Een zeer rustig weekje hier in het verre Nanjing.

Het mag er hier op studievlak dan beduidend rustiger aan toegaan dan in België, ook voor ons komen de examens eraan, wat betekent dat ik mijn namiddagen voor een groot deel studerend doorbreng (toegegeven: met royale pauzes tussendoor). Dat maakt het leven natuurlijk meteen een stuk minder interessant, wat de kwaliteit van mijn blog niet ten goede komt.

In een poging jullie geboeid te houden, wil ik hier even een structureel (Zuid-)Chinees probleem aankaarten: de energieverspilling. China is één van de grootste vervuilers ter wereld en als ik hier in de winter even om me heen kijk, verbaasd het me niet. Het is hier momenteel koud, vergelijkbaar met België denk ik. De enige manier om daar binnenshuis iets aan te doen is: de airco op warme stand zetten. Want centrale verwarming is hier simpelweg onbestaande. Wij hebben in ons appartement vier van die elektrische blazers: één in elke slaapkamer en één in de eetkamer. Die laten we als we thuis zijn permanent aanstaan om het hier een beetje warm te houden. Uitzetten is geen optie want, 2^e probleem: de isolatie trekt echt op niets. Huizen hebben standaard enkele beglazing, volgens mijn lerares nemen enkel mensen die rijk genoeg zijn om een eigen woning te bouwen (de happy few dus) dubbele beglazing. Gevolg is dat alle warmte die gecreëerd wordt door die energieverspillende warmteblazers meteen weer langs de ruiten buitenvliegt. Bovendien hebben de airco’s een afvoer naar buiten, die in mijn kamer door een gat in de muur is getrokken, waardoor je via een bepaalde hoek naar buiten kan kijken. Ander voorbeeldje is mijn klaslokaal, waar een ruit in de deur ontbreekt. Het punt is dat de Chinezen er zich zelf niets van lijken aan te trekken. Ons lesgebouw heeft buiten elk raam luiken met vensters die gesloten kunnen worden, maar dat om een of andere reden niet zijn. Ik heb het eens geopperd toen we het tijdens de les over ‘bezuiniging’ hadden, maar zonder resultaat. Je zou denken dat men tijdens de winter tenminste een poging zou doen de koude buiten te houden, maar ook dat is niet altijd het geval. Heel wat kleine winkeltjes en restaurantjes laten de hele dag de deur wagenwijd open staan. Vaak staat binnen de verwarming ook aan, maar het is niet ongebruikelijk dat we tijdens het eten onze jas (en evt. handschoenen) aanhouden. We hebben ons er ondertussen al aan aangepast, het is hier nu eenmaal zo. Volgens mij is het alweer een cultuurverschil, want de Chinezen lijken zich er echt niets van aan te trekken dat de deur overal open staat. Als ik de huisjes iets verder in onze straat bekijk, denk ik ook dat wie daar woont wel aan de koude gewend moet zijn, misschien zijn wij gewoon allemaal kasplantjes. In het noorden kennen ze trouwens wel goede isolatie en centrale verwarming (in Harbin wordt het -30 tijdens de winter, daar moeten ze wel).

Het semester loopt op zijn einde en dat betekent jammer genoeg dat er heel wat mensen uit Nanjing vertrekken. In mijn klas zaten vier Australiërs die hier maar voor zes weken waren. Ik kwam daar heel goed mee overeen, maar ze zijn vorige zaterdag alweer vertrokken, super jammer. Wing gaat het 2^e semester reizen en de Duitsers gaan stage lopen bij bedrijven in Shanghai, wat betekent dat een paar van onze beste vrienden binnenkort Nanjing verlaten. Wie in China blijft, kunnen we natuurlijk nog wel bezoeken. Ik hoop maar dat er in het 2^e semester een grote lichting nieuwe studenten komt.

Ondertussen is het hier zeven uur ’s avonds, hoog tijd om te gaan eten dus.

Tot later!

11-01-2010 om 13:13 geschreven door Tessa  

Een heel gelukkig nieuwjaar iedereen!!!

In mijn eerste blog van het jaar 2010, moet ik het natuurlijk over het oudejaarsfeestje in Nanjing hebben. Anders dan Kerstmis, vier ik Nieuwjaar de laatste jaren sowieso met vrienden, dat vroeg dus niet veel aanpassing. Al was het natuurlijk wel een beetje anders dan in België.

De voorbije jaren heb ik nog vrij casual gekleed Nieuwjaar gevierd. We vieren toch maar onder vrienden en gaan daarna gewoon uit, dus is het niet nodig om heel chique te zijn. In China hoeft dat ook niet, maar omdat alles hier zo goedkoop is, was het toch een buitenkansje om ons eens volledig op te smukken. Katrien, Julie, Sara en ik zijn naar een shoppingcenter in het centrum gegaan om onze nagels te laten doen, naar de kapper te gaan én ons te laten opmaken, heel leuk. Eerst manicure, waarbij ze diamantjes op mijn nagels geplakt hebben. De rest nam gelnagels, maar dat vind ik toch maar niets, veel te onhandig (hoewel ze volgens Julie wel van pas kunnen komen, bij het openen van verpakkingen en zo). Daarna naar de kapper en uiteindelijk naar de visagist. Ik had duidelijk benadrukt dat ze mij niet witter mochten maken, want als ze hier de kans krijgen, ben je voor je het weet net een porseleinen pop. Mijn ogen waren heel zwart, met veel glitters, wel eens mooi. Ik zou het in België nooit doen, een beetje erover, maar hier maakt dat allemaal niet zoveel uit. En: dat alles heb ik laten doen voor amper 15 euro (daar kan je in België nog niet eens voor naar de kapper gaan).

Nu moest dat allemaal in de namiddag gebeuren en we moesten wachten tot iedereen klaar was voor we konden vertrekken, dus was het al behoorlijk laat toen we het shoppingcenter verlieten. We hadden nog amper een uurtje om ons thuis te gaan omkleden en in het restaurant te geraken waar we hadden afgesproken. Op dat uur is het bijna onmogelijk een taxi te vinden en het was nog vrij ver wandelen naar de bushalte. Bovendien zat het verkeer volledig vast, alle auto’s stonden stil. We stonden net te bedenken wat we gingen doen, toen we plots vlak voor ons in de file een bus van onze universiteit zagen staan. Er rijden dagelijks bussen heen en weer tussen de 2 campussen en deze was op weg naar de onze. Wij dus op de deur gaan kloppen en gevraagd of we niet mee mochten rijden naar de campus. De chauffeur was gelukkig heel vriendelijk en zo zijn we als enige passagiers met een privébus terug naar de unief gereden. We moesten aan geen enkele halte stoppen, waardoor we ondanks de file toch nog op tijd thuis waren.

Toen we met enige moeite het restaurant gevonden hadden, waren we ‘maar’ 20min te laat, wat nog meevalt he. We hadden met 15 mensen gereserveerd bij een Japans restaurant waar je voor een vaste prijs zoveel mag eten en drinken als je wil, en nog lekker ook! Je kan daar kamers reserveren, waar je rond een tafel zit, die verzonken zit in de grond. De tafel lijkt op 20cm boven de grond te staan, maar daaronder is een put, waar je met je benen in zit. Je schoenen moet je buiten laten staan, wel gezellig.

Het was al 11u toen we uit het restaurant vertrokken en van daaruit gingen we naar het appartement van Romain en Justine. Je kan daar met de lift tot de 32^e verdieping gaan, van waar je toegang hebt tot het dak. We hadden geen echt vuurwerk gekocht, maar een Chinese vriendin van Julie had lange stokken voor ons gevonden, die de grote versie waren van die knetterstokjes die je op een ijsje zet. Verder hadden we zo’n 1000 glow-in-the-dark sticks gekocht (die in het verloop van de avond natuurlijk overal zijn achtergelaten) We hebben daar een heleboel van gekraakt en bij wijze van vuurwerk in de lucht geworpen, tot het hele dak vol met fluo staafjes lag. Rondom ons werd ook nog eens echt vuurwerk afgestoken, waar we toch iets van hebben kunnen zien. Na 3 keer te hebben afgeteld (onze uurwerken stonden niet helemaal gelijk), werd besloten dat het nu toch echt 2010 was, zeven uur voor jullie dat thuis gevierd hebben dus. We zijn daarna nog even uit geweest, maar het was niet te doen van de drukte in de clubs, dus het is niet meer zo laat geworden.

Ik moet zeggen dat ik hier in Nanjing heel goed oudjaar gevierd heb. Ik hoop voor jullie, waar je het ook gevierd hebt, hetzelfde. En tot slot: Mijn beste wensen voor 2010, dat het in alle opzichten (nog) beter mag worden dan 2009!

04-01-2010 om 07:47 geschreven door Tessa  

‘Chinezen eten alles met poten, buiten een tafel, en alles wat vliegt, buiten een vliegtuig’.

Het is een bekend grapje over China. Ik woon nu net iets meer dan 4 maanden in Nanjing en voorlopig kan ik dat alleen maar bevestigen. En niet alleen dat, ze eten ook alles wat daar tussen valt. Ik had me (zoals jullie ondertussen al wel weten) voorgenomen om zoveel mogelijk vreemde dingen te proeven.

Dit stond al op mijn lijstje van meest exotische gerechten: baby-vogeltje op spies (per ongeluk besteld, dan maar geprobeerd een hapje te nemen, om tot de conclusie te komen dat ik het niet over mijn hart kon krijgen), dikke slakken (dapper een volledige in mijn mond gestoken, walgelijk bevonden en zo discreet mogelijk ergens uitgespuwd), hond (drie stukjes gegeten en geconstateerd dat het zo slecht niet was, tot mijn Europese schuldgevoel opspeelde) en eendenpoten (simpelweg oneetbaar, probeer maar eens een klomp rubber door te bijten). Toegegeven: deze eerdere experimenten waren niet meteen geslaagd, maar je bent nooit zeker tot je het eens geprobeerd hebt he.

Volgende item op het ‘nog te eten’ lijstje: insecten. We hebben een paar weken geleden al eens gezocht naar een markt met stalletjes waar ze insecten zouden verkopen, maar het bleek dat die maar één keer per jaar gehouden werd. We zijn dan maar Thais gaan eten, ook lang niet slecht =) Nu vertelde Nathan (Amerikaan) ons gisteren dat hij een tijd gereden in een restaurant met specialiteiten uit Yunnan was gaan eten, waar verschillende soorten insecten op het menu stonden! We hebben dan maar meteen beslist dat vandaag eens te gaan uitproberen. Alle dapperen op een rijtje: ik, Katrien, Sara, Julie, Kien, Christian, Romain en Justine (Romains vriendinnetje die hier voor 2 maanden is). Die 2 laatsten konden uiteindelijk niet mee, omdat Romains scooter deze middag gestolen is. Dat zal dus een rondje zoeken – politiebureau geworden zijn (ik weet hoe lastig het is als je bestolen wordt, dus ik hoop maar dat ze hem terugvinden).

Nathan’s beschrijving van waar het restaurant zich precies bevond, bleek niet zo accuraat te zijn (zeg maar: totaal onbruikbaar), dus het heeft ongeveer een uur geduurd voor we het gevonden hebben, na de hulp te hebben ingeroepen van een Duitser met iets meer richtingsgevoel. Het bleek een vrij chique restaurant te zijn met super veel lekkere dingen op het menu! We hebben dan ook maar meteen puree (!) en ribbetjes besteld. Hey, die insecten moeten toch ergens mee worden weggegeten? Omdat het de eerste keer was en we vrij zeker waren dat insecten toch niet bepaald lekker gingen zijn, besloten we het bij één gerechtje te houden: geroosterde libellen. Dat klonk veiliger dan ‘gefrituurde bijen’ (er moest maar eens een angeltje zijn achtergebleven!). Er werd een bordje opgediend met dingen die nog zéér duidelijk insecten geweest waren. De vleugels waren eraf, maar voor de rest was alles nog aanwezig, van kop tot pootjes. Je moest je daar toch even overheen zetten voor je zoiets in je mond kon steken. Gelukkig ging Christian eerst, toen ik zag dat die er niet zoveel problemen mee had, ging het voor mij vlotter. Eigenlijk viel het heel goed mee. Stel je voor dat je een kleine garnaal opeet zonder ze te pellen, zoiets. Er zit niet veel vlees of smaak aan. Ik kan me nu niet inbeelden dat je libellen besteld omdat je dat zo geweldig lekker vindt. Toen ik er eenmaal eentje gegeten had, was er niet zoveel meer aan. Ik heb er nog 2 genomen, voornamelijk om Julie aan te moedigen het ook te proberen. Die heeft wat meer bedenktijd nodig gehad, ze kon zich er eerst echt niet toe brengen er een in haar mond te steken. Helemaal op het eind van de maaltijd is het toch gelukt, waarmee iedereen dus behoorlijk dapper geweest is.

Dat hebben we dan ook alweer gehad, op naar het volgende! Voor Nieuwjaar hebben we toch net iets anders gepland: Japans, njam.

En bij deze: goed oud en nieuw vieren iedereen! Geniet van de Champagne en het vuurwerk in België! En lees vooral mijn volgende blog in het jaar 2010!!

30-12-2009 om 09:37 geschreven door Tessa  

Laat ik beginnen iedereen een gelukkig Kerstfeest te wensen! Eén dag na datum, dat moet nog kunnen.

Kerst vieren in China. We hadden er een beetje schrik voor, want de kerstfeestjes thuis evenaren is natuurlijk niet gemakkelijk. Niet vieren is ook geen optie, dan zouden we voorbijgaan aan onze belangrijkste traditionele feestdag. We hebben dan maar ons best gedaan het zo gezellig mogelijk te maken. 2 weken op voorhand stond hier al een kerstboom. Een plastieken weliswaar, maar toch mooi versierd met dank aan de kerstversiering die Sara’s familie had opgestuurd en een selectie uit de plastieken brol die hier in de supermarkt aan de man wordt gebracht. We hebben ook  wat kerstmuziek gedownload, die op loop werd afgespeeld (hopelijk niet tot al te grote ergernis van de buren). Ik had eerst een kerst-cd gekocht, maar die werd al snel aan de kant gesmeten toen bleek dat hij van voor tot achter ingezongen was door een kinderkoortje (te veel is te veel).

