Overtikken is niets voor mij. Liever tik ik voor de vuist weg.
Mijn verhuizing heb ik vervroegd naar 19 juni. Volgende week om deze tijd zit ik ergens anders tussen de dozen ... hopelijk in de zon ... op mijn eigen balkonnetje.
Voor dat eigen balkonnetje in zomertijd én omdat ik wel genoeg heb gewerkt ga ik 5 weken eerder dan voorzien. Ik kreeg op 7 juni de sleutel. Voorafgaand liep ik half Harderwijk door, als toerist in eigen land, als kat in een vreemd pakhuis. Ik maakte kennis met de huismeester en las in de schaduw in de gemeenschappelijke tuin de krant uit. Zicht op de 2 flats ... waar op minstens de helft van de balkonnetjes, achter spijltjes als kanariepietjes in een kooi, wel iemand buiten zat. Ik verhuis een windscherm mee en kan daarmee mijn terrasje meer privé maken ... Wat er nog aan planten bij kan in de verhuisauto gaat ook mee. Met name de bloeiers hebben dagelijks water nodig en ik wil mijn vriendin niet belasten met meer dan 2 maal in de week water geven.
In de afgelopen weken bracht ik ochtenden door met mijn dochter en kleinkind Joy in Bloemendaal. Ik met de bus. Zij met de bakfiets. Joy verrukt van veel zand en wij blij met grote-mensen-praattijd. De voor ons verstaanbare woordenschat van Joy groeit met het uur.
Met Saar had ik gisteren voorlopig de laatste ronde spelen in oma's huis. Alle rituelen kwamen voorbij. Het spelletje op de tablet, de grote roze puzzel, knutselen en afwassen. De poezenbeker met riet gevuld met chocolademelk.
Mijn verjaren werd ook dit jaar een hele week gevierd. Aandacht in de vorm van visite, mailtjes, apjes en een heuse kaart. Oude, verloren gewaande liefdes meldden zich.
Grappig dat je jaren dagelijksheid binnen een half uur, of 6 zinnen, kunt uitwisselen.
Ik kreeg mijn 2e prik en zag de vaccinatiemachine nog sneller en efficiënter dan de eerste keer. Ik werkte maximaal een keer per dag en verplaatste 2e afspraken. Ik ben tenslotte met pensioen en geen 30 meer ... zelfs geen 66 meer.
Ik regelde verhuizing van krant, licht en internet. Ik meldde me bij de nieuwe huisarts in Harderwijk. Volgende week komen de kringloop en het grofvuil. Als je het snel zegt ... stelt het niet veel voor. Maar moe ben ik er wel van. Maar wel voldaan. En net als alle andere dingen ... alles gaat voorbij ... opeens ben je bij die stip aan de horizon.
Adem 2e tekst uit mijn boekje Tevreden zijn ... oefen tot het spontaan gaat!
Adem en leven horen bij elkaar. Zonder adem geen leven.
Volgens de bijbel, het meest gelezen boek ter wereld, werd Adam mens dankzij de adem des levens, geblazen in zijn neusgaten en hij werd daarmee een levende ziel.
Geboren zijn is een feit na het voor de eerste keer zelfstandig ademhalen van de boreling. Omstanders halen opgelucht adem als een pasgeborene begint te krijsen. Pas sinds de jaren 70 van de vorige eeuw realiseert men zich dat een baby helemaal niet huilend geboren hoeft te worden. De navelstreng geeft de baby nog zuurstof en dus tijd om even te wennen. Het boekje Geboren worden zonder pijn van Fr. Leboyer, 1975 Spectrum opende mijn ogen. Ik vind het een aanrader voor iedereen die met bevallingen te maken heeft.
In Afrika was ik aanwezig bij de geboorte van een prachtig compleet jongetje. Door vruchtwater in de longetjes, het ontbreken van kennis en een simpel slangetje van 1 euro was ik getuige van het niet tot leven komen van dit wonder.
Een lichaam zonder adem is een lijk.
Doodgaan is een feit na het uitblazen van je laatste ademtocht. Vroeger hield men ter constatering een spiegeltje voor de mond: geen condens-geen adem.
De meeste mensen ademen niet optimaal. Die zijn net plantjes die net genoeg water krijgen om niet dood te gaan aan droogte. Veel mensen voelen zich moe of gestrest. Volgens mij is dit deels te wijten aan onvoldoende zuurstof. Iedere cel in je lichaam is voor zijn werk afhankelijk van zuurstof.
