Er zijn mogelijk mensen die het nog niet weten: er is een vulkaan uitgebarsten in Ijsland. Jawel: een.vulkaan.uitgebarsten. Niet iets waar je in je reisplannen doorgaans rekening mee houdt.

Als gevolg daarvan zitten mijn ouders, die hier twee weken waren om mij te bezoeken, nu vast in Shanghai. Over die twee weken later meer, eerst een verslagje van de voorbije dagen.

Je kent dat wel: je bent op reis en de stand van zaken in de rest van de wereld kan je even niet veel schelen. Je kijkt geen televisie, luistert niet naar de radio en leest geen krant. Gevolg: als je plots een sms’je krijgt van een vriendin met de mededeling dat de vlucht van haar moeder en zus niet doorgaat, val je compleet uit de lucht. Pas een dag voor het vertrek van mijn ouders hadden wij door dat er IETS GEBEURD was. Na een telefoontje naar huis was het meteen duidelijk dat de kans dat hun vliegtuig zou opstijgen vrij laag was. Gelukkig zijn mijn moeke en papa nuchtere mensen, die niet in paniek slaan en rustig afwachten wat er gaat gebeuren. We moesten de volgende dag sowieso naar de luchthaven om te gaan polsen en in al ons optimisme hadden we meteen maar de hele bagage meegesleurd in de hoop dat ze toch nog zouden kunnen vertrekken. Niet dus. We waren niet de eersten die toekwamen bij de incheckbalie van Finnair, hun luchtvaartmaatschappij. Er stonden al een aantal mensen van hun oren te maken en terecht: de enige vorm van hulp die ons geboden werd, was een brief met verontschuldigingen en twee telefoonnummers waartoe men zich kon richten. Geen grote hulp, aangezien de lijnen voortdurend overbezet waren. Op de vraag of er niemand anders was die voor ons kon bellen en of ze ons niet konden helpen met het zoeken van een nieuwe vlucht, was het antwoord: “Onze excuses, wij kunnen niets meer doen.” Op een lege maag denken gaat ons niet zo goed af, dus besloten we eerst te gaan ontbijten om alles even te laten bezinken. Toen we na het ontbijt terug naar de balie van Finnair gingen, was daar geen mens meer te bespeuren en niemand op de luchthaven kon ons vertellen waar we iemand van Finnair zouden kunnen vinden. Het was duidelijk dat we op onszelf waren aangewezen, dus hebben we in het businesscentrum een computer gehuurd om een nieuwe vlucht te zoeken en voor een paar dagen een hotel te boeken. Gelukkig hebben mijn ouders een goede reisverzekering, die de hotelonkosten terug betaalt. Ik vond na een tijdje zoeken een vlucht op donderdag 22 april. Ze vliegen via Qatar naar Frankfurt en gaan dan met de trein naar huis. Ze zullen lang, laaang onderweg zijn, maar ze geraken tenminste thuis. Omdat ik morgen en overmorgen examens heb, moest ik terugkeren naar Nanjing. Niet leuk en toen ik hun chique hotel gezien had, wou ik helemaal blijven. Normaal gezien neem je na een leuke reis afscheid en weet je dat ze op het vliegtuig naar huis zitten. Nu zit ik hier op ons appartement te studeren in de wetenschap dat ze op slechts tweeënhalf uur met de trein hier vandaan zitten. Maar niets aan te doen. Ze hebben besloten er het beste van te maken en nog vier dagen te ontspannen. Nu allemaal fingers crossed dat het luchtruim donderdag weer open is.

Wij zijn niet de enige die in de miserie zaten, volgens mij kent elke Europeaan wel iemand die op dit moment ergens ter wereld gestrand is. Onze buren, mijn nonkel en tante, collega’s van mijn ouders… Ook de ouders en het broertje van Julie en de mama en zus van Katrien zitten vast. Zondag hebben wij ons alledrie met onze laptop in de eetkamer geïnstalleerd om nieuwe vluchten voor hen te zoeken. Reisbureau Huqiulu tot uw dienst! Julie’s ouders werden in het begin vrij goed opgevangen door Britisch airways, die een hotel geregeld hebben. Ze kregen eergisteren het bericht dat ze daar zouden moeten vertrekken en op eigen kracht iets moesten zoeken, maar gelukkig zaten ze daar met een hele groep mensen die met dezelfde maatschappij vlogen en hebben ze nog een paar extra nachten kunnen afdwingen. Wat hun vlucht betreft hebben ze minders geluk: ze vertrekken pas op 4  mei (!) terug naar België. De mama en zus van Katrien verblijven voorlopig bij ons op het appartement, zij kunnen pas 27 april weer naar huis. Die hebben eerst twee dagen op hun eentje door Shanghai rondgesukkeld, want er werd hen ook geen enkele hulp geboden.

Ondertussen is iedereen min of meer gesetteld. Je kan klagen en zagen of er gewoon het beste van maken en dat is wat we nu aan het doen zijn. Het huis zit hier vol, maar dat is ook wel gezellig. Wat er van onze examens terecht gaat komen, kan ik niet voorspellen natuurlijk. Laten we zeggen dat niet iedereen optimaal geconcentreerd aan het studeren is (ik wel hoor, zeker terwijl ik mijn blog aan het schrijven ben!).

Mijn reisverslag zal moeten wachten tot na de examens. Voorlopig zou ik nog willen voorstellen: aan iedereen die zich momenteel in Europa bevindt, zouden jullie allemaal eens heel hard willen blazen zodat die stomme vulkaanwolk terug richting Ijsland waait? Bedankt!

20-04-2010 om 09:06 geschreven door Tessa  

Eentje voor de koks onder jullie: mijn eerste culinaire blog. Chinees koken voor beginners!

Gisteren heb ik met Julie een zeer traditioneel Chinees gerecht gemaakt: 饺子 jiaozi, oftewel dumplings. Dumplings kan bij ons veel betekenen. De meeste mensen denken waarschijnlijk aan kleine deegballetjes met garnalen in, die in een mandje gestoomd worden. Die hebben ze hier ook, maar de echte jiaozi worden gekookt in water.

Laat ik eerst even de bereidingswijze beschrijven. De geïnteresseerden kunnen het dan thuis ook eens proberen. Ik kan geen juiste verhoudingen geven, wij maken ze ook maar op het gevoel. Bij gewone bloem voeg je beetje bij beetje gezout water toe. Dit doe je tot je een mooi deeg hebt. Het mag niet te vochtig zijn, eerder vast en nog een beetje bloemig. De vulling varieert, je kan er eigenlijk indoen wat je wil. Meestal zit er gehakt in, maar je kan ook vegetarische dumplings maken en het gehakt vervangen door ei. Naast gehakt kies je best twee soorten groentjes, bijvoorbeeld champignons en een groene bladgroente zoals prei. Je kan ook garnaaltjes of een andere vis bij je gehakt doen, dan krijg je een vissmaakje. Wat je ook kiest, zorg dat je ingrediënten zeer fijn gesneden zijn. Snij tot je denkt dat alles klein genoeg is en snij het dan nog eens in twee. Als je vulling klaar is, snij je kleine stukjes van je deeg, die je met een deegroller tot (min of meer) ronde lapjes rolt. Dit doe je best op een snijplank die met bloem bestrooid is, zodat het zeker niet gaat plakken. De lapjes vul je telkens met een beetje vulling, waarna je ze aan de randjes goed toeduwt. Als ze klaar zijn, doe je ze in een grote pot met water en laat ze koken. Doe er nooit te veel samen in een pot en roer niet te hevig, zodat ze niet breken. De kooktijd moet je zelf een beetje gokken. Gewoon af en toe eventjes proeven tot ze gaar zijn. Je moet ze serveren met 醋 cu, een soort zurige olie. Het lijkt wat op sojasaus, dus dat is een goed Belgisch alternatief. Ik kwam gisteren tot de conclusie dat het een beetje op ravioli lijkt, misschien kunnen we ze binnenkort eens serveren met een tomatensausje.

Nu had ik gisteren wel geluk, want Julie had met een Chinese vriendin al alle voorbereidingen gemaakt. Er was nog veel vulling en deeg over, we moesten ze alleen nog even vullen en koken. Ik had al een beetje ervaring, want ik ben tijdens de vakantie ook eens dumplings gaan maken in een Chinees schooltje. Hun leerkracht had mij gevraagd of ik niet wou komen helpen. Het kwam erop neer dat ik de domme buitenlander moest spelen die van niets weet, zodat de kindjes mij stap voor stap konden uitleggen hoe je dumplings moet maken, met woordjes die ze die dag in de les geleerd hadden. Ik vond het wel leuk, want ik wist ook écht van niets. Ik verschoot wel van het materiaal waarmee ze die kinderen lieten werken. Alle groentjes werden gesneden met een groot kapmes. Zo’n hakmes waarmee de slager zijn vlees in stukken kapt. Voor kinderen van acht tot dertien! Als ik ga ‘koken met kinderen’, kies ik wel gerechten waar zo weinig mogelijk scherpe messen aan te pas komen. Het was wel een hele leuke namiddag, die leerlingen zijn altijd zo enthousiast als ik langskom. En ik moest de rest van de dag niets meer eten. Er waren veel te veel dumplings en Chinezen snappen niet wat ‘nee, ik kan écht niets meer eten’ betekent. De leraressen bleven mijn kom maar volscheppen tot ik ze stiekem ergens in een hoekje heb neergezet.

De educatieve namiddag werd afgesloten met het verhaaltje over het ontstaan van dumplings, dat ik jullie nog even zal meegeven: Er was eens een keizer die alle 365 dagen van het jaar een ander gerecht wou eten. Zijn kok mocht geen ene dag hetzelfde maken of hij zou onthoofd worden. Gelukkig was het een zeer goede kok, die ook nog eens inventief was. Hij slaagde erin om 364 dagen lang elke dag een ander gerecht te verzinnen. De 365^e dag was zijn inspiratie echter op en wist hij echt niet meer wat hij nog kon maken. Toen het al laat in de namiddag was en hij nog altijd niets bedacht had, werd hij een beetje wanhopig en liep hij lukraak door zijn keuken op zoek naar ingrediënten. Hij vond nog wat vlees en wat groentjes en ook nog een restje deeg van een ander gerecht. Hij maakte toen maar op goed geluk de vulling, deed die in het deeg en kookte alles. En wat bleek? De koning vond zijn dumplings zo lekker dat hij het daaropvolgende jaar elke dag alleen maar dumplings wou eten.

Elke dag jiaozi is misschien wat eentoning, maar af en toe smaakt het wel. Probeer het eens een keertje: Smakelijk!

29-03-2010 om 12:36 geschreven door Tessa  

Het was me het bewogen weekend wel hier in Nanjing.

Vrijdag was het stralend weer, waar ik helaas niet van heb kunnen genieten wegens ziek in bed. Daarmee heb ik ook meteen de eerste picknick van het jaar gemist, maar niet getreurd, er zullen er hopelijk nog veel volgen.

De echte pechvogel dit weekend is Sara. Zij was vrijdagavond uit met nog een paar vrienden en heeft een stom ongeluk gehad. Ik was er niet bij, maar blijkbaar is ze van een laag trapje gesprongen en verkeerd neergekomen. Resultaat: een bezoekje aan de spoedafdeling van het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Julie was gelukkig bij haar om mee te gaan. Ze hadden de taxichauffeur gevraagd hen naar het internationale ziekenhuis van Nanjing te brengen, maar die vond dat veel te ver, dus heeft hij hen bij een ander ziekenhuis afgezet. Het personeel van Chinese hospitaals staat niet bekend om zijn professionaliteit: Sara en Julie werden zo’n beetje uitgelachen door de bewakers die kwamen kijken hoe ze behandeld werd (haha, die buitenlander in haar rolstoel, grappig!). De voet is niet gebroken, maar wel zwaar verstuikt en het moet heel veel pijn doen, ze mag er tien dagen niet op wandelen. Om drie uur ’s nachts werd ik wakker van luid gebons op de deur, ik wist niet wat er gebeurde. Daar stonden dus Julie en Sara, die met haar gezwollen voet de trap naar de vierde verdieping had moeten opklimmen. Op zo'n momenten zou het wel handig zijn om een lift te hebben.

Die dokter op de spoed had niets met haar voet gedaan. Er waren röntgenfoto’s genomen en hij had twee soorten pillen voorgeschreven en dat was het dan. Waar die pillen voor waren of wat er nu net aan mankeerde, was helemaal niet duidelijk. We wilden eigenlijk nog naar het internationale ziekenhuis voor een tweede mening, maar Sara kan echt niet wandelen, dus ben ik maar met de foto’s en alles wat die dokter had opgeschreven naar een klein ziekenhuis vlakbij onze universiteit gegaan om wat uitleg te vragen. Ik moest in kamer drie zijn, waarvan de deur openstond. Toen ik mijn hoofd binnenstak, zag ik dat daar al drie mensen zaten, dus wachtte ik op de gang. Even later kwam er een oud vrouwtje langsgewandeld, dat gewoon de kamer binnenliep en zich op een stoel zette. Bleek dat die drie mensen die al binnen waren helemaal niet bij elkaar hoorden! Ik ben dan ook maar binnengegaan, voor er nog mensen mij zouden voorsteken en heb me bij de rest gezet waar ik alles kon horen wat de mensen voor mij mankeerden (verkoudheid – soort van keelontsteking – zware diarree). Je zit letterlijk in een klein kringetje rond het bureau van de arts, alsof het een soort van praatgroep is voor zieke mensen. Die dokter deed niets dan wat vragen stellen, pillen voorschrijven en hup, de volgende was al aan de beurt. Je kan dan ook moeilijk iemand vragen zich even uit te kleden als daar vier anderen op staan te kijken. Bij de man met de keelontsteking heeft hij wel eventjes in de keel gekeken…met een klein plastieken zaklampje. De eerste goede raad bij alle mensen die voor mij waren (en bovenvermelde ziektes hadden) was: je moet wat meer water drinken! Water lost echt alles op. Die dokter heeft mij uiteindelijk wel wat uitleg kunnen geven, gezegd dat we de voet omhoog moesten leggen met ijs erop (echt?) en dat er geen verband om moest. En daarmee begon de zoektocht naar de voorgeschreven pillen. Ik ben uiteindelijk terug naar het ziekenhuis moeten gaan waar ze onderzocht was, op geen enkele andere plaats in Nanjing hadden ze die pillen. Nog iets dat ze in heel China simpelweg niet hebben: ijspacks. Ik heb er in twee ziekenhuizen en twee apothekers achter gevraagd en iedereen bekeek mij alsof ik van mars kwam. De laatste apotheker raadde mij aan naar een winkel te gaan waar ze ingevroren eetwaren verkochten. We zijn hier dus al twee dagen aan het sukkelen met pakken diepvriesbroodjes en flesjes en plastic zakjes met ijs erin. Het laatste item op mijn boodschappenlijstje waren krukken, die ik gelukkig wel gevonden heb. Dat resulteerde in wat geknoei met mijn tas, de grote envelop met röntgenfoto’s en de krukken die ik bijhad. Wat ook weer een attractie was natuurlijk: haha, kijk die buitenlander met haar krukken! Maar mij eventjes helpen, niks hoor.