Omdat wij een appartement hebben met redelijk veel plaats, hadden we voorgesteld om Kerstmis bij ons te vieren. ‘Veel plaats’ is wel relatief, dus hadden we enkel onze beste vrienden uitgenodigd. Iedereen zou geld bijleggen, waar wij dan eten en drinken van konden kopen. En iedereen moest een pakje kopen voor ongeveer 20 kuai (2 euro, je zou ervan versteld staan wat je daar allemaal voor kan kopen hier), dat zowel voor jongens als meisjes geschikt was. We hebben hier hardop zitten dromen van een kerstmenu zoals die eruit hoort te zien: kreeft, wild, gestoofde groentjes, kroketjes, dessertenbuffet, … om het uiteindelijk toch maar wat simpeler te houden (rekening houdend met het budget, ons eigen kooktalent en de faciliteiten die we tot onze beschikking hebben). Het menu dus: hapjes, penne met 2 sauzen (vlees en vegetarisch) en chocomousse en koekjestaart. Katrien en ik hebben de dag op voorhand de desserts gemaakt. Chocomousse maken als je letterlijk maar 1 grote pot hebt om ingrediënten in op te kloppen, te smelten, te mengen, … het kan! Zolang je maar veel kleine kommetjes hebt om tussendoor alles in over te gieten. En hij had succes ook (er waren 2 potjes over en daar is voor gevochten). Sara was verantwoordelijk voor de spaghettisauzen en die vielen ook in de smaak (zelfs King, die zijn best deed om niet te laten merken dat hij onze chocomousse maar niks vond, vond de penne lekker). Basic dus, maar iedereen was tevreden =) Brooke had op het laatste moment afgezegd, waardoor er eigenlijk net voldoende plaats was aan tafel, zolang er iemand op het salontafeltje ging zitten i.p.v. op een stoel. Ga maar eens kijken naar de foto’s van ons appartement en bedenk dat we met 11 man rond die tafel gezeten hebben!

Voor de pakjes hebben we een spelletje gespeeld dat Sara altijd doet met haar familie. Als je 6 gooit met een dobbelsteen mag je een pakje van tafel kiezen. Als iedereen een pakje heeft, moet je zeggen welk pakje jij gekocht hebt. Daarna mag iedereen nog eens gooien en als je 6 of 1 hebt, mag je je pak wisselen met dat van iemand anders. Daarna mag iedereen zijn cadeautje opendoen, waarna weer een ronde volgt waarbij je opnieuw kan wisselen, smerig! We hadden gezegd dat de pakjes best grappig mochten zijn en er zaten er goeikes tussen! Super Mario oorverwarmers, zo’n mechanisch hondjes dat blaft en rondloopt, een plastieken eend die eieren legt, dolle pret =) Kien had naast zijn pakje ook 2 dozen met van die fluo plastic armbandjes meegebracht, die licht geven als je ze kraakt. Ik moet niet zeggen dat ons appartement daar op het eind van de avond vol mee lag, op een bepaald moment was het hier precies een goa-feestje =) Iemand had ook het lumineuze idee gehad een spuitbus cadeau te geven waar roze plastic lint uitspoot. Die was natuurlijk na een half uur al leeg en onze muren hingen vol roos spul (ik heb daarnet nog een beetje teruggevonden onder de zetel).

Uiteindelijk was het dus niet direct een kerstfeest zoals thuis, maar het was wel leuk en gezellig. En dat is toch al iets he =)

Volgend jaar ben ik er weer bij thuis!

Dikke kerstkus, Tessa

26-12-2009 om 09:25 geschreven door Tessa  

Een week later kunnen we eindelijk het hoofdstuk Xi’an-Luoyang afsluiten: 2^e dag in Luoyang.

Om 6uur ging de wekker, veel te vroeg natuurlijk en sneu voor het Koreaanse meisje in onze kamer, dat mee wakker gemaakt werd. We moesten ons nog steeds in het donker omkleden en onze spullen bij elkaar zoeken, het is een wonder dat niemand iets vergeten is. Beneden stond onze 司机 siji chauffeur ons op te wachten met een klein busje. Het zag er een beetje gammel uit, maar de stoelen waren comfortabel en het was zeer praktisch: we werden de hele dag voor de deur afgezet en voor de deur weer opgehaald.

De eerste stop was het Shaolin klooster, op anderhalf uur buiten Luoyang. Er zijn in China meerdere Shaolin tempels en scholen, maar die in Luoyang is de bekendste. De Shaolin tempels zijn boeddhistische tempels, vooral bekend omdat de monniken zeer bedreven zijn in de 武术 wushu zelfverdedigingskunsten, zoals kungfu. Oorspronkelijk bestudeerden de monniken de gevechtskunsten om zichzelf te kunnen verdedigen tegen overvallen, maar ook om mentale en fysieke discipline te krijgen. Vandaag de dag gaat het natuurlijk vooral om het tweede aspect, vermengd met een flinke dosis toeristische aantrekkingskracht. De Shaolin monniken runnen scholen waar kinderen van jongs af aan wushu kunnen gaan studeren. Het was mij niet zo duidelijk of die kinderen dan ook allemaal monnik worden, of nadat ze zijn afgestudeerd het klooster weer verlaten. Het domein van de school was best groot, met verschillende tempels. De Shaolin tempel was toch de mooiste die ik hier in China al gezien heb. Heel leuk was ‘De hal van de 100 boeddha’s’. Dat was een tempelruimte die vol boeddhabeelden stond, die allemaal een ander aspect van boeddha moesten verbeelden. Het waren volgens mij niet zo’n oude beelden, maar we hebben ons enorm geamuseerd met het nadoen van al die beelden (bekijk zeker de foto’s). Helemaal aan het einde van het domein zou nog een bos moeten liggen met een aantal tempels, maar omdat we rekening moesten houden met de tijd, zijn we daar niet meer geraakt, het was nog ongeveer 2km wandelen. We hebben trouwens achteraf gehoord dat een deel van het domein afgesloten was door de sneeuw en de koude. Om af te sluiten zijn we nog naar een korte voorstelling gaan kijken van leerlingen van de school. Dat wordt natuurlijk georganiseerd voor de toeristen, maar ik was toch serieus onder de indruk. Er waren een aantal heel jonge jongetjes die al ongelooflijke dingen konden. Een aantal oudere jongens brak ijzer met hun hoofd, boog speren om met de punt op hun keel gericht, stak een speld door een glazen plaat, … toch wel knap.

Tijd om te middageten was er niet, maar het was een uur rijden naar onze volgende bestemming, dus konden we iets eten in de auto. Deze keer waren we netjes op tijd bij de Longmen grotten. Aan de inkom stond dat universiteitsstudenten korting kregen, maar de vrouw aan de kassa wou ons geen korting geven. Wij lieten onze Chinese (!) studentenkaart zien in de overtuiging dat we recht hadden op korting, maar ze wees op de kleine lettertjes onderaan: enkel geldig voor inwoners van de Volksrepubliek China, discriminatie of niet? Maar de grotten dus: Luoyang was lange tijd het boeddhistische centrum van China. De Longmen (‘drakenpoort’) grotten zijn ontstaan tussen 494 en 907 n.Chr. Er zouden 2345 grotten en nissen aanwezig zijn (mooi getal niet?) met meer dan 100.000 boeddhistische beelden, van hele kleintjes tot gigantisch grote. Ik vond het een van de mooiste dingen die ik hier in China al gezien heb. Je in te beelden dat er mensen hun leven gespendeerd hebben aan het uithouwen van al die beeldjes in de rotsen! Het was erg jammer dat het regende en mistig was, in volle zon moeten die beelden nog mooier zijn. Langs de andere kant waren we wel bijna de enige gasten, waardoor we op ons gemak konden rondlopen en een paar mooie foto’s hebben kunnen nemen. Het was het zeker waard om tot daar te gaan.

We waren uiteindelijk toch nog vrij vroeg terug bij ons hotel, dus moesten we nog even wachten voor de trein vertrok. Terug naar KFC dus, de enige warme plaats in heel Luoyang. Terwijl we daar iets zaten te drinken zegt Sara plots ‘Ik moet nog iets vertellen’. Ze haalt een onbestemd klein voorwerp uit haar zak en legt het op tafel. Bij nader onderzoek bleek het de vinger van één van de boeddha’s uit de ‘Hal van 100 boeddha’s te zijn! Ze had één van de beelden een hand gegeven en een van zijn vingers was er gewoon afgevallen. In plaats van dat tegen ons te zeggen of die vinger naast het beeld te leggen, had ze in paniek die vinger in haar jaszak gestoken, in de hoop dat niemand het gezien had, slim =) Gelukkig ging het niet om zo’n eeuwenoud beeld, maar gewoon een gipsen beeld uit recentere tijden. Het heeft nog veel grapjes uitgelokt over ‘de wraak van boeddha’ die nu over ons zal komen. De vinger ligt nog altijd in ons appartement, misschien komt boeddha hem wel halen =)

Onze trein vertrok om 21u, het was de eerste keer dat we een slaaptrein namen. Ik had er een beetje schrik voor, maar de bedden waren eigenlijk best deftig. Er was een smalle gang langs de zijkant van de trein. Door tussenschotten werden er ‘kamertjes’ van elkaar gescheiden met telkens 6 bedden: tweemaal 3 boven elkaar. Er waren wel nergens afsluitingen of gordijntjes of zo. Het was lekker warm in de trein en ik was moe, dus ik had best goed kunnen slapen, ware het niet dat er schuin boven mij een man lag die enorm snurkte! Ik heb er rond 4u ’s nachts uit frustratie zelfs een propje papier naar gesmeten in de hoop dat hij daar wakker van zou worden, maar die slapen natuurlijk overal door. Ik was dus uiteindelijk toch blij toen we weer in Nanjing aankwamen en ik nog een paar uur in mijn eigen warme bedje kon kruipen.

Zoals ik al zei: een reisje van ups en downs, maar de plaatsen die we gezien hebben maakten het toch allemaal de moeite waard.

21-12-2009 om 07:31 geschreven door Tessa  

Zoals gezegd, vertrok onze trein op maandagochtend om 8.30u naar Luoyang.

Na een hectische ochtend waarbij iedereen nog snelsnel ontbijt moest halen en wat snacks voor onderweg, waren we net op tijd om de trein te halen. Ik zat iets verder dan de rest, maar nog wel in dezelfde wagon. Sara was een nieuw ticket voor mij gaan kopen, zo dicht mogelijk bij hun plaatsen. Mijn oorspronkelijke plaats was bezet, ik neem aan door iemand die het ticket op straat gekocht heeft van de dief die mijn portefeuille gestolen had. Ik was er wat slechtgezind op, maar je kan dat die mens natuurlijk ook niet kwalijk nemen.

Na een vrij saaie treinrit van 5uur kwamen we aan in Luoyang, waar we onmiddellijk naar het loket gingen om tickets voor de terugreis te kopen (we hebben geleerd uit ons uitstapje naar Suzhou). Sara had vrij vlot treintickets voor ons kunnen kopen om terug naar Nanjing te gaan. Daarna was het aan Anne-Sophie, maar dat duurde nogal lang. Uiteindelijk kwam die in tranen terug tot bij ons: de vrouw achter het loket had haar foute tickets verkocht, niet voor de volgende dag, maar de dag dáárna. Die mensen praten door zo’n metaalachtig microfoontje, waardoor ze soms moeilijk verstaanbaar zijn, zeker als je een onvriendelijke verkoper voor je hebt. Er zat niets anders op dan die tickets te gaan wisselen, waar je natuurlijk wel een toeslag op betaalt. Het is me uiteindelijk wel gelukt om goede tickets voor hen te kopen voor de volgende avond.

Op het plein voor het station werden we overvallen door mensen die ons allemaal een ander hotel aanprezen (en elk hotel was natuurlijk beter en goedkoper dan de andere), gelukkig hadden we op voorhand al een adres opgezocht. Ik word altijd onnozel bij van die toestanden, zelfs als je echt geïnteresseerd zou zijn, kan je nog niet rustig naar die folders kijken, want ze duwen je meteen iets anders in je handen of trekken je mee, bah. In het hotel namen we een slaapzaal die bestond uit 2 kamers en waar al een Koreaans meisje lag, dat in haar eentje rondtrok (ze sprak niet eens Chinees, respect als je dat ziet zitten). Ondertussen was het 3u in de namiddag en we hadden nog niet gegeten, dus besloten we gauw nog iets te gaan eten in een klein restaurantje en daarna naar de bekende Longmen grotten te gaan, waar grote boeddha beelden zijn uitgehouwen in de rotsen. We namen een gewone stadsbus, die was wel een uur onderweg, maar je spaart er behoorlijk wat geld mee uit (15 cent voor een ritje). In de reisgids stond dat de grotten tot 7u open waren en in het hotel hadden ze ons dat bevestigd (we hadden het voor de zekerheid nog eens nagevraagd omdat we de dag ervoor op de stadsmuur ook te laat waren). Vanaf de bushalte was het nog een vrij lang stuk wandelen, waarbij je natuurlijk voorbij allerlei toeristische winkeltjes geleid wordt. Katrien kocht daar nog ergens een kleedje, waarna we nog een stukje verkeerd wandelden, om uiteindelijk om 17.10u aan te komen bij de inkom… waar bleek dat de ticketverkoop om 17u gestopt was! We hebben alles geprobeerd om die mensen ervan te overtuigen ons toch nog een ticket te verkopen, maar het haalde niets uit: de deuren waren gesloten en er mochten enkel nog mensen buiten. Er zat dus niets anders op dan opnieuw een uur lang de bus terug naar het centrum te nemen. Super stom, zeker omdat we ons helemaal niet gehaast hadden. Als we van de bushalte rechtstreeks naar de ingang gerend waren, hadden we nog wel binnen gemogen.

Een verspilde dag dus, iedereen had het koud en we waren Luoyang eventjes helemaal beu. Het enige warme restaurant in de buurt van ons hotel (de meeste kleine restaurantjes hebben zelfs geen deur) was de Kentucky Fried Chicken, dus zijn we daar lekker westerse hamburgers en frietjes gaan eten.

