Een moeilijk weekend achter de rug en dat is nog heel zacht uitgedrukt. Zaterdag was het werken en daarna naar schoolfeest van de kinderen. Zoals meestal doet het mij geen goed om in een massa volk tussen de happy families te lopen. Ik besef wel dat daar ook veel koppels tussen lopen die hun problemen hebben maar toch. Hoe dikwijls zag ik geen knappe mamma en dacht ik "heb jij je man ook op 5 maand tijd met 2 minnaars bedrogen"? Het eerste uur wou ik daar echt weglopen. Het voelde alsof het op mijn voorhoofd getatoeërd stond. Zondag ochtend zo slecht gezind wakker geworden, echt nog nooit gebeurd, ik was zò kwaad. Zoals elke zondag verse pistoles gaan halen bij de bakker maar de geur van vers brood kon met niet kalmeren. Toen we zaten te ontbijten ben ik ontploft en dan krijg ik doodleuk de vraag "wat heb ik misdaan?". Heb dan maar geantwoord vraag het eens aan minnaar 1 en minnaar 2. Toen ik vertrok om te gaan fietsen kwam ze nog eens vragen waarom ik zo kwaad was. Toen ben ik helemaal geflipt. Heb haar naar het hoofd gegooid dat ze moet praten met mij. Praten over hoe zij haar voelt, wat er in haar omgaat, hoe ze nu tgo mij staat ipv te doen alsof er niets gebeurd is. Heb de deur dichtgegooid en vertrokken voor 30meter. Terug gedraaid en haar 'subtiel' gezegd (gebruld) als ze niet kan praten dat ze haar valiezen mag nemen. Zo ben ik totaal niet. ik herkende mezelf niet. Onderweg naar de club dacht ik om alleen even te gaan fietsen ipv met de groep. Nu had ik de pech (of het geluk) dat ik verantwoordelijk was voor de rit gisteren dus kon er niet gemakkelijk onderuit. Dan toch maar de rit gereden en achteraf iets gaan drinken en gaan praten met mijn vriendin (therapeute).Wat ben ik blij dat ik haar leren kennen heb een paar jaar geleden.Zonder haar had ik wss al domme dingen gedaan. Altijd komt het op hetzelfde neer. Wat zij zegt, mijn therapeute zegt en onze gezamelijke therapeut zegt. Er word veel te weinig gepraat, ik kan niet voelen wat er in mijn vrouw omgaat en omgekeerd zij heeft ook geen idee hoe ik mij voel. Eenerzijds schermt ze haarzelf af en anderzijds is mijn kwaadheid en frustratie (die ik meestal voor mezelf hou) een barriere. Zo zitten we terug in een viscieuze cirkel (de zoveelste). Uiteindelijk dan wel iets rustiger thuis gekomen maar de frustratie is gebleven. Wat er nog moet gebeuren om die cirkel te doorbreken weet ik niet meer. Echt niet meer. Meer en meer leg ik de schuld bij mezelf maar dat zou onterecht zijn (en zal wss ook zo wel zijn) maar toch. Anderzijds zolang mijn vrouw wegvlucht van praten en pijnlijke gevoelens wat kan ik nog doen? Weggaan word meer en meer een optie. Ga ik me dan beter, gelukkiger voelen? ik vrees ervoor.
