Ik DACHT dat ik het voordeel had dat mijn man niets van medicatie kent, dus ook niet weet waarvoor het precies toegediend wordt. Maandagmorgen ben ik bij de huisarts geweest, met Evy, die er blijkbaar ook mentaal door zit.

Toen heb ik het probleem van de medicatie aangekaard, zoals voorzien. De huisarts dacht dat risperdal het meest voor de hand liggende was. Op zijn vraag of Koen dit zou willen nemen, heb ik geantwoord dat ik niet precies zou vertellen waarom hij dit diende te nemen, alleen maar om de hoge bloeddrukpieken te beperken, en wat minder nerveus te zijn. Op die manier dacht ik de oplossing gevonden te hebben. De huisarts had op het voorschrift vermeld dat de bijsluiter verwijderd moest worden, ook al leest Koen nooit geen bijsluiters, maar wou daar mee alle mogelijke pistes uitsluiten.

Helaas, Koen weigert risperdal in te nemen voor hij de hartspecialist (nu

donderdagmorgen) gesproken heeft. Helaas kent die man de situatie niet, weet dus ook helemaal niet waarom risperdal voorgeschreven wordt en ik kan onmogelijk zeggen hoe het in elkaar zit, met Koen erbij. Ik hoop dus maar dat ik die man nog aan de lijn kan krijgen voor donderdagmorgen!!

De reden waarom hij ze niet wil innemen is omdat ik en de huisarts een complot gesmeed hebben om hem helemaal om zeep te helpen. En de huisarts kent er helemaal niets meer van, want in plaats van hem binnen te sturen naar het ziekenhuis moest hij gewoon een antibioticakuur voorgeschreven hebben en dan zou hij na acht dagen genezen geweest zijn in plaats van nu niets te mogen doen. Pffffffffff. Wie neemt dat nog au serieux? Helaas, is het enkel tegen mij dat hij dergelijke onzin uitkraamt, en owee als ik hem geen gelijk geef...

Bij navraag omtrent risperdal ben ik er op gewezen dat dit eigenlijk geen medicatie is dat een huisarts zomaar zou mogen voorschrijven. Ik ben er me van bewust dat psychiaters beter geplaatst zijn voor het voorschrijven dan dergelijke medicatie. Het probleem is dat ik niet zie hoe ik Koen bij een psychiater kan krijgen, zelfs niet via de huisarts. Hij is nu eenmaal de meest normale mens die er op de wereld rond loopt. En psychiaters verklaren nu één maal iedereen "zot", om werk te hebben. Dat is ook de reden waarom onze dochter Evy nog steeds geen diagnose heeft. Dus...

Medicatie om hem rust te geven is op die manier ook niet echt bespreekbaar. Het kan alleen in het kader van "het voorkomen van hoge bloeddrukpieken" (lees : het voorkomen van verbaal agressief gedrag). En dat kan nu, op een moment dat hij opnieuw geschrokken is van wat er kan gebeuren. Binnen enkele maanden vervalt hij toch weer in zijn "struisvogelpolitiek" en steekt de kop in het zand voor zijn hartproblemen : als je het niet voelt, je werk terug naar behoren kunt doen, en je steekt je kop in het zand dat je een hartpatiënt bent, dan zijn er plots geen problemen meer. Daarom dat het zo belangrijk is dat het NU bekeken wordt.

Vanmiddag zijn er harde woorden gevallen : hij vond het niet kunnen dat ik deze namiddag naar stad reed naar de bank om geld (ik heb nog 20 euro op zak!), terwijl ik vanavond ook naar stad moet om Evy op te halen aan het station. Ik doe dat maar omdat ik niet zou moeten werken, volgens hem. Hij vergeet er wel bij dat ik wel naar stad moet rijden, omdat ik (officieel, ik heb ze wel nog!) van hem deze zomer mijn bankkaarten moeten binnendragen heb. Hij vond dat ik niet het verstand had om daar mee te werken, omdat ik deze zomer lichtjes in het rood stond. Ik kan dus, voor over hij weet, geen geld meer uit de muur halen! Daarnaast mag ik hier bij de plaatselijke bankier (op 2km in plaats van op 10km) niet meer langs gaan, omdat hij vind dat die man hem genoeg van zijn geld gepakt heeft (aandeelfondsen die eind 2008 fel in waarde gezakt zijn, wat die man ook niet kon voorspellen). Het principe van die fondsen heb ik al genoeg

uitgelegd, maar hij snapt het dus niet : waardevermindering betekent voor hem dat er geld weg is, en dat kan volgens hem alleen maar als iemand (de bankier) het gepakt heeft........ en ik verdedig die bankier (probeer alleen uit te leggen hoe het in elkaar zit) in plaats van hem te steunen, dus kan het niet anders dan dat ik een relatie heb met die man... Voor zover oude discussies.

Het is trouwens ook de schuld van de bankier dat hij opnieuw geopereerd moet worden. Ik besef wel, en hij dus ook, dat het sinds hij zich halfweg januari kwaad gemaakt heeft omwille van het feit dat die man zijn geld gepakt had en ik dan nog het lef had om met die man mee te doen, is dat zijn klachten serieus toegenomen zijn. Maar zeggen dat het de fout is van die man, dat is toch wel heel erg bij het haar gegrepen.

Voor mij was het vooral belangrijk dat ik deze namiddag even weg kon, ook al was het dan maar naar de bank, op een moment dat men niet onmiddellijk zit te wachten op mij. Want nu 16 uur zijn de dieren er weer al. Ondertussen weet ik ook dat de bank om 16u dicht gaat, en Evy is pas om 16u45 in het station. 