We hadden er op gerekend de Longmen grotten op maandag al gezien te hebben, zodat we op dinsdag de bus naar het Shaolin klooster zouden kunnen nemen om daar op ons gemak rond te wandelen. We wilden sowieso de twee dingen zien, maar als we gewoon de bus zouden nemen, zouden we ’s avonds nooit op tijd terug zijn om onze trein te halen. We hebben dan maar aan de balie van het hotel een privé busje besteld met een chauffeur die ons de volgende dag snel van de ene naar de andere bestemming zou rijden. We zouden dan wel al om 7u beneden in de lobby moeten staan, auch.

Iedereen wou ’s avonds nog douchen voor we gingen slapen. Katrien stond haar haar te drogen in het deel van de kamer waar ook Sara en ik sliepen toen we plots een luid gezoem hoorden, waarna het licht uitviel! Blijkbaar niet alleen in onze kamer, maar ook in de badkamer. Ik ging naar beneden naar de balie om te vragen of ze iemand konden sturen om het te repareren, maar de technieker kon pas de volgende dag om 10u komen. Het was niet mogelijk een andere kamer te krijgen (hoewel het hotel er nu niet zo drukbezocht uitzag), maar we mochten ons wel in een andere kamer gaan douchen. We moesten wel onze schoenen uitdoen, want we mochten die andere kamer niet vuilmaken (heb ik dus niet gedaan, wij betalen voor licht en een badkamer verdorie!). Gelukkig werkte de elektriciteit in het 2^e deel van de kamer nog wel, dus als we de deur openzetten konden we toch nog min of meer zien wat we deden.

Er zit dan niets anders op dan te lachen met de situatie, zodus, om Paulina te citeren: ‘Thank you Luoyang!’

20-12-2009 om 15:48 geschreven door Tessa  

We zijn bij de 3^e dag van ons uitstapje beland, de 2^e dag in Xi’an.

Omdat iedereen graag wou uitslapen, hadden we pas ’s middags weer met Kirsten afgesproken. We zijn dan eerst naar een restaurantje gegaan, in Xi’an is het eten ook lang niet slecht (het eten verschilt lichtjes van streek tot streek). Aangezien we met ongeveer tien waren, heeft dat behoorlijk wat tijd in beslag genomen, waardoor we pas een eind in de namiddag naar onze eerste bezienswaardigheid van de dag vertrokken: de Big Wild Goose pagode. Deze pagode was op zich niet zo bijzonder (na een paar maanden in China beginnen die dingen allemaal een beetje op elkaar te lijken), maar van bovenaf had je wel een mooi zicht op Xi’an. Helaas was het vrij mistig, waardoor we niet zo ver konden zien. Het temperatuurverschil tussen Nanjing en het noorden was toch voelbaar. In Nanjing is het niet al te warm, maar in Xi’an en Luoyang was het echt heel koud. Ik was blij dat ik mijn warme ski-jas bijhad.

Toen we weer afgedaald waren, namen we een taxi naar de zuidpoort van de stadsmuur. Er loopt nog steeds een oude stadsmuur rond de binnenstad van Xi’an, die de stad een heel pittoresk karakter geeft. De muur is volledig afgezet met lichtjes die ’s avonds aangaan, wat er heel gezellig uitziet. Xi’an is overduidelijk een cultuurstad, je voelt er echt dat je in China bent. Dat klinkt raar om te zeggen, aangezien we nu eenmaal in China zijn, maar in Nanjing bijvoorbeeld zijn er in het straatbeeld niet meer zoveel typisch Chinese elementen aanwezig. We hadden een heel leuke tip gekregen van een vriendin van Kirsten: op de muur kan je fietsen huren waarmee je rond de volledige binnenstad kan fietsen. Volgens die vriendin kon dit tot en met 19u, dus waren we rond 17u daar, zodat we nog twee uur hadden om een tochtje te maken. Bij de verhuurstand aangekomen bleek echter dat ze die dag al om 17.30u sloten. Het was dan ook erg koud en die mensen stonden daar al een hele dag dood te vriezen. Uiteindelijk besloten we toch maar voor een half uur een fiets te huren en een kwartiertje heen te fietsen, om daarna dezelfde weg terug te nemen. Het is echt zonde dat we niet de volledige toer konden doen, want het was een heel leuke manier om iets van de stad te zien. Van het fietsen kregen we het warm en de stadsmuur was redelijk vlak, dus aangenaam om op te fietsen. Maar niets aan te doen, een half uur later moesten de fietsen alweer binnen en zat er niets anders op dan nog een stukje te wandelen. Tijdens die wandeling hebben we naast de muur weer iets grappigs gezien: een rolschaatsbaan! Je weet wel, zoals een ijspiste, maar dan met rolschaatsen (en boenk-muziek, zoals ze zeggen =). We hebben even staan kijken en tot onze verbazing waren het grootste deel van de rolschaatsers jongens van onze leeftijd. Die waren daar hand in hand aan het rondschaatsen en deden allerlei trucjes (achteruit schaatsen, pirouettes, been in de lucht,…), en ze leken het nog cool te vinden ook. Ik zie het Belgische jongens niet zo snel doen =)

’s Avonds zijn we nog iets gaan eten in een westers restaurantje. Voor jullie is het de gewoonste zaak van de wereld, maar hier kan een simpel bord spaghetti enorm smaken. Toen we hier pas aankwamen, gingen we bijna altijd Chinees eten, maar de laatste tijd hebben we meer en meer behoefte aan westers eten. Dat is niet voor elke dag, want het is duurder dan Chinees (toch wel 3 euro voor een maaltijd!), maar af en toe kan dat er wel eens af. Ik denk dat het met de tijd van het jaar te maken heeft, we amuseren ons hier nog steeds goed, maar iedereen begint toch wat meer aan thuis te denken. Op weg naar het restaurant hebben we de chaos van het verkeer in Xi’an mogen ervaren. Verkeerslichten zijn in de stad zéér schaars. Het komt er dus op neer dat je je in het verkeer moet smijten, stoppen op de witten strepen en wachten op een nieuwe opening. Kirsten en Kristof waren verbaasd dat we daar nog niet aan gewend waren, maar bij ons staan er wél lichten (die toch ongeveer de helft van de auto’s doen stoppen).

Om af te sluiten zijn we nog iets gaan drinken in de bar onder onze jeugdherberg en toen was het weeral tijd om afscheid te nemen. Ik was blij dat we Kirsten nog gezien hebben. Zij blijft maar in China voor een half jaar en vertrekt in januari dus alweer naar huis. Ik vond Xi’an uiteindelijk toch nog een hele leuke stad, gezellig vooral. We zijn vroeg in ons bed gekropen, want de volgende ochtend vroeg moesten we alweer onze trein naar Luoyang halen… en daarover morgen meer.

x

17-12-2009 om 09:55 geschreven door Tessa  

Vervolgverhaal, deel 2: eerste dag in Xi’an. Vorige week donderdagavond namen Sara, Katrien en ik vanuit Nanjing het vliegtuig naar de stad van het terracottaleger.

Voor wie het zich afvraagt: die binnenlandse vlucht was zeer oké. Het was een klein vliegtuigje, maar voor de rest heel deftig. Wel vreemd: de stewards en stewardessen waren gekleed in een joggingpak met sportschoenen, waardoor het nogal moeilijk was hen van de gewone passagiers te onderscheiden. Het zal voor hen wel comfortabeler zijn dan van die mantelpakjes zeker?

Aangekomen in Xi’an trokken we recht naar het hotel, waar Anne-Sophie (die vriendin die in Hefei studeert) en twee van haar vriendinnen op ons wachtten. Dat waren een Koreaans meisje: Tikyo (ik hoop dat ik haar naam juist schrijf) en een Indonesische: Paulina. Twee leuke meisjes, een beetje stil, maar wel lief. Aangekomen in de jeugherberg probeerden we Anne-Sophie te bellen, die voor ons allemaal gereserveerd had, maar ze nam haar telefoon niet op. We vroegen dan maar aan de balie of ze wisten in welke kamer onze vrienden verbleven, maar daar wisten ze van niets. Ze hdden geen reservering onder die naam en konden zich ook geen Belgisch meisje met bruin haar herinneren. We wisten niet goed wat we moesten doen en besloten dan nog maar iets te eten in het restaurant van het hostel en even te wachten. Een half uur later kregen we telefoon van Anne-Sophie: ze stond aan de balie op ons te wachten. Ik naar de balie... waar geen Anne-Sophie te zien was. Bleek dat we in een ander hostel stonden! Er waren 2 hostels van dezelfde keten vlak bij elkaar. Uiteindelijk zijn ze ons komen ophalen en zijn we allemaal samen naar het juiste hotel gewandeld. Onze jeugdherberg was weer ongelooflijk gezellig. We hadden geboekt bij dezelfde keten als die van Suzhou en het was opnieuw een oud gebouw dat gerenoveerd was. En ze hadden overal kerstversiering gehangen! Een beetje kitcherig, maar in die omgeving paste dat wel. Ik had voor het eerst hier in China een kerstgevoel, zeker toen er bij het ontbijt ook nog eens kerstmuziek opstond. (Klein tussendoortje: we hebben hier net in ons appartement de kerstboom gezet en ook al is hij klein en van plastiek, het ziet er lang niet slecht uit! Ik ben er heel blij mee, we móesten echt een kerstboom hebben)

De volgende ochtend was onze eerste bestemming het terracottaleger, dat op een uurtje buiten Xi’an ligt. Ik heb er jullie nog nooit mee willen vervelen, maar ik denk dat hier voor het eerst een stukje geschiedenis op zijn plaats is (over te slaan voor wie niet geïnteresseerd is):

Het terracottaleger is de benaming voor de 9099 grafgiften die meegegeven werden aan Qin Shi Huangdi, de eerste keizer van de Qin dynastie (221-206 v.Chr.) die de verschillende staten binnen China verenigde tot één groot land. Men begon reeds in het eerste jaar van zijn regering met de bouw van zijn mausoleum (Qin Shi Huangdi was een vooruitziend man). Bij die bouw werden zo’n 700.000 arbeiders ingezet, in die tijd konden de koningen nog eens zot doen. Het terracottaleger bestaat grotendeels uit soldaten, waaronder voetvolk, boogschutters, ruiters, … die allemaal anders zijn, geen één beeld is hetzelfde. De beelden zijn gewapend met echte wapens. Verder zijn er ook veel paarden aanwezig onder de beelden en een beperkt aantal andere dieren. Het mausoleum werd bedekt door een grafheuvel, die oorspronkelijk 115 meter hoog was. In 1974 vonden boeren die een put aan het graven waren per toeval een terracottakrijger. Er werd verder gegraven en het mausoleum werd ontdekt (je zal maar eens een put in je rijstveld graven). Op dit moment zijn er 3 grote putten te bezichtigen voor het publiek, in een daarvan zijn de meeste beelden blootgelegd, in 2 ervan is men nog aan het graven. Met de huidige technieken is het nog niet verantwoord om het graf van de keizer bloot te leggen, de kans op beschadiging is te groot.

Ik kan daar alleen maar aan toevoegen dat ik geweldig onder de indruk was. Het is vreemd om iets te zien waar je zoveel over gehoord en gelezen hebt. Sommigen zeggen een beetje teleurgesteld te zijn, omdat ze het leger groter verwachtten, maar ik vond het meer dan de moeite waard. (neem een kijkje bij de foto’s)

Wat er daarna gebeurd is, hebben jullie gisteren uitgebreid kunnen lezen, daar komen we niet meer op terug. Het is ons uiteindelijk nog gelukt om ’s avonds met Kirsten af te spreken. We zijn eerst iets gaan eten en daarna zijn we met nog een aantal vrienden van haar naar een café gegaan dat zich blijkbaar onder onze jeugdherberg bevond. Een café? Ja, een echt café, in China! Super gezellig en met betaalbare prijzen, dat was echt nog eens leuk. Kirsten lijkt ook een hele leuke vriendengroep te hebben (waaronder veel Belgen, alle Belgen die een beurs van de provincie Antwerpen krijgen, worden naar Xi’an gestuurd). Daarna zijn we nog naar een club gegaan. De clubs in Xi’an zijn blijkbaar een pak chiquer dan in Nanjing, groter ook (wat niet wil zeggen dat ze ook beter zijn natuurlijk). Het was heel tof, maar we zijn toch niet te laat naar het hotel terug gegaan, we hadden nog 3 dagen reizen voor de boeg.

Over die volgende dagen vanaf morgen meer, stay tuned!

16-12-2009 om 16:34 geschreven door Tessa  

Sara, Katrien en ik zijn nog niet zo lang geleden na een 11 uur durende treinrit weer thuisgekomen van een uitstapje naar Xi’an en Luoyang.

Er valt zoveel te vertellen over dit verlengd weekend (goede en slechte dingen) dat ik besloten heb het dit keer in stukjes te schrijven. Jullie krijgen dus de komende dagen een vervolgverhaaltje voorgeschoteld.

Logisch lijkt het mijn verhaal chronologisch te doen, vanaf ons vertrek uit Nanjing. Ik ga de volgorde echter lichtjes aanpassen en begin op vrijdagmiddag, 3 uur, we stapten net uit de bus die ons van het bekende terracottaleger (meer daarover morgen) weer naar het stationsplein van de stad Xi’an gebracht had. We hadden verder nog niets gezien in Xi’an, dus besloten Katrien, Sara en ik ons bezoek aan de binnenstad te beginnen in het moslimkwartier. Om daar te geraken moesten we wel eerst de juiste bus zien te vinden in de chaos rond het plein. Ik liep een beetje achterop een sms’je te sturen naar Kirsten (vriendin van ons die in Xi’an studeert) om af te spreken. Berichtjes sturen en wandelen tegelijkertijd vraagt veel van mijn concentratie en daarbovenop vroeg iemand me ook nog even naar het adres van ons hotel te kijken, dat op de kamerkaart stond die in mijn portefeuille zat. Ik liep dus te knoeien met gsm, fototoestel en rugzak, terwijl ik mijn best deed om de 2 anderen niet uit het oog te verliezen in de massa. Terwijl we bij de bushaltes het juiste busnummer zochten, ritste Sara plots langs achter mijn rugzak toe, lichtjes verwijtend ‘wie laat er nu in zo’n drukte zijn rugzak openstaan?’ Ik bedankte, wandelde 5 meter en dacht ineens: ‘Ik had toch 100 procent zeker mijn rugzak toegedaan?’ Ik stopte, opende mijn rugzak, zocht en wat ik vreesde was ook gebeurd: mijn portefeuille zat er niet meer in!! Ik weet het, het is niet verstandig om een portefeuille in een rugzak te steken. Ik steek hem dan meestal ook goed onderaan, waarna ik de 2 ritsen van de rugzak aan elkaar vastknoop, wat een potentiële dief heel wat geknoei zou bezorgen voor hij bij de eigenlijke buit is. In de haast had ik dat dus niet gedaan, met alle gevolgen van dien. Mijn eerste impuls was om terug te lopen en overal op de grond te gaan zoeken, om al snel tot de conclusie te komen dat dat natuurlijk helemaal geen zin had, alles was echt weg.

