Ik zou graag fris geschoren naar huis trekken maar buiten leerling-kappers/sters die gratis aan het oefenen waren op het perron in het station vanmiddag zag ik hier nog geen kapperszaak. Kwestie van de juiste straat te vinden, dan heb je er ineens honderd. Ik trek richting Chinatown,maar die zijn daar de boel aan het opkramen en sluiten rond een uur of zes., ik dwaal rond en vind 1000 schoenenwinkels, geen kapper. Op een pleintje zitten mensen gezellig te eten,een man staat met een heel lekker uitziende vissoep, de vis springt er bijna uit,dus ik bestel. Lekkere soep, maar pikant! Tony Monbaliu zaliger moet hier in de leer geweest zijn ,maar dit is de overtreffende trap. De groene takken die er in drijven exploderen in mijn mond. Gelukkig heb ik ook een portie rijst besteld die ik nog niet heb gekruid en een grote Chang,dus ik kan blussen...Als ik daarna verder naar huis wandel voel ik de stoomwolken na een kwartier nog uit mijn oren komen,als in de strips.Dit weekend is een speciaal weekend voor boeddhamensen, driedaags feest heb ik gehoord,en een beetje ook gezien. Ook hier is een soort bbq georganiseerd, mensen staan geduldig in de rij voor een hapje en wat rijst bij een soort parochiezaal,'t is overal toch hetzelfde liedje.Ik ben al blij dat ik thuis kom, nog een slaapmutsje van de 7/11 -in de guesthouse is geen bier of alcohol te krijgen- ik Skype nog even en ga vroeg slapen,alleen mogelijk dank zij de airco.Om zes uur in de morgen sta ik op en ga ontbijten in het station, noedelsoep met kip. Het ontbijt in het hotel , twee zielige toastjes met een spiegelei neem ik als toetje.Op straat raak ik aan de praat met een mannetje van sino-Thai,het consortium dat hier de metro uitbreidt. Binnen twee jaar zou dat klaar zijn, al henb ik nog maar weinig beweging gezien op de immense bouwwerf die hier en verder in de stad de boel terroriseert. Hij heeft al een heel dagvullend programma voor mij in zijn hoofd, kan leuk zijn maar ik vlucht weg voor hij me in een taxi of tuktuk duwt.Zondag, dus zeker markten bij de vleet, ik kies er een uit aan de andere kant van de stad rond een park,gemakkelijk met de metro te bereiken, immens is het,mijn schoenen zijn sterk maar mijn voetzolen bezwijken. Geen zin om hier te eten wegens te druk. Omdat ik graag alle transportmiddelen probeer stap ik hier in de skytrain. Valt wat tegen, het lijkt op de metro ook al rijdt het hoog boven het straatniveau, ik zie niets dan grote buildings. Halfweg moet ik weer overstappen op de metro, op straat is hier een kleine shutdown-blokkade,peis en vree alom.Omdat de meeste eettentjes op straat dicht zijn ga ik naar de food court in het station, mijn eeuwige alma mater,lekker en goedkoop. Daarna naar bed. Ik besef, mijn uren zijn geteld,binnen twaalf uur ben ik aan het reizen. Geen zin meer in veel lopen wandel ik het massagesalon binnen, het eerste dat ik heb geprobeerd hier in Thailand,en tot nu het beste. Ik ga voor een voet- en aansluitend ,na enige aarzeling van mijn kant maar op vriendelijk advies van de masseur, en de lange reis morgen indachtig,een rugmassage. Even was er verstoring van de rustige sfeer door een hele familie Japanners die binnen kwamen, vijf volwassenen en twee kinderen,maar gauw komen nog een paar masseurs de boel versterken,aangevoerd met snelle taxibrommers. De rust keert terug,en het blijken geen Japanners maar Koreanen.
Nu nog wat eten in de buurt, vlakbij is een goed restaurantje, eerst is er geen plaats,iets later wel maar ik word niet toegelaten: ik had een tiental mensen gepasseerd die geduldig wachtten, ik had ze verward met afhaalklanten! Maar ik mag buiten bij de keuken eten,ook goed,lekkere grill zelfs en voor geen geld. .ik krijg gezelschap van een Duitser,die was hier vroeger een half jaar,de mentaliteit van Bangkok is volgens hem veel veranderd door de toevloed van vreemdelingen.De avond is om, morgen vroeg inpakken en wegwezen.. miel cocquyt
