Het was de bedoeling om deze blog chronologisch op te bouwen maar door de 7 maanden die er verstreken zijn tussen het ontdekken en nu ga ik af en toe een tijdssprong maken.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Afgelopen weekend was het Valentijn. Zelf had ik niets voorzien en eerlijk gezegd had ik ook niets verwacht. Bij thuiskomst vrijdagnamiddag lag er toch een kaartje klaar.

“ik zie je graag. Ik hoop dat het ergste achter de rug is en dat we samen een mooie toekomst tegemoet gaan” Na het lezen heb ik het kwaad weggegooid.

Ik voelde me de laatste 2 weken vrij goed maar dit bracht mijn gevoel terug onder het vriespunt. Ik weet dat het goed bedoeld is maar hoe kan je zo’n dingen schrijven na alles wat er gebeurd is?

Hoe kan je hopen dat het ergste achter de rug is als ik alleen moet vechten om deze relatie in stand te houden. Als zij gewoon verder kan leven alsof er niets gebeurd is. Als zij alle dagen “gelukkig” bij

mij kan zijn. Hoe moet ik mij voelen wanneer de nood aan een welgemeende “het spijt me” er is maar als die niet komt. Natuurlijk heeft ze dat af en toe eens gezegd. Maar alleen op momenten dat ik echt diep zit. Op momenten dat het lange tijd slecht gaat. Maar eens op momenten dat het wat beter gaat…..waarom zou dat moeten?? Heeft ze wel echt spijt spookt nog iedere dag door mijn hoofd???

Zaterdagavond naar de sauna.  Wat een gezellige avond zou moeten worden is terug een marteling. De afgelopen jaren deden we dit af en toe eens. Het besef dat dit ook allemaal maar schijn was maakt het zo moeilijk.

Zondag ochtend samen gaan fietsen. 2 jaar geleden had ik ze een mtb cadeau gedaan wat me deed denken aan al de cadeaus die ze kreeg. Nog ieder jaar kreeg ze een Valentijn, 2 maal per jaar vierden we moederdag ( de nationale en de Antwerpse). Ieder jaar een dik verjaardags cadeau, kerstcadeau. Af en toe eens iets kleins. Waarom deed ik het allemaal?

In de namiddag toch maar besloten om het plafond van de badkamer te schilderen. Die vervloekte badkamer. Terug maalt het door mijn hoofd waarom ik dit nog allemaal doe? Waar ben ik met bezig? Maar ter gelijkertijd ook de twijfels over mezelf. Ligt het nu aan mij dat ik het zo moeilijk blijf hebben? Waarom blijft het zo moeilijk? Ben ik niet gewoon een klein kind dat zit te zeuren??