naar aanleiding van het stukje "Vrouwen voelen zich minder schuldig na vreemdgaan dan mannen ! op de blog liegen_en_bedrog had ik gisterenavond de inhoud op mail gezet naar mijn vrouw met de vraag hoe het met haar zit. Ze las de mail toen ik naast haar zat en vroeg wat ze daar moest met doen. Blijkbaar was het al te moeilijk om te snappen wat ik wou vragen. Uiteindelijk zei ze "je weet toch dat ik er spijt van heb". De manier waarop kon op 2 manieren geinterpreteerd worden. Ofwel heeft ze echt spijt ofwel was het terug een leugen. ze zat deels voor mij en kon haar reactie niet duidelijk zien. Toen we gingen slapen nam ze me vast en kwam er een "sorry ik ben zo dom geweest". Toen ik haar vertelde dat ik het heel moeilijk had omdat ze vorig jaar haar laatste week er nog eens goed wou van profiteren met haar minnaar, dat ze haar fantasie met hem nog eens moest waar maken was ze ja aan het knikken. Mijn vermoedens dus bevestigd. Eigenlijk heb ik veel zin om hem (minnaar2) eens te bellen en eens naar zijn verhaal te luisteren. Hoelang, hoeveel, waar, wanneer. Er zijn nog zaken die ze achterhoudt daar ben ik zeker van. Alleen ben ik mij aan het afvragen of het allemaal nog nut heeft? Misschien kan ik beter niet alles weten. Waarschijnlijk niet want het is toch allemaal te pijnlijk. Anderzijds heb ik geen recht op de waarheid?
Vanmorgen wakker geworden met het leuk gedacht dat madam vorig jaar deze tijd minnaar 2 heeft uitgenodigd om haar ding in de badkamer eens te kunnen doen. Haar laatste week thuis dus ze moest er nog eens van profiteren. Ach het zal allemaal niet meer uitmaken zeker? Erover praten heeft geen zin, echt antwoorden krijgen doe ik niet en voor haar is er toch geen vuiltje meer aan de lucht. Wat ik me ook regelmatig afvraag is hoeveel ze nog aan haar lovers denkt? hoe denkt ze daarover? fantaseert ze er nog over? hoe bekijkt ze haar 'grote liefde' (minnaar 1) nu? (met alles wat we de laatste maanden te weten gekomen zijn). wat is er veranderd tgo mij? is er echt iets veranderd tgo mij of is het enkel schuldgevoel? Tegen de therapeute heb ik verteld dat mijn deadline verschoven is van volgende zomer naar deze zomer. Als ik het deze zomer er nog altijd het zo moeilijk met heb dan stop ik ermee. Ze vertelde mij dat ik nog even door deze periode moest en dat we dan gingen kijken wat ik best kon doen. Toch nog even doorbijten of toch voor mezelf kiezen. Hoe pijnlijk het ook zal zijn. Al heb ik de indruk dat ze de laatste 2 sessies me al aan het voorbereiden was op optie 2. until the day its the second thing!
Gisteren een goeie sessie gehad bij de therapeute. Goed maar eigenlijk ook beangstigend. Om te beginnen ben ik niet zot aan het worden . Het blijft me bezig houden waarom ik het zo moeilijk heb om het te verwerken en begin de reden bij mezelf te zoeken maar dat is blijkbaar niet nodig. Volgens haar is het heel normaal omdat ik nog steeds op mijn hoede moet zijn. Mijn vrouw kan niet overweg met gevoelens. wat ze voelt kan ze niet verklaren laat staan erover praten. Dit is net wat ik nodig heb. Er kunnen over praten. Dit gebeurd heel weinig en als er iets over gezegd word zit het vol tegenstrijdigheden en klopt niet met zaken die ik ontdekt heb. Dit maakt het voor mij moeilijk omdat ik me niet kan inbeelden dat je niet kan zeggen wat je voelt. Zelf ben ik blijkbaar heel goed instaat om te voelen en te vertellen wat ik voel waardoor ik me niet kan voorstellen dat er mensen zijn die dat niet kunnen. Het grootste probleem in dit verhaal is wanneer ze niet leert voelen, leert plaatsen van die gevoelens en er leert over spreken dat ik me aan nog bedrog mag verwachten. Dit zijn de woorden van de therapeute niet die van mij. Toen ze vroeg of ik kon genieten van mijn vrouw heb ik in alle eerlijkheid geantwoord van wel maar dat ik toch een zekere afstand bewaar. Dat ik me niet meer durf geven zoals vroeger. Volgens haar was dat een heel normale en gezonde reactie. Vooral omdat ik ergens weet dat deze hel me nog eens te wachten staat alleen wil ik er niet aan toegeven, kan ik het niet geloven en hoop ik elke dag dat het zo niet is. De therapeute vergeleek het een beetje met borstkanker. Je kan genezen verklaard worden maar dan heb je een periode van 5 jaar waarin je makkelijker kan hervallen. Volgens haar is dit bij mijn vrouw iets gelijkaardig. Er is een grotere kans dat ze het nog zal doen. Gaat ze het nog doen dat weten we niet zeker maar de kans is groter dan bij iemand die wel beter overweg kan met haar gevoelens. Stof tot nadenken dus. Wacht ik af tot ik nog eens bedrogen word? Neem ik het risico of kies ik resoluut voor mijn eigen geluk en begin ik nu aan een nieuw leven met hopelijk op termijn een nieuwe vrouw die me graag ziet en me niet bedriegd.