Toen ik dat doorhad, raakte ik in paniek: niet alleen zat er behoorlijk wat cash in de portefeuille (het toeval wil dat dit het eerste uitstapje was waarvoor ik op voorhand heel wat geld had afgehaald, zodat ik niet zoals gewoonlijk om de dag naar een automaat moest lopen, én dat de jeugdherberg geen kluisjes aanbood, waardoor ik niets in het hotel had durven achterlaten), maar ook mijn visakaart en Chinese bankkaart. Ik heb dus naar huis gebeld (in tijden van nood zijn de eersten die je belt toch je ouders) om te vragen mijn visa en Belgische bankkaart onmiddellijk te laten blokkeren. Toen ik zelf iets rustiger was, zijn we naar de Bank of China gegaan om ook mijn Chinese kaart te laten blokkeren. Gelukkig waren Sara en Katrien er om mee te gaan en mij wat gerust te stellen. Een bankkaart laten blokkeren in China is iets lastiger dan in België. Je kan gewoon card stop bellen, met het verschil dat alles in het Chinees is en je een computer niet kan vragen wat langzamer te praten. In de bank was een jonge assistente bereid mij te helpen, wat haar uiteindelijk toch een dik half uur gekost heeft. Een bank in een andere provincie dan je eigen filiaal (ook al gaat het om dezelfde ‘keten’) kan namelijk niet zomaar je kaart blokkeren, dat moet in je eigen provincie gebeuren, handig!

Vanuit de bank keerden we terug naar het station. We hadden daar namelijk net voor mijn portefeuille gepikt werd, treintickets gekocht en het mijne was nu natuurlijk verloren. Het plan was daarna naar het dichtstbijzijnde politiebureau te gaan om aangifte te doen. Op het stationsplein zagen we dat een deel was afgespannen met linten en dat er verschillende politieauto’s stonden. Ik klopte op de ruit bij een van de auto’s en legde aan de agente die erin zat uit dat mijn portefeuille gestolen is, waarop ze wees naar een agent buiten die van een aantal mensen een verklaring aan het afnemen was. Bleek dat die mensen ook allemaal aangifte aan het doen waren van gestolen portefeuilles en gsm’s, er was een bende aan het werk geweest. Vreemd genoeg voelde ik me hierdoor iets beter. Ik was niet de enige sukkel die zich had laten bestelen en hoe meer klachten, hoe meer druk er op de politie staat om de dief te vinden, niet? Toen een van de agenten ons zag staan, nam hij ons mee naar een gammel politiebusje om naar het kantoor te gaan, buitenlanders krijgen blijkbaar een privébehandeling. We konden hem nog overtuigen ook Sara en Katrien mee te nemen, dus zaten we met ons drieën op de achterbank van dat karretje gepropt. Vaak staan mensen te springen om met ons te praten, maar vreemd genoeg waren de agenten op het bureau niet zo happig om een verklaring af te nemen van een westers meisje. Ze stonden eerst wat onderling te gniffelen en naar ons te kijken, voor er eentje bereid was met mij te praten. Naar het bureau, allemaal goed en wel, maar na die aangifte zaten we daar ook wel vast. Er was beloofd dat iemand ons met de auto terug zou brengen, maar dat heeft toch nog een dik half uur geduurd. Ondertussen waren we onze hele namiddag al kwijt en we zouden te laat bij Kirsten zijn. De agent wou ons niet, zoals gehoopt, naar ons hotel brengen, maar enkel terug naar het station waar we in de spits nog een taxi moesten zoeken.

Aangekomen in de jeugdherberg wachtte ons echter een aangename verrassing: het meisje aan de balie zei dat er een man voor mij gebeld had. Hij had mijn portefeuille op straat gevonden en had het nummer van het hotel gevonden op de kaart van onze kamer! Ik kon hem meteen gaan ophalen op een adres dat hij had opgegeven. Ik kwam aan bij een groot, schijnbaar leegstaand hotel in een zijstraat van het stationsplein en terwijl ik daar op straat wat stond rond te draaien, kwam er een bewaker naar mij: ‘Ben jij 柯莎莎?’ Ke Shasha (mijn Chinese naam) Ik bevestigde, waarna hij me meenam op het terrein achter het hotel naar een klein kotje, waar nog meer bewakers zaten, die natuurlijk allemaal meteen kwamen kijken. Uiteindelijk kwam ook de man die mijn portefeuille had gevonden, hij lag op straat vlak voor het hotel. Al het geld was eruit, alsook mijn treinticket naar Luoyang, maar voor de rest zat alles er nog in (o.a. mijn Belgische identiteitskaart, cis kaart, bankkaarten,…). De bewakers hadden mijn portefeuille doorzocht en waren zo te weten gekomen dat ik een Belgische studente was die in Nanjing studeerde (mijn Chinese naam staat ook op mijn studentenkaart) en dat ik in het International Youth Hostel in Xi’an logeerde. Gelukkig hebben die mensen de moeite gedaan om mijn hotel te bellen.

Uiteindelijk heb ik dus best geluk gehad, het had veel erger kunnen zijn. Ik heb de voorbije maanden een paar keer getwijfeld om een nieuwe portefeuille te kopen, omdat mijn huidige te klein is voor mijn paspoort. Ik moet dat dus altijd ergens apart steken, waardoor ik het soms vergeet mee te nemen. Ik ben echter nogal gehecht aan mijn oude portefeuille (ik heb hem van mijn grootouders gekregen in het 1^e middelbaar), waardoor ik toch nooit een andere gekocht heb. Ik weet nu wel zeker: ik koop noooit een portefeuille die groot genoeg is voor mijn paspoort. Dat zat nu namelijk los in mijn rugzak en was dus niet gestolen, wat mij heel wat miserie bespaart heeft. Ik kan hier in China zonder paspoort bijvoorbeeld geen bankverrichtingen doen, zoals een kaart blokkeren. Nog een gelukje: bij de Bank of China kan je een geblokkeerde kaart binnen de 7 dagen weer laten deblokkeren, dat ga ik dus zo meteen laten doen.

Zodus een waarschuwing (al komt ze niet van de beste): let in China op je spullen! Het is blijkbaar niet overal zo veilig als in Nanjing. Nu ik dit van me af heb kunnen schrijven, beloof ik jullie morgen een iets vrolijker verslag van de rest van ons verblijf in Xi’an,

Tot dan!

15-12-2009 om 00:00 geschreven door Tessa  

Ik heb deze maandag de handbalmatch China-Korea mogen bijwonen in het wereldkampioenschap voor vrouwen. Gratis.

Dat zit zo: 2 weken geleden vroeg een Koreaans meisje uit mijn klas (van wie ik de naam nooit kan onthouden) wie er zin had om naar een handbalmatch tussen de Chinese en Koreaanse landsploegen te gaan kijken. Aangezien het kampioenschap in China plaatsvond, werd verwacht dat de Chinese supporters zwaar in de meerderheid zouden zijn, wat natuurlijk nadelig zou zijn voor de Koreanen. Daarom kreeg iedereen die bereid was voor Korea te supporteren gratis vervoer en inkom. Dat leek me wel leuk (ik heb zelf nog een half jaartje handbaltrainingen gevolgd in Leuven, om tot de ontdekking te komen dat ik toch liever een net tussen de 2 ploegen in heb), dus gaf ik mijn naam op.

Maandagochtend zat ik tijdens de pauze rustig mijn koekje op te eten, toen die Koreaanse mij kwam vragen of ik nog altijd meekwam naar de wedstrijd. Ik was het ondertussen rats vergeten, dus moest ik na de les nog snelsnel naar huis lopen om rode kleren aan te trekken (kleur van de Koreaanse ploeg). ‘Doe iets roods aan’, dat moeten ze mij geen 2 keer zeggen, dus in mijn roodste rode kleedje en roodste rode trui trok ik een uurtje later naar de plaats van afspraak, waar bleek dat ik lang niet de enige was die meeging. Zowat de volledige Koreaanse delegatie van onze school was aanwezig en ze hadden blijkbaar veel reclame gemaakt, want er stonden ook heel wat studenten van andere nationaliteiten te wachten, in totaal goed voor 3 volle bussen.

Wat ‘een uurtje rijden’ had moeten zijn, bleek uiteindelijk tweeënhalf uur te worden, dus we waren wel een beetje suf toen we in Changzhou (locatie van het kampioenschap) weer uit de bus stapten. Terwijl we voor het gebouw stonden te wachten om binnen te mogen, werd mij ineens een camera in mijn gezicht geduwd. Vanwaar ik was? En voor wie ik supporterde? Toen ik zei dat ik voor Korea was, was de reporter snel weer weg, als ik China had gezegd, had ik misschien het sportnieuws wel gehaald =)

Er was ons op voorhand gratis eten beloofd en het moet gezegd: die Koreanen zijn hun belofte mooi nagekomen. Toen we net op de bus zaten, werden er al broodjes uitgedeeld voor de middag, waarna je per 2 een sjaal kreeg van de Koreaanse ploeg. Bij het uitstappen kreeg iedereen een flesje water en op de parking werden er gratis KFC burgers uitgedeeld. Op ons inkomticket stond de prijs: 80 RMB, toch niet niks. Toen we eenmaal onze zitjes gevonden hadden, kreeg iedereen ook 2 van die plastieken dingen die je tegen elkaar moet slaan om lawaai te maken (en de tegenstanders zoveel mogelijk af te leiden). De scholieren die voor ons zaten, waren eerst blij dat er buitenlanders achter hen kwamen zitten, tot bleek dat we niet voor China waren. De mannen die alles schijnbaar georganiseerd hadden, stonden vooraan met een vlag en een gong en riepen dingen voor die iedereen moest nazingen om onze ploeg aan te moedigen. De enige die ik kon meezingen was: 'De-han mìngù!' Wat blijkbaar gewoon: ‘Korea!’ betekent. Ik was blij dat we voor de Koreanen supporterden, want hoewel de Chinese ploeg niet slecht was, hebben we ze toch maar lekker in de pan gehakt! Handbal bleek bovendien best een interessante sport om naar te kijken te zijn, ik heb me in ieder geval goed geamuseerd tijdens de wedstrijd.

De sfeer achteraf was natuurlijk opperbest en alsof we nog niet genoeg gekregen hadden, begonnen ze ook nog I-pods (shuffle) en vliegtickets te verloten. Julie, die juist een nummertje lager had dan ik, won een I-pod! Daarna hebben we op de bus terug ook nog allebei een etentje ter waarden van 100 RMB gewonnen in een Koreaans restaurant. Altijd mooi meegenomen he. Toen we uiteindelijk om half 9 terug in Nanjing aankwamen, kreeg iedereen nog een bereide maaltijd mee om thuis op te eten.

Als de Koreanen nog eens iets organiseren, ga ik zeker mee! =)

08-12-2009 om 10:12 geschreven door Tessa  

Het is zondagnamiddag, mijn wekelijkse poetsbeurt zit erop, tijd om weer eens op mijn blog te schrijven, dacht ik zo.

Ik wil beginnen met mijn bompa een hele gelukkige verjaardag te wensen! Dat is een nadeel aan een jaar in het buitenland zitten: je mist alle verjaardagen en feestdagen. En jawel, bompa verjaart op dezelfde dag als Sinterklaas! Blijkbaar zijn België en Nederland de enige landen waar ze Sinterklaas vieren zoals wij dat doen. Zelfs heel wat van onze Europese vrienden kennen het concept niet. In Duitsland kennen ze de Sint wel, maar hij bezorgt zijn pakjes helemaal alleen, zonder Pieten om hem te helpen, ocharme. Dat is toch nog beter dan in Oostenrijk, want daar wordt de goedheilig man bijgestaan door een groep gehoornde demonen. Wie als kind schrik had van zwarte Piet, mag dus blij zijn dat hij niet in Oostenrijk geboren is. Ik heb ook al geprobeerd deze feestdag uit te leggen aan Aziaten, maar als je over zwarte Piet begint, wordt het allemaal een beetje te ingewikkeld vrees ik. De meesten vormen zich een beeld van een soort Kerstman die samen met een groep Afrikanen pakjes rondbrengt (en om één of andere vreemde reden in Spanje woont). We mogen dan niet in België zijn, we hebben het toch een beetje gevierd onder ons. Sara, Katrien en ik hadden afgesproken om om 11u samen te ontbijten (of te brunchen, zo je wil). Toen ik opstond, bleek dat de Sint toch tijd gevonden had om ons in het verre China iets te brengen (misschien heeft hij Chinese Piet ingeschakeld, wie weet), want de tafel was mooi gedekt, met koekjes en snoepjes erop gestrooid. Bovendien was er voor iedereen een pakketje met speculaas, chocolade, marsepein,… kortom: alles wat een mens zich op 6 december wensen kan. We hebben dus de hele Sinterklaasgekte die België al een paar weken in de ban houdt gemist, maar we maken er hier toch het beste van he.

Kerstmis vieren zal ook geen probleem zijn, want we zijn eergisteren gaan shoppen en de winkelcentra hingen vol met ‘Merry Christmas’ slingers en kerstballen. Een tikje te vroeg naar mijn gevoel, maar in België zal het niet anders zijn, neem ik aan. Een kerstboom vinden zou geen probleem mogen zijn, volgens onze Chinese bronnen en Wallmart heeft een hele afdeling aan Kerstversiering gewijd. We waren volgens de traditie van plan volgend weekend de boom op te stellen (we vinden vast wel een paar sterke mannen bereid dat ding naar de 4^e verdieping te sleuren =) maar deze donderdagavond vertrekken we naar Xi’an, het zal dus een paar dagen worden uitgesteld. Een vriendin van ons uit Leuven, Kirsten, studeert in Xi’an, dat vooral bekend is om zijn terracottaleger. Daarna trekken we nog een paar dagen naar Luoyang, waar enorme Boeddhabeelden zijn uitgehouwen in de rotsen. We zullen dus een paar daagjes les missen, maar als we het aanbrengen als ‘culturele activiteiten om onze kennis van China uit te bereiden’ zullen onze leerkrachten wel een oogje toeknijpen =)

En daar ga ik het voor vandaag bij houden. Een kort blogje, ik geef het toe, maar na volgend weekend zal ik weer veel te vertellen hebben.

