Een paar weken na de ontdekking zijn we dan toch maar op de reeds geplande vakantie vertrokken. Eén weekje Italie bij familie en een 2de weekje gaan fietsen in Oostenrijk. Bewust gekozen om heel de rit zelf te rijden. De 1500km tot in Italie was me veel te lang om te zitten niksen in de auto. Ik zou toch alleen maar gek worden van het piekeren. Zelf tijdens het rijden blijven er duizenden vragen door mijn hoofd spoken. Moeilijk momenten waar de tranen in mij ogen staan maar ik mag niet huilen. Niet waar de kinderen bij zijn. Na bijna een dag gereden te hebben beslist om te stoppen en iets warm te eten. Daarna gingen we nog een paar uur doorrijden en dan een hotel opzoeken. Terwijl we aan het eten zijn moet de jongste naar het toilet. Mijn vrouw met haar naar het toilet en daarna rustig verder eten. Wanneer we op het punt staan om te vertrekken plots paniek. Haar portefeuille is verdwenen. Een paar keer haar tas doorzocht maar niet te vinden. Daar ging onze reis. De visa, cash geld, id's van de kinderen alles zat erin. Ik was al aan het koken van woede. Het lag op het puntje van mijn tong om haar toe te schreeuwen dat ze alleen maar weet hoe ze op een ander moet kruipen maar dat ze geen zorg kan dragen van haar spullen. Toch maar de verwijten ingeslikt en onmiddellijk naar het toilet gaan kijken of de portefeuille daar niet ligt. Gelukkig. Gevonden en alles zit er nog in.
Na een paar uur rijden gestopt aan een hotel. Alles volzet. het enige hotel dat nog kamers heeft ligt juist voor de grens met Italie en is nog zo'n 30km rijden. Daar aangekomen ook geen kamers meer vrij natuurlijk. Kinderen moe, ikzelf nog steeds kwaad het was een leuke start van de vakantie. Uiteindelijk beslist om maar een paar uur op kant te gaan staan, wat proberen slapen en daarna door te rijden. Na een kleine 2 uur had geen van ons beide al een oog dichtgedaan en dan maar besloten om verder te rijden. Uiteindelijk kwamen we om 8u 's ochtends aan bij ons familie. Die schrokken zich kapot. Ipv de late namiddag waren we er al in de vroege ochtend maar de ontvangst was er niet minder om. Onmiddelijk een heerlijk ontbijt en de vakantie kon eindelijk beginnen. Vanaf de eerste dag zagen die mensen natuurlijk dat er iets aan de hand was. Ze kenden mij als een goed lachs sociaal iemand. Nu was ik heel stil en zagen ze mij zenuwachtig heen en weer lopen, mijn verdriet, gebrek aan eetlust....
's avond toen ik even alleen was met hen dan uiteindelijk toch maar alles verteld. Die mensen konden hun ogen niet geloven. Hun o zo brave nichtje? dat die zo iets zou doen? De woorden van haar neef waren letterlijk "neem uw valies en vertrek man dit verdiend niemand". Toen ik antwoorde dat ik haar nog altijd graag zag kreeg ik een heel gevat antwoord. "Denk maar eens of je er zal met kunnen leven?" Twee statements waar ik maanden later nog dikwijls aan denk. De moeilijke momenten die eerste week kon ik gelukkig af en toe mijn hart eens luchten bij hen maar ik begon me serieus zorgen te maken voor de 2de week en vooral om daarna terug naar huis te gaan. Dat verdomde stuk bakstenen.
Lang aan het twijfelen geweest of ik daar niet een paar weken zou blijven maar uiteindelijk met veel tegenzin afscheid genomen en vertrokken naar Oostenrijk. Wat normaal een dagelijks fietstripje moest worden is uiteindelijk uitgedraaid op vele uren alleen in de hotelkamer. Ik had geen zin om te fietsen. Af en toe met de wagen eens iets gaan bezichtigen maar na een paar uur al terug naar het hotel. De laatste dagen een bezoekje gebracht aan pretpark waar een soort bobslee achtbaan stond. Om de kids te plezieren daar met hun de afdaling gedaan en wat blijkt. De adrenaline van de snelheid en de sensatie zorgen ervoor dat ik me toch ietsje beter voel. Uiteindelijk dan toch maar een paar keer de afdaling gedaan. Een kleine druppel op een hete plaat.
Maar nu! Terug naar huis of toch maar terug naar Italie? Dan toch maar gekozen om terug naar huis te rijden. De terug reis was al even erg als de heen reis. Vragen, bedenkingen, woede, teleurstelling alles voel je op die uren dat je  in de auto zit.
Na een dag rijden terug in Belgie. Wanneer ik het bord provincie antwerpen zie staan begint mijn hart sneller te slaan, mijn ademhaling versnelt en ik moet mezelf aanmanen om rustig te blijven. Rustig ademen, rustig..... Uiteindelijk parkeer ik de auto op de oprit. Op dat moment komt alle spanning en stress naar boven en begin ik te hyperventileren. Gelukkig zit er wat bagage naast mij en heb ik vlug een plastiekzak bij de hand. Mijn vrouw vlucht met de kinderen in huis niet wetende wat er aan de hand is.