Gisteren thuisgekomen en vollop problemen. Praktische en materiele. Onmiddellijk actie ondernomen om zoveel mogelijk op te lossen maar wat er op zo een moment door je hoofd gaat pfff. Ik was aan het denken: "dat ze naar minnaar 1 of 2 gaat om het op te lossen ik ben het kotsbeu". Jaren alles gedaan voor haar om haar het leven zo gemakkelijk mogelijk te maken en dan toch nog zo bedrogen worden. Niet dat ze een luxe leven had maar toch. Poetsvrouw, strijkdienst, ik die mijn deel van het huishouden nog deed. Toen ze thuiskwam kreeg ze gewoon een boze blik. Heel de avond kwaad rondgelopen en uiteindelijk tot 22u bezig geweest om zoveel mogelijk inorde te brengen. Vanacht dan wakker geworden van sirenes en dat is dus een kleine ramp voor mij. Ik heb door de situatie nog niet zoveel slaap problemen gehad maar wanneer ik 's nachts wakker word dan begint alles door mijn hoofd te malen en geraak ik niet meer in slaap. Och vanavond therapeute tijd. kijk er eigenlijk naar uit en niet alleen omdat het een knappe dame is .
Heb al moeilijke dagen achter de rug. Zal blij zijn dat ik morgen naar therapeute kan gaan. veel te veel te bespreken voor 1 uur sessie. Ik weet het allemaal niet meer. Ik zie haar nog graag, heel graag zelf maar toch krijg ik het niet geplaatst. Het blijft zo verdomd moeilijk te aanvaarden, zo frustrerend dat ze het gedaan heeft ondanks dat ze vond dat ik 'een goeie man' ben. Meer en meer speelt de vraag op of ik toch niet beter wegga. Ga ik niet vlugger terug de rust en het geluk vinden alleen?Ga ik haar niet teveel missen? Moet ik alles achterlaten waar ik jaren aan en voor gewerkt heb? Ga ik ooit rust vinden als we samen blijven? ga ik ooit weer gelukkig kunnen of durven zijn? Moet ik weer iemand achterlaten die ik graag zie? Het kan toch niet dat je om de +/-10 jaar telkens van je hart een steen moet maken. Heb gevochten en ben nog aan het vechten maar soms ben ik het zo beu. Gewoon een beetje rust en terug gelukkig zijn is alles wat ik wil.
