De start was prachtig want kort na nieuwjaar werd het 'start to move'-project opgestart. Met in januari de 'start to walk' en in maart 'start to run'. Meer dan 50 mensen daagden op voor de wandelinitiatie en bracht ons ledental tot boven de 200. Het was prachtig zicht hoe men in de straten van Laarne en Kalken (er werd in de winterperiode ook gestart vanop HO Kalken) de groepen 'lichtjes' van lopers en wandelaars zich over de wegen van onze gemeente bewogen. Ook werd het zaterdag wandelen (langere afstanden) aan de activiteiten toegevoegd.

En toen ergens in maart kwam die donderdagavond: 'België ging in lockdown'. We stonden daar allemaal wat verweesd te kijken aan de sporthal in Laarne 'Wat nu?' - 'Hoelang gaat dit duren'. Alle activiteiten werden stil gelegd en de (wisselende) reglementen werden opgevolgd.

Midden mei kon het weer en mocht er per 50 gesport worden. We bouwden wel meer zekerheid in en beslisten met groepen van 15 en met verschillende startplaatsen te werken. Ook was er 'registratie'-plicht. Die meiavond zal mij altijd bij blijven. Aan de Prullenbos zag ik mensen bijna in tranen omdat ze weer iets hadden om 'naar toe te gaan' - 'mensen waren blij elkaar terug te zien' - 'mensen hadden het moeilijk gehad met het 'alleen' zijn gedurende twee maanden'. Op die 10 jaar dat de Veldmeersrunners bestaan had ik nog nooit zo erg het gevoel gehad over de 'sociale rol' die wij als groep Veldmeersrunners vervullen.

Juni - juli verliep relatief vlot met telkens een zestal vertrekplaatsen en op die manier werden er ook heel wat nieuwe parcoursen aangedaan. De registratie werd goed opgevolgd maar toch was het steeds 'wikken en wegen'. Wel of geen mondmasker - proberen 'anderhalve meter' te respecteren' - 'Groepjes niet bij elkaar komen na het wandelen' - 'Toekomen/sporten'/weg wezen' was het motto.

Activiteiten zoals 'Klavertje vier' en 'Op de hort' waren totaal niet aan de orde en ook joggings en georganiseerde wandelingen verdwenen volledig. Begin augustus steeg het aantal besmettingen opnieuw en besloten we een maand 'te stoppen'. In september gingen we opnieuw van start. Ook werden we toen geconfronteerd met enkele besmettingen binnen de groep. Ons systeem van registratie wierp hier zijn vruchten en binnen de kortste keren was iedereen getest die moest getest worden. Ook bleek (gelukkig) dat de verspreiding van het virus in de buitenlucht (in samenhang met de regels die we hadden opgelegd) weinig risico inhield want bij de testen werd er telkens niemand 'extra' positief bevonden.

De 'start to run' was ondertussen aan zijn tweede poging begonnen. Maar midden oktober moest weer alles stop gezet worden daar we met een 'tweede golf' te maken kregen.  Vanaf dat moment werden er wel wandel- en looproutes opgegeven en moet zeggen dat die vrij veel 'gelopen/gewandeld' worden.

Wat hierboven beschreven is, is hoe het 'sportief' verliep maar 2020 zal vooral herinerd worden als een jaar met veel menselijk leed. Toen we een week geleden de 'Tocht van de hoop' wandelde en er op het einde rondom het WZC in Kalken stapten was het opvallend hoeveel kamertjes er waren waar het donker was...mensen die gestorven waren...Het is een beeld dat heel wat indruk op mij maakte.

Dit jaar hebben in onze groep meer dan 20 mensen familieleden in eerste graad verloren. Het kwam hard aan telkens deze berichten te krijgen en heb meer kaartjes met 'Oprechte Deelneming' verstuurd dan mij lief was. Aan al deze mensen nogmaals vanuit de groep van de Veldmeersrunners onze oprechte steun en medeleven.

Zo dit was 2020 ... iets onwezenlijk ... maar toch heb ik telkens het gevoel gehad dat de Veldmeersrunners een familie zijn die er voor elkaar staan. We kunnen enkel hopen op een beter 2021 en uit de sterkte van onze groep de positiviteit putten om weer richting 'het normale' te gaan; 'SAMEN STERK' moet ons motto zijn.

Voor iedereen nog een mooi eindejaar gewenst!