Gisterennamiddag was het terug heel moeilijk. Haar toch laten weten dat ik het moeilijk had. Wat over en weer gemaild. Uiteraard wat verwijten, vragen en bedenkingen. Zoals altijd antwoord ze dan alleen op de vragen waar ze wil op antwoorden. Affaires 1 en 2 kon ze niet aan doen omdat ze verliefd was. Affaire 3 kon ze niet aan doen omdat ze een gevoel van gelatenheid, fatalisme niet meer opkunnen tegen die gevoelens. De gemakkelijkste oplossing. Eerst je goesting doen en dan zeggen dat je er niets kon aan doen. Had ze alle contact verbroken op het moment dat ze wist dat hij verliefd was op haar dan was er niets aan de hand geweest. Maar nee ze moest hem blijven opzoeken. Ook al zagen ze elkaar niet meer omdat haar project gestopt was. In haar laatste werkweek wist ze van zijn gevoelens een paar dagen later zit ze thuis maar moet ze hem blijven opzoeken en daarna zeggen dat ze er niet kon aan doen. Als iemand het begrijp leg het mij aub even uit. Gisterenavond kreeg ik te horen dat ze ermee wou stoppen. Dat ze het allemaal niet meer ziet zitten. Alle problemen die dit met zich meebrengt kan ze niet meer aan. Ik ben ongelooflijk kalm gebleven want als ik er nu aan denk sta ik op ontploffen. Zij is de oorzaak van alle problemen maar als ze de gevolgen moet dragen is het te moeilijk. En geloof me dat ik nog veel frustratie voor mezelf hou. Er spookt nog veel door mijn hoofd waar ik haar (nog) niet wil met lastig vallen. Zo hatelijk. 'ik kon er niet aan doen', 'het is allemaal te moeilijk'. Maar dat je als bedrogene maanden loopt af te zien, verschillende vragen hebt die ze niet wil beantwoorden, vragen die ze beantwoord waarvan het antwoord waanzinnig is, dan zou je het eens niet moeilijk mogen hebben? Ik zie 2 grote lijnen in heel deze historie. De eerste is vluchten. Heeft ze heel haar leven al gedaan. als het te moeilijk wordt vlucht ze weg. In haar vorige relatie vluchte ze weg in affaires. Bij mij vlucht ze weg in affaires (al weet ik nog altijd niet wat haar probleem in onze relatie was want ze zegt zelf dat ze geen reden had). Als ze moet antwoorden op moeilijke vragen, als ze uit haar comfort zone moet komen vlucht ze weg. Het tweede noem ik het Calimero syndroom. 'Ik kon er niets aan doen, het is gewoon gebeurd'. Maar toch snapt ze niet dat ik mij serieus zorgen maak voor de toekomst.
Al geruime tijd blijven er woorden door mijn hoofd spoken van minnaar 1. Die had me een paar maand geleden gebeld om mij te verzekeren dat hij mijn vrouw niet meer ging contacteren maar terloops moest hij toch eens zeggen dat het ook mijn schuld was dat die affaire begonnen is. Op dat moment deed het mij niets maar om 1 of andere reden ben ik daar de laatste weken heel kwaad voor. Alsof ik ervoor gezorgd heb dat hij toenadering zocht bij mijn vrouw, alsof ik zijn broek heb opengedaan. Ik verwijt mijn vrouw evenveel hoor. zij moest uiteindelijk de slimste geweest zijn en als ze echt problemen had met mij dan moest ze het besproken hebben met mij en niet 'troost' gaan zoeken bij een ander. Al denk ik dat die 'problemen' die ze had gewoon een drog reden was om goed te praten wat ze gedaan heeft. Als ik haar vroeg waarom ze dan niet is weggegaan bij mij krijg ik als antwoord: "omdat je een goeie man bent". Een paar weken geleden haald ze ook nog eens aan dat vreemdgaan ook bij goede koppels gebeurd en dat ze totaal geen reden had om dat te doen. Eigenlijk heb ik gewoon veel zin om minnaar 1 eens goed op zijn gezicht te gaan slaan. Maar gelukkig ben ik beschaafd genoeg om dat niet te doen. Al denk ik dat het toch eens zou opluchten .
