We zijn nu tien dagen verder. Zoals eerder gezegd is men met Marevan opgestart en dit naast twee andere bloedverdunners. Dit bleek echter van het goede teveel en gisteren is men dan (voor de periode van een drietal dagen) gestopt met alle bloedverdunners. Daarna zal met dagelijkse bloedcontroles bepaald worden wat de juiste ‘dosis’ is.

Gisterenmorgen ben ik ook begonnen met de revalidatie: 10 minuten fietsen en 10 minuten armoefeningen en (goed vast gehouden) eens trap op en trap af. Dat ging vrij vlot (wel duizeligheid als beide ogen werden open gehouden). Vandaag werd de duurtijd van de oefeningen verdubbeld en fysisch ging dat vrij goed (behalve dan het opkomen van wat hoofdpijn bij inspanning).

Het stappen in de gang is verbeterd in die zin dat het zichtsveld beter is maar ‘fameus’ kan men het stappen allerminst noemen. Maar ook daar toch lichte verbetering…

Door in het ziekenhuis te ‘rusten’ is er veel tijd en dan begin je natuurlijk na te denken over wat gebeurd is en onvermijdelijk komt men bij de vraag ‘Hoe kan dat nu’… En ik blijf ook de indruk hebben dat men het nog steeds niet goed weet.

Ondertussen is het begrip marathonlopen en visdieet hier al goed gekend op de gang en regelmatig komt er eens een dokter/verpleegster langs .. ’Hoe zit dat met dat visdieet, leg dat nen keer uit’.

Voor mijn eigen lopen zal ik niet enkel eerst fysisch terug moeten in orde zijn maar zal er mentaal toch ook wel oplapwerk nodig zijn vrees ik. Want de schrik na het gebeurde zit er goed in. Ook al probeert men mij uit te leggen ‘dat het niet meer kan’ (heb dat nogal eens gehoord…).

Van naar huis komen is nog geen sprake (kan natuurlijk vlug veranderen) en dus moet ik mij qua  ‘trainingen’ beperken tot de kiné-oefeningen en het stappen zoals ‘nen zatten’ in de gang.

Dag Danny,

Amai, heb jij ons laten schrikken... (was zelf herstellend van een griepje en daardoor afwezig)

Het doet raar, de gedachte dat jij als onze herder er zelf niet bij bent.

Blijf positief denken (denk aan O I G O !) en met wat geduld word jij weer de "oude"!!

Laat het een troost zijn dat jij waarschijnlijk het meest 'in gedachten zijt' van alle patiënten daar, want dat uw loopmakkers u missen, wees daar maar zeker van!

Wens jou,  Lut, Niels en Heike en je familie alvast een bemoedigende schouderklop!

Een spoedig herstel!

Ann

11-02-2015 om 18:46 geschreven door Ann Roels

Hallo Danny,

Vreselijk om te vernemen dat moeder natuur je weer eens goed te pakken heeft genomen.

Ik heb een beetje gewacht met een reactie tot ik hoorde dat je naar een "gewoon" kamer bent verhuisd.

Ik denk dat eer we je weer op straat gaan terugzien er toch wel water door de Schelde gaat lopen ;maar jou

kennende ga je je er, eens het kan en mag, weer 200% voor geven.

Voor Lut: soigneer die jongen nog maar een beetje, en tempert zijn enthousiasme maar wat van de moment

dat hij groen licht krijgt voor zijn loopschoenen !

Tot mails-ziens-loops  (en liefst zo snel mogelijk dat laatste)

Patrick

11-02-2015 om 10:06 geschreven door Patrick Michiels

Dag Danny,wij hopen dat uw revalidatie u terug weer naar de oude Danny brengt.Bij iedere jogging zowel in de groep of alleen gaan telkens onze gedachten naar u want we missen uw aanmoedigingen.Dus laat u goed soigneren zodat we u terug vlug ons midden mogen begroeten.

vele groetjes ,

myriam en georges 

10-02-2015 om 19:29 geschreven door georges meirsman