Koen is ondertussen al een half uur op, ondertussen is de kinesist er voor zijn revalidatieoefeningen (zodat ik veilig verder kan typen), en ik heb hem nog niet gezien of gehoord. Voor het ogenblik kan ik daar best mee leven. Ik vermoed dat hij vooral razend is omdat ik gezegd heb dat zijn broer hem geen gelijk heeft, dat zijn broer zegt dat de enige verantwoordelijke voor zijn woede hijzelf is, en niet de ander. En als hij dit niet veranderd zeker vroegtijdig zal sterven. Misschien had ik dat niet zo cru mogen stellen, maar als niemand hem zegt waarop het staat, dan zal er ook nooit iets veranderen. En ik was het kotsbeu om nog maar eens de volle lading te krijgen voor iets dat ik zelfs nog niet gedaan had.

We zien wel hoe het evolueert... Ondertussen heeft hij gehoord dat de kinesist misschien wel eens zou bouwen, en hij zit dus maar met lof over mij te zwaaien. Ik erger mij er dood aan!!! Zij kunnen mij niet zien, ik hen niet, maar ik kan wel alles horen. Dat weet hij trouwens ook.

Enfin, we zien wel hoe het verder evolueert. Ik probeer voor mezelf te zorgen. :)

Koen is sinds vrijdag een week thuis, na 18 dagen afwezigheid. Morgen dus veertien dagen. Mijn schoonvader is sinds maandag een week thuis. Voor mij betekent dit vooral dat de ziekenhuisbezoeken voorbij zijn. Voor de rest neem ik zoveel mogelijk afstand van de situatie bij mijn schoonouders.

Volgens mij (ik sta blijkbaar nog altijd alleen met die mening) heeft mijn schoonmoeder opnieuw een duidelijke opstoot van dementie, terwijl zij ervan overtuigd is dat zij niets mankeert, en dat mijn schoonvader dementeert. Dat zorgt daar voor de nodige botsingen, maar ik laat het los. Koen zijn broer en diens vrouw gaan voor het ogenblik enkele malen per week extra binnen.

Ik heb al mijn kracht en energie nodig voor thuis. Het werk op de hoeve weegt zwaar door. In de winterperiode, zoals nu, is het zo al een heel stuk zwaarder dan in de zomermaanden (vorige keer was het mei), en ik merk ook dat mijn lijf niet meer mee wil zoals de vorige keer. De spierpijn die ik opgelopen heb door de extra arbeid, is niet zoals zes jaar terug, na enkele dagen verdwenen, maar blijft hangen. Ik ben doodop 's avonds. Rond 21u zit ik in mijn bed, maar aangezien ik nog bijna geen enkele nacht doorgeslapen heb sinds Koen naar het ziekenhuis vertrok, heb ik het gevoel dat de moeheid zich steeds meer begint op te stapelen, en dat ik me steeds meer vooruit moet slepen. De mate waarin hangt sterk af van Koen zijn gedrag. Na vorige week hypernerveus gedrag, omdat alles niet gedaan werd zoals hij het gewoon is, had ik het zaterdagmorgen compleet gehad. Het scheelde niet veel, of ik had Koen gezegd dat ik geen voet meer in de stallen zou zetten. Het feit dat hij die dagen tot drie keer liet vallen, dat ik toch voor niets deugde, was er teveel aan, naast alle gezeur over zaken waar ik niets kon aan doen, maar die toch op mijn rekening geschreven werden. Toch maar niet gedaan, wel mijn hart gelucht bij Koen zijn broer, op een moment dat Koen er niet bij was.

Vorige week kon dat nog! Zijn broer gaf aan dat ik in de eerste plaats aan mezelf moest denken, dat ik, indien Koen zo verder deed, hem effectief gewoon zijn plan moest laten trekken. Klinkt simpel, maar ik weet uit ervaring dat het gezeur niet ophoud als ik alleen maar mijn werk doe. Ook daar zit hij continue te zeuren. Hij claimt, probeert over alles controle te krijgen en te behouden. Hij is terug gefloten geweest door zijn broer, enkele uren later, toen hij op dezelfde manier begon tegen Thomas (ik was er niet bij) terwijl Thomas boxen aan het uitmesten was. Dat heeft mij een adempauze van enkele dagen op geleverd, maar deze voormiddag begon hij opnieuw. Nochtans had ik hem deze morgen gezegd dat hij mij moest gerust laten vandaag, dat ik geen gezeur wilde, want dat ik me eigenlijk ellendig voelde. Ik ben op, totaal op, vandaag. En, zoals we al jaren gewend zijn, op het ogenblik dat ik mij zwak toon, slaat hij toe. Er zal iets moeten gebeuren, want veel langer hou ik dit niet meer vol. Als niets anders mogelijk meer is, dan eventueel maar met medicatie.