Sara zal dus minstens de komende week volledig immobiel zijn, ocharme. Ik hoop maar dat die pillen een beetje gaan helpen tegen de zwelling en zo, want het ziet er niet goed uit voor de moment. Ze heeft hier natuurlijk wel twee verpleegsters rondlopen om te helpen, nu maar hopen dat wij ook geen accidenten doen.

21-03-2010 om 09:39 geschreven door Tessa  

De lente is begonnen, het zonnetje schijnt, we hebben een driedaags weekend… tijd voor uitstapjes!

Kien kon dit weekend in zijn nieuwe appartement intrekken en we hadden Karo al een tijdje beloofd dat we haar eens zouden komen bezoeken, dus zijn we nog eens naar Shanghai getrokken. Katrien, Romain en ik gingen mee om de bagage te helpen versleuren en om er gewoon een leuk weekend van te maken.

Vrijdagavond zijn we naar het Hyatt gegaan voor een cocktail. Ik was de enige die dat al gedaan had en de rest wou het ook wel eens meemaken. Pudong ’s nachts is ook altijd een belevenis. Het doet een beetje futuristisch aan, met alle moderne gebouwen en lichtjes. Het landschap zou zo in een oude science-fictionfilm passen. De bar zat vol, maar gelukkig voor ons kwam er snel een raamtafeltje vrij, want we waren daar toch voor het uitzicht. De service was deze keer wel minder. Christine had een cocktail besteld die aan tafel werd ingeschonken. Die ober was eerst met de shaker aan het schudden om daarna haar drankje in te schenken. We zagen dat haar glas wat minder vol was dan dat van ons en al snel bleek waarom. Romain voelde dat zijn jasje helemaal plakkerig was, bleek dat die ober daar een deel van de cocktail overheen had gekieperd! Hij kwaad natuurlijk en ze maakten al snel hun excuses. We kregen vochtige handdoekjes en Christine een nieuwe cocktail, maar Romain kreeg zijn drankje toch niet gratis, zoals hij gehoopt had. Dat had nu eens één van de chique hotelgasten moeten zijn! Maar goed, voor de rest was het een leuke avond. Ik had weer zo’n moment waarop ik dacht: “Hier zit ik dan, 400m boven de grond in Shanghai”, geweldig toch. We waren ons al heel de avond aan het afvragen hoe de hotelkamers eruit zouden zien, dus besloten we te gaan vragen of we er één mochten bekijken. Nee heb je en ja kan je krijgen he. Ik zei dat ik met mijn vriendje daar wou verblijven, maar dat ik eerst graag een kamer zou zien. Normaal gezien mocht dat niet na zes uur, maar als we stil waren, kon het nog wel. Man man, zo mooi! Het uitzicht is onbetaalbaar en de kamer zelf was prachtig: luxueus, maar niet overdadig, modern, maar toch warm, echt klasse. We zijn voor de vorm nog even gaan informeren hoeveel een nachtje daar kost. Als we die avond nog een kamer wilden, was het 'maar' 2600 kuai, begin maart zou het op zo’n 3000 kuai komen. Ik heb gezegd dat ik er nog even over ging nadenken.

Zaterdag hebben we Shanghai op een drafje gedaan. Ik had alles al eens gezien, maar Katrien en Romain nog niet, dus zijn we door Nanshi (de oude wijk) gewandeld en van daar via Nanjingdonglu (winkelstraat) naar de Bund. De expo start binnen iets minder dan 50 dagen, maar de stad is nog op veel plaatsen een bouwwerf. Het asfalt is overal nieuw en de Bund (promenade naast de rivier) is nog steeds niet open. Ik heb er het volste vertrouwen in dat alles op tijd af gaat zijn, maar het zal nachtwerk worden, denk ik. ’s Avonds hadden we afgesproken met Karo om eerst te gaan eten en daarna met vrienden van haar naar KTV (karaoke) te gaan. Karaoke met twintig Duitsers, het is ook eens een ervaring. Het mooie aan Chinese karaoke is dat je enkel onder vrienden bent en dus absoluut niet moet kunnen zingen. Ik heb een aantal filmpjes gemaakt die uit respect voor de personen die erin voorkomen niet gepubliceerd zullen worden.

Zondag zijn we na een late brunch naar het Shanghai planningscentrum gegaan. Dat is echt een aanrader voor wie de stad bezoekt. Er staan schaalmodellen van Shanghai die je een goed beeld geven van hoe enorm de stad eigenlijk is. Daarnaast hangt er een reeks foto’s die de veranderingen laten zien de ze de voorbije eeuw heeft ondergaan. Er hangt telkens een foto van vroeger, met een hedendaagse foto die op exact dezelfde plaats getrokken is ernaast. Veruit het interessantst waren de schaalmodellen van de expo. Er was ook een 3D voorstelling van alle paviljoenen en ik kan jullie zeggen: het wordt ongelooflijk de moeite. Die paviljoenen zijn stuk voor stuk knappe staaltjes architectuur. Het expogebied is gigantisch en dan heb je nog de promenades en metrolijnen die speciaal worden aangelegd. Ik heb momenteel tickets voor twee dagen en ik vrees dat het lang niet voldoende zal zijn. Als je voor mei naar China komt en dus niet de kans hebt om de expo te bezoeken, neem dan zeker eens een kijkje in het planningscentrum, dan heb je toch een idee van wat je mist.

Shanghai is groot, druk en zeer commercieel, maar ik begin deze stad, die mij eerst zo afschrok, toch meer en meer te appreciëren.

16-03-2010 om 14:48 geschreven door Tessa  

Zaterdagochtend om negen uur kreeg ik telefoon.

We waren vrijdag uit geweest, dus ik nam op met een lichtjes versuft ‘wei’? “Hoi Tessa, Mei laoshi (leerkracht Mei) hier!” Ik denk : “Mei laoshi?” Maar de vrouw aan de andere kant van de lijn kende mij duidelijk wél, dus ging ik er maar van uit dat het één van mijn leraressen was. Ze zei dat er om 12 uur audities waren voor een reclamespotje en of ik niet wou komen, want ze zochten westerlingen. En ik mocht ook westerse vrienden meenemen. Aangezien het 9 uur ’s ochtends was, kon ik niet veel mensen bereiken en de enige die uiteindelijk mee kon/wou, was Katrien. Wij namen dus met twee een taxi naar de opgegeven locatie, die een hotel bleek te zijn. Mei laoshi liet weten dat ze door de sneeuw geen taxi kon vinden en dat we maar moesten wachten in de lobby. Terwijl we daar zaten, kwamen er al een paar kerels op ons toe die vroegen of we daar waren voor het reclamespotje. Toen Mei laoshi uiteindelijk toekwam, wist ik eindelijk wie ze was: een leerkracht in het schooltje waar ik al een paar keer geweest was (ik ben daar tijdens de vakantie nog eens dumplings gaan maken en een Engelse les gaan geven, ik denk niet dat ik dat al verteld had). Ik had het eigenlijk kunnen denken, het is nogal een flamboyante vrouw. Genre luipaardlegging, oranje plateauschoenen en een roze jas met pelsen kraag. Ik was ook meteen gerustgesteld, want we vonden het een beetje vreemd dat die audities blijkbaar in een hotelkamer plaatsvonden. Ze waren blij ons te zien, want voor de rest zaten er enkel Chinezen te wachten. De verantwoordelijke vroeg ook meteen of we geen knappe mannelijke vrienden hadden, want ze hadden al een paar meisjes, maar nog geen jongens. Helaas, geen van onze mannelijke vrienden was bereid zijn bed uit te komen. De ‘auditie’ had niet veel om het lijf. We hebben een foto moeten laten nemen en onszelf even moeten voorstellen voor de camera, dat was het. Ik heb nog steeds geen idee waar de reclame over zou moeten gaan. We hebben het een paar keer gevraagd, maar het enige was we eruit kregen ,was dat wij gewoon de gasten in een restaurant zouden moeten zijn in een scène die erin voorkwam (misschien toch nog even vragen waar het exact reclame voor is, voor we onszelf laten filmen). Er gaat ook een bekende Chinese filmster in meespelen, ze hebben zijn naam genoemd, maar ik ken helaas niets van Chinese acteurs. Nu nog afwachten of het wel doorgaat, want we hebben nog geen bericht gekregen. Het zou wel leuk zijn om mee te maken (en we zouden betaald worden, ook mooi meegenomen).

Verder heb ik dit weekend mijn eerste artikeltje geschreven. Ik kreeg eind vorige week een mailtje van de beheerder van de site treinennieuws.nl. Hij had mijn blog gelezen (ik ben altijd verrast als blijkt dat onbekenden mijn blog lezen) en vroeg of ik in China al de trein of metro genomen had en of ik daar iets over kon vertellen. Ik vond het wel leuk en had zaterdagnamiddag niets te doen, dus heb ik me even laten gaan en iets voor hem geschreven over het treinverkeer in China. En, maak dat mee, het staat nog op de site ook! Voor wie regelmatig mijn blog leest, staat er niets nieuws in, maar als je geïnteresseerd bent, neem dan eens een kijkje (ik heb een link links op mijn blog geplaatst). Ik zou voor de rest van mijn verblijf hier correspondente Verre Oosten kunnen worden, dus wie weet staat er binnenkort nog iets van mijn hand op. ‘Correspondente’, klinkt best officieel niet? 

Voor de rest speelt ons leven zich de laatste dagen weer voornamelijk binnenshuis af, want het sneeuwt hier nog steeds (het is maart, hoe zit dat met die opwarming van de aarde?). Iedereen aan wie we het vragen, zegt dat het ‘volgende week’ beter wordt. Dat zeiden ze vorige week ook al. Maar goed, tot het zover is, blijven we gezellig samen in onze verwarmde living zitten met een tas warme chocomelk, hm.

08-03-2010 om 13:36 geschreven door Tessa  

Met het lantaarnfestival vorige zondag, twee weken na 春节 (Chinees Nieuwjaar) is er een einde gekomen aan de feestperiode.

Ik moet eerlijk zeggen dat de betekenis van deze feestdag mij niet helemaal duidelijk is, buiten dat het de traditionele afsluiter van het lentefestival is. En de naam verraadt het al: je moet lantaarns aansteken. We zijn zaterdag in fuzimiao - het traditionele centrum van Nanjing - hotpot gaan eten en de sfeer gaan opsnuiven. Toen we aankwamen, was meteen duidelijk dat zo ongeveer de helft van Nanjing hetzelfde plan had. Het volk stroomde de wijk in en uit en er stond overal politie om de zaak in goede banen te leiden. Niet dat het veel uithaalde: er stonden een aantal agenten op een brug die de mensen moesten tegenhouden, maar de Chinezen trokken zich daar niets van aan en liepen gewoon door, dus hebben we ons maar aangesloten bij de massa. Zo goed als alle ingangen waren afgesloten, als we braaf gewacht hadden, stonden we daar nu waarschijnlijk nog. Ik had grote verwachtingen, want als daar zoveel volk was, zou er toch zeker wel iets te zien zijn? Niet echt, zo bleek. De gewoonte is blijkbaar om een beetje door de buurt te flaneren, of je te laten meevoeren door de menigte in dit geval (een gezellig wandelingetje was uitgesloten). Wat de lantaarns betreft deed de feestdag zijn naam wel eer aan, want fuzimiao was nog feller verlicht dan gewoonlijk. In alle bomen hingen lampjes en papieren lantaarns. Je mag blijkbaar ook jezelf belichten: heel wat mensen liepen rond met lichtgevende hoorntjes of ronde oortjes op hun hoofd. Ook ballonnen en lichtgevende pinnen voor op je kleren waren heel populair, de winkeltjes die normaal gezien gewone prullen verkopen hadden daar handig op ingespeeld. Geen grote shows of spectaculair vuurwerk dus, wat mij ook niet aangewezen leek, aangezien er geen vierkante centimeter meer vrij was. Op zondag is er naar het schijnt wel wat vuurwerk geweest, maar daar heb ik de laatste tijd wel genoeg van gezien. Zondag zij we wel met een paar vrienden pekingeend gaan eten, ook feestelijk, toch? 's Avonds wilden we nog teruggaan, maar het begon te regenen, dus hebben we het maar gelaten. Ik was eerlijk gezegd nogal opgelucht dat het vanaf negen uur ’s avonds is beginnen gieten, kon er lekker niemand meer knalvuurwerk afsteken, haha J. Hey, de volgende dag begonnen de lessen weer, ik heb ook mijn slaap nodig!