Eigenlijk niet zoveel te melden. Gisteren heel bescheiden gevierd. Als je het gevierd kan noemen. Al bij al er een vrij leuke avond van gemaakt en er vrij goed in geslaagd om de moeilijke gedachten weg te houden. Alleen het pakje verstand heb ik niet gezien
Vandaag is het dus zover. Vanaf nu stap ik elke dag op tram 4. Al had ik me mijn 40 verjaardag wel anders voorgesteld. Het grote feest dat ik wou geven komt er niet. Heb geen zin om schijnheilig te moeten zijn en de happy husband te moeten uithangen. Het gaat al veel beter dan 6 maand geleden maar toch voel ik me nog niet goed genoeg. Ik heb me voorgenomen om er toch een beetje van te genieten, probeer niet teveel te denken aan wat er zich een jaar geleden afspeelde. Wie weet krijg ik mijn verstand wel vandaag
Een heel dubbel weekend achter de rug. De tweestrijd al dan niet een moederdag kado kopen was vrij heftig. Andere jaren krijgt ze op de nationale moederdag een kado omdat op de Antwerpse moederdag onze oudste dochter verjaard en dus niet echt moederdag gevierd wordt. Ik had me al weken voorgenomen om niets te kopen. Hoe ze vorig jaar zonder schaamte de happy mama kwam uithangen terwijl ze een paar dagen ervoor en een paar dagen later gezellig thuis met haar minnaar lag te rollebollen maakt het allemaal te pijnlijk te onwezenlijk. Zondag ochtend toch even ons kinderen eraan herinnerd dat ze hun kado mochten afgeven. Kort daarna zijn ze vertrokken naar het dansen en ben ik dan zelf maar op mijn fiets gesprongen om wat tegen de wind en de regen te gaan beuken. Het bleef knagen. Zou ik een bloemetje gaan halen of niet? Uiteindelijk dan toch maar naar de bloemenwinkel geweest. Toen ik haar de bloemen gaf brak ik. Ben beginnen huilen zoals een klein kind. Gewoon uit het niets het was precies een hamerslag. Naast kwaadheid zit er blijkbaar nog veel onderhuids verdriet. Het resultaat van gevoelens afblokken of gewoon een moeilijke periode? Elke dag spookt door mijn hoofd wat er zich vorig jaar thuis heeft afgespeeld en geloof me er zijn leukere dingen in het leven dan daar geconfronteerd met worden. Hoe heeft ze het allemaal kunnen doen????????
Gisterenavond een vrij drukke avond. Bezoek van boekhouder dus de avond was vrij snel voorbij. Toen we gingen slapen kreeg ik de vraag wat ik wou voor mijn verjaardag. Eigenlijk niets. Vorig jaar hadden we een leuk romantische avond maar ondertussen weet ik waar ze met haar gedachten zat. Niet bij mij dus. Vanmorgen wist ik het antwoord. Ik wil een minnares voor mijn verjaardag. Misschien doet dat me begrijpen wat er door haar hoofd ging. Misschien snap ik daardoor beter wat ze allemaal heeft uitgestoken. Misschien durf ik daardoor terug wat geluk te voelen. Misschien kan ik het dan allemaal wat relativeren.(Kan je 3 affaires relativeren?) Ik besef dat een minnares helemaal geen oplossing is. In tegendeel het zou het leven waarschijnlijk alleen maar ingewikkelder maken maar soms heb ik zo een zin om haar hetzelfde eens te laten voelen zodat ze goed begrijp wat ze heeft aangericht. Zolang ze dat niet 100% beseft vrees ik voor herhaling. Hoeveel spijt ze momenteel ook heeft een mens vergeet (nooit 100%). waarschijnlijk niet morgen, misschien niet volgende maand maar een mens vergeet.