Bedankt Sinterklaas voor de pakjes! Maak er thuis allemaal een fijne zondag van!

06-12-2009 om 15:26 geschreven door Tessa  

Waarschuwing voor de gevoelige zieltjes en dierenliefhebbers: Hier stoppen met lezen! (deze blog kan schokkende informatie bevatten)

Gisterenmiddag kwam Katrien zeer enthousiast de gang ingelopen: “We gaan hond eten!” Ik: “Euh, ok dan.” Ik moet bekennen dat ik al lang eens hond wilde proeven. Het klinkt niet meteen smakelijk in de oren, maar daar kan je pas over oordelen als je het zelf geprobeerd hebt.  Toegegeven: hond eten is nog net iets anders dan koe of varken, maar ik heb niets met honden (zal wel iets met mijn familiale achtergrond te maken hebben), waardoor ik er vermoedelijk minder moeite mee heb dan iemand die er thuis eentje heeft als huisdier. Vraag me ook geen kat te eten, ik zou mijn eigen kat niet uit mij gedachten kunnen bannen. Ik zal eerlijk zijn: ik doe hier wel eens dingen, gewoon om te kunnen zeggen dat ik ze gedaan heb. Als je iemand verteld dat je een jaar in China hebt gewoond, komt gegarandeerd ooit de vraag: “En heb je hond gegeten?” Ik zie er nu al naar uit om daar ‘ja’ op te kunnen antwoorden en hun gezicht te zien vertrekken. We vonden uiteindelijk nog 2 mensen bereid een bordje hond met ons te delen en 2 anderen die het niet zo zagen zitten, maar geïnteresseerd genoeg waren om ons toch te vergezellen.

Plaats van het delict: het Koreaanse eetstraatje vlakbij onze campus. Koreanen staan bekend als notoire hondenkwekers en –eters. Dat is natuurlijk een cliché, een groot deel van de Koreanen heeft zelf nog nooit hond gegeten. Feit blijft dat daar het enige restaurant in de buurt is waar je deze specialiteit kan bestellen, met name in de vorm van hotpot. Hotpot houdt in dat je vlees, noedels en groenten samen in een soep gekookt worden.

Over naar het antwoord op jullie vraag: “En, was dat nu lekker?” Hm, nee, het was niet echt lekker. Maar ook niet slecht, eigenlijk. Ondanks mijn geringe affiniteit wat honden betreft, vond ik het eten ervan toch een vreemde ervaring. Het is iets wat je in het westen gewoon niet doet, onder geen omstandigheden. Ik heb dus 3 stukjes gegeten en heb het daarna maar voor bekeken gehouden. Hoe smaakt het dan? … nogal vreemd, ik vrees dat ik het echt nergens mee kan vergelijken. Een beetje naar wild misschien. Het is heel rood vlees, vrij mals en doet qua structuur nog het meeste aan lam denken, maar dan met veel kleine vetrandjes eraan. Er staan foto’s van onze maaltijd op mijn fotosite.

Dat was het dus. Ik heb het één keer geprobeerd en ik denk dat ik het daarbij ga houden. Het is niet uitzonderlijk lekker en toch redelijk duur in vergelijking met ‘traditioneel’ vlees.

Voor wie naar hier komt en het ook eens wil proeven, ik weet nu waar we moeten zijn he ;-)

03-12-2009 om 07:46 geschreven door Tessa  

Gisteren besloten we eens een kijkje te nemen in de 红山动物园 oftewel de zoo van Nanjing.

Het was nog eens een uitzonderlijk mooie en voor dit jaargetijde vrij warme dag. Dat konden we niet aan ons voorbij laten gaan, dus trokken Katrien, Julie, Romain en ik naar de dierentuin. Ik had op voorhand even gepolst of het een beetje meeviel (dierentuinen in China kunnen behoorlijk schrijnend zijn), maar niemand was er al geweest, dus het was op goed geluk. Zoals jullie in een artikel een aantal weken terug hebben kunnen lezen, ben ik ook al in de dierentuin van Hefei geweest, waar ik toch aangenaam verrast was door de goede verzorging die de meeste dieren schenen te krijgen.

Een maandagnamiddag in november is niet bepaald een hoogdag voor een dierentuin, dus hadden we het park bijna voor ons alleen. Een verademing, aangezien je meestal moeite moet doen om ergens een foto te kunnen trekken waar niet minstens 3 onbekenden op staan. In de zoo van Hefei kregen wij vaak evenveel aandacht als de dieren, in Nanjing konden we op ons gemak rondwandelen. Het begon dus goed, en werd nog beter toen vlak achter de ingang een klein attractiepark bleek te zijn. Het grootste deel van de attracties was gesloten, enkel het reuzenrad en een kleine rollercoaster waren in gebruik. In een opwelling besloten we een ritje te maken in de rollercoaster, die sneller ging dan verwacht. Toen het karretje op het laatste rechte stuk naar het einde terecht kwam, bleven we plots stilstaan. Ik dacht eerst dat dat de bedoeling was, tot de man die de attractie bediende iets naar zijn collega riep en vervolgens naar ons toeliep. Hij moest aan een paar hendels trekken en aan iets onderaan ons karretje sleutelen om ons weer in beweging te krijgen. We zijn niet in gevaar geweest en het probleem was snel verholpen, maar ik zal wel 2 keer nadenken voor ik in China nog eens in een rollercoaster stap.

Terug op de begane grond begonnen we aan onze wandeling door het park, waarbij we eerst de apen en de leeuwen en tijgers tegenkwamen. Die hadden allemaal een groot verblijf met voldoende bewegingsruimte. De leeuwen en tijgers zaten in dezelfde kooi, wat me niet zo verstandig leek. Maar ik ben geen expert, dus hier onthoud ik me nog van commentaar. Daarna kwamen we lange tijd geen dier tegen. Een deel van de dierentuin was een gewoon park en de kooien van de beren en de kleine panda (symbool van Planckendael) waren leeg. Daarnaast lag een oud attractiepark dat eveneens verlaten was. Ondertussen was de hemel grijs geworden, waardoor de lege dierenverblijven en de roestige attracties een sombere aanblik kregen. We hadden bijna de hoop opgegeven nog iets te zien, toen we uiteindelijk bij de olifanten en giraffen aankwamen. Die zagen er ook best goed verzorgd uit, maar om één of andere reden waren de 2 olifanten en 2 giraffen telkens uit elkaar in een ander hok gezet, zodat ze niet bij elkaar konden. Een eerste wrang gevoel kreeg ik bij de panters. Die zaten één per één in veel te kleine, troosteloze grijze hokken. Ze hadden ook de typische symptomen van dieren die al veel te lang in dezelfde saaie ruimte zitten en dus steeds hetzelfde rondje afleggen van de muur naar de tralies en terug.

Mijn hart brak bij de pinguïns. Voor het pinguïnverblijf en de aansluitende kinderboerderij moest je nog eens 6 kuai bijbetalen op de inkomprijs. De pinguïnkolonie bestond uit 5 vogels die in een vuil hok tegen elkaar aanstonden, naast een zwembassin zonder water. Voor het raam stonden kleurrijke kinderstoeltjes, waarin op drukke dagen waarschijnlijk een hoop kindjes naar die 5 zielige pinguïns zitten te staren. Als elke bezoeker 6 kuai inkom moet betalen, zou je toch op zijn minst verwachten dat ze die beesten een beetje zwemwater kunnen geven. De uitgang van het pinguïnverblijf leidde naar de kinderboerderij, waar je oog meteen viel op een tiental papegaaien die met hun poot aan de stok waar ze op zaten waren vastgeketend. Het waren nog altijd mooie vogels, maar sommigen hadden een aanzienlijk uitgedunde pluimage en de meesten probeerden met hun bek hun ketting los te bijten. Een miezerig klein geitje kwam meteen op mij afgelopen toen ik me bukte, waarschijnlijk in de hoop eten te krijgen. Op de achtergrond dreunde trouwens voortdurend een soort dancemuziek, het best te vergelijken met iets van 2-fabiola en aanverwanten. Naast de kinderboerderij lagen de vogelkooien, waar ik een exotische vogel zag met een enorm gezwel op zijn borst. Het lag er vol uitwerpselen en het stonk er.

De laatste bezienswaardigheid waren de panda’s, waarschijnlijk de trots van de dierentuin. Deze hadden een groot binnen- en buitenverblijf en zagen er best goed uit. Dat was echter niet voldoende om de dierentuin voor mij nog te redden. De dag was heel goed begonnen en een deel van de dieren werd goed verzorgd denk ik, maar het opgewekte gevoel dat ik associeer met een bezoekje aan de zoo (nostalgie), ontbrak toch.

Alweer een nieuw stukje Nanjing verkend … ik denk niet dat ik nog terug ga.

(klik op de fotolink voor de foto's)

02-12-2009 om 09:45 geschreven door Tessa  

De titel betekent zeer letterlijk vertaald: 'Naar de ziekte gaan kijken'. Met andere woorden: Ik heb maandag mijn eerste Chinese ziekenhuisbezoekje gemaakt.

Maak jullie geen zorgen, het was niet voor mij. Julie had een soort van allergische reactie aan haar lippen, waardoor deze heel droog werden. Niets ernstigs dus, maar wel lastig genoeg om even langs de dokter te gaan. Naar de dokter betekent hier: naar het ziekenhuis, want privépraktijken zijn in China enorm schaars, ik zou niet weten waar er één te zoeken. Waar wij huisartsen hebben, hebben ze hier in het ziekenhuis gewoon een afdeling met ‘algemene dokters’.

Wij dus naar het dichtstbijzijnde hospitaal, dat zich gelukkig op wandelafstand van de unief bevond. De eerste indruk bij het binnenkomen was: druk. Voor je naar de dokter kan, moet je je registreren en daarvoor moet je aanschuiven. Er waren naar schatting 10 loketten waar telkens een zeer lange rij mensen stond te wachten. Nu moet ik zeggen dat ze hier waarschijnlijk efficiënter zijn dan in België, want op relatief korte tijd was ons briefje afgestempeld en werden we naar de 6^e verdieping gestuurd, naar de afdeling dermatologie. Naast dermatologie bevonden zich op die etage ook nog de afdelingen gynaecologie en … acupunctuur, wat hier blijkbaar een volwaardige geneeskundige tak is.

Over het algemeen vond ik het ziekenhuis best deftig, ik had erger verwacht. Het ziet er allemaal minder ‘clean’ uit dan in België, maar stel jullie alstublieft geen 3^e wereld kliniek voor, het was best goed georganiseerd. Het zijn de details die het hem doen: Terwijl Julie binnen was bij de dokter, liepen er vrolijk allerlei andere dokters en verpleegsters binnen en buiten en een wachtende patiënte deed even de deur open om te kijken hoe lang het nog zou duren. In de gang liep een vrouw rond met een verroest karretje die in elke kamer de vuilnisbakken ging leegmaken en het medisch afval ging weghalen, om daarna met haar afvalwagentje tussen de wachtende patiënten door te laveren. Wat ik wel handig vond, is dat het ziekenhuis een eigen apotheker heeft, waar je na je consult meteen je medicatie kan gaan afhalen. Weet wel dat je je daarvoor eerst een weg moet banen tussen de drummende Chinezen die allemaal eerst bediend willen worden. Respect voor die apothekers.

Nu spreken wij ondertussen een aardig mondje Chinees, maar als dat niet het geval zou zijn, hadden we een groot probleem gehad: in dat hele ziekenhuis vol (mag ik hopen) hoogopgeleide dokters, was er geen mens die een woord Engels sprak. En je mag dan Chinees begrijpen, wanneer ze etenswaren beginnen op te noemen waar je eventueel allergisch aan kan zijn, zit daar allicht iets bij waarvan je niet meteen weet wat het is. De dokter deed geen moeite om trager te praten (of zijn mondmaskertje af te doen), dus uiteindelijk vroeg Julie om het voor de duidelijkheid even op te schrijven … geen rekening houdend met het doktersgeschrift, dat blijkbaar universeel onleesbaar hoort te zijn. Wie de taal niet spreekt, zoekt maar beter een internationaal hospitaal.

Uiteindelijk geen spectaculaire horrorverhalen dus, misschien stel ik jullie hier teleur. Voor de sensatie: een vriend van ons die in hetzelfde ziekenhuis een ontstoken wenkbrauwpiercing moest laten verwijderen, had minder geluk. Niemand had ooit zo’n ding gezien, laat staan dat ze wisten hoe het verwijderd moest worden. Hij werd na lang wachten naar de afdeling plastische chirurgie gestuurd, waar ze ‘niet de juiste instrumenten voor zo’n ingreep’ bleken te hebben. Via een omweg kwam hij terecht op de spoedafdeling waar ze hem uiteindelijk in een klein kamertje, met de opgerdroogde bloedvlekken van vorige patiënten nog op de grond, van zijn piercing verlost hebben. Hierna kreeg hij niet minder dan 4 injecties om ontsteking tegen te gaan (ik wil hier nooooit ook maar iets mankeren).

Tot slot nog een kleine anekdote van ons uitstapje naar Wuzhen om dit hoofdstuk over medische zaken af te sluiten. We gingen ’s middags in een klein steegje iets eten en besloten vanwege het goede weer aan één van de tafeltjes buiten op straat te gaan zitten. De deur en het raam van de kamer naast het restaurantje stonden open en door de positie van onze tafel konden sommigen daar recht binnen kijken: het was een tandartspraktijk. Al snel kwam er een patiënte toe, die plaatsnam in de stoel, waarna de tandarts - zonder de deur te sluiten - aan de behandeling begon. Op een bepaald moment zat hij op zijn gemak te boren in iets dat leek op een valse tand die hij net uit de mond van zijn patiënt gehaald had. Aaah, een lekker middagmaal met het rustgevende geluid van tandartsboren op de achtergrond,

Smakelijk!!

