|
Been there, done that. En voor een heel (te) lange periode zelfs. Beschrijf zo goed mogelijk bij de therpeute het gevoel dat je hier neer pende. In cursief toegevoegd de gedachte van een ervaringsdeskundige. Maar vul je eigen vragen vooral in met de antwoorden die je binnen in jezelf wel zal vinden;..:
- "Ik zie haar nog graag, heel graag zelf maar toch krijg ik het niet geplaatst. Het blijft zo verdomd moeilijk te aanvaarden, zo frustrerend dat ze het gedaan heeft ondanks dat ze vond dat ik 'een goeie man' ben" Dat "graag zien" is voor jezelf heel normaal. Het abnormale in dit verhaal zit niet bij jou, maar bij iemand anders. Je zoekt goedgemeend naar oplossingen, en dat siert je. Als je vind voor jezelf dat je alles hebt geprobeerd wat in je mogelijkheden ligt, is het OK als je het stilaan wil laten varen. Anders: doorzetten, maar doe het niet te lang als je het alleen moet doen !
- "Meer en meer speelt de vraag op of ik toch niet beter wegga." Ga niet over 1 nacht ijs (maar dat is het duideijk al lang niet meer), en volg je hart en je verstand.
- "Ga ik niet vlugger terug de rust en het geluk vinden alleen?" Waarschijnlijk wel, maar de keerzijde beschreef je in je volgende vragen:
- "Ga ik haar niet teveel missen?" Ja, je gaat haar missen. Daar ga ik geen doekjes om winden. Het klinkt voor een buitenstaander zo gek als een kruk, maar iemand die je zoiets aandoet, kan je toch nog graag zien. Maar hoe langer dit vagevuur duurt, hoe minder dat graag zien zal worden, helaas. Vraag jezelf af of dit in zo'n situatie op een goed niveau blijven, laat staan dat het zou kunnen groeien... Ondertussen maak je het vooral jezelf moeilijk, en dat verdien je niet. Wat je verdient zeg je zelf, helemaal op het einde.
- "Moet ik alles achterlaten waar ik jaren aan en voor gewerkt heb?" Neen. Ik snap dat je dat nu zo kan zien, maar denk aan wat je allemaal kan behouden, en wat je er allemaal kan bij krijgen. Bij dat laatste staat nu je hoofd nog niet, maar dat komt nog. Je job, je vrienden, je eigenwaarde, ... kan je integraal behouden lijkt me. Je zal over andere misschien keuzes moeten maken en moeten overeenkomen (kinderen, huis, vrienden, ...) maar dat opent tegelijk ook een hoop mogelijkheden....
- "Ga ik ooit rust vinden als we samen blijven?" Als de beschreven reactie van haar van hetzelfde allooi blijft als wat het nu is, zal er van rust weinig sprake zijn. Eigenlijk weet je dat zelf al. Tenzij je je wil neerleggen bij het soort gevoel dat je de laatste tijd vaak krijgt, en dat je eigenlijk niet wil voelen.
- "ga ik ooit weer gelukkig kunnen of durven zijn?" Natuurlijk! Gun jezelf de nodige "rouwperiode", maar uiteraard ga je nog gelukkig kunnen zijn. Wat wijzer en wat voorzichtiger, misschien, maar dat sluit het geluk niet uit, hé!
- "Moet ik weer iemand achterlaten die ik graag zie? Het kan toch niet dat je om de +/-10 jaar telkens van je hart een steen moet maken. Heb gevochten en ben nog aan het vechten maar soms ben ik het zo beu." Het is helaas niet jou taak om hier alleen voor te vechten. Als het gevecht alleen het jouwe is, dan is dat op termijn een verloren strijd. Kan je die samen echt gemeend aangaan, en daar samen ten gronde nog wat op bouwen wat voor beiden aanvaardbaar is en nog geluk kan brengen, dan heb je daar nog een kans....
"Gewoon een beetje rust en terug gelukkig zijn is alles wat ik wil." EN GELIJK HEB JE !!!
Sterkte !
Lotgenoot
19-05-2014 om 15:17
geschreven door Lotgenoot
|