Zit nog altijd in shutdown mode. Een toestand waarin gevoelens niet mogen/kunnen. Een gevoel van gelatenheid, het idee van 'nu is het moment om weg te gaan'. Er gaat nog vanalles door mijn hoofd en af en toe komt dat rot gevoel van pijn en vernedering terug naar boven maar dat word eigenlijk onmiddellijk afgeblokt. Ik loop terug meer en meer met het idee om de relatie te stoppen. Anderzijds denk ik dan doe geen domme dingen en ga eens alleen op reis of ga een week op hotel in de buurt van het werk. Ook mijn vrouw zie ik door een andere bril. Beter gezegd heb ik meer afstand genomen van haar. Waarom dit alles weet ik niet echt. Ik vermoed dat het komt omdat in mijn hoofd spookt wat er vorig jaar deze tijd zich thuis afspeelde. Misschien moet ik wel eens een pak rammel krijgen om 'wakker' te worden ofwel moet ik van mijn hart een steen maken, even door de zure appel heen bijten en een leven alleen opbouwen. Ik die altijd wist waar ik naartoe wou met mijn leven en nu zo in de knoop zit. Zou er dan toch iets van midlife crisis de kop opsteken?
Gisterenavond dus naar de therapeut. We mochten kiezen waarover we het gingen hebben. Ikzelf had geen hoge 'nood' om over iets te spreken. Mijn vrouw wou het hebben over haar 'vrijheid' die ze kwijt is. ze vroeg zich af hoe we moesten omgaan met mijn vertrouwen die weg is en zij die daardoor niet meer kan doen wat ze wil. Nu niet dat ze wil gaan fuiven maar zoals een paar weken geleden dat avond event dat ik niet zag zitten of haar alleen gaan supporteren voor collega's op de 10miles. Ik denk dat ze wat teleurgesteld was in het antwoord van de therapeut. Conclusie was erover spreken en afspreken wat voor mij haalbaar/acceptabel is. Mezelf was heel het verhaal wat misvallen omdat ik de indruk had dat ze denkt of hoopt van haar vrijheid al terug te hebben alsof er niets gebeurd is. Ze vergeet blijkbaar wel dat het nog geen 3 maand geleden is dat affaire 2 met minnaar 1 aan het licht is gekomen. 8 maand proberen verwerken en dan terug een klap in het gezicht krijgen en dan zou zij verwachten dat je na een paar weken kan zeggen doe je goesting maar. Heb haar gisterenavond verteld als het te moeilijk is en ze echt haar vrijheid terug wil dat ze het mij moet zeggen. Ze zal haar vrijheid terug krijgen maar dan zal het zonder mij zijn. Ik heb geen zin om mij elke dag nog meer zorgen te maken. Het vertrouwen komt heel stilletjes terug stapje bij stapje maar ik moet eerlijk toegeven dat het moeilijk is mezelf te overtuigen dat ze op het rechte pad is. Nog zo'n voorbeeld hiervan was gisterenavond toen ze van het werk kwam. Een collega van haar vorig project had haar gecontacteerd en gevraagd om eens af te spreken. Ze heeft gelukkig (nog) niet gevraagd om af te spreken met hem. Minnaar 1 en minnaar 2 waren collega's uit dezelfde groep dus dat het bij mij in de verkeerd aarde viel moet ik je er niet bijvertellen. Het liefst van al zou ik hebben dat ze alle contact verbreekt met die mensen zodat de link met de 2 minnaars 'verdwijnd'. Al besef ik dat dit een illusie is want in onze professionele wereld komen we altijd wel iemand tegen die een collega van een vorig project kent. En uiteindelijk hebben beide minnaars haar gsm nummer en email dus veel illusies moet ik me niet maken.