Voor dit boekje zocht ik het op. Een volwassen mens heeft 60.000 biljoen cellen (met hoeveel nullen schrijf je dat?)
Het is 10 jaar geleden dat ik met dit blog begon en van de eerste 60 stukjes maakte ik het boekje Tevreden zijn ... oefen tot het spontaan gaat!
Ik ben nog altijd blij en trots dat ik het gemaakt heb. Ik heb weer een exemplaar besteld om de stukjes voor hier uit over te kunnen typen. Want ook mijn eigen exemplaar geef ik meestal weg. Ik noem mezelf tegenwoordig blogster en geen schrijfster. Maar mocht iemand geïnspireerd raken het boekje te willen zien ... voor de heb of om weg te geven ... het is nog steeds te bestellen bij uitgeverij Pumbo, via een link onder aan het welkomststukje te bereiken.
10 Jaar geleden vond ik tevreden zijn een mooi doel om naar te streven. In de loop van de jaren ben ik méér dan tevreden geworden, soms écht gelukkig, soms vrolijk of vreugdevol. De grootste zegening is mijn nog altijd meewerkend gezond blijvende lijf. Ook draagt de AOW bij aan een gevoel van zekerheid. Trouwe vrienden en vriendinnen en natuurlijk mijn familie dichtbij en veraf koester ik.
Natuurlijk ben ik, net als iedereen, bang geweest in het begin van Corona. Bang en onzeker en geïsoleerder dan ik toch al was. Maar gelukkig heb ik ook de afgelopen tijd veel zegeningen mogen tellen en kijk ik nu uit naar de 2e prik op 8 juni en naar een nieuwe fase in een ander huis.
De beste dingen die je voor je gezondheid kunt doen zijn gratis: goed ademhalen, genoeg waterdrinken, wandelen, zingen, zoenen, strelen, liefhebben, dansen, schrijven, bidden.
Als iemand onevenredig veel geld vraagt om kennis en kunde te delen dan hoor ik nog altijd de stem van mijn Yogaleraar Saswitha: "Belazer de massa dan rinkelt de kassa."
Hij zei ook: "Een Yogadocent ben jij bij gratie van je leerlingen. Mensen die je betalen om van je te leren. Als je alleen je oefeningen doet, ben je iemand die yogaoefeningen doet. Geen certificaat of diploma aan de muur maakt dat leerlingen komen en, beter nog, blijven.".
Ik gaf veel geld uit aan studies en die studies waren de investering waard. De diploma's die ik haalde zitten in een mapje, ze hangen nergens aan de muur.
Omdat ik mezelf SCHRIJFSTER droom maak ik nu dit boekje. Als iemand betaalt om mij te lezen ben ik niet meer iemand die stukjes schrijft.
Alle kennis kun je vinden door te lezen, te kijken, te vragen en zelf na te denken. Als ik uit een boek of preek of ontmoeting maar een enkele zin overhoud om verder over na te denken, dan was het lezen en luisteren de moeite waard.
Daarom kom je in mijn stukjes regelmatig de zin tegen: "Ooit hoorde of las ik..."
Van het meeste dat ik weet en doorgeef weet ik niet meer in welk boek ik het las. Ik kan het ook niet meer terug vinden. De boeken die ik goed vind geef ik meestal weg. En ik ben een bieblezer.
In dit boekje vind je geen voetnoten, geen literatuurlijst.
Veel leerde ik van de liefdes in mijn leven. Van een van hen is de uitspraak "Oefen tot het spontaan gaat".
Van alles dat het leven mij bracht is er één ding dat ik zonder aarzeling opnieuw zou kiezen, als ik het over zou moeten doen, en dat is moederschap. Mijn dochter is de zon van mijn bestaan, mijn spiegel, mijn externe geweten, mijn trots!
Ik nodig je van harte uit wat je hier leest en leert te delen, er je voordeel mee te doen, door te geven!
Vanmorgen luisterde ik weer naar de preek van Hour of Power. Ik raakte geïnspireerd om de gewoonte hier te schrijven weer regelmatiger op te pakken.
