Even terug naar het heden.
Na het moeilijke afgelopen weekend waren er terug 2 redelijk goeie dagen.
Tot gisterenavond. Zin om te genieten van een heerlijke vrijpartij en dat zag zij blijkbaar ook wel zitten.
Tot we eraan begonnen. Met heel veel moeite en veel geduld kwam ze in de stemming maar voor mij was de zin
ondertussen aan het weggaan. Zoals bij elke vrijpartij de laatste maanden flits het wel eens door m'n hoofd dat ze het met 2 anderen gedaan heeft maar nu was er ook terug de onrust. Onrust over waarom het terug zo moeilijk is voor haar. Is ze terug bezig met iemand? De periodes dat ze minaars had was het ook regelmatig moeilijk en zocht ze een manier om toch in stemming te geraken.
Gisterenavond dus hetzelfde verhaal.Na afloop dan toch maar eens gevraagd wat er scheelde. "Niets, gewoon wat moeilijk om in stemming te komen". Tja dat is het antwoord waar je zit op te wachten natuurlijk. Wat gaat er dan door je hoofd als bedrogene? "ze doet het liever met een ander dan met haar eigen man".
Terug komen die gevoelens van vernedering en teleurstelling tevoorschijn. Terug de vraag of zij me eigenlijk wel graag ziet? Ze zegt van wel maar ik stel met meer en meer de vraag of dat zo is. Al geruime tijd vermoed ik dat ze haarzelf aan het overtuigen is dat ze mij graag ziet.
Wanneer het ruzie is over het gebeurde komt altijd hetzeflde zinnetje terug. "ik doe mijn best voor jou". Dan vraag ik mij af hoe kun je nu bewust je best doen voor iemand die je graag ziet. Gebeurd dat niet vanzelf? Is iets doen voor iemand die je graag ziet niet vanzelfsprekend? Hoe kan je spreken van uw best doen als het met liefde en plezier is gedaan? ik heb me jaren in 2 gesplitst om werk, gezin, deel huishouden te doen. Natuurlijk zijn er momenten van frustratie geweest maar de liefde was sterker. Die liefde die nog altijd van 1 kant aan het komen is vrees ik.....
Dit alles doet me terug sterk twijfelen. Moet ik nog vechten voor onze relatie? waarom ben ik nog aan het vechten? waarom doe ik mezelf nog zoveel pijn door haar graag te zien? Het lijkt allemaal zo verloren energie, verloren tijd. Was ik gewoon weggegaan 8 maand geleden was ik nu misschien terug gelukkig of had ik tenminste terug al wat rust gevonden in mijn leven. De rust die er nu toch wel stilletjes aan mag gaan komen. Het heeft lang genoeg geduurd.