In het hotel moet wel een ontbijt te krijgen zijn maar niets als een gedekte tafel of een uitgestalde menukaart wijst er op, dus ga ik een ommetje maken en vind waarachtig een zaakje vlakbij, -ik moet er al een paar keer voorbij zijn gekomen, zo onopvallend-,waar ik een eigenzinnige kop koffie kan krijgen,mierzoet en met melk,geserveerd met een paar reuzels. Ik was verzocht me vanaf 08.00 hr. beschikbaar te houden in de hotellobby want vervoer naar de terminal is inbegrepen , het busje komt zo tegen half negen,mooi op tijd om de boot te halen. We vertrekken met maar tien minuten vertraging. De boot heeft twee airco binnendekken en een open bovendek waar ik me niet aan waag, ik kies een zetel binnen,twee Japanse kwettertantes komen naast me zitten en blijven de hele tijd bezig met elkaar foto's te tonen en becommentariëren op hun iPhone. Bijna iedereen is hier gewapend met iPhone,iPad of andere tablets, o tempora o mores: wie nu nog reist met een fototas met zwaar apparaat en bijhorende set wissellenzen is duidelijk gedateerd. Ik ben blij dat ik genoeg heb aan mijn zaktoestel,travelling light. Reizen met boot en/of trein stemt me altijd vrolijk. Ik stap goed zo gehumeurd aan wal. De tegenstelling tussen de terminals kan niet groter zijn: in Krabi vertrokken uit een nieuwe terminal buiten de stad komen we hier terecht in een soort soek, wirwar van smalle straatjes met gewriemel van voetvolk,kleine fietsen(wendbaar!) en grotere transporthandkarren, die vooreerst de bagage komen ophalen per logies,maar verder de hele dag alles aansleuren wat een toeristenkolonie nodig heeft. Ik raak met moeite buiten de grote drukte van hotelletjes,pensionnetjes,restaurantjes en andere winkeltjes. Als dat hier al met de tsunami was weggespoeld merk je daar niet veel van, tenzij dat nog verder wordt gebouwd op alle (on)mogelijke plaatsen, in een soort hondenwei wordt een complete blok appartementjes of vakantiehuisjes neergepoot bijvoorbeeld. Op het strand staan hele rijen ligstoelen in de schaduw opgesteld, de zonnebaders komen niet in de zon tenzij voor een ploeterpartij in het aangenaam warme water. Geen wegen te zien, ik vraag me af of er ueberhaupt wel zijn. Mijn ideetje om hier een brommer te huren berg ik op, alle transport dat ik zie gebeurt over water, in en rond de haven krioelt het van boten van alle slag. Ik geef me helemaal over aan het soekgevoel, loop zo veel mogelijk aan de schaduwkant,genietend van de drukte en de uitbundigheid van Engelsen, Fransen, Russen,Amerikanen,Japanners en nog wat anderen. Ik probeer de afkomst te raden aan de gedragingen en word meestal bevestigd bij het horen van flarden taal. Geen eten van doen met die hitte,alleen een ijsje weersta ik niet. De restaurantjes blijven dan ook halfleeg ondanks de drukte. Heel veel scubadivewinkels ook,opvallend niet door Thai uitgebaat maar door Engelsen of Fransen. Enkele jappen lopen door de hitte in vol duikornaat,ritsen helemaal dicht,naar hun boot. Ik vermoed dat ze gesmolten zijn voor aankomst.
Het is mooi en genoeg geweest als de boot terug om half vier vertrekt. Alles loopt volgens plan, alleen aan de terminal is het even zoeken voor ik in het juiste busje geraak.
Vol goeie moed neem ik na me te verfrissen vanuit het hotel een pick-up-busje naar de busterminal, ik wil mijn retour naar Bangkok veilig stellen met de drukte van het weekend in gedachten,maar de ticketverkopers zijn solidair potdicht. Er wordt lang gewerkt in Thailand,maar niet door de bedienden.. Mijn rooie pick-up rijdt niet dezelfde weg terug, pas na een hele citytrip raak ik terug in mijn hotel. Ik pik nog een pittig etentje in de tent van vanmorgen en geef me over aan een matige massage aan de overkant,nog een slaapmuts en vader gaat naar bed.