Gisterennamiddag was het terug heel moeilijk. Haar toch laten weten dat ik het moeilijk had. Wat over en weer gemaild. Uiteraard wat verwijten, vragen en bedenkingen. Zoals altijd antwoord ze dan alleen op de vragen waar ze wil op antwoorden. Affaires 1 en 2 kon ze niet aan doen omdat ze verliefd was. Affaire 3 kon ze niet aan doen omdat ze een gevoel van gelatenheid, fatalisme niet meer opkunnen tegen die gevoelens. De gemakkelijkste oplossing. Eerst je goesting doen en dan zeggen dat je er niets kon aan doen. Had ze alle contact verbroken op het moment dat ze wist dat hij verliefd was op haar dan was er niets aan de hand geweest. Maar nee ze moest hem blijven opzoeken. Ook al zagen ze elkaar niet meer omdat haar project gestopt was. In haar laatste werkweek wist ze van zijn gevoelens een paar dagen later zit ze thuis maar moet ze hem blijven opzoeken en daarna zeggen dat ze er niet kon aan doen. Als iemand het begrijp leg het mij aub even uit. Gisterenavond kreeg ik te horen dat ze ermee wou stoppen. Dat ze het allemaal niet meer ziet zitten. Alle problemen die dit met zich meebrengt kan ze niet meer aan. Ik ben ongelooflijk kalm gebleven want als ik er nu aan denk sta ik op ontploffen. Zij is de oorzaak van alle problemen maar als ze de gevolgen moet dragen is het te moeilijk. En geloof me dat ik nog veel frustratie voor mezelf hou. Er spookt nog veel door mijn hoofd waar ik haar (nog) niet wil met lastig vallen. Zo hatelijk. 'ik kon er niet aan doen', 'het is allemaal te moeilijk'. Maar dat je als bedrogene maanden loopt af te zien, verschillende vragen hebt die ze niet wil beantwoorden, vragen die ze beantwoord waarvan het antwoord waanzinnig is, dan zou je het eens niet moeilijk mogen hebben? Ik zie 2 grote lijnen in heel deze historie. De eerste is vluchten. Heeft ze heel haar leven al gedaan. als het te moeilijk wordt vlucht ze weg. In haar vorige relatie vluchte ze weg in affaires. Bij mij vlucht ze weg in affaires (al weet ik nog altijd niet wat haar probleem in onze relatie was want ze zegt zelf dat ze geen reden had). Als ze moet antwoorden op moeilijke vragen, als ze uit haar comfort zone moet komen vlucht ze weg. Het tweede noem ik het Calimero syndroom. 'Ik kon er niets aan doen, het is gewoon gebeurd'. Maar toch snapt ze niet dat ik mij serieus zorgen maak voor de toekomst.
Al geruime tijd blijven er woorden door mijn hoofd spoken van minnaar 1. Die had me een paar maand geleden gebeld om mij te verzekeren dat hij mijn vrouw niet meer ging contacteren maar terloops moest hij toch eens zeggen dat het ook mijn schuld was dat die affaire begonnen is. Op dat moment deed het mij niets maar om 1 of andere reden ben ik daar de laatste weken heel kwaad voor. Alsof ik ervoor gezorgd heb dat hij toenadering zocht bij mijn vrouw, alsof ik zijn broek heb opengedaan. Ik verwijt mijn vrouw evenveel hoor. zij moest uiteindelijk de slimste geweest zijn en als ze echt problemen had met mij dan moest ze het besproken hebben met mij en niet 'troost' gaan zoeken bij een ander. Al denk ik dat die 'problemen' die ze had gewoon een drog reden was om goed te praten wat ze gedaan heeft. Als ik haar vroeg waarom ze dan niet is weggegaan bij mij krijg ik als antwoord: "omdat je een goeie man bent". Een paar weken geleden haald ze ook nog eens aan dat vreemdgaan ook bij goede koppels gebeurd en dat ze totaal geen reden had om dat te doen. Eigenlijk heb ik gewoon veel zin om minnaar 1 eens goed op zijn gezicht te gaan slaan. Maar gelukkig ben ik beschaafd genoeg om dat niet te doen. Al denk ik dat het toch eens zou opluchten .