Weinig nieuws te melden. Gisteren vrij druk op het werk en niet teveel gepiekerd. Thuisgekomen was het terug heel eventjes moeilijk maar me er toch snel overheen kunnen zetten. Gisterenavond avond kwam ze wat knuffelen maar het liet me koud. Onbewust wat afstand nemen denk ik. De therapeute vertelde tijdens de laatste sessie nog dat het een gezonde reactie is. Vooral omdat ik denk/vrees/ervan overtuigd ben dat we binnen een paar jaar in dezelfde situatie zitten. Ik zie wel. Vanavond terug naar de gezamelijke therapeut. Ben benieuwd...
Weekendje van 5 dagen achter de rug. En eigenlijk nog eens een vrij goed weekend gehad. Donderdag was het verjaardagsfeest van een familie lid waar ik zonder echte kleerscheuren ben doorgekomen. Vrijdag en zaterdag was het even alle hens aan dek om een werk(je) te klaren wat uiteindelijk nog vlot verliep. Gelukkig ook geen duiveltje die me vanalles aan het influisteren was. De uitdaging was vooral de zaterdagavond en zeker op zondag. Zaterdagavond met vrienden naar toneel en daarna gezellig nog iets gaan drinken. Pas vorige week kreeg ik te horen wat de titel van de voorstelling was 'een perfekte huwelijk'. Was even slikken en dacht 'waar begin ik aan' maar uiteindelijk was het toch een leuke voorstelling. Zondag een dagje zee bij vrienden. Daar zag ik zwaar tegenop. Meestal worden daar wat schuine opmerkingen gemaakt en daar dan wat schijnheilig zitten meelachen is vrij pijnlijk en zwaar. Uiteindelijk alles goed verteerd en dus een redelijk goed weekend achter de rug. Op de terugweg van de zee was ik aan het denken aan een zinnetje uit de black list van vorige week. 'First thing you think on everyday until the day it's the second thing'. Wel ik hoop dat ik die stap gezet heb.
Het blijft me bezighouden waarom het zo moeilijk blijft te aanvaarden of te verwerken. Blijkbaar kom ik in deze blog over als iemand met veel zelfbeklag. Die opmerking van een lezeres zette me aan het denken. Is het echt zelfbeklag? Normaal gezien ben ik niet iemand die zich wentelt in zelfbeklag. Denk ik toch niet. Zou ik anders bereikt hebben wat ik tot nu toe bereikt heb? De therapeute zei vorige week ook nog dat het niet iedereen gegeven is om vanuit mijn achtergrond te bereiken waar ik nu sta. Moest ik me wentelen in zelfbeklag dan bleef ik toch in de armoede en marginaltiteit ipv te vechten om iets te bereiken in het leven? (is maar een bedenking he). Gisteren mijn vriendin (die therapeute is) dan nog maar even lastig gevallen. Volgens haar zou het vooral nog te maken hebben met de reactie van mijn vrouw op heel het verhaal en zou dat inorde moeten komen via onze gezamelijke therapeut. Het is allemaal zo verwarrend. Iemand graag zien, dood graag zien zelf en toch zo moeilijk zijn ondanks alle moeite die zowel van mijn kant maar zeker ook van haar kant komt. Love is a battle field!! Daar ben ik nu wel achter.
Gisteren een vrij drukke dag op het werk. weinig tijd gehad om te piekeren dus . Enkel opweg naar huis was het terug even moeilijk maar al bij al viel het mee. Gisterenavond was het massage tijd. Enkele maanden geleden hebben we afgesproken dat ze elke laatste zondag van de maand een massage krijgt van mij (en voor de dirty minds het is zonder happy ending ) . Aangezien ik het zondag zo moeilijk had dit verplaatst naar gisterenavond maar wat blijft dit toch ook moeilijk. Iedere keer denk ik 'nu beloon ik haar voor haar ontrouw'. Ik probeer me er zo goed en slecht als kan er over te zetten maar het wringt ongelooflijk. Ik begrijp niet hoe andere koppels hiermee me omgaan. Al zoveel opgezocht en gelezen over ontrouw en het proberen redden van je relatie. De koppels die erdoor komen zeggen dat het nooit meer hetzelfde is maar dat het daarom niet slechter is. Ergens begrijp ik wat ze daarmee bedoelen maar hoe vergeef je dat echt? Hoe kan je eraan denken zonder dat het pijn doet? Hoe kan je terug je partner 100% vertrouwen? Ik vermoed dat het vertrouwen met de tijd wel terugkomt maar dat echt vergeven? Hoe doe je dat? Ben je daar gewoon klaar voor? doe je dat gewoon? Mij lukt het precies niet zo goed. Of ben ik nu vergeven en verwerken door elkaar aan het gooien? Soms wou ik dat ik psychologie gestudeerd had. Dan begreep ik mijn eigen emoties misschien beter.