Ik zou de vraag naar medicatie willen stellen aan de huisarts : Voor het ogenblik pakt Koen Clozam, een licht kalmerend middel, dat men hem aangepraat heeft in het ziekenhuis, de avond nadat duidelijk werd dat hij terug onder het mes moest, en hij totaal in paniek reageerde. Door mijn kordate optreden, (men dacht dat hij dit thuis niet meer zou nodig hebben) neemt hij dit nu nog steeds. Ik heb het middel opgezocht op internet, en merk dat het middel gewennend is (steeds meer nodig voor hetzelfde effect te hebben) en verslavend. Dus heb ik mijn twijfels bij een blijvend gebruik, vooral ook omdat hij misschien wel iets minder heftig is, maar toch op momenten voor een onnozelheid in paniek slaat, waarbij ik iedere keer de volledige lading krijg.  Het is volgens mij ook niet de juiste medicatie vanuit zijn autisme gezien. Ik denk in de richting van Risperdal, bedoeld om zijn agressieve buien tengevolge van angst en controleverlies, te dempen?? Normaal gezien zou ik volgende week woensdag de huisarts persoonlijk (zonder Koen) kunnen spreken en ik wil hem dan wel duidelijk maken dat het zonder medicatie niet kan. Niet voor Koen, maar vooral niet voor mij en de kinderen. Er moet iets gebeuren, en aangezien hij niet in staat is zijn gedrag te veranderen, duidelijk aangeeft dat hij het niet kan (zich minder opwinden), is medicatie de enige mogelijkheid die overblijft.

In het kader van het aanpassen en bijwerken van zijn medicatie na zijn operatie zie ik dat wel lukken om nu te starten. Van zodra we enkele maanden verder zijn, zal Koen zelf het nut er niet van inzien... hoop ik... 

En ik? Waar blijf ik? Ik ben me ervan bewust dat ik tijd en ruimte voor mezelf moet maken, dat ik mezelf de tijd moet gunnen om terug op te laden, maar voor het ogenblik lukt dit nauwelijks. Ik kom iedere dag uren te kort, vooral slaap, en ik weet niet hoe ik dit voor het ogenblik zou moeten oplossen, zonder dat het hier helemaal escaleert. Want dat zou het voor mij ook alleen maar erger maken.

Ondertussen blijf ik met gemengde gevoelens zitten : soms blij dat alles goed afgelopen is, maar toch met heel veel vragen hoe het nu verder moet.

Dit is voor mij het grote verschil met de vorige keer : toen had ik het gevoel dat we een nieuwe kans kregen. Nu besef ik te goed dat Koen nooit zal veranderen, maar dat er toch iets zal moeten gebeuren. Alleen weet ik niet goed, welke kant het op moet.

Gisteren kwam men onverwachts een Merlo verreiker, voor in de stallen demonstreren. Koen is daar al sinds vorig jaar mee bezig : hij zou iets nieuws willen kopen voor in zijn stallen. Alleen zag hij het allemaal veel te groot, niet bruikbaar op ons bedrijf. Nu was dit de eerste keer dat men iets toonde dat haalbaar was. Acceptabel, ook voor mij. Ik heb er niets op tegen dat hij nieuw materiaal koopt, maar niet om zomaar te kopen. Het moet rendabel en geschikt zijn voor het bedrijf. En die visie wordt me al maanden niet in dank afgenomen. Enfin, hij leefde op als een klein kind dat een nieuw stuk speelgoed ziet. Tot ik gisterenavond hem zei dat hij eerst zou moeten weten wat hij zou doen met het bedrijf (hij spreekt soms over verkopen, of tot een minimum herleiden, maar dan is het niet meer leefbaar), dat de aankoop van een dergelijke machine (kostprijs rond de 75.000 euro) alleen verantwoord is op een rendabel bedrijf. Dat mag dus niet gezegd worden. Dat is taboe.

En zo leven we voor het ogenblik gewoon van dag tot dag.

Ik heb vorige week, op mijn uitdrukkelijke vraag, de chirurg aan de lijn gekregen. Ik maakte me vooral zorgen om het feit dat Koen na zijn operatie er veel ellendiger aan toe was dan de vorige keer. Daar zijn twee redenen voor, wist de chirurg : Een tweede dergelijke operatie is altijd veel zwaarder dan de eerste keer, én door dat het probleem vermoedelijk al enkele dagen, weken, maanden aansleepte,  was Koen zijn hart al een langere tijd overbelast, waardoor het nu meer moeite heeft om te recupereren.

Ik heb ook gevraagd wat er nu aan de hand was, en wat de oorzaak daarvan kon geweest zijn.  Er was dus een draad geknakt in de verbinding tussen zijn kunstaorta en zijn echte aorta. Oorzaak : vermoedelijk een hogebloeddrukpiek. Aangezien Koen medicatie neemt om zijn bloeddruk niet te hoog te laten komen,  en zijn bloeddruk in rust altijd vrij stabiel was, zie ik maar één mogelijke oorzaak daarvan : zijn woede-aanvallen, die eerlijk gezegd de laatste tijd weer frequenter voor kwamen.  De chirurg meldde dat ze het probleem hersteld hadden op een manier dat dit niet meer kon gebeuren, maar wees er mij wel op dat Koen al bijna zes jaar een ernstige hartpatiënt is, en ook blijft, en dat er vele delicate punten in zijn lichaam zitten sinds de vorige operatie, zodat het onder controle houden van de bloeddruk wel levensbelangrijk is.

Dat heeft me het gevoel dat ik een tijdbom in huis krijg. Hoe leg je aan een auti, zoals de mijne, uit dat hij anders met de dingen moet leren omgaan, en vermijden van zich kwaad te maken? Zonder dat hij, iedere keer dat hij zich kwaad maakt, de schuld volledig bij de anderen te leggen? Want dat doet hij altijd, maar ik wil niet dat de kinderen het gevoel krijgen dat zij verantwoordelijk zijn voor zijn gezondheid! Ik heb daaromtrent wel een goed gesprek gehad met Koen zijn broer, maar eigenlijk weet die ook niet hoe we het Koen kunnen duidelijk maken.  Wat we, allebei, wel vermoeden is dat zijn extreme reacties van de voorbije tijd vermoedelijk wel te maken zullen hebben met het feit dat hij voelde dat er iets niet klopte, dat het allemaal teveel werd.  Dat hij er nooit iets van zei heeft volgens mij vooral te maken met zijn extreme angst voor het ziekenhuis.