Momenteel heb ik mijn eerste week les van het nieuwe semester achter de rug. Op vrijdag kunnen we een keuzevak nemen, maar we hebben toch besloten dat niet te volgen. Een weekend van drie dagen, daar zeg ik geen nee tegen. We waren allemaal ruim geslaagd vorig semester en zitten nu dus in het derde jaar. Ons rooster is super: op maandag en dinsdag beginnen we pas om twintig voor tien. Ik zit nu bij Katrien en Julie in de klas. Ze hebben wat er overschoot van onze twee klassen uit het tweede jaar samengezet en aangevuld met wat nieuwe studenten. In totaal zouden we met drieëntwintig moeten zijn, maar zoveel volk heb ik nog niet in de les zien zitten (afwezigheid valt dan ook niet zo hard op nu, tenzij je natuurlijk een van de weinige westerse meisjes bent). Onze leerkrachten zijn prima en tot nu toe gaat het vlotjes. Ofwel gaan we nu trager, ofwel zijn we verbeterd tegenover vorig semester (ik hoop het tweede). We hebben toen een weekje het derde jaar gevolgd en vonden het toch wat te moeilijk. Nu hebben we geen enkel probleem meer met de oefeningen, best wel leuk om te merken.

Verder logeert Kien (Duitser) ondertussen al een weekje bij ons. Hij blijft hier twee weken omdat hij voorlopig geen verblijfplaats heeft. Zijn appartement is opgezegd en hij vertrekt pas midden maart naar Shanghai om op de wereldtentoonstelling te gaan werken. Wij hebben toch een groot appartement, dus hadden we voorgesteld dat hij bij ons zou komen, twee weken hotel telt aan he. Bovendien zijn voorlopig enkel Katrien en ik er, want Sara is met haar moeder aan het rondreizen. En zoals King zegt: "小德国人 (lett. ‘kleine Duitser’) neemt niet veel plaats in" (ze kunnen cru zijn, die Chinezen J). Het plan is dat we volgende vrijdag met zijn allen naar Shanghai gaan en er een weekendje van maken.  

Voila, het tweede semester ligt voor ons en ik vind het eigenlijk niet zo erg dat de lessen weer begonnen zijn. Er is weer een nieuwe lading studenten toegekomen om te leren kennen en eerlijk is eerlijk: zwaar hebben we het hier niet J.

04-03-2010 om 09:48 geschreven door Tessa  

De laatste dag in Hanghzou heeft het geregend, geregend en nog eens geregend.

In de voormiddag zijn we dan maar naar de shoppingcentra gegaan die de vorige dag gesloten waren. Jammer genoeg waren nog steeds zeker de helft van de winkels niet open, dus het was niet zo’n succes. We hadden gehoopt dat het in de namiddag beter zou zijn, want we wilden zeker nog de bekende lingyin tempel gaan bezichtigen. Uiteindelijk hebben we dan maar de paraplu bovengehaald, want we konden niet vertrekken voor we daar geweest waren. Achteraf gezien ben ik heel blij dat we nog gegaan zijn, want het was zeker de moeite. In de rotsen tegenover de tempel waren mooie Boeddhabeelden uitgehouwen. Om daar dichtbij te geraken, moest je wel over een smal paadje en trapjes lopen, waar door de regen overal kleine stroompjes water overliepen. Wij waren dan ook zo goed als de enigen die zich hieraan waagden, de meeste toeristen bleven op de brede weg aan de overkant van het riviertje dat voor de rotsen liep. Uiteindelijk durfden wij ook niet meer hoger gaan, omdat de weg echt te modderig en glad werd. Heel jammer, want volgens mij was er nog wel wat te zien. Toen we daarna de tempel binnen wilden, bleek dat je daar nog eens voor moest bijbetalen! In de hal zou een heel groot Boeddhabeeld staan, maar we hebben toch besloten niet binnen te gaan. Dat maak je hier zo vaak mee: je koopt een ticket voor een domein met verschillende bezienswaardigheden en als je dan binnen bent, moet je voor een aantal dingen nog eens bijbetalen! Gelukkig stond er nog een andere tempel die ook de moeite waard was. Als het zonnetje geschenen had, hadden we daar nog wel wat rondgewandeld, maar nu besloten we toch maar snel terug naar onze hostel te gaan, waar we de rest van de namiddag hebben doorgebracht met warme chocomelk en pizza.  

Die avond vertrokken we naar Wuxi en daar aangekomen bleek dat ons hostel niet zo makkelijk te vinden was. Ik had het adres, maar de taxichauffeur hield vol dat hij geen huisnummers kende en dat ik toch moest weten waar dat ergens op die straat lag (ik ben nog nooit in Wuxi geweest). Toen we het na een 2^e rondje door de straat eindelijk vonden (het bleek een hele smalle inkom te hebben, verstopt tussen twee banken), kregen we naar onze voeten omdat we het de eerste keer toen we er langs reden niet gezien hadden. De man achter de balie was wel super vriendelijk. We vroegen een bed op een zaal, maar kregen voor dezelfde prijs toch een driepersoonskamer, vermoedelijk omdat wij de enige gasten in het hele hostel waren. Voor drie euro een vrij deftige kamer, maak dat mee J. We zijn maar een dag in Wuxi gebleven, omdat daar maar één bezienswaardigheid echt de moeite is: jinshanling, een boeddhistisch domein. Ik had er zelf nog nooit van gehoord, maar het was me aangeraden door een vriendin. De grote blikvanger is een 72m hoog Boeddhabeeld, dat we al van ver zagen staan terwijl we op de bus zaten. Wel grappig: ik vraag wanneer we het domein gaan verlaten aan een vriendelijk koppel dat met ons op de foto wou of er in de buurt nog iets te zien was. Antwoord: 'Hebben jullie het boeddhabeeld al gezien?' =) Het zag er allemaal heel spectaculair uit, en dat was het ook, maar ik was een beetje teleurgesteld toen we binnenkwamen en het bleek dat alles wat er stond recent gebouwd was. De beelden waren nog heel blinkend en nieuw en in een aantal gebouwen kon je zelfs niet echt in! Ik denk dat het op foto allemaal wel mooi overkomt, maar we hadden een beetje het gevoel alsof we door een boeddhistisch disneyland liepen. Het grote beeld was indrukwekkend en je kon helemaal tot aan de voet klimmen, maar voor je daar geraakte, werd je eerst door een hele verdieping winkeltjes met hangers en beeldjes geleid. Sinds ik hier ben, stel ik me soms vragen bij de integriteit van het boeddhisme. Ik dacht dat die monniken een soort gelofte van armoede moesten afleggen en heel devoot waren, maar de inkom voor tempels is vaak niet goedkoop en dan al die souvenirs… Je ziet regelmatig monniken met een gsm rondlopen, ze duwen je een prentje in je handen en vragen daar dan geld voor, ... ik weet het toch niet. Er stond ook een grote tempel op het domein, die gebouwd was volgens het patroon van een kerk, in kruisvorm met zijbeuken. Aan het plafond hingen boddhisatvabeelden tussen wolkjes, alsof het engelen waren. Het kan aan mij liggen, maar ik vond het een beetje een verkrachting. Alles was best mooi, maar authentiek? Dat zeker niet. Na het middageten zijn we nog een tuin gaan bezichtigen, die mooi was aangelegd, maar in de winter natuurlijk een beetje kaal was. Jammer genoeg heeft mijn fototoestel die dag in Wuxi dienst geweigerd door de koude. Ik ga mijn best doen om foto's van Annelies en Shauna over te nemen en op mijn fotopagina te plaatsen.

En dat was meteen onze laatste hele dag samen, ’s avonds moesten we al de trein terug naar Shanghai nemen, omdat Annelies en Shauna de volgende dag een vlucht terug hadden. Toen ze pas toekwamen, leek twee weken lang, maar achteraf lijkt het alsof ze amper een paar dagen hier geweest zijn. Nu ja, ik zit hier ondertussen al in de helft, dus we zullen elkaar best snel terugzien. Het was in ieder geval een leuke vakantie.

Ondertussen gaat de laatste dagen in Nanjing het leven zijn gewone gangetje. Katrien, Sara en ik zijn alledrie weer thuis (Sara is binnenkort wel weer weg, want haar moeder komt). Katrien en ik hebben gisteren nog eens al onze spieren laten losmasseren (ik vraag me achteraf altijd af of het normaal is dat je rug daarna pijn doet, hoort het niet net beter te zijn?) en we zijn ons net gaan herinschrijven voor het tweede semester, dat op 1 maart begint. Het is stilaan lente aan het worden, waardoor we af en toe eens in de zon kunnen gaan zitten, wat het leven toch meteen een pak aangenamer maakt J.

Ik weet niet hoe het in België zit, maar ik zal mijn best doen een beetje lente jullie kant op te sturen!!d

23-02-2010 om 00:00 geschreven door Tessa  

Onze laatste dag in Nanjing zou volledig geweid zijn aan shoppen.

Ik weet ondertussen wel waar ik in Nanjing moet zijn om te gaan winkelen. Jammer genoeg hadden we maar een dag de tijd, waardoor we maar naar één shoppingcenter konden gaan. Alles is goedkoop en je kan veel afdingen, maar daar staat tegenover dat de winkeltjes zeer klein zijn en je veel geduld moet hebben om iets te vinden dat je bevalt. In veel winkels vind je hetzelfde en er is meestal maar één maat. Ik begin het afdingen ondertussen wel leuk te vinden. Ik ben altijd tevreden als ik veel van de prijs heb afgekregen, al besef ik ook wel dat dit alleen maar lukt omdat de verkopers veel te hoog beginnen, zeker bij buitenlanders. Annelies en Shauna zeiden dat ze soms de indruk hadden dat die verkopers kwaad op mij werden. Ik had daar eigenlijk nog niet bij stilgestaan, het lijkt misschien zo, maar dat hoort er natuurlijk gewoon bij. Uiteindelijk hebben we niet zoveel gekocht, maar op het eind van de dag had iedereen toch iets gevonden en dus zijn we om af te sluiten nog naar fuzimiao gegaan, de buurt rond de confuciustempel. Het is daar ’s nachts altijd mooi én ons favoriete hotpotrestaurant bevindt zich daar.

De volgende dag mochten we ons voorbereiden op een lange treinrit. Er waren nog 2 treinen naar Hangzhou waar we kaartjes voor konden krijgen, ze kwamen op hetzelfde uur aan, maar de ene vertrok later en was dus ook een pak duurder. We besloten dan maar om de trage trein te nemen, die er vijf uur over zou doen. Uiteindelijk vertokken we met een dik uur vertraging en zijn we dan nog eens zes uur onderweg geweest, dus het was sowieso een verloren dag. Het was een van de vuilste treinen waar ik al op heb gezeten, hoewel ik over het algemeen niet te klagen heb over het treinverkeer. Iemand was op het idee gekomen tapijt in de middengang te leggen, wat niet aan te raden is, aangezien iedereen toch vrolijk op de grond blijft spuwen, etensrestjes op de grond gooit of de as van zijn sigaret op dat tapijt aftikt (op oude treinen mag nog gerookt worden). Het was dus geen aangename rit, maar langs de andere kant vind ik het wel goed dat Shauna en Annelies dat ook eens meegemaakt hebben. Je moet toch een paar goede verhalen hebben als je thuiskomt? J Het was helemaal af omdat er een koppel oude mensen tegenover mij zaten die heel de tijd kippenpoten uit een pakje zaten te eten, jammie!

上有天堂下有苏杭 'Boven heb je de hemel, op aarde heb je Suzhou en Hangzhou'. Herinneren jullie je dit gezegde nog? In Suzhou was ik al geweest, nu was het de beurt aan Hangzhou om zijn reputatie te bewijzen. Ik moet zeggen: ik vond Suzhou prachtig, maar Hangzhou is zeker dubbel zo mooi. Jammer dat het weer niet meezat, want het is echt een prachtige stad.Op onze eerste dag hebben we een fiets gehuurd. Ons hostel lag vlak naast het grote meer waar Hangzhou om bekend is. Rond het meer ligt een park, met veel paadjes en bruggetjes. Aan de straat die als een ring rond het meer en het park ligt, zijn alle chique clubs en restaurants en dure winkels. Hangzhou komt over als een rijke stad, heel proper en heel mooi. We wilden met onze fiets op het pad vlak naast het meer gaan fietsen, maar blijkbaar mocht dat niet! Bij elke ingang naar het park stond een bewaker die ons – domme buitenlanders – met wat armgezwaai en onbestemde geluiden terug de weg opdreef. We hebben geprobeerd om er via wat sluipweggetjes toch te geraken (hey, als alle borden in het Chinees zijn, versta ik echt niet dat we daar niet in mogen J), maar op een bepaald punt kwamen we telkens toch weer een bewaker tegen, dus er zat niets anders op dan op de grote weg te blijven. Het heeft de hele dag gemiezerd, maar we hebben ons niet laten kennen en zijn toch het hele meer rondgefietst, waarbij we twee tempels en twee pagodes bezocht hebben.
’s Avonds wilden Annelies en Shauna nog gaan winkelen, want ze moesten nog altijd souvenirs hebben. Ik had in een map in het hostel het adres van een winkelcentrum opgezocht. Het lag best een eind van het hostel, maar we gingen het toch wandelen. Toen we daar eindelijk aankwamen, bleken die winkels er niet meer te zijn! We besloten dan maar een taxi te nemen naar een ander winkelcentrum. Hangzhou was een prachtige stad, maar gaat me toch ook bijblijven als de stad van de Onvriendelijke Taxichauffeurs. We hebben er een paar gehad, maar deze was de ergste. Ik geef het adres op: ‘Wat gaan jullie daar doen?’ ik zeg: ‘winkelen’. ‘En wat gaat ge kopen?’, ‘Kleren’. Ok, wij dus op weg, wanneer we er bijna zijn vraagt hij nog eens: ‘Wat gaan jullie hier doen?’ Ik zeg opnieuw: ‘winkelen’. ‘De winkels zijn nu niet meer open! Die zijn maar open tot drie uur in de namiddag door Nieuwjaar!’. Fijn, dat had hij niet kunnen zeggen voor we vertrokken. Ik vraag ons dan maar naar een andere straat te brengen, waar je volgens onze reisgids souvenirs kan kopen. ‘Daar verkopen ze geen kleren!’ 'Ik weet het, breng ons toch maar naar daar.' Ik blader door mijn boek en vind nog een winkelstraat, dus ik vraag of de winkels daar ook zo vroeg sluiten. ‘Daar rij ik nu niet meer naartoe, mijn shift zit er bijna op!’ (die uitroeptekens staan daar niet voor niks, Annelies en Shauna wisten op de achterbank niet wat die mens allemaal naar mij aan het roepen was). Uiteindelijk verlies ik ook mijn geduld en zeg geërgerd dat ik helemaal niet vroeg om ons naar daar te brengen en dat hij ons dan maar zo snel mogelijk moet afzetten. Uiteindelijk stopt hij en zegt dat we er zijn. Wij stappen uit en nadat we aan iemand gevraagd hebben waar we zijn, blijkt dat we nog een kilometer van bestemming zijn! Kan je je inbeelden in België zo behandeld te worden door een taxichauffeur? Ongelooflijk… Daar staat natuurlijk tegenover dat een taxi nemen hier evenveel of minder kost dat de bus thuis (om even met een positieve noot te eindigen J).

