Mijn verhuizing heb ik vervroegd naar 19 juni. Volgende week om deze tijd zit ik ergens anders tussen de dozen ... hopelijk in de zon ...  op mijn eigen balkonnetje.

Voor dat eigen balkonnetje in zomertijd én omdat ik wel genoeg heb gewerkt ga ik 5 weken eerder dan voorzien. Ik kreeg op 7 juni de sleutel. Voorafgaand liep ik half Harderwijk door, als toerist in eigen land, als kat in een vreemd pakhuis.  Ik maakte kennis met de huismeester en las in de schaduw in de gemeenschappelijke tuin de krant uit. Zicht op de 2 flats ... waar op minstens de helft van de balkonnetjes, achter spijltjes als kanariepietjes in een kooi,  wel iemand buiten zat. Ik verhuis een windscherm mee en kan daarmee mijn terrasje meer privé maken ... Wat er nog aan planten bij kan in de verhuisauto gaat ook mee. Met name de bloeiers hebben dagelijks water nodig en ik wil mijn vriendin niet belasten met meer dan 2 maal in de week water geven.

In de afgelopen weken bracht ik ochtenden door met mijn dochter en kleinkind Joy in Bloemendaal. Ik met de bus. Zij met de bakfiets. Joy verrukt van veel zand en wij blij met grote-mensen-praattijd. De voor ons verstaanbare woordenschat van Joy groeit met het uur. 

Met Saar had ik gisteren voorlopig de laatste ronde spelen in oma's  huis. Alle rituelen kwamen voorbij. Het spelletje op de tablet, de grote roze puzzel, knutselen en afwassen. De poezenbeker met riet gevuld met chocolademelk. 

Mijn verjaren werd ook dit jaar een hele week gevierd. Aandacht in de vorm van visite, mailtjes, apjes en een heuse kaart. Oude, verloren gewaande liefdes meldden zich.

Grappig dat je jaren dagelijksheid binnen een half uur, of 6 zinnen,  kunt uitwisselen. 

Ik kreeg mijn 2e prik en zag de vaccinatiemachine nog sneller en efficiënter dan de eerste keer. Ik werkte maximaal een keer per dag en verplaatste 2e afspraken. Ik ben tenslotte met pensioen en geen 30 meer ... zelfs geen 66 meer.

Ik regelde verhuizing van krant, licht en internet. Ik meldde me bij de nieuwe huisarts in Harderwijk. Volgende week komen de kringloop en het grofvuil. Als je het snel zegt ... stelt het niet veel voor. Maar moe ben ik er wel van. Maar wel voldaan. En net als alle andere dingen ... alles gaat voorbij ... opeens ben je bij die stip aan de horizon.

Volgens de bijbel, het meest gelezen boek ter wereld, werd Adam mens dankzij de adem des levens, geblazen in zijn neusgaten en hij werd daarmee een levende ziel.

Geboren zijn is een feit na het voor de eerste keer zelfstandig ademhalen van de boreling. Omstanders halen opgelucht adem als een pasgeborene begint te krijsen. Pas sinds de jaren 70 van de vorige eeuw realiseert men zich dat een baby helemaal niet huilend geboren hoeft te worden. De navelstreng geeft de baby nog zuurstof en dus tijd om even te wennen. Het boekje Geboren worden zonder pijn van Fr. Leboyer, 1975 Spectrum opende mijn ogen. Ik vind het een aanrader voor iedereen die met bevallingen te maken heeft.

In Afrika was ik aanwezig bij de geboorte van een prachtig compleet jongetje. Door vruchtwater in de longetjes, het ontbreken van kennis en een simpel slangetje van 1 euro was ik getuige van het niet tot leven komen van dit wonder. 

Een lichaam zonder adem is een lijk. 

Doodgaan is een feit na het uitblazen van je laatste ademtocht. Vroeger hield men ter constatering een spiegeltje voor de mond: geen condens-geen adem.

De meeste mensen ademen niet optimaal. Die zijn net plantjes die net genoeg water krijgen om niet dood te gaan aan droogte. Veel mensen voelen zich moe of gestrest. Volgens mij is dit deels te wijten aan onvoldoende zuurstof. Iedere cel in je lichaam is voor zijn werk afhankelijk van zuurstof.

Voor dit boekje zocht ik het op. Een volwassen mens heeft 60.000 biljoen cellen (met hoeveel nullen schrijf je dat?)

Een wonder.

Morgen volgt een ademhalingsoefening.

Ik ben nog altijd blij en trots dat ik het gemaakt heb. Ik heb weer een exemplaar besteld om de stukjes voor hier uit over te kunnen typen. Want ook mijn eigen exemplaar geef ik meestal weg. Ik noem mezelf tegenwoordig blogster  en geen schrijfster. Maar mocht iemand geïnspireerd raken het boekje te willen zien ... voor de heb of om weg te geven ... het is nog steeds te bestellen bij uitgeverij Pumbo, via een link onder aan het welkomststukje te bereiken.

10 Jaar geleden vond ik tevreden zijn een mooi doel om naar te streven. In de loop van de jaren ben ik méér dan tevreden geworden, soms écht gelukkig, soms vrolijk of vreugdevol. De grootste zegening is mijn nog altijd meewerkend gezond blijvende lijf. Ook draagt de AOW bij aan een gevoel van zekerheid. Trouwe vrienden en vriendinnen en natuurlijk mijn familie dichtbij en veraf koester ik.

Natuurlijk ben ik, net als iedereen, bang geweest in het begin van Corona. Bang en onzeker en geïsoleerder dan ik toch al was. Maar gelukkig heb ik ook de afgelopen tijd veel zegeningen mogen tellen en kijk ik nu uit naar de 2e prik op 8 juni en naar een nieuwe fase in een ander huis.

