Als je het belang van een stad kunt afmeten aan het aantal ATM- of Bancontact toestellen is almodovar redelijk belangrijk,ik tel er na een wandeling door de stad een viertal,maar dat hebben we in Moerkerke ook.. Als norm hier zou ik het aantal jonge mensen stellen, en dat is hier ook bedroevend laag. Ik vind éen hotelletje,kunstig vernieuwd maar met weinig leven, zelfs geen bar,daar moet je de straat voor op,net als voor eten. dat doe ik dus ook, in een restaurant zonder kamers. De prijzen zijn wél stedelijk. 'S nachts ,als het voetbal op de tv voorbij is wordt het wel heel stil op straat zodat ik goed slaap. schuin tegenover ligt de mercado maar ook daar is weinig animo. Drie fruitboeren en twee visboerinnen,twee slagers en twee bakkers,geen klanten. In de tijd dat ik hier in Portugal verblijf heb ik nog geen supermercado gezien, de tijd heeft hier wel stilgestaan op dat vlak. Ik struin nog een keer de stad af, op zoek naar een kapper want ik belief wel een scheerbeurt,de twee die ik vind geven niet thuis,al is het al na negen. Ik ga douchen en reken af,verlaat deze stad zonder spijt. op mijn dooie gemak rij ik naar Faro terug, er blijft een waarschuwingslichtje branden op het dashboard,het lijkt op een versnellingsbak maar ik heb nog geen probleem ondervonden,ik had het zelfde ook soms op mijn smart,maar deze heeft amper 1500 km op de teller. Bij de verhuurder krijg ik zonder complimenten een leuke Peugeot in de plaats. zo rij ik rustig langs n-wegen naar Tavira,oud vertrouwd maar toch wat veranderd door nieuw- en vervangbouw. Ik boek in de possada ofte jeugdherberg,een vertrouwde stek , neem een dubbele kamer voor mezelf, te oud om nog in een groepskamer (4 bedden) te slapen. Eerste werk is een kapper zoeken,éen heeft als verwacht het loodje gelegd, hij was 5 jaar geleden al stokoud. De ander is dat ook, maar werkt toch nog hele dagen, ik kan pas morgen middag boeken,moet zelf een vrij uur kiezen in zijn goed geordende agenda. van dat alles, en ook door de hitte krijg ik dorst en drink twee pinten in het cafeetje aan de overkant,weg van de toeristen, en dat zie je aan de prijs: 2 , een stukje gedroogde vis toe. moe slof ik terug naar de possada. Ik weet nog niet of ik al dan niet hier zelf iets klaar maak in de goed uitgeruste keuken. Maar ik moet nog de overkant van de rivier Gilao, die de stad middendoor snijdt,weer bekijken, daar zijn de simpelste no nonsense restaurantjes. Ik blijf slenteren en dralen... Het zelf koken is niets geworden. Ik eindig met een goeie fles wijn meegebracht van een leuke wijnhandel - want hier is een nieuw ingevoerd schenkverbod- aan de bar in de possada. Slaapt allen wel!