21-02-2010 om 07:45 geschreven door Tessa  

Onze laatste dag in Shanghai zou snel-snel moeten. We wilden nog een aantal dingen zien en moesten zeker op tijd zijn om de jassen die we hadden laten maken op te halen, zodat we onze trein konden halen.

De Amerikaanse gids, Christina, had ons een tip gegeven over een winkel die we zeker nog wilden bezoeken: de barbiewinkel! In Shanghai bevindt zich blijkbaar de enige barbiewinkel ter wereld en aangezien wij alledrie grote fans waren (en zijn), moesten we daar toch even langs gaan. Als ik 8 geweest was, zou ik helemaal gek geworden zijn. Bekijk de foto’s maar, het is barbie-paradijs. Alles is roze, uiteraard, en zowat elke barbie die je je kan wensen werd verkocht of toch op z’n minst tentoongesteld. Neem hier nooit je dochter mee naartoe om dan te zeggen dat ze geen pop krijgt!

Toen we eindelijk de uitgang gevonden hadden – het is duidelijk de bedoeling de klanten zolang mogelijk binnen te houden – moesten we ons terug naar de stoffenmarkt haasten, want we wilden zeker nog op tijd zijn om eventueel wat aanpassingen te laten doen. Gelukkig maar, want de jas van Annelies zat meteen goed, maar die van Shauna moest nog een heel stuk worden ingenomen. Het is wel knap dat die mensen dat dan op een half uur kunnen regelen, in België zou je de volgende dag moeten terugkomen (wat uiteraard niet mogelijk was). Ik vraag me af hoe dat naaiatelier eruit ziet, wij zijn enkel in de winkel geweest en ze namen de jas terug mee ergens achterin. De stoffenmarkt lag een flink eind uit de richting van ons hotel en het verkeer zat behoorlijk vast, dus tegen de tijd dat we met bus en metro terug daar geraakt waren, was het al behoorlijk laat. We hebben uiteindelijk onze trein gehaald, maar het was toch nipt.

In Nanjing gingen we uiteraard in ons appartement logeren, het zou stom zijn om geld uit te geven aan een hotel. Annelies en Shauna konden in mijn bed slapen en ik mocht voor een paar dagen bij Sara slapen. Op onze eerste dag in Nanjing zijn we naar het domein van de Ming-tombes en de stadsmuur gegaan. Ik was daar al eens geweest, dus de foto’s zullen jullie misschien bekend voorkomen. ’s Avonds hadden we afgesproken met Margot en haar vriend Loic. Dat is eigenlijk wel een grappig verhaal: Ik had met Margot in het middelbaar gezeten op St-Jan, maar we hadden in die tijd eigenlijk weinig contact met elkaar. Nu was zij een tijdje geleden viavia op mijn blog terecht gekomen en blijkt dat haar vriend in Nanjing werkt! Hij verdeelt hier Duvel, onder andere in een paar cafés waar ik wel eens kom! De wereld kan toch klein zijn =) Ze had mij een berichtje gestuurd dat ze in februari naar Nanjing kwam en of ik zin had om eens af te spreken. Dat kwam goed uit, omdat we net terwijl zij hier was ook drie dagen in Nanjing waren, en bovendien heeft Annelies nog een tijdje bij ons op school gezeten, dus zij kenden elkaar ook. We zijn eerst samen pekingeend gaan eten (dat stond sowieso hoog op het verlanglijstje van Shauna en Annelies), iets gaan drinken en uiteindelijk nog uitgegaan. Het was echt een hele leuke avond, zo zie je maar weer hoe de dingen kunnen lopen he. Margot komt dit jaar waarschijnlijk nog eens terug naar Nanjing, dan kunnen we nog eens afspreken =)

De volgende dag hadden we een relax dagje ingepland: we zouden naar warmwaterbronnen op een berg buiten Nanjing gaan. Dat was mij aangeraden door vrienden die er helemaal wild over waren. Het lag een eind buiten de stad en naarmate we verder weg reden, begon ik me toch af te vragen waar we terecht gingen komen. De dorpjes waar we doorreden zagen er nogal armoedig uit en de weg werd ook steeds slechter. Bovendien was het een grijze dag, waardoor alles er een beetje mistroostig uitzag. We waren net op het punt waarin we de bezorgdheid uitspraken ergens bij een vuile kleiput terecht te komen, toen we plots een brede, mooi aangelegde laan inreden. Vanuit een vuil dorpje reden we plots een deftig domein op en onze taxi stopte bij een groot hotel dat eruit zag als een luxe resort. In China kan het contrast soms zo groot zijn, niemand van ons had dat verwacht. Binnen was iedereen super vriendelijk, we werden meteen door een meisje begeleid om in te checken. De kleedkamers waren heel mooi, maar het was voor Annelies en Shauna wel even slikken dat alle vrouwen daar ongegeneerd naakt rondliepen. Ik ben er ondertussen al aan gewend dankzij de kleedkamer van onze fitness: Chinese vrouwen kennen onderling echt geen schaamte. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat wel aangenaam vind, je zou denken dat ze ons als westerlingen aanstaren (zoals op straat), maar dat is totaal niet het geval, ze kijken er echt niet van op. Maar als je bedenkt dat men in kleine dorpen vaak geen eigen badkamer heeft en zich in gemeenschappelijke douches moet wassen, net zoals de studentes aan de universiteit, is het logisch dat ze eraan gewend zijn. Het is wel opmerkelijk dat diezelfde vrouwen daarna een heel preuts badpak-met-rokje aantrekken voor ze naar de baden gaan en onze bikini’s ‘erg sexy’ vinden. Vrouwen onder elkaar is blijkbaar geen probleem, maar als er mannen bij zijn, is zedigheid geboden. De warmwaterbaden waren heerlijk. Het was al bijna donker toen we naar buiten gingen en die stomende baden zagen er heel aanlokkelijk uit. Er waren baden van verschillende temperaturen en een aantal met kruiden erin. Er stond bij elk bad een meisje dat je handdoek aannam als je het water inging en je een nieuwe gaf als je eruit kwam. Ook werden je slippers omgedraaid nadat je ze had uitgedaan, zodat ze in de juiste richting stonden om ze daarna weer aan te doen. Terwijl we in één van de baden zaten, werden we opgemerkt door een groepje meisjes, die super enthousiast waren toen ze hoorden dat ik Chinees kon. Het oudste meisje (20 jaar) bleek bij mij op de unief te studeren en ze zei dat ze mij ging komen zoeken, ik ben eens benieuwd J Het was in ieder geval een ontspannend dagje.

Tot later! x

19-02-2010 om 14:51 geschreven door Tessa  

Op 1 februari kwam ik op mijn eentje toe in Shanghai, Annelies en Shauna zouden de volgende ochtend toekomen.

Shanghai overvalt mij altijd een beetje. Toen ik net in China was aangekomen en we met de taxi van het vliegveld naar ons hotel reden, dacht ik: ‘O nee, ik hoop dat Nanjing anders is’ (wat het gelukkig ook was). Zodra je de trein uitstapt en het station verlaat, zijn er óveral mensen. Je wordt langs alle kanten overvallen door Chinezen die hotels aanprijzen of je een illegale taxi willen aansmeren. Ik was blij toen ik rustig op mijn hotelkamer zat. Ik heb me er dit keer wel goed geamuseerd, met Annelies en Shauna erbij. Maar in mijn eentje in Shanghai verblijven, daar pas ik toch voor.

Toen ik de volgende dag op het vliegveld toekwam, stond daar toevallig nog een mede-sinologe: Elke, die dit jaar in Ningbo studeert. Zij stond te wachten op haar vriendje, die blijkbaar op dezelfde vlucht zat. Stonden we ons daar met twee op te jagen, omdat de mensen die de aankomsthal binnenkwamen telkens niét onze vrienden waren. Uiteindelijk kwamen ze bijna gelijktijdig toe, best grappig. Na de omhelzingen en verwelkomingen konden we dus allemaal samen de maglev terug naar de stad nemen. De maglev zou één van de snelste treinen ter wereld moeten zijn, hij is magnetisch en zweeft boven de sporen. Ik had verwacht daar iets van te voelen, maar uiteindelijk is het gewoon een trein, die weliswaar op 8min een afstand aflegt waar ik met de bus anderhalf uur over had gedaan.

Op onze eerste dag in Shanghai was het pestweer. Bovendien waren Annelies en Shauna toch een beetje moe van de vlucht, dus hebben we maar wat op goed geluk rondgedoold. Er was een groot ondergronds shoppingcenter, met de gebruikelijke goedkope kledij. En het Shanghai museum was gratis én binnen, dus een kijkje nemen kon geen kwaad. ’s Avonds wilden we nog wat door de oude wijk wandelen, maar de regen heeft ons uiteindelijk toch terug naar ons hostel gedreven.

We zijn dan de volgende dag maar teruggegaan, en bij mooi weer was die wijk zeker de moeite waard. Er rond bevonden zich ook een aantal shoppingcentra waar alles zo fake is als maar zijn kan, maar waar in deze periode van het jaar ook veel versieringen voor Chinees Nieuwjaar verkocht werden. We hebben dan een bezoekje gebracht aan de Yu tuinen en de tempel van de stadsgod. Daar ga ik niet verder over uitweiden, de foto’s staan op de site, neem maar eens een kijkje. Na een avondwandeling door de voormalige Franse concessie gingen we terug naar het hotel om ons om te kleden, want we hadden ’s avonds met Karo en Kien afgesproken om uit te gaan in Shanghai. Karo woont daar sinds 2 weken omdat ze er stage loopt en Kien moest de volgende dag het vliegtuig nemen naar Japan om zijn vriendin te bezoeken. We gingen naar een club waar vrienden van Karo vaak heen gaan: Sin. In Nanjing is het uitgaansleven lang niet slecht en de clubs zijn best goed. Maar daar! Het was op de zoveel-dertigste verdieping, met uitzicht over de stad. De inrichting was super chic en het was sinds België geleden dat ik nog eens muziek met een dance beat gehoord had (in Nanjing spelen ze bijna enkel r&b). Er waren natuurlijk ook schaars geklede danseresjes, die voor de gelegenheid voor een grote ventilator dansten. Het was er niet zo druk, maar er waren naar verhouding veel westerlingen. Heel wat mannen waren met Chinese meisjes aan het dansen. Later hebben we gehoord dat de Chinese meisjes in de clubs in Shanghai vaak prostituees zijn. We hebben het zo wat in het oog gehouden en er waren ook wel wat mannen die met zo’n Chineesje naar huis vertrokken, yugh. Naar het schijnt zijn er nog veel betere en spectaculairdere clubs daar, ik heb verhalen gehoord over een club waarvan de muren aquariums zijn. Ik ga in België nu nooit naar discotheken, maar daar ben ik toch eens benieuwd naar, misschien iets voor de volgende keer.

Onze derde dag in Shanghai was de beste. We waren in onze hostel aangesproken door twee Amerikanen die graag een boottocht wilden maken door de haven naar de monding van de Yangzi. Je moest minstens met vijf zijn om een boot te huren, dus vroegen ze of wij niet mee wilden. Dat kwam goed uit, want wij wilden sowieso ook naar dat deel van de stad gaan. Toen we aankwamen bij de bootverhuur, moest je plots minstens met zéven zijn om een boot te mogen huren. Gelukkig voor ons zat daar al een ouder Amerikaans koppel met hun gids ook te wachten om een boot te nemen. De tocht duurde 3 uur, we zijn langs de hele haven gevaren, tot aan de monding aan de zee en dan terug. Het was een mooie dag en de tocht was echt leuk en best ontspannend, een aanrader als je naar Shanghai gaat. Die oudere Amerikaanse man bleek bovendien iets met scheepvaart te maken te hebben (financiering of zo), dus hij gaf voortdurend uitleg bij alles wat we in de haven zagen, best interessant. De gids van die Amerikanen was een jong, half Chinees meisje dat in Shanghai woonde. Dat was wel handig, want ze heeft ons nog allerlei leuke tips gegeven voor bezienswaardigheden.

