|
Vandaag stond een bezoek/controle bij de neuroloog op het
programma. Ik trok er met goede moed naartoe en vertelde vol fierheid hoe ver
ik al stond (vlot enkele malen een uurtje lopen/stappen per week de succesvolle
start to run). Ook de (in mijn ogen kleine) problemen gaf ik mee (dieptezicht
soms wat ijlheid in het hoofd soms eens een slechte dag).
De ontnuchtering kwam snel: het vlot lopen had/heeft enkel te maken omdat ik over
een geweldige fysieke conditie heb maar heeft in totaal niks te maken met het
herstel in de hersenen. Ook werd mij nog eens benadrukt dat het niet over één herseninfarct
ging maar over een reeks herseninfarcten die zowel in linker als rechterkant
van hadden toegeslagen en schade hadden aangebracht. De oorzaak was dus effectief een bloedklonter
geweest die uit het hart vertrokken is en dat was nog een gevolg van het
hartinfarct tien jaar geleden.
Let op wat ik doe om te herstellen is niet slecht maar moet
kijken als ik het anders indeel (ipv 4x10 km en zesmaal 7 doe) of ik niet meer
vooruitgang maak op het hersengedeelte. Dus het helpt wel degelijk bij de revalidatie
want moest ik niet over dienen fysiek beschikken ik gans anders tov het
gebeurde zou staan.
Er werd mij herhaalde malen benadrukt gedurende het gesprek
dat ik ernstig ziek was/ben en dat het genezingsproces iets van lange duur
zal zijn. Dus dat ik zeker nog niet mag denken dat ik al genezen ben. Ik mag
blij zijn van waar ik sta (veel verder dan anderen na amper twee maand) maar ik
sta bijlange nog zover niet of ik zelf denk. Men benadrukte mij ook dat er
naast het gaspedaal ook een rem is en dat het beter is om de gas nu wat te
lossen en wat op de rem te gaan staan. Ik werd ook al direct werk onbekwaam
gezet tot eind augustus. Bij het lopen mag dus ook het aantal kilometers niet
de barometer zijn maar hoe is de ijlheid in het hoofd nadien, moet ik mij extra
concentreren tijdens het lopen, is het een mentale/psychische belasting.
Kort samengavat
Nog een lange weg te gaan.
|