Gisteren was het een voortzetting van de zaterdag. Bij het opstaan had ik het al moeilijk maar tijdens het fietsen was het helemaal compleet. Ik was terug zo kwaad, gewoon woedend met momenten? Zo kan het toch echt niet verder? Er moet iets gebeuren om dit te stoppen. Tijdens het fietsen was ik aan het denken om toch nog eens een paar dagen weg te gaan. Al vrees ik dat dit ook geen oplossing zal zijn. Heb zo het gevoel dat ik niet met en ook niet zonder haar kan leven. Al klopt die stelling ook niet 100%. Ik vind het nog leuk om samen dingen te doen maar anderzijds is het zo dubbel, zo frustrerend waarom ze nu wel voor mij 'openstaat' terwijl het de laatste 2 - 2,5jaar niet kon. Wat had ik haar gvd misdaan? Ik had voor mezelf uitgemaakt om het nog een jaartje vol te houden. In de hoop dat het langzaam maar zeker zal slijten. Ik wil die 12 jaar niet zomaar opgeven maar toch denk ik eraan mijn doelstelling naar deze zomer te verleggen. Misschien is het toch beter om 6 maand alleen af te zien. Om eens een tijd mijn dromen te verwezelijken. Te gaan fietsen in het hooggebergte, met de mtb door de alpen trekken, eens een weekend met vrienden weg. Dingen die ik nu allemaal niet zie zitten door alles wat er gebeurd is. Ik weet en besef maar al te goed dat dit heel dom is dat ik dat nu niet doe maar de gedachte alleen al zou me doen flippen. Misschien moet ik toch eens een opname in een psychiatrisch centrum overwegen .
Waarom? Dit stomme woordje dat zoveel betekend. Waarom heeft ze alles gedaan? waarom is het zo verdomd moeilijk om het een plaats te geven? Waarom blijf ik soms zo kwaad op haar?
Gisteren kreeg ik te horen dat het woensdag moeilijk had omdat ze niet naar die avond opleiding mocht gaan? wat maakte me dat weer blij pffff. Zou ze nu echt niet inzien dat alle vertrouwen weg is en dat het tijd zal vragen om dat terug te verdienen? Is het zo abnormaal als je de jaren daarvoor net voor je vertrok nog even wat condooms moest gaan halen dat dit mij nu doet tilt slaan.
Ergens kan ik me wel voorstellen als je het zelf nog niet hebt meegemaakt dat je je moeilijk kan inbeelden welke impact dat heeft maar denken dat je het gewone leventje met al je vrijheden kan verder zetten is toch gewoon absurd. Hoe moet je in godsnaam terug vertrouwen opbouwen dan?
Het is dus terug een moeilijke dag. Hopen dat het vlug overgaat.
Deze ochtend toch terug frustratie en pijn. Ergens kon ik toch vrij gemakkellijk de klik maken dat ik het niet meer wil voelen. Morgen wordt terug de uitdaging. De zaterdagen die ik moet werken zijn meestal moeilijk. Ah ik zie wel. Misschien ontmoet ik morgen wel mijn droomvrouw, de vlam van mijn leven, de vrouw die me zo gelukkig maakt dat ik al de rest vergeet, die zo rijk is dat ik nooit meer moet werken, die zo knap is dat ik alleen maar zin heb om naar haar te kijken, die zo lief is dat ik niet weet wat me overkomt, die..... En toen werd ik wakker Valt het op dat ik zo hunker naar terug een beetje geluk? Dat ik me zo graag terug gerust wil voelen? Dat ik mijn leven terug op de juiste rails wil krijgen?