Ondertussen is hij er nog, en is er nog geen sprake van naar huis terug keren. Gisteren had hij terug koorts. Oorzaak onbekend. Hij heeft terug pijn in de schouders. Men weet niet waardoor. Dus dat betekent dat hij opnieuw onderzocht wordt. Voor mij mag hij nu al gauw terug naar huis. De combinatie van het werk, en het over en weer rijden wordt zwaar. Ik heb dit keer helemaal geen vakantiegevoel meer, heb nauwelijks tijd voor essentiële zaken.

Ik heb vanmorgen rond 8u gebeld naar de dienst intensieve zorgen. Hij is wakker sinds deze nacht. Het ontwaken is vrij vlot gelopen en hij is nu vrij alert (vorige keer was hij ook vlug alert). Hij heeft wel een kritieke nacht doorgemaakt, met vrij veel bloedverlies, maar alles is onder controle. Er zou dus opnieuw een stuk van de aorta vervangen zijn.

Als er geen koe kalft (want er is één die mogelijks vandaag kan kalven) ga ik vanmiddag tussen 12u30 en 13u00. Anders wordt het het volgende bezoekuur, van 15u tot 15u30. Misschien zullen de spanningen iets wegvallen als ik hem gezien heb.

Gisterenavond is onze extra hulp, Rob, komen opdagen om eens gewoon mee te draaien, en ik moet zeggen, dat valt enorm mee.  Als je hem bezig hoort en ziet is het in zijn manier van doen meer een kwajongen dan een volwassen man, maar dan wel met het nodige verantwoordelijkheidsgevoel en kennis van het werk. Hij heeft Ruben op sleeptouw genomen en ik zag dat kind echt tenvolle genieten.  Er was trouwens merkelijk meer leven in de brouwerij dan anders, waardoor het er wat meer ontspannen aan toe ging dan gewoonlijk.

Alleen daardoor is Rob voor mij de moeite waard als extra hulp!

Ik heb me al vaker afgevraagd of het niet net die kinderlijke, speelse manier van doen is, waardoor Koen het goed met hem kan vinden.  Niet dat hij zo vaak contact had met die man. Meestal gaat het om toevallige ontmoetingen, maar dan nemen ze, als het kan, wel de tijd ervoor.

Koen is altijd vrij vlot geweest in het leggen van contacten (draait de meeste verpleegsters zo rond zijn vinger in het ziekenhuis), zolang die contacten oppervlakkig en vrijblijvend zijn. En ik denk dat hij dit net bij Rob vind.

Alhoewel ik gisteren na het bezoek van mijn ouders nog een vrij goede dag gehad heb, ook al door ambiance die de extra hulp met zich meebracht, weegt de vermoeidheid vandaag opnieuw meer door. Ik probeer zoveel mogelijk rust te nemen tussendoor en hoop dat het van nu af aan de goede richting in gaat.

Ik heb Koen gisterenavond voor het laatst gehoord, via de telefoon. Toen was hij reeds klaargemaakt voor de operatie deze morgen.  Het feit dat ik hem niet meer gehoord heb, betekent dus wel dat hij ondertussen op de operatietafel ligt. Ik vermoed dat ze nog steeds met hem bezig zijn, want men sprak toch over een operatie van 4 tot 5 uur. En ondertussen blijft het toch bang afwachten.

En dat is zwaarder dan ik dacht. De vorige keer was hij 's in de late namiddag binnen, is hij die nacht geopereerd, en was eigenlijk alles voorbij voor ik goed en wel besefte hoe erg het was. De kritieke momenten die er geweest zijn na de operatie hebben we pas zes weken later geweten, toen alles voorbij was en Koen al lang weer thuis. Nu zeggen ze wel dat het minder risico-vol is, maar de mogelijke kritieke momenten weet ik nog maar al te goed, en nu besef ik maar al te goed dat ik pas op het eind van de dag misschien zal weten waar we staan. Ik wist niet dat een dag zo lang kon duren. Een achtbaan van gevoelens is er al lang niet meer. Ik ben alleen maar bang.

De operatie is uitgesteld. "Er is iets tussen gekomen."  is alles wat men volgens Koen er van gezegd heeft. Morgen begint het weekend, dus is het niet voor maandag. Dat dit voor Koen zwaar is begrijp ik maar al te goed. Hij wou naar huis komen. Dat dit niet kan, lijkt me evident : hij ligt op intensieve zorgen, hartbewaking. Ik heb hem gezegd dat hij dan daarvoor de goedkeuring moet krijgen. Een uur later belde hij woedend terug dat ik het niet moest wagen om vandaag nog langs te komen. Zoals gewoonlijk : zijn frustraties die hij niet op een ander kan (durft) uiten, moet ik dan maar uitzweten, zonder zich er ook maar even rekenschap van te geven dat dit voor mij ook moeilijk is. Puur autistisch, dat weet ik wel, maar voor het ogenblik was het er even teveel aan.

Ik ben uitgehuild, heb uitgebreid gedoucht, om alles van me af te spoelen en ik ga straks de kinderen van school halen.