Toen we van de boot kwamen, wilden we eerst iets te eten zoeken en daarbij kwamen we toevallig langs een groot gebouw dat een stoffenmarkt bleek te zijn, gespecialiseerd in jassen. Een heel gebouw vol kraampjes waar je verschillende modellen jassen op maat kon laten maken. Annelies en Shauna wilden graag een jas, dus zijn we de verschillende standjes afgewandeld om prijzen en modellen te vergelijken. Maar toen we uiteindelijk ergens informeerden wanneer zo’n jas klaar kon zijn, bleek dat al die kleermakers twee dagen erna in verlof zouden gaan voor Nieuwjaar en dat het dus niet meer mogelijk was om een jas op tijd af te maken! We wilden dus op zoek gaan naar een jas die meteen goed was, maar bij het laatste kraampje dat we aandeden zat een koppel dat bereid was twee jassen in één nacht voor ons te maken! Ze zeiden dat ze een hele nacht door zouden werken, zodat we de volgende dag om 5uur terug konden komen om ze op te halen. Gelukkig voor Shauna en Annelies, die toch nog iets op maat konden laten maken.

Na het eten namen we de ferry naar de overkant van de rivier, naar het Pudong district, het wallstreet van Shanghai zeg maar. Ik was daar de vorige keer al eens in zo’n wolkenkrabber geweest, maar dit keer hadden we een goede tip gekregen van die Amerikaanse jongens. Het hoogste gebouw in Pudong is de zogenaamde ‘kurkentrekker’ (kijk maar naar de foto’s). Je kan voor 150kuai naar de hoogste etage, waar een uitkijkpunt is. Wij zijn echter niet naar de hoogste verdieping gegaan, maar naar het op 5 na hoogste, waar zich het restaurant en de bar van het Hyatt hotel bevinden. Daarvoor moesten we een andere ingang nemen, die van de hotellift. We zijn daar in onze jeans met onze sportschoenen binnengewandeld alsof we er thuishoorden en hebben met een paar zakenmensen de lift naar boven genomen. Daar hebben we ons geïnstalleerd aan een tafeltje bij het raam, waar we een cocktail gedronken hebben met uitzicht op Shanghai. Een cocktail daar is best duur: 80kuai. Maar als je even rekent betekent dit dat we nog altijd 70kuai hebben uitgespaard, er een cocktail bij kregen én een dik uur op ons gemak van het uitzicht konden genieten! We hebben ook gewoon foto’s getrokken, er waren nog mensen die dat deden, dus geen enkel probleem. Opnieuw een aanrader! (als je ’s avonds naar boven zou gaan tenminste, overdag zou ik nog altijd voor het uitzichtplatform gaan).

En hiermee ben ik eventjes moegeschreven. Over onze laatste dag Shanghai en de daaropvolgende dagen in Nanjing dus morgen meer!!

17-02-2010 om 16:01 geschreven door Tessa  

Na twee weekjes reizen ben ik weer een tijdje thuis in Nanjing en dus tijdelijk weer helemaal tot jullie beschikking. Het verslag van die reis zal opnieuw in stukjes op mijn blog verschijnen, kwestie van er geen half boek van te maken.

Annelies en Shauna zijn eergisteren weer naar België vertrokken. De twee weken dat ze hier waren, zijn veel te snel voorbij gegaan, zo gaat dat meestal he. Shauna kende ik daarvoor niet echt goed (dat is trouwens bijzonder goed meegevallen), maar Annelies had ik natuurlijk wel gemist sinds ik in China woon. Maar goed, ik heb me super geamuseerd (ik hoop voor hen hetzelfde) en alweer een paar nieuwe stukjes China verkend.

Voor ik aan mijn reisverslag begin, moet ik even over een recentere gebeurtenis schrijven: 春节 chunjie het lentefestival, beter bekend als Chinees Nieuwjaar. Deze feestdag valt elk jaar op een andere datum, omdat hij via de maankalender berekend wordt, en dit jaar viel hij dus samen met Valentijn, op 14 februari. In België maken we ons een vrij spectaculaire voorstelling van het Chinese Nieuwjaar: parades op straat met veel muziek, veel mensen en dansende draken. Ik moet jullie teleurstellen: daar heb ik niets van gemerkt. Nu hadden we ons zelf ook een beetje van datum vergist. Ik dacht dat de grootste festiviteiten zouden plaatsvinden op 14 februari, maar net zoals Nieuwjaar bij ons eigenlijk gevierd wordt op 31 december, werd chunjie gevierd op 13 februari. We zijn op die dag niet naar het historische centrum van Nanjing gegaan, dus hebben we mogelijk de hele show gemist (hoewel ik geen verhalen gehoord heb die daar op wijzen). Wat we wél gezien én gehoord hebben is het vuurwerk. En niet zomaar een beetje vuurwerk! Wie niet besefte wat er aan de hand was, kan goed gedacht hebben dat er een oorlog was uitgebroken! Het merendeel van het vuurwerk is namelijk niet gemaakt om mooi te zijn, met veel kleurtjes en zo, maar wél om zoveel mogelijk lawaai te maken. Heel populair zijn de matten en dozen met knallers die snel na elkaar afgaan, alsof iemand een machinegeweer leegschiet. Het afsteken van vuurwerk begon al vroeg ’s ochtends, nam toe terwijl de dag vorderde en bereikte een hoogtepunt om 12 uur (niet normaal!). Het ging door tot een kot in de nacht, waarna men op de 14^e zo rond half 8 ’s ochtends opnieuw begon. Wat een mens bezielt om op te staan en onmiddellijk een beetje vuurwerk te gaan afsteken is mij een raadsel, maar goed, ondertussen is alles weer stil. Ik kan met niet inbeelden dat er die nacht geen ongelukken gebeurd zijn, want met de veiligheid nemen ze het niet zo nauw. Er wordt vuurwerk afgestoken in de paar meter tussen 2 flatgebouwen, dus als een pijl een beetje afwijkt, vliegt die zo de woonkamer op de 10e verdieping in. Ik heb een vader met 2 kindjes uit het raam zien hangen met een plastieken buis in zijn hand waaruit hij pijlen afschoot, tof! 
Wat spectaculaire verhalen over Chinees Nieuwjaar betreft, is dat jammer genoeg het enige dat ik met jullie kan delen. In plaats van de grote massa’s die je verwacht, was het doodstil op straat. Chunjie valt nog het best te vergelijken met Kerstmis, wat inhoudt dat iedereen binnen zat om met de familie samen te vieren. Bovendien waren alle winkels gesloten, wat we hadden kunnen verwachten, waardoor we op 13 februari 's avonds maar in de McDonalds zijn gaan eten, het enige restaurant dat open was. Ook gisteren en vandaag was er bijna niets open. Uiteindelijk moet ik tot mijn spijt zeggen dat chunjie vooral lastig was. Voor ons heeft het geen enkele betekenis, er viel niet veel te beleven en je kon nergens terecht voor inkopen.

Wie vermoedelijk wel een echt Chinese chunjie heeft beleefd, is Katrien. Zij is met King naar diens ouders gegaan om te vieren en ze blijft daar nog tot de 20^e. Voor zover ik gehoord heb, was het best gezellig en heeft ze heeel veel moeten eten. Op feestdagen worden er zeer veel gerechten klaargemaakt en Chinezen hebben de gewoonte je bord bij te vullen, zelfs als je aangeeft dat je écht geen honger meer hebt. Haar ‘schoonouders’ wonen in landelijk gebied, wat een belevenis op zich is. Ze wonen in een appartement dat eruit ziet alsof het niet is afgewerkt (ik wacht op de foto’s om me een beeld te vormen) en waar geen stromend water is. Douchen gebeurt in gemeenschappelijke douches in het dorp en naar het toilet gaan moet boven een put in de grond (heerlijk scoutskamp-gevoel vermoed ik). Er is ook geen verwarming en aangezien het buiten weer gesneeuwd heeft en serieus aan het vriezen is, hebben ze het daar behoorlijk koud. Katrien is nu niet zo’n luxepopje, maar het zal toch niet makkelijk zijn, dus ik vind het wel knap van haar dat ze het zag zitten om een week naar daar te gaan. Langs de andere kant is het natuurlijk ook een unieke ervaring om met Chinezen Nieuwjaar te vieren, dus in haar plaats zou ik zeker ook gegaan zijn. Wie een gedetailleerd verslag wil van wat ze daar allemaal heeft meegemaakt, moet zeker volgende week haar blog eens lezen.

Voila, tot zover Chinees Nieuwjaar, vanaf morgen zal het weer wat anders zijn. Ik wens jullie allemaal heel veel geluk toe in het Jaar van de Tijger!! Oh, en voor alle tijgers (het sterrenteken, niet het dier): vergeet niet elke dag minstens één rood item te dragen, een onderbroek of een touwtje rond de pols volstaan al. Het is jullie jaar, je moet er alle geluk uithalen dat erin zit :D

15-02-2010 om 11:16 geschreven door Tessa  

Mijn after-examens relax week duurt voort.

Katrien en Sara zijn zondag vertrokken, dus sindsdien heb ik hier ‘het kot voor mij alleen’. Deze eerste dagen heb ik er eerlijk gezegd wel van genoten. Ik moet bekennen dat ik de eerste twee dagen ook volstrekt niets van betekenis gedaan heb. Het gebeurt hier niet vaak dat er niets te doen is, dus om uit te bollen na de examens was dat wel welkom. Normaal gezien zou Karo gisteren hier zijn komen slapen, maar ze heeft bericht gekregen dat ze toch nog tot donderdag in haar appartement kan blijven. Het is makkelijker voor haar om daar te blijven natuurlijk, maar ik vind het toch jammer dat ze niet komt. Het is soms best stil in huis zonder mijn twee roomies (na 4 maanden samen wonen wen je er wel aan om voortdurend volk in de buurt te hebben). Ze gaat waarschijnlijk morgen wel voor één nacht komen logeren.

Ik heb natuurlijk wel wat dingen gedaan de voorbije dagen: gaan shoppen, gaan eten, gaan sporten, grote kuis en was gehouden, … maar dus geen ‘grote gebeurtenissen’ om hier uit de doeken te doen. Daarom heb ik besloten nog maar eens een educatieve blog te schrijven. Ik heb gemerkt dat veel mensen in de war zijn door de munteenheden die ik soms vermeld. Al een paar keer heb ik de vraag gekregen: ‘Hoeveel verschillende soorten geld hebben ze daar nu eigenlijk in China? Hoe zit dat met die RMB, die yuan, die kuai?’ Vooral voor degenen die van plan zijn naar hier te komen is enige opheldering misschien wel nuttig. En ik kan de verwarring goed begrijpen, want het muntensysteem hier is een warboeltje.

Eerst en vooral: China heeft, zoals de meeste andere landen (ik kan er geen bedenken die er meerdere hebben) slechts één munteenheid: de RMB 人民币 renminbi, vrij vertaald ‘de munt van het volk’. 100 RMB komt ongeveer overeen met 10 euro, met wat schommelingen afhankelijk van de beurskoers natuurlijk. Nu zal je hier in winkels of op straat bijna nooit zien staan: ‘dit kost 50 RMB’, maar wél: ‘dit kost 50 yuan 元’ (uitgesproken: ‘jwen’). Je zou kunnen zeggen dat RMB de officiële benaming voor de munteenheid is en dus wordt gebruikt in officiële berichten, op de beurs, enz. Maar om de prijs van een product aan te duiden, gebruikt men yuan. 1 RMB is volledig hetzelfde als 1 yuan. Maar, om het nog verwarrender te maken, is er nóg een benaming voor dezelfde hoeveelheid geld, nl. 1 kuai 块. Kuai is oorspronkelijk het maatwoord voor een muntstuk. Om een muntstuk te benoemen zeg je 一块钱 yi kuai qian lett. ‘één stuk geld’. In de volksmond gebruikt men ondertussen kuai ook gewoon om een hoeveelheid geld aan te duiden. Iets kan dus 50 kuai kosten. Het is de benaming die ik persoonlijk ook het liefst gebruik, omdat ze het makkelijkst in de mond ligt. Yuan is vooral schrijftaal, het wordt minder gebruikt in de spreektaal. Kuai zal je dan weer nooit geschreven zien, maar des te meer horen in de dagelijkse omgang. Zodus: 1 RMB = 1 yuan = 1 kuai. Er zijn briefjes in de omloop van 1, 5, 10, 20, 50 en 100 RMB, daarnaast is er ook een muntstuk van 1 RMB. Het grootste briefje dat hier verkrijgbaar is, komt dus overeen met 10 euro. Niet zo praktisch als je cash grote bedragen zoals de huishuur moet betalen.

Hopelijk kan je tot nu toe volgen, want we zijn nog niet klaar. Er bestaan natuurlijk ook equivalenten van onze centen. Deze centen worden jiao 角of mao 毛 genoemd. Net zoals bij yuan en kuai is jiao schrijftaal en wordt mao gebruikt in conversaties, 1 jiao = 1 mao. Je hebt 10 jiao nodig om één yuan te vormen. Wat het gebruik betreft, wordt het hier pas echt lastig. Voor 5 jiao is er zowel een biljet als een muntstuk in de omloop en voor 1 jiao maar liefst 1 biljet en 2 muntstukken! Wie pas aankomt in China, moet goed uitkijken wanneer hij in winkels of in de taxi geld terugkrijgt. Gewiekste taxichauffeurs durven wel eens proberen je een biljet van 5 jiao in plaats van 5 yuan terug te geven, een behoorlijk groot verschil toch.

