Gisteren was het een voortzetting van  de zaterdag. Bij het opstaan had ik het al moeilijk maar tijdens het fietsen was het helemaal compleet. Ik was terug zo kwaad, gewoon woedend met momenten? Zo kan het toch echt niet verder? Er moet iets gebeuren om dit te stoppen. Tijdens het fietsen was ik aan het denken om toch nog eens een paar dagen weg te gaan. Al vrees ik dat dit ook geen oplossing zal zijn. Heb zo het gevoel dat ik niet met en ook niet zonder haar kan leven. Al klopt die stelling ook niet 100%. Ik vind het nog leuk om samen dingen te doen maar anderzijds is het zo dubbel, zo frustrerend waarom ze nu wel voor mij 'openstaat' terwijl het de laatste 2 - 2,5jaar niet kon. Wat had ik haar gvd misdaan?
Ik had voor mezelf uitgemaakt om het nog een jaartje vol te houden. In de hoop dat het langzaam maar zeker zal slijten. Ik wil die 12 jaar niet zomaar opgeven maar toch denk ik eraan mijn doelstelling naar deze zomer te verleggen. Misschien is het toch beter om 6 maand alleen af te zien. Om eens een tijd mijn dromen te verwezelijken. Te gaan fietsen in het hooggebergte, met de mtb door de alpen trekken, eens een weekend met vrienden weg. Dingen die ik nu allemaal niet zie zitten door alles wat er gebeurd is. Ik weet en besef maar al te goed dat dit heel dom is dat ik dat nu niet doe maar de gedachte alleen al zou me doen flippen.
Misschien moet ik toch eens een opname in een psychiatrisch centrum overwegen :-) .