|
Heel vroeg uit de veren voor een zondag. Om half zeven werd al ontbeten en toen was het richting Brussel. Al heel vroeg was het een gezellige drukte. De anders zo kalme Saskia toonde deze keer toch wel trekjes van zenuwachtigheid en was duidelijk ook onder de indruk van het gebeuren. We gingen vrij voortvarend van start langs de Wetstraat en het Koninklijk Paleis. Toen kwamen de tunnels en die zijn veel lastiger dan men aanneemt: de snelheid gaat omlaag en ook de hartslag van Saksia ging tot 177. Die hartslag was waarop gans de wedstrijd was opgebouwd (bij een voorbereiding donderdag was aan verschillende snelheden gelopen en werd de hartslag er naast gelegd, op die manier wisten we heel goed wat er moest gebeuren). Dus het enige wat Saskia moest doen (buiten lopen) was me haar hartslag toeroepen. En na de tunnels duurde het toch een viertal kilometer voor die onder de 170 ging en we opnieuw konden versnellen. Van 6'40"/km ging het toen naaf 6'15"/km met een hartslag van 172. Op de gevreesde kilometer 17 ging de hartslag weer omhoog en snelheid naar beneden. We pakten het daar wat kalmer aan zodat op de laatste twee kilometer opnieuw aanzienlijk kon versneld worden. We finishten tenslotte in 2u09'50". Het enige wat ik hier kan van zeggen is dat het onwaarschijnlijk lijkt (zeker als je weet dat Saskia in de 'start to run'-reeks soms 'ik doe dat niet graag' gezicht opzette). Doch regelmaat (heeft zeer weinig trainingen gemankeerd) is opnieuw de basis van alles. Ook is het lopen op hartslag een manier om toch een prestatie op een veilige manier te leveren.
De Veldmeersrunners en Bareldonklopers waren ook aanwezig bij 'Rond De Donk'. Het was daar afzien geblazen bij de eerste warmte. Toch deed iedereen het daar ook heel behoorlijk
Een stevig ontbijt...
De 'duim van de dag' gaat naar Saskia. 
Beiden tevreden met de behaalde medaille 
Veldmeersrunners en Bareldonklopers paraat in 'Rond De Donk'... 
|