En dan is er een nóg kleinere eenheid, nl. de fen 分. Tien fen is gelijk aan één jiao. Deze muntheenheid is zo klein dat ze in de praktijk niet veel gebruikt wordt. Er zouden munten van 1, 2 en 5 fen moeten bestaan, maar geen daarvan heb ik al gezien. Misschien wordt er op het platteland wel mee betaald, maar in de stad heb ik nog geen enkele prijs gezien met fen erin.

Voila, ik heb zonet besloten voor de duidelijkheid een aantal foto’s van al die briefjes en munten op mijn fotopagina te zetten. Anders is het toch een beetje abstract allemaal. (Ik zal dan wel even moeten sparen tot ik al deze verschillende briefjes en munten in mijn bezit heb). Ik verontschuldig mij voor de droge blog, maar wie niet geïnteresseerd was, had natuurlijk niet tot hier hoeven lezen. En wie ooit een uitstapje naar China plant, heeft er misschien wel iets aan.

Buiten is er ondertussen één van de beruchte Nanjingse buien losgebroken, waarbij het begint te regenen en pas een dag  (of twee) later weer stopt. Ik zal dus straks mijn regenlaarzen moeten aantrekken om de vijver die zich altijd in onze straat vormt te trotseren.

Dat in België het zonnetje stralend mag schijnen! Tot later!

27-01-2010 om 06:41 geschreven door Tessa  

Ik merk dat het weer lang geleden is dat ik nog eens op mijn blog geschreven heb. Tijd dus voor een korte update.

Dinsdag en woensdag hebben we examens gehad. Ik had er maar 3: grammatica, luisteren en spreken. Het ging redelijk goed denk ik. Examens hier zijn echt veel minder zwaar dan thuis. En omdat het niet écht belangrijk is, hoeven we er ook niet zenuwachtig voor te zijn. Onze resultaten krijgen we pas na de vakantie, binnen een dikke maand dus. Een Russische jongen die hier al twee jaar zit, zei dat ik ook naar mijn leerkracht mag bellen als ik mijn resultaten sneller te weten wil komen, maar dat hoeft nu ook weer niet. De leerling-leerkracht relatie is hier veel losser dan in België en je mag je leerkracht gerust bellen om te zeggen dat je niet naar de les kan komen of om een vraag te stellen. Maar ik wil die mensen nu ook niet zomaar lastig vallen.

En nu is het dus vakantie! Niet een zielig weekje, zoals in België, maar een volle maand! Zelfs iets meer, aangezien wij al zo snel klaar waren met onze examens. Echt heerlijk, zo heb je tenminste de kans om te gaan reizen. Nu ja, met de nodige beperkingen, want niet alleen wij, maar àlle Chinese scholieren en heel wat andere mensen hebben op dit moment vakantie. Dat komt omdat op 14 februari 春节 chunjie Chinees Nieuwjaar wordt gevierd. Dat is hier veruit de belangrijkste feestdag, dus krijgt iedereen vakantie. Nu moet je je dus inbeelden dat àl die Chinezen, die voor de rest niet vaak vakantie krijgen, tegelijkertijd gaan reizen. Sommigen keren gewoon terug naar huis voor de feestdagen, anderen gaan echt rondtrekken. Chinezen blijven vaak in eigen land, wat nu ook niet verwonderlijk is, aangezien China ongeveer even groot is als Europa. Het gevolg daarvan is dat vlieg-, trein-, en bustickets ongelooflijk snel uitverkocht zijn. Sara en Katrien wilden naar Harbin gaan, waar tijdens de winter een enorm ijsfestival gehouden wordt, met een stad vol sculpturen. Dat is op dit moment een heel populaire bestemming, dus tickets bemachtigen is niet bepaald makkelijk. De goedkope vliegtickets waren uitverkocht zodra ze online verschenen en er bleven enkel hele duren over. Dan zijn ze maar zodra het kon naar het station gegaan om treintickets te kopen. Ze hebben daar drie uur aangeschoven en net toen ze bijna bij het loket waren, waren àlle tickets uitverkocht. Uiteindelijk zit er voor hen niets anders op dan de reis in stapjes te doen, per bus en per trein van stad tot stad met als eindbestemming Harbin.

Ik ben een beetje bang dat wij ook problemen gaan hebben. Op 2 februari komen Annelies en Shauna (een vriendin van haar) aan in Shanghai om 2 weekjes met mij rond te trekken in de buurt van Nanjing en Shanghai. Ik zie er al naar uit!! Maar ik hoop dus dat wij vlot treintickets gaan kunnen kopen aangezien onze reis nog niet volledig vastligt. Het grote probleem hier is dat je enkel tickets kan kopen in de stad vanwaar je vertrekt. Ik kan dus niet in Nanjing treintickets gaan kopen voor elke verplaatsing van die twee weken. We moeten telkens als we ergens aankomen ter plaatse tickets kopen voor de volgende etappe, zeer lastig. Volgens King is het wel mogelijk om vooruit te bellen naar een station om al kaartjes te reserveren. Dat ga ik dan ook proberen. Maar goed, we zien wel. We zijn nogal flexibel, zolang we maar op tijd terug zijn in Shanghai voor hun terugvlucht. Na Nieuwjaar willen Katrien en ik nog ergens naartoe waar het warm is. Ik ben de koude hier meer dan beu, dus het maakt mij niet zoveel uit waar we naartoe gaan, zolang het maar in zuidelijke richting is.

Eergisteren hebben we al een afscheidsfeestje gehad voor een paar vrienden. Wing vertrekt op maandag en de Duitsers zijn binnenkort ook allemaal weg. Super jammer. Karo komt nog wel van maandag tot vrijdag bij mij logeren. Zij moet in Nanjing uit haar appartement, maar kan in Shanghai nog niet in haar nieuwe appartement intrekken. Aangezien Sara en Katrien al weg zijn, zijn hier twee bedden vrij. En zo zit ik ook niet alleen he.

Verder zijn er geen speciale plannen voor de komende week. Waarschijnlijk gaan we op ons gemakske eens gaan winkelen of naar de massage. Morgen gaan we naar de film, ze hebben Mulan in het echt verfilmd.

Zo, dat was het weer. Ik wens iedereen die in België nog examens heeft goede moed (en goede resultaten natuurlijk)!

22-01-2010 om 14:15 geschreven door Tessa  

Een zeer rustig weekje hier in het verre Nanjing.

Het mag er hier op studievlak dan beduidend rustiger aan toegaan dan in België, ook voor ons komen de examens eraan, wat betekent dat ik mijn namiddagen voor een groot deel studerend doorbreng (toegegeven: met royale pauzes tussendoor). Dat maakt het leven natuurlijk meteen een stuk minder interessant, wat de kwaliteit van mijn blog niet ten goede komt.

In een poging jullie geboeid te houden, wil ik hier even een structureel (Zuid-)Chinees probleem aankaarten: de energieverspilling. China is één van de grootste vervuilers ter wereld en als ik hier in de winter even om me heen kijk, verbaasd het me niet. Het is hier momenteel koud, vergelijkbaar met België denk ik. De enige manier om daar binnenshuis iets aan te doen is: de airco op warme stand zetten. Want centrale verwarming is hier simpelweg onbestaande. Wij hebben in ons appartement vier van die elektrische blazers: één in elke slaapkamer en één in de eetkamer. Die laten we als we thuis zijn permanent aanstaan om het hier een beetje warm te houden. Uitzetten is geen optie want, 2^e probleem: de isolatie trekt echt op niets. Huizen hebben standaard enkele beglazing, volgens mijn lerares nemen enkel mensen die rijk genoeg zijn om een eigen woning te bouwen (de happy few dus) dubbele beglazing. Gevolg is dat alle warmte die gecreëerd wordt door die energieverspillende warmteblazers meteen weer langs de ruiten buitenvliegt. Bovendien hebben de airco’s een afvoer naar buiten, die in mijn kamer door een gat in de muur is getrokken, waardoor je via een bepaalde hoek naar buiten kan kijken. Ander voorbeeldje is mijn klaslokaal, waar een ruit in de deur ontbreekt. Het punt is dat de Chinezen er zich zelf niets van lijken aan te trekken. Ons lesgebouw heeft buiten elk raam luiken met vensters die gesloten kunnen worden, maar dat om een of andere reden niet zijn. Ik heb het eens geopperd toen we het tijdens de les over ‘bezuiniging’ hadden, maar zonder resultaat. Je zou denken dat men tijdens de winter tenminste een poging zou doen de koude buiten te houden, maar ook dat is niet altijd het geval. Heel wat kleine winkeltjes en restaurantjes laten de hele dag de deur wagenwijd open staan. Vaak staat binnen de verwarming ook aan, maar het is niet ongebruikelijk dat we tijdens het eten onze jas (en evt. handschoenen) aanhouden. We hebben ons er ondertussen al aan aangepast, het is hier nu eenmaal zo. Volgens mij is het alweer een cultuurverschil, want de Chinezen lijken zich er echt niets van aan te trekken dat de deur overal open staat. Als ik de huisjes iets verder in onze straat bekijk, denk ik ook dat wie daar woont wel aan de koude gewend moet zijn, misschien zijn wij gewoon allemaal kasplantjes. In het noorden kennen ze trouwens wel goede isolatie en centrale verwarming (in Harbin wordt het -30 tijdens de winter, daar moeten ze wel).

Het semester loopt op zijn einde en dat betekent jammer genoeg dat er heel wat mensen uit Nanjing vertrekken. In mijn klas zaten vier Australiërs die hier maar voor zes weken waren. Ik kwam daar heel goed mee overeen, maar ze zijn vorige zaterdag alweer vertrokken, super jammer. Wing gaat het 2^e semester reizen en de Duitsers gaan stage lopen bij bedrijven in Shanghai, wat betekent dat een paar van onze beste vrienden binnenkort Nanjing verlaten. Wie in China blijft, kunnen we natuurlijk nog wel bezoeken. Ik hoop maar dat er in het 2^e semester een grote lichting nieuwe studenten komt.

Ondertussen is het hier zeven uur ’s avonds, hoog tijd om te gaan eten dus.

Tot later!

11-01-2010 om 13:13 geschreven door Tessa  

Een heel gelukkig nieuwjaar iedereen!!!

In mijn eerste blog van het jaar 2010, moet ik het natuurlijk over het oudejaarsfeestje in Nanjing hebben. Anders dan Kerstmis, vier ik Nieuwjaar de laatste jaren sowieso met vrienden, dat vroeg dus niet veel aanpassing. Al was het natuurlijk wel een beetje anders dan in België.

De voorbije jaren heb ik nog vrij casual gekleed Nieuwjaar gevierd. We vieren toch maar onder vrienden en gaan daarna gewoon uit, dus is het niet nodig om heel chique te zijn. In China hoeft dat ook niet, maar omdat alles hier zo goedkoop is, was het toch een buitenkansje om ons eens volledig op te smukken. Katrien, Julie, Sara en ik zijn naar een shoppingcenter in het centrum gegaan om onze nagels te laten doen, naar de kapper te gaan én ons te laten opmaken, heel leuk. Eerst manicure, waarbij ze diamantjes op mijn nagels geplakt hebben. De rest nam gelnagels, maar dat vind ik toch maar niets, veel te onhandig (hoewel ze volgens Julie wel van pas kunnen komen, bij het openen van verpakkingen en zo). Daarna naar de kapper en uiteindelijk naar de visagist. Ik had duidelijk benadrukt dat ze mij niet witter mochten maken, want als ze hier de kans krijgen, ben je voor je het weet net een porseleinen pop. Mijn ogen waren heel zwart, met veel glitters, wel eens mooi. Ik zou het in België nooit doen, een beetje erover, maar hier maakt dat allemaal niet zoveel uit. En: dat alles heb ik laten doen voor amper 15 euro (daar kan je in België nog niet eens voor naar de kapper gaan).

Nu moest dat allemaal in de namiddag gebeuren en we moesten wachten tot iedereen klaar was voor we konden vertrekken, dus was het al behoorlijk laat toen we het shoppingcenter verlieten. We hadden nog amper een uurtje om ons thuis te gaan omkleden en in het restaurant te geraken waar we hadden afgesproken. Op dat uur is het bijna onmogelijk een taxi te vinden en het was nog vrij ver wandelen naar de bushalte. Bovendien zat het verkeer volledig vast, alle auto’s stonden stil. We stonden net te bedenken wat we gingen doen, toen we plots vlak voor ons in de file een bus van onze universiteit zagen staan. Er rijden dagelijks bussen heen en weer tussen de 2 campussen en deze was op weg naar de onze. Wij dus op de deur gaan kloppen en gevraagd of we niet mee mochten rijden naar de campus. De chauffeur was gelukkig heel vriendelijk en zo zijn we als enige passagiers met een privébus terug naar de unief gereden. We moesten aan geen enkele halte stoppen, waardoor we ondanks de file toch nog op tijd thuis waren.

Toen we met enige moeite het restaurant gevonden hadden, waren we ‘maar’ 20min te laat, wat nog meevalt he. We hadden met 15 mensen gereserveerd bij een Japans restaurant waar je voor een vaste prijs zoveel mag eten en drinken als je wil, en nog lekker ook! Je kan daar kamers reserveren, waar je rond een tafel zit, die verzonken zit in de grond. De tafel lijkt op 20cm boven de grond te staan, maar daaronder is een put, waar je met je benen in zit. Je schoenen moet je buiten laten staan, wel gezellig.