Eigenlijk niet zoveel te melden. Gisteren heel bescheiden gevierd. Als je het gevierd kan noemen. Al bij al er een vrij leuke avond van gemaakt en er vrij goed in geslaagd om de moeilijke gedachten weg te houden. Alleen het pakje verstand heb ik niet gezien
Vandaag is het dus zover. Vanaf nu stap ik elke dag op tram 4. Al had ik me mijn 40 verjaardag wel anders voorgesteld. Het grote feest dat ik wou geven komt er niet. Heb geen zin om schijnheilig te moeten zijn en de happy husband te moeten uithangen. Het gaat al veel beter dan 6 maand geleden maar toch voel ik me nog niet goed genoeg. Ik heb me voorgenomen om er toch een beetje van te genieten, probeer niet teveel te denken aan wat er zich een jaar geleden afspeelde. Wie weet krijg ik mijn verstand wel vandaag
Een heel dubbel weekend achter de rug. De tweestrijd al dan niet een moederdag kado kopen was vrij heftig. Andere jaren krijgt ze op de nationale moederdag een kado omdat op de Antwerpse moederdag onze oudste dochter verjaard en dus niet echt moederdag gevierd wordt. Ik had me al weken voorgenomen om niets te kopen. Hoe ze vorig jaar zonder schaamte de happy mama kwam uithangen terwijl ze een paar dagen ervoor en een paar dagen later gezellig thuis met haar minnaar lag te rollebollen maakt het allemaal te pijnlijk te onwezenlijk. Zondag ochtend toch even ons kinderen eraan herinnerd dat ze hun kado mochten afgeven. Kort daarna zijn ze vertrokken naar het dansen en ben ik dan zelf maar op mijn fiets gesprongen om wat tegen de wind en de regen te gaan beuken. Het bleef knagen. Zou ik een bloemetje gaan halen of niet? Uiteindelijk dan toch maar naar de bloemenwinkel geweest. Toen ik haar de bloemen gaf brak ik. Ben beginnen huilen zoals een klein kind. Gewoon uit het niets het was precies een hamerslag. Naast kwaadheid zit er blijkbaar nog veel onderhuids verdriet. Het resultaat van gevoelens afblokken of gewoon een moeilijke periode? Elke dag spookt door mijn hoofd wat er zich vorig jaar thuis heeft afgespeeld en geloof me er zijn leukere dingen in het leven dan daar geconfronteerd met worden. Hoe heeft ze het allemaal kunnen doen????????
Gisterenavond een vrij drukke avond. Bezoek van boekhouder dus de avond was vrij snel voorbij. Toen we gingen slapen kreeg ik de vraag wat ik wou voor mijn verjaardag. Eigenlijk niets. Vorig jaar hadden we een leuk romantische avond maar ondertussen weet ik waar ze met haar gedachten zat. Niet bij mij dus. Vanmorgen wist ik het antwoord. Ik wil een minnares voor mijn verjaardag. Misschien doet dat me begrijpen wat er door haar hoofd ging. Misschien snap ik daardoor beter wat ze allemaal heeft uitgestoken. Misschien durf ik daardoor terug wat geluk te voelen. Misschien kan ik het dan allemaal wat relativeren.(Kan je 3 affaires relativeren?) Ik besef dat een minnares helemaal geen oplossing is. In tegendeel het zou het leven waarschijnlijk alleen maar ingewikkelder maken maar soms heb ik zo een zin om haar hetzelfde eens te laten voelen zodat ze goed begrijp wat ze heeft aangericht. Zolang ze dat niet 100% beseft vrees ik voor herhaling. Hoeveel spijt ze momenteel ook heeft een mens vergeet (nooit 100%). waarschijnlijk niet morgen, misschien niet volgende maand maar een mens vergeet.