Zijn zin heeft hij : hij zal me niet meer zien vandaag. Niet omdat ik wil doen wat hij zegt, maar omdat ik er totaal geen zin in heb. Ik heb er genoeg van om zijn marionet te zijn.

Ik weet het, straks spreek ik misschien terug anders. Er spelen voor het ogenblik bij iedereen teveel heftige emoties mee. En het blijft allemaal zo dubbel : Het is zoals Thomas zei : mama het voelt zo tegenstrijdig : natuurlijk zal het moeilijk zijn als papa sterft en zal er verdriet zijn en ik wil zeker dat papa blijft leven, maar aan de andere kant, als alles verwerkt is, zal er ook veel in de positieve zin veranderen.

Ik ben er nog lang niet aan uit. Dit belooft een zwaar weekend te worden.

Mijn vakantiegevoel is verdwenen :

Gisteren hebben ze de oorzaak gevonden. Positief is het echter niet : het is het meest slechte scenario, dat ik tot op dat moment eigenlijk uitsloot : De ontsteking bevindt zich op de naad tussen zijn aorta en de kunstaorta : daar is een gezwel rond ontstaan, dat zwaar ontstoken is. Dat gezwel is afkomstig van een lek. Ergens druppelt er, vermoedelijk al weken, bloed in die naad. Een inwendige bloeding teert normaal van zelf weg, maar aangezien het lek er nog steeds is, hoe beperkt ook, lukt dat niet, en is daar een serieuze ontsteking bovenop gekomen. Een ontsteking die hij vermoedelijk al maanden onderdrukt door het nemen van dafalgan, tot dit niet meer sterk genoeg bleek... Daarnaast is een lek in de aorta, hoe klein ook, een echte tijdsbom : het wijst op een zwakke plek, en aangezien een aorta altijd onder druk staat, betekent dit dat die zwakke plek het vroeg of laat zal begeven, waarbij ingrijpen dan vermoedelijk niet meer mogelijk is. Dat betekent dat de enige oplossing opnieuw een operatie is, waarbij dat stukje aorta ook vervangen wordt. Dat is op zich al een heel zware operatie, maar bijkomend is dat Ivan na zijn vorige operatie gezworen heeft dat hij zich niet meer laat opensnijden. Hij wou gisteren naar huis, ook al betekent dit, op korte of langere termijn, zijn doodvonnis.

Omdat hij gisteren nog de hele dag onderzoeken gehad heeft, ben ik pas 's avonds langs geweest, met Ruben (10) mee. We konden geen beter ogenblik passen . De arts was er juist om de diagnose én de gevolgen mee te delen. Dus kwamen we meteen midden de discussie of hij nu al of niet naar huis kon. Aan de ene kant was ik blij dat ik net toen toekwam. Ik kon toen zelf horen wat er juist aan de hand was, want ik weet zeker dat er heel veel van die informatie niet tot Koen doorgedrongen is. Alleen het feit dat hij terug onder het mes moet, en dat hij dat niet wil, zal blijven hangen zijn. Aan de andere kant, had ik dat geweten, had ik Ruben niet mee genomen. De heftige discussie over leven en dood, waar het eigenlijk op neer kwam, was eigenlijk teveel voor dat kind. Hij is dan ook plots van zijn stokje gegaan. Hadden ze meteen twee patiënten. Gisterenavond isKoen meteen naar de afdeling hartbewaking verhuist. Ik heb hem totaal ontredderd moeten achterlaten, heb hem wel verzekerd als hij vandaag de beslissing neemt om zich niet te laten opereren en naar huis te komen, ik hem zal komen halen. Die waarborg had hij nodig. Ik hoopte dat als hij alles liet bezinken en men genoeg op hem inpraatte hij wel zou beseffen dat hij eigenlijk niet te kiezen heeft.

Deze morgen belde hij dat men hem waarschijnlijk zo vlug mogelijk zou opereren, en of ik deze voormiddag wou langs gaan. De verpleegster had hem gezegd mij te contacteren, en gezegd dat ik, ondanks het normale bezoekverbod in de voormiddag, toch binnen zou mogen. Hij was rustiger, kon gewoon praten over de dieren en het werk, maar telkens hij over zijn operatie begon barstte hij in tranen uit. Koen die weent, dat is niet gewoon. En dan zie ik weer de gevoelige jongen, waar ik ooit verliefd op werd, met al zijn angsten. Angsten die nu voor een keer niet weggeduwd worden achter (verbaal) agressief gedrag. En dat maakt het een stuk moeilijker voor mij.

Bijkomend is dat ik, toen ik maandag naar spoed reed, ik het voorgevoel had dat hij  niet meer terug zou keren. Alle nieuws wees echter de goede richting uit, zodat dit gevoel naar de achtergrond verdween, maar sinds gisterenavond is het in alle hevigheid terug, ook al heeft de chirurg ondertussen al duidelijk gemaakt dat deze operatie niets in houdt in vergelijking met de vorige. Morgen namiddag wordt hij geopereerd. Tot dan vrees ik dat er weinig te genieten valt. Ik heb het er moeilijker mee dan ik verwachtte.

Koen is maandagavond plots opgenomen in het ziekenhuis. Hij dacht dat hij de griep had, maar de huisarts was wantrouwig, en met zijn voorgeschiedenis (bijna zes jaar geleden is zijn aorta vervangen geweest, is er een metalen hartklep geplaatst, en heeft hij twee overbruggingen van kransslagaders gehad) vreesde de huisarts dat dit een voorbode zou kunnen zijn van een

hartinfarct.   Hij is weggebracht met de ziekenwagen, met begeleiding van de mug (medisch urgentie team).

