Zo herkenbaar. Je wil het niet weten.  Voer om mee te nemen naar de gezamelijke sessies. Ze mag en zal het weten.

Of ze het al dan niet zal kunnen, zal ze toch niet kunnen faken, of toch niet lang volhouden alleszins. Hou je ogen en oren goed open. Watch and learn. Maar je bent gefocust, en dat is goed.

Zorg tegelijkertijd dat je wat tijd inbouwt om te onspannen, om alles even te lossen, anders geraak je nog overspannen...

Ik maakte ooit de keuze om het toch nog eens te proberen, tegen beter weten in, maar het heeft niet lang geduurd voor het me absoluut duidelijk werd.

Het is allemaal heel dubbel hoor:  lang genoeg ervoor vechten, en alles willen geven,   maar tegelijk ook beseffen dat, als je echt tot helemaal op het einde volhoudt, er dan zoveel pijn en emoties zullen zijn als het toch niet lukt, dat het samen om een verstandige en rustige manier afspraken maken, helemaal niet meer lukt.  

De extra pijn in mijn beleving bestond er dan nog in dat vooral zij dit niet aan kon. Ontkenning, niks toegeven, vastklampen aan die andere strohalm, niks meer kunnen bespreken of regelen samen, niks praktiche afspraken, geen rekening houden met hoe en wat met de kinderen (we hadden gelukkig geen gemeenschappelijke kinderen), ....  Dat maakte mij even flink boos, maar dat ging nogal snel over in een gelaten desillusie.... die werd hier ook net beschreven:  Hoe is het in godsnaam mogelijk dat iemand zo kan bestaan.....  tja.  Het kan dus. Het is ziek, maar het bestaat.

Veel sterkte !  Je weet wat er van haar kant moet gebeuren. Geef het nog zolang het draagbaar voor je is, maar laat je niet volledig opbranden omdat dat bij haar niet lukt. Daar heb je straks dan alleen maar de last van. Extra levenswijsheid ga je er niet echt meer uit putten. Eingelijk weet je al wat je moet weten.

L.

21-05-2014 om 12:51 geschreven door L.