Gewoontes, wat je elke dag doet, maken de dagen, maken de resultaten. Van 1 dagje lijnen word je niet slanker, van 1 dagje bidden niet gelovig, van 1 dagje werken koop ik geen nieuw bed. Maar met elke dag een draadje maak je stappen. Zie je aan het eind van een jaar, aan het eind van 10 jaar, aan het eind van 60 jaar wel degelijk verandering. Als je geluk hebt ten goede. Over 2 maanden verhuis ik met een verhuisauto naar een nieuw huis met een nieuw bed en een nieuwe bank. Ik moet er nog 40 keer voor werken.
Van de week stuurde ik iemand de pfd van het boekje dat ik al 10 jaar geleden maakte Tevredenzijn ... oefen tot het spontaan gaat! Door die actie kwamen de teksten mij ook weer eens onder ogen. Wat wist ik toen al veel ... en wat ben ik dankbaar dat ik veel van mijn suggesties elke dag leef en beleef. Ik snap wel dat ik een overwegend tevreden leven heb.
In de komende dagen plaats ik hier stukjes uit dat boekje. Omdat ik het meeste nog steeds niet beter kan schrijven. Omdat ik denk dat iemand er misschien wel wat aan heeft.
Er gebeurt van alles ... Op 23 juli rijdt mijn verhuisauto mijn spulletjes naar Harderwijk. Daar heb ik een klein maar fijn appartement op de 4e verdieping van een senioren service flat. Vriij uitzicht op luchten en bomen en een terrasje over de hele breedte van het huis. Op 15 kilometer van de sterren van mijn bestaan ... het gezin van mijn dochter.
Vooruitzien is regeren. Krap 2 jaar geleden werd ik al lid van de WBV Putten ... en met mijn goede huizenkarma kreeg ik als nummer 2 toch de kans om JA te zeggen omdat nummer 1 zichzelf nog te jong achtte voor een seniorenomgeving. De flat is keurig en met plezier nam ik een heleboel bruikbaar over. Ik beloofde mezelf na de verhuizing naar Friesland om NOOIT meer te verhuizen zonder profi hulp ... en ook nu houd ik me weer aan die belofte.
Ik slaap al jaren op een geïmproviseerd bed. En slaap meestal prima en uitrustend. Voor het nieuwe huisje trakteer ik mezelf op een Van der Valk boxspring ... prachtig bekleed met een prachtig hoofdboard. Zo is het niet erg dat ik vanuit de woonkamer mijn slaapkamer inkijk.
Nee ... ik heb de loterij niet gewonnen ... ik werk een paar weekjes.
Dus ... wie zin, tijd en geld over heeft ... tot 20 juli is er max 2 maal daags en max 5 dagen per week tijd en gelegenheid om een massage te komen genieten.
Mocht u alvast kennis willen maken met de handen van de vriendin en collega die na mijn vertrek in haar eigen huiselijke omgeving wel een keertje per week wil werken ... kom dan voor een 4 handen massage.
Soms denk ik dat ik best veel weet van veel ... Totdat ik Saar dingen wil uitleggen ... Dan zeg ik vaak: "Lieverd, ik weet het niet ..." . Ik weet niet waar Joy was, voor zij geboren was. Ik weet niet waar jij was toen je moeder mijn baby was ... Ik weet niet waar we blijven als we dood gaan ... Ik weet niet waarom er Corona is ... Ik weet niet hoe licht werk ... ik weet zoveel niet als een wijze 4 jarige het me vraagt. Kennedy zei, volgens mijn herinnering, : "Schrijf het maar op een A4 " ... dan snap jij het, dan snap ik het.
Saar is de afgelopen periode veel bij mij geweest. De BSO was gesloten voor lagere schoolkinderen. Haar ouders werken. Bij oma is het lekker rustig als je een lief kleiner, maar druk zusje hebt, dat alles wil kunnen wat jij als grote al wél kan en zij nog niet kan maar wel wil proberen.
Ik herken in beiden mijn eigen jeugd. Ik de oudste en mijn 3 jaar jongere zus de 'driftkikker'. Nu weet ik dat als je tijd van leven hebt, je elkaar boven de 50 echt kunt gaan waarderen.
Gelukkig gaat Joy steeds, voor ons, verstaanbaarder praten. Ze liep al met 10 maanden, wil en kan op het fietsje en de step, op de glijbaan en de wip. Ze is helemaal niet klein en ze denk alles te kunnen wat haar idool Saar ook kan en mag. Ze straalt als wij de woorden écht herkennen. Aap, appel, hapje, mamma, oma en nog wel meer. Ook zij herkent mijn huis als ze voorbijgereden wordt.