Sinds het gesprek met de therapeute zit ik precies in een andere modus. Het lijkt alsof ik mezelf nog meer aan het afschermen ben van gevoelens. Ik voel geen pijn meer, weinig tot geen frustratie. Het enige wat door mijn hoofd spookt is de vraag of ik toch geen einde moet maken aan de relatie en een nieuw leven moet opbouwen maar dan (voorlopig) alleen. Waar ik een paar maanden geleden dacht om gewoon thuis te vertrekken heb ik nu iets dat zij kan vertrekken. Ik heb een paar jaar keihard gewerkt om het naar 'onze' en de kinderen hun zin te maken dus waarom zou ik dat achter laten. Hij feit dat het bedrog hier ook gebeurd is zal uiteindelijk wel slijten. Al moet ik ook eerlijk toegeven dat ik niet iemand ben om alleen te zijn. Ben sinds mijn 17de nooit langer dan een maand single geweest en het lijkt me zo 'eenzaam'. Al moet ik toegeven dat het idee om te kunnen doen en laten wat je wil me toch ook wel aanspreekt. Me geen zorgen meer te moeten maken over het vreemdgaan, de innerlijke rust die sneller terug zal zijn dan wanneer ik blijf vechten voor de relatie. Wat ik me gisterenavond aan het afvragen was. Zijn er dames die hier meelezen die zelf ook ooit een scheve schaats hebben gereden en die er oprecht spijt van hebben. Die nu na x tijd kunnen zeggen dat ze niet meer in de verleiding komen en geen behoefte meer hebben aan aandacht van anderen. Waarom deze vraag? De volkswijsheid zegt 'eens vreemdgegaan blijven ze dat doen'. In alle eerlijkheid wanneer ik de laatste 20jaar van mijn vrouw haar leven bekijk heeft ze voor zover ik weet 5keer een affaire gehad (waarvan 2 bij een vorige partner). Dus ze wist waaraan ze begon. Het verschil is dat het nu is ontdekt en de affaires in haar vorige relatie niet. Maakt dat op termijn een verschil? Zal het haar tegenhouden om opnieuw iets te starten? Allemaal vragen die door mijn hoofd malen en waar ik nooit een correct antwoord zal op krijgen waarschijnlijk. Enkel tijd zal het uitwijzen. Al zou het wel leuk zijn om eens feedback te krijgen van dames die in deze situatie hebben gezeten.
Gisterenavond was het individuele therapeute tijd. Eigenlijk was het een heel goede sessie al brengt ze heel wat teweeg bij me. Het belangrijkste dat naar boven kwam was dat ik nog steeds heel erg moet 'waken'. Ondanks dat mijn vrouw echt haar best doet en het schijnbaar wel doordringd wat ze heeft gedaan beseft ze nog altijd niet wat de impact daarvan is. Zo kreeg ik vorige week 2 dingen te horen die me toch even deden slikken. Het eerste was dat haar ouders op een avond kwamen babysitten omdat ze naar een 'opleiding' wou gaan. Heb haar dan ook gezegd dat ik dat nog niet zie zitten om haar die vrijheid al terug te geven. Dat kon ze niet snappen maar ze ging het respecteren. Een paar dagen later krijg ik te horen dat ze zondag naar de 10miles wil gaan supporteren voor haar collega's. Deuhhhhh???? Voorts is ze alle dagen aan het zeggen dat ze als externe niet meetelt, dat ze bijna niets zeggen tegen haar en dan wil ze gaan supporteren?? Als ik haar die opmerking maak krijg is als antwoord dat collega F wel tegen haar spreekt. Dan vraag ik me af of het nu echt aan mij ligt? Ben ik de onnozelaar die dat raar vind. Die vind dat je op die manier een signaal heeft naar mogelijke geintresseerden. Hoe komt het over als je als vrouw met je kinderen en zonder man gaat supporteren voor collega's? Dan kan ze nadien terug gaan klagen dat we uit elkaar zijn gegroeid (deed ze bij de vorige minnaars). Zoals de therapeute me gisteren zei. Ze moet tegen haarzelf beschermd worden maar ik weet niet hoelang ik het nog zal volhouden op die manier. Vanmorgen dacht ik om terug eens mee te gaan naar haar therapeute om daar hetzelfde verhaal eens te doen en te horen wat zij ervan vind. Met mijn therapeute hadden we het er dan ook over wat als het hem herhaald? Heb in alle eerlijkheid geantwoord dat ik verwacht dat het nog gaat gebeuren. Vraag me niet waarom. Ergens diep vanbinnen weet ik dat ondanks mijn vechten voor haar het een verloren gevecht is. Al hoop ik zo dat ik mij vergis. Hoop ik echt dat het een duiveltje is dat me bang maakt maar de signalen die ik af en toe krijg doen met het ergste vrezen.