Zit nog altijd in shutdown mode. Een toestand waarin gevoelens niet mogen/kunnen. Een gevoel van gelatenheid, het idee van 'nu is het moment om weg te gaan'. Er gaat nog vanalles door mijn hoofd en af en toe komt dat rot gevoel van pijn en vernedering terug naar boven maar dat word eigenlijk onmiddellijk afgeblokt. Ik loop terug meer en meer met het idee om de relatie te stoppen. Anderzijds denk ik dan doe geen domme dingen en ga eens alleen op reis of ga een week op hotel in de buurt van het werk. Ook mijn vrouw zie ik door een andere bril. Beter gezegd heb ik meer afstand genomen van haar. Waarom dit alles weet ik niet echt. Ik vermoed dat het komt omdat in mijn hoofd spookt wat er vorig jaar deze tijd zich thuis afspeelde. Misschien moet ik wel eens een pak rammel krijgen om 'wakker' te worden ofwel moet ik van mijn hart een steen maken, even door de zure appel heen bijten en een leven alleen opbouwen. Ik die altijd wist waar ik naartoe wou met mijn leven en nu zo in de knoop zit. Zou er dan toch iets van midlife crisis de kop opsteken?
Gisterenavond dus naar de therapeut. We mochten kiezen waarover we het gingen hebben. Ikzelf had geen hoge 'nood' om over iets te spreken. Mijn vrouw wou het hebben over haar 'vrijheid' die ze kwijt is. ze vroeg zich af hoe we moesten omgaan met mijn vertrouwen die weg is en zij die daardoor niet meer kan doen wat ze wil. Nu niet dat ze wil gaan fuiven maar zoals een paar weken geleden dat avond event dat ik niet zag zitten of haar alleen gaan supporteren voor collega's op de 10miles. Ik denk dat ze wat teleurgesteld was in het antwoord van de therapeut. Conclusie was erover spreken en afspreken wat voor mij haalbaar/acceptabel is. Mezelf was heel het verhaal wat misvallen omdat ik de indruk had dat ze denkt of hoopt van haar vrijheid al terug te hebben alsof er niets gebeurd is. Ze vergeet blijkbaar wel dat het nog geen 3 maand geleden is dat affaire 2 met minnaar 1 aan het licht is gekomen. 8 maand proberen verwerken en dan terug een klap in het gezicht krijgen en dan zou zij verwachten dat je na een paar weken kan zeggen doe je goesting maar. Heb haar gisterenavond verteld als het te moeilijk is en ze echt haar vrijheid terug wil dat ze het mij moet zeggen. Ze zal haar vrijheid terug krijgen maar dan zal het zonder mij zijn. Ik heb geen zin om mij elke dag nog meer zorgen te maken. Het vertrouwen komt heel stilletjes terug stapje bij stapje maar ik moet eerlijk toegeven dat het moeilijk is mezelf te overtuigen dat ze op het rechte pad is. Nog zo'n voorbeeld hiervan was gisterenavond toen ze van het werk kwam. Een collega van haar vorig project had haar gecontacteerd en gevraagd om eens af te spreken. Ze heeft gelukkig (nog) niet gevraagd om af te spreken met hem. Minnaar 1 en minnaar 2 waren collega's uit dezelfde groep dus dat het bij mij in de verkeerd aarde viel moet ik je er niet bijvertellen. Het liefst van al zou ik hebben dat ze alle contact verbreekt met die mensen zodat de link met de 2 minnaars 'verdwijnd'. Al besef ik dat dit een illusie is want in onze professionele wereld komen we altijd wel iemand tegen die een collega van een vorig project kent. En uiteindelijk hebben beide minnaars haar gsm nummer en email dus veel illusies moet ik me niet maken.
Weinig nieuws te melden. Gisteren vrij druk op het werk en niet teveel gepiekerd. Thuisgekomen was het terug heel eventjes moeilijk maar me er toch snel overheen kunnen zetten. Gisterenavond avond kwam ze wat knuffelen maar het liet me koud. Onbewust wat afstand nemen denk ik. De therapeute vertelde tijdens de laatste sessie nog dat het een gezonde reactie is. Vooral omdat ik denk/vrees/ervan overtuigd ben dat we binnen een paar jaar in dezelfde situatie zitten. Ik zie wel. Vanavond terug naar de gezamelijke therapeut. Ben benieuwd...