Het was al 11u toen we uit het restaurant vertrokken en van daaruit gingen we naar het appartement van Romain en Justine. Je kan daar met de lift tot de 32^e verdieping gaan, van waar je toegang hebt tot het dak. We hadden geen echt vuurwerk gekocht, maar een Chinese vriendin van Julie had lange stokken voor ons gevonden, die de grote versie waren van die knetterstokjes die je op een ijsje zet. Verder hadden we zo’n 1000 glow-in-the-dark sticks gekocht (die in het verloop van de avond natuurlijk overal zijn achtergelaten) We hebben daar een heleboel van gekraakt en bij wijze van vuurwerk in de lucht geworpen, tot het hele dak vol met fluo staafjes lag. Rondom ons werd ook nog eens echt vuurwerk afgestoken, waar we toch iets van hebben kunnen zien. Na 3 keer te hebben afgeteld (onze uurwerken stonden niet helemaal gelijk), werd besloten dat het nu toch echt 2010 was, zeven uur voor jullie dat thuis gevierd hebben dus. We zijn daarna nog even uit geweest, maar het was niet te doen van de drukte in de clubs, dus het is niet meer zo laat geworden.

Ik moet zeggen dat ik hier in Nanjing heel goed oudjaar gevierd heb. Ik hoop voor jullie, waar je het ook gevierd hebt, hetzelfde. En tot slot: Mijn beste wensen voor 2010, dat het in alle opzichten (nog) beter mag worden dan 2009!

04-01-2010 om 07:47 geschreven door Tessa  

‘Chinezen eten alles met poten, buiten een tafel, en alles wat vliegt, buiten een vliegtuig’.

Het is een bekend grapje over China. Ik woon nu net iets meer dan 4 maanden in Nanjing en voorlopig kan ik dat alleen maar bevestigen. En niet alleen dat, ze eten ook alles wat daar tussen valt. Ik had me (zoals jullie ondertussen al wel weten) voorgenomen om zoveel mogelijk vreemde dingen te proeven.

Dit stond al op mijn lijstje van meest exotische gerechten: baby-vogeltje op spies (per ongeluk besteld, dan maar geprobeerd een hapje te nemen, om tot de conclusie te komen dat ik het niet over mijn hart kon krijgen), dikke slakken (dapper een volledige in mijn mond gestoken, walgelijk bevonden en zo discreet mogelijk ergens uitgespuwd), hond (drie stukjes gegeten en geconstateerd dat het zo slecht niet was, tot mijn Europese schuldgevoel opspeelde) en eendenpoten (simpelweg oneetbaar, probeer maar eens een klomp rubber door te bijten). Toegegeven: deze eerdere experimenten waren niet meteen geslaagd, maar je bent nooit zeker tot je het eens geprobeerd hebt he.

Volgende item op het ‘nog te eten’ lijstje: insecten. We hebben een paar weken geleden al eens gezocht naar een markt met stalletjes waar ze insecten zouden verkopen, maar het bleek dat die maar één keer per jaar gehouden werd. We zijn dan maar Thais gaan eten, ook lang niet slecht =) Nu vertelde Nathan (Amerikaan) ons gisteren dat hij een tijd gereden in een restaurant met specialiteiten uit Yunnan was gaan eten, waar verschillende soorten insecten op het menu stonden! We hebben dan maar meteen beslist dat vandaag eens te gaan uitproberen. Alle dapperen op een rijtje: ik, Katrien, Sara, Julie, Kien, Christian, Romain en Justine (Romains vriendinnetje die hier voor 2 maanden is). Die 2 laatsten konden uiteindelijk niet mee, omdat Romains scooter deze middag gestolen is. Dat zal dus een rondje zoeken – politiebureau geworden zijn (ik weet hoe lastig het is als je bestolen wordt, dus ik hoop maar dat ze hem terugvinden).

Nathan’s beschrijving van waar het restaurant zich precies bevond, bleek niet zo accuraat te zijn (zeg maar: totaal onbruikbaar), dus het heeft ongeveer een uur geduurd voor we het gevonden hebben, na de hulp te hebben ingeroepen van een Duitser met iets meer richtingsgevoel. Het bleek een vrij chique restaurant te zijn met super veel lekkere dingen op het menu! We hebben dan ook maar meteen puree (!) en ribbetjes besteld. Hey, die insecten moeten toch ergens mee worden weggegeten? Omdat het de eerste keer was en we vrij zeker waren dat insecten toch niet bepaald lekker gingen zijn, besloten we het bij één gerechtje te houden: geroosterde libellen. Dat klonk veiliger dan ‘gefrituurde bijen’ (er moest maar eens een angeltje zijn achtergebleven!). Er werd een bordje opgediend met dingen die nog zéér duidelijk insecten geweest waren. De vleugels waren eraf, maar voor de rest was alles nog aanwezig, van kop tot pootjes. Je moest je daar toch even overheen zetten voor je zoiets in je mond kon steken. Gelukkig ging Christian eerst, toen ik zag dat die er niet zoveel problemen mee had, ging het voor mij vlotter. Eigenlijk viel het heel goed mee. Stel je voor dat je een kleine garnaal opeet zonder ze te pellen, zoiets. Er zit niet veel vlees of smaak aan. Ik kan me nu niet inbeelden dat je libellen besteld omdat je dat zo geweldig lekker vindt. Toen ik er eenmaal eentje gegeten had, was er niet zoveel meer aan. Ik heb er nog 2 genomen, voornamelijk om Julie aan te moedigen het ook te proberen. Die heeft wat meer bedenktijd nodig gehad, ze kon zich er eerst echt niet toe brengen er een in haar mond te steken. Helemaal op het eind van de maaltijd is het toch gelukt, waarmee iedereen dus behoorlijk dapper geweest is.

Dat hebben we dan ook alweer gehad, op naar het volgende! Voor Nieuwjaar hebben we toch net iets anders gepland: Japans, njam.

En bij deze: goed oud en nieuw vieren iedereen! Geniet van de Champagne en het vuurwerk in België! En lees vooral mijn volgende blog in het jaar 2010!!

30-12-2009 om 09:37 geschreven door Tessa  

Laat ik beginnen iedereen een gelukkig Kerstfeest te wensen! Eén dag na datum, dat moet nog kunnen.

Kerst vieren in China. We hadden er een beetje schrik voor, want de kerstfeestjes thuis evenaren is natuurlijk niet gemakkelijk. Niet vieren is ook geen optie, dan zouden we voorbijgaan aan onze belangrijkste traditionele feestdag. We hebben dan maar ons best gedaan het zo gezellig mogelijk te maken. 2 weken op voorhand stond hier al een kerstboom. Een plastieken weliswaar, maar toch mooi versierd met dank aan de kerstversiering die Sara’s familie had opgestuurd en een selectie uit de plastieken brol die hier in de supermarkt aan de man wordt gebracht. We hebben ook  wat kerstmuziek gedownload, die op loop werd afgespeeld (hopelijk niet tot al te grote ergernis van de buren). Ik had eerst een kerst-cd gekocht, maar die werd al snel aan de kant gesmeten toen bleek dat hij van voor tot achter ingezongen was door een kinderkoortje (te veel is te veel).

Omdat wij een appartement hebben met redelijk veel plaats, hadden we voorgesteld om Kerstmis bij ons te vieren. ‘Veel plaats’ is wel relatief, dus hadden we enkel onze beste vrienden uitgenodigd. Iedereen zou geld bijleggen, waar wij dan eten en drinken van konden kopen. En iedereen moest een pakje kopen voor ongeveer 20 kuai (2 euro, je zou ervan versteld staan wat je daar allemaal voor kan kopen hier), dat zowel voor jongens als meisjes geschikt was. We hebben hier hardop zitten dromen van een kerstmenu zoals die eruit hoort te zien: kreeft, wild, gestoofde groentjes, kroketjes, dessertenbuffet, … om het uiteindelijk toch maar wat simpeler te houden (rekening houdend met het budget, ons eigen kooktalent en de faciliteiten die we tot onze beschikking hebben). Het menu dus: hapjes, penne met 2 sauzen (vlees en vegetarisch) en chocomousse en koekjestaart. Katrien en ik hebben de dag op voorhand de desserts gemaakt. Chocomousse maken als je letterlijk maar 1 grote pot hebt om ingrediënten in op te kloppen, te smelten, te mengen, … het kan! Zolang je maar veel kleine kommetjes hebt om tussendoor alles in over te gieten. En hij had succes ook (er waren 2 potjes over en daar is voor gevochten). Sara was verantwoordelijk voor de spaghettisauzen en die vielen ook in de smaak (zelfs King, die zijn best deed om niet te laten merken dat hij onze chocomousse maar niks vond, vond de penne lekker). Basic dus, maar iedereen was tevreden =) Brooke had op het laatste moment afgezegd, waardoor er eigenlijk net voldoende plaats was aan tafel, zolang er iemand op het salontafeltje ging zitten i.p.v. op een stoel. Ga maar eens kijken naar de foto’s van ons appartement en bedenk dat we met 11 man rond die tafel gezeten hebben!

Voor de pakjes hebben we een spelletje gespeeld dat Sara altijd doet met haar familie. Als je 6 gooit met een dobbelsteen mag je een pakje van tafel kiezen. Als iedereen een pakje heeft, moet je zeggen welk pakje jij gekocht hebt. Daarna mag iedereen nog eens gooien en als je 6 of 1 hebt, mag je je pak wisselen met dat van iemand anders. Daarna mag iedereen zijn cadeautje opendoen, waarna weer een ronde volgt waarbij je opnieuw kan wisselen, smerig! We hadden gezegd dat de pakjes best grappig mochten zijn en er zaten er goeikes tussen! Super Mario oorverwarmers, zo’n mechanisch hondjes dat blaft en rondloopt, een plastieken eend die eieren legt, dolle pret =) Kien had naast zijn pakje ook 2 dozen met van die fluo plastic armbandjes meegebracht, die licht geven als je ze kraakt. Ik moet niet zeggen dat ons appartement daar op het eind van de avond vol mee lag, op een bepaald moment was het hier precies een goa-feestje =) Iemand had ook het lumineuze idee gehad een spuitbus cadeau te geven waar roze plastic lint uitspoot. Die was natuurlijk na een half uur al leeg en onze muren hingen vol roos spul (ik heb daarnet nog een beetje teruggevonden onder de zetel).

Uiteindelijk was het dus niet direct een kerstfeest zoals thuis, maar het was wel leuk en gezellig. En dat is toch al iets he =)

Volgend jaar ben ik er weer bij thuis!

Dikke kerstkus, Tessa

26-12-2009 om 09:25 geschreven door Tessa  

Een week later kunnen we eindelijk het hoofdstuk Xi’an-Luoyang afsluiten: 2^e dag in Luoyang.

Om 6uur ging de wekker, veel te vroeg natuurlijk en sneu voor het Koreaanse meisje in onze kamer, dat mee wakker gemaakt werd. We moesten ons nog steeds in het donker omkleden en onze spullen bij elkaar zoeken, het is een wonder dat niemand iets vergeten is. Beneden stond onze 司机 siji chauffeur ons op te wachten met een klein busje. Het zag er een beetje gammel uit, maar de stoelen waren comfortabel en het was zeer praktisch: we werden de hele dag voor de deur afgezet en voor de deur weer opgehaald.

De eerste stop was het Shaolin klooster, op anderhalf uur buiten Luoyang. Er zijn in China meerdere Shaolin tempels en scholen, maar die in Luoyang is de bekendste. De Shaolin tempels zijn boeddhistische tempels, vooral bekend omdat de monniken zeer bedreven zijn in de 武术 wushu zelfverdedigingskunsten, zoals kungfu. Oorspronkelijk bestudeerden de monniken de gevechtskunsten om zichzelf te kunnen verdedigen tegen overvallen, maar ook om mentale en fysieke discipline te krijgen. Vandaag de dag gaat het natuurlijk vooral om het tweede aspect, vermengd met een flinke dosis toeristische aantrekkingskracht. De Shaolin monniken runnen scholen waar kinderen van jongs af aan wushu kunnen gaan studeren. Het was mij niet zo duidelijk of die kinderen dan ook allemaal monnik worden, of nadat ze zijn afgestudeerd het klooster weer verlaten. Het domein van de school was best groot, met verschillende tempels. De Shaolin tempel was toch de mooiste die ik hier in China al gezien heb. Heel leuk was ‘De hal van de 100 boeddha’s’. Dat was een tempelruimte die vol boeddhabeelden stond, die allemaal een ander aspect van boeddha moesten verbeelden. Het waren volgens mij niet zo’n oude beelden, maar we hebben ons enorm geamuseerd met het nadoen van al die beelden (bekijk zeker de foto’s). Helemaal aan het einde van het domein zou nog een bos moeten liggen met een aantal tempels, maar omdat we rekening moesten houden met de tijd, zijn we daar niet meer geraakt, het was nog ongeveer 2km wandelen. We hebben trouwens achteraf gehoord dat een deel van het domein afgesloten was door de sneeuw en de koude. Om af te sluiten zijn we nog naar een korte voorstelling gaan kijken van leerlingen van de school. Dat wordt natuurlijk georganiseerd voor de toeristen, maar ik was toch serieus onder de indruk. Er waren een aantal heel jonge jongetjes die al ongelooflijke dingen konden. Een aantal oudere jongens brak ijzer met hun hoofd, boog speren om met de punt op hun keel gericht, stak een speld door een glazen plaat, … toch wel knap.

Tijd om te middageten was er niet, maar het was een uur rijden naar onze volgende bestemming, dus konden we iets eten in de auto. Deze keer waren we netjes op tijd bij de Longmen grotten. Aan de inkom stond dat universiteitsstudenten korting kregen, maar de vrouw aan de kassa wou ons geen korting geven. Wij lieten onze Chinese (!) studentenkaart zien in de overtuiging dat we recht hadden op korting, maar ze wees op de kleine lettertjes onderaan: enkel geldig voor inwoners van de Volksrepubliek China, discriminatie of niet? Maar de grotten dus: Luoyang was lange tijd het boeddhistische centrum van China. De Longmen (‘drakenpoort’) grotten zijn ontstaan tussen 494 en 907 n.Chr. Er zouden 2345 grotten en nissen aanwezig zijn (mooi getal niet?) met meer dan 100.000 boeddhistische beelden, van hele kleintjes tot gigantisch grote. Ik vond het een van de mooiste dingen die ik hier in China al gezien heb. Je in te beelden dat er mensen hun leven gespendeerd hebben aan het uithouwen van al die beeldjes in de rotsen! Het was erg jammer dat het regende en mistig was, in volle zon moeten die beelden nog mooier zijn. Langs de andere kant waren we wel bijna de enige gasten, waardoor we op ons gemak konden rondlopen en een paar mooie foto’s hebben kunnen nemen. Het was het zeker waard om tot daar te gaan.