Het verlengd weekend is achter de rug. Het was voor ons beiden vrij zwaar. Vooral zondag en gisteren waren moeilijke dagen. Zondag moesten we langs bij mijn ouders zodat de kinderen daar paaseieren konden rapen. Toen we toekwamen werd ik onmiddellijk overstelpt met vragen om dit eens te doen en daar eens naar te kijken. Het was al een poosje geleden dat we waren langsgeweest dus . Op een gegeven moment viel me op dat mijn vrouw heel stil in de zetel zat en zag dat ze het wat moeilijk had. Gelukkig voor haar kwam er vlug wat afleiding van de nichtjes. Op een gegeven moment kwam het ter spraake dat het kermis was in H. De kermis waar we 3jaar geleden naartoe zijn geweest en afgesproken hebben met minnaar 1. Hoe ziek kan je zijn? Dit en het besef dat ze vorig jaar met minnaar 2 in dezelfde periode aan het rollebollen was maakte het terug zwaar om dragen. Gisteren voormiddag was het dan eieren rapen bij mijn schoonouders. Daar de 'schijnheilige' zitten uithangen is af toe wel moeilijk. In de o zo katholieke familie mag er niets geweten zijn over onze problemen. Al bij al viel het eerst wel mee tot de mededeling kwam dat er een familie foto word genomen. Waarom moet ik in godsnaam mee op een familiefoto? Door haar broers ben ik nooit 'aanvaard' en eerlijk gezegd door haar ouders voel ik me ook heel zwaar in de steek gelaten dus hoefde die foto ook niet. En familie? Misschien beslis ik morgen toch om te scheiden. Heb tot de laatste moment getwijfeld om tegen haar ouders te zeggen dat zonder mij ging zijn. Uiteindelijk na wat aandringen van mijn vrouw dan toch maar mee geposeerd. Gisteren namiddag nog wat in de tuin bezig geweest, voorbereiding communie feest he. Binnen een paar weken doet ons oudste dochter haar eerste communie en het feest word thuis georganiseerd. Dan heb ik toch graag dat alles er wat degelijk bij ligt. De jongste kwam dan ook lief vragen of ik nog een beetje ging werken voor het zwembad (Ben een filter installatie aan het plaatsen om de 15000 liter water helder te houden) dus daar ook nog wat aan werk aan gehad en plots was het 20u. Nog even gekeken wat we gingen doen voor de vakantie al staat mijn hoofd er niet echt op. Toen we gingen slapen kreeg ik te horen dat ze het zo moeilijk had gehad bij mijn ouders en ook bij haar familie. Dat ze zich zo schuldig voelt. Tja ergens ben ik blij dat ze meer en meer begint te beseffen wat ze gedaan heeft en wat ze kon kwijtspelen anderzijds heb ik geen medelijden. Wanneer je de stap zet tot ontrouw weet je waar je aan begint. Je kan hopen dat het niet uitkomt maar als het uitkomt moet je maar aanvaarden dat je op de blaren moet zitten. Ik heb er niet achter gevraagd om bedrogen te worden en zeker niet om deze lijdensweg te moeten ondergaan. Al moet ik ook eerlijk toegeven dat alles haar veel dichter bij mij brengt dan dat ze ooit gestaan heeft of dan ik me kan herinneren. Alleen jammer dat dit eerst moest gebeuren om haar ogen te openen.