In het ziekenhuis merken ze eigenlijk tot nu toe weinig van hartproblemen, maar hebben ze wel gezien dat hij een ernstige infectie heeft : hij heeft koorts, die ze eerst niet  omlaag kregen, én een sterk verhoogd aantal witte bloedcellen.  Alleen blijft het een raadsel waar die infectie zit en wat de oorzaak is : hij heeft nergens last van, behalve soms pijn aan zijn schouder, die als hij hoest (voor de enkele keer dat dit gebeurt) uitstraalt naar zijn staartebeen. Het gebeurt dat hij pijn heeft ter hoogte van de borst, maar dan helemaal rechts, in plaats van links. De artsen zien geen verband, en zoeken dus verder…  Vannacht zou de koorts dan toch gedaald zijn. Welke virus of bacterie hem parten speelt, zou ten vroegste vandaag geweten zijn, omdat men de bacterie of virus eerst moet aankweken, voor men kan onderzoeken om welke het gaat.

Ondanks het feit dat ik met al het werk op de boerderij zit (met hulp van mijn schoonbroer, en ook Thomas kan al heel wat bijspringen) en de stress die met een ziekenhuisopname gepaard gaat, voel ik me vrij goed en ontspannen :

even niemand die op mijn vingers kijkt, van ’s morgens tot ’s avonds, werkt toch positief. De laatste weken ging het hier terug de verkeerde kant uit, was er met Koen weinig tot niets aan te vangen, was hij superclaimend en supercontrolerend, waarbij ik toch niets goeds kon doen,…. In die zin is het even een verademing…

Het verklaart ook waarom ik vanmorgen door alle wekkers en lawaai heen blijven slapen ben, en ik pas wakker geworden ben toen mijn schoonbroer al meer dan een uur werk verzet had. Hij wou me niet wekken, was van oordeel dat als ik zo vast sliep het was omdat ik het meer dan nodig had. En dan merk je opnieuw het verschil tussen een gewone man en zijn autistische broer…

Ondertussen probeer ik het maximum voor mezelf uit deze dagen te halen, en hoop ik dat ze Koen nog een tijdje in het ziekenhuis houden. Ik merk dat ik, in tegenstelling tot zes jaar geleden, veel onverschilliger sta tegenover wat hem mankeert. Hij heeft teveel kapot gemaakt, en ik heb steeds meer leren loslaten,…  Niet dat ik hem ziek of dood wens,…  negatieve emoties wijzen eveneens op niet kunnen loslaten, en echt negatieve emoties tegenover Ivan zijn er meestal ook niet meer.  Ik ben tegenover hem gewoon onverschillig geworden.

De titel zegt genoeg : na meer dan vijf jaar "officieel" alcoholvrij te zijn, heeft Koen gisteren zich ladderzat gedronken. Hij kon niet meer op zijn benen staan, is verschillende keren gevallen in de stallen, heeft nauwelijks iets van het werk gedaan, en na uren scènes, gaande van zwanzen dat hij zo'n dorst had, dat het allemaal mijn schuld was, over dreigen met zelfmoord, tot huilen als een kind,... is hij rond 18u30 eindelijk in zijn bed beland. Ik zeg wel eindelijk!!! Eindelijk was de rust weergekeerd!
Thomas en ik hebben alleen het hoogstnodige gedaan : ik heb, zoals altijd, de kalveren drinken gegeven. We hebben samen gecheckt of er niets abnormaals was in de stallen, en bekeken of er kans was dat er bepaalde koeien zouden kalven die nacht. Ik dacht van niet, maar voor alle zekerheid ben ik 's nachts toch nog eens gaan kijken of alles O.K. was. Al de rest (dieren die geen of maar half eten gekregen hadden) hebben we gelaten voor wat het was. Dat kon wachten tot hij weer nuchter was. Voor de dieren kan dit echt geen kwaad (beter dan goedbedoeld verkeerd voederen).

De reden? Die lag bij mij volgens hem. Wat had je gedacht? De voorbije weken heb ik niet meer geschreven. Het vlotte allemaal redelijk, vooral doordat ik bewust bezig ben met meer afstand te nemen, met los te laten. Ik las ergens wanneer je iemands negatieve energie opslorpt (ik ben een energetische spons, is mij ooit gezegd geweest), dit komt omdat je energieveld op dezelfde frequentie gaat meetrillen als dat van de negatieve persoon. Dit kan doorbroken worden door bewust op een andere ritme te ademen. Daar Koen over het algemeen steeds negatiever wordt (niets is goed, niemand kan nog iets goeds doen,...) had ik de kans genoeg om dit te oefenen. En het werkte : ik merkte dat het me steeds vaker lukte om zijn negativiteit van me af te laden glijden, in plaats van er in mee te gaan, en me te concentreren op mijn werk, de kinderen, het huishouden,... kortom positieve zaken. In de vakantie vlotte alles vrij goed, en blijkbaar werkte mijn optimisme ook naar hem toe voor een stuk. De eerste escalatie die ik naast me kon leggen, was het weekend van 10 januari. De zaterdagavond, op een ogenblik dat hij merkte dat het waarschijnlijk toch niet gesneeuwd zou zijn zondag, zodat ik en de kinderen verplicht zouden thuis moeten blijven, deugden ik en de kinderen plots helemaal niet meer.  (We vierden nieuwjaar die zondag bij mijn ouders). Want dat had hij al de hele week gezegd : dat er teveel sneeuw zou liggen, en dat we onmogelijk zouden kunnen gaan. Als ik een beetje verstand had zou ik afbellen! Niet dus! De zaterdagavond is hij na zijn werk woedend gaan slapen, zonder te eten. Hij had geen honger. Hij denkt dat hij mij daar mee kan treffen, maar eigenlijk zijn we op zo'n momenten allemaal tevreden dat hij geen honger heeft .  Zondagvoormiddag is hij niet, zoals anders, binnen gekomen om te ontbijten. 's Middag lagen er voor hem broodjes klaar, maar ook die heeft hij niet aangeraakt. Zondagavond had hij nog geen honger.... Ik maakte me er gewoon geen zorgen in. Hij zou wel plooien. Maandagmorgen is hij noodgedwongen terug van koers veranderd en deed hij alsof er niets gebeurt was...