Weekendje van 5 dagen achter de rug. En eigenlijk nog eens een vrij goed weekend gehad. Donderdag was het verjaardagsfeest van een familie lid waar ik zonder echte kleerscheuren ben doorgekomen. Vrijdag en zaterdag was het even alle hens aan dek om een werk(je) te klaren wat uiteindelijk nog vlot verliep. Gelukkig ook geen duiveltje die me vanalles aan het influisteren was. De uitdaging was vooral de zaterdagavond en zeker op zondag. Zaterdagavond met vrienden naar toneel en daarna gezellig nog iets gaan drinken. Pas vorige week kreeg ik te horen wat de titel van de voorstelling was 'een perfekte huwelijk'. Was even slikken en dacht 'waar begin ik aan' maar uiteindelijk was het toch een leuke voorstelling. Zondag een dagje zee bij vrienden. Daar zag ik zwaar tegenop. Meestal worden daar wat schuine opmerkingen gemaakt en daar dan wat schijnheilig zitten meelachen is vrij pijnlijk en zwaar. Uiteindelijk alles goed verteerd en dus een redelijk goed weekend achter de rug. Op de terugweg van de zee was ik aan het denken aan een zinnetje uit de black list van vorige week. 'First thing you think on everyday until the day it's the second thing'. Wel ik hoop dat ik die stap gezet heb.
Het blijft me bezighouden waarom het zo moeilijk blijft te aanvaarden of te verwerken. Blijkbaar kom ik in deze blog over als iemand met veel zelfbeklag. Die opmerking van een lezeres zette me aan het denken. Is het echt zelfbeklag? Normaal gezien ben ik niet iemand die zich wentelt in zelfbeklag. Denk ik toch niet. Zou ik anders bereikt hebben wat ik tot nu toe bereikt heb? De therapeute zei vorige week ook nog dat het niet iedereen gegeven is om vanuit mijn achtergrond te bereiken waar ik nu sta. Moest ik me wentelen in zelfbeklag dan bleef ik toch in de armoede en marginaltiteit ipv te vechten om iets te bereiken in het leven? (is maar een bedenking he). Gisteren mijn vriendin (die therapeute is) dan nog maar even lastig gevallen. Volgens haar zou het vooral nog te maken hebben met de reactie van mijn vrouw op heel het verhaal en zou dat inorde moeten komen via onze gezamelijke therapeut. Het is allemaal zo verwarrend. Iemand graag zien, dood graag zien zelf en toch zo moeilijk zijn ondanks alle moeite die zowel van mijn kant maar zeker ook van haar kant komt. Love is a battle field!! Daar ben ik nu wel achter.
Gisteren een vrij drukke dag op het werk. weinig tijd gehad om te piekeren dus . Enkel opweg naar huis was het terug even moeilijk maar al bij al viel het mee. Gisterenavond was het massage tijd. Enkele maanden geleden hebben we afgesproken dat ze elke laatste zondag van de maand een massage krijgt van mij (en voor de dirty minds het is zonder happy ending ) . Aangezien ik het zondag zo moeilijk had dit verplaatst naar gisterenavond maar wat blijft dit toch ook moeilijk. Iedere keer denk ik 'nu beloon ik haar voor haar ontrouw'. Ik probeer me er zo goed en slecht als kan er over te zetten maar het wringt ongelooflijk. Ik begrijp niet hoe andere koppels hiermee me omgaan. Al zoveel opgezocht en gelezen over ontrouw en het proberen redden van je relatie. De koppels die erdoor komen zeggen dat het nooit meer hetzelfde is maar dat het daarom niet slechter is. Ergens begrijp ik wat ze daarmee bedoelen maar hoe vergeef je dat echt? Hoe kan je eraan denken zonder dat het pijn doet? Hoe kan je terug je partner 100% vertrouwen? Ik vermoed dat het vertrouwen met de tijd wel terugkomt maar dat echt vergeven? Hoe doe je dat? Ben je daar gewoon klaar voor? doe je dat gewoon? Mij lukt het precies niet zo goed. Of ben ik nu vergeven en verwerken door elkaar aan het gooien? Soms wou ik dat ik psychologie gestudeerd had. Dan begreep ik mijn eigen emoties misschien beter.