Het weekend is begonnen. 5 dagen thuis. De eerste ochtend was alvast een moeilijke. Toch raar dat het patroon zich iedere dag herhaald. S'ochtends moeilijk en naarmate de dag verder gaat verbeterd het. Net kreeg ik nog een knuffel en dan gaat er door mijn hoofd waarom nu wel en kon het jaren niet. Althans niet gemeend? Heb mezelf voorgenomen om echt proberen te genieten van haar en niet teveel meer bezig te zijn met het waarom maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Gisteren waren de kinderen op logement bij de schoonouders. Dan maar er eens van geprofiteerd om eens met ons 2 op restaurant te gaan eten vooralleer we naar de therapeut moesten. Plotseling kwam de vraag wat ik ging doen voor mijn verjaardag. Binnen een paar weken stopt tram 4 voor mijn deur en ik had altijd gezegd om dan een groot feest te geven voor familie en vrienden. Door de gebeurtenissen van het afgelopen jaar heb ik daar geen zin meer in en dat heb ik haar dan gisteren ook duidelijk gemaakt. Zelf wou ze geen feest voor haar 40ste verjaardag en ik heb nooit gesnapt waarom. Tot uitkwam dat ze een affaire had op dat moment natuurlijk. Bij de Therapeut was het een vrij korte sessie. op 45min stonden we terug buiten. Ik moet bij mijn conclusie van de eerste sessie blijven. Hij snapt wat er nodig is om mij erdoor te krijgen, hij ziet de 'zwakke' plekken bij mijn vrouw en ook bij mij natuurlijk. Hij stelt soms ongemakkellijke vragen waar vooral mijn vrouw het moeilijk met heeft maar die zo belangrijk zijn. Zij heeft het gevoel dat hij tegen haar is maar dat is helemaal niet zo. Hij zei zelf verschillende keren dat hij begrijpt hoe zij haar voelt en wat er in haar hoofd omgaat. Maar volgens haar is hij overbodig geworden.Ik weiger om ermee te stoppen. Het gaat langzaam maar zeker de goeie kant op en ik ben vrij zeker als we nu stoppen dan zitten we binnen de 2 jaar met dezelfde problemen. Zo vroeg hij gisteren aan haar of ik een goede luisteraar was. Haar antwoord was 'ja' maar dat heb ik toch vlug even moeten corrigeren. Ik heb nooit 'moeten' luisteren omdat ze nooit verteld heeft dat ze het moeilijk had met iets. Het enige wat ik me verwijt is dat ik nooit de signalen heb opgevangen maar blijkbaar is dat niet abnormaal volgens de therapeut. Toen hij haar vroeg hoe ik het zou moeten gezien hebben zonder dat zij iets vertelde was haar antwoord 'aan mijn gezicht'. Als je dan weet dat ze weinig tot geen emoties vertoont hoe kan je dat dan zien? ze is altijd al een heel stil iemand geweest dus veel signalen kon ik niet opvangen. Zijn conclusie was dan ook terecht 'je hebt nooit de kans gehad om iets te doen'. Dat is inderdaad één van mijn grootste frustraties in heel dit verhaal. Dat ik nooit een eerlijke kans gekregen heb om iets te doen aan de zaken die haar dwars zaten. Dat ze in plaats daarvan liever naar andere mannen ging klagen om er uiteindelijk een affaire met te starten. En natuurlijk waren die mannen blij dat ze konden 'helpen'. Welke man zou dat niet zijn als een knappe vrouw naar hun komt en meegaat in het verleidingsspel.
.
