeie moed neem ik na me te verfrissen vanuit het hotel een pick-up-busje naar de busterminal, ik wil mijn retour naar Bangkok veilig stellen met de drukte van het weekend in gedachten,maar de ticketverkopers zijn solidair potdicht. Er wordt lang gewerkt in Thailand,maar niet door de bedienden.. Mijn rooie pick-up rijdt niet dezelfde weg terug, pas na een hele citytrip raak ik terug in mijn hotel. Ik pik nog een pittig etentje in de tent van vanmorgen en geef me over aan een matige massage aan de overkant,nog een slaapmuts en vader gaat naar bed.
Door de luiken valt het licht met mondjesmaat binnen. Het is half zeven,een koor andere vogels dan thuis kwelen en kwetteren me wakker. Om half acht heb ik mijn ontbijt gevraagd, ik geniet van het langzaam wakker worden. Ik blijk de enige gast. Mijn tafel staat al gedekt met vers fruitsap, honderd soorten huisgemaakte confituur en vers fruitsap, de patronen blijft maar aanbrengen: een perfect gebakken spiegelei,sneetjes kaas, hesp, een torenflats vol plukverse aardbeien, een grote pot sterke koffie. Mijn humeur stijgt boven het toelaatbare. 