Gisteren, ook maandagmorgen, liep het verkeerd doordat één van de koeien die naar het slachthuis vertrokken te weinig woog, volgens zijn idee. Ze was wel die nacht tochtig geweest en we hadden wel al altijd gehoord dat ze dan merkelijk minder wegen... Hij had niets verdachts kunnen opmerken bij het wegen.... Dus wat moest hij anders doen dan het te geloven...
En halfweg de voormiddag escaleerde het : hij had de kinderen beloofd een verreiker te kopen, en hij moest een dierenbascule kopen zodat men hem niet meer kon bedriegen, en hij had daar het geld niet voor.
Want dat geld moest, volgens hem, komen van de aandelenfondsen die we ooit gekocht hadden, maar waarvan het niet verstandig is deze nu te verkopen : met de zware beurscrisis van vorig jaar zijn ze immens gezakt in waarde, en zijn ze nog altijd niet voldoende hersteld. Ik volg de beurs de laatste tijd regelmatig en wist dat. Ik had dat ook nooit verzwegen ten opzichte van Koen.  Wel, om paniek te vermijden de procentuele daling wat afgezwakt, maar altijd er bij vermeld dat we bijlange nog niet terug aan het bedrag waren dat we ooit gehaald hadden. Gisteren wou hij onmiddelijk dat volledige bedrag! Hij had de bankier gebeld om te vragen dat hij daarover eens zou langs komen.  Hij zou die man eens goed de waarheid zeggen. Hij zou dat geld allemaal onmiddelijk op tafel moeten leggen, of anders zou hij overal rond vertellen dat hij een dief was.  Een dief??? Ja, want als het geld verminderde, dan moest iemand het toch gepakt hebben???
Ik besef al een hele tijd dat Koen geen enkel inzicht heeft in wat aandelen inhoudt. Dat is ook de reden waarom ik de dag dat ze hun waarde terug hebben onmiddelijk zal verkopen. Liever op een spaarrekening met nauwelijks intrest, dan alle ellende die het tot nu toe gekost heeft. Ondanks het feit dat ik al honderden keren uitgelegd heb hoe het zit, snapt hij het niet.
Hij wou van mij wel dat ik het bedrag zei dat die aandelen waard zouden moeten zijn zodat hij met wat ik zei de bankier kon aanvallen. Zo gek ben ik niet. Dus ik heb gezegd dat ik het niet juist wist, dat ik het moest opvragen, en dat dit niet zo vlug kon. Ik had dat trouwens al gezegd voor hij belde. En dus was ik het die hem bedroog, die zijn geld afdeed, die aanhield met de bankier. Plots waren ze veel meer waard, wist hij niet dat we er eind 2005 verkocht hadden, wist hij niet wat er met dat geld gebeurt was (gebruikt voor de bouw van onze woning)... Hij was razend, is na het eten plots vertrokken, is een uur weggeweest, is even aan het werk geweest omdat er een klant bij me was, en is toen binnen gekomen met een pint. Hij had het nodig. Het smaakte hem. En nog één, en nog één,... Ik heb hem gezegd dat hij moest stoppen, maar dat wou hij niet. Hij had dorst, vroeg zelfs iedere keer of ik nog één voor hem wou halen. Ik ben niet gek!!! Dus ging hij er zelf om. Om dan even aan het werk te gaan, en tien minuten later terug binnen te staan, om te zwansen dat ik zijn geld gepakt had, dat ik samenspande met de bankier,.... en te melden dat hij dorst had, en als ik hem geen wou geven, hij ze wel zelf zou pakken...

Tot hij letterlijk nauwelijks nog op zijn benen kon staan. De jongens hebben hem zo gezien, toen ze van school kwamen. Thomas had het er heel zwaar mee. Voor hem blijft het gevoelig. Het blijven voor hem pijnlijke herinneringen. Ruben was toen nog veel kleiner. Ik had Koen verschillende keren gevraagd te stoppen zodat de jongens niets zouden merken, maar hij zag daar de zin niet van in. Hij had teveel dorst...
 Ik heb mijn best gedaan om de jongens zo goed mogelijk op te vangen, alhoewel het er bij Thomas toch wel zwaar inhakte. In samenspraak met Thomas heb ik een afspraak gemaakt bij zijn therapeut. Dit is te belangrijk, om het maar zo te laten. Ik wil vermijden dat het met hem terug bergaf gaat.

