Mijn busticket heb ik veilig op zak: een bijgevoegde bus rijdt om 17.20 hr.,het komt voor mij niet zo nauw. Ik had graag mijn kamer aangehouden tot een uur of vier, kwestie van een siësta te kunnen maken, maar de ultieme check out is 13.00 hr, twee uur uitstel. In de morgen loop ik nog eens in de stad, de ochtendmarkt, de winkelstraten,waar ik nog een geheugenkaart moet kopen. Voor het eerst is het wat bewolkt, mij niet gelaten,maar tegen de middag steekt de zon weer ongenadig. Waar ik eet komen plots twee driewielers aangesjeesd, met daarop twee Fransen. Ik zoek hen op, zij content dat ze eens hun moerstaal kunnen spreken. De mannen uit Lyon (le centre, zeggen ze) peddelen hier al rond sinds 7 januari, blijven nog tot einde maart! Ze zijn vertrokken uit Bangkok, maar fietsen niet zo veel, een dertig kilometer per dag. Le chaleur! En verder, die ligfietsen zijn niet geschikt voor hellingen, maar dat had ik al gehoord. Heet is het, niet te doen, ik begrijp dat ze niet ver geraken. Ik sluip langs schaduwzijde naar het hotel, nog twee uur om te krijgen,en zelfs geen zetel waar ik languit kan. Het is gelukkig koel in de lobby. Tegen vieren trek ik naar het busstation waar drie bussen van dezelfde maatschappij tegelijk vertrekken naar Bangkok, ikzelf volg een klein half uurtje later. Prima bus met een zee aan ruimte, als ik al zou willen kan ik niet eens tegen de zetel voor me schoppen. Naast mij een jong Russisch koppel, tijdens de rit zie ik mijn eerste indruk alleen maar bevestigd,boers en bijna tiranniek gaat hij met zijn lief om. Gelukkig wordt er veel geslapen. Een kokette hostess bedient iedereen met een hapje, fruitsap, water. Even later volgt een deken en een neksteun. Een stop is halfweg in een heel groot wegrestaurant helemaal voorzien op busreizigers die snel en accuraat worden geholpen, ik blij want ik had geen eten bij,en honger dat slaapt moeilijk. Slapen lukt wonderwel, ik haal drie keer een tweetal uur. Tegen vieren rijden we de grootstad binnen. De kokette hostess die een she-male blijkt te zijn, ik zie het nu pas, komt rond met koffie en verfrissingsdoekjes. Tegen vijf uur pas kunnen we der uit,meer dan een half uur stonden we aan te schuiven om op de terminal te geraken,errond zijn grote openbare werken bezig(metro?) maar de terminal zelf is ook erg chaotisch. Door met de stroom mee te drijven kom ik heel snel op de aangrenzende stadsbusterminal,even dacht ik hier in deze buurt te blijven maar ik kies toch voor het mij bekende en ga naar de buurt van het grote treinstation Hua Lampung. De helse rit door de stad duurt toch nog drie kwartier. Ik prijs me erg gelukkig dat ik zo vlot daar geraak. Een paar guesthouses had ik in gedachten,gezien bij mijn eerste passage bij aankomst. Het eerste valt me tegen, een te kleine kamer met een te slecht bed, in het tweede heb ik meer geluk: dubbele kamer , op het gelijkvloers aan de binnentuin met airco en eigen badkamertje, een beetje prijzig, 750 baht,maar daar maal ik nu niet meer om, van hieruit kan ik vlot naar de luchthaven. Een goeie ligging ook, 100 meter van de drukke Rama IV-road,autovrij en absoluut geen straatlawaai. Het lot is me gunstig gezind, als dat maar blijft duren! Mijn trotter prijst "Het Huis van Jim Thompson" aan als absoluut te zien, ik ga er naar op zoek en zie veel nieuwe dingen, maar niet dat. Bijna terug thuis word ik aangesproken door een tuktukdriver, ik probeer en hij hapt toe voor 50baht. De man weet ook wel waar de klok hangt maar vindt de klepel ook niet,moet met mijn aantekeningen in zijn hand een paar keer de weg vragen,-ik een klein beetje leedvermaak- tenslotte is iemand die kan helpen, we zijn vlak in de buurt waar ik vanmorgen ook heb gezocht. Het is een heel mooi huis,maar typisch Thai zoals de gids zou ik het niet noemen, het is een stadspaleis na de oorlog gebouwd door een Amerikaans officier met Thaise invloeden. Foto's nemen mag niet, een suppoost houdt me in de gaten, ik schiet nauwelijks wat. Het huis staat langs een khlong,soort brugs reitje maar nog effectief gebruikt voor taxiboten, ik spring erop maar algauw weer er af: ze varen knoerthard,en zeilen die opgetrokken worden beschermen tegen opspattend water maar verhinderen ook alle zicht. Helemaal het noorden kwijt zwoeg ik me te voet weer naar mijn oriëntatiepunt, het station. Het begint echt te regenen in Bangkok, aan de straatkanten vormen zich zelfs plassen! Vermoedelijk behoorlijk ongewoon,voor mij wel lekker verfrissend. Moe als ik ben val ik als een blok in een verkwikkende siësta. Bed en kamer alle punten voor rust en slaapcomfort.