We waren uiteindelijk toch nog vrij vroeg terug bij ons hotel, dus moesten we nog even wachten voor de trein vertrok. Terug naar KFC dus, de enige warme plaats in heel Luoyang. Terwijl we daar iets zaten te drinken zegt Sara plots ‘Ik moet nog iets vertellen’. Ze haalt een onbestemd klein voorwerp uit haar zak en legt het op tafel. Bij nader onderzoek bleek het de vinger van één van de boeddha’s uit de ‘Hal van 100 boeddha’s te zijn! Ze had één van de beelden een hand gegeven en een van zijn vingers was er gewoon afgevallen. In plaats van dat tegen ons te zeggen of die vinger naast het beeld te leggen, had ze in paniek die vinger in haar jaszak gestoken, in de hoop dat niemand het gezien had, slim =) Gelukkig ging het niet om zo’n eeuwenoud beeld, maar gewoon een gipsen beeld uit recentere tijden. Het heeft nog veel grapjes uitgelokt over ‘de wraak van boeddha’ die nu over ons zal komen. De vinger ligt nog altijd in ons appartement, misschien komt boeddha hem wel halen =)

Onze trein vertrok om 21u, het was de eerste keer dat we een slaaptrein namen. Ik had er een beetje schrik voor, maar de bedden waren eigenlijk best deftig. Er was een smalle gang langs de zijkant van de trein. Door tussenschotten werden er ‘kamertjes’ van elkaar gescheiden met telkens 6 bedden: tweemaal 3 boven elkaar. Er waren wel nergens afsluitingen of gordijntjes of zo. Het was lekker warm in de trein en ik was moe, dus ik had best goed kunnen slapen, ware het niet dat er schuin boven mij een man lag die enorm snurkte! Ik heb er rond 4u ’s nachts uit frustratie zelfs een propje papier naar gesmeten in de hoop dat hij daar wakker van zou worden, maar die slapen natuurlijk overal door. Ik was dus uiteindelijk toch blij toen we weer in Nanjing aankwamen en ik nog een paar uur in mijn eigen warme bedje kon kruipen.

Zoals ik al zei: een reisje van ups en downs, maar de plaatsen die we gezien hebben maakten het toch allemaal de moeite waard.

21-12-2009 om 07:31 geschreven door Tessa  

Zoals gezegd, vertrok onze trein op maandagochtend om 8.30u naar Luoyang.

Na een hectische ochtend waarbij iedereen nog snelsnel ontbijt moest halen en wat snacks voor onderweg, waren we net op tijd om de trein te halen. Ik zat iets verder dan de rest, maar nog wel in dezelfde wagon. Sara was een nieuw ticket voor mij gaan kopen, zo dicht mogelijk bij hun plaatsen. Mijn oorspronkelijke plaats was bezet, ik neem aan door iemand die het ticket op straat gekocht heeft van de dief die mijn portefeuille gestolen had. Ik was er wat slechtgezind op, maar je kan dat die mens natuurlijk ook niet kwalijk nemen.

Na een vrij saaie treinrit van 5uur kwamen we aan in Luoyang, waar we onmiddellijk naar het loket gingen om tickets voor de terugreis te kopen (we hebben geleerd uit ons uitstapje naar Suzhou). Sara had vrij vlot treintickets voor ons kunnen kopen om terug naar Nanjing te gaan. Daarna was het aan Anne-Sophie, maar dat duurde nogal lang. Uiteindelijk kwam die in tranen terug tot bij ons: de vrouw achter het loket had haar foute tickets verkocht, niet voor de volgende dag, maar de dag dáárna. Die mensen praten door zo’n metaalachtig microfoontje, waardoor ze soms moeilijk verstaanbaar zijn, zeker als je een onvriendelijke verkoper voor je hebt. Er zat niets anders op dan die tickets te gaan wisselen, waar je natuurlijk wel een toeslag op betaalt. Het is me uiteindelijk wel gelukt om goede tickets voor hen te kopen voor de volgende avond.

Op het plein voor het station werden we overvallen door mensen die ons allemaal een ander hotel aanprezen (en elk hotel was natuurlijk beter en goedkoper dan de andere), gelukkig hadden we op voorhand al een adres opgezocht. Ik word altijd onnozel bij van die toestanden, zelfs als je echt geïnteresseerd zou zijn, kan je nog niet rustig naar die folders kijken, want ze duwen je meteen iets anders in je handen of trekken je mee, bah. In het hotel namen we een slaapzaal die bestond uit 2 kamers en waar al een Koreaans meisje lag, dat in haar eentje rondtrok (ze sprak niet eens Chinees, respect als je dat ziet zitten). Ondertussen was het 3u in de namiddag en we hadden nog niet gegeten, dus besloten we gauw nog iets te gaan eten in een klein restaurantje en daarna naar de bekende Longmen grotten te gaan, waar grote boeddha beelden zijn uitgehouwen in de rotsen. We namen een gewone stadsbus, die was wel een uur onderweg, maar je spaart er behoorlijk wat geld mee uit (15 cent voor een ritje). In de reisgids stond dat de grotten tot 7u open waren en in het hotel hadden ze ons dat bevestigd (we hadden het voor de zekerheid nog eens nagevraagd omdat we de dag ervoor op de stadsmuur ook te laat waren). Vanaf de bushalte was het nog een vrij lang stuk wandelen, waarbij je natuurlijk voorbij allerlei toeristische winkeltjes geleid wordt. Katrien kocht daar nog ergens een kleedje, waarna we nog een stukje verkeerd wandelden, om uiteindelijk om 17.10u aan te komen bij de inkom… waar bleek dat de ticketverkoop om 17u gestopt was! We hebben alles geprobeerd om die mensen ervan te overtuigen ons toch nog een ticket te verkopen, maar het haalde niets uit: de deuren waren gesloten en er mochten enkel nog mensen buiten. Er zat dus niets anders op dan opnieuw een uur lang de bus terug naar het centrum te nemen. Super stom, zeker omdat we ons helemaal niet gehaast hadden. Als we van de bushalte rechtstreeks naar de ingang gerend waren, hadden we nog wel binnen gemogen.

Een verspilde dag dus, iedereen had het koud en we waren Luoyang eventjes helemaal beu. Het enige warme restaurant in de buurt van ons hotel (de meeste kleine restaurantjes hebben zelfs geen deur) was de Kentucky Fried Chicken, dus zijn we daar lekker westerse hamburgers en frietjes gaan eten.

We hadden er op gerekend de Longmen grotten op maandag al gezien te hebben, zodat we op dinsdag de bus naar het Shaolin klooster zouden kunnen nemen om daar op ons gemak rond te wandelen. We wilden sowieso de twee dingen zien, maar als we gewoon de bus zouden nemen, zouden we ’s avonds nooit op tijd terug zijn om onze trein te halen. We hebben dan maar aan de balie van het hotel een privé busje besteld met een chauffeur die ons de volgende dag snel van de ene naar de andere bestemming zou rijden. We zouden dan wel al om 7u beneden in de lobby moeten staan, auch.

Iedereen wou ’s avonds nog douchen voor we gingen slapen. Katrien stond haar haar te drogen in het deel van de kamer waar ook Sara en ik sliepen toen we plots een luid gezoem hoorden, waarna het licht uitviel! Blijkbaar niet alleen in onze kamer, maar ook in de badkamer. Ik ging naar beneden naar de balie om te vragen of ze iemand konden sturen om het te repareren, maar de technieker kon pas de volgende dag om 10u komen. Het was niet mogelijk een andere kamer te krijgen (hoewel het hotel er nu niet zo drukbezocht uitzag), maar we mochten ons wel in een andere kamer gaan douchen. We moesten wel onze schoenen uitdoen, want we mochten die andere kamer niet vuilmaken (heb ik dus niet gedaan, wij betalen voor licht en een badkamer verdorie!). Gelukkig werkte de elektriciteit in het 2^e deel van de kamer nog wel, dus als we de deur openzetten konden we toch nog min of meer zien wat we deden.

Er zit dan niets anders op dan te lachen met de situatie, zodus, om Paulina te citeren: ‘Thank you Luoyang!’

20-12-2009 om 15:48 geschreven door Tessa  

We zijn bij de 3^e dag van ons uitstapje beland, de 2^e dag in Xi’an.

Omdat iedereen graag wou uitslapen, hadden we pas ’s middags weer met Kirsten afgesproken. We zijn dan eerst naar een restaurantje gegaan, in Xi’an is het eten ook lang niet slecht (het eten verschilt lichtjes van streek tot streek). Aangezien we met ongeveer tien waren, heeft dat behoorlijk wat tijd in beslag genomen, waardoor we pas een eind in de namiddag naar onze eerste bezienswaardigheid van de dag vertrokken: de Big Wild Goose pagode. Deze pagode was op zich niet zo bijzonder (na een paar maanden in China beginnen die dingen allemaal een beetje op elkaar te lijken), maar van bovenaf had je wel een mooi zicht op Xi’an. Helaas was het vrij mistig, waardoor we niet zo ver konden zien. Het temperatuurverschil tussen Nanjing en het noorden was toch voelbaar. In Nanjing is het niet al te warm, maar in Xi’an en Luoyang was het echt heel koud. Ik was blij dat ik mijn warme ski-jas bijhad.

Toen we weer afgedaald waren, namen we een taxi naar de zuidpoort van de stadsmuur. Er loopt nog steeds een oude stadsmuur rond de binnenstad van Xi’an, die de stad een heel pittoresk karakter geeft. De muur is volledig afgezet met lichtjes die ’s avonds aangaan, wat er heel gezellig uitziet. Xi’an is overduidelijk een cultuurstad, je voelt er echt dat je in China bent. Dat klinkt raar om te zeggen, aangezien we nu eenmaal in China zijn, maar in Nanjing bijvoorbeeld zijn er in het straatbeeld niet meer zoveel typisch Chinese elementen aanwezig. We hadden een heel leuke tip gekregen van een vriendin van Kirsten: op de muur kan je fietsen huren waarmee je rond de volledige binnenstad kan fietsen. Volgens die vriendin kon dit tot en met 19u, dus waren we rond 17u daar, zodat we nog twee uur hadden om een tochtje te maken. Bij de verhuurstand aangekomen bleek echter dat ze die dag al om 17.30u sloten. Het was dan ook erg koud en die mensen stonden daar al een hele dag dood te vriezen. Uiteindelijk besloten we toch maar voor een half uur een fiets te huren en een kwartiertje heen te fietsen, om daarna dezelfde weg terug te nemen. Het is echt zonde dat we niet de volledige toer konden doen, want het was een heel leuke manier om iets van de stad te zien. Van het fietsen kregen we het warm en de stadsmuur was redelijk vlak, dus aangenaam om op te fietsen. Maar niets aan te doen, een half uur later moesten de fietsen alweer binnen en zat er niets anders op dan nog een stukje te wandelen. Tijdens die wandeling hebben we naast de muur weer iets grappigs gezien: een rolschaatsbaan! Je weet wel, zoals een ijspiste, maar dan met rolschaatsen (en boenk-muziek, zoals ze zeggen =). We hebben even staan kijken en tot onze verbazing waren het grootste deel van de rolschaatsers jongens van onze leeftijd. Die waren daar hand in hand aan het rondschaatsen en deden allerlei trucjes (achteruit schaatsen, pirouettes, been in de lucht,…), en ze leken het nog cool te vinden ook. Ik zie het Belgische jongens niet zo snel doen =)

’s Avonds zijn we nog iets gaan eten in een westers restaurantje. Voor jullie is het de gewoonste zaak van de wereld, maar hier kan een simpel bord spaghetti enorm smaken. Toen we hier pas aankwamen, gingen we bijna altijd Chinees eten, maar de laatste tijd hebben we meer en meer behoefte aan westers eten. Dat is niet voor elke dag, want het is duurder dan Chinees (toch wel 3 euro voor een maaltijd!), maar af en toe kan dat er wel eens af. Ik denk dat het met de tijd van het jaar te maken heeft, we amuseren ons hier nog steeds goed, maar iedereen begint toch wat meer aan thuis te denken. Op weg naar het restaurant hebben we de chaos van het verkeer in Xi’an mogen ervaren. Verkeerslichten zijn in de stad zéér schaars. Het komt er dus op neer dat je je in het verkeer moet smijten, stoppen op de witten strepen en wachten op een nieuwe opening. Kirsten en Kristof waren verbaasd dat we daar nog niet aan gewend waren, maar bij ons staan er wél lichten (die toch ongeveer de helft van de auto’s doen stoppen).

Om af te sluiten zijn we nog iets gaan drinken in de bar onder onze jeugdherberg en toen was het weeral tijd om afscheid te nemen. Ik was blij dat we Kirsten nog gezien hebben. Zij blijft maar in China voor een half jaar en vertrekt in januari dus alweer naar huis. Ik vond Xi’an uiteindelijk toch nog een hele leuke stad, gezellig vooral. We zijn vroeg in ons bed gekropen, want de volgende ochtend vroeg moesten we alweer onze trein naar Luoyang halen… en daarover morgen meer.

x

17-12-2009 om 09:55 geschreven door Tessa