Gisteren was het een voortzetting van de zaterdag. Bij het opstaan had ik het al moeilijk maar tijdens het fietsen was het helemaal compleet. Ik was terug zo kwaad, gewoon woedend met momenten? Zo kan het toch echt niet verder? Er moet iets gebeuren om dit te stoppen. Tijdens het fietsen was ik aan het denken om toch nog eens een paar dagen weg te gaan. Al vrees ik dat dit ook geen oplossing zal zijn. Heb zo het gevoel dat ik niet met en ook niet zonder haar kan leven. Al klopt die stelling ook niet 100%. Ik vind het nog leuk om samen dingen te doen maar anderzijds is het zo dubbel, zo frustrerend waarom ze nu wel voor mij 'openstaat' terwijl het de laatste 2 - 2,5jaar niet kon. Wat had ik haar gvd misdaan? Ik had voor mezelf uitgemaakt om het nog een jaartje vol te houden. In de hoop dat het langzaam maar zeker zal slijten. Ik wil die 12 jaar niet zomaar opgeven maar toch denk ik eraan mijn doelstelling naar deze zomer te verleggen. Misschien is het toch beter om 6 maand alleen af te zien. Om eens een tijd mijn dromen te verwezelijken. Te gaan fietsen in het hooggebergte, met de mtb door de alpen trekken, eens een weekend met vrienden weg. Dingen die ik nu allemaal niet zie zitten door alles wat er gebeurd is. Ik weet en besef maar al te goed dat dit heel dom is dat ik dat nu niet doe maar de gedachte alleen al zou me doen flippen. Misschien moet ik toch eens een opname in een psychiatrisch centrum overwegen .
Waarom? Dit stomme woordje dat zoveel betekend. Waarom heeft ze alles gedaan? waarom is het zo verdomd moeilijk om het een plaats te geven? Waarom blijf ik soms zo kwaad op haar?
Gisteren kreeg ik te horen dat het woensdag moeilijk had omdat ze niet naar die avond opleiding mocht gaan? wat maakte me dat weer blij pffff. Zou ze nu echt niet inzien dat alle vertrouwen weg is en dat het tijd zal vragen om dat terug te verdienen? Is het zo abnormaal als je de jaren daarvoor net voor je vertrok nog even wat condooms moest gaan halen dat dit mij nu doet tilt slaan.
Ergens kan ik me wel voorstellen als je het zelf nog niet hebt meegemaakt dat je je moeilijk kan inbeelden welke impact dat heeft maar denken dat je het gewone leventje met al je vrijheden kan verder zetten is toch gewoon absurd. Hoe moet je in godsnaam terug vertrouwen opbouwen dan?
Het is dus terug een moeilijke dag. Hopen dat het vlug overgaat.
. Het blijft me bezig houden waarom ik het zo moeilijk heb om het te verwerken en begin de reden bij mezelf te zoeken maar dat is blijkbaar niet nodig. Volgens haar is het heel normaal omdat ik nog steeds op mijn hoede moet zijn. Mijn vrouw kan niet overweg met gevoelens. wat ze voelt kan ze niet verklaren laat staan erover praten. Dit is net wat ik nodig heb. Er kunnen over praten. Dit gebeurd heel weinig en als er iets over gezegd word zit het vol tegenstrijdigheden en klopt niet met zaken die ik ontdekt heb. Dit maakt het voor mij moeilijk omdat ik me niet kan inbeelden dat je niet kan zeggen wat je voelt. Zelf ben ik blijkbaar heel goed instaat om te voelen en te vertellen wat ik voel waardoor ik me niet kan voorstellen dat er mensen zijn die dat niet kunnen.