25-11-2009 om 14:54 geschreven door Tessa  

Dit weekend hebben we voor het eerst het Chinese groepsreis-gevoel mogen ervaren.

Onder het motto ‘we zijn hier maar een jaar, dus daar moeten we gebruik van maken om zoveel mogelijk te zien’, zijn we vorige week weer naar het reisbureau getrokken om te informeren welke interessante uitstapjes ze in de aanbieding hadden. Onze keuze viel uiteindelijk op een weekenduitstap naar 2 oude waterdorpen, Xitang en Wuzhen, die werden aangeprijsd als ‘authentiek en pittoresk’.

Toen we naar Huangshan gingen, waren we met voldoende om onze eigen groep te vormen. Dit keer waren maar met z’n zevenen, waardoor we geen andere keus hadden dan ons aan te sluiten bij een Chinees reisgezelschap, compleet met gids met vlaggetje en microfoontje. Zaterdagochtend om 6.30u vertrok onze bus en na een rit van 4 uur kwamen we aan bij Xitang. Anders dan ik verwacht had, lag dit niet op het platteland, maar wel aan de rand van een klein maar modern stadje. Om toch het ‘authentieke, pittoreske karakter’ te bewaren, had men een muur opgetrokken rond de volledige oude kern, om deze af te sluiten van de moderne wereld (wat zeer toevallig ook de mogelijkheid met zich meebrengt inkomgeld te vragen om het stadje te betreden). De entreepoort met metalen hekjes gaf je het gevoel een pretpark te betreden. Eenmaal voorbij deze poort werd onze groep naar één van de houten bootjes gebracht, waarmee we over de rivier het stadje binnenvaarden. Tijdens dit boottochtje kreeg ik toch meer het gevoel een oud dorp te betreden. Het mocht dan gecommercialiseerd zijn, alles zag er toch wel echt authentiek uit en mooi bewaard bovendien. Bekijk de foto’s om een beter beeld te krijgen (klik links op de fotolink).

We volgden braafjes onze gids naar de eerste bezienswaardigheid die inbegrepen was in ons ticket: een oude tempel in een zijstraatje. Mooi, daar niet van, maar al snel bleek dat het volgen van een groep en uitleg krijgen bij elk klein detail niets voor ons was. We hebben dus beleefd aan onze gids gevraagd om hoe laat we waar verwacht werden en hebben daarna op eigen houtje de rest van het dorp verkend. Hoewel het duidelijk was dat alles was toegespitst op de toeristen, heb ik toch een heel aangename dag beleefd. We hebben een beetje rondgeshopt in de leuke winkeltjes, zijn lekker gaan eten, hebben op straat een aantal lokale specialiteiten geproefd (de slakken bleken toch niet zo’n heel goed idee te zijn) en zijn gezellig thee gaan drinken in een theehuis naast het water. Bovendien heb ik voor het eerst mensen zien vissen met aalscholvers. Misschien heb je dat al eens op tv gezien, in een van de vele programma’s over China die de laatste jaren worden uitgezonden. Men bindt de keel van de aalscholvers (een grote, zwarte vogelsoort) toe met een touwtje. Aalscholvers vissen met hun bek vissen op uit het water en slikken ze in een keer door, maar door het touwtje is dit niet mogelijk. In de plaats worden de vogels getraind om de vis in hun bek braaf naar de boot van hun baasje te brengen, waarvoor ze beloond worden met kleine visjes, die nog net door hun keel kunnen. Zeer apart.

Na het avondeten dachten we nog ruim de tijd te hebben om ons terug naar de parking te begeven, tot we telefoon kregen van onze gids: iedereen zat al op de bus te wachten, een half uur vroeger dan afgesproken. Wij ons dus snel teruggehaast. Jammer, want ondertussen was het donker geworden en waren de rode lantaarns aangestoken, die de steegjes en kanalen weer een heel ander uitzicht gaven. Bij het hotel aangekomen hadden we nog lang geen zin om te gaan slapen, dus verzamelden we op de kamer van Romain en Wing met 2 lekkernijen uit Xitang: een zoete, nougat-achtige koek en wijn gemaakt van kleine appel-achtige vruchtjes.

De volgende ochtend werden we om 9 uur op de bus verwacht om de reis verder te zetten naar Wuzhen. Maar wat bleek? De gids had eerst nog een uurtje shopping in een nabijgelegen shoppingcenter ingepland (daar zal hij wel commissie voor gekregen hebben). Op een zondagochtend laten we zulke activiteiten liever aan ons voorbijgaan en dus hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om op ons gemak te gaan ontbijten.

Wuzhen leek in veel opzichten op Xitang, maar was zo mogelijk nog toeristischer. Je moest echt moeite doen om niet tussen 2 groepen-met-gids terecht te komen. Jammer, want ik was eigenlijk wel gecharmeerd door de oude houten huizen in dit dorpje. Wuzhen gaf mij een uitgesproken bokrijk-gevoel. Op verschillende plaatsen kon je mensen aan het werk zien die, ten behoeve van de toeristen, oude ambachten beoefenden of een martial arts voorstelling gaven. Wat mij trouwens bij beide dorpen trof, was dat alle huizen toch echt bewoond waren. Je zag wasgoed hangen, achter de ramen zaten mensen tv te kijken, te koken, … Deze mensen moeten dus elke dag hordes toeristen verdragen, die door hun deuren naar binnen kijken, hun koertjes oplopen en overal foto’s van trekken. Ik mag hopen dat ze daarvoor voldoende gecompenseerd worden (maar ik betwijfel het).

Hoewel de uitstap niet was wat ik ervan verwacht had, heb ik toch een heel leuk weekend achter de rug. Het was weer een ervaring op zich en de sfeer zat het hele weekend meer dan goed =)

24-11-2009 om 00:00 geschreven door Tessa  

“Bovenaan is er de hemel, onderaan (op aarde) zijn Suzhou en Hangzhou”

Om tenminste de helft van dit bekende Chinese spreekwoord aan de waarheid te toetsen, zijn Sara en ik dit weekend naar Suzhou getrokken. Vanwege het slechte weer hebben we nog even getwijfeld, maar uiteindelijk besloten we toch maar koude en regen te trotseren en op de trein te stappen. Ik heb er geen spijt van gehad.

Onze trein bleek een trage boemeltrein te zijn, waardoor we pas om 3u in de namiddag toekwamen, iets later dan gepland. Bij de terugrit hebben we trouwens voor het eerst problemen gehad met het kopen van een treinticket. Alles was uitverkocht, buiten 2 staanplaatsen op een trein die er 6u over deed om terug naar Nanjing te rijden en om half 1 's nachts aankwam. Gelukkig waren er nog lege stoelen, waardoor we toch konden zitten (vraag me niet waarom ze ons die stoelen niet verkocht hebben).

Maar terug naar mijn verhaal: voor we de stad introkken zijn we even langs onze jeugdherberg gepasseerd, die geweldig meeviel. Het was een oud, min of meer gerestaureerd gebouw. Onze kamer lag naast een binnenpleintje met tafeltjes en bankjes die, mocht het niet zo koud geweest zijn, uitnodigden tot een picknick. Bovendien kregen we onverwacht gratis ontbijt bij onze kamer. Toast met spek en eieren, een banaantje en fruitsap, zeer fijne meevaller.

Toen we later via een gezellig koffiehuisje aan de achterkant van het gebouw naar buiten gingen, bleek dat de herberg midden in het oude stadsgedeelte van Suzhou lag. En met oud bedoel ik antiek, traditioneel, ongelooflijk gezellig. Waar ze in Nanjing alle oude hutong (traditionele wijken) al lang hebben platgegooid, erkennen ze in Suzhou blijkbaar nog de waarde van die oude gammele huisjes, want de hutong nemen er nog een heel stadsdeel in beslag. Voor het eerst sinds ik hier ben, voelde ik me in het ‘echte China’ (voor zover het echte China het China is dat je in België op tv ziet). Het werd nog leuker toen het begon te schemeren en de rode straatlantaarns aangingen. Sara en ik zijn zonder plan beginnen rondlopen en hebben onszelf zo’n beetje in de steegjes laten verdwalen. De beschermende papa’s die ons daar hadden zien rondlopen, hadden ons waarschijnlijk voor gek verklaard, maar ik heb me geen moment onveilig gevoeld. Buiten de occasionele loslopende hond, zijn we enkel oude mensjes en huismoeders tegengekomen. Wat alles extra charmant maakte, waren de bruggetjes over de rivier, die de hutong doormidden splijt.

Na wat zoeken, vonden we toch de weg terug naar onze jeugdherberg, waar we ons in de zetels in de ontspanningsruimte hebben neergezet, naast 4 Chinese jongeren. Die bleken zeer sympathiek te zijn en uiteindelijk hebben we de hele avond met hen zitten praten. Op zo’n momenten ben ik altijd tevreden als ik merk dat mijn Chinees toereikend is om een hele avond een gezellig gesprek te voeren en slechts af en toe om uitleg te moeten vragen. Zij waren ook studenten die een uitstapje maakten, maar jammer genoeg vertrokken ze de volgende dag alweer om de moeder van een van hen te gaan bezoeken. 3 van de 4 studeerden Engels als hoofdvak, maar toen wij voorstelden ‘We can also speak English if you want to practice al little bit?’, kwam er geen antwoord, alleen een beetje ongemakkelijk gelach. Een van de jongens had ons net gezegd dat ze die week een artikel van Stephen Hawking hadden gelezen in de les, maar Engels práten? Nee, dat ging nog niet. Het Chinese lessysteem is volledig toegespitst op grammatica en begrijpend lezen, aan conversatie wordt zo goed als geen aandacht geschonken. Terwijl het net andersom hoort te zijn. Grammatica is belangrijk, maar ik vind het pas echt interessant in de mate waarin het bijdraagt tot de mondelinge conversatie, waarvoor studeer je anders een taal?

Suzhou staat vooral bekend als een van de tuisteden van China. Het is een tijdje de hoofsdstad van het Rijk van het Midden geweest en in die tijd zijn er prachtige tuinen en keizerlijke residenties aangelegd. We hadden echter van vrienden gehoord dat al die tuinen toch min of meer hetzelfde zijn, en bovendien duur van inkom, dus besloten we ons te beperken tot een van de bekendste: De tuin van de bescheiden ambtenaar. Ik denk dat tuinliefhebbers in Suzhou hun hartje kunnen ophalen, het was inderdaad zeer mooi aangelegd. Ik moet er wel bij zeggen dat in Chinese tuinen traditioneel zo goed als geen bloemen geplant worden. De nadruk ligt op waterpartijen, rotsen, paviljoenen en groene planten en bomen. Je zou je bijna kunnen inbeelden hoe de keizer daar met zijn concubines door de tuinen liep, ware het niet dat er hele groepen Chinese toeristen achter gidsen met megafonen over de paadjes hossen. Ik denk dat het beter is de tuinen tijdens de week te bezoeken, wanneer het wat minder druk is. De tuin van de bescheiden ambtenaar ligt vlak naast het museum van Suzhou en in het voorbijwandelen, hoorde ik een gids zeggen dat de inkom van het museum die dag gratis was. We waren oorspronkelijk niet van plan het te bezoeken, maar gratis inkom is altijd mooi meegenomen. Ik was niet enorm onder de indruk van de collectie, maar des te meer van het gebouw zelf. Een moderne interpretatie van een oud paviljoen, heel mooi. Bovendien gaf het museum toegang tot het oude keizerlijk paleis, wat ook de moeite was. Hierna hebben we de rest van de namiddag doorgebracht in het centrum van Suzhou, dat achteraf bekeken exact hetzelfde is als alle stadscentra: druk en commercieel.

Toen we 's avonds terugwandelden naar de herberg, hoorden we in een park aan de overkant van de straat muziek. Uit nieuwsgierigheid gingen we even een kijkje nemen en waren aangenaam verrast: Op een open plaats in het park waren minstens 100 vrouwen aan het dansen. Er waren 3 grote groepen, met elk hun eigen muziek. 2 groepen bestonden volledig uit vrouwen, die allemaal dezelfde pasjes deden. Het leken reeds bestaande dansjes te zijn, zoals wij de 'hucklebuck' en de 'inzaire' hebben. De derde groep was de 'freestyle' groep, waar koppeltjes vrij op de muziek dansten. Vooral de 2 eerste groepen waren geweldig. Het leken bijna concurrerende 'crews' (om het even met een hip woord te zeggen), die elkaar met meer of minder succes de loef probeerden af te steken met hun choreografieën. Enkel in China, zeggen ze dan.

Zondag besloten we een bezoek te brengen aan de 虎丘, de Tijgerheuvel. Op deze heuvel zijn rond een grote pagode een aantal keizerlijke residenties gebouwd, met daarrond een park. Er waren niet zo veel toeristen als op zaterdag, waardoor we op ons gemak een beetje konden rondkijken. Wat mij vooral is bijgebleven, is de achterkant van het park, bij de rivier. Het contrast tussen de mooie gebouwen van het paleis aan de ene kant, en de oude, vuile huisjes van de hutong aan de andere kant, was behoorlijk groot. In plaats van de bus terug te nemen, zijn we om af te sluiten teruggewandeld via de weg langs de rivier, dwars door de hutong dus. Suzhou mag dan bekend staan als tuinstad, ik heb toch het meest genoten van die wandelingen door de oude wijken. En het eten! Er staan op veel plaatsen stalletjes langs de weg, waar ze zoete koekjes (die met kastanjevulling!) en hartige taartjes (die met witte kool!) verkopen. Het kost niets en het is heerlijk. Vreemd genoeg voel ik me in die oude wijken ook veel minder bekeken dan op de toeristische plaatsen, waar ze om de 5 minuten om een foto komen vragen.

Dat is ons grote geluk: wij zijn niet verplicht een gids te volgen die ons van het ene naar het andere monument sleept. En zo zie je nog eens iets.

(klik op de fotolink voor de foto's)

16-11-2009 om 10:34 geschreven door Tessa  

We zijn alweer een aparte ervaring rijker: Gisterenavond ben ik met Katrien naar een Chinees ‘dansfeest’ geweest.

