Zondagvoormiddag was Ten Ede aan de beurt. Regen leek eventjes de spelbreker te zijn maar al bij al nog een heel mooie opkomst om de mooie omlopen in Ten Ede te wandelen/lopen. De volgende in de rij is Wachtebeke op 03/07. We zullen dan onderling afspraken maken om de verplaatsing te maken.

Vrijdagavond stonden er twee 'geeltjes' aan de start in de Nacht Van Vlaanderen. In de avonduren werd er ferm doorgestapt maar eens de 'donker' zijn intrede deed werden de mooie geasfalteerde wegen vervangen door boswegels: soms heel smal, soms zelfs gedeeltelijk over een weide. Ook bezaaid met putten en stenen. Neem daarbij dat het extra uitkijken was om de 'pijltjes' te volgen. En het waren zware omstandigheden. Door mijn problematiek van mijn dieptezicht begon zich dat ook al in de 'late nacht' te wreken op mijn 'hoofd' en daarbij had ik ook al wat rugpijn van de klappen op te vangen van 'putjes' waar ik in gestapt was. Toen Peter ook nog eens zei 'Begint al warm te worden' en ik het eigenlijk kouder en kouder kreeg (en zelfs vestje aan deed) was dit voor mij een volgend signaal dat het niet meer 'zo goed ging met mij'. Ik besloot toen ook om er na ong. 60 km mee op te houden. Ontgoocheling was er niet wel de realistische gedachte dat deze editie (zwaar nachtelijk parcours en warmte die eraan kwam) een beetje te hoog gegrepen was voor mezelf. Ondertussen was mijn zoon Niels gearriveerd en samen met hem volgde ik de belevenissen van Peter. En hem stond nog heel wat te wachten. Wij reden van rustpost naar rustpost en zagen daar heel wat minder fraaie taferelen van wandelaars die totaal over hun toeren waren. Peter had wat last oververhitte voeten maar bleef strijdvaardig ondanks de warmte. Telkens stuurden we hem op pad met een lading drank en probeerden hem toch wat te doen eten. Een van de grappigste momenten was toen Niels Peter een flesje water met zout erin aangaf en hem meegaf dat dit niet zo lekker zou zijn... Peter antwoordde 'Geef maar...ik smaak toch niks meer'. Af en toe een stukje fruit en Peter....hij stapte verder. De vermoeidheid bleek te verdwijnen naar mate het einde naderde (sloeg zelfs de laatste rustpost over). Peter maakte dus op een vlotte manier zijn 100 km af! Het was een warme dag maar ook eentje waarbij het teamwerk van de Veldmeersrunners naar boven kwam: Peter volledig uitgewandeld, ik een gedeelte en nadien mee voor begeleiding gezorgd. Niels die rondreed drank en voedsel en peptalk aan Peter meegaf en Lut die gedurende gans de nacht de tussentijden meegaf.