Mijn dochter en Joy komen heel regelmatig op de ochtenden waarop Saar naar school is en dan vaak later in de middag nog een keer. Na 2 uur rustig bij oma mogen van Saar de anderen er nog wel een uurtje bij.
Als het dan 5 uur is ... is oma dwars-af doodmoe ... maar o zo voldaan van lachen en spelen. Mijn dochter heeft dan nog spitsuur met eten koken, familie voeden en bedrituelen. Gelukkig heeft ze de goede vader voor haar kinderen gekozen en staat ze er zeker niet alleen voor.
Vanmorgen kreeg ik het verzoek om een regelmatige bloglezer even gerust te stellen ...en dacht "misschien zijn er wel meer mensen die blij worden van een levensteken'. JA: Ik leef nog, ik ben gezond, ik ben relatief tevreden.
Tja ...er is weinig nieuws onder de zon. De computer was een paar dagen bij de reparateur. Ik was een paar dagen met familievakantie in de sneeuw en tja ... de dagen en weken gaan zo maar voorbij.
Tja ... ik ben gezond maar wel gekneusd. Niet veroorzaakt door sneeuw of ijspret maar door een stommiteit met een trapje lanceerde ik mezelf, kwam ongelukkig terecht en nu voelt mijn borstbeen gekneusd en heb ik wat blauwe plekken. De winkel waar ik een fles Arnica-olie dacht te kunnen kopen is helaas wegens verbouwing gesloten.
De familievakantie was geweldig. 4 Nachten en 3 dagen kleinkinderplezier in de sneeuw is goed voor mijn Oma-hart. Omdat ik niet iedere 3 uur mij even wilde terugtrekken buiten was ik alvast gestopt met roken ... en tja... dat is nog, even, zo. Trouwe lezers weten dat dit niet mijn eerste poging is. En helaas ... makkelijker wordt het niet.
Het huis van mijn dochter is verkocht en wordt per 1 augustus opgeleverd. Een nieuw huis vlak bij bossen is gekocht. De komende maanden heb ik in ieder geval het genoegen van mijn familie dichtbij.
De Astra prik bij de huisarts zit er voor mij als 66 jarige niet in, helaas pindakaas. De GGD prik telt van oud naar minder oud en het duurt nog wel even totdat ouder geprikt is. Ik wacht rustig af en heb het net als iedereen relatief saai, maar wel relatief veilig en relatief tevreden.
De dagen lengen, de sneeuw smelt, de bolletjes stonden voor de sneeuw al boven de grond, komend weekend lijkt lente-achtig te worden, woensdag verjaart mijn dochter. U bent weer b(l)ij ... met nix bijzonders dat in deze tijd heel bijzonder is.
Mijn dochter zou haar kinderen graag op willen laten groeien op 'het platteland'. Rustiger, grotere tuin, meer natuur, minder auto's. Zoals zij en haar man in hun jeugd.
Inmiddels is daar de wens voor een betere thuiswerkplek bij gekomen. Het kwam dus niet als een verrassing dat ik vorige week op Joy mocht passen omdat haar ouders een huis buiten gingen bekijken. E.e.a. maakt dat ik me dan af ga vragen of ik in Haarlem wil blijven, zonder familie om de hoek. Vorig jaar al schreef ik me in bij 2 woningbouwverenigingen, onder het motto ... laat de tijd maar voor mij werken. Beter mee verlegen dan om verlegen. Inmiddels ben ik al gestegen naar een 4e plaats op de ranglijst van een huisje waar ik mezelf best zie wonen. Heel concreet blijft alles nog maanden bij het oude. Mijn huis hier en mijn familie zo dichtbij waardeer ik des te meer.
Net als alle voorgaande jaren ... gingen ze 'vanzelf' voorbij. De feestdagen waarvan ik elk jaar opnieuw weer blij ben als ze weer voorbij zijn. Mijn dagen waren zo mooi als in de reclame ... harmonieus, smakelijk en vredig.
De kunst die ik steeds beter ga beheersen is minder verwachten ... dan valt het echt niet tegen. De kunst die ik steeds beter ga beheersen is leven per dag.
Toch heb ik voorpret ... ik verheug me het vaccin dat gaat maken dat er weer meer gaat kunnen en mogen. Ook ik mis knuffels. Meer dan treinreizen en museumbezoek.