Als iemand onevenredig veel geld vraagt om kennis en kunde te delen dan hoor ik nog altijd de stem van mijn Yogaleraar Saswitha: "Belazer de massa dan rinkelt de kassa."

Hij zei ook: "Een Yogadocent ben jij bij gratie van je leerlingen. Mensen die je betalen om van je te leren. Als je alleen je oefeningen doet, ben je iemand die yogaoefeningen doet. Geen certificaat of diploma aan de muur maakt dat leerlingen komen en, beter nog, blijven.". 

Ik gaf veel geld uit aan studies en die studies waren de investering waard. De diploma's die ik haalde zitten in een mapje, ze hangen nergens aan de muur.

Omdat ik mezelf SCHRIJFSTER droom maak ik nu dit boekje. Als iemand betaalt om mij te lezen ben ik niet meer iemand die stukjes schrijft.

Alle kennis kun je vinden door te lezen, te kijken, te vragen en zelf na te denken. Als ik uit een boek of preek of ontmoeting maar een enkele zin overhoud om verder over na te denken, dan was het lezen en luisteren de moeite waard.

Daarom kom je in mijn stukjes regelmatig de zin tegen: "Ooit hoorde of las ik..."

Van het meeste dat ik weet en doorgeef weet ik niet meer in welk boek ik het las. Ik kan het ook niet meer terug vinden. De boeken die ik goed vind geef ik meestal weg. En ik ben een bieblezer.

In dit boekje vind je geen voetnoten, geen literatuurlijst.

Veel leerde ik van de liefdes in mijn leven. Van een van hen is de uitspraak "Oefen tot het spontaan gaat".

Van alles dat het leven mij bracht is er één ding dat ik zonder aarzeling opnieuw zou kiezen, als ik het over zou moeten doen, en dat is moederschap. Mijn dochter is de zon van mijn bestaan, mijn spiegel, mijn externe geweten, mijn trots!

Ik nodig je van harte uit wat je hier leest en leert te delen, er je voordeel mee te doen, door te geven!

Gratis!

Gewoontes, wat je elke dag doet, maken de dagen, maken de resultaten. Van 1 dagje lijnen word je niet slanker, van 1 dagje bidden niet gelovig, van 1 dagje werken koop ik geen nieuw bed. Maar met elke dag een draadje maak je stappen. Zie je aan het eind van een jaar, aan het eind van 10 jaar, aan het eind van 60 jaar wel degelijk verandering. Als je geluk hebt ten goede. Over 2 maanden verhuis ik met een verhuisauto naar een nieuw huis met een nieuw bed en een nieuwe bank. Ik moet er nog 40 keer voor werken.

Vooruitzien is regeren. Krap 2 jaar geleden werd ik al lid van de WBV Putten ... en met mijn goede huizenkarma kreeg ik als nummer 2 toch de kans om JA te zeggen omdat nummer 1 zichzelf nog te jong achtte voor een seniorenomgeving. De flat is keurig en met plezier nam ik een heleboel bruikbaar over. Ik beloofde mezelf na de verhuizing naar Friesland om NOOIT meer te verhuizen zonder profi hulp ... en ook nu houd ik me weer aan die belofte. 

Ik slaap al jaren op een geïmproviseerd bed. En slaap meestal prima en uitrustend. Voor het nieuwe huisje trakteer ik mezelf op een Van der Valk boxspring ... prachtig bekleed met een prachtig hoofdboard. Zo is het niet erg dat ik vanuit de woonkamer mijn slaapkamer inkijk.

Nee ... ik heb de loterij niet gewonnen  ... ik werk een paar weekjes.

Dus ... wie zin, tijd en geld over heeft ... tot 20 juli is er max 2 maal daags en max 5 dagen per week tijd en gelegenheid om een massage te komen genieten.

Mocht u alvast kennis willen maken met de handen van de vriendin  en collega die na mijn vertrek in haar eigen huiselijke omgeving wel een keertje per week wil werken ... kom dan voor een 4 handen massage.

Saar is de afgelopen periode veel bij mij geweest. De BSO was gesloten voor lagere schoolkinderen. Haar ouders werken. Bij oma is het lekker rustig als je een lief kleiner, maar druk zusje hebt, dat alles wil kunnen wat jij als grote al wél kan en zij nog niet kan maar wel wil proberen.

Ik herken in beiden mijn eigen jeugd. Ik de oudste en mijn 3 jaar jongere zus de 'driftkikker'. Nu weet ik dat als je tijd van leven hebt, je elkaar boven de 50 echt kunt gaan waarderen. 

Gelukkig gaat Joy steeds, voor ons, verstaanbaarder praten. Ze liep al met 10 maanden, wil  en kan op het fietsje en de step, op de glijbaan en de wip. Ze is helemaal niet klein en ze denk alles te kunnen wat haar idool Saar ook kan en mag. Ze straalt als wij de woorden écht herkennen. Aap, appel, hapje, mamma, oma en nog wel meer. Ook zij herkent mijn huis als ze voorbijgereden wordt. 

Mijn dochter en Joy komen heel regelmatig op de ochtenden waarop Saar naar school is en dan vaak later in de middag nog een keer. Na 2 uur rustig bij oma mogen van Saar de anderen er nog wel een uurtje bij. 

Als het dan 5 uur is ... is oma dwars-af doodmoe  ... maar o zo voldaan van lachen en spelen. Mijn dochter heeft dan nog spitsuur met eten koken, familie voeden en bedrituelen. Gelukkig heeft ze de goede vader voor haar kinderen gekozen en staat ze er zeker niet alleen voor.