Gisterennamiddag kregen we een sms’je van onze fitness dat er ’s avonds een 舞会 georganiseerd werd door de universiteit. 舞会 wuhui betekent letterlijk ‘dansfeest’ of ‘dansbijeenkomst’ en wordt over het algemeen vertaald als ‘fuif’ of ‘bal’. Lijkt perfect normaal, maar klein detail: het was gepland van 18.30u tot ongeveer 21u. Op een woensdagavond. Niet echt een moment waarop wij een feestje zouden organiseren, wel? We hadden het bericht oppervlakkig gelezen en vonden het nogal vreemd, dus we waren helemaal niet van plan om te gaan. Maar later kreeg Katrien een berichtje van haar Chinese vriend die ons vroeg om te komen. Hij en een aantal andere fitness leerkrachten moesten namelijk 表演biaoyan ‘optreden’ of ‘performen’. Toen was onze nieuwsgierigheid toch een beetje geprikkeld, dus een uurtje te laat verlieten we ons warme appartement om naar de feestzaal te gaan. Al snel werd ons vermoeden dat het hier niet om een gewone fuif zou gaan bevestigd: het grootste deel van de aanwezigen zat of stond in een grote kring rond de dansvloer, waar 2 presentatoren een soort show aan elkaar aan het praten waren. We vroegen King (vriend van Katrien) of er niet gedanst ging worden? Even geduld, zei hij, er was net een activiteit voorbij, er zou zo meteen weer gedanst worden.

Wat houdt een 舞会 blijkbaar in? De presentatoren (een jongen en een meisje) vragen een bepaald aantal mensen om naar het midden te komen, waarna er dansspelletjes gespeeld worden. Een weide variatie aan spelletjes zoals: Dans in een kring en vorm dan zo snel mogelijk groepjes met een bepaald aantal mensen dat door de presentator wordt afgeroepen; Ga op een rij staan en doe een dansbeweging, waarna de volgende die beweging moet nadoen en een extra beweging moet maken, enz. tot iemand het niet meer weet en afvalt; Leg geblinddoekt een parcours af terwijl de rest van de zaal je uitlacht. Spelletjes die ik met 9 tot 12-jarige kindjes zou spelen dus, leuk! Nu wil ik eigenlijk niet sarcastisch klinken, want ik heb me nog best geamuseerd (en vooral verwonderd) met het toekijken. Er waren zo’n 300 Chinese universiteitsstudenten opgedaagd, die allemaal om ter enthousiast waren. Op de vraag van de presentatoren om naar het midden te komen, werd meteen gereageerd. Er werd oprecht gelachen met elke flauwe mop en elke minder geslaagde dansbeweging. Alle deelnemers kregen een warm applaus en een schouderklopje van hun vrienden wanneer ze terug gingen zitten. Met andere woorden: een geslaagde avond. Tussen de spelletjes door werden de disco-lichten aangestoken en werd iedereen op de dansvloer uitgenodigd om helemaal los te gaan op jaren ’90 muziek à la Aqua of Steps (jazeker, ik heb me zelf ook aan een dansje gewaagd =)

Probeer zoiets in België en er komt geen kat opdagen. Langs de ene kant is het vreemd om 18 tot 25-jarigen zich te zien amuseren met zo’n eenvoudige spelletjes, langs de andere kant moet het leuk zijn om zo weinig nodig te hebben om je te amuseren. Al die studenten hebben zich kunnen ontspannen, eens goed gelachen en waren netjes om half 10 thuis om in hun bed te kruipen, zodat ze er de volgende dag weer op tijd uit konden om naar de les te gaan, ideaal toch?

Voor ik in België een Chinees meeneem naar een 舞会 toch maar even duidelijk uitleggen wat onze invulling van het concept is =)

12-11-2009 om 09:10 geschreven door Tessa  

Ik groet jullie van achter mijn bureau!

Jaja, ik heb een klein bureautje op mijn kamer, naast het raam, waar ik jammer genoeg maar tot 17u kan zitten omdat het daarna te donker wordt (er staat een bureaulamp op mijn shoppinglijstje). Waarom zit ik hier op een mooie zaterdagnamiddag? Omdat ik maandag en woensdag examens heb, daarom dus. Ik heb een beetje een middelbaar déja-vu, je weet wel, de tijd van de oktobertoetsen. Hoewel iedereen beweert dat de examens hier zeer goed meevallen, is de leerstof toch een stevige boterham, dus het weekend is volledig aan onze studies geweid. Jammer voor Sara, die geen examens heeft, maar dus niet op ons kan rekenen om een uitstapje te gaan doen. Onze 听说 (lezen/luisteren) leerkracht heeft bovendien donderdag gezegd dat ze erop rekent dat iedereen minstens 90 (!) procent haalt, dus we zullen ons best mogen doen. Hieruit blijkt weer hoe enorm prestatiegericht Chinezen zijn, er door zijn is hoegenaamd niet voldoende, vanaf 90% zijn ze tevreden. Dat merken we ook tijdens het jaar. Wie een les overslaat, wordt de volgende keer toch lichtjes berispt (er hangt niets aan vast, maar de leerkracht zal zeker een kleine steek geven) en wie te veel lessen mist, mag niet deelnemen aan het examen. Onze leerkracht grammatica heeft al bij verschillende gelegenheden gezegd dat ‘we niet meer in Amerika of Europa zijn’ en dus àlle lessen dienen bij te wonen. Dat gezegd zijnde, is de examenstress die ik in België toch altijd voel, hier totaal afwezig. Niet dat ik niet wil slagen - een getuigschrift op het einde van het jaar zou mooi zijn (en is ook het doel) – maar ik ga er zo’n beetje van uit dat het wel zal lukken.

Om even terug te komen op die prestatiedruk: die heeft zijn weerslag op het hele Chinese schoolsysteem. We hadden het donderdag in de les over de lagere school en ik was oprecht geschokt. Ik wist dat kinderen hier van kleins af aan gedrild worden, maar in welke mate is mij nu pas duidelijk. Vanaf 7u ’s ochtends is er een leerkracht aanwezig en de meeste leerlingen komen dan ook al toe om een uur zelfstandig te studeren voor de lessen beginnen. Om 8u begint de les en vanaf 5u gaan de kinderen weer naar huis, hoewel velen langer blijven om nog wat te studeren of extra uitleg te vragen. Daarna gaan ze naar huis en wie geen naschoolse piano- of schilderlessen moet volgen of nog naar de bijles moet bij een privé leraar, begint zijn huiswerk te maken… vaak tot 11u ’s avonds. Daarna recht naar bed, want de volgende ochtend moeten ze er weer vroeg uit om op tijd op school te zijn. We hebben het hier over lagere schoolkinderen, 6 tot 12 jaar.

Ik vroeg mijn leerkracht waarom iedereen toch zoveel druk op de kinderen zet en dat heeft met het hele schoolsysteem te maken. Wie naar een goede middelbare school wil gaan, moet hoog scoren op zijn testen aan het eind van het 6^e leerjaar, enkel de beste leerlingen worden toegelaten op de elitescholen. Wie naar een goede universiteit wil gaan, moet eerst en vooral op een zeer goede middelbare school gestudeerd hebben en dan nog eens zeer hoog scoren op zijn ingangsproeven. De elite universiteiten nemen enkel de besten van de besten aan. Alleen degenen die aan een hooggequalificeerde universiteit gestudeerd hebben en met zeer goede resultaten zijn afgestudeerd, maken kans op een belangrijke job als partijkader (een job bij de overheid dus) of een hoge functie bij een of ander bedrijf. Wie niet aan al deze eisen voldoet en ergens halverwege de piramide blijft steken, moet genoegen nemen met een eenvoudig jobje en zich voegen bij de grote massa middelmaat Chinezen, of zo wordt toch gedacht. Daarom zetten alle ouders zoveel druk op hun kinderen om goede resultaten te behalen. Omdat alle andere ouders dat doen, moet jij het ook doen, anders blijft je eigen kind achter en zal het nooit succesvol worden. Mijn leerkracht zei dat ze het jammer vond, maar dat het systeem nu eenmaal zo in elkaar zit, waaruit ik opmaak dat ook zij haar kinderen tot 11u ’s avonds huiswerk laat maken. De nadruk ligt dan ook nog eens volledig op het vanbuiten leren en opdreunen van feitjes, zonder aandacht voor zelfstandig werk of het ontwikkelen van sociale vaardigheden. Je moet denk ik in deze cultuur geboren zijn om het te begrijpen, want voor mij komt dit zo ongeveer overeen met kindermishandeling. Ik hoop dat de economische vooruitgang hier een positieve invloed op gaat hebben. Misschien moet ik hier eens een jeugdbeweging oprichten en vermommen als ‘gratis Engelse les’.

Om mezelf naar het systeem te voegen, zal ik maar weer beginnen studeren. En die 90%, dat zien we wel weer, ik blijf toch lekker Europees =)

07-11-2009 om 10:59 geschreven door Tessa  

Hey!

Vorige week was best druk:

Dinsdagavond was het afscheidsfeestje van Christine, een Duitse, die naar Japan vertrok om daar te gaan studeren. De Duitsers zingen allemaal heel graag karaoke, dus ben ik voor het eerst in een KTV geweest. Karaoke zingen gaat hier namelijk een beetje anders dan bij ons. In België is dat in een open bar, waar iedereen je kan horen en zien en je zelf ook verplicht bent het gejank van vreemden aan te horen. In China gaat iedereen naar KTV. Dat zijn gebouwen waar je met een groep een kamer huurt met zetels, een bar, vaak ook een podium en natuurlijk een groot videoscherm. Je kan zelf je liedjes kiezen met een controlepaneel. Dat heeft als voordeel dat je dus enkel onder vrienden bent en het niet veel uitmaakt of je nu kan zingen of niet. Karaoke is in China echt enorm populair. Veel Chinezen gaan niet uit zoals wij, dus als ze met vrienden afspreken gaan ze of eten, of karaoke zingen. Ik vond het eigenlijk wel leuk. Nu niet voor elke week, maar toch, het is wel gezellig.

Woensdag was een wat mindere dag. Ik was mijn sleutel weer eens vergeten (mijn huisgenoten zullen er soms wel onnozel van worden), dus ik moest nog even buiten wachten tot Sara zou thuiskomen. Ik ben om de tijd te doden dan maar eventjes een naicha gaan halen (thee met melk en een soort gedroogde vruchtjes), maar daar was iets mis mee en ik ben er ziek van geworden. Niet zo ernstig, maar een milde voedselvergiftiging denk ik. Ik heb dus de rest van de dag in bed gelegen en dat was behoorlijk jammer, want ’s avonds was er een feestje voor Klaudia’s verjaardag. Sara was een super lekkere bavaroistaart gaan halen, ik ga er tenminste van uit dat ze lekker was, want ik heb er zelf niet van kunnen eten. Ik ben daarna toch nog een paar dagen niet goed geweest, elke keer als ik iets at, werd ik er terug misselijk van. Sinds zaterdag ben ik wel volledig genezen.

Donderdag zijn we iets gaan drinken met King (zelfgekozen Engelse naam, hihi) onze aerobicsleraar, en een paar van zijn vrienden. Katrien had al een tijdje een oogje op hem en uiteindelijk had hij ons gevraagd om iets te gaan drinken. Het is wel een sympathieke kerel en zowat de enige knappe Chinees die ik hier al ben tegengekomen, dus hij is goedgekeurd =) Hij wist hier in de buurt een café zijn (een echt café zoals bij ons!) en het was een leuke avond. Wel grappig: Katrien heeft in België net zoals iedereen die naar hier kwam staan roepen: ‘zeker gene Chinees!’, maar het lijkt ondertussen toch nogal goed te gaan, dus… =)

Zaterdag was het Halloween en dat wordt hier door vrij veel mensen gevierd. De Chinezen vieren denk ik alles waar ze geld uit kunnen slaan en er zitten hier veel buitenlanders die Halloween vieren, vooral Amerikanen en Canadezen. Carnaval hebben ze nog net niet, en aangezien ik mij heel graag verkleed, hebben we dan maar Halloween gehouden. Katrien was een indiaan en Sara en ik waren piraten (om het toch een beetje eng te houden). We hadden de rest eerst bij ons uitgenodigd om iets te drinken en ik heb Romain nog mogen schminken in de Joker (van de laatste batman film). We hadden een beetje kinderschmink gekregen bij onze piratenooglapjes en ik vond dat het er uiteindelijk toch eng uitzag. Ik zal later wel wat foto’s online zetten. Daarna zijn we naar Scarlet gegaan, zowat onze vaste club om uit te gaan. Ik heb het daar nog nooit zo vol gezien en er was toch heel veel volk verkleed. Wing kwam ineens zeggen dat er boven iemand een privé ruimte gehuurd had waar we naartoe mochten en waar alles gratis was. Wij dus naar boven en daar had inderdaad iemand een grote karaoke zaal gehuurd waar vooral buitenlanders zaten. We kunnen er maar van profiteren he =)

Zondag hebben we eerst lekker lang uitgeslapen, en ’s avonds zijn Katrien en ik naar een schooltje voor Chinese kinderen geweest. Het was een privé schooltje waar de kinderen uit de buurt na de uren nog lessen Engels of wiskunde konden volgen, maar wel op een speelse manier. De leerkrachten hadden een soort van feestje georganiseerd en wij moesten een beetje Engels met de kindjes praten en wat liedjes zingen en spelletjes spelen. Er was ook nog een Amerikaanse jongen, dus wij waren met z’n drieën de ‘buitenlanders van dienst’. Het waren kinderen tussen 10 en 12 jaar en zo schattig! Ze hadden allemaal zinnetjes geleerd om vragen aan ons te kunnen stellen. Dus 10 keer: ‘What is your favourite colour?’, ‘What is you favourite animal?’, ‘What sports do you like?’. Ze waren allemaal heel enthousiast en helemaal niet verlegen, iedereen wou met ons praten. Daarna hebben we nog wat spelletjes gedaan waarmee ze snoepjes konden verdienen en kwam er een man met een gitaar om liedjes te zingen. Ze hadden mij op voorhand gevraag of ik een Engels liedje wou zingen met de gitaar, dus heb ik ‘lemon tree’ gezongen. Achteraf wou iedereen natuurlijk met ons op de foto. De leerkrachten waren ook heel vriendelijk. We kregen er niet veel geld voor, 5 euro voor ongeveer tweeënhalf uur, maar achteraf kregen we dezelfde pakjes als de kindjes gekregen hadden: schriftjes en een pennenzak en haarspeldjes. Ze stonden er echt op dat Katrien en ik elk drie haarspeldjes zouden kiezen =) Ik vond het super leuk, ik had zo’n beetje een chirogevoel met die 40 kindjes in een klein lokaaltje. Ik heb achteraf gezegd dat ze mij altijd mogen bellen als ze nog eens iemand nodig hebben en dat ik het zelfs gratis wil doen. Voor lesgeven zou ik nog geld vragen, maar als het zowat spelletjes spelen is, doe ik dat met plezier.