Vanmorgen wou Koen "de bewijzen" zien waar het geld van die verkochte aandelen naar toe was, door middel van de rekeninguittreksels. Ik heb ook mijn fouten, en één ervan is dat het er nooit van komt om rekeninguittreksels netjes te klasseren, maar ze meestal hier of daar neergegooid worden. Ik volg alles via de computer, ben niet van die uittreksels afhankelijk. En dat zijn uittreksels van eind 2005, begin 2006. Niet dat ze weggegooid zijn (ik gooi nooit niets weg!), maar waar zaten ze? Ik wist dat er een doos op zolder losse uittreksels bevatte. Alles wat ik verzameld had met de verhuis. Maar het heeft me wel wat tijd gekost om alles terug te vinden. Ik heb het gevonden!!! En ik heb duidelijk kunnen aantonen dat het klopte met wat ik destijds in een schrift had neergeschreven. Daar stond ook duidelijk in, met datum, voor wat het geld gebruikt was. Dit schrift is iets dat Koen volgt, de rest lukt hem niet.  Maar nu trok hij plots alles wat daar neergeschreven stond in twijfel. Het klopte!!!

Toen zijn beweringen ongegrond bleken te zijn, was het mijn beurt : Ik heb hem gevraagd hoe lang hij al dronk? Oh, dat was de eerste keer! Of kon ik misschien iets anders bewijzen? Ik heb geantwoord van niet, alhoewel ik al langere tijd meer weet. Ik wou weten of hij het zou opbiechten. Daarnaast lijkt het me beter dat hij niet weet dat ik al lang iets vermoedde. Het kan hem alleen maar het gevoel geven dat hij "veilig" ongemerkt kan drinken, in plaats van andere uitwegen te zoeken. Want tegenhouden zal ik hem toch niet. Dat besef ik maar al te goed!
Kon ik niets bewijzen?? Dan moest ik mijn mond houden! Hij dronk waar en wanneer hij het wou en niemand moest zich daar mee moeien. Ik heb hem gezegd dat Thomas het er heel zwaar mee had. Och, dat interesseerde hem niet! Het was allemaal mijn schuld en dat van de bankier. We moesten zijn geld maar niet gepakt hebben!! Toen heb ik hem gezegd dat het inderdaad een tegenvaller is dat die fondsen zo gezakt zijn in waarde, maar dat ze vlugger terug meer waard zullen zijn dan ze ooit geweest zijn, dan dat de schade die zijn gedrag bij Thomas aangericht had, zou hersteld zijn. Een serieuze uitspraak, maar ik meende ze!!! Hij loopt regelmatig hoog op met zijn zoon, vind dat hij hun een betere opvoeding heeft dan ik. Dan is het hoog tijd dat hij beseft dat hij ook zijn verantwoordelijkheid moet nemen!!!!!!!!
Blijkbaar is dat toch hard aangekomen! Hij is terug verder gaan doen aan zijn werk, en is 's middags binnen gekomen alsof er niets gebeurd was. Sindsdien doet hij weer volledig normaal! Toen Thomas thuis kwam van school heeft hij hem tegengehouden op het erf, vriendelijk geïnformeerd hoe het geweest was, en gezegd dat hij zich geen zorgen hoeft te maken, dat het nooit meer zal gebeuren. Mooie woorden, maar ik geloof er niet in. Hij heeft een grens doorbroken, en het zal nu vlotter gaan om daar terug over te stappen. Zeker als hij nu een tijdje van de drank afblijft en zichzelf daarmee kan overtuigen dat hij het in handen heeft.  Dit is het typerende gedrag van een alcholieker. Hij heeft dan wel gezegd tegen Thomas dat het nooit meer zal gebeuren, maar hij beseft niet dat hij serieus in de fout gegaan is. Hij blijft de verantwoordelijkheid daarvoor in mijn schoenen schuiven. Niet dat ik daar van wakker lig. Ik heb mezelf niets te verwijten. Zijn enige zorg is nu trouwens dat IK er voor moet zorgen dat de kinderen niets vertellen tegen zijn ouders. Dit had ik hun trouwens al afgeraden : hulp hoeven we daar niet te zoeken.  Het enige dat we daar mee kunnen bereiken is dat mijn schoonouders er zelf zwaar onder gaan lijden. En dat wil ik niet! Dat verdienen ze niet!

Niet dat ik van plan ben dit onder de mantel der liefde te verbergen. Ik ben veranderd, en dit pik ik niet zomaar meer. Op het moment zelf kon ik niets doen. Ik kon alleen maar proberen zo rustig mogelijk te blijven én te herhalen dat hij verkeerd bezig was. Elke pint die hij open deed is en blijft zijn verantwoordelijkheid. Ik kan er hem alleen maar op wijzen dat hij met vuur speelt : zijn verantwoordelijkheid ten opzichte van de kinderen, de combinatie van Marcoumar en zoveel drank in een korte tijd, wat niet zonder risico's is,... Als hij daar allemaal zijn voeten aan veegt, dan is dat zijn probleem,... Het enige wat men mij kan verwijten is dat er bier in huis was. Had er geen alcohol in huis geweest dan was dit misschien niet gebeurd. Misschien... eerlijk gezegd denk ik dat het alleen uitstel van executie zou geweest zijn.  En het besluit om toch pils in huis (geen sterke drank meer!) te hebben is er gekomen op vraag van hem. Hij wou niet dat hij bezoek geen pils meer kon aanbieden. Hij wou vooral niet dat iemand wist dat hij alcoholverslaafd was. Kan ik begrijpen, maar dan moet hij zelf wel de verantwoordelijkheid nemen. Anders kan hij zelf uitleggen waarom we plots geen pils in huis meer hebben...