Gisteren zag ik de film Funny Girl met Barbra Streisand. Bijzonder vond ik de ontdekking dat ik van deze film me veel meer beelden en songteksten bleek te herinneren dan van de films die ik later in mijn leven zag, Is ons geheugen als een kast met laatjes die je niet te vol moet proppen?
Rekenend met Saar realiseer ik me dat leren gaat om snappen, begrijpen en uiteindelijk weten. Zij maakt min-sommetjes bij gratie van associatie die ik voor haar maakt... smeltende ijsjes ... weggezwommen visjes. Nu nog dat stap dat cijfers cijfers zijn ... los van pepernoten, kleurpotloden.
Saar heeft een grote woordenschat en goede zinsbouw. Maar de verleden tijd van een aantal werkwoorden vervoegt ze nog niet ABN. We wassen in plaats van wij waren valt me het meest op. Als je deze dag leeft waarom zou je je dan druk maken om wat was?
In 2020 leerde kleinkind Joy los lopen, Saar leerde op de valreep van het jaar los fietsen en ik leerde mijn dagen vullen zonder werk.
Zorg zelf voor Liefde, Licht en Luchtigheid ... dan maken goede dagen samen een beter 2021.
Aan het begin van het jaar dacht ik nog dat ik het meeste dat het leven te bieden heeft wel eens had meegemaakt en ook heb overleefd ... Diepe dalen, mooie hoogten en vergezichten, relatieve rijkdom, relatieve geldzorgen, relatieve levenswijsheid. Alle dingen die iedereen op een of andere manier meemaakt als je maar oud genoeg wordt.
Zolang mijn naasten gezond en relatief blij zouden blijven zou er weinig mij meer kunnen ontregelen.
Ja, ja ... bangmakende, ontregelende pandemievoorspellingen had ik al wel in een docu op Netflix gezien, maar eigen angst bleef tot maart me bespaard. Angst die beduidend minder werd toen ik niet langer 'om den brode' hoefde te werken. Geïsoleerder leven dan een boel andere mensen was ik al gewend. Ook dit jaar houd ik mezelf voor dat het vanzelf 3 januari gaat worden; dat alleen zijn iets anders is dan eenzaam zijn. Dat ik me verbonden mag weten met liefdevolle mensen, die zijn als sterren. Je hoeft ze niet altijd te zien om te weten dat ze er zijn. Ik tel mijn zegeningen ... mijn eigen gezondheid ... een vaccin op komst ... gas, licht en geld uit de muur, genoeg te eten, vogeltjes voor het raam, een bijzonder boek, een onderhoudende serie, zelfs 2 zaterdagkranten en af en toe een gast aan tafel.
Wat ben ik blij dat minister niet mijn vak is. Ik ben een stuurman aan de wal ... en vind de maatregelen aan de te late kant. In mijn dagelijks leven verandert er niet veel. Morgen niet naar de kapper noch naar de sauna ... de spannendste uitjes eens per 6 weken. Voor mijn dochter wordt het allemaal wat zwaarder. 2 Kinderen vanaf woensdag voor een dikke maand hele dagen thuis in plaats van op school en naar het KDV. De geplande familievakantie verdwijnt in de mist. Ik hoop de kleinkinderen nog regelmatiger te zien. Ik geniet me suf van het ritueel dat de laatste weken al ontstond. Op woensdag en/of vrijdagen 's morgens 2 uurtjes Joy, 's middags 2 uurtjes Saar. Ieder met hun eigen speelgoedkist. Lerend, onderzoekend, knuffelend op hun eigen niveau. Saar en ik tekenen elke keer minstens 1 nieuw dier na uit een stap voor stap tekenboek. We hebben al een poes, een lama en een pinquïn onder de knie. Saar is dol op puzzels. Favoriet dezer dagen kwam met de Sint. Het alfabet in een cirkel. Stap voor stap ontdekt ze het geheim van letters, woorden en uiteindelijk lezen.
Volgend jaar om deze tijd is het vast allemaal weer gewoner dan nu. Voor een prikkie ... waarvoor ik graag als eerste in de rij zal staan als ik aan de beurt ben. Zolang jezelf en je naasten gezond blijven, het licht nog brandt en je niet met honger naar bed hoeft te gaan zijn de problemen best te overzien. Zeker voor deze gepensioneerde, die gewend is aan alleenzaamheid. Ik wens iedereen die het moeilijker heeft liefde, licht en luchtigheid.