Het is hier ondertussen ook koud geworden, zomaar, van de ene op de andere dag. Ik ben vandaag met een dikke wollen trui naar de les geweest en ze hebben de verwarming moeten aanzetten omdat het zo koud was in de lokalen. De herfst is hier duidelijk begonnen, jammer genoeg.

Voila, dat was het weer. Ik zet straks of morgen wat foto’s online van Halloween en het feestje gisteren.

x Tessa

02-11-2009 om 09:56 geschreven door Tessa  

Hoi!!

Gisterenavond zijn we terug thuisgekomen van ons tripje naar 黄山 ‘de Gele Berg’, maar ik was echt te moe om nog iets op mijn blog te schrijven. Vandaag ben ik al een beetje bijgeslapen, dus hier volgt het verslag van een geweldig weekend:

Het begon jammer genoeg een beetje in mineur. Onze bus zou vrijdagochtend om 7u vertrekken, dus om half 6 stonden we op, maar Sara, die zich donderdag ook al niet optimaal voelde, bleek koorts te hebben en kon dus niet mee. Zonde, maar ze was echt te ziek. Katrien en ik voelden ons een beetje schuldig omdat we haar in haar eentje moesten achterlaten, maar er was niks aan te doen. Brooke was ook ziek, dus uiteindelijk waren we nog met 16 man: 3 Belgen, 1 Poolse, 1 Nederlander, 1 Zwitser, 1 Brit, 6 Duitsers en 3 Japanners. Ik heb dit weekend letterlijk elke taal gesproken die ik ken. Ik vind het geweldig om met zoveel verschillende nationaliteiten samen te zijn en toch met iedereen te kunnen praten.

De busrit heen was … hobbelig. Ik had mijn oogmaskertje opgezet en was rustig een dutje aan het doen, toen ik na een uur stevig wakker werd geschud. We hadden de stad verlaten en waren op iets landelijker wegen aanbeland. De chauffeurs hier passen hun snelheid daar absoluut niet aan aan, dus scheurden we met een vliegende rotvaart over wegen met overal putten en hoogteverschillen. Op een bepaald moment was de helft van de weg opengebroken en wij reden natuurlijk net op het opengebroken baanvak. Daar rijdt zo’n buschauffeur dan tegen 90 per uur overheen, terwijl hij onderweg af en toe op het nippertje iemand op een brommertje moet ontwijken. Het hoogteverschil met het geasfalteerde baanvak bedroeg een paar cm en als er even geen tegenligger van de andere kant kwam, wisselde hij vlotjes met een harde ‘doef’ van baanvak om even te spookrijden. Ik heb voor de rest van de reis geen oog meer dichtgedaan. Ook in de bergen rijdt iedereen met de flair van de Italiaanse chauffeurs door de bochten. Ik zat aan het raam, dus ik zag in elke bocht het ravijn passeren… Ik heb serieus schrik gehad. Neem in China nooit een bus naar de bergen als je geen sterke maag hebt.

Uiteindelijk zijn we ’s middags toch veilig en wel aangekomen bij ons eerste hotel, dat zeer goed bleek mee te vallen. Geen luxe, maar toch veel properder dan ik verwacht had. Ik deelde een kamer met Klaudia en Christian. Vrijdag konden we nog niet de berg op, maar we konden wel kiezen uit een aantal uitstapjes in de buurt die onze gids voor ons kon regelen (waar je uiteraard voor moest bijbetalen). Onze reisorganisatie was trouwens super, we hebben op verschillende plaatsen korting gekregen en als ik zie wat we betaald hebben en wat we er voor in de plaats kregen, ben ik zeeer tevreden. We hebben dan samen beslist op naar een plek te gaan die ‘de 9 watervallen’ heet. Een natuurgebied waar (nee echt?) 9 watervallen zijn. We zijn daar ongeveer 4u gebleven en hebben toch wel een stevige wandeling gemaakt. Het was er super mooi en ook leuk: Er waren paadjes naast de rivierbedding, maar je kon ook naar beneden klimmen en over de rotsen bij de rivier wandelen/klimmen. Het deed mij een beetje denken aan vroeger, toen we met de familie nog op wandelvakantie gingen. Onze Yannick en ik (vooral onze Yan dan), klommen toen ook overal op en over rotsen, als die er waren. Het weer was fantastisch (het hele weekend trouwens) en ik heb me echt geamuseerd. Bovendien was het nog heel rustig vrijdag, zodat we het park zowat voor ons alleen hadden.

Terug bij het hotel hebben we samen gegeten (het duurt met zo’n grote groep wel ontzettend lang voor er beslist is wat er gegeten wordt) en daarna hebben we buiten nog iets gedronken. Cafés waren er niet, maar wel een supermarkt en een picknicktafel =) Daarna moest wie wou nog gauw douchen, want er was enkel warm water tussen 19u en 21u. Iedereen was moe, dus om 21u lag ik al in mijn bedje.

Op zaterdag moesten we alweer om half 8 in lobby staan, want we moesten onze bus halen naar de voet van de berg. Wij werden ergens anders afgezet dan de andere passagiers (vraag me niet waarom), waar onze gids, een jong meisje, op ons stond te wachten. We waren blijkbaar nog niet aan de ingang van het gebied en moesten eerst nog een heel stuk trappen klimmen om daar te geraken. Wij allemaal aan het puffen, wisten wij veel wat ons nog te wachten stond! Bij de ingang aangekomen, beslisten 2 Duitse meisjes en één Japanse dat ze toch maar de kabellift tot halverwege gingen nemen. Dat was voor ons wel handig, want zo konden we een deel van onze bagage met hen mee naar boven geven. We moesten namelijk alles wat we nodig hadden om op de berg te slapen en onderweg te eten mee naar boven zeulen. En daarna begon dus de klim. Ik denk niet dat ik in mijn leven al ooit zoiets vermoeiends heb gedaan. We zijn helemaal van de voet tot bijna de hoogste top op 1700m via trappen naar boven geklommen. En geen mooie aangelegde trapjes, maar trappen van verschillende hoogtes met af en toe eens een leuning, maar meestal niets. In de voormiddag hebben we 3u gewandeld tot halverwege, waar de kabellift toekwam en dat was veruit het vermoeiendste stuk. Het was al snel duidelijk dat we niet samen gingen kunnen blijven, want de jongens vlogen naar boven en wij … iets minder snel. Nu moet ik wel zeggen dat ik het in vergelijking met de andere meisjes niet slecht heb gedaan. Ik was toch altijd het 1^e of 2^e meisje boven. Ik heb toegepast wat ons moeke ‘bergwandeling’ noemt (jaja moeke, dat weet ik nog): niet te veel stoppen, maar heel traag, op je eigen tempo wandelen. En zo weinig mogelijk praten, want daar had ik geen adem voor. Nu, het was vermoeiend, maar het uitzicht compenseerde alles, zo mooi! En we waren op het eind van de dag natuurlijk ongelooflijk trots op onszelf dat we het gehaald hadden.

Na de middag ging het jammer genoeg wat minder vlot. Het eerste stuk was vrij rustig, maar de meeste Chinezen nemen de kabellift naar boven, en wandelen enkel het laatste stuk, waardoor alle paden compleet vastzaten en we maar zeer traag vooruit gingen. Het 2^e stuk was ook veel makkelijker, af en toe platte stukken of eventjes naar beneden. Meer Chinezen betekent ook: meer gestaar. De woorden die we op die 2 dagen het meest gehoord hebben zijn: waiguoren, laowai (beiden = buitenlanders), meinü en jinnü (mooi meisje en blond meisje). De eerste 2 uur waarin iedereen ‘helloo’ tegen je zegt, zeg je nog hallo terug, maar daarna negeer je het gewoon ('nukkige buitenlanders' zullen ze gedacht hebben). En normaal gezien ga ik met iedereen op de foto die daarom vraagt, maar dit weekend ben ik het vanaf een bepaald moment beginnen weigeren. Als je volledig rood, bezweet en moe ergens zit uit te rusten en ze komen zeggen dat je ‘zo mooi bent’, denk je ook wel ‘ja zever niet’. Uiteindelijk hebben we na de middag nog zo’n 4 à 5u gewandeld, ergens gegeten en daarna nog eventjes verder gewandeld naar ons hotel.

Het hotel zag er langs buiten heel chique uit. Ik was verbaasd, want we hadden berekend dat we voor ons verblijf op de berg maar ongeveer een euro voor een nacht betaalden. Ik had dus een krakkemikkige bunker verwacht. Er was in de lobby een pijltje met ‘danszaal’ en we zeiden nog: ‘wow, ze hebben hier zelfs een danszaal’. We bleven met onze gids die pijltjes volgen, tot we bij de danszaal waren… die blijkbaar was omgevormd tot een enorme slaapzaal met stapelbedden en zelfs tentjes. Dat bleek de jongensslaapzaal te zijn, waar ze samen met zo’n 50 Chinese mannen op bedden sliepen die weinig meer waren dan houten planken met een deken erop. Precies vluchtelingen die opgevangen worden in de lokale sportzaal of zo. De meisjes hadden meer geluk: Er was een kamer met iets betere stapelbedden voor 8 en Julie en ik, die achteraan liepen, kregen een kamer met 2. Dat bleek een soort dienstengang te zijn waar ze nog net 2 matrassen in hadden kunnen proppen, maar wij lagen uiteindelijk nog het best van allemaal. Er lagen ook overal Chinezen op de grond, op zetels, aan geïmproviseerde tafeltjes, ... Eigenlijk vond ik daar overnachten echt geweldig, het was net of we op kamp waren of zo. Niet super comfortabel, maar hoe dikwijls maak je nu zoiets mee? We hadden nog geen zin om te gaan slapen, dus zijn we nog met een paar in de kamer van Julie en mij gaan zitten, omdat we daar niemand zouden storen. Aangezien we de volgende ochtend alweer om 5u zouden moeten opstaan, wilden we oorspronkelijk zelfs nachtje door doen. Maar op een bepaald moment zei iemand: ‘Ik kan echt niet meer, we zouden beter gaan slapen. Hoe laat is het eigenlijk?’ Bleek het 21u te zijn :D We lagen dus nog vroeg in bed, maar ik heb toch niet veel geslapen, mede omdat er om de zoveel tijd iemand op onze deur kwam kloppen. Volgens mij dachten ze dat er iemand anders op onze kamer sliep, want op een bepaald moment stond er zelfs een Chinees binnen (de deuren konden niet op slot) die gelukkig meteen weer wegging toen hij zag dat hij verkeerd was.

Om 5u moesten we er weer uit om naar de zonsopgang te gaan kijken. Dat is blijkbaar ook een traditie als je Huangshan beklimt, want bijna iedereen in het hotel ging hetzelfde doen. Alle paden stonden dus al vol mensen, maar uiteindelijk zijn we ergens over een ballustrade geklommen en op de rotsen gaan zitten, waardoor we toch nog een goed uitzicht hadden. Op dat moment heb ik toch gedacht: ‘Het is half 6 ’s ochtends en ik zit hier op 1500m hoogte op een berg in China naar de zonsopgang te kijken.’ Dat is toch surreëel? Op zo’n moment besef ik pas hoe gelukkig ik mag zijn dat ik hier ben. Om 7u zijn we terug naar beneden beginnen wandelen en op een dikke 2u stonden we weer aan de voet. Verbazingwekkend hoeveel vlotter dat gaat! We hebben in het heengaan natuurlijk ook een veel langere, veel mooiere weg genomen, want op de terugweg had je lang niet zo’n mooi uitzicht. Het dalen werd wel bemoeilijkt door de mannen die de winkeltjes en hotels op de berg bevoorraden, die via dezelfde weg naar boven liepen. Ze zijn echt ongelooflijk: die gasten lopen op stoffen sloefkes met 100 à 150 kilo op een bamboestok over hun schouders naar boven. En dat 2 keer per dag! Waarschijnlijk tegen een hongerloontje dan nog, ik had er medelijden mee. Ze zijn waarschijnlijk blij dat ze een job hebben, maar toch…

Onze bus vertrok pas rond 1 à 2u in de namiddag, dus moesten we nog wachten. We zijn dan naar een theehuis gegaan, waar we gratis thee mochten proeven en daarna natuurlijk de mogelijkheid kregen om die ook te kopen (waarschijnlijk kreeg onze gids daar commissie op of zo). En de rest van de middag hebben we maar zo’n beetje rondgehangen. Nog een laatste staaltje chinezerigheid om af te sluiten: Wij stonden als eersten op de bus te wachten, die van links moest komen. Na een tijdje kwamen ook de Chinezen die mee op onze bus moesten in beweging en die kwamen natuurlijk allemaal langs links voorgekropen. Toen uiteindelijk de bus aankwam, stopte die toch wel niet 5m rechts van ons! Waardoor wij plots dichterbij stonden. Man, ge had die Chinezen moeten zien lopen om toch nog eerst bij de bus te geraken! En ons opzij duwen met hun ellebogen, niet te doen! Resultaat: ik zag het niet zitten om die mensen terug te duwen, dus ik zat met 4 andere iets zachtaardiger meisjes op de achterste bank, die zeeer oncomfortabel is. De terugrit ging gelukkig langs minder hobbelige wegen.

Voila, dat was mijn langste blog tot nu toe, denk ik. Iedereen die naar China gaat en een goede fysiek heeft: zeker naar Huangshan gaan! Het was een heel fijn weekend, jammer dat we nu terug gewoon naar de les moeten. Wie foto’s wil zien: gewoon op de fotolink klikken en naar de map ‘Huangshan’ gaan, dan zie je waarover ik spreek.

Tot het volgende verslagje!!

26-10-2009 om 12:53 geschreven door Tessa